Maar hij heeft àlle kaarten in handen. Nog meer dan de afgelopen 7 maanden... Dacht ik nog dat ik het 3 maanden gaf, in december...zijn we intussen ruim 7 maanden verder. Elke keer als ik er een opmerking over maakte, kreeg ik te horen dat het "over een maand beter zou gaan". 

Hij noemt ons "gelijken". Maar er is geen gelijkheid. Hij beslist wanneer we elkaar kunnen zien, en verwacht dan dat ik me aanpas. Omdat ik hem graag zie, pas ik me aan. Maar het weegt, steeds zwaarder. Ik moet toegeven: elke middag, wanneer hij weg geraakt, komt hij met me lunchen. Alleen beseft hij niet dat ook dit weegt om mijn organisatie, nog meer dan vroeger. Want ipv de snelle hap voor de pc, of een half uurtje met de collega's in de keuken, ben ik nu anderhalf uur weg van het werk. Hij doet zijn best, binnen zijn mogelijkheden. Maar de limieten van onze ontmoetingen worden bepaald door zijn mogelijkheden, nooit door de mijne. Dus hoe zou er sprake kunnen zijn van enige gelijkheid?

Toch moet ik ook de komende 4 weken beschikbaar blijven, in contact blijven. Wat zou ik hem graag gewoon willen kunnen zeggen: laat me maar gedurende die 4 weken. In plaats van te hopen, te smachten naar een berichtje, wil ik liever gewoon niéts horen. Dan moet ik ook niets verwachten, niet hopen. Neil vindt dat ik gewoon niets moet verwachten, en dan blij moet zijn wanneer we even kunnen chatten. Dat dit voor mij een vreselijke positie is, gaat er bij hem niet in. Hij vindt dat hij nu ook "beperkt" wordt door mijn vakantie? Welke beperking? Ik ben continu bereikbaar, neem elke keer de telefoon op, wie er ook bij me zijn. Zoëven heb ik een beslissing genomen: ik heb alle meldingen op mijn gsm uitgezet. Mijn hoop en verwachtingen kan ik niet uitzetten, maar ik kan hem wél laten voelen hoe het voor mij is... de ander niet rechtstreeks kunnen bereiken. Kinderachtig? Misschien wel. Maar ik moet iéts doen om me minder afhankelijk te voelen. 

Ik moet die 4 weken opvullen, zien door te komen. Ergens speelt de nieuwe speler op het veld daarin een rol. Hij biedt me veel afleiding, vult mijn avonden met lange chats waardoor ik even niét zit te wachten op een bericht van Neil. We hebben afgesproken om samen 36 uur door te brengen. Hopelijk volstaat dit om deze 4 weken heelhuids door te komen. Om rustig te blijven naar Neil toe. Om afstand te bewaren. Om hem minder te missen. Verder is deze man een leuke droom, maar zal het ongetwijfeld ook wel doodbloeden, en daar ben ik okee mee.

Hij zal me missen, dat weet ik uit ervaring. Hij zal me missen wanneer hij alleen in zijn bed ligt, tijdens een siësta. Hij zal me missen wanneer hij denkt aan onze vrijpartijen, en dàt zijn de momenten dat hij me contacteert, in de hoop dat ik vrij ben om te chatten. In de hoop op videosex. Ik ben nu een week ver, met amper wifi, en ik merk dat het hem frustreert en irriteert, dat hij niet kan videochatten. Mij brengt het rust daarentegen. Ik kan het beeld niet uit mijn hoofd krijgen, het moment dat hij me zei dat hij dat ook met zijn eega doet, op momenten dat ze niet samen zijn. 

Ik wil elke gelijkenis tussen mij en zijn eega uitwissen, weigeren. Amper 48 uur geleden kreeg ik het weer te horen... een domme aanleiding... zijn vraag in welke kleur ik mijn nagels gelakt had die dag. Een foto van de kleur leverde als reactie op "je moet eens naar een pedicure. Ik kan je iemand aanbevelen, vlak bij je bureau". De pedicure waarvan ik wéét dat zijn eega er ook gaat (iets wat hij me al zo vaak vertelde). Hij beseft het zelfs niet, hoe hij me steeds weer in dezelfde richting als zijn eega duwt. Volgende week komt de kapster. Ik heb zin in een rebelse daad... een kapsel waarvan ik wéét dat hij het niet mooi zal vinden. Neen, mijn haar moet iéts langer geknipt, zoals hij het haar van zijn eega knipt. Dus ik heb zin om het extreem kort te laten knippen, om duidelijk te maken dat ik IK ben. 

