JE SUIS UN CANARD. UN GROS CANARD. Ik houd het mezelf voor, mijn werk-mantra. Wat men ook tegen me zegt, ik ben een grote dikke eend, met een olie-achtige verenvacht. Elke druppel die op me valt, schud ik van me af. Niets raakt me. Reeds 24 jaar houd ik me dit voor, en ik gebruik het ook in deze situatie. Ik laat het van me afglijden. Verdwijnen. Elke druppel op mij valt op de grond. Ik laat niets mij raken. Ik gebruik dezelfde strategie voor Neil. Niets kan me raken.

Ik boekte een fotoshoot, enkele weken geleden. Toen ik nog dacht dat ik Neil wilde plezieren, tijdens zijn vakantie. Nu denk ik "girls are doing it for themselves". Een bevriende fotograaf,die al eerder een shoot van mijn kids deed, en in de zomer van 2016 van mij alleen... ik ga ervoor. Een boudoir-shoot. Ik zou me nergens anders veilig voelen, dan bij hem. Ik heb dit al zo vaak overwogen, maar nooit gedaan. En plots.. stomweg... een veiling... en hij stond ertussen. Een impulsieve beslissing, ongetwijfeld. Maar bij M voel ik me veilig... ik ken hem al 15 jaar. Hij deed de fotoshoot op het 50-jarig huwelijk van mijn ouders. Zijn nieuwe vriendin was er toen ook. Veilig. Een moment voor mezelf. Een foto voor mijn wederhelft, ongetwijfeld. Voor Neil: waarschijnlijk. Voor mezelf: absoluut!

Ik ben niet alleen. Ik heb J. Ik heb Jules. Beiden steunen me. Zij zijn de enigen die op de hoogte zijn van alles.. of toch bijna. Een enkeling weet "iets" (een collega op het werk, die me op een dag in tranen vond, tijdens een crisis). Maar de waarheid is: enkel ik weet alles. Nog steeds. Travis is meer "on the side". Hij is er, maar beperkt. Hij blijft hangen op die éne nacht, ooit, intussen zomers geleden. Hij blijft me vragen voor een weekend weg, een week weg. Maar het wordt te veel, dus ik blijf vaag. Al denk ik soms: waarom zou ik? Ik houd best van zijn gezelschap, ik moet enkel seks vermijden. Hij voelt zich alleen, dus waarom niet erop uit trekken samen? 

Wanneer werd alles zo gecompliceerd? Ik "compartimenteer", dat besef ik. Maar dat heb ik nodig... anders stort ik in. J en Jules, elk van hen weet veel, maar niemand weet alles. Sorry guys....mes amours... mes adorables....

Intussen weet ik dat hij vanochtend om 3.30h vertrokken is, en rond 19h ter plaatse zou zijn. Niét via hem, maar via zijn dochter. Wat maakt het ook uit? Hij is weg. Hoe lang? Niet echt duidelijk... week of 3 ongetwijfeld. Kan het me schelen? Ik vrees van niet. Ik kijk uit naar de rust. De afwezigheid van het "onverwachte". Het plotse "kunnen we lunchen samen?" als ik eigenlijk te veel werk heb. Even geen opmerkingen die kwetsen.

Eergisteren scoorde hij nog maar eens. We spraken over opvoedingsstijlen, naar aanleiding van een confrontatie tussen hem en zijn schoonzoon. Zijn dochter en schoonzoon hebben het moeilijk om hun kinderen eens te laten huilen. Elke huilbui of crisis moet gesust worden, elke frustratie moet verklaard worden. Dus schipperen ze tussen "overmatige liefde" of "verwijten". Maar nooit lijken ze gewoonweg limieten te stellen en hun kind eens te laten huilen. Neil daarentegen wil het kind laten huilen, zijn frustratie laten doormaken (tot daar volg ik hem). Maar... hij vindt ook dat het kind dan mag vastgenomen worden op een manier die ik als hardhandig zie. Hij vertelde me verhalen over hoe hij zijn zoon afleerde om te liegen tegen hem: door hem een flinke klap te  verkopen. Zelf sta ik in het midden tussen beide strategieën: limieten stellen maar nooit middels fysieke agressie, op welke manier dan ook. 

Vlak voor we uit elkaar gingen (wat op dat moment, voor zover we wisten, ons laatste moment samen zou zijn voor hij op vakantie zou vertrekken) kreeg ik te horen "jij, jij hebt er je gemakkelijk van af gemaakt. Jij hebt je man de kinderen grotendeels laten opvoeden.". Ik kan enkel hopen dat hij niet heeft ingeschat hoe hard die woorden waren. Okee, ik ben minder thuis dan hun papa. Maar het opvoeden hebben we absoluut samen gedaan, in een bijna vanzelfsprekende symbiose. Hier geen good cop-bad cap (vlg Neil was zijn eega de good cop, hij de bad cop), maar een alterneren tussen beide rollen. Mijn partner en ik hebben beiden afwisselend, afhankelijk van het onderwerp of onze energie, beide rollen op ons genomen. En ik geef zonder problemen toe dat hij vaker aanwezig was voor huiswerk en avondeten. Maar het opvoeden... dàt hebben we beiden gedaan. Samen. 

Voor hem is het voorbij, zijn uitspraak. Hij zei "ik had het niet mogen veronderstellen". Maar géén excuses voor zijn uitspraak. En ze resoneert in mijn hoofd... steeds opnieuw. Toch zal ik zwijgen. Ik wil géén verwijten meer dat ik "zijn vakantie verpestte omdat ik niet verdroeg dat hij met zijn eega en gezin op vakantie was". Ik zorg voor een programma, dat ik bezig blijf, de komende weken. "Bonjour" elke morgen. "Bonne nuit" als ik eraan denk (hij stuurt het zelf ook niet meer elke avond, dus waarom zou ik? ). Wat voor mij belangrijk is, is het niet voor hem. Ik krijg een hekel aan "bonjour". Ik vervang het, door "bongiorgno" "good morning", maar ik houd het wel vol. Ik moet "irreprochable" zijn, om hierin te overleven. 

Soms denk ik aan Calimero. Hoe zou hij met mijn huidige stress omgaan? Er gebeurt zo veel... angsten rond mijn dochter. De genezing van mijn zoon. Mijn eigen gezondheid. Zou hij meer empathie tonen? Ik kan hem veel verwijten, maar niét dat hij me begreep en aanvoelde. Neen, ik wil niets meer met hem. Maar ik betreur het dat hij niet meer in mijn leven is, soms. Soms ook weer niet. Ik weet het niet... Ik weet het gewoon niet meer...

Ik twijfel niet aan zijn gevoelens, maar aan de mijne. Wil ik echt blijven bij iemand die me geen enkele plaats geeft? Anderzijds: het is nooit de bedoeling dat hij zijn eigen huwelijk voor mij opblaast, absoluut niet. 

Zijn eega zei hem, voor vertrek "tu peux faire ce que tu veux , sauf amener une autre femme à la maison". Voor mij heeft ze hem door.... zo'n dingen zeg je in een normale relatie toch niet? 

