Toch was het fijn, nog eens samen ontbijten. Zijn favoriete croissant van Le Pain Quotidien, een koffietje, een moment van normaliteit. Ik houd van onze ontbijtjes samen, en mis ze. Voor zijn operatie kwam hij regelmatig tot vlak bij mijn werk, en ontbeten we samen (ik was dan al 2 uur aan het werk, en hij kwam langs, een half uurtje, voor hij bij zijn dochter aankwam). Sinds 2020 lukt het niet meer. Om de meest domme reden: zijn auto mag de stad niet in. Hij gaf zijn wagen aan zijn zoon (die zijn prima auto inruilde voor een sportwagen, waar hij niet mee rondrijdt behalve in het weekend), en de andere aan zijn eega. Zelf rijdt hij nu met de "oude" wagen, die niet meer voldoet aan de normen voor stad. En hij kan geen goede reden geven waarom hij een nieuwe auto zou moeten hebben, want in principe rijdt hij enkel héél af en toe de stad in, in het weekend, en dan kan hij de auto van zijn eega nemen. Dus tot daar ontbijten vlak aan mijn werk... 

Zo zijn er nog verplichtingen. Hoogzwangere dochter wil haar 2de kindje tot 5 à 6 maanden thuis houden. Lees: de baby blijft in de zaak, zij werkt, en hij werkt weer als combi boekhouder/babysit. Dus ik weet nu al dat hij van half september tot december amper vrijheid zal hebben overdag. Ik ben verwittigd. 

Twee uitersten. Zijn grenzen, zijn "ik geloof niet in liefde"... tegenover zijn woorden bij het afscheid "je mag zeggen dat je van me houdt" (toen ik zei dat ik 'm graag zie). 

We zoeken elke gelegenheid op. Een vluggertje, gisteren, op mijn bureau, voor ik met mijn gezin vertrok voor de dag. Een koffie op een terras vanochtend, toen ik naar de winkel ging "ik kwam hem tegen op straat, en hij stelde me een koffie voor". En daarna weer elk onze eigen weg, naar onze eigen wereld. Maar we hebben onze "jardin secret", samen... en het is er goed vertoeven.

Maar het is geen liefde die ons opbrandt, of ons in gevaar brengt. We kennen beiden de grenzen van deze relatie. Willen we meer? Natuurlijk. Maar we nemen het zoals het komt. Het is zo vreemd om te merken dat ik in deze relatie de grootste realist ben. En misschien ligt daarin het verschil, én het duurzame. Want in mijn dagelijkse relatie is er ook zo veel realiteitszin, van beide kanten dan wel. Dat ik me niet laat meeslepen door de dromen van Neil, de overtuiging dat we nog wel eens samen op vakantie zullen geraken, nachten samen is ... goed. Dat is de beste omschrijving. Het is goed. Ik kan ervan genieten, maar heb geleerd te zeggen "on verra". De woorden die hij zo vaak uitspreekt, zijn ook mijn reactie geworden. Nog meer dan bij hem.

Wat me raakt, is hoe hij met affectie over mijn kinderen spreekt. Dat zijn hart een slag overslaat als één van mijn kids bij hen in de zaak langskomen, omdat ze hem aan mij doen denken. 

Is het perfect? Neen, dàt zeker niet. Onze relatie is en blijft voor een groot deel gebaseerd op lichamelijk verlangen, zeker van zijn kant uit. En dat frustreert me af en toe. Ik kan me niet anders voelen als hij, meteen na het vrijen (dat jammer genoeg nu beperkt blijft tot mijn bureau, door de lockdown), zijn telefoon neemt om te zien wélke oproep hij gemist heeft, zijn echtgenote terugbelt (want het zijn àltijd zijn eega, dochter, schoonzoon en héél soms zijn zoon), en me zegt dat hij moet gaan. Ik wéét dat elke vraag of ik die dag "tijd heb" een vraag is om me te zien en te vrijen. 

Dus het gebeurt dat ik -heel bewust- nu zeg dat ik géén zin heb in seks. Niet helemaal de waarheid. Maar ik heb ingezien dat ik het voor mezelf soms erger maak door mee op te gaan in het verlangen, en me daarna gebruikt te voelen. Dus weiger ik, en geniet ik van een moment samen zonder vrijen. Die beslissing genereert ook spijt. Maar minder... veel minder. 

Droom ik dan niet meer? Natuurlijk wel. Ik blijf dromen van enkele dagen samen weg. Een nacht samen. Maar ik zie er ook de beperkingen van in. We zijn té verschillend om samen te leven. Zoals hij ooit zei: "moesten we elkaar hebben ontmoet, 30 jaar geleden, hadden we samen kunnen evolueren". Maar nu, op onze leeftijd, zijn we volledige andere levens gewend. Hij de prins die bediend moet worden, en ik die een man wil die naast me staat, als gelijkwaardige. Echte gelijkwaardigheid.