Hij nodigde me opnieuw uit om te gaan eten. En ik zei ja. Niet omdat ik met hem wilde praten. Niet omdat ik beleefd wilde zijn. Maar als om aan mezelf te bewijzen dat hij me niets meer doet. En het werkte... ik keek naar hem, luisterde naar hem. En vroeg me af wat ik in deze man gezien had. Op dit moment zie ik het niet meer in elk geval. Hij is blij met een etentje. Zegt hoe zeer hij me mist, nog meer als vriendin dan als minnares. Ik luister en zwijg. 

Toch windt hij er geen doekjes om: hij zal blijven proberen om mijn "hart terug te veroveren". Hij heeft er niets van begrepen... hij heeft, 7.5 jaar geleden mijn hart niet veroverd. Ik heb hem verleid. Ik miste Calimero, had daar net met veel moeite een definitief punt achter gezet. En ik miste een speciaal iemand. Neil kwam gewoon op het juiste moment opdagen, was receptief en onder de indruk van mijn voortvarendheid. Een makkelijke prooi voor mij. Te makkelijk misschien, achteraf gezien. Maar hij deed niets om mijn hart te veroveren... integendeel. Toch werd ik verliefd, en gaandeweg hield ik van hem. Of van het beeld dat ik van hem had, ongetwijfeld. Nu dat beeld is bijgesteld, zijn mijn gevoelens ook veranderd.

Mogelijk is dat de reden dat ik voor Calimero, ondanks alles, nog steeds een warm plekje in mijn hart heb. Omdat ik nooit meer geconfronteerd ben geweest met de man die hij eigenlijk is, zonder mijn gevoelens. Heel af en toe chatten we eventjes, praten we bij. Maar er is geen enkele toenadering, en da's maar goed. Soms vraag ik me wel degelijk af of ik hem zou kunnen "zien" zoals hij is. Maar dan gaan de fijne herinneringen mogelijk ook weg, en die zou ik missen. Vreemd, hoe ik op een jaar of twee meer mooie herinneringen heb dan met Neil op bijna 7 jaar. Want zelfs onze mooie momenten worden vaak overschaduwd door een conflict achteraf...

Hoe dan ook: twee relaties vol ruzies. Misschien ligt het echt aan mij. Misschien ben ik te veeleisend, te dwingend. Toch zie ik een constante: bange mannen. Mannen vol onzekerheid, zich zelfzeker voordoend maar onderliggend bang zijnde voor alles. Paranoïde mannen ook. Mannen die zich onderwerpen aan hun vrouw, en dan klagen dat ze geen ruimte krijgen in hun relatie, dat ze altijd moeten toegeven om "haar" gelukkig te maken. Er zelfs prat op gaan dat ze "leven om hun vrouw te behagen". Om dan naar een minnares te zoeken? 

Naar mijn gevoel was ik nog nooit zo lang zonder minnaar. En het zal wel aan alles wat me het afgelopen half jaar overkwam liggen, maar ik mis niets. Ik wil rust. Die heb ik nu. Of toch bijna... nog enkele losse eindjes, familiaal gezien, en alles is voorbij. 

Was dit het dan? Ga ik, vanaf nu, écht metro-boulot-dodo leven? Geen geheimen meer. Geen escapades meer? Geen opwinding meer? Gewoon een moeder die hard werkt om haar kinderen alles te geven wat ze nodig hebben, en daar niets voor in ruil krijgt? Daar vrede mee nemen? Zeggen "dit is mijn leven, en meer wordt het niet"? Zorgen dat ze een goede start hebben, emotioneel en financieel. Vandaag zeg ik "ja" tegen dat leven. Mijn werk is mijn alles. Nog veel meer dan mijn gezin. In mijn werk maak ik het verschil. In mijn werk verander ik levens. Klinkt dit hooghartig? Je kan het zo lezen en denken. Maar ik wéét wat ik presteer, en dààr ben ik trots op. Trotser dan op eender wat in mijn leven. Ik heb levens kunnen veranderen, en dàt is het beste gevoel dat er is.