Alsof ik een inventaris maak, zo nauwgezet overloop ik het 54-punten programma om de motor te verwijderen. Dankzij mijn succes met de koppeling zijn er reeds een heel deel afgewerkt en het gebrek aan een airco scheelt ook een punt of 10. Redelijk vlot geraak ik overal door, alle vijzen worden van een label voorzien en netjes gesorteerd. De hitteschilden worden ingepakt in “bolleksplastiek” en voor ik het weet heb ik zelfs de radiator eruit. Alle problemen tackle ik met de bravoure van Eric Gerets, de voormalige beenharde verdediger die nog stamt uit de tijd dat voetballers geen verwende pubers waren: een wasspeld doet dienst als spie om de plankjes onder de transaxle-as te stutten, zonder vrees knip ik de kabelboom naar de motor door, (de kabelboom naar de motor is normaal voorzien van de befaamde 14-pins connector maar de PO of de garage wiens naam ik niet meer vernoemen zal, heeft de draden aan elkaar gezet en de connector verwijderd, wat het lastig maakt als er problemen uitgemeten moeten worden.), benzine-en olieleidingen waarvan de tegengesteld draaiende moeren niet meer onafhankelijk van elkaar kunnen draaien worden als versleten beschouwd en gewoon doorgesneden en meer van dat fraais. Kortom: “We shall not be moved” en tegen het einde van zaterdag sta ik zo ver dat ik er redelijk zeker van ben dat zondagvoormiddag hét moment zal zijn waarop ik de motor eruit lift, slechts 16 bouten scheiden mij van succes. 

Mijn tijd is gelimiteerd op zondag dus ik doe m’n best om er op tijd bij te zijn. De eerste 2 bouten komen eenvoudig los maar dan steekt het eerste probleem de kop op. De Gaskabel verwijderen is geen sinecure, de 2 zeskantboutjes zitten zodanig onder de inlaat dat ze moeilijk bereikbaar zijn, welke bouten zijn dat immers niet op een 928, maar helaas zit de gaskabel zelf door de injector-leidingen “gevlochten”. Extra werk dus en uiteraard heb je hier ook weer een paar aansluitingen waar je met moeite je sleutel overkrijgt. Na een uur sakkeren en vloeken waarbij menig scheldtirade gericht is tegen de idioot die het zo gemonteerd heeft (no, not me), heb ik het boeltje eindelijk uit elkaar. De twee bovenste bouten die de motor met de behuizing van de koppeling verbinden vergen ook nog is ongeveer een uur vanwege hun onbereikbaarheid maar ook hier laat ik me niet kisten. Wat nog overblijft zijn de twee onderste bouten van de motor naar de behuizing van de koppeling en de 8 bouten van de motorsteunen. Ik heb bewust de volgorde van het puntenprogramma wat aangepast voor het geval ik niet rond zou komen en de motorsteunen dus als laatste gehouden. Alvorens ik de laatste items die de motor stutten ga verwijderen, wil ik even kijken hoe ik m’n takel ga zetten. Ik heb nog nooit met zo een ding gewerkt en ik wil niet vast komen te zitten eens de motor aan de takel hangt. De takel lijkt me net niet ver genoeg te komen in m’n voorlopige proefopstelling en door mijn beperkt inzicht in de edele kunst der “motortakelen” zie ik niet direct wat ik zou kunnen verbeteren of dat het toch op deze manier zou lukken. Ik besluit m’n geluk niet te pushen, ik sta immers al ver, en zie af van het lift-moment. Eerst maar is wat verdiepen in de “motortakelmaterie” al zal dat even moeten wachten, “I’ve got London Calling” en de takelstudie zal dus na m’n weekje “Eurexit” zijn. 

