Oh ja, en nu ik het er toch over heb. Zevon wordt wel degelijk uitgesproken als Zievon en niet als Zevven. 't Is te zeggen: ik ga ervan uit dat Jackson Browne het kan weten.
De juiste keuze
Een mens maakt een hoop verkeerde keuzes in zijn leven, en af en toe ook eens een juiste. Vorige week concerteerden zowel Bob Dylan als Jackson Browne in België. Dylan op woensdag, Browne op vrijdag. Met de dure tickets voor The Eagles, Ry Cooder en Pinkpop nog op de kast verplichtte ik mezelf om te kiezen. De nukkige, geniale, maar onvoorspelbare Dylan of de melancholieke stilist Browne? Ik koos voor Browne. Gelukkig, want Jackson Browne speelde bijna het perfecte concert. "Bijna" omdat je, als je naar Browne gaat luisteren nu eenmaal ook wel het obligate The Load Out/Stay wil horen, en dat kwam er niet van. Maar Jackson Browne was in grote vorm én in een geweldig vrolijke bui. "Zeg maar wat je wilt horen. Wij vinden het leuk om eens iets anders te doen en onze setlist overhoop te gooien." Hij speelde een berg verzoeknummers. Zelfs "Take it easy" van The Eagles (waarvan hij co-auteur is) speelde hij met zichtbaar genoegen. En toen wat later iemand naar een nummer van wijlen Warren Zevon vroeg, ging Browne ook daar op in. Zevon en Browne waren altijd al beste maatjes en Browne zag een bescheiden eerbetoon wel zitten. Alleen had de band natuurlijk geen Zevon-nummers ingestudeerd en moest er even worden overlegd. Jackson Browne koos uiteindelijk voor het mooie 'Carmelita'. En op zo'n momenten zie je de pure klasse van de bandleden. Browne zette de song in. Zonder het één keer te hebben gerepeteerd viel gitarist Mark Goldenberg meteen in. Ook bassist Kevin McCormick vond direct de juiste toon. Pianist Jeff Young gunde zichzelf één strofe de tijd om te zien en te luisteren welke akkoorden de gitaristen namen en speelde vanaf dan ook foutloos mee. Drummer Mauricio Lewak zat al van in het begin helemaal 'juist'. Alleen de twee zwarte achtergrondzangeressen moesten passen. Ze haalden verontschuldigdend de schouders op toen Browne hen tijdens het nummer zachtjes kwam aansporen om in te vallen. "We don't know it", was duidelijk te liplezen. Begrijpelijk ook: ze hadden de kleindochters van Jackson Browne kunnen zijn. Carmelita dateert van 1972. Terug thuis van het bijzonder goed concert, googlede ik uit curiositeit eens naar de bandleden omdat ik nog maar zelden zoveel klasbakken op één podium had zien staan. Het resultaat van mijn zoekactie verklaarde veel. Drummer Mauricio Lewak speelde eerder al samen met Melissa Etheridge. Bassist Kevin McCormick nam al platen op met onder anderen Melissa Etheridge, John Mayall, Ted Hwakins, Nils Lofgren en Don Henley (The Eagles). Pianist Jeff Young werkte samen met de perfectionisten Sting, Bonnie Raitt, Vonda Shepard, Curtis Stigers en Donald Fagen (Steely Dan). Gitarist Mark Goldenberg had nog de indrukwekkendste curriculum van allemaal: Bonnie Raitt, Linda Ronstadt, Eels, Peter Frampton, Willie Nelson, Chris Isaak. De twee achtergrondzangeresjes, Charonne Morris en Aletehea Mills, konden als youngsters vanzelfsprekend de minste adelbrieven voorleggen. Hoewel: ze zongen het laatste album van Ray Charles (uit 2004) mee in. Ondertussen heb ik vernomen dat Bob Dylan in Vorst weer zijn eigen arrogante zelf geweest is. Zijn eigen nummers verkrachten, het publiek niet één blik gunnen en zelfs na het concert geen "Thank you" over de lippen kunnen krijgen. Exact zoals ik hem al zes keer gezien heb. Ik zei het al: af en toe maakt een mens eens de juiste keuzes.
