mijn dagboek

Vrijdag ben ik om 15u45 gestopt met werken, omdat ik nog planafdrukken moest ophalen en ondertussen zou ik Ruben oppikken aan school. De vrijdag is het altijd duwen op de bus, en hopen dat hij er op geraakt, zodat het feit dat ik hem ophaalde welgekomen was. Evy ging mee, omdat ze ook nog schetspotloden nodig had. Het was bijna 17 uur toen ik thuis kwam en dat was een ramp. Ik had weeral twee uur (???) weggezeten. Het moest nu eens en vooral gedaan zijn om de kindjes van school te halen. Als ze zelf niet thuis geraakten, moesten ze maar daar blijven... Ik heb toen nog mijn gewone boodschappen gedaan, want ik had geen bier meer en de volgende dag zouden ze de rest van de maïs komen hakselen. Aangezien het al een hele dag een drama was over het inoliën van de carport, wat volgens Koen dus "weer" niet zou gebeuren, zou ik zaterdagmorgen niet weg kunnen. Het was niet naar zijn zin, maar uiteindelijk moest hij toch toegeven dat het niet anders kon. Maar 's avonds volgde dan maar de volgende scène : Er was niet gepoetst (mijn poetsvrouw was ziek deze week), de keuken lag overhoop (ik moest wachten tot de vaatwas gedraaid had om de rest er in te stoppen) en waarom had ik een dochter als ik dat allemaal zelf moest doen??? Evy was vrijdag thuis van school, dus had ze er moeten voor zorgen dat alles proper en netjes was. Buiten beschouwing gelaten dat ze dit voor het ogenblik niet aan kan, vergeet hij dus volledig dat ze ook nog schoolwerk heeft... Bij Thomas heeft hij daar al redelijk rekening mee leren houden, vaak tegen zijn zin, maar zowel bij Evy als bij Ruben gaat hij er blijkbaar van uit dat als ze thuis zijn, ze beschikbaar zijn. Ik zal vandaag (Thomas en Ruben hebben vandaag geen school) dus nogmaals duidelijk moeten maken dat Ruben ook nog tijd voor zijn schoolwerk nodig heeft. :-( pffff Ik heb dus vrijdagavond nog de volledige keuken opgeruimd en gepoetst. Ruben kwam mij helpen, vond het blijkbaar niet aangenaam om bij papa aan de T.V. te zitten. En ik vond het fijn om gezelschap te hebben. :-)

Zaterdagmorgen heb ik de carport geölied. Het schemerde nog toen ik startte, maar ik wou toch zeker gedaan hebben voor de zon op de carport scheen. Het lukte vlot, en Ruben kwam mij ongevraagd helpen.

Met mijn kinderen is het altijd leuk samenwerken. :-)

Daarna gekeken voor de was, want in het weekend moet ik er voor zorgen dat alles terug netjes is om de maandag naar school te kunnen starten. Ondertussen waren ze gestart met hakselen en was Koen vrij prikkelbaar. Meer dan snauwen kon er niet van af, richting mij en de kinderen. Dat het werk een uur stil gelegen heeft omdat men breuk had aan de hakselaar, deed zijn humeur ook al geen goed.

Snauwend is hij komen zeggen dat ik moest zorgen dat het eten op tijd klaar was. Ik heb geantwoord dat om 12u10 alles op tafel zou staan. Hij wist dat het biefstuk met frieten was, dus ik kan dat niet warm houden!!! Dat weet hij heel goed!!! Omwille van het feit dat we niet met 9 aan tafel kunnen, eet normaal gezien Ivan met de hakselploeg (4 man) eerst en de kinderen en ik daarna. Zo was het nu ook geregeld.

12u10 niemand te zien, 12u20 nog niemand te zien,... De kinderen waren al komen kijken wanneer we zouden eten... En dan te bedenken dat het een drama is als Koen enkele minuten moet wachten... 12u30 waren ze daar eindelijk. Na het eten trokken Koen met hen terug mee naar buiten. Dus vlug tafel afruimen, nieuwe borden zetten, nog een deel frieten bakken,... zodat ook wij konden eten. Koen was nauwelijks vijf minuten buiten geweest, en ik zat dus net aan tafel toen hij zijn hoofd binnen stak in de keuken, roepend waar wij nu eigenlijk bleven, dat we moesten zorgen dat we onmiddellijk aan de maïshoop waren. Wij moesten wel nog eten??? Hij durfde blijkbaar net niet zeggen dat dit voor niets nodig was, dus maande hij ons tot grote spoed aan. Klap, deur toe en weg!! Ik heb de kinderen nog wel gezegd dat ze zich niet moesten laten opjagen en hun eten naar binnen schrokken, maar de sfeer hangt wel in huis. :-( Evy zat al verstijfd aan tafel. Ik heb haar gezegd dat als iedereen klaar was ze de tafel moest afruimen, en dat zij er voor het ogenblik niet nodig was buiten. "Echt niet? Wat gaat papa daar van zeggen!" "Niets! Ik bel wel als hij je nodig heeft!"