Zes bouten en 3 dowel-pins scheiden mij van het succesvol verwijderen van de koppeling. Het lijkt niet veel maar de dowel-pins werken, zoals verwacht, helemaal niet mee. Er is geen beweging in te krijgen. Ik heb de indruk dat ze aan het vliegwiel breder zijn dan de opening waar ze door moeten en zie geen andere mogelijkheid dan de koppen af te schuren met een slijptol maar ook dat helpt niet. Ik besluit eerst de zes bouten los te maken en met wat geluk kan ik dan de getande ring van de pinnen duwen. Voor alle zekerheid zet ik alvast een krik onder het zaakje kwestie van geen tandwiel op m’n 

tanden te krijgen. Mijn theorie werkt maar de pins zijn te lang waardoor ik het tandwiel wel van de pins geduwd krijg, met verrassend gemak zelfs, maar het tandwiel de behuizing raakt alvorens van de pins te komen. Gelukkig heb ik net genoeg ruimte om er een zaagblad tussen te proppen en aangezien ik geen andere mogelijkheid zie begin ik maar aan dit geduldwerkje. Opvallend genoeg gaat het beter dan verwacht, de pins zijn niet al te hard al is het zaagblad dat ook waardoor het zich niet altijd makkelijk laat hanteren. De onderdelen komen los van elkaar wat het draaien van de koppeling weer bemoeilijkt om bij de volgende pin te komen maar ik ben niet van plan me te laten kisten en kom dan ook als overwinnaar uit de bus in de strijd met de pins. De koppeling zou nu in principe naar voor geschoven moeten kunnen worden en er dan onderuit komen maar opnieuw krijg ik ze niet ver genoeg naar voor. De onderdelen zijn los van elkaar, het tandwiel zakt zelfs een beetje maar het tandwiel komt weer niet ver genoeg naar omdat die stomme behuizing opnieuw in de weg zit. Ik wroet en wring, probeer het subtiel en dan weer met geweld maar de koppeling komt er niet onderuit. WTF!!! 

Ik breek er mijn hoofd over maar zie het niet, de koppeling hangt nog ergens aan vast. Na een uur prullen toch maar even het internet raadplegen. ik lees het volgende: “All too obvious to mention, but the intermediate shaft has a way of hanging up on the pilot bearing when you're ready to release.” 

Ik probeer “the obvious” en duw de centrale as achteruit, guess what….

Als de koppeling eruit is bekijk ik of de dowel-pins toevallig niet in de andere richting uit het vliegwiel moeten dan in de WSM staat, ook iets obvious waar ik niet bij stil heb gestaan maar ik ik hoef me geen ezel te voelen want het is niet het geval. Een succesvolle dag dus en een mysterie rijker want ik breek m’n hoofd over het hoe en waarom van de dowel-pins in mijn shark. Het is niet het eerste en zal zeker niet het laatste mysterie zijn. Morgen rustdag, wat research doen.

Mijn laatste wapenfeit gisteren was het losmaken van de aansluiting tussen de clutch slave-cylinder en de flexibele darm. Een stukje topengineering vooral bedacht om de brave burger een deftige kloot af te trekken. Het ding is net niet 100% onbereikbaar en de slag die je sleutel kan maken om het ding lost te vijzen is zo klein dat je een engelengeduld moet hebben en een hoge pijngrens om alle arm-hand-en nekkrampen te weerstaan. Reken op een dik uur vooral je het los hebt, aber wir schaffen das.

Vervolgens begin ik aan de starter die ook niet echt meewil maar ook hier kan er na een paar stevige vloeken een voldane glimlach vanaf. De koppeling is als volgende aan de beurt. Dit doe ik een eerste keer en eigenlijk valt het al bij al wel mee. Ik loop echter vast op de 3 “dowel-pins” die met een doorslag uit het vliegwiel geklopt moeten worden. Ik heb geen zware hamer en doorslag bij me dus het moet wachten tot morgen. Wat research op het internet leert me echter dat ik me aan het ergste mag verwachten met de dowel-pins. Niet zo lang gewerkt vandaag maar dat is mijn nieuwe aanpak; niet denken in uren of in dingen die je moet gedaan hebben tegen het einde van de dag maar wat langer nadenken over alles en het niet willen forceren. Een beetje zoals de ambtenarij, het geraakt wel gedaan maar je moet geen vuurwerk verwachten.

