Hij kwam even langs op het bureau, snelle stop. Later op de avond chatten we nog even, en begon hij over goed ik er had uit gezien. Woorden als "om op te eten". Iets later ging hij echter voor mij in de fout (al snapt hij zelf niet wààrom dit geen compliment is). Dat ik er, sinds onze ontmoeting, steeds stralender uit zie. Dat ik verzorgder ben. Betere manicure. Sexier gekleed. Mooiere haarsnit. Klinkt allemaal heel mooi.. tot je het even terugleest. VerzorgdER? Beter? Sexy-ER? MooiER?

Inderdaad, Neil heeft van in het begin zitten hameren op bepaalde aspecten van mijn uiterlijk. Vooral het feit dat ik geen nagellak droeg (en nog liever naar de manicure zou gaan, waarbij hij letterlijk zei "zoals mijn vrouw"), dat mijn haren te kort waren (door Covid werden ze vanzelfsprekend iets langer, en nu heb ik iéts langere haren... ) waren "werkpunten". Werkpunten waarvan hij regelmatig zegt dat ze geslaagd zijn.

Ik wilde hem net zeggen dat hij niet de enige was die ooit "verbetering" in mijn looks bracht. Calimero heeft me veel ellende bezorgd. Maar als er één ding waar ik hem ergens ook dankbaar voor ben, is dat hij mij steunde om ook jurken te durven dragen zonder panty. Voor ik gewicht verloor, droeg ik hoofdzakelijk -klassiek natuurlijk- broeken met losse tunieken. Verhullend. Na af te vallen begon ik te houden van jurken, maar nog onzeker. En al durfde ik best strak te gaan, het moest altijd met een panty. Dus zodra het iets warmer werd, ging ik toch nog terug naar broeken.

Calimero overtuigde me ervan dat ik zonder panties kon. Door hem kan ik nu in elk seizoen genieten van jurken. Dat moet ik hem nageven.

Maar toen besefte ik plots: de énige man in mijn leven, in een duurzame relatie, die mijn uiterlijk nooit heeft willen veranderen, is mijn eigen ventje. Op al die jaren heeft hij nooit, middels enige kritiek, iets willen veranderen of aanpassen aan mijn uiterlijk. Zelfs op mijn zwaarst heeft hij me nooit gevraagd om te vermageren, enkel om op mijn gezondheid te letten. Toen ik over die gastric bypass begon, was hij degene die me vroeg of ik er zeker van was, dat het voor hem niet moest. Als hij al eens iets "aanpast" aan mijn uiterlijk, is het enkel via positieve bekrachtiging, door me in een winkel een jurk voor te stellen om te passen. Soms jurken waar ik nooit een tweede keer naar zou gekeken hebben. Maar wanneer ik ze aantrok, moest ik telkens toegeven dat zijn keuze onverwacht mooi was. 

Echter, ik kan me geen enkele keer herinneren waarbij hij me voorstelde om iets te "verbeteren" aan mijn look. En ik weet dat hij wat heeft doorstaan op dat vlak (al die vormeloze donkere kleding, allerlei kleuren in mijn haren, de vreemdste oorbellen, ...). 

Hij ziet me zeker niet als "perfect". Hij is nog minder blind voor mijn gebreken, of zelfs voor de realiteit van wie ik ben. Het gaat soms hard tegen hard tussen ons. We discussiëren, onderhandelen, maken ruzie. 

Maar als er één ding is wat hij nooit geprobeerd heeft, is het mij, innerlijk of uiterlijk, veranderen om meer aan zijn wensen en ideeën te voldoen. En ik denk dat dàt een uitzonderlijke kwaliteit is in een man (of tenminste in mijn ervaring). 

In onze "thuiskomst"ruzie verweet Neil me op een gegeven moment dat ik blijkbaar geen eigen persoonlijkheid heb, als ik me zodanig aanpas aan de ander. Ik weet van mezelf dat ik overmatig, voor mijn vertrouwelingen hier op het irritante af, adaptatief ben. Dat was ik naar Calimero toe, en dat ben ik naar Neil toe. Dat was ik in al mijn relaties. Behalve in mijn relatie thuis. Het is niet perfect thuis. Maar we komen steeds weer tot een compromis, zonder toegevingen waar we ons niet goed bij voelen.  Plots was ik Neil zelfs dankbaar voor dat besef.