In Vlaanderen wordt 'Hajietie' gesteund en in Nederland 'Ha - Ietie'. Maar ik denk wel dat het over 't zelfde gaat.
Uitspraak van de dag
Uitspraak van de dag: "Ze mogen het hebben, daar in Haïti".
04-01-2010
Nummer 5
Child in time van Deep Purple stond in de 1.000 klassiekers van Radio 2 op plaats 5, en in de Tijdloze van StuBru ook. De luisteraars van Radio 2 en Studio Brussel zijn dezelfde. Het ultieme bewijs is geleverd.
24-12-2009
Een snelweg is geen droom
Sam De Bruyn is niet echt vertrouwd met het repertoire van Bruce Springsteen. Of zijn hersenen werkten niet meer goed na zeven dagen zonder eten. Dat kan natuurlijk ook. Donderdagnamiddag kregen de bewoners van Het Glazen Huis bezoek van burgemeester Termont. De burgemeester van Gent overhandigde het dj-trio namens het stadsbestuur een cheque van 50.000 euro en mocht in ruil een verzoekplaatje kiezen. "Het stadsbestuur kiest 'Working on a dream' van Springsteen", zei de burgervader en hij motiveerde die keuze: "Studio Brussel heeft op zijn manier ook aan een droom gewerkt. Daarom is deze plaat zo toepasselijk." Zijn uitleg viel in dovemansoren. De Bruyn knikte wel alsof ie het allemaal bijzonder interessant vond maar luisterde, zo bleek al snel, maar half. Hij zette zonder dralen "Working on the highway" van Springsteen op. Niemand die de vergissing opmerkte. Termont niet, de twee schepenen aan zijn zijde niet, Sofie Lemaire niet, Siska Schoeters niet. Je zou je kunnen afvragen waarom er platen aangevraagd worden als niemand ze draait en niemand ernaar luistert. Een snelweg is toch geen droom?
20-12-2009
Lekker sfeervol
We moeten zuiniger gaan leven, we moeten vaker fietsen, we moeten elektrische auto's kopen, we moeten ons afval sorteren, we moeten zonnepanelen plaatsen, we moeten onze eigen plastic zakken mee naar de winkel nemen, we mogen geen vuurtje meer stoken in onze tuin, we moeten spaarlampen kopen, we moeten onze huizen isoleren, we moeten vaker het openbaar vervoer gebruiken, we moeten een dikketruiendag organiseren, we moeten windmolens zetten, we mogen geen vlees meer eten en de dieren mogen niet meer zo veel winden laten. En dan kunnen we met een paar miljard mensen samen drie weken lang dag en nacht onze kerstverlichting laten branden. Lekker sfeervol!
19-12-2009
Vijfminutenvader
"Rudi Carrell was zeker een familieman. Maar dat moet je correct interpreteren. Hij was geen klankbord voor het gezin. Hij stond niet altijd klaar voor zijn vrouw of zijn kinderen. Hij was er vijf minuten en als je iets te vragen of te bespreken had, moest het dán gebeuren. Dat waren de regels. Zo werkte het. En iedereen vond dat okee, want iedereen was het ook zo gewoon," ze een van Carrells exen. "Hij hield van zijn familie en in die zin was hij een familieman, maar dan in de betekenis van een vijfminutenvader". Vijfminutenvader. Een mooi woord voor iets bijzonder lelijks. De documentaire die op 19 december werd uitgezonden over Rudi Carrell was wellicht bedoeld als een eerbetoon, maar wie goed luisterde, kon eigenlijk niet anders dan alleen maar keiharde kritiek horen over de persoon achter de showbizzman. De womanizer was drie keer getrouwd en hield er daarnaast nog een veelvoud van vriendinnen op na. "Zijn hart was te groot, hij hield écht van alle vrouwen," klonk het vergoelijkend in de docu. En nog: "Hij had niet één vriend. Of juist heel veel. Het is maar hoe je het bekijkt. Een vriend was voor hem iemand die hem een goeie grap influisterde of die een goed idee aanbracht. Iemand, met andere woorden, die zijn carrière of zijn populariteit vooruit zou helpen. Zo iemand kon tijdelijk op zijn sympathie rekenen", lachte 'vriend' Tonny Eyk: "Ik las ooit dat hij mij zijn beste vriend had genoemd, maar toen hij trouwde, moest ik dat via de pers vernemen." Een 'vijfminutenvader met een heel groot hard en veel vrienden' moet dus geïnterpreteerd worden als een workaholic met het verstand in zijn broek en dollartekens in zijn ogen. Een bijzonder vreemde documentaire was het. Hoewel dat zeker niet de bedoeling zal geweest zijn, verklaarden alle getuigen 'tussen de regels' precies het tegenovergestelde van wat ze echt zeiden. En hoewel ze hun best deden om de 'mens' Rudi Carrell op te hemelen, maakten ze tegelijkertijd brandhout van hem.