De week begon niet bepaald geweldig. Ik laat de Shark een tijdje draaien zodat hij op bedrijfstemperatuur komt teneinde een compressietest uit te voeren. De bougies’s zijn helaas zo onbereikbaar dat de wagen al een heel eind terug afgekoeld is alvorens ik zelfs nog maar aan bougie 4 en 8 kan. Om deze te bereiken moet zelfs de luchtfilter eraf. De compressietest draait uit op een zinloze affaire, ik had het kunnen verwachten want men dag was begonnen met de etensbak van de hond te laten vallen. De motorkap verwijderen zal het laatste wapenfeit van een korte werkdag zijn.

Ondanks de tegenslag van gisteren vatten we dinsdag vol goede moed aan, vaak volgt op een slechte sleuteldag een goede sleuteldag. Alvorens de overall aan te treken dient er geshopt te worden. Op naar de winkel met papierwaren waar ik aan de winkeljuffrouw vraag achter een rol “bollkesplastiek”. De correcte naam blijkt “luchtkussenfolie” te zijn, aangezien bollen hier het dialect voor XTC is, is de kans groot dat je een doos kleine zakjes toegestuurd krijgt waar voornoemde pretmiddelen in verpakt schijnen te worden. Ik heb het maar van horen zeggen. 

Ik weet niet of de folie naast de pretzakjes gelegen heeft maar vandaag loopt het sleutelen alvast voorspoedig. De batterijhouder en volledige uitlaat komt er onderuit en worden vakkundig verpakt. Morgen staat de koppeling op het menu. dat zal al een ander paar mouwen zijn, niet in het minst omdat het risico bestaat dat deze er tijdens het demonteren plots kan uitvallen en jij bijgevolg een smoelenwerk oploopt alsof je reeds teveel zakjes Crystal Meth gezien hebt in je leven. 

Na bijna een jaar stilte op het sharkfront moet 2017 het jaar van de “wederopstanding” worden. We hebben uiteraard niet stil gezeten afgelopen jaar, de Shark heeft het gezelschap gekregen van een Brit in de garage en daar hebben we tot groot jolijt mee kunnen bollen, maar bovenal hebben we de beste sociale zekerheid ter wereld , die alle moeite van de wereld gedaan heeft om te bewijzen dat dat niet zo is, op de knieën gedwongen waardoor ik, driewerf hoera, een behandeling mag ondergaan in een ander land van de verenigde staten van Europa  die mijn carrière  en dus mijn bron van inkomsten gaat redden. Het jaaroverzicht van 2016 kunnen we dus positief afsluiten: de NV België beschikt over voldoende centen, men vond de ingreep niet noodzakelijk cq. mijn werk niet belangrijk (het is door een procedurefout dat ik de toestemming verkregen heb) en men wil stilaan af van die vervelende accijnzen op fossiele brandstoffen. 

Ik verwacht dus een ruim overschot in de begroting van 2017 maar bovendien ga ik er van uit dat ik een andere mastodont op de knieën kan dwingen in 2017: de technische controle. Omwille van hun uitgebreide technische en reglementaire kennis moet ik daar niet rekenen op een procedurefoutje, althans niet in mijn voordeel en dus het zal met hard labeur en “toegewijde liefde” voor de Shark moeten gebeuren.

Een jaar stilstand heeft de Shark een licht laagje stof gegeven, de vloer een paar druppels olie én mijn spullen zijn in 3 verschillende garages terechtgekomen. Vandaag staat dus in het teken van de “werkplaats-inrichting” en opbouw van een grote meccano-doos die ik besteld heb. De dag begint met het verzamelen van alle gereedschap waarna de garage leeg gemaakt wordt en de vloer ontvet. Nadat de Shark zijn operatie-plek voor de komende maanden heeft ingenomen halen we de sleutelset en een Stella boven alvorens we de meccano-dozen uitpakken. Toch altijd leuk jezelf een leuke kerst schenken. De motorsteun laat zich makkelijk monteren en is een waar "assortie" kunstwerkje maar de hijskraan is al een ander kaliber al is dit wel de stuff waar het om draait. Ik ben benieuwd of het me gaat lukken zelf de motor uit de Shark te krijgen maar alleen al de imposante kraan in je garage hebben staan zorgt voor voldoening. Bovendien kan je er makkelijk tegen leunen als je aan de Stella staat de lurken, money well spent. 

