Wel, 8/8 was het zo ver: in een steeds verder escalerend conflict schreef ik de woorden "c'est fini". En ik meende ze. Dus kreeg ik een beleefd bedankje voor 3 fijne jaren, en werd ik overal geblokkeerd. Het waren impulsieve woorden, en zo had het niet mogen gebeuren. Lang hield ik het dan ook niet vol, en ik ben er dan toch in geslaagd om hem ergens te contacteren, zeggende dat ik een vergissing gemaakt heb. 

IJskoud was hij. Formeel. Kwestend beleefd. Weigerde te zeggen of we zouden kunnen praten na zijn thuiskomst. Moest "erover nadenken" (waar ik altijd, op een ja/nee-vraag een duidelijk antwoord moet kunnen geven). De volgende ochtend was het alsof alles weer normaal was voor hem. Inclusief de "ik heb zin in jou"-gesprekken. En of ik nu ja of nee antwoord, het gesprek blijft die kant op gaan. Tot ik opgeef... alsof je aan een zeurend kind toegeeft om van het gezeur af te zijn... zo voelt het aan. En ik besef dat ik hier verkeerd mee doe. Dat het hem enkel versterkt in zijn idee dat alles weer goed is tussen ons.

Terwijl er voor mij niets goed is. Er moet nog zo veel uitgesproken worden, over deze laatste weken heen (en dat al van voor die avond van mijn thuiskomst). Tezelfdertijd weet ik nu al dat er geen tijd zal zijn om te praten. Dat hij zal opgeslorpt worden door zijn dochter, zijn gezin, zijn werk, zijn tuin. 

Voor mij is het nog niet zo zeker dat ik hiermee verder wil gaan.