Hey, ik ben Marieke! Mijn vriend en ik zijn allebei 28 jaar jong en zijn sinds 19 oktober '08 al 11 jaar samen. Da's een lange tijd, met de nodige ups en downs. We zijn een hevig koppeltje, maar wel een HEEL STERK! Nu is de tijd gekomen om die liefde te bezegelen met een nakomelingetje. Laat de kleine 'petertjes' nu maar eindelijk hun werk doen! En omdat zoiets speciaal is, schrijf ik graag neer hoe 'het' allemaal begon ... (21/11/2008) Ondertussen zijn we een jaartje verder en ouder én een levenservaring rijker en mogen we op dit moment van het mooiste wonder van het leven genieten, namelijk ons eerste zoontje Roan!!! Het is zààààààlig!!! (26/11/2009) Onze eerste telg wordt snel groot en binnenkort wordt hij al vergezeld van een klein broertje. Het gezinnetje breidt goed en wel uit. Onderstussen zitten we in volle blijdschap af te wachten naar de geboorte van de jonste spruit rond 7 juni (05/03/2011) Nu zijn we met vier!!! Ons gezinnetje is compleet ... (23/06/2011)
Zwangerschap van Roan
5W3D
8W6D
10W6D
12W3D
14W5D
16W3D
20W1D
22W
24W4D
28W
32W2D
36W4D
39W1D
Zwangerschap van Jensen
9W3D
12W3D
19W1D
23W3D
29W2D
34W4D
38W5D
40W1D
FOTOKES JENSEN
Ik ben zo in love op jou
31-10-2011
4mnd een engeltje ... 4mnd een bengeltje?! (21 weken)
Je was zo lief, zo stil, zo rustig ... waar is onze lieve zachte Jensen gebleven?????????? We hebben de eerste maanden ons zelf moeten knijpen om te beseffen dat je geboren was, dat je er ook nog was, gewoon omdat je zo rustig was, maar nu zouden we jou al eens een kneep kunnen geven ipv onszelf, omdat je zo opvallend aanwezig bent nu?! En je hebt er ook al een paar effectief gekregen, echt waar, want we, en dan vooral mamaatje zeg maar, is ten einde raad!!!!!!!!!! DOODOP, kapot, vermoeid, uitgeput, uitgeteld, gestressed tot en met ... noem maar op ... Ja ja, Jensen, mamaatje is het niet gewoon hé. Ik zal teveel verwend geweest zijn zeker de eerste maanden en met ons Roanneke in den tijd? Ik krijg het nu dubbel en dik te verduren. Waarschijnlijk zal het 'een periode' zijn hoor, een groeispurt, maar hoe je het ook noemen wilt, het is hatelijk. Pff! Vreselijk! Je bent onuitstaanbaar! Eerlijk is eerlijk. Het is zo, het is de waarheid. Zo was het nu en zo zal ik het mij later ook herinnneren en vooral als ik dit dan lees. Hopelijk is het maar van korte duur natuurlijk, maar het is ook een fase in je leven, ons leven. Je bent op een leeftijd gekomen waarop je veel aandacht vraagt en het jammere is natuurlijk dat ik zoveel tijd niet heb, zoals dat bij Roan wel was, om jou die aandacht te geven. Da's natuurlijk wel héél spijtig, want het is een beetje niet eerlijk, maar ja, ik kan er niet veel aan veranderen. Jullie zijn met twee hé nu. 's Nachts ben je zeker ook geen engeltje hoor. Amai, mamaatje ziet tegenwoordig elk uur van de nacht voorbij passeren op de klok. Echt waar! Ik zit er door, enfin, op dit moment begint het wel een beetje beter te gaan, maar ik heb diep gezeten hoor. En misschien zelfs geraak ik nog dieper, maar ik zal ook weer naar boven komen. Dat is zo hé met een baby, met kindjes. Geen kinderen zonder vermoeidheid, zonder stress ... Tegenwoordig zit ik rond 20u30 in mijn bed! Zot hé! En ik die vroeger tot middernacht opbleef, dus VOOR de kindjes er waren. Haha... Wat niet onbelangrijk is, is dat de nachten ook alleen door mamaatje worden opgevangen hé. Papa kan dat niet. Zoals ik al eens zei, hij hoort het gehuil niet, hij geraakt zeer moeilijk wakker, EN hij kan het babygehuil niet verdragen, hij wordt daar zot van, maar ik ook natuurlijk op de duur en zeker na al enigste vreselijke nachten ... pff ... de hel gewoon ... dan heb ik ook momenten hoor dat ik Jensen iets zou kunnen aan doen. Gelukkig zal ik die grens niet overschrijden, maar ik kan nu wel goed begrijpen dat een harde klap soms dichterbij is dan je zou denken. Mamaatje heeft zelfs bijna overwogen om de borstvoeding af te bouwen, omdat ik gewoon op was. Gelukkig heeft papa gezegd dat ik nog eventjes moest wachten tot ik me wat beter voelde en dan pas zou beslissen opdat ik geen beslissing zou nemen waarvan ik nog spijt zou krijgen. En ik denk dat hij gelijk heeft, want ik denk dat ik toch nog zal volhouden tot jouw 6,5mnd. Dat is nog een dikke maand doorbijten. En het zal wel bijten zijn, zeker en vast, want het is hard, vreselijk hard! Het hangt er natuurlijk van af hoeveel pijnlijke nachten je mij nog zult bezorgen hé Jensentje, hoeveel ik nog verdragen kan ... En nu de goeie dingen, want natuurlijk, je bent en blijft mijn allerliefste zachte guitigste schattigste baby hé! Ik zie je doodgraag en ik geniet, desondanks de vermoeidheid, van mijn klein dolleke!!! Je bent een kwiek manneke. Een kleine zotteke en dan bedoel ik eigenlijk echt wel zot. Papaatje zegt het ook: met den dezen hebben we nog niet gedaan hoor! Zo'n straf manneke. Gisteren lag je op je rug op een paar kussens in de zetel. Ik keek eventjes niet naar jou, nog geen halve minuut lang en plots lag je op je buik op de rand van de zetel. Het had niet veel gescheeld of je lag eruit! Soms span je je buikspieren zodanig op dat je zo pardoes naar vooren zou vallen. Gevaarlijk! De voetjes en beentjes zijn tegewoordig favoriet speelgoed. Je stem kan je ook goed gebruiken, met alle decibels erbij tot vervelends toe ... Je duwt je poep stevig in de lucht vanuit ruglig. Alle voorwerpen die in jouw handjes passeren worden goed bestudeerd of naar de mond gebracht. Lachen doe je nog steeds zoals geen één! Altijd maar lachen. En je bent moeilijk te doorgronden. Je zit bijvoorbeeld te knotteren en ik probeer iets om jou te sussen, maar het helpt niet. Dan doe ik maar iets anders, maar dat helpt ook niet. Dan doe ik terug hetgeen ik eerstes gedaan heb en dan plots is het wel goed en ben je welgezind. Vreselijk irritant. Echt moeilijk hoor, jij! Je zal natuurlijk ook nog last hebben van die vervelende boertjes en protjes. Dat heb je al van in het begin. 't Is niet zo simpel in elk geval. Sinds een paar dagen bakeren we jou ook in voor het slapen gaan, want je kan zo onrustig doen terwijl je inslaapt: spartelen met de armen, tutje telkens weer onbewust uitdoen, knotteren enzovoort. Het helpt dat inbakeren. Enorm gewoon. We wikkelen jou in een doek, doen jou een mutsje op dat we tot over je ogen trekken, steken jouw tutje in jouw mond en leggen jouw knuffel veilig op je gezichtje en hop, je bent meteen vertrokken, je begint meteen te soezen. Zo frappant gewoon! Wat ook enorm opvalt, is dat je al van in het begin zodanig naar papaatje trekt. Je hebt hem altijd snel in het vizier, al van heel ver. En je lacht ook heel veel naar hem. En da's zo raar, ook omdat je al van in het begin zo neig kon glimlachen naar papaatje, terwijl ik diegene ben die jou 24u op 24u verzorgt en knuffelt. Papaatje is niet echt te vinden voor babies. Ja sorry, dat is gewoon zo. Babies trekken hem niet aan. Hij ervaart jou nog niet als een persoon. Roan dan weer wel bijvoorbeeld, omdat hij al ouder is. Hij is een persoontje, hij kent hem. En jij bent nog een baby, nog onbekend eigenlijk, je moet nog veel groeien, hij moet jou nog leren kennen. En bij babies draait het alleen maar om verzorgen en da's nu allesbehalve weggelegd voor papaatje. Raar dat zoiets al van bij de geboorte er kan in zitten eigenlijk, die aantrekkingskracht. We vinden het allebei opvallend dat je meer naar papaatje neigt te groeien, al van zo klein! En we denken dat het alleen maar zo zal evolueren. Een papa's kindje. Dat zou fijn zijn natuurlijk voor iedereen hé. Eentje voor mama en eentje voor papa en dat we allemaal goed met elkaar overeen komen. Liefde zal niemand tekort te komen want dat groeit en bloeit hier ten volle. Natuurlijk zal ik wel jaloers zijn wanneer Jensen zo'n echt papa's kindje zal worden zoals Roanneke een mama's kindje is. Vooral ook omdat ik 90% van het werk doe met onze twee filous. Nu zal ik ook misschien eens ervaren hoe het is om een beetje afgestoten te worden zoals Roanneke bij papaatje gedaan heeft toen hij nog kleiner was en het nog niet besefte. Nu is de band er ondertussen ook al hé tussen papaatje en Roanneke, maar vroeger niet, want Roan was en is nu eenmaal van mama! Bij ziekte, moeheid en nood aan knuffels, komt Roanneke altijd bij mamaatje gekropen. Mamaatje is zijn beste vriend. Zal papaatje zo'n beste vriend dan voor Jensen worden? Ik hoop het natuurlijk, maar ik zal o zo jaloers zijn. Boehoe, mijn moederhart ...
Eindelijk nog eens een update (23,5mnd en 18 weken)
Zoals je merkt aan de data, is het al efkes geleden dat ik hier nog eens iets kunnen schrijven heb, jammer genoeg. Maar ja, we zijn back @ work, dus d.w.z. druk, druk, druk, druk .... EN druk! Ook al werk ik halftijds momenteel, het is en blijft druk. Ook nu heb ik eigenlijk geen tijd, zeg maar, want er zijn nog duizend en één dingen te doen, maar feit is dat ik het toch wel gemakkelijker heb op bepaalde zaken dan voltijdse mama's. Maar zo heeft iedereen wel zijn puntjes waar het dan weer minder is. Zo moeten mamaatje en papaatje het voor het grotendeels alleen zien te redden hoor! Wij hebben geen grootouders voor de kindjes waar ze regelmatig op logé kunnen. Gelukkig hebben we wel een toffe meter/tante waar we veel op kunnen rekenen. Gelukkig zeg maar!!! Echt!!! Door halftijds te werken, is er ook minder druk op de ketel. Maar ja, 't is ook te zien hoe je het bekijkt. Als ik thuis ben, dan zijn mijn 2 prutsen er 9 op de 10 ook hoor! En op vrijdag zijn het er drie! Onze kleine Jensen is pas 4,5mnd, dus hij is nog baby en babietjes kunnen erg vermoeiend zijn. De afgelopen weken is het al iets minder gegaan met onze Jensen. Hij kreeg alsmaar meer last van de reflux tot we een week geleden een test hebben moeten laten doen in het ziekenhuis (een dag en een nachtje). De test was negatief. Jensen heeft wel reflux, maar niet in die mate dat er medicatie nodig is. Gaviscon mag hij blijven gebruiken, want dat is geen geneesmiddel, maar een hulpmiddel. Het helpt de voeding in de maag te houden, waardoor hij dus minder overgeeft. Dat heb ik dus ook gemerkt, toen ik ermee moest stoppen voor de test in het zkh. Hij begon duidelijk meer over te geven. Ik had wel al gedacht hoor dat Jensen geen erge reflux heeft. 't Is wel erger dan bij Roan, maar ik wist ook wel al dat er babies zijn die er enorm in afzien. Dat had ik tegen de Dr ook gezegd, want Jensen geraakte met moeite aan 20min gehuil van de pijn, zelfs niet iedere dag. Des te beter hé! En nu hoeven we ook niet meer te twijfelen of zorgen te maken, want bij het neefje Ennio bleek na 8mnd dat zijn longen waren aangetast. Dus na 8 maanden overgeven, zonder gehuil of pijn eigenlijk, bleek toch dat er meer aan de hand was in Ennio's lijfje. Hij moet zelfs medicatie nemen tot zijn 1,5j. Dus da's al uitgesloten voor Jensen! Sinds een tweetal weken heeft Jensen ook een huiluurtje. Grrrr Mjah, en dan helpt niks hé: niet pakken of knuffelen, troosten, tutje, bedje ... Niks! De enige geruststelling is, dat het iets van voorbijgaande aard is Héhé ... Zijn 1001 lachjes maken veel goed, want doet hij wel héél véél. Van zodra je hem aankijkt, verschijnt er een smile tot achter zijn (grote ) oren. Echt, hij zou naar alles en iedereen lachen. Zelfs naar de muur, haha Hij is er tegenwoordig ook graag bij hoor. Hij ligt minder graag in zijn park, maar wil bij het gezin in de zetel zitten. Dan kan hij zijn grote broer gadeslaan. Zo grappig om zien hoe hij hem in het vizier heeft. En grote broer is superlief voor hem. Echt waar! Hij overstelpt hem met zoentjes en aaikes. Wat een lieve schatjes allebei! Mamaatje en kleine broer slapen ook nog steeds tesamen in bed. Ik denk dat we binnenkort hier eens een einde aan zullen moeten maken, vrees ik. 't Is met een dubbel gevoel. Leuk, want dan kan ik ook eens eindelijk comfortabel languit neerliggen zonder in mijn onderbewustzijn te moeten opletten voor mijn baby. Niet leuk, omdat ik dan afscheid moet nemen van hem en omdat ik nog steeds borstvoeding geef en het toch wel gemakkelijk is om hem te voeden, terwijl hij naast mij in bed ligt. Als Jensen in zijn bedje zal slapen, dan moet ik uit het bed om hem te halen, want ja, Jensen komt nog steeds 1x per nacht om voeding vragen. Onlangs zelfs 2x per nacht gedurende een week Hij heeft jammer genoeg ook maar één weekje eens doorgeslapen. Dus ik moet zeggen, ik kijk momenteel wel erg uit naar het moment wanneer ik kan stoppen met borstvoeding en dat is wanneer Jensen 6,5mnd zal zijn, net zoals bij Roan. Het is nu erg vermoeiend hoor, borstvoeding geven. Amai! Ik kan het u verzekeren. Niet vergeten dat ik eerst 9mnd zwanger ben geweest en afgezien heb, slechte nachten en zoveel meer, dan bevallen, dan nog moeten recuperen, wat dus ook niet op 1 2 3 gaat! Nu onze baby Jensen verzorgen, borstvoeden, gebroken nachten EN onze peuter is er ook nog natuurlijk! En terug aan het werk. Dat allemaal maakt de borstvoeding zwaar. Bij een eerste gaat dat al ietsje beter, want je hebt maar 1 kind om voor te zorgen, maar nu, bij een tweede is het echt meer vermoeiend. Je mag niet vergeten dat ik al enkele maanden, al van in mijn zwangerschap, gebroken nachten heb hé. Al maanden aan één stuk, heb ik niet nog eens een nachtje kunnen doorslapen. En de papa kan er ook niks aan doen, want ten eerste: ik wil gewoon zelf Jensen voeden omwille van de productie van mijn melk, ten tweede: als ik aan de papa moet vragen om hem te voeden, dan ben ik allleen al een half uur bezig met de papa wakker te krijgen, terwijl ik al lang zelf klaar zou zijn. Dus ja ... als ik hem al zo moeilijk wakker krijg, hoe zou Jensen dan papa kunnen wakker maken door te vragen naar voeding?!?! Maar bon, eind november is het zover, dan is Jensen ongeveer 26 weken en is het overschakelen naar de groentepap en het borstvoeden afbouwen. Toen ik bij Roan gestopt was met borstvoeden, heb ik gezegd dat ik bij een tweede zo lang mogelijk zal borstvoeden, maar dat zal, zoals het er nu uitziet, niet lukken. Het is echt te zwaar aan het worden. Maar goed, ik heb mijn best gedaan en ik mag er zeker fier op zijn. Ik moet eerlijk zeggen dat ik momenteel niet zoveel van Jensen geniet. Allé, minder dan toch, want hij heeft nu een lastige periode, zodat ik hem al soms eens denkbeeldig tegen de muur gooi Pff, een vermoeid mens kan niet zoveel meer verdragen hé. En onze peuter kan er soms ook eens een schepje bovenop doen door te zaaaaaagen .... grrrrr ....