Wat staat er op het menu de komende maanden:

1.Compressietest.

2.Motor verwijderen.

3.Cabrio Wim lastig vallen op ICTM.

4.Ophanging voor en achter verwijderen.

5.Transmissie verwijderen.

6.Cabrio Wim nog meer lastig vallen.

7.Ondertussen waterpomp en drijfriem vervangen.

8.Motor opsmukken.

9.Cabrio Wim betalen.

10.Duimen dat ik alles terug in elkaar krijg.

11.Vriendelijk verzoeken mij een groene kaart te verstrekken op de technische controle. 

12. Afhankelijk van puntje 11: rondtoeren met de Shark/mijn gevangenisstraf uitzitten. :D

Het terug monteren van de benzinetank en bijbehorende leidingen toont nog maar is aan hoe complex de 928 ontworpen is. Veel te veel spul op een te kleine ruimte; of je zit met je hoofd en twee armen te prullen in de wielkast of je zit met je vingers die nochtans al in kleinere ruimtes nuttig geweest zijn, in het tankgat te prullen om een paar schroeven vast te krijgen. In de late namiddag kan ik de tank eindelijk vullen met benzine maar de in-tank filter blijft een bron van verslaving. Nadat ik nog is een Keithje gedaan heb besluit ik de oude filter van de tweedehands tank te gebruiken. Eat this, Keith! Een vers rubber en een “beflapje” maken een eind aan de werkzaamheden. 

Nu ik een andere benzinetank moet plaatsen ga ik meteen ook maar de leidingen vernieuwen. Alvorens de oude troep te verwijderen heb ik reeds de tank-cover een nieuwe laag RX10 gegeven. De oude was weggevreten door het benzinelek maar als ik mijn hoofd in de wielkast steek zie ik dat er nog wel wat meer weggevreten is. Buiten stalen borstel, schuurpapier, RX5 en RX 10 mag ook de slijptol boven  gehaald worden, uiteraard zit er weer een nukkige 38 jaar oude bout die maar niet op pensioen wil. aangezien de linkerzijde niet aanwezig is in mijn garage besluit ik zelf maar een pensioenregeling te treffen met de nukkige bout. 

Vaseline heeft vele toepassingen maar ook vaseline-sprays komen tot hun recht in het automotive landschap. Vaak dient men vaseline uitwendig aan te brengen voor inwendige doeleinden en ook met de spuitbussen is dit het geval. Nadat de spuitbus de met vaseline ingesmeerde “shaft sealing ring” op zijn plaats gestoten heeft kan ik het differentieel terug plaatsen en met de metingen beginnen. Ik meet een "stot." van 1,25mm en een speling van 0,81 mm en kan dan aan de slag met de toverformules op blz. 39-20 om de dikte van de shims te bepalen. Let vooral op note 2. Later zal blijken dat ik dat ook beter gedaan had maar mijn berekeningen kloppen en ik ben beperkt in mijn “meetmogelijkheden”, niet in het minst door het gebrek aan een brug, waardoor ik besluit de boite terug te sluiten en te vullen met Swepco 201. Het einde van een vruchtvolle dag.

Nadat de nodige onderdelen aangekomen zijn haal ik het differentieel uit de boite en vervang de lagers. In principe heb je een hoop speciaal VW gereedschap nodig maar met een beetje inventiviteit kom je er ook wel.