Het kan me niet meer schelen... realiteit is: ik wil hier uit! Ik wil best wel een plus-relatie, maar dan eentje zonder complicaties of verwachtingen.

De waarheid is dat ik het niet meer weet... dat ik eigenlijk hoop dat hij snel op vakantie vertrekt zodat ik er niet meer over moet nadenken. Ik wil rust, stilte, niet meer nadenken...

Ik ben het beu om het hem gemakkelijk te maken. Hij annuleert vannacht? Zijn keuze. Maar stuur me morgenochtend dan géén berichtje dat je zin hebt in mij... er bestond een alternatief, en JIJ hebt besloten om daar geen gebruik van te maken. 

Neil gaat van warm naar koud, gloeiend heet tot ijskoud. Ben ik de éne dag de meest hatelijke persoon "c'est ta nature", en de volgende dag "t'es si belle, si gentille, si généreuse"...  Vorige week zette hij me letterlijk in de ijskast. Vroeg me hem 3 dagen niét te contacteren want ik had hem geënerveerd. Ik had nooit verwacht dat het me zo makkelijk zou afgaan, hem niet horen, niet lezen, niet spreken. Maar ik genoot van de rust. Niét op mijn woorden moeten letten. Niét op eieren moeten lopen. Niét op mijn tong bijten om geen opmerking te maken. Ik wil het best toegeven: ik ben geen doetje. Ik kom op voor wat ik als mijn rechten beschouw, maar durf ook scherp uit de hoek te komen. Maar dat laatste verdraagt hij dus niet...

Die 72 uur... het was kalm. Rustig. Leer me te leven zonder jou, maar wees dan niet verbaasd dat ik leer te zijn zonder jou. Ik hield het probleemloos vol.. hij niet. Amper enkele uren op dag 3 nam hij terug contact op... of ik met hem wilde lunchen. Sinds die dag ben ik meegaand. Ik geef hem wat hij wil, maar vraag weinig. Hij is geënerveerd? Ik bied hem een moment met mij aan, seks, hij kan zijn stress kwijt. Mijn dag is hels? Ik zwijg, wis mijn vraag of hij éventjes langs kan komen. 

Immers: als ik iets wil, moet ik het maar vragen.... Maar andersom: ik moet de inherente vraag/nood herkennen, en erop reageren. 

Ik ben echter gewoon té moe om hierop te reageren. Hij heeft duidelijk een héél andere visie op hoe je leeft dan mij. Vandaag was een mooi voorbeeld... Om 15.30h belt hij me, dat hij éindelijk terug gaat werken. Want "zijn vrouw vond de auto's te vuil, en dus was hij -auto voor auto- ermee naar de carwash gereden". Euh... als ZIJ ze te vuil vindt, dat ze het zélf doet? Maar ik zwijg, en denk "wat ben ik blij met mijn eigen ventje". Wij zijn 1000 keer gelijkwaardiger dan hij en zijn eega ooit zullen zijn. Hij denkt dat hij het allemaal voor het zeggen heeft, maar eigenlijk danst hij naar hààr pijpen. 

Is het daarom dat hij mij zo behandelt? Wat hij niet meer kan omkeren bij haar, corrigeert hij bij mij? 

Ik begrijp niets van hun relatie, moet ik toegeven. Of liever: ik denk er het mijne van. Soms krijg ik de indruk dat hij haar koos omdat ze een "goede partij" was. Hij ontmoette haar op een moment dat hij financieel aan de grond zat. Zij, naïef, cute met blonde krullen, en met rijke ouders. Maar -als ik het goed begrijp- absoluut koud in bed, of toch in elk geval uiterst moeilijk "op te warmen". Misschien nog véél meer een verstandshuwelijk dan het mijne... 

Ik laat alles gewoon op zijn beloop. Doe geen extra moeite meer om hem te zien. Creëer geen mogelijkheden meer. Ik voel dat het hem frustreert, dat hij me minder ziet (toch niet op de manier dat hij zou willen) dan gewenst. Maar I don't care. Life goes on....

Sinds die avond, afgelopen vrijdag, intussen 5 dagen geleden, ging het van kwaad naar erger. 

Ging ik de volgende dag nog langs bij zijn dochter in de zaak, waar zowel hij als zijn eega waren. Na zijn opmerking, enkele weken geleden dat ze vond dat ik afstandelijk ben tegen haar, heb ik een half uur met haar staan kletsen. Toen hij tussenkwam om wéér te zeuren over hoe zijn vrouw sneller gevaccineerd zou kunnen, was ik blijkbaar "te familiair" in mijn antwoord tegen hem. Nooit goed dus.

Diezelfde avond had ik een online kwis, en ik heb me enorm geamuseerd. Ik wist dat zijn dochter met haar gezin op bezoek ging gaan, dus ik verwachtte niets. Wat zich ook bevestigde.... tot HIJ vrij was. En toen was het plots "wat ik aan het doen was?". Antwoorden dat ik na 15 min klaar zou zijn met de kwis, kreeg als antwoord een droog "bonne nuit", zonder meer.

Zondag dezelfde kilte, korte antwoorden, hoe zeer ik ook mijn best deed. Hij vond dat ik op een vraag niét had geantwoord op zaterdagavond, en hem dààrom geënerveerd had. Zijn voorstel "herlees onze chat maar" leverde het bewijs op dat ik wél geantwoord had. Maar zelfs een screenshot daarvan kreeg geen reactie... enkel dat ik me gedraag als een tiener van 16j, en dringend volwassen moet worden. Ik heb wijselijk gezwegen over de keren dat hij vond dat ik hém als een kind behandeld had en hij me inpeperde dat je een volwassene zo niet behandelt. 

Maandag verliep gelijkaardig: verwijt op verwijt op verwijt. Dus heb ik dinsdagochtend, na de obligate "bonjour" gezegd dat ik hem met rust zou laten. Wat ik ook heb gedaan. Het was moeilijk, maar ik heb de hele dag niets gestuurd. Om 16h hield hij het niet meer, en ik kreeg ik een hele analyse van wàt ik had verkeerd gedaan, en hoé ik me zou moeten gedragen. Om me dan toch te bedanken dat ik hem heel de dag met rust liet... Toch kreeg ik in de avonduren nog een tikje op de vingers bij "ik moet je zeggen dat wat je doet, niet is wat ik verwacht. Ik verwacht dat je volledig normaal bent, zonder problemen. Ik bezorg je geen problemen, bezorg mij ze dan ook niet", gevolgd door een foto van zijn bloeddrukmeter met een te hoge bloeddruk en "voila".  Ik heb amper gereageerd, hem goedenacht gewenst.

Vandaag hield ik het ook op een "bonjour", verder stuurde ik absoluut niets, tot 's middags. Ik heb hem voorgesteld om eens serieus na te denken hoe zijn leven zonder mij is, kalm, geen stress..  Heb hem gezegd dat ik nooit zal veranderen: ik zal me verdedigen als er me onrecht wordt aangedaan, ik zal incoherenties opmerken en onder de aandacht brengen. En ik zal me enkel verontschuldigen als ik in de fout ga. Tegen de middag belde hij me dan toch op (als het hem uitkomt, kent hij mijn uurrooster prima uit zijn hoofd). "quelles nouvelles?". Stroef gesprek, dat abrupt eindigde met "ik ben thuis" en hij hing op.