Onze peuter begint langzaam maar zeker naar een kleuter uit te groeien. Pas op, 't is nog efkes hoor, maar binnen een 15-tal daagjes mag hij twee kaarsjes uitblazen. Jippie jei! Mamaatje is al volop bezig met de voorbereiding. Zo heerlijk! Mamaatje vind het leuk hoor om dat allemaal te regelen. Super gewoon! Zo'n verjaardag van mijn kleine prutsen is een groot en belangrijk feest, zodanig dat ik er nog meer plezier aan beleef dan mijn kids zelf eigenlijk, haha Roanneke heeft de uitnodigingen zelf mogen maken. Mamaatje had een kaartje gemaakt met vooraan het cijfer 2 op en Roan heeft het mogen 'inkleuren' à la style Roan! Hihi! En ik vertel hem er dan bij dat het voor zijn verjaardag is en ik leer hem het woordje twee, door te vragen: hoeveel jaar wordt jij? Teeeeee, zegt hij, terwijl hij zijn 2 vingertjes in de lucht steekt. Die uitnodigingen mag hij dan zelf aan de genodigden afgeven. En dat alleen al vind hij leuk hoor, want hij weet wel degelijk dat hij ze zelf gemaakt heeft! Het zal in orde zijn, zijn feestje. Mamaatje zorgt wel voor de leuke verrassingen, dat is zeker!! Mijn feestvarkentje moet stralen die dag. Het allerbelangrijkste is, dat hij een leuke dag heeft. Tegenwoordig gaat Roanneke ook al regelmatig op het potje zoals Basje. Basje is het kindje uit het boekje die ook op het potje gaat. Terwijl Roan op het potje zit, legt mamaatje hem uit a.d.h.v. het boekje hoe je op het potje moet gaan. En nu vraagt Roan zelfs zelf om op het potje te gaan. Hij doet wel alleen maar pipi. Kaka heeft hij nog niet gedaan. Bij K&G zeiden ze dat het voor een jongetje vroeg is om al zo flink op het potje te gaan. In elk geval, tegen dat hij naar school moet in mei 2012, zal hij al goed getraind zijn, normaal gezien. Papaatje heeft Roanneke iets heel liefs geleerd. Als papaatje een wandelingetje maakt met hem in onze hof of hier in de buurt, dan komt Roan altijd terug thuis met een bloemetje in zijn hand. En da's dan voor mama! Koddig hé! Wel lief hé van papaatje! Toen we onlangs met de auto ergens stilstonden aan verkeerslichten, zag Roan zonnebloemen langs de kant van de weg. Hij wees er naar en zei: mama! Haha Het lijkt ook wel alsof Roanneke iedere dag een nieuw woord leert. Ongelooflijk hoe zijn woordenschat uitbreidt. Echt waar! En tof hé. Stilaan gaan we meer met onze zoon kunnen communiceren op de normale manier, met woorden dus.
Het begint ook op te vallen dat Jensen een volledige 'replica' van papaatje zal worden. Dat zie ik momenteel toch in Jensen. Dat gezicht is treffend. En qua karakter zal hij ook heviger zijn, dus ook zoals de papa. Roanneke trekt qua uiterlijk zowel op papaatje en mamaatje en qua persoonlijkheid op mama. Roanneke heeft dus op uiterlijk vlak toch nog iets van mamaatje meegekregen, maar Jensen momenteel niks! Helaas! Tjah, het was leuker geweest, mocht Jensen toch ook een paar trekjes van mamaatje gehad hebben. Hij is trouwens ook mijn zoon hé! Misschien verandert er nog iets, wie weet, want het is nog vroeg hé om dat allemaal al zo te zeggen. We zullen zien! In elk geval, de liefde is en blijft even groot. I love my boys 4 EVER!!!
'k Ga nog eens cliché doen: de tijd vliegt! Erg hé, maar het is gewoon zo en er valt niks aan te doen, jammer genoeg. Jawel, eigenlijk wel, zoveel mogelijk genieten van mijn baby en dat doe ik. Ik zou Jensen kunnen doodknuffelen. Hij is zo schattig, om op te eten gewoon. Bleef hij maar een jaar zo petit. Hij past zo mooi in mijn armen. Hij is zo teder en schattig als ik hem optil. Dat hoofdje dat nog een beetje bengelt, dat slappe lijfje, die gebalde vuistjes en dat kleine rosse kopje ... M'n dolleke Ik zie hem toch zo graag! Ik zal het missen, dat babygedoe, HOOGSTwaarschijnlijk de allerlaatste keer. Boehoe ... Hij is al flink gegroeid en veranderd weer. Ik heb onlangs al de eerste kleertjes mogen wegdoen en de volgende maat uit de kasten gehaald. Wel leuk om al die kleertjes van Roanneke terug te zien. Zo tof! Nu mag ik mijn tweede popke kleden en doen. Hihi! Jensen is nog steeds - hoe kan het ook anders - een flinke manneke. Slapen en eten ... zoals gewoonlijk. Hij is wel al eens meer wakker natuurlijk en bestudeert alles al goed. Hij lacht en vertelt ook graag tegen ons. Zo cute hé! Niet te schatten! Hij kan ook al goed buiklig liggen met het hoofdje goed rechtop. Hij doet dat erg stevig. Ik denk ietsje straffer dan Roan. Mamaatje en papaatje vinden trouwens dat Jensen iets vlugger lijkt te zijn met alles, ofwel is dat gewoon omdat alles vlugger voorbij vliegt, dat we denken dat Jensen vlugger is. Want het gaat ook vlug hé. Al 3 maanden is hij bij ons. Niet normaal toch!!! We denken ook dat we later een klein ingreepje zullen moeten doen bij onze Jensen, allé moeten, dat niet, we willen dat doen. Jensen heeft flappies, mooi cadeautje van papa , en we hebben altijd gezegd, mocht blijken dat onze kindjes dit ook zouden hebben, dat we dat dan zouden laten corrigeren. Naar het schijnt zou het een kleine ingreep met weinig pijn zijn, hoe jonger, hoe beter. Ja, onze Jensen heeft grote oren voor zo'n klein manneke Ollie is de vriend van Jensen, die deze naam gekregen heeft van mamaatje. Da's de knuffel hé, waar Jensen mee slaapt. Die heeft mamaatje ook in veelvoud aangekocht: voor thuis, één in reserve, één bij Tante Pug en één bij oma. Reflux! Daar heeft Jensen nog veel last van. Eerst nog geen pijn leek het zo, maar de laatste dagen precies wel. De fles Gaviscon doet niet echt veel wonderen hoor! Mamaatje zal eens moeten informeren voor een eventuele volgende stap én hopelijk een oplossing! Slapen doen mamaatje en Jensen nog steeds tesamen. S U P E Rgezellig! We kijken steeds uit naar de nachten die trouwens ook al sinds een dikke week ononderbroken verlopen. Ja hoor, mamaatje mag al goed doorslapen van Jensen. Tussen 22u en 23u krijgt hij zijn laatste voeding en rond 7u de volgende dag is hij daar terug. Flink hé! Wat een droombaby is Jensen toch hé!
Grote broer is nog zo'n minimensje waarvan mamaatje ongelooflijk veel houdt. Roanneke is trouwens ook weer een paar stapjes vooruitgegaan. Hij kan weer al meer en zo. Het is weer een ander kind geworden. Hoe ouder hij wordt, hoe meer we Roan leren kennen Wat voor een persoon ons kind is, merk je pas bij het steeds ouder worden hé. De woordenschat breidt zich uit, alsook fysiek gezien, kan hij weer al het één en ander. Het wordt er ook weer eens gevaarlijker op, want Roanneke is zodanig nieuwsgierig en inventief geworden dat niks, maar dan ook niks meer veilig is voor hem. Nu kan hij een rits openmaken, zodat ik hem al eens in mijn tas betrapt heb en vervolgens met mijn portemonnee!!!! Dangereux! Hij kan alle kasten en schuiven openkrijgen, de kraan openzetten, op de leuning van de zetel kruipen, in de eetstoel die in de keuken staat kruipen via de stoel en de tafel, op de meeste onbereikbare plaatsen klimmen en klauteren (zo stond hij op de rand van zijn bedje met zijn handen steunend op een muurplankje, via het nachtkastje was hij daarop geklauterd, maar alsnog leek het mij onmogelijk EN supergevaarlijk hoe hij daar stond, zo'n kinderbedje heeft een hele hoge en dunne rand!!!), overal op springen en doen, hij zit geen 5sec meer stil (ook niet tijdens het eten aan tafel, grrr, om irritant van te worden soms), ... Hij eet ook trager en minder. Ik dacht en hoopte dat hij altijd een flinke eter zou blijven, maar sinds een paar weekjes lijkt dat toch te minderen. Hij heeft nog zijn dagen hoor, maar 't zal ook normaal zijn. De groeispurten zijn ook minder dus hij heeft minder energie nodig, alhoewel, hij kan niet stilzitten en is steeds in de weer, denk ik dan ... Zijn tandjes, hoe zit het daar mee! Goh! Ik denk dat ik toch eens naar het Guiness Book of records zal moeten bellen hoor, want dit is een primeur denk ik! Ongelooflijk! Momenteel komt zijn 6de en 7de tand piepen. Tot voor kort had hij er dus nog maar 5! Ja VIJF! Zot hé! Dat heb ik nu nog nooit eens gehoord en dat zal ik ook nooit vergeten denk ik. Ik sta al te popelen om het hem later eens onder zijn neus te wrijven, haha, da's toch te grappig gewoon. Hihi! Zijn 6de en 7de tand doen wel redelijk wat pijn, want hij is al een paar keer 's nachts wakker geworden al huilend. Tegen dat hij 2 jaar is, zal hij ze nog niet allemaal hebben, denk ik, ofwel gebeurt er een wonder, maar zoals zijn tanden nu al gegroeid hebben, zal het aan dat tempo niet lukken tegen 28 oktober Maar ja, dat moet natuurlijk ook niet hé, want niemand heeft daar last van, maar 't is toch eens de moeite om het te vertellen. Hij heeft het alleen soms wat moeilijker om bepaalde dingen te eten, zoals een appel. Sinds een week is Roan ook al wat gekalmeerd want we hebben een moeilijke periode achter de rug. Pfew! Amai, de peuter de sneuter seg! De hel gewoon! Goh! Hij heeft het ons moeilijk gemaakt. Peuterkuren en driftbuien ten top! Hij heeft al veel kennis gemaakt met 'den hoek' ook. Het valt dus op dat Roan veranderd is, want nu is hij al 7 dagen flink (ik tel ze op ). Hij zal een GROTE sprong, zeg maar, gemaakt hebben en nu is hij terug gekalmeerd. Hij is erover ... voorlopig ... nu is het wachten op de volgende sprong. Koppig en zo, zal hij wel blijven natuurlijk, maar hij maakt zo geen grote scènes meer met al dat gekrijs en gebleit. En we moeten ook nog veel zeggen van 'dat mag niet', 'neen, mag niet' ... maar da's eigen aan een peuter hé en dus normaal. Het vervelendste waren die scènes en die zijn voorbij en hopelijk komen ze niet terug Maar hij is ook een lieverd hoor. Echt waar! Mamaatje en Roan zijn nog steeds de beste vrienden en naar papaatje toe gedraagt hij zich tegenwoordig ook al veel liever. Hij knuffelt erg graag en rollebollen doet hij het liefst! Voor zijn kleine broer is hij ook superlief. Hij doet aaikes, stopt zijn tutje in zijn mondje, wil er gaan bijliggen en zo. Hij is erg lief. Hij heeft wel al één keer een mep gegeven op Jensen en dat was toen mamaatje Jensen ging voeden en Roan bij mamaatje wou zijn, maar Jensen zat dus in de weg, dus die moest het bekopen met een mep op zijn hoofdje. Gelukkig heeft Jensen er geen last van gehad, want hij huilde niet. Mamaatje is toen erg boos geworden. Jensen heeft ook al een tweede mep gekregen maar dat was per ongeluk door onze onhandige Roan. Toen heeft Jensen wel gehuild ... Met zo'n nieuwsgierige en energieke peuter kan dat soms nogal gevaarlijk zijn hé. Roan heeft onlangs nog een ampule fysiologisch water in Jensens mondje proberen leeg te duwen. Slechts enkele seconden keek mamaatje niet en hup, Roan was Jensen al aan het 'verdrinken'. We zouden ogen op ons gat moeten hebben! Het meest grappige wat Roan nu geleerd heeft, is dat hij 'allée papa' zegt en zijn hoofdje daarbij draait (zo van: maar papa toch, hoe ist mogelijk, dat doe je toch niet), wanneer papaatje zijn poepgaatje moet luchten (om het een 'beetje' schattig te zeggen). Dat heeft hij van mama geleerd.
Aan alle mooie liedjes komt een eind, zoals ook nu. Nog 12 daagjes thuis en dan begint de mallemolen terug! Pfffffff ........... Mamaatje heeft er geen zin in! Echt niet! Ik kijk enorm op tegen de drukte, want het zal dus drukker beginnen worden. Gelukkig starten we halftijds, daar ben ik superblij om, maar desalniettemin zal het drukker worden. Geen ontkomen aan! Niet alleen thuis zal het druk zijn, maar ook op het werk, want ik start in de drukste periode van het jaar. En daar heb ik nu eens echt geen zin in! Geen zin om ook mijn energie daarin te steken. Da's zo weggegooid vind ik. Ik kan al mijn energie gebruiken voor mijn kindjes en het huis. Maar ja, er moet ook geld binnenkomen hé. Dus we gaan ervoor! We moeten wel!!!
Alles is in orde! Jensen is zoals de gemiddelde baby: niet te groot, niet te klein, niet te dik en niet te dun. Pico bello dus! Hij is morgen weeral 9 weekjes oud en weegt momenteel 5kg660 en meet 60,5cm. Goed hé! De babyacné is gelukkig bijna helemaal verdwenen. Hij heeft enkel nog een beetje last van een droge huid. Hopelijk is het tegen vrijdag beter, want dan gaan mamaatje, meter Bibi, Roanneke en Jensen foto's laten maken bij protrait studios. En natuurlijk zal Enniotje er ook wel bij zijn! Vandaag heeft Jensen twee spuitjes gekregen en daar was hij niet erg blij mee. Ho ho! Nee hoor! Zo geweend! Volledig het tegenovergestelde van ons Roanneke. Roanneke heeft zo goed als niet geweend en Jensen daarentegen, ocheere mijn bolleke! Zo'n verdriet! Ik heb hem nogal moeten troosten hoor! De dokter merkte ook op dat het tongriempje nogal kort was. Dat is het stukje onder de tong. Als je je tong omhoog doet, dan zie je daar zo'n stukje vlees. Jah, kan het niet goed uitleggen, maar waarschijnlijk weet je wel wat ik bedoel. Het was me ook al opgevallen hoor dat het kort was, want ik had hiervan iets gezien op een film in het palfijnziekenhuis. Soms knippen ze dat door, mocht blijken dat de baby hiervan last heeft tijdens het drinken en dus zijn tong niet goed kan gebruiken, maar da's gelukkig niet het geval bij Jensen. De dokter zei ook dat indien hij er later toch last van blijkt te hebben, men nog zou kunnen kijken om het te laten doorknippen. Hopelijk moet het niet en indien toch, dan hopelijk zal hij er niet te veel last van hebben. Jensen begint nu ook zo veel te 'praten'. Plezant hoor! En mamaatje dan vertellen tegen hem! Hihi! En Jensen praat dan terug hé. Erg leuk! En lachen doet hij al heel veel. Ik vind dat Jensen wel uitbundiger is in het lachen en praten dan Roan. Roan deed dat iets minder, denk ik. Ook als Jensen iets niet goesteert, dan doet hij dat ook uitbundiger. Als hij mij roept, dan zorgt Jensen ervoor dat ik hem zeker hoor en zet hij door. Niet krijsen of zo, maar hij 'roept' wel luid genoeg. Roan legde er iets minder 'druk' op. Ik heb de indruk dat Jensen zich meer zal laten gelden dan Roan. Dat hij meer zal durven en naar voren treden. Maar het blijven allebei rustige kereltjes. Binnen 4 weekjes moeten we terug naar K&G. Opnieuw een spuitje. Ai ai ai ...
