Het was een fijn weerzien met M, waardoor de 45 à 60 minuten fotoshoot verlengd werden tot anderhalf uur, omdat we zo zaten te kletsen en bijpraten. Maar het was gemoedelijk, en hij stelde me op mijn gemak. 

5 dagen later kreeg ik de foto's aan. Enerzijds confronterend (ja, die corona kilo's zijn zichtbaar). Anderzijds zitten er ook mooie foto's tussen. Foto's die ik maar al te graag met Neil wilde delen.

Dààr ging ik in de fout. Ik kreeg een lauwe reactie "jolies photo's". Al snel gevolgd door vragen. Voor wie had ik die foto's laten maken? Als ze voor hem gemaakt waren, beschouwde hij ze als "un cadeau pour mes 60 ans, et alors, je les aime". Als ik ze voor mezelf gemaakt had, bevestigde hij, waren het "jolies photo's". De man die op een simpele boodschap als "ik lig nog in bed" antwoordt met "wow" kon er niet meer enthousiasme voor opbrengen. Dus ik zei dat ik best ging slapen...

De volgende ochtend voelde ik me er niet goed bij, en heb de foto's verwijderd. Hem laten weten dat ik een fout gemaakt had, door ze te delen. En toen begon hij... het begon met dreigen "si tu ne les remets pas, je risque de m'énerver". Heb rustig geantwoord dat ik ze wel terug zou plaatsen, zodra ik thuis was (maar dat zou dus pas een uur of 8 later zijn). Amper 2 uur later ging hij verder "je suis énervé, et cela se fait sentir envers les petits" (zijn kleinkinderen). En zo ging het verder, de hele dag door. Of ik wel besefte dat ik ZIJN cadeau had teruggenomen? Dat ik iets had gedaan achter zijn rug om ("et peut être t'as même fais plus que les photo's"). Dat ik me naakt had getoond voor een andere man. Dat ik me in  "jarrettelleeeeeeeeee" had getoond voor een andere man. Er was geen houden aan, hoe zeer ik ook rustig bleef antwoorden dat ik de foto's zou terug plaatsen, maar of hij me alsjeblieft wilde laten werken. Me wilde laten concentreren tot ik thuis was en ze kon terug plaatsen. Hij stopte niet. En vreemd genoeg kon ik rustig blijven. Zei hem dat hij mij alle rotzooi mocht schrijven maar zijn gezin met rust moest laten. Dat ik begrepen heb dat ik hem nooit of te nimmer meer mag verrassen (al heb ik er ook bij gezegd dat ik hem nooit heb horen klagen over "verrassingen" als ik een speeltje aankocht als surprise, en dat hij zelf zich wél het recht voor houdt om mij te verrassen, verrassingen zoals mijn halssnoer dat hij heeft moeten bestellen dus een geplande verrassing). Telkens opnieuw kreeg ik dezelfde vragen. Telkens opnieuw probeerde ik op alles te antwoorden, maar kwam hij terug "répond à chaque question" en dan stuurde hij me uitspraken (zelfs mijn  eigen woorden) waar ik niet op geantwoord zou hebben. Om 22h heb ik hem gezegd dat het genoeg geweest was, en ik ging slapen. 

Vanochtend stuurde ik hem "bonjour", zelfs mét hartje. Om dan een hele tirade terug te krijgen... tirade die hij wiste nét op het moment dat ik kon lezen. Maar ik las nog nét het begin "tu me dois des excuses". Hij wiste àlles (iets dat hij mij verweten heeft, dat je moet nadenken voor je iets schrijft, en dus niéts wist), om te vervangen door "merci". Géén bonjour... de man die er prat op gaat dat élke dag begint met iedereen "bonjour" te wensen. Neen, er niet prat op gaat, maar het ook eist. Ik heb hem vriendelijk verzocht om me vandaag vooral met rust te laten, en hem verder een uitstekende dag gewenst.

Maar de rust helpt niet. Vandaag had ik een dag verlof. Een dag die ik hoofdzakelijk liggend, met tranen, heb doorgebracht. Deels slapend, stikop van alle emotie. En nu het avond is, besef ik dat ik hem morgen ook niet wil horen of lezen. Morgen is een zware werkdag, 14 uur lang. Ik heb de energie niet om met hem om te gaan. Om ofwel iets "uit te praten", ofwel "lief te doen". Het is niet dwars liggen, of koppig zijn. Enkel het moe zijn. De eeuwige achterdocht. De verwijten over mijn leven voor ik hem kende. De incoherenties tussen zijn gedrag en hetgeen hij van mij verlangt. 

Ik weet niet hoé ik hem kan duidelijk maken wat hij gisteren gedaan heeft. Een verrassing, die ik al ruim een maand plande. Een verrassing waarvan ik dacht dat ik minstens een "wow" zou krijgen, of meer. Een verrassing waarvan ik dacht dat hij zou aftellen tot hij me terug zou zien. De foto's zijn voor mij nog steeds mooi (enfin, sommige dus). Maar ze zijn niét meer enkel voor "ons", zoals ik ze bedoelde. Integendeel, van eentje maakte ik mijn nieuwe fb-profiel foto. Geen idee of hij daar ooit achter zal komen (zijn dochter is bevriend met mij op fb, maar geen idee of ze ooit aan haar ouders mijn foto zou tonen). 

Het jammerste is dat ik nog één verrassing gepland had voor zijn verjaardag. Niets spectaculairs, maar ik wilde naar Antwerpen rijden, om bij de bakker die hij zo ophemelt (vlak bij zijn vorig werk) voor hem koekjes te gaan halen. Koekjes waarmee HIJ me af en toe verraste toe hij nog in Antwerpen werkte. Hij wil geen verrassingen meer. Wel, ik weiger "aan te kondigen" wat ik voor hem plan. Hij kreeg zijn cadeau reeds (hij wilde absoluut een electronische afstandsmeter, dus ik kocht hem een goed model, met alle opties erop en eraan... kreeg ik toen ook al te horen dat hij niet mee had mogen kiezen... ). Waarom nog moeite doen??? 

Momenteel is geen goed moment om beslissingen te nemen. Ik ben te moe, te uitgeput (niet enkel door hem, maar ook door alles thuis). Het enige dat ik weet is dat ik hem voorlopig niét wil spreken. Wat mij betreft, mag hij een week langer in Spanje blijven....