Wat lijken ze op elkaar, Neil en Calimero... het verschil is de intentie. Maar als ik kijk naar de manier van communicatie, is het gewoon hetzelfde. Ik ga in de fout. Ik interpreteer uitspraken verkeerd. Ik trek conclusies waar ze niet zijn. 

Hoe komt het dan dat ik in mijn werk hier nooit last van heb, noch in mijn privé leven? Wat betekenen die mannen voor me, dat ik dat enkel bij hen zou vertonen? Of heb ik de ongelofelijke gave om nét die mannen te kiezen die zodanig externaliseren dat ze élke oorzaak van conflict enkel bij de ander kunnen leggen? 

Neil wil me geen kwaad, integendeel. Ik geloof hem als hij zegt dat mijn geluk het zijne bepaald...als het hem uitkomt. Op sommige momenten besta ik niet, en dan denkt hij niet na over hoe ik me daarbij voel. Ik moet het maar begrijpen. Maar soms ben ik het beu om altijd de "verstandige" te zijn, de "oudste dochter". Altijd maar de meest rationele zijn, degene die toegeeft, alles met de mantel der liefde bedekt. 

Maar Neil heeft me niet nodig. Toch niet op elk moment. Ja, er zijn momenten dat hij naar me smacht, verlangt. Dat élke opmerking op chat gevolgd wordt door een seksuele insinuatie. Wat hij nog steeds niet doorheeft (of weigert door te hebben) is dat dat averechts werkt. Hoe groot mijn verlangen ook is: als ik bij de tweede zin al een seksuele insinuatie voor mijn kiezen krijg, blokkeer ik. Alsof ik enkel goed ben voor dat? Hij wil me, hij wil tijd met me doorbrengen, maar vooral met het perspectief van seks. Hij noemt seks een "groot deel van onze relatie". Het is gewoon de basis... zonder seks, geen relatie (wat hij me in het verleden ook voorhield van "onze vriendschap gaat boven alles"). 

Eigenlijk moet ik triestig zijn voor hem... een man die zijn bevestiging, zijn identiteit naar mij toe laat afhangen van zijn seksuele prestaties. Aan wie ik er maar niet in slaag om uit te leggen dat seks een neveneffect is ,maar niet het doel.  Hij luistert niet. Is het cultureel bepaald? Of is het zijn persoonlijkheid, zijn nood aan bevestiging? Ik durf te hopen dat ik dat soort bevestiging niet nodig heb, maar me zeker genoeg voel van mezelf.

Is het verkeerd om soms medelijden te voelen? Deze man, 58 jaar, die zijn leven laat bepalen door eega, zoon en dochter. Ik ben slechts een zijspoor.... een zijspoor dat hij ziet als "het enige dat er enkel voor hem is". Geweldig: ik ben zijn secret garden, zijn pleziertje. Maar al de rest van de tijd plooit hij zich naar de eisen van zijn gezin. En tegenover zijn gezin ben ik altijd de verliezende partij.... 

Mijn emotionele investering wordt lager ,ik voel het. Is hij er.... great. Maar is hij er niet, dan is er een stuk van mij dat zegt "okee, je kan een berg administratie bijwerken". I don't care, eerlijk gezegd. I'm not at his service....