Had ik daarna moeten zwijgen? Ik heb hem toch iets gestuurd "ik houd niet van het woord normaal. Want 'normaal' tegenover 'abnormaal' impliceert een oordeel, dat 'abnormaal' afwijkt van de normen. Normen die opgelegd worden door een cultuur, een gemeenschap, een persoon. Ik gehoorzaam aan regels en wetten maar niét aan normen. Ik heb er nooit naar gestreefd om te zijn zoals 'de anderen', qua kleding, qua mening, qua karakter."

Dat was het laatste wat ik hoorde. Meer hoef ik vandaag niet meer te horen. Hij vroeg me naar mijn pauzes vandaag, en precies op dit moment is mijn pauze van 

60 minuten voorbij. Ik hervat mijn werk, tot laat vanavond. 

Morgen zal hij er terug zijn... omdat hij wéét dat ik vrijdag verlof heb. Omdat ik wéét dat hij erop rekent op vrijdagochtend "de ochtend" (wat in de praktijk neerkomt op 45 minuten voor hij naar zijn dochter snelt) met mij door te brengen.

Het gekke is, dat ik gisteren plots besefte.. hij is niét anders dan Calimero. Calimero stuurde me bij elke ruzie berichten over het feit dat hij een niercrisis voelde opkomen, ging soms zelfs tot op spoed. Neil stuurt me zijn bloeddrukwaarden... 

Ik mis hem. Maar ik mis hem minder dan ik gevreesd had. Of hij nu écht het point of no return heeft bereikt, zullen de komende dagen uitwijzen.  

Momenten die steeds vaker conflictueus zijn. Want ofwel heeft hij een half uur tijd, en dàn moet er seks zijn. Ofwel heeft hij 10 minuten, en herneemt hij élk conflict, ontrafelt het, herkauwt het. En zelfs die halve uurtjes worden steeds zeldzamer. 

Eerder deze week noemde ik hem een "hond aan een leiband". Want dat is hij. Ze bellen, en hij moét antwoorden. Hoe vaak heb ik mijn gsm niet laten rinkelen, ook als het mijn kids of wederhelft waren? Terugbellen kan ik immers ook nog na 10 minuten. Als het écht dringend is, bellen ze wel meteen terug. Maar zijn gsm rinkelt, hij staat in een razende vaart op, jas aan, en naar buiten, om tijdig op te nemen. 

Ik noemde zijn familie "fusioneel". Hoe verklaar je anders dat hij bij zijn dochter vertrekt tijdens de middagsluiting, amper 5 of 10 minuten bij mij is (traject dochter-mij is 3 minuten), en alweer gebeld wordt door haar, of zijn schoonzoon? Dat hij door zijn eega gebeld wordt als hij 10 minuten later dan voorspeld thuis is? Dat ze de hele dag door non-stop met elkaar op videochat zitten, hij, zijn eega, zoon, dochter, schoonzoon? 

Vandaag werd me nog eens pijnlijk duidelijk gemaakt wààr het allemaal om draait. Hij belde me, toen hij bij zijn dochter vertrok. Ik was druk bezig, en zei hem dat dan ook. Meestal hangt hij dan meteen op, maar deze keer niet. Hij bleef maar praten, terwijl rondom mij iedereen me vragen stelde. Ik dacht hem te horen zeggen "comment on va se voir?", en antwoordde met enkele pistes. Hij begon over hun reis naar Spanje half mei, en hoe zijn vrouw gevaccineerd zou kunnen geraken (hij is zelf wel al gevaccineerd).Toen ik een half uur later terug rustig in mijn bureau zat, besefte ik dat hij me niet had gevraagd "comment on va se voir?" maar "comment elle va l'avoir?". Dat inzicht naar hem sturen, samen met hetgeen ik weet over reservelijsten (bij ons is die er wel degelijk, in ons vaccinatiecentrum, dus misschien ook bij hen?), werd beantwoord met een "ok, merci". Het bevestigt me wat ik al zo vaak merkte: hij leest amper wat ik stuur. 

Het is raar. Vanmiddag, 16h, op weg naar huis met de fiets, verloor ik mijn gsm. Zodra ik het merkte, keerde ik terug, maar het was al te laat. Nergens te vinden. Mijn bankkaart, identiteitskaart, rijbewijs.... het kon me allemaal niet schelen. Mijn grootste zorg was hoé ik hem zou kunnen laten weten dat ik onbereikbaar zou zijn, en voor hoe lang? Uiteindelijk bleek mijn gsm 45 min later gevonden door iemand in Brussel Centrum, en zijn we hem vanavond gaan halen, 20 km van thuis. Alles zat er zelfs nog in, op die 10 euro na die ik altijd "just in case" bij heb. Om 20.45h kon ik eindelijk mijn gsm rustig checken, om te merken dat hij na 13.15h, zijn "ok merci" niets meer gestuurd had, tot na 19h. En de berichten na 19h beperkten zich tot "hello", "allo" "." (3 keer, om mijn GSM te doen trillen), om 19.32h "vous devez manger" om uiteindelijk, om 20.15h te sturen "tu boudes?". Mijn "neen" als antwoord kreeg enkel als reactie "si". Na mijn uitleg over mijn gsm en mijn angst werd het plots "j'était inquiet". Ongerust??? Wanneer dan wel? Toen ik heel de nm niets van me liet horen? Toen ik niet reageerde op die berichtjes tussen 19.15 en 20.15? Zijn woorden in twijfel trekken mocht echter niet... terwijl hij amper enkele minuten eerder precies hetzelfde deed. Maar als ik dàt opmerk, krijg ik te horen dat ik weer zit te vergelijken. 

Mijn ongerustheid dat ik hem niet kon bereiken, werd van tafel geveegd. Maar HIJ was ongerust geweest... weinig van te merken tot ik over mijn eigen angst begon.

Waarom doe ik het ook alweer? Waarom blijf ik mezelf kwellen met dit soort onzinnige discussies? 

Waarom schrijf ik dit? Misschien om, als ik dit alles vaak genoeg herlees, eindelijk in zie dat het het niet waard is...

Hij zal het op "ik wil je niet storen" steken. De eeuwige gentleman. Maar stoor ik hém dan wel, door iets te sturen? Waarom moet alles zo ingewikkeld, zo afgewogen, zo delicaat zijn? Ik mis hem, hij mist mij. Of misschien maak ik mezelf dat laatste maar wijs...

Ja, ik ben "high maintenance". Maar met enkele berichtjes doorheen de dag zou ik al blij zijn. Ik hoef niet zo nodig een hele lange chat op zo'n vrije dag. Ik besef maar al te goed dat hij daarvoor te zeer "in de gaten gehouden wordt". Maar een klein iets, een teken, gewoon IETS. Neen, het is aan mij om het initiatief te nemen... Waarom reageert hij dan wél als ik iets stuur? Als hij ons chatprogramma opent, wat belet hém dan om me iets te sturen? 