Ons Roanneke, aka grote broer, is goed bezig. Hij leert veel woordjes bij de laatste tijd en ik moet zeggen dat hij al redelijk veel kan. Da's mijn idee toch en dat van papa ook, maar misschien denkt iedere ouder dat wel van zijn kind hé Volgens het boekje 'Jonge ouders' moet een kind van 2jaar ongeveer 5 woordjes kennen. Roan is nog geen twee en hij kent er al een pakje meer, maar horen woorden die nog niet correct worden uitgesproken, daar ook bij? In elk geval weet ik van een ander kind, dat ouder is dan Roan, nog geen woord uitspreekt. Maar da's dan maar één vergelijkenis natuurlijk en waarschijnlijk is dat kind dan beter in iets anders dan Roan. Maar goed, toch vinden mamaatje en papaatje dat hij al veel woordjes kent, weliswaar nog niet correct uitgesproken en formuleert hij het soms iets anders, maar hij weet toch al veel! Hij zegt dlé dlé (= sleutel), petti (= spaghetti), pipi, kaka, mama, papa, bla (= gedaan), daaaaa (= daar), bobo (= dumbo), tutu (= tuutje), yoyo (= camion), trchatchor (= tractor, dat spreekt hij trouwens op een héél grappige manier uit, net één of andere hardrocker), bada (=bad of bed), dudu (= auto), brrr (= brommer), booo (= boom), paté en nog wel meerdere woordjes en natuurlijk ook ja en neen. En begrijpen doet hij meer dan dat hij woorden kan uitspreken. We kunnen hem al veel dingen vragen, uitleggen, laten uitvoeren. Hij begrijpt al goed wat we willen zeggen. Roan kan ondertussen ook al de blokjes in het juiste gaatje van de speeldoos steken. We hebben zo'n speeldoos met gaten in verschillende vormen en daar moeten dan de juist gevormde blokjes in. Dat kan hij nu prima. En hij kan ook al heel veel dingen aanduiden in een prentenboekje. De blokkentoren stapelt hij ook in de juiste volgorde, van groot naar klein. En het is een echte speelvogel. Roanneke en ik kunnen dikwijls nog al eens rollebollen in de zetel. Dan hebben we veel plezier hoor. En hij giert het uit van het lachen. Echt waar! Hij zou er haast de slappe lach van krijgen De trap op en af gaat ook al heel goed, maar soms te goed, want voor we het weten staat hij al boven. Maar da's dan onze schuld, want soms vergeten we (vooral papaatje) om de deur van de gang toe doen. Wat dan weer minder is, is zijn nieuw gedrag van de laatste tijd. Als hij boos wordt, dan kan hij soms zo beginnen huilen, maar dan zonder tranen en probeert hij zich te forceren in geluid, om het toch maar zo dramatisch mogelijk te maken. Alsof hij zichzelf opwarmt, aan het opwinden is. Het lijkt wel op een auto die je op gang probeert krijgen terwijl je de sleutel omdraait. Dat maakt ook zo'n herhaaldelijk geluid en dan plots 'brom brom brom brom brom ...' en hij zit in gang.Wel Roanneke doet dat ook, zo van: ah ah ah ah aaaaaaaaaaaah en hij is vertrokken!!!!! ENORM enerverend! Echt! Man toch, ZO irritant! Vreselijk gewoon! Als je dan eens moe loopt, dan zou je soms goesting hebben om hem met zijn hoofd tegen de muur te slaan om dat geluid af te zetten, zeg maar! Grrrr! Da's geen leuk nieuw kunstje zenne!!!! En soms zegt hij er eens tussendoor: alléeeeee. Ja, da's dus ook een nieuw woordje, haha. Sinds een paar dagen kan hij ook zelf zijn kleertjes uit doen en zijn kousen. Plots zat hij daar in zijn body en zonder kousen. En ik dacht nog: tiens, ik had je toch al kleren aangedaan, maar .. heb jij die zelf uitgedaan Roanneke?? En hij dan lachen, ja dus! Dus als test deed ik ze hem nog eens aan en vroeg hem om zijn kleertjes terug uit te doen en hopla hij was al bezig. 't Is ook te zien wat hij aan heeft hoor, want niet alle kledingstukken zullen zo vlot verlopen natuurlijk. En die sokken, jah, da's plezant hé nu om uit te doen. Dus nu loopt hij al eens snel rond zonder kousen aan de voetjes. Aangezien Roanneke nog maar steeds 5 tanden heeft, blijft het vervelend om hem alles al te laten eten, want ja, zonder bijna geen tanden, is het niet evident om alles te knabbelen hé Daardoor ook dat hij wat later is in het eten van stukken fruit, maar sinds een paar weekjes lukt dat nu toch al vlot. En 't smaakt hem hoor. Dan zitten mamaatje en Roanneke gezellig te eten aan tafel. Hij een stukje fruit en mamaatje hetzelfde, lekker gezellig! Hihi! Onlangs heeft Roanneke nog eens in zijn kabouterbadje van meter Bibi kunnen plonsen. Wel nog maar een keer of drie, aangezien het nog niet zo dikwijls mooi weer geweest is deze zomer. Maar die fun heeft hij toch ook wel al gehad. En hij heeft ook al in de fietskar gezeten, maar dat vond hij minder leuk na een tijdje en zat blijkbaar liever achterop de fiets op het stoeltje. Roanneke is nog steeds een flinke eter. Hij heeft natuurlijk ook zijn mindere dagen, maar over het algemeen eet hij goed en dus veel. 's Morgens drinkt hij gemiddeld 250ml en eet hij daarna een kommetje cornflakes, samen met mamaatje aan tafel. Wil mamaatje Roanneke ook stiekem verslaafd maken omdat zij dat ook is? 's Middags eet hij een FLINK bord patatjes. Tijdens het vieruurtje wordt er ook vlot naar binnen gespeeld. Soms zijn dat twee yoghurtjes en een koek of een groot stuk fruit en een koek, een yoghurt en een paar boterhammen, ... En 's avonds is dat terug een fles melk van gemiddeld 250ml met daarna een paar boterhammen. Niet slecht hé voor zo'n klein manneke. De wasmachine en de grasmachine zijn zijn vijanden. Daar is Roanneke enorm bang van. Laat hem niet alleen achter bij deze twee gevaarten of hij krijgt een heuse paniekaanval! De stofzuiger was sinds kort ook nog zijn vijand, maar daar heeft hij onlangs min of meer vrede mee gesloten toen mamaatje hem liet helpen met de zetel te stofzuigen. Plezant dat hij het opeens vond. Bij de was heeft hij ook al geholpen hoor door de sokken en zo er in te stoppen, maar eens die machine begint te bewegen en te spreken, vlucht hij Desondanks dat Roan over een miniversie van de grasmachine van papaatje beschikt, lijkt hij niet over zijn schrik heen te zijn. Echt niet! Dat zal nog even duren, vrees ik. Aan zee heeft hij een paar weken geleden ook heel veel lol gehad. Wat hij daar allemaal al niet gedaan heeft: op het springkasteel, op een go-cart (waar hij trouwens in slaap op gevallen is na een paar minuten, hij lag met zijn hoofdje op het stuur, haha), in zo'n duwwagentje van de go-carts, op een rubberbootje op zo'n attractie dat daar stond, in de zee een beetje geplonsd, met voetjes in het zand, een bal gevangen in het lunapark (allé, de papa dan ), veel gewandeld met de koets, vuurwerk gezien (waar hij doodsbang van was, hij neep me bijna dood) een avondmarktje gedaan, veel gespeeld aan het raam op het appartement, naar de trams gekeken vanuit het appartement die onder onze neus voorbij reden, ... Te veel om op te noemen, maar dat was ook niet allemaal altijd even leuk hoor, want zoveel bekijks maakte hem ook nogal nieuwsgierig, waardoor hij vechte tegen zijn slaap tijdens het wandelen met de koets en daardoor sliep hij dikwijls niet in de namiddag met als gevolg dat hij tegen 's avonds doodop was en dus ook erg lastig. Amai, hij heeft niet alleen veel plezier gehad, maar hij heeft daar ook veel gezaagd hoor. Pff! We zijn deze zomer twee keer naar de zee geweest kort na mekaar, met ongeveer een week tussen. En ik moet wel zeggen dat er tijdens het tweede verblijf al veel minder gezaag was. Waarschijnlijk omdat hij het nu al wat meer gewend was hé. Maar 't was plezant. Echt! Het heeft mij in elk geval ook deugd gedaan!
Hoe stelt de kleinste van de fam De Groot - Van Audenhove het?
Ja, ik weet het. Het is al een tijdje geleden dat mamaatje nog eens iets heeft neergeschreven, maar het ontbreekt me aan tijd. Ik ben nu wel 15 weken aan een stuk thuis en je zou denken: tijd met hopen, maar toch is het druk hoor. Als ik niet bezig ben met de kindjes, dan ben ik bezig met het huishouden en is het dat niet, dan is het wel iets anders: praktische dingen regelen, van hot naar ginder vliegen met de auto om zaken in orde te krijgen, dingen herorganiseren in huis, orde op zaken stellen met iets wat al lang blijven liggen is en zoveel meer ... Er is altijd wel iets te doen in een gezien van vier. Soms gaat er een dag voorbij en kan ik 's avonds niet eens zeggen wat ik nu uiteindelijk allemaal gedaan heb, terwijl ik geen 5 minuten op mijn kont heb gezeten! Tjah, zo gaat dat hé ... MAAR ik vind het superleuk hoor mama zijn!!! Maar bon, hoe gaat met mijn kleine lieve baby Jensen? Ah goed hé! Heeeeeeeeeeeeeeeeel erg goed zelfs! Hij is nog niks veranderd. Allé, op het vlak van rustig zijn dan toch hé. Hij is nog altijd een voorbeeldig flink lief en schattig ventje. Ja hoor! Zo is hij! Hij is nog steeds zo rustig als van toen hij 8 weken en 4 dagen geleden geboren werd. En amai, de tijd vliegt. Vééééééééééél te snel als je het mij vraagt en dat vind ik toch zo jammer. Potverdorie! Ze worden veel te rap groot hé. Ik geniet toch zo van mijn babietje en ik wou dat hij langer baby bleef zodat ik hem veel langer kon knuffelen en zo. Ik zou hem soms kunnen doodknuffelen, want het is toch zo'n schatje. Echt waar! Zo'n lief en flink kereltje. Hij weent amper. Ik zeg het, ik heb hem misschien nog maar een keer of twee erg horen krijsen en anders een paar kreuntjes hier en daar, het vernoemen niet waard, echt waar! Tof hé! Mamaatje en papaatje zijn daar héél blij om hoor Ondertussen hebben we al mogen genieten van zijn lachjes. Dat doet hij sinds een paar weken. Dan smelt ik gewoon weg hé. Echt megaschattig gewoon! Ik merk ook wel dat het nu erg snel gaat hoor. Bij Roan zat ik steeds te wachten op de volgende stap maar deze keer niet hoor. Voor ik het goed en wel besef dat hij iets nieuws kan, kondigt de volgende stap zich al aan. Eerst kon hij goed zien en ons volgen, nu lacht hij al veel, hij is ook al veel beweeglijker (spartelen met de beentjes en zwaaien met de armpjes of zeg maar stuiptrekkingen want daar lijkt het soms wel op) en binnenkort zal het grijpen zijn naar dingen. Het gaat supersnel!!!!! Onze schattige Jensen maakt veel kreungeluidjes tijdens het voeden. Da's zo supercute! Je ziet hem echt genieten terwijl hij eet. En soms, als hij lacht, maakt hij ook zo van die leuke kreetjes. Echt plezant. We slapen ook nog steeds samen in bed. Zaaaalig! Echt waar. En de borstvoeding loopt als een trein. En lopen doet het, die melk, amai, met hopen. Dankzij die borstschelpen kan ik zonder veel moeite melk verzamelen en invriezen. Terwijl Jensen aan de ene kant drinkt, vang de schelp de melk op aan de andere kant. En zo verzamel ik al die beetjes samen om dan in te vriezen. Goed hé van mamaatje. Helaas geeft Jensen nog veel melk terug. Ik moet hem nu Gaviscon geven om het te verhelpen. Het is al redelijk wat verbeterd toch, maar of het door die siroop komt, weet ik nog zo niet, want het is pas na een tijdje beginnen verbeteren. Misschien werkt Jensen zijn maagklep ondertussen wel beter en is het dus niet de siroop die het probleem heeft opgelost. Maar bon, we zullen na een tijdje wel eens afbouwen en zien hoe het verloopt. En hij is jammer genoeg ook geveld door babyacné. En het was erg, maar dat is gelukkig nu aan het verbeteren na bijna 2 weken. Echt geen mooi gezicht hoor en van een zachte babyhuid was er geen sprake meer. Roanneke had dat ook toen hij baby was, maar iets minder erg. Grote broer is ondertussen ook al gewoon aan de vierde persoon in huis, maar dat neemt niet weg dat hij af en toe nog eens jaloers is. Tjah, hij is een mama's kindje hé en nu moet hij mij delen dus dan gebeurt het wel eens dat Roanneke boos wordt en op allerlei manieren de aandacht probeert op te eisen. Toch is hij heel lief hoor voor kleine broer. Soms praat hij er eens tegen, aait zijn hoofdje, geeft zijn tutje, wil hem op zijn schootje en vind het leuk om tegen hem aan te liggen. Maar dan moeten we hem goed in de gaten houden natuurlijk want Roanneke zou Jensen nog wel eens ongewild kunnen vermorzelen of een stamp geven. Komende dinsdag moeten we naar K&G voor de eerste spuitjes van Jensen. Benieuwd hoe hij het zal 'incasseren'. Als het zoals zijn grote broer zal zijn, dan superflink. En naar het gewicht en de lengte ben ik ook enorm benieuwd, want bij de laatste weeg bleek dat Jensen enorm boven het gemiddelde zat. Ben echt curieus! Gisteren heb ik nogal mogen stoeven hoor met mijn jongste telg!!! We waren uitgenodigd op een verjaardagsfeest van buurvrouw Renée. Daar was nog een jong, heel jong trouwens, koppeltje met een babietje van 3 weken. Dat babietje had veel geweend die avond. De ouders zeiden dat ze tussen 18u en 22u altijd een huilmoment heeft. Vreselijk ... voor de ouders maar zeker voor dat babietje hé. Zo klein en dat heeft pijn, maar je kunt er weinig aan doen. Ocheere, zo zielig!!!!!!!!! En onze Jensen, die gaf geen kik. Hij is maar één keer wakker geworden om te eten en voor de rest heeft hij geslapen en veroerde zich geen vin. Héhé Mjah, Jensen heeft ook geluk hé dat hij geen pijntjes heeft, maar natuurlijk was mamaatje ZO fier als een gieter!!! Mijn lieve kleine schat van patat!!! Omdat Jensen zo'n gemakkelijk babietje is, hebben mamaatje en papaatje toch veel chance hé. Een babietje is altijd werk en soms lastig en vermoeiend, sowieso, maar wij hebben toch geluk hoor. Amai, ik kan er maar niet van over en zal het nog veel zeggen ook denk ik. Door gisterenavond besef ik dat nog maar weer eens. Pas op, ik wist dat al hé dat het zo was, maar 't was leuk om het nog eens onder mijn neus te krijgen gewreven. Leuk leuk leuk! Wat een luxe! Wat een twee brave flinke zoontjes hebben wij toch! Papaatje zei gisterenavond nog aan tafel: ma seg, gaat den tweeden ook al op u trekken?! En ik: wees content, 't is al dat gemakkelijk is! Da's waar, zei hij. Jah, het is zo hé, mamaatje is een gemakkelijk braaf mens en Roanneke is ook zo en zoals het er nu uitziet, onze Jensen ook en dus niet zo hevig en ingewikkeld moeilijk als onze papa! Ik zei nog: ze trekken al op u van uiterlijk, dan mag ik het innerlijke wel hé Ha ja, 't zijn ook mijn zonen hé Ondertussen zijn we ook al over de helft van mamaatjes zwangerschapsverlof. Nog een goeie maand en een half. Het moet niet echt langer zijn, maar zeker ook niet korter ... maar het mag wel langzaam voorbij gaan, haha Ja, ik heb het hier wel naar mijn zin hoor, maar ik zal ook blij zijn om terug in de 'bewoonde' wereld te komen, terug aan het werk en terug onder de mensen ... maar dan wel nog drukker en gehaast. Back to real life! Een nieuwe routine die we weer een beetje zullen moeten gewoon worden, maar daar maak ik mij geen zorgen over hoor, want na een paar dagen zijn we dat ook weeral gewend. Maar dat wil dan ook zeggen dat onze Jensen dan ook weer al 3,5mnd zal zijn! Pffffff! Amai amai amai ... boehoe ... En waar ik ook wel een beetje schrik voor heb, is om hem dan al bij Tante Pug achter te laten, zo klein. Ik weet dat ze naar de babietjes niet veel omkijkt dan enkel eten geven en verversen, maar pakken en zo, is er niet echt bij. Nu ja, Jensen zal het wel overleven hé, maar 't is toch zielig om te beseffen dat jouw hummeltje daar soms zal liggen wenen zonder getroost te worden. Ik begrijp dat het voor een onthaalmoeder niet altijd evident is, want er lopen daar nog andere kids rond die haar hulp en aandacht nodig hebben. De oudere kindjes gaan rapper voor. Dus ja, als ik dan moet kiezen, heb ik liever dat mijn kind als baby minder aandacht krijgt dan dat hij al wat ouder is, want als Jensen ouder is en er daar dan ook een babietje is, dan zal Jensen ook sneller aan de beurt komen hé dan dat babietje. Zo gaat dat nu eenmaal hé.
MAAR zover zijn we nog NIET !!! Nee nee!!! Genieten ga ik nog doen van mijn verlof! Zeg dat wel, zonder probleem. EN natuurlijk van mijn baby Jensen!!!
