Maar een man die seks wil, hij zal alles toegeven, alles zeggen... Of zoals J het zegt "you've got the pussy, you've got the power". Twee wijze mannen in mijn leven... en toch luister ik niet! 

Na gisterenmiddag is alles weer "tout feu, tour flamme". Toch kan Neil het niet laten... steeds weer feiten checken, alsof hij zoekt naar de fout. Hij zal er nooit in slagen: over een deel van mijn leven ben ik volledig transparant, en over sommige dingen zal ik nooit iets zeggen. Hij blijft zeggen dat hij overtuigd is dat ik, in het begin van onze relatie, ooit hem ontrouw was. Hij haalt me aan, zegt me dat hij niet boos zal zijn als het zo is. Dat het een spannend verhaal zal zijn, net zoals al mijn andere avontuurtjes voor ik hem kende. 

Denkt hij werkelijk dat ik zo naïef ben dat ik hem geloof? Dat ik kan opbiechten wat ik deed, en hij me zal vergeven? Het zal me altijd blijven achtervolgen, zal voor altijd voor achterdocht zorgen. Ja, hij vindt mijn verhalen over mijn avonturen opwindend. Maar er zijn er genoeg, zonder te moeten liegen, van voor ik hem kende. Het is nu intussen trouwens 12 maanden geleden dat ik nog een misstap zette. Ik wil hem niet kwijt, en als ik met bdsm wil afspreken, zal het goed gepland moeten worden. Als... anderzijds, ik mag geen spel spelen met bdsm. Hij is correct, eerlijk en open naar mij toe, ook over zijn avontuurtjes. Maar het is een kant die ik graag exploreer, in alle veiligheid. En met Neil die nu 4 maanden babysit gaat spelen...

Neil anderzijds... hij blijft vaag over het aantal keren dat hij vreemd ging in zijn huwelijk. Ik heb al vaak discordanties opgemerkt in zijn aantallen, verhalen. Het kan me op zich niets schelen, het gaat over "voor mij". En als ik zie hoe moeilijk hij thuis weg geraakt, kan ik me effectief niet voorstellen hoe hij er nog iemand op zou kunnen nahouden. Hij maakte nl een grote fout: hij biechtte zijn avontuurtjes op. In de hoop dat het voor fantasie zou zorgen (zoals bij mij). Het zorgde echter enkel voor achterdocht bij zijn eega, en daar voelt hij vandaag nog steeds de gevolgen van. Het verklaart haar houding, om hem steeds te bellen, hem te controleren. Ik kan enkel blij zijn dat ik niet onder zo'n regime leef. Hier werden er al heel vroeg, nog voor er ooit iéts kon gebeuren, afspraken over gemaakt: mijn partner moet het toegeven, en dan stap ik daar overheen. Ik wil echter géén leugens, ook niet daarover. Maar hij wil dat ik, als ik vreemd ga, het zo discreet doe dat hij er nooit achter komt. Ik houd mijn woord. Of hij het zijne houdt, geen idee. Hij weet dat ik, als ik er ooit achteraf achter kom, er een breekpunt van maak. Ik wil openheid van hem, hij wil discretie van mij. Laten we er voorlopig van uit gaan dat we beiden ons aan onze afspraak houden. Maar ik ga niet checken of hij die afspraak breekt... ik wil niet verzanden in paranoia.

Intussen lijkt Mr USA van de aardbol verdwenen. Geen mails meer. Ik heb mezelf in vraag gesteld: ben ik ongerust ("ik hoop dat hem of zijn familie niets overkwam"), ben ik achterdochtig ("zie je wel, het was een scam, en aangezien ik mijn gsm nummer niet wilde geven, heeft hij het opgegeven") of ben ik onzeker ("zei of schreef ik iets verkeerds?")? Ik weet het nog niet... ik mis de afleiding, maar meer ook niet. Het idee was leuk, een internationale vriendschap. Met J heb ik bewezen dat het kan, online duurzame vriendschap. Ik weet dat hij er zal zijn, als het ooit nodig is (of maak ik mezelf maar wat wijs, J?).

Neil en ik, we zijn weer vertrokken voor een tijdje. Hij ging akkoord om een aantal "regels" op te stellen, waar we ons beiden aan zullen houden. Hij wil het geen regels noemen, dus ik ga het "lignes de conduites" noemen. Hopelijk brengt het rust in mijn hoofd... 

Het moet gezegd: ik blijf superkalm. Niet omdat ik hem niet meer graag zie. Maar ik ben gewoon murw, ik heb er geen ander woord voor. Stikop van de regels die steeds weer veranderen. Stikop van regels die plots verschijnen, terwijl ik ze niet kende. Stikop van regels die ik moet toepassen maar die hij zelf niet respecteert.

Dus ik heb de regels opgesomd. Twaalf regels kon ik vinden. Ik heb ze opgelijst, en na ons "gesprek" ga ik hem, telkens als hij één van zijn eigen regels overtreedt, gewoon melden dat regel nr x overtreden werd. Want ik ben moe, van steeds veranderende regels. Ik weet van mezelf dat ik een kameleon ben, dat ik me kan aanpassen, dat ik me buig en plooi naar het leven met iemand. Zo ben ik altijd geweest, en zo zal ik altijd zijn. Maar wanneer de regels steeds weer veranderen, heb ik geen enkele houvast. Dàt was het probleem met Calimero, en dàt wordt stilaan ook het probleem met Neil. Het grote verschil is de intentie.. ik kan bij Neil géén slechte wil ontdekken, waar Calimero in mijn ogen een ernstige borderline-persoonlijkheid is. 

Is Neil toxisch, zoals Jules me zegt? Op bepaalde vlakken zeg ik "absoluut". Maar hij maakt me ook gelukkig, wanneer het goed gaat tussen ons. Hij vult mijn leven aan, zodat ik mijn leven volhoud. 

Ik heb geen idee meer waar het heen gaat. Mijn bdsm-afspraakje heb ik geannuleerd. Officiële reden is mijn fysieke toestand (zonder meer uitleg: infiltratie in heup en nu moet ik me 14 dagen rustig houden, volgende week volgende infiltratie). Officieus: als het met Neil goed uitgeklaard wordt, wil ik eigenlijk geen risico lopen naar hem toe, hem niet verliezen, niet moeten liegen. Anderzijds: ik wéét al dat hij tot eind december amper tijd voor me zal hebben, door zijn tweede kleinkind waarvoor hij de babysit zal zijn. Dus wat belet me???

Er is een nieuwe speler in het veld. Laat ik 'm Mr USA noemen... Het vreemdste contact tot nu: een berichtje op linkedin, of ik wil schrijven. Beetje aarzelend in het begin, maar okee: het blijkt te gaan om een Amerikaan, die zijn carrière baseert op buitenlandse missies. Weduwnaar sinds 7 jaar. Zijn leven nodigt niet bepaald uit tot het maken van vrienden, en ivm projecten stelde een collega hem linkedin voor. En zo kwam hij, zoekende naar linken, plots mijn foto tegen. En waagde zijn kans...  Het contact is uiterst respectvol, geen insinuaties. Hij zit momenteel voor 6 weken in Belfast, en daarna... te zien waar hij heen vliegt. Dus we schrijven, old school: mails, geen directe chat. Hij kent niets van social media, en ik wil mijn gsm nummer nog niet vrijgeven (wat whatsapp, enige dat hij gebruikt) zou vrijmaken. We mailen, zoals ik vroeger penpalls had. Steeds langere mails. En ik kijk ernaar uit, naar zijn antwoord. Romantisch? No way. Maar een ontdekking van een persoon..en dat werkt altijd bij mij. Het helpt me ongetwijfeld om Neil niet lastig te vallen, afstand te houden. 

Maar: draai of keer het hoe je wil: ik houd van hem. Denk ik. Voor zo ver ik "houden  van" begrepen heb, houd ik van hem. Maar wat ik in het verleden al leerde: het is niet omdat je van iemand houdt, dat die persoon in je leven hoort. 

Little note to Jules: thx for always being there!!! 

Het moet gezegd: ik blijf superkalm. Niet omdat ik hem niet meer graag zie. Maar ik ben gewoon murw, ik heb er geen ander woord voor. Stikop van de regels die steeds weer veranderen. Stikop van regels die plots verschijnen, terwijl ik ze niet kende. Stikop van regels die ik moet toepassen maar die hij zelf niet respecteert.