De afgelopen maand werd het me absoluut duidelijker. Mijn werk komt met stip op de eerste plaats. Er was een tijd dat ik Neil op een gezamenlijke eerste plaats zette. Maar het is voorbij. Ik loop niet meer weg op mijn werk voor hem. Covid helpt daarbij, want gaan lunchen is onmogelijk. 

Dus Neil staat nu op hetzelfde niveau als mijn thuisbasis. Namelijk: het tussendoortje tussen mijn werkmomenten. Werk is mijn absolute nummer 1. Al de rest regelt zich errond... Het is duidelijk geworden voor mij. Leuk tussendoortje, maar ook niets meer...

mijn verwachtingen waren nochtans hoog gespannen... maar hij heeft ze niet waargemaakt. So be it...

ik ben er ook achter dat soms "ja" zeggen dus effectief beter is dan "neen". Afhankelijk van het standje is het na 10 tot 20 minuten voorbij. Brein op oneindig. Niet mis te verstaan, ik geniet. Maar het was niet mijn bedoeling, niet mijn doel. Ik wilde een tijd samen doorbrengen, meer niet. Bij hem komt er altijd seks bij kijken. Liefst met speeltjes of fantasieën... ik heb het gevoel dat ik maar een middel ben voor wat hij écht wil. 

Ik ben dol op vrijen met hem. Hij experimenteert, zoekt nieuwe manieren, vraagt me mijn feedback. Maar tezelfdertijd is het belastend: ik moét klaarkomen, en liefst 10 keer. Stress+++

Ik frustreer hem steeds vaker, door mijn limieten. Een vraag om in de zaak van zijn dochter langs te komen (sluitingsuur 12.30) resulteert in "ga je nog naar je bureau?". Dàt had ik niet voorzien in mijn planning dus nee... dat wordt het radio stilteL 

Concusie is hij is er wanneer hij er is. Is er voldoende tijd, ok. Is de tijd beperkt: so be it; Alle risico is voor mij .Enkel plaatsen waar ik risico loop, nooit hij, besef ik. Het doet er niet toe. Ik houd van hem, wat dan ook. Maar ik ben ook héél realistisch!

En ik ben blij dat ik die beslissing nam. Een rustige rit, al babbelend, ginder nog lang bij de juwelier gezeten. Ik begreep natuurlijk amper iets van wat er gezegd werd, maar er moest meer dan "enkel een ring afgehaald". Waar het uit kwam, weet ik niet, maar hij had nog een diamant bij die hij in een ring wilde laten zetten voor zijn schoondochter, als "zo maar"-cadeautje, omdat ze dat verdiende. Daarna werden er nog allerlei juwelen bovengehaald, halskettingen, oorbellen,... losse stenen om nog in een juweel te verwerken. Hij vroeg mijn mening, voor zijn schoondochter. Tot ik er stilaan achter kwam dat hij eigenlijk mijn keuze vroeg voor mij. 

Neil is een genereus man, dat heb ik altijd geweten. Als hij geld heeft, wil hij iedereen een plezier doen. In deze zijn schoondochter, en mij. De diamanten oorbellen die hij me beloofde, lang geleden. Voor hem moet het groots zijn, opzichtig. Ik houd van subtieler, dus gelukkig had ik -nog met het idee dat we voor zijn schoondochter kozen- de kleinste al aangeduid (al is "kleinste" relatief), zeggende dat die jonger overkomen. Hij was blij me ze te kunnen bestellen, voor mijn 50ste verjaardag (23 maanden geleden), voor onze 5 jaar samen (over ruim 2 maanden), voor het feit dat ik er nog steeds ben.

Ik had het niet verwacht. Dure cadeaus maken me zenuwachtig, dat is altijd zo geweest. Diep vanbinnen wilde ik zeggen "neen, ik wil ze niet. Gebruik je geld voor iets anders, die generator die je al zo lang wil kopen. Investeer ze in de bouw van je huis, in je wagen, in iets voor jou". Maar ik kon niet met hem hierover beginnen discussiëren, onder de ogen van zijn vriend. Ik kon hem zijn glunderen, zijn blijdschap om me een cadeau te geven, niet afnemen. 

Die emotionele afstand, ze is er nog steeds. Maar misschien is ze net gezond, precies wat ik nodig heb om deze relatie te laten verder bestaan? Meer leren genieten van het moment, zonder grote verwachtingen. Enkel dromen, waarvan we wel zullen zien wélke we kunnen laten uitkomen. Geduldiger zijn. Niet verwachten dat hij denkt en handelt zoals mij. Hem zichzelf laten zijn...met zijn mooie kanten en de kantjes die me ergeren.

Wat lijken ze op elkaar, Neil en Calimero... het verschil is de intentie. Maar als ik kijk naar de manier van communicatie, is het gewoon hetzelfde. Ik ga in de fout. Ik interpreteer uitspraken verkeerd. Ik trek conclusies waar ze niet zijn. 

Hoe komt het dan dat ik in mijn werk hier nooit last van heb, noch in mijn privé leven? Wat betekenen die mannen voor me, dat ik dat enkel bij hen zou vertonen? Of heb ik de ongelofelijke gave om nét die mannen te kiezen die zodanig externaliseren dat ze élke oorzaak van conflict enkel bij de ander kunnen leggen? 

Neil wil me geen kwaad, integendeel. Ik geloof hem als hij zegt dat mijn geluk het zijne bepaald...als het hem uitkomt. Op sommige momenten besta ik niet, en dan denkt hij niet na over hoe ik me daarbij voel. Ik moet het maar begrijpen. Maar soms ben ik het beu om altijd de "verstandige" te zijn, de "oudste dochter". Altijd maar de meest rationele zijn, degene die toegeeft, alles met de mantel der liefde bedekt. 

Maar Neil heeft me niet nodig. Toch niet op elk moment. Ja, er zijn momenten dat hij naar me smacht, verlangt. Dat élke opmerking op chat gevolgd wordt door een seksuele insinuatie. Wat hij nog steeds niet doorheeft (of weigert door te hebben) is dat dat averechts werkt. Hoe groot mijn verlangen ook is: als ik bij de tweede zin al een seksuele insinuatie voor mijn kiezen krijg, blokkeer ik. Alsof ik enkel goed ben voor dat? Hij wil me, hij wil tijd met me doorbrengen, maar vooral met het perspectief van seks. Hij noemt seks een "groot deel van onze relatie". Het is gewoon de basis... zonder seks, geen relatie (wat hij me in het verleden ook voorhield van "onze vriendschap gaat boven alles"). 

Eigenlijk moet ik triestig zijn voor hem... een man die zijn bevestiging, zijn identiteit naar mij toe laat afhangen van zijn seksuele prestaties. Aan wie ik er maar niet in slaag om uit te leggen dat seks een neveneffect is ,maar niet het doel.  Hij luistert niet. Is het cultureel bepaald? Of is het zijn persoonlijkheid, zijn nood aan bevestiging? Ik durf te hopen dat ik dat soort bevestiging niet nodig heb, maar me zeker genoeg voel van mezelf.

