Neil gaf me een uur van afspraak, 19.35h. Toen ik onderweg was naar de plaats van afspraak, kreeg ik een "sorry, zal 15 minuutjes te laat zijn". Om 19.54h kreeg ik "ik vertrek over 5 minuten" (hij had een traject van 5 min tot bij mij). Om 20.20h was hij er nog steeds niet, en had ik geen nieuws meer. Dus ik vertrok...

Om 20.24h kreeg ik een boze telefoon, dat ik hem "voor een gesloten deur had laten staan", en dat hij zich belachelijk gemaakt voelde. Culturele mannelijke trots. 

Voor mij is dit gebrek aan respect. Alle begrip voor onvoorziene omstandigheden, ik ken zijn situatie. Maar ik kan géén begrip opbrengen voor zijn idee dat het perfect normaal is dat ik 45 minuten wacht, waarvan de laatste 20 zonder enig idee om hoe laat hij zal komen. Dus ik kan niet zeggen wat hij wil horen: "sorry, ik was fout". 

Ik was fout, in die zin dat ik hem had moeten verwittigen dat ik vertrok. Die fout wil ik erkennen, heb ik erkend. Maar ik weiger te erkennen dat het fout was om te vertrekken. 

Soms, steeds vaker, tracht ik me voor te stellen om hem niét meer in mijn leven te hebben. Het lukt me niet. Af en toe probeer ik hem te vervangen, kijk ik verder. Maar steeds moet ik, na enkele gesprekken, vaststellen dat er niemand me kan boeien zoals hij. Gesprekken vallen stil, ik moet nadenken over onderwerpen die ik kan aanhalen. Ik luister en besef dat er geen passie in hun verhalen zit. Mijn aandacht drijft weg. 

Lichamelijk zal hij ongetwijfeld vervangbaar zijn. Het zou even zoeken zijn, maar niet onmogelijk. Maar mentaal kom ik niemand meer tegen die mijn aandacht voldoende kan vasthouden. Ja, mijn eigen wederhelft... maar na 20 jaar samen zijn we zo op elkaar ingespeeld dat elk gesprek vanzelf loopt. 

Toch ben ik er ook van overtuigd dat Neil en ik het nooit zouden hebben gered samen. Ooit maakte hij er een opmerking over, tijdens een ruzie waarin ik zei dat we gewoon niet bij elkaar passen, dat onze levens te verschillend zijn. Hij zei dat "alles anders zou zijn als wij elkaar lang geleden hadden ontmoet". Dat we dan wél op elkaar ingespeeld waren geraakt. Zoals altijd is hij de dromer van ons twee, en ik de realist. Hierdoor noemt hij mij "negatief". Hij begrijpt niet dat ik niet wil dromen, om dan teleurgesteld te worden. Hij begrijpt niet dat zijn dromen mij doen dromen... uitspraken als "ik wil je deze lente meenemen, enkele dagen naar ons huis in het buitenland, stiekem". Ik wéét dat dat een onmogelijkheid is. En toch, tegen al mijn overtuiging in, steekt er dan dat sprankeltje hoop op. Hoop waarvan ik weet dat ze zal ingedrukt worden. 

Dus ik hoop liever niet. Ik geniet van elk moment met hem. In de wetenschap dat het eindig is. Het besef komt steeds meer...