De “wokkel” leek van de linkerzijde te komen (met het opgestoken vingertje aan de ene en en “das Kapital” onder de andere zorgt de linkerzijde wel is vaker voor overlast doch dit geheel terzijde) en het valt op dat de lager makkelijker lost dan de rechterkant, bovendien zijn er ook wat groeven te zien. De hoop dat de lagers vervangen het probleem zal oplossen groeit, maar uit de WSM blijkt dat de differentieel juist afstellen noodzakelijk is voor een “geruisloos” functioneren. Op het tandwiel staat alvast de toegestane speling en met een meetklok en opnieuw wat VW meetspul kan je het differentieel aan de hand van een hele meetprocedure afstellen. Ik maak alvast een eigen variatie van het VW spul en droom stiekem van een geruisloze differentieel en een geruisloos functionerende linkerzijde.

Ik laat de boel even bezinken en ga op zoek naar een tweedehands tank aangezien ik absoluut geen zin heb om in een nieuwe te investeren en ik mijn geloof in de epoxys van deze wereld verloren heb. Ik slaag er in om 1 te vinden in prima staat voor 100€ en bedenk me dat ik beter van de eerste keer deze piste had genomen maar bon. Het ophalen van de tank staat me toe meteen een bezoekje te brengen aan een zeer gewaardeerde forum-mod en bijbehorende shop. Als dit je niet kan motiveren tot een resto dan zal ‘t nooit wat worden. Waar is trouwens de tijd dat mods zich met een Vespa voortbewogen? 

Het is al vaker voorgevallen dat de ene job een andere in gang steekt of dat je best meteen wat andere zaken aanpakt, de zogenaamde WYAIT’s. (while you are in there)

Ik heb een WYAIT nagelaten bij mijn boite-revisie maar krijg mogelijk een herkansing nu ik de tank moet verwijderen. Tijdens het rijden ervaar ik een wokkel en deze kan veroorzaakt worden door versleten differentieel lagers. Toegegeven het is een vrij extreme vorm van een WYAIT maar de shark is dan ook een extreem ding.

Na het verwijderen van de tank demonteer ik ook de uitlaat en accu-bak. Misschien toch geen slechte beslissing deze WYAIT want de hoes van mijn steekas blijkt gescheurd.

We staan waar we beloofd hadden te staan en hij staat te blinken. Hoe lang het duren mag, de shark bedoel ik dan, niet het huwelijk, weet niemand. Mijn vorige succesje mocht slechts 2 dagen duren; op dinsdagavond krijg ik telefoon dat de garage onder de benzine staat. De epoxy is langzaam opgelost en ik kan wéér aan de Keith routine beginnen. Goddamn! Ik besluit het zekere voor het onzekere te nemen en op donderdag probeer ik het met andere epoxy maar ik vul de Shark pas met benzine op de ochtend van de twaalfde en hoop dat alles van deze dag “forever” mag duren, maar in geval van de in-tank filter toch op z’n minst tot aan de receptie. Dat doet het en dat levert dus leuke plaatjes op. 

In tegenstelling tot ondergetekende komen we echter niet veel verder dan de aanvang van het avondfeest, de chef-kok wijst mij erop dat het in de keuken verdacht veel naar benzine ruikt en of het kan dat de geur van mijn vlakbij geparkeerde auto komt. De plas onder de auto spreekt boekdelen net als mijn koleire die me meteen weer ontnuchtert. Zou ik er de fik insteken voor ik de shark in de garage zet? In de garage geeft het tenslotte zo een troep hé.

Na een eerste test lijkt het er sterk op dat de bus stevig vast zit maar zeker weten we het pas als we de filter kunnen aanschroeven zonder dat het hele zaakje weer loskomt en dan nog is het afwachten of er geen lek is. Ik neem geen risico en neem mijn tijd, maar aangezien het maar 1 filter en twee schroeven zijn kan ik al snel de zoete geur van de overwinning opsnuiven in de vorm van benzinedampen. Het hele zaakje lijkt “bulletproof” 

en na het terugplaatsen van de sensor kan de shark weer blokje rond. Mission accomplished.

Vandaag is’t erop of eronder: Eerst tape ik de draad af zo dat deze niet onder de epoxy komt te zitten en dan wordt de bus terug in de tank gelijmd. Op het eerste zicht lijkt mijn opdracht geslaagd maar de epoxy moet 24 uur drogen. Spannend...