Steeds vaker komen er kleine barstjes in dat beeld. Momenten van kritiek op de beslissingen van zijn dochter. Opmerkingen over zijn vrienden, het inzicht dat hij ze soms gewoonweg niét zo interessant of aangenaam gezelschap vindt als hij me altijd doet uitschijnen. opmerkingen over zijn eega of zoon... Ik ga er niet meer op in, want als er één ding is dat ik intussen heb ingezien, is dat hij àltijd zal ageren op elk woord van mij. 

De voorvallen stapelen zich op. Een eenvoudige opmerking van mij dat hij me een ochtend niet gebeld heeft (terwijl het toch écht het enige moment is dat we zeker zijn dat we even kunnen praten, wanneer ik net op het werk ben maar nog inloop, en hij aan zijn ochtendritueel begint). Het was geen kritiek, enkel een opmerking dat ik gewend was geraakt aan ons belletje 's morgens en hem gemist had. De week erna kreeg ik elke dag ofwel géén telefoontje, ofwel een telefoontje 3 minuten voor ik een wekelijkse vergadering moet binnenstappen (en hij kent die dagen intussen). Volgens hem toeval, voor mij een onbewuste tegenzet "ik weiger te voldoen aan de verwachtingen, dus als je op dat ochtendlijke telefoontje rekent, moet die gewoonte doorbroken worden". Vandaag weer zo'n reactie: sinds ik op vakantie ben, probeert hij me af en toe even te bellen. Meestal is dat rond 19h, moment waarop hij in de auto zit, na zijn werk op weg naar huis. Gisteren kon ik niet echt praten want we zaten aan tafel te eten. Slecht getimed van mij... dus ik stuurde dat ik zou proberen op te letten om niet om 19h aan tafel te zitten. Zijn reactie was dat ik me daar geen zorgen over moest maken, en mijn uren niet aan hem moet aanpassen. Maar het resultaat was onmiddelijk: vandaag heeft hij me dus niets laten horen tijdens zijn rit naar huis. Een onverwacht immature kant, die hij ofwel niet wil toegeven, ofwel niet bewust uitvoert. 

Het resultaat is echter dat ik me niet meer moe maak. Ik ben gestopt met te willen mijn gelijk te halen. Ik geef toe, of ik het nu meen of niet. Ja, hij maakt van mij steeds meer zijn eega... en ik ben er steeds meer van overtuigd dat hij eigenlijk zijn eega zoekt maar dan mét een andere sexuele beleving. Echter, ik zal nooit zijn eega zijn, daarvoor ben ik toch té koppig. 

En dan, nét in deze periode, ontmoet ik een man. 20 jaar jonger dan mij, vluchteling in Nederland (wel geregulariseerd). Vanaf die eerste ontmoeting was er een gevoel van herkenning. Het maakt me doodsbang, en tegelijkertijd wil ik dit ontdekken, exploreren. Ik ben te sceptisch geworden om te geloven in liefde op het eerste gezicht. Om zelfs maar te geloven in liefde. Maar deze man fascineert me. Ik wil zijn verhaal kennen. Ik wil hem leren kennen. En dat gevoel is heel sterk wederzijds.Dus we gaan dit uitpluizen. Misschien ligt onze ontmoeting op een heel ander vlak dan je initieel zou denken. We zien wel. Maar we voelen beiden dat we erin moeten duiken. Dat is de enige manier om niet met een fixatie te blijven zitten. Misschien brengt enige tijd samen meer duidelijkheid waarom we elkaar moesten ontmoetten, en waarin de aantrekkingskracht zit. Gevaarlijk, maar ik wil geen vragen open laten. We zien wel. We plannen binnenkort 36 uur samen, omdat het kan. Hopelijk brengt dat al wat duideiljkheid...