Dus ik heb de regels opgesomd. Twaalf regels kon ik vinden. Ik heb ze opgelijst, en na ons "gesprek" ga ik hem, telkens als hij één van zijn eigen regels overtreedt, gewoon melden dat regel nr x overtreden werd. Want ik ben moe, van steeds veranderende regels. Ik weet van mezelf dat ik een kameleon ben, dat ik me kan aanpassen, dat ik me buig en plooi naar het leven met iemand. Zo ben ik altijd geweest, en zo zal ik altijd zijn. Maar wanneer de regels steeds weer veranderen, heb ik geen enkele houvast. Dàt was het probleem met Calimero, en dàt wordt stilaan ook het probleem met Neil. Het grote verschil is de intentie.. ik kan bij Neil géén slechte wil ontdekken, waar Calimero in mijn ogen een ernstige borderline-persoonlijkheid is. 

Is Neil toxisch, zoals Jules me zegt? Op bepaalde vlakken zeg ik "absoluut". Maar hij maakt me ook gelukkig, wanneer het goed gaat tussen ons. Hij vult mijn leven aan, zodat ik mijn leven volhoud. 

Ik heb geen idee meer waar het heen gaat. Mijn bdsm-afspraakje heb ik geannuleerd. Officiële reden is mijn fysieke toestand (zonder meer uitleg: infiltratie in heup en nu moet ik me 14 dagen rustig houden, volgende week volgende infiltratie). Officieus: als het met Neil goed uitgeklaard wordt, wil ik eigenlijk geen risico lopen naar hem toe, hem niet verliezen, niet moeten liegen. Anderzijds: ik wéét al dat hij tot eind december amper tijd voor me zal hebben, door zijn tweede kleinkind waarvoor hij de babysit zal zijn. Dus wat belet me???

Er is een nieuwe speler in het veld. Laat ik 'm Mr USA noemen... Het vreemdste contact tot nu: een berichtje op linkedin, of ik wil schrijven. Beetje aarzelend in het begin, maar okee: het blijkt te gaan om een Amerikaan, die zijn carrière baseert op buitenlandse missies. Weduwnaar sinds 7 jaar. Zijn leven nodigt niet bepaald uit tot het maken van vrienden, en ivm projecten stelde een collega hem linkedin voor. En zo kwam hij, zoekende naar linken, plots mijn foto tegen. En waagde zijn kans...  Het contact is uiterst respectvol, geen insinuaties. Hij zit momenteel voor 6 weken in Belfast, en daarna... te zien waar hij heen vliegt. Dus we schrijven, old school: mails, geen directe chat. Hij kent niets van social media, en ik wil mijn gsm nummer nog niet vrijgeven (wat whatsapp, enige dat hij gebruikt) zou vrijmaken. We mailen, zoals ik vroeger penpalls had. Steeds langere mails. En ik kijk ernaar uit, naar zijn antwoord. Romantisch? No way. Maar een ontdekking van een persoon..en dat werkt altijd bij mij. Het helpt me ongetwijfeld om Neil niet lastig te vallen, afstand te houden. 

Maar: draai of keer het hoe je wil: ik houd van hem. Denk ik. Voor zo ver ik "houden  van" begrepen heb, houd ik van hem. Maar wat ik in het verleden al leerde: het is niet omdat je van iemand houdt, dat die persoon in je leven hoort. 

Little note to Jules: thx for always being there!!! 

Het moet gezegd: ik blijf superkalm. Niet omdat ik hem niet meer graag zie. Maar ik ben gewoon murw, ik heb er geen ander woord voor. Stikop van de regels die steeds weer veranderen. Stikop van regels die plots verschijnen, terwijl ik ze niet kende. Stikop van regels die ik moet toepassen maar die hij zelf niet respecteert.

Dus ik heb de regels opgesomd. Twaalf regels kon ik vinden. Ik heb ze opgelijst, en na ons "gesprek" ga ik hem, telkens als hij één van zijn eigen regels overtreedt, gewoon melden dat regel nr x overtreden werd. Want ik ben moe, van steeds veranderende regels. Ik weet van mezelf dat ik een kameleon ben, dat ik me kan aanpassen, dat ik me buig en plooi naar het leven met iemand. Zo ben ik altijd geweest, en zo zal ik altijd zijn. Maar wanneer de regels steeds weer veranderen, heb ik geen enkele houvast. Dàt was het probleem met Calimero, en dàt wordt stilaan ook het probleem met Neil. Het grote verschil is de intentie.. ik kan bij Neil géén slechte wil ontdekken, waar Calimero in mijn ogen een ernstige borderline-persoonlijkheid is. 

Is Neil toxisch, zoals Jules me zegt? Op bepaalde vlakken zeg ik "absoluut". Maar hij maakt me ook gelukkig, wanneer het goed gaat tussen ons. Hij vult mijn leven aan, zodat ik mijn leven volhoud. 

Ik heb geen idee meer waar het heen gaat. Mijn bdsm-afspraakje heb ik geannuleerd. Officiële reden is mijn fysieke toestand (zonder meer uitleg: infiltratie in heup en nu moet ik me 14 dagen rustig houden, volgende week volgende infiltratie). Officieus: als het met Neil goed uitgeklaard wordt, wil ik eigenlijk geen risico lopen naar hem toe, hem niet verliezen, niet moeten liegen. Anderzijds: ik wéét al dat hij tot eind december amper tijd voor me zal hebben, door zijn tweede kleinkind waarvoor hij de babysit zal zijn. Dus wat belet me???

Er is een nieuwe speler in het veld. Laat ik 'm Mr USA noemen... Het vreemdste contact tot nu: een berichtje op linkedin, of ik wil schrijven. Beetje aarzelend in het begin, maar okee: het blijkt te gaan om een Amerikaan, die zijn carrière baseert op buitenlandse missies. Weduwnaar sinds 7 jaar. Zijn leven nodigt niet bepaald uit tot het maken van vrienden, en ivm projecten stelde een collega hem linkedin voor. En zo kwam hij, zoekende naar linken, plots mijn foto tegen. En waagde zijn kans...  Het contact is uiterst respectvol, geen insinuaties. Hij zit momenteel voor 6 weken in Belfast, en daarna... te zien waar hij heen vliegt. Dus we schrijven, old school: mails, geen directe chat. Hij kent niets van social media, en ik wil mijn gsm nummer nog niet vrijgeven (wat whatsapp, enige dat hij gebruikt) zou vrijmaken. We mailen, zoals ik vroeger penpalls had. Steeds langere mails. En ik kijk ernaar uit, naar zijn antwoord. Romantisch? No way. Maar een ontdekking van een persoon..en dat werkt altijd bij mij. Het helpt me ongetwijfeld om Neil niet lastig te vallen, afstand te houden. 

Maar: draai of keer het hoe je wil: ik houd van hem. Denk ik. Voor zo ver ik "houden  van" begrepen heb, houd ik van hem. Maar wat ik in het verleden al leerde: het is niet omdat je van iemand houdt, dat die persoon in je leven hoort. 

Little note to Jules: thx for always being there!!! 

In de ogen van een buitenstaander een ongetwijfeld banale aanleiding, maar voor ons een gekend verloop. Neil wenste me, op het einde van een lange werkdag, een fijne avond en goedenacht, zeggende dat ik ongetwijfeld vroeg zou gaan slapen. Mijn reactie na amper 1 minuut, dat ik niet van zin was om vroeg te gaan slapen, werd al niet meer gelezen... Voor mij leest dat als "ik ben vanavond bezig, maar het is makkelijker om mijn afwezigheid op jou te steken". En dat heb ik 'm dan ook geschreven.

Het resultaat werd 48 uur verwijten, vragen, steeds weer... Hoe rustig ik ook bleef, hij ging er steeds verder in. Meerdere keren heb ik gezegd dat ik liever even afstand nam, zodat hij kon kalmeren. Hielp niet. Afgelopen nacht kreeg ik dan het verwijt dat hij zijn derde slechte nacht in ging, omdat ik weigerde mijn fout te erkennen.

Het gesprek eindigde met zijn vraag om hem niet meer te contacteren. Wat ik respecteerde. Omdat ik ergens wel besef dat er toch altijd één van ons is die de stilte doorbreekt...

Vandaag was hij dat, met een nieuw verwijt. Enkel omdat er een vraag in werd geformuleerd, heb ik hem gezegd dat ik de mij gevraagde stilte doorbrak om hem beleefdheidshalve te antwoorden. Verder blijf ik stil. Rustig. Rustiger dan ooit tevoren.