24-04-2009
Tussen vier muren
Voor de verandering (én voor een reportage) ben ik gisteren een film van Open Doek gaan bekijken in de gevangenis van Merksplas, samen met een stuk of tien gedetineerden en geïnterneerden die als gevangenisjury de "Behind The Scenes Award" zullen uitreiken. Op mijn vraag of zij als gevangenen anders naar films kijken dan anderen, kreeg ik een antwoord dat even bleef nazinderen. "Wij hebben andere dingen meegemaakt dan andere mensen. We hebben al een leven vol miserie achter de rug en daar dragen we nu de gevolgen van. De meesten van ons hebben veel verschillende levens geleid. Als winners én als losers. We hebben dus veel ooghoeken van waaruit we films kunnen bekijken. Meer dan andere mensen. Vooral films over eenzaamheid zullen wij anders beoordelen dan vrije mensen. Want over eenzaamheid weten wij veel meer. Je moet hier maar eens een paar jaar tussen vier muren komen zitten."
23-04-2009
Reis rond de wereld in tien dagen
Joehoe, het is weer zo ver! Morgen begint mijn jaarlijkse wereldreis van tien dagen. Ik begin in Groot-Brittannië, en van daar gaat de tocht verder naar China, Turkije, Korea, Zuid-Afrika, Brazilië, Mexico, Japan, Argentinië, Kazachstan, Bosnië en Estland. Op het eerste gezicht is dat een hele hoop om op tien dagen te doen. Maar met de fiets valt dat allemaal wel mee. Utopolis is niet zo ver.
Win-winsituatie
Somalische criminelen eisen 4 miljoen dollar voor de ontvoerde medewerkers van Artsen Zonder Grenzen. En de kapers van de Pompei zullen ook al wel een leuk bedrag in het hoofd hebben voor de geënterde Pompei en zijn bemanning. En bijna tegelijkertijd beslist de Europese Unie om Somalië -minstens- 60 miljoen euro te geven "voor het verbeteren van de veiligheid." De oplossing lijkt me voor de hand te liggen. Er is een win-winsituatie waar je niet naast kunt kijken. Alle gegijzelden komen veilig vrij, het schip blijft ongeschonden, de criminelen krijgen al het geld dat ze willen en het kost ons geen cent extra. Iedereen gelukkig. Betaal die bandieten gewoon wat ze vragen en trek het bedrag af van de 60 miljoen "ontwikkelingshulp" aan die schurkenstaat. Hoe moet je anders een land noemen waar ontvoerders doodleuk vanuit een radiostation in de hoofdstad hun eisen kenbaar mogen maken. En waar een door piraten gekaapt schip -65 meter lang, je kunt er echt niet naast kijken- simpelweg koers zet naar een havenstad aan de kust en daar door de eigen regering en politiediensten ongemoeid wordt gelaten?
19-04-2009
Koers, ik mag er graag naar kijken
Zo'n Amstel Gold Race, je moet dat toch niet onderschatten. Het begint 's middags met het leeglepelen van een lekker bord spaghetti. En tijdens de uitzending volgt er een halve zak Mama Mia's (kaas/paprika), drie Choco-assen, vier Prince-koeken (witte crème), een suikerwafel, een groot paasei (witte chocolade) en een klein paasei (puur). Telkens met een volwassen glas cola ertussen. Je moet wat kunnen hebben om het einde te halen. Dat is alleen weggelegd voor sterke mannen met sterke magen.
17-04-2009
Pop en rock
Springsteen staat op Pinkpop en Milk Inc op Rock Werchter. Ik stel voor dat we voortaan van Pop Werchter en Pinkrock spreken.
En omdat het zo plezant is: nog een eerbetoon
Kijk en geniet: The great Tommy Cooper!!!