Is het verkeerd om soms medelijden te voelen? Deze man, 58 jaar, die zijn leven laat bepalen door eega, zoon en dochter. Ik ben slechts een zijspoor.... een zijspoor dat hij ziet als "het enige dat er enkel voor hem is". Geweldig: ik ben zijn secret garden, zijn pleziertje. Maar al de rest van de tijd plooit hij zich naar de eisen van zijn gezin. En tegenover zijn gezin ben ik altijd de verliezende partij.... 

Mijn emotionele investering wordt lager ,ik voel het. Is hij er.... great. Maar is hij er niet, dan is er een stuk van mij dat zegt "okee, je kan een berg administratie bijwerken". I don't care, eerlijk gezegd. I'm not at his service....

Een conflict om de stomste reden: jaloezie. Jaloezie op een avontuurtje, met iemand die ik soms nog wel eens zie.. Waarom nog jaloers zijn? Op wat???  

Soms gaat het goed. Of moet ik eerlijk zijn: het gaat goed zolang ik geen golven veroorzaak. Zolang ik niets in twijfel trek, de incoherenties in zijn uitspraken niet aankaart. Zolang ik zwijg. 

Dus leer ik te zwijgen. En elke keer dat ik zwijg, neem ik een beetje afscheid. Geen afscheid van Neil. Daarvoor zie ik hem te graag. Want nét zoals hij bang is om mij te verliezen, ben ik bang hem te verliezen. Hij ziet me echt graag, daar twijfel ik niet meer aan. Noemt het "houden van". En dat zal op zijn manier zeker waar zijn. 

Maar ik neem afscheid van een gelijkwaardige relatie. Een relatie waarin ik mezelf kan zijn. Elke keer dat ik zwijg, hol ik mezelf uit. Ik verword tot een leeg omhulsel, een schaal waarin elk de reflectie ziet van zijn wensen, in de gedachte dat ik dat ben. Zelf voel ik mezelf beetje bij beetje verdwijnen...tot ik ooit volledig verdwenen zal zijn. Misschien zal ik die dag éindelijk rust kennen?

Neil besliste, 6 dagen geleden: het énige contact tussen ons dat de moeite waard is (buiten samen zijn) is verbaal én visueel contact. Videochat. Alle berichten ten spijt, interesseren die hem niet. Dus ik heb gezegd: prima. Mijn  beloning: "goede leerling". Wat die kleine berichtjes, lieve woordjes, iets laten weten...voor mij betekenden, wordt niet bevraagd. Dus ik doe precies wat er me gezegd werd. Ik zwijg heel de dag. Heb recht op een videochat 's morgens, 's middags en/of 's avonds tijdens zijn 12-minuten durende rit. Soms minder, dan lees ik een "hallo?" om 2 minuten later al te krijgen "te laat, ben thuis". Is het vreemd om me dan af te vragen wélk telefoontje geen 10 minuten kon wachten, en de korte tijd dat we konden bellen innam?

Ik stuur niets meer spontaan. Dus weet hij een hele boel dingen niet van mij deze week. Hij weet niét dat ik volgende donderdag mijn eerste vaccin krijg. Hij weet niét of ik nog steeds pijn heb aan mijn heup. Hij weet niét dat ik donderdag een doorbraak had in een dossier. Hij weet niét dat mijn nieuwe bril (die we samen zijn gaan kopen, hij zijn bril, en ik samen met 2 kids onze brillen) intussen is aangekomen. Hij weet niét hoe ik me voel. En ik vertel het hem niet. Ik zwijg. Tot hij me weer eens belt...en hij vertelt. Over zijn verkouden kleinzoon, zijn gevallen schoonvader, zijn werk, zijn plannen... en ik krijg er amper een verhaal tussen. Zelfs het goede nieuws dat mijn schoonmoeder's metastasen allemaal non-actief zijn geworden, wordt onderbroken door zijn verhalen. 

Dàt zijn de momenten dat ik Calimero mis. Want op dat vlak waren we gelijken. We prààtten, communiceerden, en luisterden naar elkaar. Verder mocht dan wel alles mis gaan, maar op een zekere manier was er meer gelijkheid.

Gisteren viel me iets anders op dat Neil gemeen heeft met Calimero. Beiden leven in de toekomst. Steeds weer klinkt het "morgen/volgende week/maand/jaar zal alles beter gaan", zowel in hun leven als naar hun vrijheid met mij toe. Als er één ding is dat Covid ons had moeten leren, is dat we van het heden moeten genieten, er alles uit moeten halen, en niet moeten rekenen op "later". Ik leef vandaag, niet morgen.

Wat me wél lukte (of niet lukte, het is maar hoe je het bekijkt) is geen seks te hebben gedurende ruim 2 weken. Kusjes, knuffels... ok, maar zodra het iets verder ging, kwamen al die harde woorden weer in mijn hoofd "je ne suis qu'un serviteur de sexe, et tu dirais tout pour en avoir". 

Ik heb in die bijna 2 en een halve week gemerkt dat ik zonder seks kan. Perfect zelfs. Ik heb er véél plezier aan om iets met hem te eten, beetje te knuffelen, en elkaar dan een fijne dag te wensen. Hij...hij werd er zot van. Elke chat werd een allusie op... elk gesprek idem. Schreef ik dat ik graag in zijn armen wilde slapen, reageerde hij met "je dois te faire l'amour avant être capable de te laisser dormir dans mes bras". Ik heb intussen geleerd om deze opmerkingen gewoon compleet te negeren, er een uur over te laten gaan, en terug te komen met een ander onderwerp.

Ik vond een toepasselijke quote, die ik wijselijk niét stuurde: "quand une femme devient indifferente, vous saurez que vous l'avez perdu. Là, où il y a ni colère, ni haine, ni amour surtout. Quand l'indifference s'installe, plus de retour, pas de regrets. Le contraire de l'amour n'est pas la haine, mais l'indifférence". 

Maar het is een stukje waarheid. Ik zie hem graag, zeg tegen mezelf dat dit nog steeds de man is waar ik al met al zielsveel van houd. Maar als ik 's morgens geen "bonjour" krijg, wacht ik. Het lijkt een krachtsspel te worden: wié stuurt als eerste die "bonjour"??? Standaard was hij dat, omdat hij gewoonlijk een uur voor mij wakker wordt, rond 5.30h. Tegenwoordig wordt het 7 uur, 8 uur, soms 9 uur... Soms zet ik de eerste stap, en stuur hem die bonjour. Dan krijg ik meestal binnen de paar minuten reactie (teken dat hij checkt, want ons chatprogramma maakt geen enkel geluid op zijn gsm, dus hij moet actief checken). Dus het is echt een machtstrijd. En we zijn absoluut aan elkaar gewaagd...