Toch is het moeilijk. Tot misselijkheid toe. Withdrawel... Jules zei het me al : de reden dat ik niet kan breken met Neil is "fear for withdrawal". Het doet echt letterlijk pijn in mijn maag, ik kreeg vandaag amper iets binnen. Dus ik maak me geen illusies... tenzij Neil plots een héél dappere beslissing neemt, is dit niet het einde. 

Maar dit alles maakt wél dat ik oude vrienden contacteer. Een bdsm-avontuurtje met een man die ik een drietal jaar geleden online ontmoette, is een fijne herinnering. Een fijne, correcte, intelligente, grappige, positieve man. We zijn altijd in contact gebleven, ook al weet hij intussen dat er "iemand" is, en had hij op een gegeven moment een dame ontmoet. Een avontuurtje dat we altijd hebben willen herhalen, maar waar ik de boot afhield, juist omdat het met Neil serieuzer werd.

Wanneer Neil me echter zodanig afstoot, afsluit... dan doet hij precies dàt waar hij schrik voor heeft: me naar een andere man drijven. Niét omdat ik seks nodig heb, zoals hij denkt. Maar omdat er een andere man is die me positieve aandacht wil geven, me een fijn moment bezorgen zonder meer te pretenderen te zijn. Deze man heeft me op geen enkel moment onder druk gezet, verwachtingen geformuleerd anders dan dat fijne moment eens herhalen. Geen idee waar de chat van vanavond me naar gaat leiden deze week. Als Neil me effectief een hele week kortsluit, vrees ik ervoor...

Hij vertelt steeds meer. Zegt dat onze situaties meer op elkaar lijken dan ik besef. Hoe kan ik het beseffen, als hij al, vanaf dag 1, me voorhoudt dat hij thuis àlles heeft wat een man zich kan wensen, inclusief seksueel. Als hij me al 4 jaar voorhoudt dat ik de spreekwoordelijke kers op een verder uitstekende taart ben. 

Zelf heb ik het nooit mooier voorgesteld dan het is thuis. We zijn goede maatjes, het leven goed is samen. Maar hetgeen me thuis houdt, zijn de kinderen. Zij zijn mijn engagement, de reden waarom ik zal blijven. Ik durf geen voorspellingen te doen over waar ik over 10 jaar zal staan. Mogelijk blijf ik, gewoon omdat ik niets anders heb. Maar misschien trekken we beiden ook onze conclusies uit een doodgebloede relatie, en gaan we in vriendschap uit elkaar, elk onze weg. We zien wel... Maar ik sluit me niet op in een fantasieverhaaltje over hoe geweldig we het hebben samen, hoe we elkaars eeuwige liefde zijn, zoals hij me dat voorstelde bij hem.

Had ik het anders gedaan, als ik 25 jaar geleden had geweten wat ik nu weet? Ongetwijfeld niet. Ik wilde een gezin, kinderen, een stevige solide thuisbasis. Ik koos een man in wie ik vertrouwen had (en heb), met wie ik een levensstijl deel, voldoende interesses gemeen heb, om dat gezin mee te stichten. Wéten dat ik, op mijn 47ste, een man zou ontmoeten die me meer zou bieden, maar me nooit meer dat gezin zou kunnen geven... het zou me niet anders hebben doen kiezen. Ja, ik bekijk mijn relatie als een verstandshuwelijk, en ik heb er al met al geen spijt van. Maar was het wat ik wilde? Natuurlijk niet...

Gisteren moest ik aan een gedicht denken.

"Je vroeg me wat ik het liefst zou hebben

omdat je dacht dat ik je naam zou noemen.

En het is waar:

van alles wat bereikbaar is,

wil ik jou het meest.

Ik heb me er bij neergelegd.

Ik zal nooit leren vliegen"

Zo zie ik mijn relatie. Het is het beste wat er voor mij inzat, en dus kàn ik er geen spijt van hebben. Maar natuurlijk wilde ik méér, veel méér.

Mijn openheid maakt dat Neil zich ook opener, eerlijker opstelt. Hij geeft toe dat hij ook in een verstandshuwelijk zit, teleurgesteld door de vrouw die hij als zijn grote liefde zag maar die hem bedroog, lang geleden. Dus zocht hij een brave jongedame, die hij kon kneden tot de vrouw die hij wilde, die hem zou dienen als de prins die zijn ouders grootbrachten. 

Zoals hij zegt "bij ons wordt er niet gescheiden". Dus zal hij haar nooit verlaten. En da's goed voor mij, want intussen zijn wij beiden 2 karakters geworden die niet zouden kunnen samenleven. Onze levens zijn te verschillend. Maar steeds vaker komt hij met het idee "hoe zou alles verlopen zijn als wij elkaar lang geleden ontmoet zouden hebben?". Een denkpiste die ik liever niet opga... been there, done that. Calimero speelde dat spelletje te vaak, deed me bovendien dromen over dat "ooit". Dus waar Neil de vraag eerder ernstig stelt, reageer ik ludiek: "je zou moeten gaan kamperen ipv in dure hotels te logeren", "je zou absoluut geen witte onderbroeken gedragen hebben" (bij mij in huis geen wit, enkel zwart of geweldig gekleurde dessins). Hij droomt over een "gemakkelijkere" ik, een "minder koppige" ik, een "meer verzoenende" ik. Véél ernstigere onderwerpen dan mijn reacties.

Ook lijkt mijn hardop durven zeggen "ik houd van je" iets te hebben losgemaakt. De man die me bezworen had dat liefde voor hem niet meer bestond (wééral die vroegere liefde die hem bedroog), mijn woorden rationaliseerde... diezelfde man zegt me nu dat hij me niet enkel graag ziet, maar ook van me houdt. Tegen al zijn verwachtingen in. Zei hij het een eerste keer toen ik boos was (ik voelde het aan als paaien), vandaag zegt hij het terwijl we gewoon, op een terrasje, iets drinken, en zitten te praten. Krijg ik een mooi compliment wanneer we terug rijden "jij representeert voor mij de natuur, vrijheid, lucht en ruimte". 

Neen, het wordt niet gemakkelijk, nu hij weer vertrekt. Mogelijk zal ik me wel eens boos maken, omdat hij weer iets onhandigs zegt dat ik dan verkeerd opneem, of omgekeerd, waardoor er een misverstand optreedt. Maar we weten intussen dat 90% van onze conflicten voortkomen uit ofwel een misverstand (we communiceren al met al toch in een taal die voor beiden niet onze moedertaal is) ofwel culturele verschillen. We blijven praten, eraan werken. Omdat we, hoe je het ook draait of keert, elkaar doodgraag zien. In een niet optimale situatie willen we er beiden het beste van maken, van de jaren die ons nog samen resten. Laten we daar blij mee zijn, en er een glas op drinken, nu het nog kan. Liefst samen.

Op mijn eerste volledige week brachten we één namiddag samen door, een namiddag waar hij aftelde op welk uur hij fatsoenlijkheidshalve kon vertrekken. Mijn andere halve dag verlof eindigde na de lunch, want toen had hij plots, last minute, toch andere plannen. Alle avonden die ik vrijmaakte in mijn agenda, waren nutteloos: op geen enkele avond is hij meer dan 10 minuutjes langs gekomen. 

Dus stelde ik de vraag waarin dan die uitzonderlijke vrijheid in deze weken ligt...

Ik krijg antwoorden die er geen zijn... De politieke situatie in zijn thuisland. Zijn financiële zorgen. De werken in de zaak van zijn dochter. Allemaal niets nieuws, maar blijkbaar kan hij daardoor zich niet zo vrij maken als hij zou willen. 

In mijn ogen ligt de waarheid elders. Hij kan niemand teleurstellen: als dochter of zoon hem bellen, moet alles wijken, elke telefoon. Zijn vrouw moet altijd op hem kunnen rekenen. Zijn vrienden mogen nooit teleurgesteld worden. Want hij kan er niet tegen als ze hem triestig aankijken. En zelfs die aannemer, die steeds last minute aankondigt te komen of niet te komen, mag geen "neen" te horen krijgen, zelfs ten koste van mij.

Als hij mij teleurstelt, laat hij mijn blik, mijn ogen, mijn teleurstelling achter bij zijn vertrek.

Deze situatie gooit me  terug in de tijd. De tijd met Calimero. Impliciete beloftes die niet ingelost werden, waardoor de ander dan -naar alle waarheid- kan zeggen "maar ik heb niets beloofd". Het klopt: ik ben degene die de belofte erin hoorde... 