Tommy Cooper: een eerbetoon (1)
Zoals al gezegd: Tommy Cooper stierf 25 jaar geleden. De hoogste tijd voor een gepast eerbetoon aan een geweldig groot vakman. De vleesgeworden perfectie. Merk op hoe oud en afgeleefd de moppen van Cooper in feite zijn, maar hoe hij ze op een niet te evenaren manier weet te brengen. Je ziet zijn grappen van mijlenver aankomen en toch lig je elke keer opnieuw in een deuk. Het geheim? De schitterende mimiek, de perfecte timing, het sublieme acteerwerk, de directe taal, de juiste intonatie, het aanstekelijke dialect ... Vakmanschap in de zuiverste betekenis van het woord. Kijk en geniet!
Tommy Cooper's final act
Nog een memorabel moment, woensdag in De Wereld Draait Door. Het was exact 25 jaar geleden dat de Britse komiek Tommy Cooper overleed. Hij stierf op het podium. Zijn dood werd vastgelegd door draaiende camera's en gadegeslagen door een luid applaudisserend publiek. Het zal wel de droom zijn van elke komiek om op het podium te mogen sterven. Maar een mens zien doodgaan, is toch nog altijd bijzonder akelig. Ik wist van het bestaan van de beelden, maar had ze nog nooit gezien. En ik was er toch even niet goed van.
De beste beffer van Vlaanderen
Laat me om te beginnen zeggen dat ik helemaal geen fan ben van Herman Brusselmans. Maar ik hou wel van tv-programma's waar iets in gebeurt, en waar -als het even kan- de zaken lichtjes uit de hand lopen. Dat was woensdagavond het geval in De Wereld Draait Door, het net iets té nerveuze praatprogramma van Matthijs Van Nieuwkerk.
Brusselmans heeft het uitvoerig over zijn status als "beste beffer van Vlaanderen". Niks nieuws onder de zon, dus. Zo kennen we hem al dertig jaar. Van Nieuwkerk geeft Brusselmans ruim de tijd om erover uit te weiden. De presentator zit zich duidelijk kostelijk te amuseren met de typische Brusselmans-praat. Iets té kostelijk, zelfs. Naar het einde toe verliest Van Nieuwkerk de controle en verlaat hij gierend van de pret de tafel.
En Brusselmans of niet, zoiets levert toch altijd leuke televisie op.
15-04-2009
Coureurs zonder vel
Tom Boonen was weer helemaal zijn eigen, nuchtere, Kempense zelf na zijn valpartij in de Scheldeprijs in Schoten. "Er zijn mooiere manieren om je voorseizoen af te sluiten dan in een nadarhek. De schade valt gelukkig nog mee. Ik zag al lang aankomen dat het niet goed ging aflopen en ging van tevoren al in de remmen". Wie er dan wel in de fout gegaan was? "Och, niemand valt expres. Het hoort nu eenmaal bij de sport. Alleen jammer dat er weer een hoop coureurs zonder vel naar huis moeten."
Stijn & het heelal & de manier waarop het wordt verteld
Sterrenkunde heeft me nooit geïnteresseerd. Ik word er niet warm of koud van. Ik word niet lyrisch van een sterrenhemel, en ik mis de sterren niet als ze nergens te bespeuren zijn. Sterren en planeten? I couldn't care less. Een sterrenkijker is aan mij niet besteed. Ik heb er als kind trouwens ooit eentje gehad. Nooit iets mee gedaan. En dus is het best wel merkwaardig dat ik het Canvasprogramma "Stijn en het heelal" zowat het beste vind dat er tegenwoordig op tv te zien is. 300 minuten lang, hapklaar versneden tot zes afleveringen van 50 minuten, vertelt Stijn Meuris met een zelden geziene passie over de kosmos en onze plaats daarin. Pure wetenschap wordt afgewisseld met diepgaande filosofie, goeie humor en leuke weetjes. Na afloop van het programma ben ik nog precies even apathisch en ongeïnteresseerd als ik voor de aanvang was. Maar tijdens de uitzending heb ik wel de hele tijd met open mond en ingehouden adem zitten luisteren. Het toont nog maar eens aan wat we eigenlijk al lang weten. Niet het verhaal is belangrijk, maar de manier waarop het wordt verteld.