Jensen is een flinke baby, zowel letterlijk als figuurlijk
Het is weer een droomkereltje hé! Echt waar! Zo'n lief en braaf ventje! Ongelooflijk! We hebben het toch weer maar eens getroffen hé. Amai! Ik had niet gedacht dit te kunnen zeggen, maar toch: Jensen is NOG rustiger dan onze Roan! Raar maar waar! Ik wist niet dat dit kon. Het enige wat hij doet is slapen, eten, slapen, eten, slapen, ... en heel af en toe een keertje wenen vanwege de weinige krampjes waarvan hij last heeft. Tjah, daar moet je chance mee hebben hé. De ene baby heeft geluk en heeft weinig of geen krampjes en de andere heeft geen geluk en heeft dan wel veel last en weent dus veel. Maar wij ... wij hebben dus geluk! Joepie de poepie! Pas op, de regioverpleegkundige van K&G is hier daarnet geweest en ze zei dat het wel nog te vroeg is om te zeggen of Jensen zo rustig zal blijven. Hoe ouder ze worden, naar de 6 weken op dan, hoe meer de kans bestaat dat ze onrustiger worden. De meeste babietjes beleven rond 6 weken een piekmoment qua huilbuien en daarna worden ze weer wat rustiger of juist niet en dan zul je wel geweten hebben of je een rustig kindje hebt of niet. Dus het is nog een beetje afwachten, maar in elk geval genieten we natuurlijk nu al ten volle van ons rustig mannetje die daar weer ligt te soezen in zijn bedje Weet je dat hij 's nachts zelfs al lijkt door te hebben dat hij mamaatje niet te veel moet storen?! 's Nachts komt hij zelfs minder vragen om melk. Lucky me hé! De regioverpleegkundige zei nog of ik wel besef dat dit uitzonderlijk is: dat hij 's nachts al goed lijkt door te slapen, dat hij al zo goed in gewicht en zo snel is bijgekomen, dat hij zoooo rustig is ... Ze grapte nog: vernoem dat maar niet als je bij ons op de weeg komt, want dan zullen al die 'hopeloze' moeders jaloers worden! Héhé, ikke zo fier als een gieter. Ik weet wel dat ze zoiets snel zullen zeggen om je goed te doen voelen en zo, maar er zal natuurlijk wel waarheid in zitten hé, want anders gaan ze zoiets niet zomaar zeggen! De borstvoeding is ook meteen zonder slag of stoot van start gegaan en nog steeds. Jensen is een flinke eter, maar ook een ferme slaper, waardoor ik hem goed moet stimuleren om te drinken en hem proberen wakker te houden! Da's wel soms vervelend, zeker 's nachts. Hij neemt een paar slokken en hopla, hij zit al in dromeland. Ongelooflijk! En dan krijg ik hem soms met geen stokken wakker, waardoor hij niet genoeg gedronken heeft, met als gevolg dat hij daarna snel weer komt vragen om melk. En dan kan het wel eens gebeuren dat hij om het uur komt vragen. Daarom dat ik hem tijdens het voeden tussendoor zijn pampertje ververs om hem wakker te krijgen. Er zit zeker nog geen regelmaat in. 't Is echt zoals op vraag en aanbod. Gelukkig houdt hij zich 's nachts wel een beetje in Dan laat hij er wel een paar uur tussen hoor, zo'n 4 uur. Tussen 22u en 23u drinkt hij meestal een laatste keer en dan vraagt hij er nog eens naar midden in de nacht en is er terug rond 5 à 6 uur 's morgens. Daarom ook dat ik Jensen snel een tutje gegeven heb, om hem efkes te kunnen sussen. Roan heb ik pas na 3 maand ongeveer een tutje gegeven. Ook deze keer geeft mamaatje enkel en alleen de borst. Er komt geen papfles aan te pas. Alles is rechtstreeks van de borst, overal en altijd. Gelukkig is de stuwing nu al voorbij. Dus daar zijn we al vanaf, want dat is heel vervelend. Mamaatje heeft borstschelpen gekocht tegen het lekken, want da's ongelooflijk veel. Het is soms een echte knoeiboel! Ja, dat is zo hé in het begin. Mijn fabriekjes moeten zich nog een beetje 'afstellen' op hetgeen wat er besteld wordt door onze kleine Jensen hé De nachten zijn weer zo van die innige zoon-mama-momenten, want Jensen slaapt in mijn armen. Ja ja! Geen schrik, ik zal je niet vermorzelen. Mamaatje kan een ganse nacht in dezelfde houding blijven liggen. Het is lekker knus met ons tweetjes. Ik lig dan met mijn rug naar papaatje toe, want da's dan wel een gevaarte Haha. Ja, bij hem zou je het niet overleven, vrees ik. Daarom dat ik mij veilig tussen jullie in leg. Niet ver van mij ligt het borstvoedingskussen waar ik Jensen dan af en toe eens kan opleggen. Soms slaapt hij daar op. Met ons Roanneke heb ik de eerste weken ook zo doorgebracht en natuurlijk doe ik dat ook nu met onze Jensen!!! Da's gewoonweg heeeeeeerlijk! Jensen lijkt wel een kloon te zijn van ons Roanneke. Echt waar! Als ik foto's vergelijk, dan lijkt het wel alsof ze dezelfde baby zijn. Identiek het zelfde! Zonder zeveren! De gelijkenissen zijn enorm. Als je heel goed kijkt, dan zie je uiteraard wel verschillen hé natuurlijk, maar je zou kunnen zeggen dat het een tweeling is. Da's echt grappig! En ik vind het ook wel leuk, want soms lijkt het zelfs een beetje alsof ik de babytijd van Roanneke herbeleef. Alsof ik mijn klein Roanneke terug heb. Haha! Jensen heeft wel een langer gezichtje dan Roan. Roan had een boller gezichtje. En Jensen heeft meer haar op zijn hoofdje en lichaampje. En wat opvallend is: Jensen heeft hele grote handen en voeten. Gigantisch voor zo'n klein ventje! Haha Echt waar! Zoiets heb ik nog nooit gezien. Net als Roan hebben we Jensen amper gehoord bij de geboorte toen hij er uit kwam. Roan gaf geen kik en Jensen heeft een paar kleine kreetjes gemaakt. En ze waren allebei ook mooi toen ze uit mijn lichaam kwamen. Niks bloederigs of zo, maar een mooi huidje en hun gezichtje was ook mooi. Niet opeengeplakt of zo. Je kent dat hé, sommige babies komen daar zo uit doordat ze door die smalle doorgang moeten hé. Jensen is dan wel ietsje opstandiger tijdens het verversen, aankleden en wassen. Roanneke onderging alles zonder protest en bleef gewoon stilletjes liggen, maar Jensen is een spartelkontje. En soms slaakt hij een kreet zo van: ma seg jong, is da hier bijna gedaan mee mij te bepampelen!! Haha! Jensen heeft minder last van krampjes. Roan had er ook niet zo heel veel last van, maar Jensen daarentegen bitter weinig. Gelukkig maar hé. Gelukkig voor Jensen en gelukkig voor de mama en de papa Maar waar Jensen dan wel veel last van heeft, is veel melk teruggeven. Na de voeding komt er gegarandeerd wat melk terug en tussen de voedingen door ook eigenlijk. De ganse dag door komt er wel eens regelmatig melk naar boven. Gelukkig heeft hij daar geen pijn van. Hij spuwt het uit en beseft het waarschijnlijk zelfs niet, maar natuurlijk is dat wel vervelend voor de mama, want alles is altijd bevuild hé. En hoe gaat grote broer om met onze 'indringer'? Die is een beetje jaloers hé. Zeker als ik Jensen borstvoeding geef, dan begint Roan aandacht te vragen door onnozel te doen en op te vallen en zo. Mja, da's normaal hé, alhoewel, ik had het niet verwacht hoor omdat hij toch nog maar een jaar en een half is hé. Da's nog zo klein! Maar toch, kijk, hij is jaloers. Maar dat zal natuurlijk ook wel overgaan hé. Het is een kwestie van wennen. Anders is hij wel lief hoor voor zijn broertje. Soms doet hij eens 'aaike' op zijn broertje of geeft hij hem zijn tutje, maar echt veel aandacht besteedt hij er niet aan. Dat zal pas komen van zodra Jensen al wat meer kan. Mamaatje en papaatje mogen toch maar in hun handen wrijven van geluk zenne, met zulke twee flinke en brave zoontjes. Roanneke is een lieve jongen. Het zal een zachtaardig manneke worden, denken wij. Dat zie je nu ook al in hem hoor. Het zal in elk geval geen ettertje worden die vannalles mispeutert. Dat zeker niet! Papaatje was als kind soms een deugeniet, tot soms een klein duvelke toe, waardoor zijn papa en mama soms met het rood op hun kaken stonden, maar gelukkig zal Roanneke zo niet zijn, maar zoals zijn mamaatje. Mamaatje was een braaf en voorbeeldig kind. Goed zo Roanneke! Hihi. En Jensentje, dat weten we nog niet. Da's nog te vroeg om te zeggen, maar voor zijn 2 weekjes jong zijn, heeft hij zich toch al heel erg flink gedragen, haha, waardoor we héél fier zijn op hem. En het ziet er naar uit dat het toch ook een braaf manneke zal zijn. Een huilbaby, daar mogen we al gerust in zijn, want daar hadden we wel een heuse schrik voor, dat zal hij niet meer worden, want dan hadden we het wel al geweten, denk ik. We zijn gelukkig met ons gezinnetje. Zo mag je het wel stellen!!!
Jaja, dus toch! Die pijn in mijn buik van dinsdagnacht 7 juni op woensdag 8 juni waren dus TOCH weeën, want op woensdag 8 juni om 19u53 ben ik bevallen van ons tweede lieve zoontje JENSEN!!!!!!!!!!!! JIPPIE!!! Ik ben ZO blij, dolgelukkig gewoon! Echt waar! Ik leef op een roze wolk momenteel! En dus toch flink op tijd deze keer! Wat ben ik een tevreden mama seg! Slechts 1 dagje overtijd! Slechts 1! Papaatje en ik begonnen al te vrezen voor enkele dagen overtijd, maar dus toch niet. MAAR het heeft wel weer lang geduurd hoor! Toch weer zo'n 20 uren hoor! Pff! De moed begon me soms weer in de schoenen te zakken omdat ik die uren zag voorbij streken en er maar weer geen schot in de zaak kwam. Dinsdagmiddernacht 7 juni zijn mijn weeën dus begonnen en ik ben bevallen op woensdagavond om 19u53, dus dat zijn weer mooie 20 uren!!! Maar het was wel VEEL minder pijnlijk deze keer en ik ben op de koop toe natuurlijk bevallen in het bad! Raar eh! Maar daar is een verklaring voor. Ik zal de bevalling even beschrijven. Mijn weeën zijn gedurende die ganse periode steeds hetzelfde gebleven qua frequentie en sterkte. Ze kwamen gemiddeld om de 10 minuten, nu en dan een keertje vroeger en soms eens iets later, maar er was een mooi gemiddelde van 10min. De sterkte was ook altijd ongeveer hetzelfde, maar ook hier natuurlijk af en toe een keertje heviger dan anders. En die weeën waren te doen. Ik lag soms wel te kermen van de pijn, maar ik vond ze al bij al draaglijk. Maar het slechte was natuurlijk dat er dus geen verandering kwam in die weeën hé. Woensdagmorgen om 7u zijn we vertrokken met de auto naar meter Bibi om Roan af te zetten en daarna naar de kliniek te rijden. Ik heb dus die dinsdagnacht van 12u tot 7u in de zetel in de living gelegen om de weeën op te vangen. Ik zat met het gedacht van dat het wel efkes zou duren en ik beter thuis was om een stuk van de bevalling op te vangen en dus wat later naar het ziekenhuis te vertrekken EN ook om ons Roanneke niet onnodig te moeten wakker maken, want het zou al vreemd genoeg zijn voor hem, zo midden in de nacht wakker maken en hem droppen bij meter Bibi. Niet dat het daar slechts is hé, integendeel, maar 't zou toch een beetje vreemd geweest zijn voor Roan en dat wou ik hem besparen. Dus dat is goed uitgekomen en wij hebben Roan simpelweg kunnen afzetten rond 7u bij meter Bibi. Daarna zijn papaatje en ik naar de kliniek gereden. Ik ben binnen gegaan met 4cm ontsluiting. Ze hebben mij daar dan aangeraden om een paar toerkes rond de kliniek te wandelen en een paar trappen te doen om die weeën op gang te krijgen, want inderdaad, die weeën leken stil te vallen als ik rustte. Van zodra ik in beweging kwam, begonnen mijn weeën ook. Maar toch nog geen echte vooruitgang. De weeën namen niet toe. Hiervoor heb ik 2 pilletjes gekregen, maar die hebben ook hun werk niet gedaan, want er veranderde niks! Daar kwam ook nog bij dat mijn vliezen nog niet gebroken waren. De gynae had al een paar keer voorgesteld om ze te breken omdat ze dacht dat het anders nog lang ging duren, maar ik heb een paar keer geweigerd omdat ik bang was voor de pijn, want als de vliezen gebroken worden dan is de bevalling pijnlijker. Maar dat bleef dus duren en duren zodat ik dan toch maar ingestemd heb en zei van: laat maar komen, we gaan ervoor, we zullen het wel incasseren, beter zo dan hier nog uren te liggen en afgemat te worden. Ik zat op dat moment met zo'n 7cm ontsluiting. En daar gingen we dan: de vliezen waren gebroken en de weeën werden meteen heviger. Niet lang daarna zat ik al in het bad te persen en na zo'n keer of 7 geperst te hebben, was Jensen geboren. Dus mijn ontsluiting moet dan ook plots heel snel gegaan zijn, want net voor het breken van de vliezen had ik 7cm en je moet 10cm hebben hé om te kunnen bevallen. De bevalling was, raar om te zeggen, ZALIG deze keer! Echt waar! Het was een droombevalling vond ik. Of toch beter dan mijn eerste keer, laat ik het zo zeggen, want er zullen nog wel mooiere droomscenarios bestaan om te bevallen, denk ik Maar feit is, dat ik er deze keer gewoon veel beter ben vanaf gekomen. De pijn was voor mij draaglijk desondanks dat het weer lange uren waren. Omdat de pijn niet zo hevig was, heb ik meer kunnen recupereren intussentijd. Bij Roan was dat niet zo. Op een gegeven moment kwam de ene wee na de andere, zo hevig als maar kon zijn. Ik heb er zelfs 2 keer van moeten overgeven. Ik was bekaf! En daarna volgden nog laaaange uren .... Ik was een wrak en zo zag ik er ook uit, maar nu, zo fris als een hoentje. Ik voelde ik me erg fit nadien! VEEEEEEEEEEL beter dan bij Roan ... bijna dan Het lijkt alsof ik de hele wereld aankan! Hihi! Gelukkig maar hé, want met twee prutsen in huis, staat het hier al gauw een beetje op stelten. Druk druk druk dat wel! Maar het is gewoonweg ongelooflijk hoezeer ik geniet. Enorm gewoon! Ik ben zo gelukkig en fier met mijn gezinnetje. Ik beleef alles zoveel intenser ook. Dat is dan het grote verschil met een tweede kindje hé. Bij een eerste is alles nieuw en ja, het is de eerste keer hé. Het is zo overdonderend en wennen allemaal, dat je soms vergeet ook te genieten van jouw kindje, maar deze keer denk je van foert, mijn kind gaat voor en de rest komt later. En het feit dat het waarschijnlijk de laatste keer zal zijn, doet me ook meer stilstaan. Zo schattig dat kleine babietje! Ik kan dat kleine hummeltje nu ook meer appreciëren, omdat ik ook besef hoe snel het voorbij gaat allemaal. Ze worden toch zo snel groot. Bij een tweede kindje weet je ook al waar je op moet letten hé, wat nu wel echt belangrijk is en wat niet. Je weet wat je ervan mag verwachten en de routine zit ook al in ons leven hé. Het is natuurlijk weer eventjes zoeken, maar we zijn het al gewoon met een kind, nu is er gewoon nog eentje bij. Bij Roanneke stond gans onze wereld op zijn kop hé. Van geen naar één! Hij was eigenlijk ons 'proefkonijntje' hé, zeg maar. Wij waren nog onervaren en hij moest het daarmee doen Ik moet eerlijk bekennen dat ik de kraamtijd momenteel niet echt als kraamtijd ervaar, maar als een laaaang verlof om te genieten van mijn kindjes. Fysiek of mentaal sta ik supersterk! Alsof ik nooit zwanger ben geweest en net een kind heb gekocht Héhé, goed é!!!!!!! Weet je dat ik al volop bezig ben met sporten en diëten?! Ja ja, mamaatje vliegt er in hoor. Ik oefen al een beetje op de hometrainer om mijn lichaam terug wat in vorm te krijgen want dat is hoog nodig en ik let al een beetje op mijn voeding. Ik mag natuurlijk niet overdrijven hé, want ik heb nog altijd 2 kindjes in huis die energie vragen en 's nachts heb ik ook de 'wacht' hé! Dus ik heb zeker mijn rust nodig! Fysiek mankeer ik ook zo goed als niks. Onderaan is alles in orde. Bij Roan leek het alsof er een bom ontploft was Ik heb een paar kleine momentjes gehad dat ik een beetje zwak op mijn benen stond, maar dat was het dan ook. En mijn buik? Fantastisch goed! Hij slinkt veel sneller dan bij Roan. Pas op, hij is nog erg dik hoor, maar hij wordt met de dag dunner. Bij Roan duurde dat een eeuwigheid! Ik kijk graag terug op deze bevalling. Ik heb ze bewuster beleefd vanwege geen epidurale en veeeeel minder pijn. En ik ben vooral enorm fier dat het mij gelukt is om onder water te bevallen en dus zonder epidurale! Maar ik had dan ook het geluk van minder pijn te ervaren hé en natuurlijk, het mag gezegd worden, het karakter van de mama speelt ook een belangrijke rol éh Ah ja!!!!! En hier zitten we dan. Weeral een fase verder in ons leven. Ons gezinnetje met vier kan beginnen
Ik kan niet slapen! Waardoor? Door pijn in mijn buik. Zijn het weeën? Goh, ik weet het niet. Ik denk van wel, maar ben het niet zeker. Ik hoop het in elk geval! Mijn buik spant toch altijd op en ik heb de tijd opgenomen en de pijn komt gemiddeld om de 8 à 10 minuten, ook al eens 6 en 4 minuten, en dat is nu al een uur aan één stuk. De uren daarvoor had ik ook af en toe pijn in mijn buik, dus misschien is dit wel de aanzet ... We zullen nog een beetje moeten afwachten wat het is. In elk geval, ik kan niet slapen. Pff! Zo zien mijn laatste nachten er wel al een tijdje uit hoor. Gelukkig kan ik overdag voldoende uitrusten en uurtjes slaap inhalen, want Roanneke gaat de maandag en dinsdag nog bij Tante Pug en swoensdags bij meter Bibi en op donderdag bij oma. Hupla, weer pijn in de buik. Net op dit eigenste moment. Auw!!!!!! Gelukkig duurt het maar een second of 10 en is het draaglijk. Wat zou dat nu zijn? Ik zit echt te denken dat het begonnen is hoor. Wel vreselijk spannend hoor!
Bon, heb eens op het net gezocht wat het zou kunnen zijn en het zouden gewoon voorweeën kunnen zijn. D.w.z. dat het voor het zelfde geld nog lang zou kunnen duren, dagen zelfs, maar ook dat het voor gauw zou kunnen zijn. Er kan snel veel veranderen hé. Moeder natuur kent geen grenzen Voorweeën schijnen wel goed te zijn. Ze zijn de voorbereidingen van het grote werk. Dus het blijft nog redelijk draaglijk terwijl je lichaam zich al aan het klaarmaken is, de ontsluiting en zo. Tot HET moment er is! Maar goed, van mij mag het nu wel gebeuren hoor. Ik ben er klaar voor! Hopelijk kan ik binnen een paar uurtjes zeggen dat ik de trotse mama geworden ben van een flinke tweede zoon. Laat ons hopen!