Neil challengt me: zeg me wanneer je me verwacht, en ik zorg ervoor. Als er iets tussen komt, herinner me aan mijn belofte, en zeg dat je wil dat ik blijf. Is dàt mijn rol? De "neen" zeggen die hij zelf niet kan zeggen? Maar ok, heb hem geschreven dat ik morgen vrij neem vanaf halverwege nm, en dat ik verwacht dat hij bij me blijft tot 18h, met de vraag of hij dat kan realiseren. We zullen zien...

Toch ben ik braaf. Zelfs mijn "little black book" (al zit dat tegenwoordig natuurlijk ook gewoon in de contacten in je GSM) wordt niet aangeschreven. Omdat ik elke avond toch weer hoop dat er iets uit de bus komt. Een plots avondlijk bezoek bij zijn vriend (wat hij al zo vaak als excuus gebruikte om 's avonds af te spreken... en nu het gewoon bij mij thuis kan, is dat blijkbaar geen mogelijkheid). 

Laten we er geen doekjes om winden: alcohol helpt me door  de avond. Geen hele zware excessen, maar voldoende om nergens meer aan te denken. Voldoende om de volgende ochtend hoofdpijn te hebben. Niet gezond, maar het maakt deze weken leefbaar.

Volgende week vertrekt hij weer naar Spanje, met eega, dochter en haar gezin. Ik ben blij dat het drukke weken hier zullen zijn. Laat ik eens proberen hem absoluut niet te storen, niet te verstoren. Maar als ik mijn antwoorden kort en to the point houd, is het ook niet goed, dan denk hij dat ik lastig ben. Zal hem in elk geval trachten zelf contact te laten opnemen... niet reageren als hij leest maar niets schrijft... Hij zegt dat hij me steeds meer mist als hij niet bij me is. Dan mag hij het eens aan de lijve ondervinden, hoe het zou zijn zonder mij. 

Plan: elke dag hiér mijn frustratie afschrijven ipv het naar hem uit te werken. We zullen zien...

Hebben we een fijn weekend achter de rug (zelfs al zagen we elkaar maar 10 minuten op zondagavond, er waren fijne contactmomenten), en dàn slaagt hij erin om alles onderuit te halen. 

"je t'adore quand même". Quand même???? WTF? ondanks alles ziet hij me graag?  Is dat nu een positieve boodschap? Altijd moet hij erin slagen om zijn woordje te doen, zijn nuance te leggen... "malgré ton caractère".  Inderdaad, doe er nog een schepje bovenop.  Hij begrijpt het niet, ziet het niet in. Zijn eega is perfect, en ik... ik ben "mignonne", "adorable avec tes sandales", "jolie" "j'adore te faire l'amour". Allemaal externe beschrijvingen, uiterlijk. Mijn karakter, dàt neemt hij er bij...  

Ik kan hem niet laten gaan. Waarom niet? Is het omdat er geen vervanging voorhanden is? Nochtans, die kan ik vinden. Maar dat wil ik niet. Ik zie hem graag. Te graag. Echt graag. 

Maar ik mag vooral niét over zijn eega praten. Zelfs niet als ik zeg dat ik niet wil dat hij haar verlaat (ondanks zijn opmerkingen, van tijd tot tijd, dat hij overtuigd is dat ik wil dat hij haar verlaat). Zij is heilig, op de één of andere manier. Ik probeer het te begrijpen, die relatie. Maar ik slaag er niet in. Het enige dat ik begrijp, of denk te begrijpen, is dat conflict met mij hem toestaat om afstand te bewaren. Vandaag zagen we elkaar 15 minuten. Heel het weekend waren we beiden druk bezig. Maar vandaag wilde hij me even zien, toen hij terugkwam van werken in de zaak van zijn dochter. Sex? Natuurlijk. Maar toen ik hem intens knuffelde, zei hij precies wat hij voelde "je ne veux pas m'habituer à tes calins". 

Ondanks alles denk ik dat ik gelukkiger ben in mijn situatie dan hij in de zijne. Hij is gelukkig als alle anderen gelukkig zijn. Ik ben gelukkig als alles loopt zoals ik wil. Maar mijn geluk hangt niét af van de anderen! Of toch niet in dezelfde mate als het zijne. 

Ik sta voor 2 weken waarin ik alleen thuis ben tijdens de week. Hoe gaat dit lopen???

Voor Neil is empathie het "meevoelen met naasten die pijn hebben". Een erg beperkte definitie, in mijn ogen. Empathie draait voor mij om het invoelen van de emotie van de ander, of dat nu vreugde of verdriet is. Het zich kunnen inbeelden hoe de ander zich voelt. Zijn definitie leunt voor mij aan bij "sympathie".

Een aantal zware discussies verder concluderen we: Neil kent geen empathie, enkel sympathie. Ik bood hem nog een uitweg, stelde voor dat zijn trots het erkennen van empathie in de weg kon zitten. Maar ook daarop reageerde hij negatief: hij is wie hij is, en het is te nemen of te laten.

Ik vroeg bedenktijd. En dat is letterlijk te nemen. Ik moest nadenken, of ik verder kan met iemand die absoluut weigert om na te denken over empathie, of er mogelijk zelfs geen mogelijkheid toe heeft. Empathie is in mijn ogen hetgeen wat ons tot mens maakt. Hoe kan iemand géén empathie hebben? (laten we psychopaten even terzijde laten)

Het resultaat waren enkele emotionele berichten, dat ik in mijn reflectie zeker moest meenemen hoe graag hij mij ziet, hoezeer ik een plus ben in zijn leven. Maar nooit "ik wil hierover nadenken, ik wil bekijken waarom ik niet kan invoelen hoe jij je op bepaalde momenten voelt". Hij blijft bij zijn "ik ben wie ik ben".

Ik heb er enkele dagen voor genomen. Heb nagedacht over hoe ik hiermee verder moet. Vroeg Jules om raad, luisterde naar mijn dagboekvriend (hoe heb ik je genoemd, tot nu? Laten we het op J houden? past bij Jules). Natuurlijk hebben zij gelijk als ze zeggen "kappen hiermee, klasseren". Maar een hart laat zich niet dwingen. Hoe je het ook draait of keert, ik zie Neil doodgraag. Niet om altijd bij me te hebben, zoveel is duidelijk. Maar hij brengt iets in mijn leven, dat ik mis. Als we samen zijn, is het leven mooi. 

Dus ik antwoordde "we doen verder zoals de afgelopen 4 jaren". Hij vond het een opluchting, was gerustgesteld. Wat hij niét begreep: we doen verder, dus ja, ik zal af en toe een crisis hebben. Hij wil me niet begrijpen. dus zal ik af en toe -vanuit zijn onbegrip- compleet overstuur geraken over zijn gebrek aan empathie. De eerstvolgende keer dat ik -zoals hij het noemt- een "crisis" heb, krijgt hij het te horen: "gebrek aan empathie". We zien elkaar, we genieten van elkaar. Verder? We zien wel, zeker???

Voor het eerst gingen wij uit, en kwamen na middernacht terug. Ik hoopte een goedenacht te vinden, maar zelfs dàt niet. De mijne, van een eind na middernacht, werd niet meer gelezen, dus hij sliep al.

Vanochtend was het alsof er geen vuiltje aan de lucht was voor hem. Toen ik hem erop aansprak, dat je iemand niet zomaar 24u niets laat horen in een relatie, terwijl je wél elk bericht gelezen hebt, kon ik op geen enkel begrip rekenen. Integendeel: ik had "nietszeggende, lege stickers zonder enige expressie" gestuurd, die geen reactie vroegen. Als hij dus nergens op had gereageerd, lag het aan mijzelf...

En dàt is precies wat er tijdens elk conflict gebeurd: hij draait alles zo om dat het eigenlijk mijn schuld is. Hij is zelden verantwoordelijk voor het gebeurde. Mijn schuld, of ik lokte het minstens uit. 

Waarom verval ik telkens in dit soort schema's? Op veel vlakken ben ik een sterke vrouw. Maar op affectief vlak blijf ik dat dikke meisje, dat blij is met elke aandacht. Ook al is die aandacht dan hoofdzakelijk seksueel, het is aandacht. 

Neil's enige vraag toen ik hem zei dat ik het seksuele uit onze relatie haal, was of ik een andere man had gevonden voor seks. Het bevestigt mijn idee van het beeld dat hij van mij heeft: een seksbeluste vrouw, die niet zonder kan. Hij heeft nooit ingezien dat het niet om seks draait, maar om gevoelens, aandacht, iemand speciaal in je leven hebben. Hij had het kunnen zijn en blijven... maar hij heeft seks alle voorrang gegeven. 