Het was twee uur en drie kwartier lang puur genieten gisteren in de Gelredome in Arnhem: Paul McCartney in de vorm van zijn leven! Op weg ernaartoe was ondergetekende fan behoorlijk nerveus. Ten eerste ben ik niet zo'n bewonderaar van Macca's solocarrière en ten tweede vreesde ik voor een eerbetoon aan Michael Jackson met de draken van nummers "Say say say" en "The girl is mine", twee mottigmakende duetjes die God met Klein Peerke opnam. En tijdens de Hoogmis van Sir Paul wil je toch dat de voormalige Beatles-frontman zijn goddelijke en niet zijn menselijke aard laat zien. De vrees bleek ongegrond. Geen woord over Michael Jackson, geen noot van zijn duetjes, en de solocarrière van McCartney kwam maar met mondjesmaat aan bod. Enkele bijzonder goede Wingsnummers bleken moeiteloos de tand des tijds te hebben doorstaan. Het "Ho, hey ho" van Mrs. Vanderbilt ("What's the use of worrying") werd door 30.000 aanwezigen meegezongen. "Band on the run", "Jet" en het verschroeiende "Live and let die" (met vlammenwerpers en vuurwerk waarbij dat van AC/DC op een waakvlammetje lijkt) bliezen bijna letterlijk het dak eraf. En dan waren er natuurlijk de Beatlesnummers. Als ik goed geteld heb 22 in totaal. Genoeg om er een prachtige verzamelcd mee samen te stellen. McCartney koos zoals gewoonlijk voor de beste livesongs en niet voor de bekendste of de grootste hits. Zo gaat hij tijdens zijn concerten steevast voorbij aan nummers als "Help", "She loves you", "Nowhere man" en "Love me do" (en nog dertig andere) maar kiest hij voor minder voor de hand liggende (maar ronduit schitterende) nummers als "Blackbird", "Helter Skelter" of "I've got a feeling". Het Beatlesrepertoire dat gisteren de revue passeerde: Magical Mystery Tour (als openingsnummer), Drive my car, Eleanor Rigby, Got to get you into my life, Day tripper, And I love her, Paperback writer, Lady Madonna, Back in the USSR, Blackbird, Ob-lad-i Ob-la-da, Helter Skelter, Yesterday, Sgt Pepper's lonely hearts club band, A day in the life, Something, The end, Let it be, Get back, The long and winding road, I got a feeling, Hey Jude... Het feit dat je zo'n verzameling songs bijeen kan schrijven alléén al! Tussendoor ramde Macca nog een tribute to Jimi Hendrix uit zijn gitaar en liet hij een van zijn songs overgaan in "Give peace a chance" van John Lennon, dat minutenlang door het publiek werd nagezongen en uiteindelijk door McCartney (die al achter de vleugel had plaatsgenomen voor het volgende nummer) dan maar opnieuw, op piano, werd ingezet. Kippenvel! God is niet van zijn troon gevallen gisteren. Integendeel, hij heeft nog eens duidelijk laten zien wie er nu eigenlijk de man is.