Want tot die conclusie kwam hij intussen: we lijken zo veel op elkaar dat het regelmatig botst. Ik denk dat het niet ver van de waarheid is. Want ook ik heb mijn trots, mijn koppigheid, net zoals hij. Maar ik denk dat mijn opvoeding me christelijker heeft opgevoed dan hem, die zich zo gelovig waant. Ik ben opgevoed met  de kunst van dankbaarheid, terwijl hij me vlakaf kan zeggen (dom voorbeeld hoor) dat zijn favoriete biertje dat ik voor hem kocht vanmiddag bij de lunch niet koud genoeg was. Zijn eerste reactie op zijn cadeau (een sjaal, waar hij me al lang over sprak, dat hij graag een mooie sjaal zou hebben voor de winter) was "we hadden die samen moeten uitkiezen" ipv "dankjewel" te zeggen. Ik heb hem gelaten en er niets over gezegd, en die "dankjewel" is de volgende dag wél gekomen. Maar dankbaarheid voor alles wat een ander voor je doet, kent hij niet. Als het niet naar zijn "normen" als prins is (want hij heeft geleerd dat hij het recht heeft om als prins behandeld te worden), moet hij nl geen dankbaarheid tonen. 

Hij zijn opvoeding, ik de mijne. Hij zijn cultuur, ik de mijne. Ik blijf overtuigd dat mijn opvoeding meer waarde heeft, mij de kans heeft gegeven om me open te stellen voor mensen van alle slag, los van cultuur, religie, taal. Hij is trots dat hij racist is naar moslims toe, en overstelpt me met redenen om moslims niét in mijn leven toe te laten. Ik blijf bij mijn standpunt "kijk naar de persoon, niet naar zijn origine". 

Toch zijn we verbonden. En niet enkel door seks. We kunnen enorm genieten van samenzijn, praten, samen eten. Ik droom ervan om samen met hem zijn regio in Spanje te ontdekken, want verder zullen we samen nooit geraken. Er zitten zo veel limieten in deze relatie, en toch doen we voort. Omdat we beiden ook weten dat er ergens iéts is dat ons bindt... een verloren droom van hoe het had kunnen zijn.

Hij slaagt erin me te doen twijfelen: ligt het dan écht enkel aan mij? Ben ik zo onmogelijk onredelijk, dat er met mij niet samen te leven valt? 

De aanleiding was zo ongelofelijk stom.... zo stom dat ik ze amper durf neer te schrijven. Context: afgelopen week bracht hij 2 keer de lunch mee van thuis..oa de sushi die zijn vrouw en dochter afgelopen weekend maakten. Dus ontstond het idee om het afgelopen weekend om samen met mijn kids (dààr houdt hij van, dat ik dingen doe met de kids, want "dan weet ik waar je mee bezig bent") sushi te maken. Enkele collega's waarschuwden me voor "ontplofte sushi" etc, en verheugden zich op de foto's. Maar wonder boven wonder lukte het allemaal best goed. 

Dan stuur ik hem dus, trotse mama, de foto's. Om als énige reactie te krijgen "chérie, il aurait fallu moins de riz". Ik heb hierop geantwoord dat ik hoopte dat hij, de dag dat zijn kleindochter hem haar eerste cake zou tonen, niet zou reageren met "très belle chérie, mais il aurait fallu moins de chocolat". Dat ik er spijt van had dat ik de moeite deed om hem te laten delen in mijn trots, dat ik me niet aan die reactie had verwacht, maar dat ik het daarbij zou laten en wilde gaan slapen. 

Het vervolg was een epistel dat zijn geduld met mij opraakte, dat hij noch sympathie noch empathie meer kon opbrengen, dat ik onze relatie ondermijnde. Dat ik hem 2 maanden heb moeten verdragen, na zijn cardiale bypass maar dat hij mij al ruim 4 jaar verdraagt. Mijn opmerking, dat "wij elkaar verdragen" werd gecounterd met een "dans un seul sense, c'est fatiguant". 

Ik heb hem geantwoord, met de nodige dosis sarcasme, dat ik hem gelijk ging geven, dat hij zich absoluut geduldiger, begripvoller, toleranter dan mij mocht inschatten. En dat ik hem, om zijn mannelijke trots niet te kwetsen, in die waan zou laten...

Het resultaat was een tirade dat ik over heel de lijn tegen hem gelogen had, dat hij het altijd had vermoed maar nu pas het volle bewijs hiervan kreeg. Dat hij nu inzag dat ik hem altijd maar paaide om "bediend te worden met seks". Dat ik hem trakteerde op pizza en andere lunches omdat hij het momenteel financieel moeilijk had en ik hem in zijn waarde wilde laten. 

Vanaf dat moment was hij kil in zijn chat, als je het al een chat kan noemen dat je iemand een goedemorgen wenst, samen met haar titel. Als een tekst als 'c'est le jour du seigneur, le jour de pardon, de la famille.. je te souhaite un beau dimanche à toi et à toute la famille". 

Ik drink... ik wil niets meer voelen, terwijl ik goed genoeg wéét dat alcohol je alles intenser doet voelen. Ik begon met één klein glas, en merk dat de fles bijna leeg is. Ik zit hier, in mijn bureau, en ik weet niet hoé ik thuis kan geraken zonder dat mijn gezin merkt wat er met me aan de hand is. Ik heb nog ruim een uur voor er vragen gesteld worden waarom ik nog niet thuis ben... een uur om rustig te worden, een koffie te drinken, en vooral: niéts te sturen naar Neil. Alsjeblieft, laat me nù niets sturen naar Neil.... 

Zo vindt hij het compleet normaal dat een vrouw het huishouden op zich neemt, ook al werkt zij ook voltijds. Okee af en toe kookt hij wel eens, zo om de 3 weken, en dat wordt dan ook stap voor stap gedocumenteerd., inclusief foto's. 

Maar regelmatig slaagt één van beiden er in om het lont uit een mogelijk conflict te halen... we zien elkaar graag, houden van elkaar, maar in het dagdagelijke leven lijken we mij zo incompatibel als iets. /Hij droomt nog steeds van "wat als we elkaar vroeger hadden ontmoet?". Voor mij een hypothetische vraag, maar hem houdt het regelmatig bezig. Het is een onmogelijke vraag en oefening, 

Toch is hij sterk, en vooral: weigert hij te erkennen wat hij doet. Zo kreeg ik vanochtend een droge "bonjour", terwijl ik (even nageteld) al 9 dagen op rij een "bonjour chérie" of "bonjour princesse" kreeg. Gisteren was immers de eerste avond in lang dat ik niét kon blijven chatten terwijl hij duidelijk wel wilde. Resultaat: toen ik dan eindeiljk online geraakte, bleek hij al te slapen (zegt hij). Ik wil hier niet aan twijfelen, maar dat ik dan vanochtend precies enkel een "bonjour" kreeg, is voor mij geen toeval...Onbewust straft hij me af, maar dàt ontkent hij natuurlijk in alle toonaarden. Het is me echter geen discussie meer waard... 

Dus al met al gaat het best wel goed. Al doe ik, naar mijn gevoel, meer water bij mijn wijn dan hij. Maar als dat de prijs is voor een fijne relatie, so be it.

Al blijft de vraag bestaan: indien een relatie vooral bestaat uit seks, is dat dan een relatie, of een FWB? Er zijn zo veel gevoelens, maar toch eindigt het steeds weer met seks... Dus ik zal het nooit echt weten. Maar weet iemand het ooit echt???

Houden van...het blijft een complex iets. Soms geloof ik erin, op onze goede momenten. En op andere momenten denk ik: het is maar nét hoe je de dingen benoemt. Voor Neil hangen gevoelens duidelijk samen met het moment. 