Natuurlijk volgen nu de onderhandelingen. Een kus kan toch nog wel? Neen. Eén kus? Neen. Ofwel zijn we vrienden, ofwel zijn we minnaars. We zijn niet iets tussen de twee in. 

Ik ken hem beter dan hij denkt. De eerstvolgende keer dat we elkaar zien, gaat hij een gepijnigd gezicht opzetten, omdat zijn erectie in de weg zit. Hij bijt op zijn onderlip, in het vreemde idee dat dat opwindend is. Hij zal me willen aanraken, en bij elke stap vragen of het toegelaten is. Zelfs als ik weiger, zal hij blijven proberen. Steeds een stap verder.

Maar deze keer ging hij te ver. Zijn grootste vergissing is te denken dat ik seks nodig heb. Dat is niet zo. Ik houd van seks, maar als het er niet is, is het er niet. 

Wat ik wél zal missen, is de minnaar. Die iemand die er speciaal voor jou is. Die aandacht heeft voor jouw behoeftes, en eraan wil voldoen. Maar ik ga er niet meer naar op zoek. Na Calimero en Neil is het goed geweest. De enkelingen die in die periode even opdoken, zullen zeker nooit voldoen aan wat ik zoek, dàt weet ik. Dus maar beter niet meer zoeken... 

De tijd die vrijkomt zal ik anders moeten invullen. Zo moeilijk lijkt me dat niet, want passies genoeg die ik "on hold" zette omwille van Neil. Bakken perfectioneren. Meer theater schrijven. Cursussen volgen. 

Ik geloof niet in vriendschap met Neil. Ik geloof er niet in, dat hij het seksuele achter ons kan laten. Nu reeds, via chat, klinkt het "un bisou papillon restera possible?". Ik zie hem niet in staat om over te schakelen naar vriendschap, hij zal altijd blijven verlangen naar het seksuele. 

Het is jammer, want ik geloofde hier echt in. Maar de verschillen zijn te groot, en ik ben het beu om steeds weer alles op mij te nemen. Over and out.

Mis ik hem? Ja. 

Maar minder dan ik verwachtte... Het is druk op het werk, dat helpt. Mijn weekend was druk (zelf zo gezocht, veel gedaan: was, gebakken, opgeruimd, naar mijn vader gereden...) zodat ik geen tijd had om na te denken. 

Toch...

De afgelopen week, kreeg ik amper nog berichten. Oh ja, op elk van mijn berichten kreeg ik hartjes, zoentjes... maar nooit een échte reactie. De enige échte conversatie (nu ja, bericht) dat ik kreeg was hoe veel zin hij in mij heeft.En ik? Ik blijf beleefd, geduldig, begripvol. Geen verkeerd woord. Hij vindt het voldoende want "hij denkt constant aan mij". Dàt is makkelijk gezegd..

Toen ik hem gisteren zei dat het me raakte dat hij al een hele week niets van foto of filmpje stuurde, kreeg ik meteen enkele foto's... "doorgestuurd". Dus hij kon ze wél naar anderen (in hoofdzaak zijn kids) sturen, en niét naar mij? 

Ik geloof hem, als hij zegt dat hij aan mij denkt. Ik geloof dat hij aan seks met mij denkt. Maar verder? Ik ben en blijf de maitresse...

Toen we 8 maanden geleden samen in Spanje waren, ontdekten we een club, met live optredens. Ik vroeg me al af of hij zijn eega daar mee naar toe zou nemen. Vanavond stelde ik de vraag, overbodig, denk ik, maar hij bevestigde dat ze er geweest waren. Hij begrijpt gewoon niet dat voor mij dat plekje iets "van ons" was... 

Het doet me beseffen dat hij alles wat hij met mij meemaakt, ook met hààr zal doen. Geldt dat ook voor onze ontdekkingstocht in seks? Ik wil het zelfs niet weten, maar ik vermoed van wel. 

Ik voel het aan als een besmetting van wat wij zijn. Er is geen "jardin secret". Er is geen "wij". 

Soms vraag ik me af of het tijd is om verder te trekken, verder te gaan kijken. 

Toch was het fijn, nog eens samen ontbijten. Zijn favoriete croissant van Le Pain Quotidien, een koffietje, een moment van normaliteit. Ik houd van onze ontbijtjes samen, en mis ze. Voor zijn operatie kwam hij regelmatig tot vlak bij mijn werk, en ontbeten we samen (ik was dan al 2 uur aan het werk, en hij kwam langs, een half uurtje, voor hij bij zijn dochter aankwam). Sinds 2020 lukt het niet meer. Om de meest domme reden: zijn auto mag de stad niet in. Hij gaf zijn wagen aan zijn zoon (die zijn prima auto inruilde voor een sportwagen, waar hij niet mee rondrijdt behalve in het weekend), en de andere aan zijn eega. Zelf rijdt hij nu met de "oude" wagen, die niet meer voldoet aan de normen voor stad. En hij kan geen goede reden geven waarom hij een nieuwe auto zou moeten hebben, want in principe rijdt hij enkel héél af en toe de stad in, in het weekend, en dan kan hij de auto van zijn eega nemen. Dus tot daar ontbijten vlak aan mijn werk... 

Zo zijn er nog verplichtingen. Hoogzwangere dochter wil haar 2de kindje tot 5 à 6 maanden thuis houden. Lees: de baby blijft in de zaak, zij werkt, en hij werkt weer als combi boekhouder/babysit. Dus ik weet nu al dat hij van half september tot december amper vrijheid zal hebben overdag. Ik ben verwittigd. 

Twee uitersten. Zijn grenzen, zijn "ik geloof niet in liefde"... tegenover zijn woorden bij het afscheid "je mag zeggen dat je van me houdt" (toen ik zei dat ik 'm graag zie). 

We zoeken elke gelegenheid op. Een vluggertje, gisteren, op mijn bureau, voor ik met mijn gezin vertrok voor de dag. Een koffie op een terras vanochtend, toen ik naar de winkel ging "ik kwam hem tegen op straat, en hij stelde me een koffie voor". En daarna weer elk onze eigen weg, naar onze eigen wereld. Maar we hebben onze "jardin secret", samen... en het is er goed vertoeven.

Maar het is geen liefde die ons opbrandt, of ons in gevaar brengt. We kennen beiden de grenzen van deze relatie. Willen we meer? Natuurlijk. Maar we nemen het zoals het komt. Het is zo vreemd om te merken dat ik in deze relatie de grootste realist ben. En misschien ligt daarin het verschil, én het duurzame. Want in mijn dagelijkse relatie is er ook zo veel realiteitszin, van beide kanten dan wel. Dat ik me niet laat meeslepen door de dromen van Neil, de overtuiging dat we nog wel eens samen op vakantie zullen geraken, nachten samen is ... goed. Dat is de beste omschrijving. Het is goed. Ik kan ervan genieten, maar heb geleerd te zeggen "on verra". De woorden die hij zo vaak uitspreekt, zijn ook mijn reactie geworden. Nog meer dan bij hem.

Wat me raakt, is hoe hij met affectie over mijn kinderen spreekt. Dat zijn hart een slag overslaat als één van mijn kids bij hen in de zaak langskomen, omdat ze hem aan mij doen denken. 

Is het perfect? Neen, dàt zeker niet. Onze relatie is en blijft voor een groot deel gebaseerd op lichamelijk verlangen, zeker van zijn kant uit. En dat frustreert me af en toe. Ik kan me niet anders voelen als hij, meteen na het vrijen (dat jammer genoeg nu beperkt blijft tot mijn bureau, door de lockdown), zijn telefoon neemt om te zien wélke oproep hij gemist heeft, zijn echtgenote terugbelt (want het zijn àltijd zijn eega, dochter, schoonzoon en héél soms zijn zoon), en me zegt dat hij moet gaan. Ik wéét dat elke vraag of ik die dag "tijd heb" een vraag is om me te zien en te vrijen. 

Dus het gebeurt dat ik -heel bewust- nu zeg dat ik géén zin heb in seks. Niet helemaal de waarheid. Maar ik heb ingezien dat ik het voor mezelf soms erger maak door mee op te gaan in het verlangen, en me daarna gebruikt te voelen. Dus weiger ik, en geniet ik van een moment samen zonder vrijen. Die beslissing genereert ook spijt. Maar minder... veel minder. 

Droom ik dan niet meer? Natuurlijk wel. Ik blijf dromen van enkele dagen samen weg. Een nacht samen. Maar ik zie er ook de beperkingen van in. We zijn té verschillend om samen te leven. Zoals hij ooit zei: "moesten we elkaar hebben ontmoet, 30 jaar geleden, hadden we samen kunnen evolueren". Maar nu, op onze leeftijd, zijn we volledige andere levens gewend. Hij de prins die bediend moet worden, en ik die een man wil die naast me staat, als gelijkwaardige. Echte gelijkwaardigheid. 