De afgelopen week ben ik er alvast in geslaagd de bus min of meer zijn natuurlijke ronding terug te geven en ze te laten passen in de benzinetank. Ik heb reeds een nieuwe intank-filter besteld en ga proberen , na een forum tip, de draad van de bus te herstellen met een draadvijl. Na een goede drie uur schrapen slaag ik alvast in deze opzet maar zit ik nog met het probleem van de intank-filter. Ik besluit de bus als draadsnijder te gebruiken door de filter telkens een paar mm in de bus te schroeven en dan de draad van de filter te bewerken met de draadvijl. Mijn geduld wordt beloond en ik begin stilaan te geloven dat ook mijn bond-missie een happy end zal kennen.

De ijslolie blijft koppig volhouden dus ik besluit er met de grove middelen op te gaan. Boormachine, hamer en bijtel en een ijzerzaag worden boven gehaald. Na een paar uur kom ik als overwinnaar uit de bus (pun intended maar maak ik me toch zorgen over het vervolg van dit verhaal. De oude intank-filter had een draad van 36 X 1,5mm maar is vervangen door een 37 X 1,5 mm. Bovendien heeft de bus door mijn brute geweld een lichte ei-vorm gekregen, is de draad niet geheel onbeschadigd en moet het nog terug vast in de tank komen te zitten ook. Wat een eenvoudige vervanging had moeten zijn is uitgegroeid tot een zaak van staatsbelang en ik zal al mijn James Bond skills moeten bovenhalen om te slagen.

De ijslolie zit nog steeds potvast, koken met azijn wordt mij aangeraden. Ik probeer het, ik vermoed dat het is uitgevonden door benzinesnuivers, het helpt niks maar zal onder invloed van benzine misschien best lollig zijn.

Terwijl de ijslolie staat te weken overloop ik de rest van het benzinesysteem. Het is duidelijk dat de pakking van de sensor in de koffer het begeven heeft, resten van de pakking zijn terug te vinden in de afgelaten benzine.

De tweede benzinefilter ziet er ook niet bepaald fris uit en ik meen zelfs een datum te ontwaren: 17/09/1985. Hoe zat dat weer met achterstallig onderhoud?

Sinds de shark terug is hebben we enkele leuke daguitstapjes mogen maken, oa. Francorchamps, maar het probleem van een falende benzinepomp zekering steekt toch af en toe nog de kop op. Het probleem kan overal in het benzine systeem zitten maar nadat ik tijdens een forum uitstap met een onophoudelijke brede grijns rondrijdt omdat de pakking van de benzinesensor in de koffer het begeven heeft en ik zo veel benzinedampen opsnuif dat zelfs Keith Richards er bedenkingen bij heeft, besluit ik het probleem terdege aan te pakken.

Het toeval wil dat ik de shark net volgetankt had (alhoewel toeval, ik had waarschijnlijk geen benzine in de koffer gehad anders) en dat ik die eerst moet aftappen. Gelukkig geen al te moeilijke taak al betekend het wel dat de Keith Richards-routine nog is wordt over gedaan. 

Aan de benzinepomp zelf is niet veel te zien maar het probleem kan wel is in een vol gekoekte filter zitten. De intank-filter los krijgen blijkt echter geen eenvoudige opgave en het loopt al snel fout, ipv. de filter los te schroeven trek ik de hele “bus” los van de benzinetank. 

Het moet weer lukken maar geheel onlogisch is het niet; ondanks het intelligente design van Porsche hebben ze deze constructie ongetwijfeld op een maandagochtend bedacht: een stalen bus met daarin een filter met Aluminium schroefdraad, daar kom je alleen maar op als je een heel weekend gezopen hebt of waarschijnlijker nog, benzine gesnoven hebt. 

Het is belangrijk dat ik de bus kan recupereren en dus laat ik ze eerst maar is een nachtje weken in Wally’s brew alzo een ijslolie producerend. 