Normaal gezien verwachten wij jou morgen lieve schat, maar me dunkt dat jij daar nog geen zin voor hebt en liever nog een beetje héél dicht bij mamaatje wilt blijven. Dat kan ik wel begrijpen hoor, lekker warm en veilig nog alleen met zijn tweetjes, maar mamaatje moet eerlijk bekennen dat ze toch liever heeft dat je je aan de afspraak houdt Jaaaah, ik heb je liever al in mijn armen dan in mijn buikje hoor. 2 dagen geleden zijn we nog eens op gynaebezoek geweest en de gynae heeft gegokt op nog een weekje, maar dat is natuurlijk nooit zeker. Moeder natuur is nog altijd ZO onvoorspelbaar hé. En ik hoop natuurlijk dat ze er naast zit, maar dan wel in de zin van dat het vroeger en dus NIET later zal gebeuren. Tjah, de De Groten zijn koppigaards zeker hé! Ma bon, het kan vandaag of morgen nog gebeuren hé en morgen is normaal gezien DE dag! In elk geval, er is ook al 2cm ontsluiting, maar daar ben ik ook niet veel mee, weet ik uit ervaring. Bij grote broer ben ik met 1cm gestart een paar dagen voor de uitgerekende datum en op de dag van de bevalling ben ik na 12u naar slechts 3cm gegaan, waarna ik dus ook een epidurale gevraagd heb, omdat mamaatje uitgeput geraakte. Pff! En daar had ik groot gelijk in, want dan heeft het nòg zo'n 16 uur geduurd!!! V R E S E L I J K Maar kleine broer zal beter doen hé. Ja toch???????? Het is spannend! Dat is een feit! Een geboorte is altijd spannend hé. Je weet nooit wat jou te wachten staat: wanneer, waar, hoe ... En vooral wie!!!! Dat nog het meest! We zijn zo nieuwsgierig naar jou, naar hoe je eruit ziet. Enorm! De gynae heeft ons ook al jouw gewicht weten te zeggen. Ze schatte 3,6kg zaterdag, maar daar zal natuurlijk nog een beetje bijkomen naar gelang de tijd dat je nog blijft vertoeven in mijn buik. Maar dat je schattig zult zijn, dat weten we al lang natuurlijk De uiterste datum weten we misschien toch wel al een beetje. Dat zou nu donderdag wel eens kunnen zijn, dus binnen een 3 dagen, maar zeker is dat niet. De gynae zei dat als er tegen donderdag nog niks gebeurd was, dat ik eens mocht binnen springen om me te laten strippen. De betekenis daarvan wou ik nu toch wel eens vermelden in mijn blog, maar ik wist natuurlijk wel al wat dit wilde zeggen, want op de 6de dag overtijd gaan bij grote broer heeft de gynae dat ook bij mij gedaan.
Om te strippen moet de verloskundige een inwendig onderzoek doen en voelen of de baarmoedermond al iets open staat. Vaak heeft men aan het eind van de zwangerschap al iets ontsluiting. Als de baarmoedermond al aan het verweken en verstrijken is en er is 1 cm ontsluiting, dan kan de verloskundige met een vinger de baarmoedermond ingaan en de vliezen losmaken van de wand van de baarmoeder. De vliezen worden alleen losgemaakt van de wand, ze worden dus niet kapot gemaakt. Door dit losmaken wordt de baarmoeder geprikkeld en komt er oxytocine vrij, net voldoende om het lichaam aan te zetten tot de bevalling.
Resultaat
Strippen is geen garantie dat iemand gaat bevallen. Het is een poging om het 'op gang te helpen'. Heel vaak veroorzaakt het strippen alleen meer voorweeën en zet de bevalling nog niet door.
Maar wat ik nog niet zeker wist, maar wel al vermoedde en nu WEL zeker weet na het lezen van deze uitleg, is dat de bevalling daardoor wel langer en pijnlijker kan zijn. En dat was dus wel het geval bij Roan!!! Maar goed, pijn of geen pijn, donderdag sta ik aan de gynaecoloog haar deur om gestript te worden. Dat is zeker! Langer wachten staat niet in mijn woordenboek momenteel! En als ik de pijn niet kan verdragen, dan vragen we gewoon een epidurale. Ik denk niet dat ik deze keer zo lang op mijn tanden zal bijten en er sneller naar zal vragen, want ik was achteraf gewoon stikkapot en wetende dat er zware dagen komen aan te zitten, zie ik op dit moment het nut er niet van in om veel af te zien. Echt niet! Natuurlijk hoop ik wel nog altijd dat het gewoon allemaal veel vlotter zal verlopen hé deze keer: de bevalling komt vanzelf op gang en zou na een paar uurtjes moeten geklonken zijn IN het bad! Maar ja ... Mijn gevoel zegt me wel dat ik effectief nog zal moeten wachten tot donderdag en dat ik daar dan op de tafel zal liggen bij de gynaecoloog om gestript te worden en dat ik dan terug een lange strijd zal moeten vechten. Zo zie ik het momenteel! In elk geval, het is niet zo heel lang meer ....
Vandaag zijn we maandag 30 mei en op dinsdag 7 juni wordt jij verwacht kleine broer. Na vandaag nog 7 dagen!!! S P A N N E N D ! ! ! S U P E Rspannend!!! Benieuwd wat het zal worden: vroeger bevallen of overtijd gaan. Hopelijk niet het laatste, maar gewoon mooi op tijd, zou ideaal zijn. Amai, da's echt niet lang meer hé. Binnenkort weer een klein hummeltje in mijn armen seg! Goh goh! Gelukkig zit je mooi ingedaald in mijn buik, zoals het hoort. Want bij het voorlaatste gynaebezoek was dat nog niet zo en de meeste babietjes zijn rond die periode toch wel al ingedaald, dus mamaatje kreeg al schrik, omdat grote broer ook maar laat was ingedaald en een sterrekijkertje was en daarom begon mamaatje al te vrezen voor weer zo'n rampscenario van een bevalling die suuuuuuuuuuuuuuuuuperlang heeft geduurd! Laat het maar uit hoor nu. Ik hoop dat Roanneke zijn best gedaan heeft en de baan al goed heeft vrijgemaakt voor jou kleine broer, zodat jij niet veel meer hoeft te doen en dus ook de mama niet Nu mag het eens gewoon het tegenovergestelde zijn: supervlotjes! In elk geval, valiesje staat klaar met nieuwe kleertjes voor de baby inbegrepen. Tjah, ik ben een vrouw en die kan zich op dat vlak niet inhouden hé. En het zal toch het laatste babietje zijn en dus de laatste keer om zo van die minikleertjes te kunnen kopen. En by the way: jij bent een zomerbabietje dus ik kan jou moeilijk van die dikke pakjes gaan aandoen hé die Roanneke zijn eerste daagjes heeft gedragen. Want normaal gezien was ik van plan om jullie beiden hetzelfde pyjamatje aan te doen bij de geboorte, een pakje dat ik al 13 jaar geleden had gekocht, maar dat zal niet lukken denk ik, want kleine broer zou zich doodzweten. Maar ik kan jullie wel hetzelfde bodietje aandoen, dat wel, dus toch nog iets. De bedoeling hiervan is dat ik dat pakje voor altijd zal bewaren hé, om later nog eens te kunnen mijmeren wanneer ik aan die pakjes snuif Mamaatje krijgt het er natuurlijk alsmaar lastiger op hé. Amai en die rug! Pfff! Ik zak soms zelfs gewoon door mijn benen door de pijnscheuten die er door vliegen, vooral na lang liggen. Slapen is ook altijd een hel. Ik kijk er zelfs niet naar uit om te gaan slapen, want ik heb er geen deugd van. 's Nachts moet ik altijd eens opstaan om te gaan plassen en dan moet je mij eens het bed zien uitklauteren. Al slenterend en mankend stap ik naar het toilet. Sinds een paar weken is die linea negra toch nog komen opzetten op mijn buik. Die bruine streep dwars over je buik van boven naar beneden. Bij Roan had ik dat heel vroeg en ik vond dat wel cool. Nu is dat maar laat komen opzetten eigenlijk. En hoe het met de kilo's zit, zullen we nu zaterdag te weten komen, want dan heb ik hopelijk mijn allerlaatste gynaebezoek. Ik begin ook een beetje emotioneel te worden als ik ons Roanneke zie, omdat ik dan besef dat ik minder tijd zal hebben voor hem door ons nieuwkomelingetje. Tjah, je hebt er twee, dus je moet je aandacht verdelen hé. Niet alleen Roan zal er aan moeten wennen, maar ook mamaatje. En ik zal het niet echt gemakkelijk hebben hoor. Ik heb je nu nog alleen voor mij en dat zal niet meer zo zijn. Ik zal dat missen! En zeker ook wanneer ik in de kliniek zal liggen. Pff, jou 's avonds niet zien slapen gaan of 's morgens niet zien ontwaken. Amai, mijn moederhartje! Maar dan zal ik natuurlijk wel van die intense momenten kunnen genieten van het contact tussen grote en kleine broer. Dan zal mijn moederhartje smelten gewoon! Ik ben echt benieuwd hoe jij erop zult reageren Roanneke! Een collega heeft mij ook al verteld dat een tweede babietje veel intenser is om van te genieten door het feit dat je nu veel rustiger zal zijn, omdat het niet nieuw meer is. Een eerste overvalt je zodanig, is nog ontdekken, druk, stressy, niet goed beseffen wat je overkomt ... dat je de tijd niet hebt om ECHT te genieten van dat kleine mensje. En bij een tweede zou je naar het schijnt veel relaxter zijn omdat je al weet hoe het moet. Drukker dat wel, maar allemaal veel zelfzekerder en herkenbaar! Daar kijk ik wel naar uit en mijn gevoel zegt ook wel van: laat maar komen, ik ben er klaar voor, ik weet dat ik het kan, ... Bij ons eerste was dat ook altijd een beetje bang uitkijken toch hé ... Hoe je er uit zal zien, maakt ons ook hééééééééééééél erg nieuwsgierig, maar eerlijk gezegd maakt dat mij nu niet veel uit hoor! Echt niet! Eerder had ik al eens gezegd dat het leuk zou zijn, mochten jullie goed op mekaar lijken, maar dat hoeft niet. Zolang je maar gezond bent en dat jullie later beste vriendjes zullen worden Mijn eerste bezorgdheid zal zijn: is alles oké met onze baby? En dan komt de rest vanzelf en al de rest is mooi meegenomen. Lieve schat, tot héél binnenkort! Afspraak is op 7 juni, zodus, hou je er een beetje aan hé en dan krijg je van ons een dikke knuffel, hihi!
Zo noem ik onze kleine terror die hier tegenwoordig in huis heerst! A M A I !!! 'Waarom moet dat toch eh?' denk je dan wel eens! Waarom kan de mens niet meteen alles snappen en begrijpen? 't Zou voor zowel dat kleine mensje als voor de grote mensen veeeeeeeeeeeeeel gemakkelijker zijn, maar neen, de natuur heeft beslist om ons allen eens goed te pesten, zeg maar. Voor we 40 jaar zijn, hebben allemaal al een kop vol grijze haren Ma bon, we zullen die peuterkuren moeten zien te overleven Het wijst er natuurlijk wel op dat we een slim klein mensje in huis hebben, want dat wil toch zeggen dat je durft te ontdekken en probeert te bekomen wat jouw hartje verlangt. Mocht dat niet zo zijn, dan zou je eigenlijk een grote dommerik zijn eh, want je moet durven in 't leven. Je durft toch op te komen voor jouw 'rechten', haha. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik hiervan geschrokken ben hoor, want ik had echt niet gedacht dat het zo erg kon zijn, tot soms dagelijks toe. Ik begon me zelfs op de duur af te vragen of het bij ons nu meer was dan bij een ander, maar na even rond te vragen bij mijn collega's op mijn werk, ben je een perfect 'normale' peuter Het strafste van al natuurlijk, is dat je bij andere mensen altijd een engeltje bent. Bij meter Bibi, tante Pug en oma ben je wel altijd voorbeeldig. Gelukkig maar natuurlijk, want ik zou niet mogen dromen dat je ook daar het huis op stelten zet, want anders zou je niet zo welkom meer zijn, vrees ik. Maar ik wil maar zeggen dat de mensen niet kunnen begrijpen of geloven dat je thuis zo'n koppig ventje kunt zijn. Ook wanneer je onze kop nog maar ziet als we jou gaan afhalen bij oma of zo, dan beginnnen die kuren van jou al naar boven te komen. Dan krijg je steeds die onbegrijpelijke blik van oma 'allé, hij is nochtans de ganse dag flink geweest hoor en nu ist er niks meer goe precies?!' Toen ik dit op mijn werk vertelde, dan kreeg ik een begrijpende blik of een volmondige 'dat was bij ons ook hoor' of 'ik ken dat!' van links en rechts, waarop ik dan met een diepe 'oef' reageerde Zo van: oef, zij hebben dat ook meegemaakt! Hahahahaha! Zo zie je maar eh, je kunt pas iets begrijpen als je het zelf al eens meegemaakt hebt hé, in dit geval: kinderen. Sommigen onthouden dat natuurlijk, maar anderen vergeten dat En ik denk dat papaatje en ik wel tot die eerste groep zullen behoren en later naar kersverse ouders zullen kijken die met een lastige peuter bezig zitten op een terras, zoals wij onlangs, en begrijpend zullen knikken naar die ouders en zullen denken van 'geen nood, jullie zijn goed bezig en het gaat allemaal over', maar ook zo van 'héhé, nu hebben jullie dat ook zitten, wij hebben dat ook moeten doorstaan'. Een beetje gniffelend vanbinnen Waar ik naartoe wil, is gewoon dat je weinig of geen ouders hoort klagen over hun weeral koppige peuter, alsof het niet mag gezegd worden en je niet mag toegeven dat een peuter wel eens héél erg lastig en vermoeiend kan zijn, alsof je toegeeft dat je zwak zou zijn! Maar daar trek ik mij nu eens geen bal van aan eh. Als het zo is, dan is het zo hé. Da's 't leven, dus dan vertel ik daar over tegen iedereen die het horen wil. Ik heb een peuter in huis die soms uren aan mijn kop kan zagen en ik vind dat meestal niet zo leuk! Wat we wel merken, is dat als je een ganse dag bij ons bent, dat je dan minder kuren hebt, maar wanneer je ergens anders geweest bent gedurende de dag en we jou dan gaan afhalen, dat het spel dan meestal om zeep is. Dan denken we van: goh, misschien komt het dat hij zo hevig wordt omdat hij bij een ander al een ganse dag flink geweest is en van zodra hij thuis komt, dat het dan alle remmen los is ... GELUKKIG zijn er ook de hele supermooie momenten aan zo'n klein mensje hoor! Ja ja, je bent en blijft gewoon onze lieve kleine hartedief hoor! Echt wel! We zien jou doodgraag en houden zielsveel van jou, want je bent ook een lief ventje hoor. Mijn oogappel! Mamaatjes beste vriend en grote flos. Voor de echte dikke knuffels wil je nog altijd het liefst van al bij jouw mamaatje zijn. Je bent de laatste dagen ook plots weer flink geëvolueerd. Je begint al met twee woorden te 'praten'. Je zegt: papa dada. Je kunt dus zaken aan mekaar linken. Als je de auto ziet, zeg je: tutu en zwaai je met je handjes, wil je zeggen dat je met de auto weg kunt gaan. Als je iemand ziet slapen, dan leg je je vinger op jouw mondje en zeg je 't' ipv 'ssst'. Zo enkel die zachte t spreek je uit en net dat is ZOOOOOOOOO megaschattig hé als dat uit jouw mondje komt. En er zijn nog zoveel woordjes die je begrijpt. We kunnen al veel gewoon praten tegen jou terwijl jij begrijpt wat we bedoelen. Als we iets gaan doen, dan vertellen we jou dat ook altijd hé, zoals: we gaan boven, ons gaan wassen in badje en hup je vliegt al naar de trap om dat bad te gaan induiken; we gaan gaan slapen bij tutje en dumbo en hup, weer spurt je naar die trap; we gaan eten, neem jouw slabbetje en daar sta je dan al met jouw slabbetje in jouw handen ongeduldig te wachten; geef dit of dat eens aan papa; leg dit eens op tafel; doe dat eens weg; ga je mee we zijn dada; pampertje verversen, want je hebt kaka gedaan, je zegt soms ook wel eens dat je kaka gedaan hebt, soms is dat zo en soms ook niet; wil je nog eten, ja knik je dan of je zegt 'no no no', iets dat lijkt op 'nog', ... Je kan ook al heel goed zelfstandig eten. Je kan het eigenlijk helemaal alleen, maar met de nodige smospartijen erbij natuurlijk. Je wilt natuurlijk wel nog niet volledig alleen eten, want je vind het nog leuk dat we jou af en toe ook een lepeltje toesteken. Stukken fruit eten is nog niet jouw ding. Tante Pug zei ook dat je op dat vlak een beetje achter zit, maar hoe kan het ook anders, je hebt nog maar twee tanden!!!!!!! Je hebt het dus moeilijker om te bijten hé. Probeer maar eens een stuk appel door te bijten zonder tanden! 't Is goed om te verstikken, want zo'n stuk appel schiet gewoon recht jouw keelgat binnen op die manier. Een banaan lukt aardig, want da's zacht fruit hé. Dus die speel je met veel plezier volledig naar binnen. Van tandjes gesproken: de bovenste twee snijtanden komen ook eindelijk piepen. Amai, ongelooflijk dat dat zo lang kon duren. Dat wisten we echt niet! We zijn ook begonnen met tandjes poetsen. Ja, eerder kon niet, want er was niet veel poetsen aan hé. Dat doe je wel niet altijd zo graag. Dat gaat meestal met stribbelen en zo. Ik denk dat het komt omdat er nieuwe tandjes komen piepen en het een beetje pijn doet. Mamaatje heeft jou onlangs een mini-grasmachientje gekocht om papaatje te helpen tijdens het gras afrijden Vooral om jouw schrik voor het grasmachine te doen afnemen, want als papa het gras afrijdt, dan sta je wel altijd nieuwsgierig te kijken, maar als papa te dicht komt, zou je willen weglopen omdat je bang wordt. Dus misschien is je angst overwonnen nu, haha, we zullen zien. Jouw machientje maakt ook zo'n hels lawaai, waar je trouwens ook eerst een beetje van wegschrok, maar toen je ontdekte hoe leuk het was om daar achter aan te lopen, was die schrik verdwenen als sneeuw voor de zon. De wasmachine lijkt voor jou ook zo'n eng wezen. Pas op, je bent wel altijd nieuwsgierig hé en gaat gaan piepen naar dat lelijk ding, maar eens je het ziet, kreun je altijd zo'n beetje van 'huh, raar ding, je maakt me bang'. Je vind het tegenwoordig ook niet meer zo leuk wanneer ik jou bij oma of ergens anders ga afzetten. Je begint dan te huilen en te spartelen op de grond, maar gelukkig is het snel over bij meter Bibi en tante Pug, maar niet bij oma, want zij beseft niet altijd hoe ze zo'n klein ventje moet aanpakken Er gewoon korte metten mee maken en oppikken en de mama uitzwaaien aan het raam of zo, maar nee, zij laat jou gewoon liggen spartelen op de grond en gaat niet aan het raam staan! Grrrr! Tjah, je hebt mensen die iets weten van aanpakken en dan heb je er ook die van NIKS weten hé. !*$?Ergernissen*!?$! Ik heb al een beetje in de mot hoe dat in de toekomst zal gaan verlopen bij oma! Daar zal er maar eentje de baas zijn en dat zal Roanneke zijn! En dan zal Roan de kleine ambetanterik zijn, omdat oma niet weet hoe ze een peuter moet aanpakken door bijvoorbeeld streng te zijn, want ik merk al aan een paar dingen dat jij over bepaalde zaken beslist en regeert en niet oma. Nogmaals !*$?Ergernissen*!?$! Slimme jongen zou ik zo zeggen hé, want jij bent nog maar 1,5j tegenover ... en al kunnen bepalen wat jij wil en niet ... !!! Ma bon, even terzijde, maar het mag eens gezegd worden! Want mamaatje moet het ook allemaal aanzien hé!