Mijn penpall heeft gelijk: een man zal àlles doen voor seks. Zelfs zich verontschuldigen, ook als hij vindt dat hij ongelijk heeft. 

Maar hij is een stukje van me kwijt, en dat voel ik aan zo veel. Ja, mijn lichaam reageert op hem, op zijn zoenen, zijn aanrakingen. Maar mijn hoofd is er niet bij. Toch blijft het gemakkelijker om toe te geven dan "neen" te blijven zeggen tegen het onvermijdelijke. Ik weet hoe ik hem moet opwinden, hem doen komen. Fake ik? Niet echt, ik geniet. Maar de momenten dat ik er volledig met mijn hoofd bij ben, zijn minder. Het is zoals eten: ook al heb je geen honger, je eet omdat het moet. Omdat je gezin verwacht dat je mee eet, omdat je nu eenmaal moet eten om recht te blijven staan, omdat iemand je uit eten heeft gevraagd. 

Toch zie ik hem graag, steeds liever. Al is hij degene die het steeds vaker heeft over "amour". De man die me zei niet in "aimer, amour" te geloven, spreekt over "amour"??? Over enkele dagen reeds 4 jaar. We hebben veel doorgemaakt in die jaren. Intense momenten, en intense ruzies. Toch geloof ik nog niet opnieuw in "liefde". Daarvoor maakte Calimero te veel stuk. Bij hem geloofde ik erin, en kijk waar het me bracht: aan de rand van de afgrond. 

Volgende week de "verjaardag" van Neil en mij. Een dag waarop ik 14 uur non stop zal werken, en hem dus niet zal zien. Het bevreemdende is dat die verjaardag ook de herinnering is aan mijn zielsmaatje, mijn Tunesische vriend. Nu, 4 jaar geleden, kwam hij me opzoeken in Amsterdam. Hij voelde al maanden aan dat het niet goed met me ging, en kwam "to the rescue". Drie volle dagen en nachten luisterde hij naar mij, naar mijn verhalen over Calimero, en praatte op me in. Deed me inzien waarin ik beland was. Hielp me om er definitief een einde aan te maken. Na die reis kwam ik thuis, een vrijdag, om 17h. En enkele uren later ontmoette ik Neil...

Ik kon hem nog vertellen dat ik een man ontmoet had die me Calimero zou doen vergeten. Enkele maanden later sprong hij uit het raam.... zonder mij de kans te geven hém te redden. 

Niet àlles is gelukt. Ergens zit Calimero nog in mijn hoofd, ver weg maar toch. Ons laatste contact dateert van de eerste week van de covid-lockdown. Ik wilde weten of hij okee was (risico-groep zijnde), en vertelde hem over mijn moeder. Hij reageerde dat hij okee was, en vroeg sindsdien niet meer naar nieuws. Een deel van me wil hem laten weten dat ze al 2 weken dood is. Een ander deel denkt "hij vraagt er niet achter, dus het interesseert hem niet".  Dàt deel denkt "er is helemaal geen link". Zijn "wij zijn verbonden, ik voel het als er iets niet goed gaat met jou" is pure onzin. Anders had hij me nu wel gecontacteerd. 

Maar Neil ... hij nam zijn plaats in mijn hart in. Ruimschoots, en zelfs meer. We vechten nog steeds. Met taal. Met cultuur. Met karakters. Maar toch... vier jaar, dat wil toch iets zeggen? Vier jaar waarin we elkaar niet los lieten. Waarin soms ik, soms hij de eerste stap terug zetten. Vier jaar... 

Vrijdag vernam ik dat mijn moeder uitbehandeld is. Stop chemo, waterkansje dat immunotherapie wordt verdergezet én dat daar respons op komt. Maar volgens de oncologe spreken we van "enkele weken". Waar wij dachten dat de euthanasie-aanvraag in orde was sinds eind december, blijkt dat niét het geval te zijn. Dus wist ik wat me vandaag te wachten stond: héél moeilijke telefoontjes om een LEIF-arts te vinden in haar regio, het palliatief team van haar regio contacteren (waarom vertelde niemand me ooit dat er daar een mobiel palliatief team bestaat??? vernam ik vrijdag pas).

Vrijdag was ook mijn verjaardag. Voor ik de lange rit naar mijn ouders aanvatte, even afspraak met Neil in mijn bureau, die zijn teleurstelling dat seks er niet in zat, maar amper kon verbergen. 

Zaterdagmiddag ging ik naar mijn bureau, in de hoop om hem dan te kunnen zien. Initieel wel, om 12.30h, op weg van werk naar huis. Maar dan ging er plots een klant langskomen tijdens het sluitingsuur, dus moest ik niet meer wachten. Mij niet gelaten, enkel jammer. In de namiddag bleken eega en dochter dan samen de tuincentra af te lopen voor plantjes, en was hij vrij. Uiteindelijk zijn we iets meer dan 2 uur samen gaan wandelen, door de velden. Een zalige namiddag, in de zon, pratend over allerlei. Niet enkel over ons, onze dromen, maar ook gewoon over zaken die we lazen, hoorden, dachten... 's Avonds stuurde hij me nog hoe moeilijk hij het had om me "los te laten" na onze wandeling (hij moest immers de andere kant op fietsen, ik had nog een klein half uurtje te wandelen tot thuis). Hoe hij me meer mist, naargelang hij me vaker ziet. Kortom, een perfecte dag.

Zondag verliep ook rustig, elk bezig aan onze kant. Ik heb aanvaard dat er zondag weinig contact is. Af en toe een "hoi", een foto van wat we doen,... Vanzelfsprekend met de hoop op een chatmoment 's avonds. Aangezien de kids absoluut wilden dat ik iets mee keek op tv, was dat pas mogelijk om 21.30h. Na enkele minuten chatten moest hij "even weg, 5 min". Die 5 minuten werden er 10, 15.... en ik werd meer en meer slaperig. Aangezien het me niet bepaald mooi leek om hem gewoon een goedenacht te sturen, zeggende dat ik in slaap viel (wat voor mij meestal 30 min tot 2 uur duurt, tenzij ik medicatie neem), dwong ik mezelf zelfs doezelig wakker te blijven, om hem toch persoonlijk goedenacht te wensen. Toen hij dan eindelijk na 18 min terugkwam, zei ik hem dan ook eerlijk dat ik intussen héél slaperig was, en hem een goede nacht wenste. Initieel leek dat goed te verlopen, en ik zette ons chatprogramma, zoals élke avond na ons laatste bericht, op mute.

Tot hij 10 min later via whatsapp dan 3 berichten stuurde. De tijd dat ik hiervan terug wakker genoeg werd om te kijken wie me iets stuurde, had het zijn berichten al verwijderd. Toen ik dan op ons chatprogramma ging kijken, had hij daar hetzelfde gedaan: gestuurd en verwijderd. Mijn vraag was dan ook welk spelletje hij speelde... Zijn reactie? "ahaaaaa, zie je dat je nog niet slaapt!". Absoluut peutergedrag, en dat heb ik hem dan ook verteld. Hij vond dat we nu quitte stonden, want ik had hem valse hoop gegeven op een chat, en hij had me terug gewekt. Na enkele minuten heen en weer schrijven, heb ik afgesloten, hem een goedenacht gewenst. Op whatsapp heb ik hem geschreven dat ik, gezien zijn spelletje, hem voor de nacht blokkeerde. 

Toen begon het lange proces om terug mijn slaap te vinden, want dié was natuurlijk verdwenen... Een uur later ben ik dan eindelijk in slaap gevallen.

Vanochtend wilde ik hem, bij ontwaken, zoals altijd een "goedemorgen " sturen. Om dan te merken dat hij 11 berichten nog had geschreven én gewist. Dat verdiende voor mij geen reactie, maar hij reageerde ook niet op mijn goedemorgen, las 'm zelfs niet. Ik heb hem dan over heel de ochtend heen stickers gestuurd met groetjes, hoi, ... Ze werden wél gelezen, maar geen enkele reactie. Dàt was de druppel die de emmer deed overlopen. Hij wéét dat ik vandaag heel wat telefoontjes moet doen om de euthanasie-aanvraag voor mijn mama in orde te krijgen. Hij is zich bewust van het feit dat dit een zware dag is voor mij. Maar er komt geen reactie. Geen antwoord. Niets. Enkel stilte...