Hij is thuis, maar niet zonder slag of stoot. Het relaas van een bewogen dag:

Deze ochtend gaat de wekker om 06uur, om 07uur staat mijn lift naar Antwerpen Centraal namelijk voor de deur. Ik had geen privé-chauffeur kunnen regelen maar VOF De Loods ligt op een kleine kilometer van het station Den Dolder, ook de reisduur van iets meer dan 2 uur lijkt niet onoverkomelijk. Ik moet overstappen in Rotterdam en Utrecht en heb daar telkens een minuut of 7 voor, gezien de stiptheid der treinen scherp, maar we zien wel, het is tenslotte voor een goed doel. De trein komt met 5 minuten vertraging in Rotterdam aan, met een tussensprintje spring ik in de trein naar Utrecht op het moment dat de conductrice op de fluit blaast. In Utrecht heb ik iets meer tijd en eigenlijk haal ik Den Dolder best vlot. Na even de juiste richting zoeken stap ik de Loods binnen net voor de regen. De ontvangst is zoals steeds aangenaam en met een bakje koffie overlopen we de gebeurde werken en resultaten. Kees vraagt alvorens ik vertrek om even blokje om te doen met de wagen en dan terug langs te rijden of alles naar wens is. Na een kort toertje is het dat zeker al is het contact van de kilometerteller wat nukkig maar dat is in 1,2,3 verholpen...Tijd voor de rit naar huis.

Na de shark van voldoende vocht te hebben voorzien draai ik de autostrade op. De nieuwe billsteins zijn duidelijk wat harder en geven iets meer de rolgeluiden van mijn iets te oude banden door maar ze bevallen me absoluut. De shortshifter is absoluut “short” maar het went best snel en na de revisie is het schakelen strak en precies. Met een gevoel van tevredenheid maal ik de kilometers af en al snel passeer ik de grens.

Net over de grens slaat het noodlot echter toe, de shark gedraagt zich plots alsof hij zonder benzine valt en ik slaag er net in de sputterende wagen op de pechstrook te parkeren alwaar hij stilvalt. Verscheidene startpogingen zonder resultaat doen de moed in de schoenen zinken. Ik heb voldoende getankt maar de manier waarop hij stilviel gaf mij toch de indruk dat hij zonder benzine viel. Ik was net het benzinestation aan de grens gepasseerd en besluit op zoek te gaan naar benzine, als dat niet helpt zien we wel. Net passeren in de wagen is niet hetzelfde al net “te voet” passeren heb ik vandaag geleerd en onverricht ter zake wandel ik langs de pechstrook terug naar de wagen. Op dat moment is er al hulp met een gevulde jerrycan op weg maar dat mag helaas niet baten. De wagen start niet, gereedschap heb ik niet bij aangezien ik met de trein de heenreis heb aangevat en ik de wagen gevuld had met onderdelen toen deze naar De Loods vertrok. Ik zie maar 1 (dure) oplossing, Touring waar ik géén lid bij ben, bellen. Over de factuur ga ik zwijgen maar na een uur en een kwart komt de depanneur, doet een poging met wat dampstart maar heeft geen zin in een deftige analyse langs de drukke autostrade, en ik kan hem geen ongelijk geven. In volle spits naar huis slepen dan maar, langs een school of 5 waar alle kindertjes de shark op de trailer een mooie auto vinden. Ik kan wat ooh’s en aah’s opvangen maar wat er op dat moment allemaal al door me heen gaat kan ik niet beschrijven. Uiteindelijk staat de shark tegen 16u30 op de oprit. Ik besluit meteen even de cover van de zekeringenkast te verwijderen, heel de tijd stilstaand langs de autostrade dacht ik “ had ik maar een 10 om aan de zekeringen en relais te kunnen”. Twee zekeringen staan er maar vreemd bij ook al lijken ze niet stuk. Ik vervang ze en als ik in de wagen stap valt het meteen op dat mijn verwarming/luchttoevoer terug werkt, een simpele draai aan de contactsleutel, a gentle twist, zoals het zo mooi in het Engels heet. Vroem! Eenk ort ritje geeft aan dat het probleem opgelost is. Morgen ga ik er mee naar Brussel, zorgeloos want hey...Ik ben bij Touring.