Ik weet het, ik hoorde het reeds herhaaldelijk: ik zal nog van gedacht veranderen. Maar vandaag, net zoals de afgelopen jaren, blijf ik bij het idee: geef het nog 25, hooguit 30, jaar en dan is het voor mij goed geweest. Op 40h kende ik mijn "halfweg-crisis"... voorteken dat 80j mijn einde is?

Wel een moment om even stil te staan. Ben ik tevreden met waar ik sta? Met wat ik heb? Mijn leven.

De conclusie is "ja". Neil is nu 5 dagen weg, en ik mis hem eigenlijk minder dan ooit. Ik mis hem, laat daar geen misverstand over bestaan. Maar ik mis hem al maanden. Vorige week was ik 3 dagen alleen thuis. Van al die tijd kon hij exact 3 keer een mini lunch vrijmaken (géén 75 of 90 min, maar hooguit 40 minuten wegens 'last minute oponthoud"), één ochtendlijke koffie (dat dan wél uitliep in een korte vrijpartij), en één last minute vier-halfuurtje vlak voor vertrek omdat ik duidelijk maakte dat ik méér had verwacht tijdens die dagen. 

En toch, het is goed zo. Ik heb een stabiel gezinsleven. Diep vanbinnen had ik het anders gewild. Meer spanning, meer "summer of 69". Maar het is wat het is. En wanneer ik naar mijn kids kijk, denk ik "I did well". Het zijn fijne kinderen, en het worden hopelijk goede volwassenen. Hoe kan je vandaag de dag daar nog zeker van zijn? GSM, drugs, alle verleidingen... en toch, ik doe mijn best. Ik wil hen een goede start geven. Daarna... is het aan hen. 

De plaats van Neil in dat alles? Hij is mijn vrijheid, mijn me-time, mijn egoïsme. Niet meer en niet minder. Maar meer mag ik ook niet van hem verwachten. Verwacht ik niet van hem. Oh ja, ik droom van die avond uit dansen, ik droom van die enkele dagen in Spanje, ik droom van die nachten samen. Maar dromen... zijn bedrog, nietwaar? Hij stuurt me die dromen.... it's the scotch talking. Ik ken hem: wanneer hij een glas op heeft, droomt hij. Van mij. Ik beschouw het als een compliment. Ik ben zijn "droom-vrouw". Maar de realiteit, dié is anders. 

Jules weet het. Hij leert het. Hij had de droom... en komt nu de realiteit tegen. Ik gun hem de droom. Ik wil, samen met hem, geloven in de droom. Maar de realiteit haalt ons in. Hem, en mij. Door hem leefde ik de droom. Geloofde ik in de droom. Je leven omgooien. Een nieuwe start. Maar je sleurt je verleden met je mee, altijd. Op een dag, in je leven, maak je een keuze. Je zegt "ja" tegen iemand, tegen iets. En vanaf dàt moment ben je verantwoordelijk. Jij brengt nieuw leven, creëert nieuwe wezens. Zij zijn je verantwoordelijkheid. Zowel hij als ik als Neil. We weten waar we staan. We weten dat we vast zitten. We zijn intelligente mensen, lopen niet weg van wat wij zijn. We trachten een compromis te vinden. Voorlopig heb ik dat compromis, met Neil. Voorlopig... 

Btw wie écht wil weten wat het werd met Travis: hij maakte duidelijk dat hij me niét kon los zien van seks, en dus werd onze dag samen geannuleerd.  Die vrije dag invullen was geen probleem voor mij. Wat het voor hem werd: I don't care. Enkel dat mijn leven zo al ingewikkeld genoeg is, zonder hem. Dus zijn rol in dit alles... onbestaand. We zien wel. Voorlopig: niets.