De jongens en ik waren dus toch in een relatief korte tijd aan de maïshoop om te zien waarom de wereld daar nu aan het vergaan was, en wat moesten we daar doen? Niets, doodgewoon niets, staan wachten,...

En dan vraagt hij zich af waarom de jongens niet enthousiaster zijn om te helpen! We krijgen nauwelijks de kans om te eten, terwijl daar totaal, maar ook totaal geen reden voor was... Het enige waarvoor IK er moest zijn, was om nog een deel verwijten te horen, en wat hij toen uitkraamde tartte alle verbeelding...

Ik kreeg het verwijt dat hij door mijn schuld maïs bijgekocht had, en dat dit niet nodig geweest was. (????)

In werkelijkheid wou hij dezelfde silo van grootte als vorig jaar, en dit kon onmogelijk met enkel de maïs die wij staan hadden. Ik had voorgesteld om 50 aren bij te zoeken, en als de partij groter was een deel op het erf te leggen. Hij was het daar volledig mee eens... De maïs die hij bijgekocht had was 80 aren...

Nu kreeg ik de volle lading : hij wist niet wat hij moest doen met zoveel maïs en dat was mijn schuld! Op het erf leggen, zoals voorzien? Ik wist toch dat hij zeker geen maïs op het erf wou leggen. Had hij dat nu nog niet genoeg gezegd??? Ik had er voor moeten zorgen dat er net maïs genoeg was om dezelfde hoop als vorig jaar te leggen en daarmee uit. (Is wel moeilijk als hij het is die de maïs koopt!) Hoger maken mocht niet, langer maken mocht niet, breder maken mocht niet, en de rest op het erf leggen, mocht ook niet!!!

En terwijl hij maar verder raasde, werden de karren gewoon verder gelost.... Ik ben op een bepaald moment gevlucht, door voor te stellen om pvc-folie te halen bij de leverancier. We hadden er geen voldoende meer. In een kwartier was ik terug, maar ik was er toch even weg, en ondertussen telde ik af naar het moment dat zijn broer er zou zijn : Zijn broer komt altijd helpen de silo afdekken. Meestal is hij door diens aanwezigheid een stuk rustiger... Een stukje wel... Maar terwijl zijn broer aan de ene kant van de silo bezig was, kreeg Thomas aan de andere kant een hele preek, over hoe hij al of niet aarde moest wegtrekken met de verreiker, terwijl Thomas beter met die machine overweg kan dan Koen.

Plots, groot halfweg het werk, was de bui schijnbaar voorbij... Ik wist niet waardoor, maar volgens dat Ruben zei, had Koen plots gemerkt, dat zijn broer het hoorde, toen hij mij aan het afsnauwen was, en dat deze dat niet erg gepast vond.

Voor de rest van de avond was Koen zijn gedrag toch een stuk beter, maar ik was kapot : De hele namiddag in de blakende zon (29° op 1 oktober!), zonder wind, het was teveel geweest. Niet dat ik mij uitgesloofd had. Ik was er wel bij, maar uiteindelijk hebben Koen zijn broer en Thomas het meeste en zwaarste werk gedaan. En toch was ik kapot, had ik barstende hoofdpijn...

Zondagmorgen ben ik kapot, ook psychisch opgestaan. Ik heb me na het melken een half uur in de zetel gezet, om wat bij te komen. Gelukkig weet Koen dat niet.... Ik heb het de hele voormiddag proberen op een rustig tempo te houden, maar uiteindelijk moest er nog een deel was gedaan worden, kalfde er een koe, waar ik bij moest zijn,... zodat ik weinig stilgezeten heb.

Gisteren namiddag naar mijn schoonouders en daarna wachtte er thuis nog een hoop werk : was opplooien, valies klaarmaken van Evy, eten maken,... Helaas sloeg Koen plots weer in "overdrive".