Eergisteren nog maar... zijn dochter belde me om advies. Ik vermoedde wel dat hij er achter zat, maar ok, ik vind haar wel nog steeds leuk, dus ik beloof de volgende dag langs te gaan. Tot mijn grote opluchting was hij er niet. Toch niet meteen. Na een half uurtje kwam hij er aan, samen met zijn eega. Oef, dacht ik, met hààr kan ik ook wel praten.

Maar hij draait rond me, stuurt haar naar boven met de kleinkinderen, veegt "een haar dat bijna in mijn ogen valt" weg... ik blijf rustig, reageer op niets. Praat met zijn dochter. Mijn antwoorden naar hem zijn kort, geen extra informatie. "we moeten eens gaan eten" -> "ja, ooit". 

En dan, om 3 u 's nachts, krijg ik een bericht op whatsapp: "dank je dat je langs kwam" met een zoenende smiley. WTF? Mijn antwoord kon niet duidelijker zijn: ik kwam langs op vraag van je dochter, die me geen kwaad deed. Ik praat graag met je echtgenote, die me geen kwaad deed. Maar ik vergeef je NIET voor je woorden van middag augustus, waarin je, intentioneel, verklaart me te willen kwetsen voor "al het kwaad dat ik je deed". Hij koos ervoor om me te kwetsen, voor "al het kwaad dat ik hem aandeed". 

Neil graaft zijn eigen graf. Elke keer dat hij zo'n zaken schrijft, stuurt, denkt... maakt hij mij enkel meer woedend. Ik wil hem vernietigen, kwetsen, fysiek en psychisch pijn doen... Toch blijf ik beleefd. Maar ik heb hem duidelijk gezegd dat ik op het punt sta dat ik me niet meer inhoud voor hem, maar enkel voor zijn eega en dochter, die het niet verdienen gekwetst te worden. Zij deden niets verkeerd, en moeten niets weten van al deze ellende. 

Toch hoop ik dat hij begrijpt en inziet hoe riskant het wordt voor hem om me te blijven "aanhalen". 

Mis ik hem? Ja en neen? Seksueel wil  ik niets... die heupprothese maakt dat ik uiterst voorzichtig ben, geen risico's wil lopen qua luxatie. Dus dàt blokkeert elk gevoel van "zin". Mis ik praten met hem? Ja en neen, want uiteindelijk interesseerde hij zich in niets meer in wat ik beleefde, maar moest ik luisteren naar ellenlange tirades ivm politiek, de arabieren, de chinese dreiging etc. Wat ik mis is iemand die er is voor mij, iemand die me me speciaal doet voelen. Maar misschien is het hoog tijd dat ik dat van mezelf vind. Het niet meer in een ander zoek. 

Zo ook 2 weken geleden.... midden in mijn werk een berichtje "of ik zin had om samen te lunchen?". Instinctief reageer ik "ok, bel je zo". Waarom? omdat er andere mensen in mijn bureau zaten, en ik niets wilde tonen. Op een ander moment zou ik hem gepeperd van antwoord hebben gediend. En daarna ben ik te beleefd om te annuleren, wetende dat hij al in het restaurant op me zit te wachten. 

Dus ik zat de lunch uit. Liet hem vertellen. Antwoordde zo kort en beknopt mogelijk op al zijn vragen, en vertelde niets meer dan wat hij vroeg. Geen details over nieuwe medische problemen hier in huis, geen details over het werk. Oppervlakkig.

Toch slaagde hij erin om me te destabiliseren. Begon over het feit dat er bij hem nog steeds een vlammetje brandt, dat hij me niet kan vergeten, dat ik zo kostbaar ben voor hem. Maar geen enkele introspectie, geen enkel moment waarop hij zichzelf in vraag trok, zijn woorden, zijn gedrag. Dus kwam het toch boven bij mij, en zei ik hem kort en krachtig dat hij me onvergeeflijk gekwetst heeft. Ik kàn hem niet vergeven, laat staan vergeten. Geen pagina omdraaien en doen alsof er niets gebeurd is. Hem zien brengt alle woede terug boven. En die lunch deed me enkel kwaad, geen enkel goed. 

Ik kies mijn momenten uit om bij zijn dochter langs te gaan. Momenten waarop hij er niet is. En dat ging goed, gedurende meerdere weken. Tot vandaag... hij was toch ter plaatse. En dan komt hij, alsof er niets aan de hand is, me een zoen geven, vragen of ik een thee wil, vrolijk... en ik wil hem enkel maar kwetsen. Ik wil hem vernietigen. Ik wil hem een fractie laten voelen van wat ik voel. 

Vergeving is niet mogelijk. Toch besef ik zelf: ik blijf genuanceerd in mijn woorden. Laat altijd een kiertje, hoe klein ook, open. Omdat er ergens, diep in mij, nog altijd dat sprankeltje hoop is. Minder dan een procentje maar het is er. En de deur sluiten, sleutel weggegooid, geeft geen enkele mogelijkheid meer. Ik weet goed genoeg dat de kans op een sprankje inzicht bijna nihil is. Maar de "bijna" maakt dat ik de ultieme manier om hem te kwetsen en voor eeuwig weg te duwen niet uitspreek... dat ik ook hém ontrouw was. Dat er anderen waren in die 7 jaren. Ik weet dat dàt de manier zal zijn om hem weg te duwen. Maar daar ben ik nog niet klaar voor.