Vanochtend was zo'n moment. Ik ging vandaag naar mijn vader, en dat wist hij. Vertrek gepland om 9.30h. Dus kreeg ik om 8.40h het voorstel om samen de stad in te trekken voor een bezoekje aan een speciale supermarkt. Het zou me hooguit "30 minuten vertraging" opleveren. Maar wanneer ik mijn vader zeg dat ik er om 11h zal zijn, ben ik er om 11h, en niet om half twaalf. Dus zei ik dat ik het een superleuk voorstel vond, maar er niet op kon ingaan. Hij vond dat ik best kon verzinnen dat ik een half uurtje later zou aankomen, ik niet. Mijn weigering kreeg reacties als "niet erg", "geen rancune". Maar op die momenten heb ik precies een lief woordje nodig, een zoenende smiley, wat dan ook. In de plaats kreeg ik een "geen probleem", "ik begrijp het" "we zien nog wel voor straks". Op een moment dat ik me eigenlijk al voel alsof ik hem teleurstel, kan er van zijn kant geen lief woordje af. Met andere woorden: hij maakt me onzeker. 

Ik krijg het hem niet uitgelegd. Heeft ook geen zin meer....We hebben het goed samen. Niet perfect, en da's maar best.

Hij kwam even langs op het bureau, snelle stop. Later op de avond chatten we nog even, en begon hij over goed ik er had uit gezien. Woorden als "om op te eten". Iets later ging hij echter voor mij in de fout (al snapt hij zelf niet wààrom dit geen compliment is). Dat ik er, sinds onze ontmoeting, steeds stralender uit zie. Dat ik verzorgder ben. Betere manicure. Sexier gekleed. Mooiere haarsnit. Klinkt allemaal heel mooi.. tot je het even terugleest. VerzorgdER? Beter? Sexy-ER? MooiER?

Inderdaad, Neil heeft van in het begin zitten hameren op bepaalde aspecten van mijn uiterlijk. Vooral het feit dat ik geen nagellak droeg (en nog liever naar de manicure zou gaan, waarbij hij letterlijk zei "zoals mijn vrouw"), dat mijn haren te kort waren (door Covid werden ze vanzelfsprekend iets langer, en nu heb ik iéts langere haren... ) waren "werkpunten". Werkpunten waarvan hij regelmatig zegt dat ze geslaagd zijn.

Ik wilde hem net zeggen dat hij niet de enige was die ooit "verbetering" in mijn looks bracht. Calimero heeft me veel ellende bezorgd. Maar als er één ding waar ik hem ergens ook dankbaar voor ben, is dat hij mij steunde om ook jurken te durven dragen zonder panty. Voor ik gewicht verloor, droeg ik hoofdzakelijk -klassiek natuurlijk- broeken met losse tunieken. Verhullend. Na af te vallen begon ik te houden van jurken, maar nog onzeker. En al durfde ik best strak te gaan, het moest altijd met een panty. Dus zodra het iets warmer werd, ging ik toch nog terug naar broeken.

Calimero overtuigde me ervan dat ik zonder panties kon. Door hem kan ik nu in elk seizoen genieten van jurken. Dat moet ik hem nageven.

Maar toen besefte ik plots: de énige man in mijn leven, in een duurzame relatie, die mijn uiterlijk nooit heeft willen veranderen, is mijn eigen ventje. Op al die jaren heeft hij nooit, middels enige kritiek, iets willen veranderen of aanpassen aan mijn uiterlijk. Zelfs op mijn zwaarst heeft hij me nooit gevraagd om te vermageren, enkel om op mijn gezondheid te letten. Toen ik over die gastric bypass begon, was hij degene die me vroeg of ik er zeker van was, dat het voor hem niet moest. Als hij al eens iets "aanpast" aan mijn uiterlijk, is het enkel via positieve bekrachtiging, door me in een winkel een jurk voor te stellen om te passen. Soms jurken waar ik nooit een tweede keer naar zou gekeken hebben. Maar wanneer ik ze aantrok, moest ik telkens toegeven dat zijn keuze onverwacht mooi was. 

Echter, ik kan me geen enkele keer herinneren waarbij hij me voorstelde om iets te "verbeteren" aan mijn look. En ik weet dat hij wat heeft doorstaan op dat vlak (al die vormeloze donkere kleding, allerlei kleuren in mijn haren, de vreemdste oorbellen, ...). 

Hij ziet me zeker niet als "perfect". Hij is nog minder blind voor mijn gebreken, of zelfs voor de realiteit van wie ik ben. Het gaat soms hard tegen hard tussen ons. We discussiëren, onderhandelen, maken ruzie. 

Maar als er één ding is wat hij nooit geprobeerd heeft, is het mij, innerlijk of uiterlijk, veranderen om meer aan zijn wensen en ideeën te voldoen. En ik denk dat dàt een uitzonderlijke kwaliteit is in een man (of tenminste in mijn ervaring). 

In onze "thuiskomst"ruzie verweet Neil me op een gegeven moment dat ik blijkbaar geen eigen persoonlijkheid heb, als ik me zodanig aanpas aan de ander. Ik weet van mezelf dat ik overmatig, voor mijn vertrouwelingen hier op het irritante af, adaptatief ben. Dat was ik naar Calimero toe, en dat ben ik naar Neil toe. Dat was ik in al mijn relaties. Behalve in mijn relatie thuis. Het is niet perfect thuis. Maar we komen steeds weer tot een compromis, zonder toegevingen waar we ons niet goed bij voelen.  Plots was ik Neil zelfs dankbaar voor dat besef.

Hij kwam even langs op het bureau, snelle stop. Later op de avond chatten we nog even, en begon hij over goed ik er had uit gezien. Woorden als "om op te eten". Iets later ging hij echter voor mij in de fout (al snapt hij zelf niet wààrom dit geen compliment is). Dat ik er, sinds onze ontmoeting, steeds stralender uit zie. Dat ik verzorgder ben. Betere manicure. Sexier gekleed. Mooiere haarsnit. Klinkt allemaal heel mooi.. tot je het even terugleest. VerzorgdER? Beter? Sexy-ER? MooiER?

Inderdaad, Neil heeft van in het begin zitten hameren op bepaalde aspecten van mijn uiterlijk. Vooral het feit dat ik geen nagellak droeg (en nog liever naar de manicure zou gaan, waarbij hij letterlijk zei "zoals mijn vrouw"), dat mijn haren te kort waren (door Covid werden ze vanzelfsprekend iets langer, en nu heb ik iéts langere haren... ) waren "werkpunten". Werkpunten waarvan hij regelmatig zegt dat ze geslaagd zijn.

Ik wilde hem net zeggen dat hij niet de enige was die ooit "verbetering" in mijn looks bracht. Calimero heeft me veel ellende bezorgd. Maar als er één ding waar ik hem ergens ook dankbaar voor ben, is dat hij mij steunde om ook jurken te durven dragen zonder panty. Voor ik gewicht verloor, droeg ik hoofdzakelijk -klassiek natuurlijk- broeken met losse tunieken. Verhullend. Na af te vallen begon ik te houden van jurken, maar nog onzeker. En al durfde ik best strak te gaan, het moest altijd met een panty. Dus zodra het iets warmer werd, ging ik toch nog terug naar broeken.

