|
De voorbije dagen hebben mij alvast iets duidelijk gemaakt : Ik zit diep, heel diep. Waar ik de voorbije week nog dacht dat ik genoeg ervaringsdeskundig was om bij mezelf een depressie te voorkomen, lijkt dit nu allemaal larie en apekool. Ik kan niet meer, ik ben op. De depressie van Evy heeft bij mezelf een doos van Pandora geopend : Als zij het niet meer aankan, dan heeft het voor mij ook geen zin meer.
Ik weet niet of ik nog wil blijven leven als haar iets overkomt. En zij zit diep, héél diep. Ik besef het : het is niet positief dat ik geen kracht meer vind om er te zijn voor de jongens, dat dit momenteel totaal onbelangrijk lijkt. Ik weet het : ik moet hier uit, zij moet hier uit, maar ik weet voor het ogenblik niet echt hoe... Voor Evy is de hulpverlening opgestart. Zij heeft tweemaal te week gesprekken bij het CLB, en ik heb een alternatief gevonden dicht bij school voor de lichaamgerichte therapie die ze nu ook al had.
Ik zou in de eerste plaats nu aan mezelf moeten denken, maar ik ben bang, héél bang. Met medicatie wil ik niet starten, maar de alternatieven (gesprekstherapie, sporten, dingen doen die ik graag doen,...) die me op de juiste weg moeten zetten, zijn niet bespreekbaar. Dus opnieuw alles achter Koen zijn rug om? Ik heb me al laten overhalen om voor een diagnose autisme te gaan, zonder medeweten van Koen, zodat Evy hulp kan krijgen. Ik kan ten opzichte van Evy niet terugkrabbelen, maar het voelt niet goed. Wat als Koen dit ooit te weten komt???
|