Ondanks het feit dat je een glas hebt omgestoten en ondanks het feit dat je overgegeven hebt en ondanks het feit dat je een zaagmomentje had en ondanks dat het druk en vermoeiend was vandaag, was dit toch een HEEEEEEEEEEEEL leuke dag!!! Echt! Ik heb me geamuseerd en jij ook Roanneke. Dat was duidelijk! Zal eens even een beeldje scheppen ... 's Morgens na het ontbijt zijn jij en ik samen in bad gesprongen. Na het bad heb je vrolijk boven wat rondgedarteld en gespeeld, terwijl ik een beetje aan het opruimen was. We hebben ook leuk samen gespeeld op jouw kamertje. We hebben muziek gemaakt en tof dat dat was. Daarna zijn we met de fiets een ritje gaan maken, jij achterop in de fieststoel natuurlijk. We zijn naar het speelpleintje hier in de buurt gereden. Het pleintje achter jouw toekomstige school, waar we jou trouwens overmorgen gaan inschrijven tijdens de opendeurdag. Vanop het speelpleintje kun je de kinderen op de speelplaats in de gaten houden. Je was een beetje overdonderd door het vele lawaai. Je was er zelfs eventjes niet gerust in, want je kwam me vragen om jou op te pikken. Op het speelplein heb je op een paar tuigen gezeten, maar we zijn daar maar een 20-tal minuutjes gebleven, want het werd wat te lastig voor mamaatje om achter jou aan te hollen. Op de fiets zit ik dan toch ietsje rustiger. 't Is ook niet gemakkelijk hoor, met al dat gewicht op dat kleine zadeltje, amai mijn gat. En die buik die in de weg zit bij het optillen van mijn benen tijdens het fietsen. Maar we zijn er geraakt. Het was een kort, maar leuk uitje. Thuisgekomen was het bijna etenstijd. Meter Bibi is toen gearriveerd met jouw neefje Ennio. Tegen 12u hebben meter Bibi en ik onze beide zonen in bed gestopt en zijn wij beneden in de keuken nog wat gaan tetteren. Na haar vertrek is mamaatje in de zetel gedoken om een dutje te doen, terwijl de 2 heren in bedje aan het slapen waren. Ik heb een klein uurtje kunnen slapen, maar had neefje Ennio mij niet wakker gemaakt, dan had ik vast en zeker doorgeslapen. Maar geen half uur later was ook Roan daar al, dus ja, denk dat ze het afgesproken hadden, haha Ma bon, ik ben samen met Enniotje in ons grote bed gekropen en samen hebben wij daar wat liggen soezen, hoofd tegen hoofd. Ik vond het zo schattig om daar zo met hem te liggen. Het contact is al veel leuker nu met Enniotje. Het ventje kan ook al veel meer hé en hij laat al zo wat affectie blijken, da's dan gezellig om te knuffelen. Roan moet een beetje jaloers geweest zijn, want plots was hij daar dus ook. Zodus heb ik hem er maar bijgenomen in het grote bed. Roan en Ennio lagen naast mekaar en dat moest je gezien hebben. Zooooooooooooooo schattig! Hihi! Te neig gewoon! Hoe ze met mekaar bezig waren en tegen mekaar brabbelden en zo. Ennio rolde dan zo op zijn zij naar Roan toe, waardoor hij een beetje op Roan lag en Roan vond het super, zo lachen dat hij deed. Je zou het moeten zien om te weten hoe vertederend dat was. Zo hebben wij daar met ons drietjes drie kwartier gelegen, want dan was het tijd voor fruitpap en toen begon Roan aan zijn zaagmomentje. Het was hevig maar kort en ook het enigste moment van de hele dag, dus mamaatje was superblij! Van zodra iedereen gegeten en gedronken had was het terug bijna tijd voor Ennio om te gaan slapen. Terwijl Ennio sliep heb ik nog wat opruimwerk gedaan en heeft Roan zich flink beziggehouden. En toen arriveerde meter Bibi terug. Ze is, samen met Ennio, na een half uurtje vertrokken. Toen heeft Roan ook nog een glas sinaasappelsap omver gestoten en heeft meter Bibi het opgekuist, want voor mamaatje gaat dat bukken niet zo goed meer hé. Ik heb ook mijn cadeautje voor moederdag mogen openmaken. Dat was een cadeautje door meter Bibi én Roan geknutseld. Het was een bloemetje van papier met de verfvingerafdrukken van Roanneke op. Het is echt mooi en zo tof ook van meter Bibi dat zij dit doet! Toen meter Bibi en Ennio weg waren, hebben Roan en ik het nog héél gezellig gehad samen. We hebben nog zitten dollen en veel zitten lachen. Roanneke had zelfs ZOVEEL plezier dat het hem eventjes te veel werd, want plots begon hij over te geven. Allemaal in de zetel! Pff! Ofwel is er weer iets anders op komst, maar dat denk ik niet hoor. Het was echt wel van de emoties, van het vele lachen en rollen. Hij stond recht in de zetel en ik moest hem altijd een duw geven, zodat hij achterover viel en dat vond hij blijkbaar supergrappig! Zo'n kwartier aan een stuk! En plots, bwuurk, kwam het er allemaal uit hé! Maar eens het er allemaal uit was, ging hij gewoon doodleuk weer verder met zijn fietsje, terwijl mama de boel opkuiste. Maar ik heb jouw spel moeten onderbreken, want het werd tijd om te gaan slapen. Je was moe want je had niet zo veel geslapen in de namiddag en je was vroeg wakker deze morgen, wat ook niet van jouw gewoonte is. Dat overgeven is toch wel een zwakte hoor van jou. Je hebt een erg gevoelig maagje! Echt waar! Jij hebt eigenlijk al veel overgegeven in jouw hele leven. Als je verkouden bent en dus slijmpjes hebt, gegarandeerd dat jouw maaginhoud er ook weer uitligt. Je moet dus niet veel hebben om over te geven, zoals vandaag ook weer blijkt Maar goed, ik heb me echt goed geamuseerd vandaag met mijn zoontje en zus' zoontje. Het was leuk, maar ook erg vermoeiend. Maar dat laatste vond ik niet erg, omdat het zo plezant was!
Het moet eens gezegd worden aan de hele wereld, dus daarom hier een woordje over meter Bibi op het internet!!! Mamaatje en papaatje hebben het al meermaals tegen mekaar gezegd: ons Roanneke is in goede handen en kan zich geen betere meter voorstellen. Wat ze al niet doet voor hem?! Super gewoon! Is er een feestgelegenheid, dan zal meter Bibi ervoor zorgen dat iedereen blij verrast is. Ze zorgt voor de speciale details en denkt gewoon aan alles. Het is altijd anders dan anders, meer dan 'maar gewoon'. Ze maakt het onvergetelijk! Ze zorgt altijd voor een wauw-effect. Ik ben niet aan het overdrijven, want het is de waarheid dat ik vertel. Wat 'n geluk dat we meter Bibi hebben. Dat er iemand is in het leven van onze zoon die zorgt voor de vrolijke noot, de coole touch en de jonge spirit! Prachtig toch! De cadeaus zijn altijd supermooi, maar da's niet het enige wat telt, want mamaatje en papaatje zien dat meter Bibi Roan echt graag ziet en hem heel graag heeft. Ze straalt liefde uit naar onze zoon en zoiets gaat niet onopgemerkt. Dat zien we echt wel hoor, want een ouder is daar heel opmerkzaam voor, want je wilt toch dat je kind in goede handen is eh, dus daar hebben ouders een radar voor En dat stelt ons tevree en vult ons hart met warmte. Dat doet echt deugd, weten dat jouw kind graag gezien wordt. En we zijn vooral blij dat ons Roanneke zo iemand in de familie heeft, want onze familie is niet zo groot en ook nog eens, je kiest niet wie jouw familie is. Dus we zijn blij dat we langs mama's zijde 2 coole nonkels en 2 toffe tantes hebben voor onze beide zonen. Dat zijn de enige familieleden die onze zonen heel regelmatig zullen zien, maar ook de enigen om leuke contacten mee te hebben, door het feit dat ze jong en hip zijn EN dat ze ook kindjes hebben! Nichtjes en een neefje om mee te spelen!!! Tof! Pas als ouder begin je te denken aan de belangrijkheid van familie. Vroeger speelde dat niet zo'n grote rol, maar eens je kinderen krijgt, dan begin je wel te denken in wat voor een soort van familie jouw kinderen zullen opgroeien, met wie ze veel contact en zo zullen hebben. Bij ons is de familie jammer genoeg niet zo groot! Helaas! Dat vinden we wel jammer. En dan heb je wel de mensen, maar de band ermee moet ook nog goed zijn en eerlijk is eerlijk (later als je groot bent, mag je dat ook weten, MOET je dat eigenlijk weten) die banden zijn niet altijd zo fantastisch. Triestig, maar zo is het! Maar bon, de details zal ik jullie maar besparen Terug naar meter Bibi, de hippe meter/tante! En mamaatje kan het weten, want zij is de zus! Wij kennen mekaar door en door en zijn altijd al twee handen op één buik geweest. We lijken sterk op mekaar, maar we hebben ook onze verschillen. We kunnen goed babbelen met mekaar en bezitten allebei die jonge frisse open mind! Dat kan nogal fun geven met die twee Meter Bibi heeft met pasen een mandje geknutseld, samen met Roan. Dat mandje heeft hij dan kunnen gebruiken om op paaseierenzoektocht te gaan in de tuin van meter Bibi en nonkel Angelo. Op een speelse en inventieve wijze hadden meter Bibi en nonkel Angelo de eitjes verstopt. Roan had de tijd van zijn leven. Echt waar! Met een serieuze en bedachtzame blik vertrok Roan op expeditie Echt! Het was de moeite om hem bezig te zien!!! En binnenkort is het moederkesdag. Ook daarvoor heeft meter Bibi een verrassing in petto, waarschijnlijk samen met Roanneke bedacht Momenteel staat hier niet ver van mij een doos naar mij te lachen, die wacht om geopend te worden binnen 3 dagen. En lachen dat ze doet! Papaatje heeft al eens stiekem gepiept. Toch mooi allemaal hé, al die moeite van meter Bibi! Wat staat er ons nog te wachten ...
Nog 5 weekjes eer we ons nieuwkomelingetje mogen verwelkomen
Niet erg lang meer eigenlijk hé?! Nu begint het wel te korten hoor! Maar mamaatje is enorm blij want ze is het een beetje (veel) beu om nog zwanger te zijn. Daar heb jij, kleine broer, niks mee te maken, want jij kan er niks aan doen, maar mamaatje ondervind veel lichamelijke klachten die het zo zwaar maken om zoveel last mee te dragen. Die buik is gewoonweg gigantisch waardoor de rug niet gespaard blijft. Zowel zitten, liggen als stappen is een kwelling!!! De rug doet pijn en mamaatje merkt ook aan de schopjes dat je niet zo veel plaats meer hebt in die buik, alhoewel hij zo groot is, strange, ma bon, de schopjes doen geen deugd. Je zit daar onderaan te friemelen en te doen en ik denk dat je veel op mijn blaas aan het drukken bent, wat ongelooflijk pijn kan doen. Deze keer heb ik al gemene schopjes mogen ervaren, wat ik niet bij Roan had. Momenteel lig je dwars, zo bleek uit het bezoek aan de gynae vorige week. Je ligt met je hoofdje aan mamaatjes rechterzijde en je poepje aan mamaatjes linkerzijde, met de rug naar de uitgang. Over het algemeen liggen de meeste babietjes al ingedaald, maar niet bij de De Groten blijkbaar. Zowel jij als jouw grote broer waren dwarsliggertjes! Grote broer heeft zich geheel op het laatste moment gedraaid, weliswaar nog als sterrekijkertje, maar de gynae heeft dit opgelost tijdens de arbeid. Dus ik maak me nog niet al te veel zorgen en hoop dat jij ook nog zo'n ferme toer zult uithalen en een geweldige tuimeling naar de juiste richting zult maken!!! Het zal wel moeten hé kleine spruit. De gynae heeft wel gezegd dat ook zulke babietjes geboren kunnen worden, maar bedoelt ze nu dat je dan in stuit zult geboren worden of via keizersnede, want zo kun je ook geboren worden hé. Maar dit lijken mij eerlijk gezegd niet de meest ideale bevallingen Maar goed, ik zal er maar niet te veel over nadenken, want we hebben nog 5 weken ... ik bedoel, JE hebt nog 5 weken om de juiste uitgang te vinden Voor de rest doe je het goed en zit je op het gemiddelde. Mamaatje heeft ook een beetje naar het advies van de gynae geluisterd en is een beetje op haar voeding beginnen letten. Niet veel, maar toch een beetje en de weegschaal was er blij mee, want de gynae zei dat ik minder snel in gewicht ben toegenomen dan de vorige keer. Ik zal wel weer naar de 20kg opgaan hoor op het einde van de rit. De 25kg van bij Roan zal ik niet meer halen, gelukkig maar er zal wel een 2-tje vooraan aan het getal komen te staan, denk ik. Nu is er in totaal al 17kg bijgekomen. Dus nu nog een beetje de voeding in de gaten houden, zodat ik toch niet dat maximum behaal hé! En toch lijk ik dikker dan bij de zwangerschap van Roan, maar dat zal te wijten zijn aan het startgewicht, want ik was dus aan het begin van deze zwangerschap al wat dikker dan voor de zwangerschap van Roan. Mamaatje is ook weer enkele stappen vooruit gegaan wat de praktische regelingen betreft rond jouw geboorte. Het kaartje is zo goed als af. Vorige week is mamaatje de proefdruk van het kaartje gaan bekijken. Perfectionistisch als ze is, moet de drukker nog meer dan één aanpassingen doen, maar juist is juist. Het moet gewoon goed zijn! Je wordt maar één keer geboren hé! Het stond de drukker niet echt aan, maar daar trok mamaatje zich weinig van aan. Klant is koning en ik ga daar niet voor niets zoveel centjes neerleggen hoor! De traiteur voor het dessertbuffet is besteld. De naam, het petergeschenk en de zaal waren eerder al geregeld. Over het metergeschenk ben ik nog niet uit, maar ik denk dat ik hetzelfde zal nemen als dat van de peter. Ik wacht nog op een deel van de bestelling van het suiker, maar er zijn wel al enkele suikertjes gevuld, want ik moet nog niet alles vullen aangezien de babyborrel pas in september is. Mijn kraamvalies ga ook één dezer dagen eens maken, want de laatste maand is in aantocht en men zegt wel meer 'de laatste maand is de laatste dag!'. En zo naderen we dan weer bijna een nieuwe stap in ons leven. Jij, de jongste telg van de familie De Groot - Van Audenhove!!! De nieuwsgierigheid groeit en groeit. Hoe zal je er uitzien? Da's de vraag die veel door mamaatjes hoofd speelt. Dus tot binnenkort, kleine lieveling. Dikke kus, luv ya ... XXX ...