1-1 zege
De kwiebus die gisteren het verslag van Standard - AZ op teletekst zette, had aan de drank gezeten, volgens mij. Dat "Romero de handen vol had met een vrijschop van Romero" vond ik al redelijk om te lachen, maar toen ik las dat "Standard na de winter in de Europa League speelt, na een 1-1 zege tegen AZ", lag ik helemaal in een deuk.
07-12-2009
Niet voor het geld
Lieven Van Gils in het programma van Phara: "Voor het geld is Dick Advocaat zeker geen bondscoach van België geworden. Hij krijgt er 600.000 euro per jaar voor." Voor de niet-ingewijden: om een ploeg te coachen die de volgende vijf maanden één keer gaat spelen.
02-12-2009
Hapklaar en luchtig
Vandaag in Gazet Van Antwerpen: Heen: Ramses Shaffy Terug: Frank De Winne Toch net iets te laconiek (en dus ook te respectloos), vind ik. Ik denk dat Het Laatste Nieuws zich dat niet zou kunnen permitteren zonder dat er schande over gesproken zou worden. GVA komt er blijkbaar mee weg. 'Nieuws op mensenmaat', 'nieuws hapklaar verpakken', 'titels die aanspreken' en 'luchtig schrijven'... ik geloof het allemaal wel. Maar er zijn grenzen.
28-11-2009
De postbode kon het beter
Ik heb twee cd's gekocht van John Prine, een krasse zestiger uit Illinois. Niet dat ik erg vertrouwd was met zijn werk, maar als Bob Dylan en Johnny Cash hem ooit omschreven als de beste tekstschrijver die ze kennen, en als Roger Waters (Pink Floyd) hem samen met Neil Young en John Lennon in zijn top-drie aller tijden zet, dan was het de hoogste tijd om zelf ook eens kennis te maken met John Prine, dacht ik zo. Om me enig idee te kunnen vormen over 's mans carrière kocht ik zowel een verzamelcd als de recentste cd van Prine (ondertussen ook alweer bijna 4 jaar oud. Hij is geen veelschrijver). De cd's zijn beide bijzonder goed. Dat zijn jongste cd niet eens onder doet voor zijn best of, bewijst bovendien dat de singersongwriter het singersongwriten nog lang niet verleerd is. En ik begin ook te snappen waarom hij door the incrowd zo op handen gedragen wordt. Er zijn inderdaad maar héél weinig mensen die in een paar lijnen een heel verhaal kunnen vertellen. En ik ken al helemaal niemand die daar dan nog de nodige humor in kan verwerken. Bij Prine lijkt het allemaal vanzelf te gaan. En misschien is dat ook wel zo. "Ik ga nooit op zoek naar nieuwe songs. Ik wacht gewoon tot zij naar mij komen", zei hij ooit. Ik denk dat alleen echte genieën zich die luxe kunnen permitteren. Prine is er onmiskenbaar een. Simpel, spits, to the point en grappig... Prine is het meestal allemaal tegelijk. Bijvoorbeeld in deze passage uit "Some humans ain't human" (een van de heel weinige protestsongs van John Prine): Have you ever noticed when you're feeling really good There's always a pigeon that 'll come shit on your hood Or you're feeling your freedom and the world's off your back Some cowboy from Texas starts his own war in Iraq. Legendarisch is trouwens de manier waarop Prine in de muziekbusiness rolde. Omdat hij een hekel had aan optreden, wilde de jonge postbode Prine eigenlijk alleen maar liedjes schrijven voor anderen. Tot hij, eind jaren zestig, aanwezig was op een talentenjacht en hij zijn ongenoegen liet blijken over een optredende artiest. Die vroeg hem prompt of hij het misschien beter kon. "Ja", zei John Prine. Hij stapte het podium op en deed zijn ding. Een aanwezige krantenjournalist prees hem de dag nadien de hemel in. De rest is geschiedenis.
