Alsof ik een inventaris maak, zo nauwgezet overloop ik het 54-punten programma om de motor te verwijderen. Dankzij mijn succes met de koppeling zijn er reeds een heel deel afgewerkt en het gebrek aan een airco scheelt ook een punt of 10. Redelijk vlot geraak ik overal door, alle vijzen worden van een label voorzien en netjes gesorteerd. De hitteschilden worden ingepakt in “bolleksplastiek” en voor ik het weet heb ik zelfs de radiator eruit. Alle problemen tackle ik met de bravoure van Eric Gerets, de voormalige beenharde verdediger die nog stamt uit de tijd dat voetballers geen verwende pubers waren: een wasspeld doet dienst als spie om de plankjes onder de transaxle-as te stutten, zonder vrees knip ik de kabelboom naar de motor door, (de kabelboom naar de motor is normaal voorzien van de befaamde 14-pins connector maar de PO of de garage wiens naam ik niet meer vernoemen zal, heeft de draden aan elkaar gezet en de connector verwijderd, wat het lastig maakt als er problemen uitgemeten moeten worden.), benzine-en olieleidingen waarvan de tegengesteld draaiende moeren niet meer onafhankelijk van elkaar kunnen draaien worden als versleten beschouwd en gewoon doorgesneden en meer van dat fraais. Kortom: “We shall not be moved” en tegen het einde van zaterdag sta ik zo ver dat ik er redelijk zeker van ben dat zondagvoormiddag hét moment zal zijn waarop ik de motor eruit lift, slechts 16 bouten scheiden mij van succes. 

Mijn tijd is gelimiteerd op zondag dus ik doe m’n best om er op tijd bij te zijn. De eerste 2 bouten komen eenvoudig los maar dan steekt het eerste probleem de kop op. De Gaskabel verwijderen is geen sinecure, de 2 zeskantboutjes zitten zodanig onder de inlaat dat ze moeilijk bereikbaar zijn, welke bouten zijn dat immers niet op een 928, maar helaas zit de gaskabel zelf door de injector-leidingen “gevlochten”. Extra werk dus en uiteraard heb je hier ook weer een paar aansluitingen waar je met moeite je sleutel overkrijgt. Na een uur sakkeren en vloeken waarbij menig scheldtirade gericht is tegen de idioot die het zo gemonteerd heeft (no, not me), heb ik het boeltje eindelijk uit elkaar. De twee bovenste bouten die de motor met de behuizing van de koppeling verbinden vergen ook nog is ongeveer een uur vanwege hun onbereikbaarheid maar ook hier laat ik me niet kisten. Wat nog overblijft zijn de twee onderste bouten van de motor naar de behuizing van de koppeling en de 8 bouten van de motorsteunen. Ik heb bewust de volgorde van het puntenprogramma wat aangepast voor het geval ik niet rond zou komen en de motorsteunen dus als laatste gehouden. Alvorens ik de laatste items die de motor stutten ga verwijderen, wil ik even kijken hoe ik m’n takel ga zetten. Ik heb nog nooit met zo een ding gewerkt en ik wil niet vast komen te zitten eens de motor aan de takel hangt. De takel lijkt me net niet ver genoeg te komen in m’n voorlopige proefopstelling en door mijn beperkt inzicht in de edele kunst der “motortakelen” zie ik niet direct wat ik zou kunnen verbeteren of dat het toch op deze manier zou lukken. Ik besluit m’n geluk niet te pushen, ik sta immers al ver, en zie af van het lift-moment. Eerst maar is wat verdiepen in de “motortakelmaterie” al zal dat even moeten wachten, “I’ve got London Calling” en de takelstudie zal dus na m’n weekje “Eurexit” zijn. 

Zes bouten en 3 dowel-pins scheiden mij van het succesvol verwijderen van de koppeling. Het lijkt niet veel maar de dowel-pins werken, zoals verwacht, helemaal niet mee. Er is geen beweging in te krijgen. Ik heb de indruk dat ze aan het vliegwiel breder zijn dan de opening waar ze door moeten en zie geen andere mogelijkheid dan de koppen af te schuren met een slijptol maar ook dat helpt niet. Ik besluit eerst de zes bouten los te maken en met wat geluk kan ik dan de getande ring van de pinnen duwen. Voor alle zekerheid zet ik alvast een krik onder het zaakje kwestie van geen tandwiel op m’n 