Da's ons veelgebruikte woordje tegenwoordig. Tjah, er loop hier een koppige peuter in huis hé, genaamd Roan! Perfect normaal in gezinnen waar er nog zo van die 1 tot 3-jarigen rondlopen. Da's een fase waar ook wij niet aan kunnen ontsnappen. 't Zou al abnormaal geweest zijn, mochten we het geluk gehad hebben om dat tóch te ontlopen. Het zou in elk geval veel toffer geweest zijn Maar ja, des te beter voor zijn ontwikkeling zullen we maar zeggen zeker ... Grenzen ontdekken, noemen ze dat. Peuter ontdekt dat hij ook zelf dingen kan beslissen en wil dat ten volle gaan uittesten. Groot gelijk heeft hij natuurlijk hé, maar o zo vermoeiend voor de mama en de papa Hij moet nog leren wat wel en niet mag hé en dat is aan ons om hem dat ontelbare keren duidelijk te maken, tot vele ergernissen toe Ik denk wel dat we nog het geluk gehad hebben dat Roanneke gedurende zijn eerste en een halve levensjaar een erg rustig manneke was, maar dat is nu voorbij! Joepie de poepie! 't Is niet gemakkelijk, dat moet ik toegeven, maar we doen ons best! Het is voor ons ook ontdekken en leren hoe we zo'n koppig ventje van 1,5 jaar moeten aanpakken. Gisteren heb je ons voor de eerste keer en plein public het bloed van onder onze nagels gehaald. We zijn naar de Gavers geweest, daar een wandelingetje gemaakt en in het zwembad gezwommen. Alles verliep heel plezant, tot we op een terrasje iets gingen drinken en graag ook iets wilden eten, maar van dat laatste zijn we dan maar afgestapt, want met een brullende peuter was dat niet het moment Ja, plots begon je te zagen, dus we dachten dat je honger had, want daar was het ook het uur voor, maar dat zagen stopte niet tijdens het voeden. Het werd alleen maar erger en erger en erger ... Wat een gekrijs! Daar zaten wij dan, mama en papa met een brullende Roan én een publiek op de achtergrond ... de mensen dus die ook gezellig in het zonnetje wilden genieten van een drankje. Na 20 minuten hebben we het opgegeven en zijn we maar vertrokken en hebben we het voeden dan ook maar gestaakt, want wie niet flink is krijgt niks eh!! De weg naar de auto verliep dus ook niet zonder slag of stoot. Ons Roanneke bleef maar protesteren. Ik heb je dan maar hard aangepakt en langs de kant van de weg laten zitten brullen en mama en papa stapten verder en bekeken het van op een afstand. We probeerden jou te kalmeren, maar dat is pas gelukt tot we aan de auto arriveerden. Onderweg heeft papa jou nog eens langs de kant afgezet, terwijl er ook daar volk passeerde en een leuk schouwspel mochten aanschouwen Op de koop toe moeide zich een oude troela zich met het gebeuren, door naar jou toe te stappen - en het leek er zelfs op dat ze nog van plan was om jou op te pikken - 'ocheere, da ventje', zei ze waarop papa haar afsnauwde met een gemeende 'da ventje moet flink zijn eh!!' met de bedoeling om te zeggen van 'waar moei jij je mee ' Ma bon, iedereen heeft het overleefd en we zijn tot aan de auto geraakt, waar Roanneke vervolgens poeslief zijn patatjes verder heeft opgegeten en wij vervolgens rustig naar huis konden keren, want Roanneke is van al de emotie in de auto als een blok in slaap gevallen. Natuurlijk moet er iets geweest zijn waardoor jij zo hevig reageerde, maar dat was voor ons een raadsel. Dat konden wij echt niet achterhalen en dat zal jou nog meer boos gemaakt hebben natuurlijk hé. 't Zou natuurlijk allemaal gemakkelijk zijn, mocht je al kunnen praten hé, maar de natuur heeft dat zo niet voorzien! Een avontuur zoals dit, zal niet de eerste en de laatste keer zijn, vrees ik En o jee, er is nog eentje onderweg ... kleine broer ... Het ontbreekt ons Roanneke niet aan de nodige energie. Nog zo'n typisch kenmerk van peutertjes! Het is ongelooflijk! Over en weer rennen, geen 2 minuutjes kunnen stilzitten, vanalles brabbelen, van het één op het ander vliegen, aan alles prutsen en vanalles uithalen, aandacht, aandacht en nog eens aandacht. Er is ook zoveels interessants hé op deze wereld voor zo'n klein hummeltje. Begrijpelijk natuurlijk, maar weeral erg vermoeiend en zeker voor zwangere mama. Pff! Het is uitputtend. Wat zal ik blij zijn dat ik terug wat bewegingsvrijheid zal hebben, want ik vind het jammer dat ik momenteel niet alles kan door die dikke buik. Ik wil wel hoor, maar ik kan niet omdat ik zo moe ben, rugpijn heb en beperkt ben in mijn bewegingen en zo. Het is ook moeilijk om ons Roanneke nog op te pikken of naar boven te dragen. Ik ben ten einde adem als ik dat doe! En amai, ik moet nog 5 weken zien te overleven. Op zich niet lang, maar wel als je zo nog 5 weken moet afzien Roanneke heeft ook duidelijk minder slaap nodig. En hij was zo'n slaapkopje als baby. Sinds een maand of 2, 3 gaat hij om 20u gaan slapen ipv 19u. 's Morgens staat hij nogal stipt op zijn uur en da's om 7u, dus da's wel ferm goed voor mama en papa, want da's een menselijk uur In de voormiddag slaapt hij dan ook niet meer en om 12u kruipt hij terug in bedje en dan slaapt hij meestal wel flink door tot 15u30, soms wel 16u!!! En daar zijn wij heel blij mee, want dat betekent dat wij dan een paar uurtjes rust en stilte hebben. Oef! En gelukkig doe je daar (nog) niet moeilijk over, want je gaat hééééél graag gaan slapen. Je ziet dat bedje echt wel graag hoor, héhé Het eten verloopt soms al eens wat minder. Pas op, je eet nog graag en veel hoor, want je kan er wat van, maar soms komt die koppigheid opsteken hé. Dan wil je gewoon eventjes moeilijk doen en toch heb je honger en wil je eten, maar je moet gewoon eens moeilijk doen. Ik heb gelezen dat het slapen, het eten en nog een onderdeel van het dagelijkse leven dat ik vergeten ben, de momenten zijn waarop peuters de grenzen het liefst en het vaakst gaan onderzoeken. Ze ontdekken dat dat de momenten zijn waarop zijzelf volledige controle hebben, want zij bepalen uiteindelijk of ze wel of niet zullen eten, wel of niet zullen slapen. Je kan hen als ouder daar nog altijd niet toe dwingen, want doen ze het niet, tjah, dan sta jij machteloos als ouder want je kunt het eten er niet gaan instampen of zijn oogjes dichtkleven of zo hé. De manier om zulke drama's te vermijden, is om het koppige gedrag dan zoveel mogelijk te negeren en zelf gewoon normaal dooreten en dus zo weinig mogelijk aandacht schenken aan het 'onnozele' gedrag van de peuter. Niet altijd even simpel natuurlijk, maar gelukkig blijven wij nog gespaard van al te grote drama's. Uiteindelijk eet je wel altijd verder na eventjes tegengesparteld te hebben, want je eet gewoon té graag, haha. En als het dan toch escaleert, dan eet je gewoon niet! Daar maken wij ons geen zorgen om, want je zal van zo een keertje niet sterven. Als je honger hebt, dan zul je wel eten zonder morren. En die tandjes, hoe zit het daar mee? Die komen er langzaaaaaaaaaaaaaaam, maar zeker door. Ik schat dat ze er nu zo'n 5mm doorstaan. 't Is op 't gemakje, maar ze komen er door. Haha! Je kan ondertussen ook al enkele woordjes uitspreken, wel nog in peutertaal natuurlijk. Tegen boom, zeg je 'bo'. Tegen broekje, zeg je 'broebroe'. Je kan ook 'allé' zeggen. 'Papa' lukt ook en 'mama' ben je vergeten en dat wil maar niet lukken! 'Buba' zeg je ook en daarmee bedoel je dus Bumba. En heb ik al gezegd dat je ook veel woordjes begrijpt? Je kan jouw oortjes, neusje, oogjes, mondje, buikje en poepke aanwijzen. Buikje wrijven doe je ook. Als we zeggen 'Roan is zottekes' dan draai je met je vingertje aan de zijkant van je hoofdje. In de boekjes kan je ook al heel veel aanduiden. Zoals heel veel beestjes: koe, kip, paard, varken, geit, tijger, eend, panda, vogel, ......... En voorwerpen zoals schop, bal, boot, huisje, ijsje .... En ik denk wel dat dat al heel wat is voor zo'n jong ventje, want je kan dat al sinds een maand of 3 hoor! Op het fietsje kun je ook al sinds een paar weken vrolijk rondcrossen door het huis. Koddig om zien! Dus daar kun je je volledig mee uitleven. De speelgoedautootjes zijn tegenwoordig ook jouw favoriete bezigheid. En in de boekjes kijken, vind je ook leuk. Soms, als papaatje de gazet zit te lezen, ga je je er gezellig bij ploffen en meekijken in de gazet. Ook best grappig hoor! En zo blijft ons Roanneke zich ontwikkelen hé, als een echte peuter, dat mag je wel zeggen!!!
Hij is toch zo'n schatje! Echt waar! Dat kan ik met geen enkel woord omschrijven. Het is nu al meer dan duidelijk dat Roanneke aan zijn mamaatje hangt. Een echt mama's kindje, maar hij lijkt ook sterk op zijn mamaatje hoor van persoon. We hebben veel gelijkenissen en tjah dan is de band tussen ons zowiezo al veel sterker hé. Je bent het liefst bij jouw mamaatje. Jammer voor papa, maar het is gewoon zo. En dat heb je overal. Een kind hangt altijd meer vast aan één bepaald persoon. Ik zou jaloers zijn moest het omgekeerd zijn Papaatje vind dat ook soms wel niet leuk hoor, maar het is nu eenmaal zo. Ik hoop voor hem dat onze kleinste filou dan een papa's kindje zal worden. Dat hij ook een sterke band mag hebben met hem. Zo dat net ietsje meer zo, bedoel ik dan, want papa en Roan zien mekaar ook graag hoor, dat is het niet, maar hij wil gewoon meer bij mij zijn En het zou jammer zijn, mocht onze kleine filou opnieuw zo sterk aan mamaatje hangen en dus niet aan papaatje, des te meer omdat papaatje zo een lieve vent is en zo'n goed hart heeft. Hij is goud waard! Ik zal eens zeggen wat onze gelijkenissen zoal zijn. Net zoals ik heb jij ook zo dat ticje dat iets moet zijn zoals het hoort. Een beetje perfectionist. Dat kan goed zijn, maar ook slecht, ma bon, zo gaan we het niet bekijken. Als je iets neerzet, dan zet je het ook recht. Dus je legt het niet op zijn zij of zo, maar je zet het recht, zoals bijvoorbeeld een papfles of een schoentje. Als dat omver valt, dan zet je het recht. Als je iets uithaalt, dan leg je het ook meestal terug op zijn plaats. Zeker wanneer ik zeg dat we weggaan, dan leg je eerst jouw speelgoed weg of om het even wat waarmee je bezig was, vooraleer je vertrekt, ook al moet je daarvoor helemaal terug naar een andere kamer. Jouw slabbetje MOET je eerst om hebben, want zonder dat eten, gaat gewoon niet. Je bent dol op melk, net zoals je mama. 's Morgens eten jij en ik samen cornflakes. Het is begonnnen toen ik jou even liet proeven van mijn kommetje. Dat viel in de smaak en zo krijg je 's morgens ook jouw portie als we er de tijd voor hebben, als ik niet moet gaan werken bijvoorbeeld, want anders is daar weinig tijd voor. We houden ervan om te dollen en te knuffelen en te spelen met mekaar. Ik kietel jou, steek jou in de lucht, bijt zachtjes in jouw rugje ... en pret dat we hebben. Lachen dat je doet! Ik merk ook aan bepaalde dingen dat je mij goed bestudeert, want je doet me soms na. Mama heeft de rare gewoonte om bij alles wat ze doet een gekke bek te trekken, zoals die mond opensperren bij een bepaalde, daarom niet intense, inspanning. Alsof ik hard zit te kakken op het toilet Tjah, ik kan het niet anders omschrijven. Iets wat ik van mijn papa geërfd heb, die doet dat ook. En plots, zomaar ineens, deed jij dat ook. Je keek naar mij en trok die gekke bek en daarna lachen. En dus af en toe doe je dat zo ineens, tandjes bloot, wachtende op mij, tot ik jou na doe en dan terug lachen. Haha! En je hebt veel geduld. Enorm veel! Ik ook. Dat heeft mama ook. Daardoor ben je ook zo gemakkelijk. Je past je aan, je legt je snel neer bij iets. Zo lijkt het toch. Misschien dat dat wel nog verandert hé, maar zo is het nu. En da's ook niet altijd even goed, want je moet ook haar op je tanden kweken hé. Mama heeft dat geleerd in de loop der jaren hoor, dus dat zal jij ook nog moeten leren, want je mag niet van je laten profiteren hé. Als je te braaf en te goed bent, dan zullen sommige kwade zielen daar misbruik van maken, zoals bij jouw mamaatje al gebeurd is, maar langs de andere kant, je wordt er hard van en zo is het leven! Er zijn nog zo van die dingen die zeggen dat je een Van Audenhovetje bent hoor, maar ik kan niet direct op nog iets komen. Jawel, je bent lief, maar dat heb je van ons allebei. Mamaatje en papaatje zijn lieve mensen. We zijn natuurlijk enkel lief bij de mensen waarvan we houden en waarvan we menen dat ze 'goed' zijn maar als je ons kent, dan weet je dat we lief zijn en zo ben jij ook. Als we iemand graag hebben, dan laten we dat met veel liefde en respect blijken en dan mag dat ook iedereen weten en zien.
Ja lieve schat, we hebben samen nog 8 weekjes te gaan. Nu begint het toch te korten hé. Ik begin het gevoel te krijgen dat het een beetje sneller begint te gaan nu, maar dat vind ik niet erg. Sorry, maar het is zwaar om jou in mijn buik te dragen. Daar kan jij niks aan doen natuurlijk. Gelukkig laat je me meer dan eens voelen dat je er bent en daar geniet ik zo van, van dat contact. Dat zijn de meest zalige momenten van de zwangerschap. Jammer genoeg zie ik te veel af. Mijn rug speelt me af en toe parten. Ik ben snel uitgeput en heb weinig energie. Een kilometertje wandelen is al zwaar. Onlangs wilde ik samen met Roan profiteren van het mooie weer en een wandelingetje maken, maar na een kilometer moest ik al stoppen om eventjes te rusten en daarna huiswaarts keren. Als ik er geen half uur over gedaan heb ... Kapot was ik! Ik ben op alle manier beperkt, maar dan ook alles, de zotste dingen eigenlijk. Dagdagelijkse dingen die voor iedereen zo vanzelfsprekend en normaal zijn, zijn moeilijk voor mij. Gelukkig, gelukkig, gelukkig werk ik momenteel maar 2 dagen per week meer. Amai, dat is ZOOOOOOOOOOOO heerlijk. Echt waar! Dat helpt ENORM veel! Dat kun je je niet voorstellen!!! Moest dat niet zo zijn, mijn hemel, dan zou ik het niet uithouden, denk ik. Nee, ik ben er zeker van. Het zou me niet lukken anders! Ik ben er zeker van dat ik dan nog wel een paar dagen ziekteverlof zou moeten nemen hebben. Nu is het draaglijk! 2 dagen werken zorgt voor afwisseling en 5 dagen aan een stuk thuis zorgt voor ontspanning. Ik heb tijd en kan alles op het gemak doen. En het weer zorgt ook voor een happy sfeer. Het is prachtig weer de laatste 2 weken. Zaaaaaaaaaaalig!
Die tijd spendeer ik aan ons Roanneke, aan zaken op orde stellen voor kleine broer en aan mezelf, want die heb ik ook nodig, want het zal binnenkort wel druk genoeg worden en ik zal mijn energie wel goed kunnen gebruiken. Ik moet eerlijk zeggen dat ik wel niet zo uitkijk naar die eerste weken, want die zijn ZO druk, zo chaotisch, zo onrealistisch omdat je het nog niet goed beseft, zo nieuw, zo vreemd, het zal weer eventjes wennen zijn aan de nieuwe situatie, opnieuw een beetje organiseren. Er komt weer zoveel op je af dat je de tijd niet hebt om alles te verwerken. Alles overvalt je zo en toch moet je doordoen en dan komt daar nog bij dat je heel erg vermoeid bent. Ten eerste al door de zware zwangerschap, dan door de uitputtende bevalling, dan door de eerste nachten, weken door de huilende baby die veel aandacht vraagt. En de borstvoeding vraagt ook veel van de mama, maar jah, we staan er voor en gaan er voor hé. Pas op, vat dit niet verkeerd op hé, want ik zou niet meer terug willen keren. Dit is wat we willen en dit is waar we voor gaan, maar ik moet ook niet beginnen liegen hoe ik erover denk hé. De eerste die zegt dat een baby a piece of cake is, is een dikke leugenaar!!! Maar wij trekken onze plan wel, want dat zijn we gewoon, papaatje en ik. We hebben tenslotte alleen mekaar en hebben samen al veel doorstaan. We hebben al vroeg onze plan moeten trekken en het zien te redden, dus we kunnen al op heel wat teren! Geloof me! Maar het mag er snel zijn, want mijn nieuwsgierigheid wordt ondertussen alsmaar groter en groter. Ik snak er naar om jouw kleine lijfje te knuffelen en te kussen. Ik wil je zien, lieve kleine schat van ons. Ik begin al emotioneel te worden als ik eraan denk. Weer zo'n klein nakomelingetje van mij en jouw papaatje. Van ons! En dan zijn we met vier. Ons gezinnetje waar ik zoveel zal van gaan genieten. Waarvan ik zoveel houdt, van mijn drie mannen. Mijn grote schat en mijn 2 zoonekes!!! Ik ken je nog niet kleine pruts, maar mijn liefde voor jou is nu al onvoorwaardelijk. Ik zie je zo graag! Vandaag hebben we eindelijk beslist over je naam. Het is er plots uitgevallen. Het was een zware bevalling We geraakten er maar niet uit, amai! Vreselijk vonden we dat en ook oneerlijk tegenover jou. We voelden er ons een beetje schuldig bij dat we het zo moeilijk hadden om een mooie naam te vinden voor jou. En mamaatje heeft toch maar liefst 10 000 namen zien passeren en ik overdrijf niet. Dat meen ik! En plots zei ik het: "papa, ik weet het, het zal x worden". De naam stond al op ons lijstje hoor. We hadden eigenlijk 3 favorieten. Er was eentje die het meest vernoemd werd, maar dan plots begon het te kantelen naar die tweede naam. En jah, vandaag kreeg ik dat gevoel. Het moet deze worden. En daar wachtten we op hé, op dat gevoel dat zegt: this is it! Eindelijk! We zijn zo blij. Blij dat dat gevoel er gekomen is, want ik begon al schrik te krijgen. Het kan toch niet zijn, dat we ons tevreden moeten stellen met een mooie naam hé! Nee het moet DE naam worden! En nog goed nieuws: mamaatje is klaar met het ontwerp van jouw geboortekaartje. En dat is ook weer een uniek werkje van mamaatje. Net zoals ik voor jouw grote broer gedaan heb. Perfectionistisch als ik ben, het is af!!! Yes!!!
