1 september vond Koen het normaal dat ik 's morgens Ruben naar de bushalte voerde, maar hij eiste wel dat ik zijn fiets meenam en aan de halte achterliet, zodat hij met de fiets terug naar huis kon. Omdat dit volgens mij de manier was om te zien wat Ruben aankon, en ik liever had dat hij terug naar huis moest rijden, dan van huis naar de bushalte, omdat ik er dan wel was om hem op te vangen, heb ik Ruben overtuigd dat hij dat wel kon, dat het enkel was omdat ik niet zeker was of ik om hem kon komen naar de bushalte...
Ruben is thuis geraakt, huilend van de pijn. Koen was razend : dit kon niet dat Ruben die afstand niet kon afleggen met de fiets, dan moest hij maar op internaat gaan, want het was al te belachelijk dat hij elke dag gevoerd moest worden, het moest nu maar eens gedaan zijn met die komedie, Ruben huilde enkel omdat hij zijn zin niet gekregen had, het was al te belachelijk dat hij nu al twee kinderen had die in het middelbaar nog niet met de fiets kunnen rijden (Evy rijdt moeilijk, omwille van coördinatieproblemen), ...
Ik heb nu nogmaals herhaald wat ik al zoveel herhaald had : dat hij zijn kind echt niet kende als hij dacht dat hij huilde om zijn zin te krijgen, of hij dan echt niet zag dat het niet normaal was dat zo'n actief kind, dat zo graag met de fiets reed, nog maar één keer met zijn nieuwe fiets gereden heeft in drie maanden tijd???
De reactie kwam die ik verwachtte : "Dan moest je al lang verder gekeken hebben..."
"Mag ik je er aan herinneren dat ik van jou niet mocht, dat je duidelijk gezegd (gedreigd) hebt dat ik niet moest proberen daar mijn tijd aan te hangen???" Hij zweeg! Tot mijn grote verwondering, bleek hij zich dat toch nog te herinneren!!! "En wat ga je er aan doen???" "Informeren waar ik terecht kan!"
Er kwam nog wel gezeur over het feit dat ik daar nu weer tijd zou moeten aan verspillen, maar uiteindelijk geen enkele reactie meer dat Ruben zich aanstelde.... Tot grote verwondering van Ruben : "Snapt hij dat nu eindelijk toch, na al die maanden???"
Ik ken Koen ondertussen goed genoeg om te weten waarom hij geplooid is. Uiteindelijk is hij toch gaan beseffen dat er inderdaad wel meer aan de hand kon zijn, dan aanstellerij. Overtuigd is hij volgens mij nog steeds niet, maar deze week gingen de eerstejaars naar het bos met de fiets, en hij besefte dus ook wel dat dit niet zou lukken... De schrik dat er vragen zouden komen van school naar Ruben toe en dat zijn onverzettelijke rol daarin aan het licht zou komen is de reden waarom hij geplooid is. Dat Ruben niet in behandeling zou zijn, omdat papa het niet wil, doet het beeld van de ideale papa die alles voor zijn kinderen over heeft, toch wel duidelijk wankelen...
Laat ons nu maar hopen dat Ruben ook effectief geholpen kan worden, in een relatief korte termijn, want het kind zit er echt mee dat hij niet volledig mee kan turnen, of niet met zijn vriendje naar school kan fietsen...
