We staan waar we beloofd hadden te staan en hij staat te blinken. Hoe lang het duren mag, de shark bedoel ik dan, niet het huwelijk, weet niemand. Mijn vorige succesje mocht slechts 2 dagen duren; op dinsdagavond krijg ik telefoon dat de garage onder de benzine staat. De epoxy is langzaam opgelost en ik kan wéér aan de Keith routine beginnen. Goddamn! Ik besluit het zekere voor het onzekere te nemen en op donderdag probeer ik het met andere epoxy maar ik vul de Shark pas met benzine op de ochtend van de twaalfde en hoop dat alles van deze dag “forever” mag duren, maar in geval van de in-tank filter toch op z’n minst tot aan de receptie. Dat doet het en dat levert dus leuke plaatjes op. 

In tegenstelling tot ondergetekende komen we echter niet veel verder dan de aanvang van het avondfeest, de chef-kok wijst mij erop dat het in de keuken verdacht veel naar benzine ruikt en of het kan dat de geur van mijn vlakbij geparkeerde auto komt. De plas onder de auto spreekt boekdelen net als mijn koleire die me meteen weer ontnuchtert. Zou ik er de fik insteken voor ik de shark in de garage zet? In de garage geeft het tenslotte zo een troep hé.