Ik heb getracht hem te bellen, met de vaste lijn van het werk. Hij herkent dit nummer, maar voor zijn eega is dat een anoniem nummer. Hij weigert de oproep. 

Het is genoeg. Mijn laatste woorden naar hem zijn dat hij me kwijt is geraakt. Alles weggegooid voor een kinderachtig spelletje. Ik heb hem 2 weken geleden verwittigd dat ik niet zou meedoen aan "opbieden" van niet-reageren. Toen was een eenvoudig "neen" zeggen tegen seks omdat mijn hoofd er niet naar stond, genoeg om hem te laten zeggen dat hij dan "als zijn hoofd er niet naar stond, me een dag niet zou spreken". Ik doe niet mee aan zandbak-gedrag. We zijn geen kinderen meer. 

Precies één maand voor onze 4de verjaardag gooit hij alles weg. Of het onherstelbaar is, weet ik niet. Maar ik neem geen contact meer op. Mijn laatste woorden zijn gesproken. Deze keer mag hij herstellen, als hij me niet kwijt wil. Ik heb het vaak genoeg gedaan, ook in zijn plaats.

Maar hij houdt ook niet van op zijn plaats gezet worden. En dàt is precies wat ik vanavond deed. Hij sloot de chat af, met een "goedenacht". 

Corona woedt nog steeds. De lockdown werd 15 april met 15 dagen verlengd, en ik heb het sterke vermoeden dat die nog eens verlengd zal worden. Dit is ernstig, en we moeten élk overbodig contact vermijden. Maar vandaag mochten tuincentra en doe-het-zelf-zaken terug open. Sommigen stellen uit tot maandag, om zich voor te bereiden, en petje af voor hen. Want zij hebben klanten verloren vandaag aan degenen die niét gewacht hebben.

Deze namiddag kreeg ik een chatje van Neil, dat hij in de Aveve was. Mijn eerste idee was nog dat hij iets nodig had voor zijn tuin, of het huis. Draad voor de randenmaaier of zo. Ik kon me niet voorstellen dat hij een overbodig contact zou hebben, zo voorzichtig als ik hem weet. Wanneer we elkaar zien, is dat immers op 3 meter afstand, en hij vlak voor de open deur.

Vanavond chatten we even, en ik vroeg of er veel volk was in de Aveve. Bleek hij in de auto gezeten te hebben, omdat zijn eega zo graag naar de Aveve wilde. Want "ze had zin om een paar dingetjes te kopen". Nu weet ik van hem dat zijn eega élke dag naar de supermarkt gaat voor boodschappen, want het is zo zielig, telewerken... ze komt niet buiten anders. Daar heb ik het al moeilijk mee, wij doen onze boodschappen gewoon 1 keer per week. 

Mijn vraag of het "noodzakelijke" zaken waren, die ze ging kopen, werd al niet meer beantwoord. Hij was boos omdat ik hem "de les spelde", "of ik zijn beoordeling, dat een Aveve-bezoek weinig risicovol is" niet vertrouwde. 

Zoals altijd kàn hij gewoon niet toegeven dat ik ook eens gelijk heb. Dus ik kreeg een kille "je zoekt weer het conflict op". Terwijl het voor mij een discussie was.

Gaan slapen met dit gevoel...niet fijn. Hij sloot het gesprek af, met een "genoeg voor vanavond, goedenacht". Oh, hij kwam wél nog lezen wat ik schreef daarna, maar zonder reactie. Toch blijf ik bij mijn standpunt. We zien morgen dan wel weer...

Zelf ben ik bij de eersten om te sneuvelen... zit 15 dagen in quarantaine in mijn eigen huis, mijn eigen slaapkamer.

Neils grootstse zorg? Dat ik hem besmet zou kunnen hebben (want hij is momenteel natuurlijk risico-pt). Met elke dag die voorbij gaat, daalt zijn risico, en stijgt het mijne. Dus zegt hij ongerust te zijn over mij... terwijl ik stabiel ben, gewoon in huis mag uitzieken. 

Het ging goed tussen ons, de afgelopen maanden. Ik ben de zorgende, de "voice of reason" om hem tijdig te laten rusten, en niet voortdurend bij zijn dochter te laten gaan werken. Hij geniet van zijn hervonden energie, vooral seksueel, en wil mij daar (als eerste??? ik stel de vraag bewust niet) van laten genieten.

Steeds vaker ontsnappen hem uitspraken als "ik heb al heel mijn leven gezocht naar een vrouw als jij, die geniet van seks, die er grapjes over kan maken, ermee kan lachen,...". Maar ik zal nooit de vrouw van zijn leven zijn. Daar heeft hij al een vrouw voor, eentje die hem in alles wil behagen, die in alles mee gaat. 

Hij draagt zo veel. Financiële zorgen.. hij bespreekt ze met mij, want wil zijn familie sparen. Zij mogen zich vooral géén zorgen maken. Resultaat is dat ik hoor dat zijn eega en dochter op zaterdag gezellig gaan shoppen, terwijl het financieel niet verantwoord is. Ik begrijp het niet, en zal het nooit begrijpen. 

Neen, ik ben te eigenzinnig voor hem. Te zelfstandig. Te vrij. 

Vanavond stelde hij me de vraag of ik nog steeds mijn "confident" had... mijn dagboek-vriend. Hij pikt het niet dat ik met een volstrekt vreemde over onze relatie zou kunnen praten... En de realiteit is dat ik met die persoon eigenlijk niet bepaald over Neil praat, al wat het al maar omdat hij andere en belangrijkere zaken aan zijn hoofd heeft. Maar vanavond kwam het terug boven "cela enlève une partie de toi de mon coeur". WTF???? Omdat ik een andere vertrouweling heb dan hem, los van het feit waarover we het hebben (wat eigenlijk bitter weinig Neil is) heb ik minder plaats in zijn hart??? Ja hoor, idd: "dois je couper les ponts? oui, selon ta promesse d'être fidèle".  Ik heb het gesprek afgesloten voor de avond.

Het is voor mij onaanvaardbaar dat iemand mij keuzes doet maken tussen vrienden en vertrouwelingen. Zijn leventjes is mss zo klein dat hij amper vertrouwelingen heeft, maar dat is niét mijn leven. Ik heb vrienden, collega's.... Sommigen weten dit, anderen weten dat. Maar zonder vertrouwelingen zou ik mijn job niet volhouden, zo simpel is het. Nochtans is dat precies wat hij van mij vraagt: alle contact verbreken met mijn dagboek-vriend. Ik zie niet in hoe, of waarom. We praten al zolang over compleet andere zaken, en Neil is daarin zelfs maar een fait divers. 

Ik heb ons gesprek voor vanavond afgesloten, duidelijk gesteld dat ik het er niet meer over wil hebben. Morgen is een nieuwe dag. Een nieuwe dag waarin we kunnen doen alsof vandaag niet bestond. Dàt is zijn manier... negeren. 

Zijn ongerustheid over mij... ze is vooral egocentrisch. Als ik corona heb, is hij ook "at risk". Meer zie ik er niet in.... 

Neil en ik: we brachten samen 3 dagen door. Drie zalige dagen, die zonder enig probleem verliepen. Niet in het minst omdat ik ook wel élke eigen inbreng negeerde, en me liet leiden. Maar hij deed zijn best: toonde me per scooter de omgeving, terwijl hij eigenlijk ginder was om te werken. Er valt hem niets te verwijten, en we hadden een fijne tijd samen.

Té fijn, zou je denken... Bij thuiskomst vroeg hij gelukkig een tweede advies cardio, en plots ging het heel snel: hij moest een triple bypass ondergaan. 12 januari was het zo ver, en dat was frustrerend. Want je wil zo veel doen, zo veel betekenen, maar je hebt geen enkel recht. Geen recht om op intensieve op bezoek te gaan. Geen recht om er uberhaupt te zijn. 

Gedurende zijn verblijf in het ziekenhuis werd ik geconfronteerd met zijn wrede kant. Meerdere keren waren zijn reacties ronduit wreed. Ik vergaf hem, bedacht mezelf dat hij nog confuus was, post-anesthesie. Maar intussen zie ik het anders. Een conflict vandaag, hoe zeer ik ook mijn best doe, bracht het aan de oppervlakte. Toch laat ik het passeren. 

Ik wil hem niét als partner. Ik wil niét met hem samenleven. Good luck voor zijn eega en dochter, om hem te verdragen. 