Calimero overtuigde me ervan dat ik zonder panties kon. Door hem kan ik nu in elk seizoen genieten van jurken. Dat moet ik hem nageven.

Maar toen besefte ik plots: de énige man in mijn leven, in een duurzame relatie, die mijn uiterlijk nooit heeft willen veranderen, is mijn eigen ventje. Op al die jaren heeft hij nooit, middels enige kritiek, iets willen veranderen of aanpassen aan mijn uiterlijk. Zelfs op mijn zwaarst heeft hij me nooit gevraagd om te vermageren, enkel om op mijn gezondheid te letten. Toen ik over die gastric bypass begon, was hij degene die me vroeg of ik er zeker van was, dat het voor hem niet moest. Als hij al eens iets "aanpast" aan mijn uiterlijk, is het enkel via positieve bekrachtiging, door me in een winkel een jurk voor te stellen om te passen. Soms jurken waar ik nooit een tweede keer naar zou gekeken hebben. Maar wanneer ik ze aantrok, moest ik telkens toegeven dat zijn keuze onverwacht mooi was. 

Echter, ik kan me geen enkele keer herinneren waarbij hij me voorstelde om iets te "verbeteren" aan mijn look. En ik weet dat hij wat heeft doorstaan op dat vlak (al die vormeloze donkere kleding, allerlei kleuren in mijn haren, de vreemdste oorbellen, ...). 

Hij ziet me zeker niet als "perfect". Hij is nog minder blind voor mijn gebreken, of zelfs voor de realiteit van wie ik ben. Het gaat soms hard tegen hard tussen ons. We discussiëren, onderhandelen, maken ruzie. 

Maar als er één ding is wat hij nooit geprobeerd heeft, is het mij, innerlijk of uiterlijk, veranderen om meer aan zijn wensen en ideeën te voldoen. En ik denk dat dàt een uitzonderlijke kwaliteit is in een man (of tenminste in mijn ervaring). 

In onze "thuiskomst"ruzie verweet Neil me op een gegeven moment dat ik blijkbaar geen eigen persoonlijkheid heb, als ik me zodanig aanpas aan de ander. Ik weet van mezelf dat ik overmatig, voor mijn vertrouwelingen hier op het irritante af, adaptatief ben. Dat was ik naar Calimero toe, en dat ben ik naar Neil toe. Dat was ik in al mijn relaties. Behalve in mijn relatie thuis. Het is niet perfect thuis. Maar we komen steeds weer tot een compromis, zonder toegevingen waar we ons niet goed bij voelen.  Plots was ik Neil zelfs dankbaar voor dat besef.

Maar een man die seks wil, hij zal alles toegeven, alles zeggen... Of zoals J het zegt "you've got the pussy, you've got the power". Twee wijze mannen in mijn leven... en toch luister ik niet! 

Na gisterenmiddag is alles weer "tout feu, tour flamme". Toch kan Neil het niet laten... steeds weer feiten checken, alsof hij zoekt naar de fout. Hij zal er nooit in slagen: over een deel van mijn leven ben ik volledig transparant, en over sommige dingen zal ik nooit iets zeggen. Hij blijft zeggen dat hij overtuigd is dat ik, in het begin van onze relatie, ooit hem ontrouw was. Hij haalt me aan, zegt me dat hij niet boos zal zijn als het zo is. Dat het een spannend verhaal zal zijn, net zoals al mijn andere avontuurtjes voor ik hem kende. 

Denkt hij werkelijk dat ik zo naïef ben dat ik hem geloof? Dat ik kan opbiechten wat ik deed, en hij me zal vergeven? Het zal me altijd blijven achtervolgen, zal voor altijd voor achterdocht zorgen. Ja, hij vindt mijn verhalen over mijn avonturen opwindend. Maar er zijn er genoeg, zonder te moeten liegen, van voor ik hem kende. Het is nu intussen trouwens 12 maanden geleden dat ik nog een misstap zette. Ik wil hem niet kwijt, en als ik met bdsm wil afspreken, zal het goed gepland moeten worden. Als... anderzijds, ik mag geen spel spelen met bdsm. Hij is correct, eerlijk en open naar mij toe, ook over zijn avontuurtjes. Maar het is een kant die ik graag exploreer, in alle veiligheid. En met Neil die nu 4 maanden babysit gaat spelen...

Neil anderzijds... hij blijft vaag over het aantal keren dat hij vreemd ging in zijn huwelijk. Ik heb al vaak discordanties opgemerkt in zijn aantallen, verhalen. Het kan me op zich niets schelen, het gaat over "voor mij". En als ik zie hoe moeilijk hij thuis weg geraakt, kan ik me effectief niet voorstellen hoe hij er nog iemand op zou kunnen nahouden. Hij maakte nl een grote fout: hij biechtte zijn avontuurtjes op. In de hoop dat het voor fantasie zou zorgen (zoals bij mij). Het zorgde echter enkel voor achterdocht bij zijn eega, en daar voelt hij vandaag nog steeds de gevolgen van. Het verklaart haar houding, om hem steeds te bellen, hem te controleren. Ik kan enkel blij zijn dat ik niet onder zo'n regime leef. Hier werden er al heel vroeg, nog voor er ooit iéts kon gebeuren, afspraken over gemaakt: mijn partner moet het toegeven, en dan stap ik daar overheen. Ik wil echter géén leugens, ook niet daarover. Maar hij wil dat ik, als ik vreemd ga, het zo discreet doe dat hij er nooit achter komt. Ik houd mijn woord. Of hij het zijne houdt, geen idee. Hij weet dat ik, als ik er ooit achteraf achter kom, er een breekpunt van maak. Ik wil openheid van hem, hij wil discretie van mij. Laten we er voorlopig van uit gaan dat we beiden ons aan onze afspraak houden. Maar ik ga niet checken of hij die afspraak breekt... ik wil niet verzanden in paranoia.

Intussen lijkt Mr USA van de aardbol verdwenen. Geen mails meer. Ik heb mezelf in vraag gesteld: ben ik ongerust ("ik hoop dat hem of zijn familie niets overkwam"), ben ik achterdochtig ("zie je wel, het was een scam, en aangezien ik mijn gsm nummer niet wilde geven, heeft hij het opgegeven") of ben ik onzeker ("zei of schreef ik iets verkeerds?")? Ik weet het nog niet... ik mis de afleiding, maar meer ook niet. Het idee was leuk, een internationale vriendschap. Met J heb ik bewezen dat het kan, online duurzame vriendschap. Ik weet dat hij er zal zijn, als het ooit nodig is (of maak ik mezelf maar wat wijs, J?).

Neil en ik, we zijn weer vertrokken voor een tijdje. Hij ging akkoord om een aantal "regels" op te stellen, waar we ons beiden aan zullen houden. Hij wil het geen regels noemen, dus ik ga het "lignes de conduites" noemen. Hopelijk brengt het rust in mijn hoofd...