't Is me wat! Vermoeiend en vervelend! Het is niet Roan die mij uitput, want dat valt erg goed mee omdat hij zo'n gemakkelijk jongetje is (desondanks de peuterkuren die hij tegenwoordig heeft, is en blijft hij een gemakkelijk kind), maar ons nieuwkomelingetje in de maak. De eerste helft van de zwangerschap niks van last, maar nu wel hoor. Pff, zo vermoeiend! Er is niks maar dan ook niks gemakkelijk meer aan. Jammer dat ik er zo over denk, zullen sommigen wel denken, maar het is gewoon zo. Nu moet je mij eens vertellen wat er nu nog speciaal en mooi aan is? Ja, de schopjes, maar da's alles. En die zal ik achteraf natuurlijk ook wel missen, maar dat zijn de clichéverhalen hé. Ik beleef meer negatieve dan positieve puntjes hoor. Bij Roan vond ik het na een tijdje ook wel genoeg hoor en bij hem had ik dan nog minder last dan nu, behalve een pijnlijke rug, wat ik nu bijna niet heb. Maar als het genoeg is dan is het ook genoeg hé. Zo'n gigantische buik meesleuren is het één en ander hoor. En het IS ook een MEGAbuik hoor. Weeral! Amai nog nie!!! Het is niet alleen fysiek maar ook mentaal dat ik het moeilijk heb. Ik ben veel moe, slecht gezind, héél humeurig, koppijn, buikpijn, misselijk, .... al die zaken wisselen mekaar af. Het is gewoonweg zwaar. En dat ik nog 3 maanden te gaan heb, weegt verschrikkelijk op tegen mijn gemoed. Gelukkig, ja gelukkig, heb ik hele mooie vooruitzichten. Volgende week moet mamaatje maar 4 dagen werken, de week erna 3 en vanaf de week erna maar 2 daagjes per week meer, zo tot 23 mei, want vanaf 24 mei ben ik thuis tot dat ik moet bevallen. Mijn zwangerschapsverlof start normaal op 31 mei en rond 7 juni verwachten we onze allerkleinste De Grootje!!! Dus da's voorlopig het enige dat toch wel een beetje opgeeft. En het wordt stilletjesaan mooi weer buiten, dus dat doet ook al heel wat met een mens. En zo zullen we dan dichter en dichter bij D-day komen. Ik vind het eerlijk gezegd wel enorm jammer dat je van een tweede zwangerschap niet zo intens kunt genieten dan van bij een eerste. Een eerste zwangerschap is ook gewoon zoveel mooier en specialer omdat het de eerste keer is hé. Een mens went rap en da's nu ook bij een tweede zwangerschap. Ik heb het al eens meegemaakt, dus ik ben minder snel verbaasd of verrast. En je leven nu is veel drukker dan de tijd waarin we nog kinderloos waren. Toen had ik enkel mijn huishouden om voor te zorgen en zeeën van tijd, maar nu moet alles veel sneller gaan. Niet treuzelen, maar door doen. En die kleine spruit vraagt ook veel aandacht, dus daar ben je ook veel mee bezig. Allemaal zaken die ervoor zorgen dat je geen kansen krijgt om eens echt stil te staan bij de zwangerschap. Bij Roan verslond ik boeken en schuimde ik het internet af. Ik verdiepte mij in vanalles en nog wat. Kon uren bezig zijn met het opmaken van de geboortelijst, het geboortekaartje, namen opzoeken en noem maar op. Alles wat met babies te maken had, trok mijn aandacht. En nu ... is er daar gewoonweg geen tijd voor en geen interesse. Ik ben ook gewoon te moe om interesse te hebben Tjah, het is gewoon zo. En ik ben er zeker van dat veel mama's dit op een gelijkaardige manier ervaren. Het feit dat onze twee zoontjes elkaar snel opvolgen, zal er ook wel mee te maken hebben natuurlijk, maar daar hebben we bewust voor gekozen. We komen ook alsmaar meer tot het besef dat het heeeeeeeeeeeeeeeeeel druk zal gaan worden.Woehoe, amai, 't zal stressy, vermoeiend, druk druk druk worden!!!! Ma ja, da's nu eenmaal kindjes kopen hé. We zullen in elk geval ons uiterste best doen. Gisteren had mamaatje plots enorme rugpijn. Toen ik mij 's avonds in de zetel plofte en er na een tijdje weer wou uitkomen, geraakte ik bijna niet recht. Zo'n pijn seg! Bij mijn eerste 10 stappen zakte ik bijna door mijn benen. En dat ging zo de ganse avond. Ook in mijn bed kon ik mij bijna niet verleggen. 's Morgens was het wel terug over. Ik denk dat ik mij die dag een beetje overdaan had op het werk bij het klasseren waardoor ik mij veel moeten bukken heb. En dan 's avonds een beetje liggen dollen met Roanneke in de zetel. Mamaatje is ook goed verdikt zenne. Hoho! Ik zal weten wat doen na de bevalling. Hopelijk zal de borstvoeding mij al een duwtje in de rug geven en vanzelf al voor een paar kilootjes minder zorgen. Raar dat ik nu ook nog geen lekkende borsten heb. Bij Roan had ik dat al heel vroeg en veel. Ik droeg al vroeg borstcompressen tegen het lekken en mijn slaapkleedjes hingen altijd vol met plekken. Maar nu heb ik dat zo goed als niks. Heel af en toe zie ik wel eens iets, maar echt weinig. Ik heb deze keer ook geen bruine streep op mijn buik, de linea nigra. Die vond ik nochtans wel cool staan zo op mijn buik. Die had ik dus graag terug gehad, maar ik denk niet dat die er nog zal doorkomen. Ik heb ook een pigmentvlek in mijn lies. Bij Roan had ik dat op mijn handen en ik had ook het carpaal tunnel syndroom. Misschien komen die laatste twee wel terug tijdens de allerlaatste weken van mijn zwangerschap, want dan wordt het terug warmer en zonniger. Niet dat ik er zit op te wachten hoor! Hoho nee!!! Ons kereltje beweegt ondertussen lekker verder in mama's buik. Hij is goed bezig. Ik verlang er zo naar om hem te zien. We zijn ZO benieuwd naar hoe je er uit zal zien hé. We hopen dat je veel op je grote broer zult lijken, want da's toch wel leuker hé om als broers te kunnen zeggen dat jullie op mekaar lijken. Dat alleen al schept toch ook al een beetje een band. Meter Bibi en ik vonden het ook altijd zo tof toen de mensen zeiden dat we zo op mekaar leken. Ze konden ons soms zelfs niet uit mekaar houden vroeger. Haha! Maar natuurlijk zal zo geen van mijn kindjes op hun mamaatje lijken hé, want ik ben een bruin type en papaatje en Roan zijn bleekscheetjes. Eigenlijk zie je niet zo goed dat Roan mijn zoon is als je ons twee tesamen ziet. Da's wel jammer. Heel jammer eigenlijk! Als je heel goed kijkt, dan zie je soms wel een blik van mij terug in Roans gezichtje, maar dan moet je er wel heel goed op letten. Als ik aan babyfoto's van mij terugdenk, dan zie ik mij soms terug in Roan. Ma bon, ik ben al blij dat jullie MIJN schatjes zijn en dat jullie gezond en wel zijn. Hopelijk zal ook alles in orde zijn bij de geboorte van onze kleinste. Ik zie jullie graag mijn schatjes, alledrie mijn schatjes, mijn mannen!!!
We zijn gisteren terug van een paar dagjes Landalpark in Friesland. Brrrrrr, h e t w a s d a a r e r g KOUD! Veel te veel wind die voor een snijdende kou zorgde. Niet aangenaam en niet goed voor ons nog steeds ziek Roanneke. Hij heeft nog steeds last van zijn bronchite, die nu al bijna 3 weken duurt. Mamaatje zal volgende maandag eens moeten bellen naar de dokter om te horen of er niet nog iets meer moet gedaan worden, want de aerosol lijkt toch niet zo goed te helpen als ik eerst dacht. Een week geleden leek Roanneke te genezen omdat ik aan zijn hoest hoorde hoe het slijm loskwam, maar 't blijft nu toch maar duren. We moeten opletten dat er geen longongsteking van komt. Daardoor waren we ook beperkt in ons doen en laten in Landal. We konden niet gaan zwemmen en niet te veel in de koude gaan wandelen. De aankomst verliep al niet zo van een leien dakje. Papaatje moest maandag om 9u nog naar een sollicitatiegesprek in Brussel. Dus om 7u15 zijn we vertrokken van thuis. Papaatje was stipt om 9u op zijn afspraak. Ondertussen zijn wij, Roan en ik, naar het shoppingcenter in de buurt gegaan. Ons Roanneke begon van toen al te zagen en te neuten (wat trouwens de godganse week geduurd heeft). Rond de middag zijn we richting Friesland getrokken. Die trip leek de ganse dag te duren. Pff! Dat was voor niemand leuk! We waren dan ook een beetje verkeerd gereden, desondanks de GPS, maar die hadden we niet te goed ingesteld. Ma bon, we hebben er veel te lang over gedaan op de heenreis, mede door eerst eens naar Brussel te rijden en te wachten op papaatje die op gesprek was. Rond 17u30 zijn we gearriveerd op Landalpark. De receptie was al gesloten, maar gelukkig geraakten we nog vlot aan onze sleutel. Het was daar erg verlaten, maar dat hadden we wel verwacht rond deze periode van het jaar. Gans de omgeving was daar wel verlaten eigenlijk en achteraf gezien een beetje te veel verlaten naar ons goesting, want er was daar bijna niks van cafétjes, winkeltjes of zelfs een supermarkt in de buurt. Desalniettemin heeft ons Roanneke veel plezier gehad, alleen al door op een andere plaats te vertoeven. Da's eens iets nieuw en dus helemaal anders hé. En toch, toch was hij ook een ferme pain in the ass. OH MY GOD! Vreselijk gewoon! Ma ventje toch, daar heb je nogal wat afgezaagd hoor. Niks maar dan ook niks was goed voor meneer. Deden we lief, dan was het niet goed, deden we boos, ook niet, deden we niks, tjah, dan ook niet!!! Echte peuterkuren! Erg hoor! Je hebt ons daar ferm op de zenuwen gewerkt. Geloof mij! Maar er waren natuurlijk ook leuke momenten hoor. Zoals die avond toen mama en papa gourmet aten. We hebben met ons drieën lopen dollen en zo. Lekker onnozel doen. Achter mekaar aanlopen, op de rug rijden, dansen, lachen, roepen en tieren ... hihi, plezant! Je hebt veel nieuwe dingen gezien ook, zoals de grote plassen water, de windmolens, veeeeeel lichtjes (= lantaarnpalen) op het park die je altijd maar aanwees, eendjes, herten, speeltuigen, Bollo de beer (de macotte van landal), ... Jammer genoeg was mamaatje ook niet altijd in topvorm vanwege de zwangerschap en andere bacteriën waarschijnlijk. Ik ben daar een paar keer slecht geweest. Zo heb ik ook een ganse dag in de zetel moeten liggen omdat ik niet goed was. Pff! Ik was misselijk, had het gevoel te moeten overgeven, ik had last in mijn buik, hoofdpijn, ... Zo'n beetje vanalles. En ons Roanneke heeft daar ook een keertje gekotst op een speeltuig dan nog wel. Zo'n grote indoorconstructie om op te klimmen en klauteren, met matten en zo. Dat was toen we ergens iets gingen eten. Mamaatje is dan een emmer en doeken gaan vragen om het op te kuisen (gelukkig waren we daar alleen op dat speeltuig). Mamaatje heeft haar zaakje ook niet kunnen binnenhouden. Bah, ik was ook niet in topvom en had niet veel nodig. Ma jah, spuug ziet er nu eenmaal niet smakelijk uit eh! Papaatje heeft ook iets aan zijn oog opgedaan. De maandag op het sollicitatiegesprek was het begonnen. Hij zei dat hij iets aan zijn oog gevoeld had en er nogal in zitten wrijven had. De volgende dag zag zijn ooglid rood. De dag erna stond dat een beetje gezwollen en hij had er een beetje last in. Tegen het einde van de week stond dat dan weer een beetje dikker. Gisteren zijn we thuis aangekomen en het zag er al niet uit, maar deze morgen was het echt vreselijk. De zwelling trok naar zijn oogkas uit en zijn oog ziet helemaal blauw en rood. Dus dat ziet er niet goed uit. Alsof hij een klap tegen zijn oog gehad heeft. Papaatje zit op dit moment op de spoed in het ziekenhuis met dat vreselijk oog. Langs de ene kant wel een beetje grappig, want je zou het eens moeten zien maar dan ook weer erg vervelend want papaatje mag één dezer dagen beginnen op zijn nieuw werk en dat lijkt al geen goede start met zo'n oog!!!!!!!!!!!!!!!!! Dus ja, ik kan besluiten dat het niet DE ideale trip was, maar zoiets gebeurt nu ook eenmaal hé. Nu en dan lopen er wel een paar dingen fout. We hebben het toch maar een kans gegeven en als je niets doet, dan kom je ook niks tegen hé. We deden het vooral voor Roan! Nu weten we dat de beste periode de zomer is om met een kind naar ginder te trekken, maar we dachten dat het nu ook wel leuk zou zijn en we hoopten dat Roan tegen dan volledig zou genezen zijn hé, zodat we veel konden gaan wandelen en zwemmen. En ook jammer dat mamaatje ook een beetje ziekjes waren. Dat alles niet zo fijntjes verlopen is, zal ook wel die peuterkuren veroorzaakt hebben waarschijnlijk. Roanneke was volledig uit zijn ritme en zijn vertrouwde omgeving, dus dat heeft ook een invloed op het humeur van dat ventje hé. En doordat er zoveel nieuwe dingen te zien waren, had hij ook tonnen energie, waardoor hij een ganse week laat is opgebleven. Rond 9u ging je gaan slapen en dan nog deed je wat lastig, maar de volgende dag was je er fris en wel rond 6u!!! No problem for Roanneke! Grr
En je hebt er ook al een paar effectief gekregen, echt waar, want we, en dan vooral mamaatje zeg maar, is ten einde raad!!!!!!!!!! DOODOP, kapot, vermoeid, uitgeput, uitgeteld, gestressed tot en met ... noem maar op ... Ja ja, Jensen, mamaatje is het niet gewoon hé. Ik zal teveel verwend geweest zijn zeker de eerste maanden en met ons Roanneke in den tijd? Ik krijg het nu dubbel en dik te verduren. Waarschijnlijk zal het 'een periode' zijn hoor, een groeispurt, maar hoe je het ook noemen wilt, het is hatelijk. Pff! Vreselijk! Je bent onuitstaanbaar! Eerlijk is eerlijk. Het is zo, het is de waarheid. Zo was het nu en zo zal ik het mij later ook herinnneren en vooral als ik dit dan lees. Hopelijk is het maar van korte duur natuurlijk, maar het is ook een fase in je leven, ons leven. 
Héhé ... 
) oren. Echt, hij zou naar alles en iedereen lachen. Zelfs naar de muur, haha 
Hij is er tegenwoordig ook graag bij hoor. Hij ligt minder graag in zijn park, maar wil bij het gezin in de zetel zitten. Dan kan hij zijn grote broer gadeslaan. Zo grappig om zien hoe hij hem in het vizier heeft. En grote broer is superlief voor hem. Echt waar! Hij overstelpt hem met zoentjes en aaikes. Wat een lieve schatjes allebei!
Maar bon, eind november is het zover, dan is Jensen ongeveer 26 weken en is het overschakelen naar de groentepap en het borstvoeden afbouwen. Toen ik bij Roan gestopt was met borstvoeden, heb ik gezegd dat ik bij een tweede zo lang mogelijk zal borstvoeden, maar dat zal, zoals het er nu uitziet, niet lukken. Het is echt te zwaar aan het worden. Maar goed, ik heb mijn best gedaan en ik mag er zeker fier op zijn.
Ik zie hem toch zo graag! Ik zal het missen, dat babygedoe, HOOGSTwaarschijnlijk de allerlaatste keer. Boehoe ... 
Hij is al flink gegroeid en veranderd weer. Ik heb onlangs al de eerste kleertjes mogen wegdoen en de volgende maat uit de kasten gehaald. Wel leuk om al die kleertjes van Roanneke terug te zien. Zo tof! Nu mag ik mijn tweede popke kleden en doen. Hihi!
Grrrr! Da's geen leuk nieuw kunstje zenne!!!! En soms zegt hij er eens tussendoor: alléeeeee. Ja, da's dus ook een nieuw woordje, haha.
), veel gewandeld met de koets, vuurwerk gezien (waar hij doodsbang van was, hij neep me bijna dood) een avondmarktje gedaan, veel gespeeld aan het raam op het appartement, naar de trams gekeken vanuit het appartement die onder onze neus voorbij reden, ... Te veel om op te noemen, maar dat was ook niet allemaal altijd even leuk hoor, want zoveel bekijks maakte hem ook nogal nieuwsgierig, waardoor hij vechte tegen zijn slaap tijdens het wandelen met de koets en daardoor sliep hij dikwijls niet in de namiddag met als gevolg dat hij tegen 's avonds doodop was en dus ook erg lastig. Amai, hij heeft niet alleen veel plezier gehad, maar hij heeft daar ook veel gezaagd hoor. Pff! We zijn deze zomer twee keer naar de zee geweest kort na mekaar, met ongeveer een week tussen. En ik moet wel zeggen dat er tijdens het tweede verblijf al veel minder gezaag was. Waarschijnlijk omdat hij het nu al wat meer gewend was hé. Maar 't was plezant. Echt! Het heeft mij in elk geval ook deugd gedaan!
Mjah, Jensen heeft ook geluk hé dat hij geen pijntjes heeft, maar natuurlijk was mamaatje ZO fier als een gieter!!! Mijn lieve kleine schat van patat!!!
- 'ocheere, da ventje', zei ze waarop papa haar afsnauwde met een gemeende 'da ventje moet flink zijn eh!!' met de bedoeling om te zeggen van 'waar moei jij je mee
