Hij vertrekt. Iets later ontvang ik een bericht - soms na enkele minuten, soms na enkele uren. "bedankt, voor alles" met een zoen. En daarna: stilte. Ik bracht het weekend door met enkele korte woordjes, maar ook 24 uur waarin mijn bericht zelfs niet gelezen werd. Om dan op zondagnamiddag terug op te duiken. Alles okee voor hem. Hij had een fijn weekend, vraagt zich af wat mijn programma is voor de rest van mijn zondag. Zijn manier om te vragen of ik thuis weg kan geraken, om elkaar te zien. Om te vrijen. 

Ik zweeg. Wilde geen ruzie. Het was sowieso een zware week: veel verplichtingen. Een kleine operatie. En wat er al zo lang zat aan te komen, is gebeurd: ik ben ingestort. We maakten ruzie. Ik heb hem de deur gewezen. Voorbij. Gedaan. Afgelopen. 

4 dagen heb ik geslapen. Een halve dag ben ik gaan werken, afspraken die ik niet kon of wilde verzetten. Maar verder sliep ik, van medicatie-inname tot medicatie-inname. 20 uur per dag. Ik besef dat ik iedereen ongerust maak. Mijn omgeving vraagt zich af wat er met me aan de hand is. Waar de energieke duracell-ik gebleven is. Waar de eeuwige optimist verdwenen is. Wat niemand weet, is dat al mijn energie gaat naar het binnenhouden van mijn tranen. Zodra ik alleen ben, thuis, in de auto, in bed, onder de douche... huil ik. 

4 jaar geleden nam ik een half jaar lang antidepressiva, omdat ik toen ook op was, door Calimero. Zo ver wil ik het niet meer laten komen, en toch denk ik eraan. Ik geef het nog 2 weken. Als het dan niet beter gaat, ga ik de stap terug moeten zetten. 

Tot dan probeer ik mezelf terug onder controle te krijgen. En dat doe ik zoals ik alles doe: voor 200%. Gevoelens uitschakelen, naar iedereen toe. Neil en ik, we praten weer. We vrijen. Voor het eerst fake ik bij hem. Thuis... ik loop weg. Annuleerde mijn vergadering vanavond, maar deed of ik ging. Zonderde me af in mijn bureau. Rust. Stilte. Controle. Ook over mijn lichaam. Vanaf vandaag geen medicijnen meer. Alcohol raak ik al niet meer aan, na die bewuste nacht. Controle over mijn lichaam. Geen voedsel meer, enkel maaltijdvervangers. Ik heb sowieso geen honger, voedsel was troost. Mijn dag verlof morgen ga ik verzetten. Behoefte aan controle over mijn werk. Terug àlles weten. 

Terug de sterke vrouw zijn die iedereen gewend is. Ik speel haar al zo lang... ik kan haar opnieuw spelen.