Wat ik me afvraag: is hij bij hen voorzichtiger, of niet? Let hij meer op zijn woorden, of ondergaan zij hetzelfde als mij? Ik kan het niet checken, en ik wil het antwoord eigenlijk niet kennen. Ik wil niet degene zijn bij wie hij zijn duivels loslaat, zonder risico. Hij zegt steeds weer dat hij me graag ziet. Dat hij meer dan goed voor hem is zich aan me hecht. Zoekt hij ruzie om afstand te creëren??? 

Ik was zo rustig vanochtend Ik bleef rustig. Ik bleef redelijk. Maar hij lokte me uit mijn tent, en ik liep erin. Dom dom dom. Ik moet het leren, me niet meer uit mijn tent te laten lokken. Ik moet ... ik ken het woord niet in het Nederlands... être irréprochable. Zo vaak ging het goed, deze laatste weken. Ik ontweek elk conflict. Maar ik ben niet perfect. Ik ben niét zijn eega, veronderstel ik. Hoe doet zij het??? 

Toch: ik zie hem graag. Hij vroeg me of ik van hem houd, op een moeilijk moment. Houden van... het zijn maar woorden, nietwaar? Want wat is het waard, als gevoel? Als woorden? Ik zie hem doodgraag. Ik wil bij hem zijn. Maar niet altijd. Houd je dan van iemand? Wat is houden van? Ik zocht al naar de definitie van "houden van". Ik vind vage definities, maar ze komen neer op "je wil het beste voor de ander, wat dan ook". Ik weet het niet... het is gewoon complex. Ja op een zeker niveau houd ik van hem. Maar niet in die zin dat ik alles voor hem zou opgeven.  Hij zou ook niet alles voor mjj opgeven. Integendeel: zijn dochter is zijn god, en daar kom ik niet in tussen. 

Ik laat de beslissing aan hem. Wil hij een weekend weg met mij? Dan moet hij het plannen. Wil hij me zien? Idem (want hij mag niet rijden, en mijn agenda is beperkt). Hij heeft alles in handen. We zien wel. Ben ik hierover aan het stressen? Neen, mijn leven gaat verder. Ik plan, ik organiseer, ik amuseer me. Op een correcte manier, maar toch...

Ik bespeur in Neil een angstige kant... gisteren kreeg ik reeds de vraag of ik mijn online incheck wel al deed, of ik mijn plaats al koos. Vanochtend idem. Heb hem kort geantwoord dat ik vanochtend "bezig" was en dat later zou doen. Zelfs dié hint kon hem er niet aan herinneren dat ik vanochtend om 11h onder het mes ging. Pas tegen 13h reageerde hij daarop, of het al achter de rug was, om hoe laat het ook weer doorging... Ik besef dat zijn onverschilligheid me steeds minder en minder raakt. Veranderen zal hij niet. Dus ik maak een scène, of ik laat het gewoon passeren. Hij is sowieso niet de man met wie ik mijn leven wil doorbrengen, dus de foutjes, die zijn voor een ander. Zij moeten hier ongetwijfeld veel vaker aan geconfronteerd worden als mij. Dat hij bij hen wél attent zou kunnen zijn, negeer ik. 

Ik besef dat we evolueren naar precies datgene wat hij wilde: goede vrienden die af en toe vrijen. Ik laat het voor wat het is. Met in mijn achterhoofd: wàt gebeurt er wanneer ik iemand tegenkom die me meer kan bieden? Als die iemand me dan ook nog aantrekt, fysiek en mentaal? Ga ik dan die keuze kunnen maken, in de wetenschap dat ik voor Neil nooit meer dan een soort sateliet, een optioneel aanhangsel zal zijn. 

Regelmatig verwijt hij me dat ik "vergelijk". Dat ik een verhaal van hem counter met mijn eigen ervaring. Erg menselijk, zou ik denken, maar voor hem is het een teken van mijn egoïsme. Maar telkens als hij een probleem bij mij countert met een gelijkaardige situatie bij hem, zegt hij "niet om te vergelijken maar..." waardoor hij nét precies hetzelfde doet. 

Ik heb geleerd te negeren. Onverschilligheid. Ik geniet van de goede momenten, en de minder goede, die laat ik gewoon passeren; Hij stelt zich terecht de vraag: hoe veel van mijn houdige gedrag is "écht", en "doen alsof". Maar zelfs dàt ga ik hem niet vertellen... het gaat hem niet aan. De dag dat de conclusie komt, zal ze an mij alleen zijn... 

Laat ik nu maar even genieten van 3 dagen, 2 nachten samen. 

Sinds we elkaar kennen, spreekt Neil erover om me eens mee te nemen naar hun huis in Spanje. Veel geloof hechtte ik er niet aan, want hij gaat er nooit alleen heen.

Ook nu: hij vermeldde me al in augustus dat hij eens enkele dagen moet gaan om alles in orde te brengen voor de winter. Met de boodschap dat zijn eega haar laatste vakantiedagen voor dit jaar had opgebruikt... om daarna te zeggen dat zijn zoon graag enkele dagen met hem mee zou gaan. Het liet me redelijk koud, omdat ik absoluut geen verwachtingen heb daarrond, ben er te realistisch voor geworden.

Tot hij 2 weken geleden zei dat zijn zoon geen "gat" meer in zijn werk ziet om hem te vergezellen, en dat hij dus alleen zal moeten gaan. Meteen vroeg hij wélk weekend ik zou weg kunnen. Samengevat: dit weekend zou me gelukt zijn, mits wat kunst- en vliegwerk, weekend 6 dec is onmogelijk, maar weekend 13 dec zou perfect zijn. Zijn reactie was dat het weekend van 13 dec ook zijn voorkeur wegdraagt.

Lijkt perfect, niet? Ik onderga een kleine ingreep 12 dec, waardoor ik 13 dec sowieso niet ga werken. Maar: 15 dec moet ik 's avonds thuis zijn, want à priori wordt mijn moeder die dag geopereerd. Hij moet een dag of 4 naar ginder, en ik kan 48 uur mee. 

... tot ik gisteren zijn tickets doorgestuurd krijg: van zaterdag 14 dec nm, tot dinsdag 17 dec. Wat moet ik daar mee??? Opvliegen voor amper 24 uur? Hij, de grote specialist in zoeken van het goedkoopste ticket, vond niet wat ik vond online: tickets met vertrek op vrijdag en terugkeer op dinsdag. Amper 5 minuten kostte het me om alternatieven aan zijn reisroute te vinden. 

Misschien heb ik hem in iets gedwongen door die alternatieven te vinden. Hij beweert geen tickets gevonden te hebben voor 13-15 dec, en hoopte gewoon dat ik mijn weekend kon verlengen tot dinsdag. De operatie van mijn moeder was hij "even uit het oog verloren". 

Daar sta je dan... voor de keuze. Trots blijven, koppig vasthouden aan je gelijk, en deze unieke kans laten voorbij gaan. Of gas terugnemen, je trots inslikken, en genieten van 48 uur samen, ver van hier. Ik koos het tweede. 

Of het de juiste keuze zal blijken te zijn.. de toekomst zal het uitwijzen. De vraag schoot door mijn hoofd: wil ik dit nog? Wil ik een man die zelfs niet het empathisch vermogen heeft om te kunnen inschatten wat zijn ticket-data met mij doen? Een man die een zo belangrijke datum voor mij (operatie van mijn mama, en het gaat niet om iets onschuldigs maar om kanker, en dat weet hij) gewoon vergeet?

Sinds zijn keuze voor reisdata heb ik me meermaals de vraag gesteld: wat als ik er gewoon een einde aan maak? Ga ik dan gelukkiger zijn? Ik heb zo veel gedacht aan Jules: de mogelijkheid te hebben om gewoon thuis te zeggen "wij hebben nood om even samen weg te gaan, maar we komen terug". Zowel bij hem als bij mij lijkt een dergelijk scenario onmogelijk. Dàt benijd ik Jules: hij hàd die kans, die openheid. Neil en ik... we moeten onder de rader blijven. Zelfs ginder, ik ben verwittigd: hij kan zich niet openlijk met mij vertonen. We kunnen gaan wandelen, ik 20 m voor of achter hem. Maar niét samen. Dus wat mag ik verwachten van die 2 dagen? In elk geval samen zijn, al is het dan binnenshuis. Geen angst dat er iemand plots binnenkomt, zoals hier in België. 

En toch... ergens, diep in mij, zegt iets : "wat als zijn eega last minute beslist om verlof zonder wedde op te nemen? wat als zijn zoon plots zegt dat hij best het weekend kan overvliegen?". Ik durf er niet in te geloven, denk ik...