Hey, ik ben Marieke! Mijn vriend en ik zijn allebei 28 jaar jong en zijn sinds 19 oktober '08 al 11 jaar samen. Da's een lange tijd, met de nodige ups en downs. We zijn een hevig koppeltje, maar wel een HEEL STERK! Nu is de tijd gekomen om die liefde te bezegelen met een nakomelingetje. Laat de kleine 'petertjes' nu maar eindelijk hun werk doen! En omdat zoiets speciaal is, schrijf ik graag neer hoe 'het' allemaal begon ... (21/11/2008) Ondertussen zijn we een jaartje verder en ouder én een levenservaring rijker en mogen we op dit moment van het mooiste wonder van het leven genieten, namelijk ons eerste zoontje Roan!!! Het is zààààààlig!!! (26/11/2009) Onze eerste telg wordt snel groot en binnenkort wordt hij al vergezeld van een klein broertje. Het gezinnetje breidt goed en wel uit. Onderstussen zitten we in volle blijdschap af te wachten naar de geboorte van de jonste spruit rond 7 juni (05/03/2011) Nu zijn we met vier!!! Ons gezinnetje is compleet ... (23/06/2011)
Zwangerschap van Roan
5W3D
8W6D
10W6D
12W3D
14W5D
16W3D
20W1D
22W
24W4D
28W
32W2D
36W4D
39W1D
Zwangerschap van Jensen
9W3D
12W3D
19W1D
23W3D
29W2D
34W4D
38W5D
40W1D
FOTOKES JENSEN
Ik ben zo in love op jou
02-05-2011
Nee, nee en nog eens nee (Roan 17 maandjes)
Da's ons veelgebruikte woordje tegenwoordig. Tjah, er loop hier een koppige peuter in huis hé, genaamd Roan! Perfect normaal in gezinnen waar er nog zo van die 1 tot 3-jarigen rondlopen. Da's een fase waar ook wij niet aan kunnen ontsnappen. 't Zou al abnormaal geweest zijn, mochten we het geluk gehad hebben om dat tóch te ontlopen. Het zou in elk geval veel toffer geweest zijn :-P Maar ja, des te beter voor zijn ontwikkeling zullen we maar zeggen zeker ... Grenzen ontdekken, noemen ze dat. Peuter ontdekt dat hij ook zelf dingen kan beslissen en wil dat ten volle gaan uittesten. Groot gelijk heeft hij natuurlijk hé, maar o zo vermoeiend voor de mama en de papa :-? Hij moet nog leren wat wel en niet mag hé en dat is aan ons om hem dat ontelbare keren duidelijk te maken, tot vele ergernissen toe :-x Ik denk wel dat we nog het geluk gehad hebben dat Roanneke gedurende zijn eerste en een halve levensjaar een erg rustig manneke was, maar dat is nu voorbij! Joepie de poepie! 't Is niet gemakkelijk, dat moet ik toegeven, maar we doen ons best! Het is voor ons ook ontdekken en leren hoe we zo'n koppig ventje van 1,5 jaar moeten aanpakken. Gisteren heb je ons voor de eerste keer en plein public het bloed van onder onze nagels gehaald. We zijn naar de Gavers geweest, daar een wandelingetje gemaakt en in het zwembad gezwommen. Alles verliep heel plezant, tot we op een terrasje iets gingen drinken en graag ook iets wilden eten, maar van dat laatste zijn we dan maar afgestapt, want met een brullende peuter was dat niet het moment :-? Ja, plots begon je te zagen, dus we dachten dat je honger had, want daar was het ook het uur voor, maar dat zagen stopte niet tijdens het voeden. Het werd alleen maar erger en erger en erger ... Wat een gekrijs! Daar zaten wij dan, mama en papa met een brullende Roan én een publiek op de achtergrond ... de mensen dus die ook gezellig in het zonnetje wilden genieten van een drankje. Na 20 minuten hebben we het opgegeven en zijn we maar vertrokken en hebben we het voeden dan ook maar gestaakt, want wie niet flink is krijgt niks eh!! De weg naar de auto verliep dus ook niet zonder slag of stoot. Ons Roanneke bleef maar protesteren. Ik heb je dan maar hard aangepakt en langs de kant van de weg laten zitten brullen en mama en papa stapten verder en bekeken het van op een afstand. We probeerden jou te kalmeren, maar dat is pas gelukt tot we aan de auto arriveerden. Onderweg heeft papa jou nog eens langs de kant afgezet, terwijl er ook daar volk passeerde en een leuk schouwspel mochten aanschouwen :-o Op de koop toe moeide zich een oude troela zich met het gebeuren, door naar jou toe te stappen - en het leek er zelfs op dat ze nog van plan was om jou op te pikken :!::-x:?::evil: - 'ocheere, da ventje', zei ze waarop papa haar afsnauwde met een gemeende 'da ventje moet flink zijn eh!!' met de bedoeling om te zeggen van 'waar moei jij je mee:!::?:' Ma bon, iedereen heeft het overleefd en we zijn tot aan de auto geraakt, waar Roanneke vervolgens poeslief zijn patatjes verder heeft opgegeten en wij vervolgens rustig naar huis konden keren, want Roanneke is van al de emotie in de auto als een blok in slaap gevallen. Natuurlijk moet er iets geweest zijn waardoor jij zo hevig reageerde, maar dat was voor ons een raadsel. Dat konden wij echt niet achterhalen en dat zal jou nog meer boos gemaakt hebben natuurlijk hé. 