tanden te krijgen. Mijn theorie werkt maar de pins zijn te lang waardoor ik het tandwiel wel van de pins geduwd krijg, met verrassend gemak zelfs, maar het tandwiel de behuizing raakt alvorens van de pins te komen. Gelukkig heb ik net genoeg ruimte om er een zaagblad tussen te proppen en aangezien ik geen andere mogelijkheid zie begin ik maar aan dit geduldwerkje. Opvallend genoeg gaat het beter dan verwacht, de pins zijn niet al te hard al is het zaagblad dat ook waardoor het zich niet altijd makkelijk laat hanteren. De onderdelen komen los van elkaar wat het draaien van de koppeling weer bemoeilijkt om bij de volgende pin te komen maar ik ben niet van plan me te laten kisten en kom dan ook als overwinnaar uit de bus in de strijd met de pins. De koppeling zou nu in principe naar voor geschoven moeten kunnen worden en er dan onderuit komen maar opnieuw krijg ik ze niet ver genoeg naar voor. De onderdelen zijn los van elkaar, het tandwiel zakt zelfs een beetje maar het tandwiel komt weer niet ver genoeg naar omdat die stomme behuizing opnieuw in de weg zit. Ik wroet en wring, probeer het subtiel en dan weer met geweld maar de koppeling komt er niet onderuit. WTF!!! 

Ik breek er mijn hoofd over maar zie het niet, de koppeling hangt nog ergens aan vast. Na een uur prullen toch maar even het internet raadplegen. ik lees het volgende: “All too obvious to mention, but the intermediate shaft has a way of hanging up on the pilot bearing when you're ready to release.” 

Ik probeer “the obvious” en duw de centrale as achteruit, guess what….

Als de koppeling eruit is bekijk ik of de dowel-pins toevallig niet in de andere richting uit het vliegwiel moeten dan in de WSM staat, ook iets obvious waar ik niet bij stil heb gestaan maar ik ik hoef me geen ezel te voelen want het is niet het geval. Een succesvolle dag dus en een mysterie rijker want ik breek m’n hoofd over het hoe en waarom van de dowel-pins in mijn shark. Het is niet het eerste en zal zeker niet het laatste mysterie zijn. Morgen rustdag, wat research doen.

Mijn laatste wapenfeit gisteren was het losmaken van de aansluiting tussen de clutch slave-cylinder en de flexibele darm. Een stukje topengineering vooral bedacht om de brave burger een deftige kloot af te trekken. Het ding is net niet 100% onbereikbaar en de slag die je sleutel kan maken om het ding lost te vijzen is zo klein dat je een engelengeduld moet hebben en een hoge pijngrens om alle arm-hand-en nekkrampen te weerstaan. Reken op een dik uur vooral je het los hebt, aber wir schaffen das.

Vervolgens begin ik aan de starter die ook niet echt meewil maar ook hier kan er na een paar stevige vloeken een voldane glimlach vanaf. De koppeling is als volgende aan de beurt. Dit doe ik een eerste keer en eigenlijk valt het al bij al wel mee. Ik loop echter vast op de 3 “dowel-pins” die met een doorslag uit het vliegwiel geklopt moeten worden. Ik heb geen zware hamer en doorslag bij me dus het moet wachten tot morgen. Wat research op het internet leert me echter dat ik me aan het ergste mag verwachten met de dowel-pins. Niet zo lang gewerkt vandaag maar dat is mijn nieuwe aanpak; niet denken in uren of in dingen die je moet gedaan hebben tegen het einde van de dag maar wat langer nadenken over alles en het niet willen forceren. Een beetje zoals de ambtenarij, het geraakt wel gedaan maar je moet geen vuurwerk verwachten.

De week begon niet bepaald geweldig. Ik laat de Shark een tijdje draaien zodat hij op bedrijfstemperatuur komt teneinde een compressietest uit te voeren. De bougies’s zijn helaas zo onbereikbaar dat de wagen al een heel eind terug afgekoeld is alvorens ik zelfs nog maar aan bougie 4 en 8 kan. Om deze te bereiken moet zelfs de luchtfilter eraf. De compressietest draait uit op een zinloze affaire, ik had het kunnen verwachten want men dag was begonnen met de etensbak van de hond te laten vallen. De motorkap verwijderen zal het laatste wapenfeit van een korte werkdag zijn.

Ondanks de tegenslag van gisteren vatten we dinsdag vol goede moed aan, vaak volgt op een slechte sleuteldag een goede sleuteldag. Alvorens de overall aan te treken dient er geshopt te worden. Op naar de winkel met papierwaren waar ik aan de winkeljuffrouw vraag achter een rol “bollkesplastiek”. De correcte naam blijkt “luchtkussenfolie” te zijn, aangezien bollen hier het dialect voor XTC is, is de kans groot dat je een doos kleine zakjes toegestuurd krijgt waar voornoemde pretmiddelen in verpakt schijnen te worden. Ik heb het maar van horen zeggen. 

Ik weet niet of de folie naast de pretzakjes gelegen heeft maar vandaag loopt het sleutelen alvast voorspoedig. De batterijhouder en volledige uitlaat komt er onderuit en worden vakkundig verpakt. Morgen staat de koppeling op het menu. dat zal al een ander paar mouwen zijn, niet in het minst omdat het risico bestaat dat deze er tijdens het demonteren plots kan uitvallen en jij bijgevolg een smoelenwerk oploopt alsof je reeds teveel zakjes Crystal Meth gezien hebt in je leven.