Neil gaat van warm naar koud, gloeiend heet tot ijskoud. Ben ik de éne dag de meest hatelijke persoon "c'est ta nature", en de volgende dag "t'es si belle, si gentille, si généreuse"...  Vorige week zette hij me letterlijk in de ijskast. Vroeg me hem 3 dagen niét te contacteren want ik had hem geënerveerd. Ik had nooit verwacht dat het me zo makkelijk zou afgaan, hem niet horen, niet lezen, niet spreken. Maar ik genoot van de rust. Niét op mijn woorden moeten letten. Niét op eieren moeten lopen. Niét op mijn tong bijten om geen opmerking te maken. Ik wil het best toegeven: ik ben geen doetje. Ik kom op voor wat ik als mijn rechten beschouw, maar durf ook scherp uit de hoek te komen. Maar dat laatste verdraagt hij dus niet...

Die 72 uur... het was kalm. Rustig. Leer me te leven zonder jou, maar wees dan niet verbaasd dat ik leer te zijn zonder jou. Ik hield het probleemloos vol.. hij niet. Amper enkele uren op dag 3 nam hij terug contact op... of ik met hem wilde lunchen. Sinds die dag ben ik meegaand. Ik geef hem wat hij wil, maar vraag weinig. Hij is geënerveerd? Ik bied hem een moment met mij aan, seks, hij kan zijn stress kwijt. Mijn dag is hels? Ik zwijg, wis mijn vraag of hij éventjes langs kan komen. 

Immers: als ik iets wil, moet ik het maar vragen.... Maar andersom: ik moet de inherente vraag/nood herkennen, en erop reageren. 

Ik ben echter gewoon té moe om hierop te reageren. Hij heeft duidelijk een héél andere visie op hoe je leeft dan mij. Vandaag was een mooi voorbeeld... Om 15.30h belt hij me, dat hij éindelijk terug gaat werken. Want "zijn vrouw vond de auto's te vuil, en dus was hij -auto voor auto- ermee naar de carwash gereden". Euh... als ZIJ ze te vuil vindt, dat ze het zélf doet? Maar ik zwijg, en denk "wat ben ik blij met mijn eigen ventje". Wij zijn 1000 keer gelijkwaardiger dan hij en zijn eega ooit zullen zijn. Hij denkt dat hij het allemaal voor het zeggen heeft, maar eigenlijk danst hij naar hààr pijpen. 

Is het daarom dat hij mij zo behandelt? Wat hij niet meer kan omkeren bij haar, corrigeert hij bij mij? 

Ik begrijp niets van hun relatie, moet ik toegeven. Of liever: ik denk er het mijne van. Soms krijg ik de indruk dat hij haar koos omdat ze een "goede partij" was. Hij ontmoette haar op een moment dat hij financieel aan de grond zat. Zij, naïef, cute met blonde krullen, en met rijke ouders. Maar -als ik het goed begrijp- absoluut koud in bed, of toch in elk geval uiterst moeilijk "op te warmen". Misschien nog véél meer een verstandshuwelijk dan het mijne... 

Ik laat alles gewoon op zijn beloop. Doe geen extra moeite meer om hem te zien. Creëer geen mogelijkheden meer. Ik voel dat het hem frustreert, dat hij me minder ziet (toch niet op de manier dat hij zou willen) dan gewenst. Maar I don't care. Life goes on....