't Zou natuurlijk allemaal gemakkelijk zijn, mocht je al kunnen praten hé, maar de natuur heeft dat zo niet voorzien! Een avontuur zoals dit, zal niet de eerste en de laatste keer zijn, vrees ik :roll: En o jee, er is nog eentje onderweg ... kleine broer ... Het ontbreekt ons Roanneke niet aan de nodige energie. Nog zo'n typisch kenmerk van peutertjes! Het is ongelooflijk! Over en weer rennen, geen 2 minuutjes kunnen stilzitten, vanalles brabbelen, van het één op het ander vliegen, aan alles prutsen en vanalles uithalen, aandacht, aandacht en nog eens aandacht. Er is ook zoveels interessants hé op deze wereld voor zo'n klein hummeltje. Begrijpelijk natuurlijk, maar weeral erg vermoeiend en zeker voor zwangere mama. Pff! Het is uitputtend. Wat zal ik blij zijn dat ik terug wat bewegingsvrijheid zal hebben, want ik vind het jammer dat ik momenteel niet alles kan door die dikke buik. Ik wil wel hoor, maar ik kan niet omdat ik zo moe ben, rugpijn heb en beperkt ben in mijn bewegingen en zo. Het is ook moeilijk om ons Roanneke nog op te pikken of naar boven te dragen. Ik ben ten einde adem als ik dat doe! En amai, ik moet nog 5 weken zien te overleven. Op zich niet lang, maar wel als je zo nog 5 weken moet afzien:-?:shock::-( Roanneke heeft ook duidelijk minder slaap nodig. En hij was zo'n slaapkopje als baby. Sinds een maand of 2, 3 gaat hij om 20u gaan slapen ipv 19u. 's Morgens staat hij nogal stipt op zijn uur en da's om 7u, dus da's wel ferm goed voor mama en papa, want da's een menselijk uur :-P In de voormiddag slaapt hij dan ook niet meer en om 12u kruipt hij terug in bedje en dan slaapt hij meestal wel flink door tot 15u30, soms wel 16u!!! En daar zijn wij heel blij mee, want dat betekent dat wij dan een paar uurtjes rust en stilte hebben. Oef! :-D En gelukkig doe je daar (nog) niet moeilijk over, want je gaat hééééél graag gaan slapen. Je ziet dat bedje echt wel graag hoor, héhé :-P Het eten verloopt soms al eens wat minder. Pas op, je eet nog graag en veel hoor, want je kan er wat van, maar soms komt die koppigheid opsteken hé. Dan wil je gewoon eventjes moeilijk doen en toch heb je honger en wil je eten, maar je moet gewoon eens moeilijk doen. Ik heb gelezen dat het slapen, het eten en nog een onderdeel van het dagelijkse leven dat ik vergeten ben, de momenten zijn waarop peuters de grenzen het liefst en het vaakst gaan onderzoeken. Ze ontdekken dat dat de momenten zijn waarop zijzelf volledige controle hebben, want zij bepalen uiteindelijk of ze wel of niet zullen eten, wel of niet zullen slapen. Je kan hen als ouder daar nog altijd niet toe dwingen, want doen ze het niet, tjah, dan sta jij machteloos als ouder want je kunt het eten er niet gaan instampen of zijn oogjes dichtkleven of zo hé. De manier om zulke drama's te vermijden, is om het koppige gedrag dan zoveel mogelijk te negeren en zelf gewoon normaal dooreten en dus zo weinig mogelijk aandacht schenken aan het 'onnozele' gedrag van de peuter. Niet altijd even simpel natuurlijk, maar gelukkig blijven wij nog gespaard van al te grote drama's. Uiteindelijk eet je wel altijd verder na eventjes tegengesparteld te hebben, want je eet gewoon té graag, haha. En als het dan toch escaleert, dan eet je gewoon niet! Daar maken wij ons geen zorgen om, want je zal van zo een keertje niet sterven. Als je honger hebt, dan zul je wel eten zonder morren. En die tandjes, hoe zit het daar mee? Die komen er langzaaaaaaaaaaaaaaam, maar zeker door. Ik schat dat ze er nu zo'n 5mm doorstaan. 't Is op 't gemakje, maar ze komen er door. Haha! Je kan ondertussen ook al enkele woordjes uitspreken, wel nog in peutertaal natuurlijk. Tegen boom, zeg je 'bo'. Tegen broekje, zeg je 'broebroe'. Je kan ook 'allé' zeggen. 'Papa' lukt ook en 'mama' ben je vergeten en dat wil maar niet lukken! 'Buba' zeg je ook en daarmee bedoel je dus Bumba. En heb ik al gezegd dat je ook veel woordjes begrijpt? Je kan jouw oortjes, neusje, oogjes, mondje, buikje en poepke aanwijzen. Buikje wrijven doe je ook. Als we zeggen 'Roan is zottekes' dan draai je met je vingertje aan de zijkant van je hoofdje. In de boekjes kan je ook al heel veel aanduiden. Zoals heel veel beestjes: koe, kip, paard, varken, geit, tijger, eend, panda, vogel, ......... En voorwerpen zoals schop, bal, boot, huisje, ijsje .... En ik denk wel dat dat al heel wat is voor zo'n jong ventje, want je kan dat al sinds een maand of 3 hoor! Op het fietsje kun je ook al sinds een paar weken vrolijk rondcrossen door het huis. Koddig om zien! Dus daar kun je je volledig mee uitleven. De speelgoedautootjes zijn tegenwoordig ook jouw favoriete bezigheid. En in de boekjes kijken, vind je ook leuk. Soms, als papaatje de gazet zit te lezen, ga je je er gezellig bij ploffen en meekijken in de gazet. Ook best grappig hoor! En zo blijft ons Roanneke zich ontwikkelen hé, als een echte peuter, dat mag je wel zeggen!!!:lol::lol:
