Het zotste is: ik geloof hem absoluut als hij zegt "bij elke plek waar we heen gaan, in elk restaurant waar we gaan eten, denk ik "hoe zou jij het hier vinden?" en dan hoop ik dat we hier terug kunnen komen, maar dan zoals die éne keer: elk een eigen tafel, samen-apart". Ik begrijp hem niet, dat hij die avond zo'n geweldige ervaring vond. Ok, het was het restaurant van "een vriend" (de eigenaar van een restaurant, uit hetzelfde land, die hij énkel ziet of hoort wanneer hij in spanje is: is dàt een  vriend?), dus hij kon zich daar niet vertonen met mij. Maar ik voel niet de minste behoefte om alle restaurants die hij met zijn eega of familie uitprobeerde, opnieuw te gaan doen, elk aan zijn eigen tafeltje.

Erger: ik voel zelfs niet meer de behoefte om met hem naar Spanje te trekken. Hij houdt aan onze laatste reis een geweldige herinnering over. Bij mij worden de mooie momenten die er waren gebalanceerd met de momenten waarop hij kwaad was op me omdat de gps ons rondjes liet rijden (tezelfdertijd moest ik gps spelen op mijn gsm want hij moest zijn data sparen). Op de fijne avond die we -uiteindelijk- beleefden in een Irish pub, toen hij plots opstond en wilde vertrekken, omdat ik me "te uitdagend" gedroeg op de dansvloer (for the record: ik stond te dansen met 2 60-jarige Britse dames die zich amuseerden, terwijl Neil op een barkruk zat). 

Al zijn beloftes van "we gaan dansen" om dan op een barkruk te blijven zitten, soms 2 min mee te dansen omdat de Britse dames hem mee sleurden. Onze eerste reis was zijn excuus achteraf zijn hart. Onze tweede reis was dat opgelost, maar danste hij nog steeds niet. Op ons feest danste hij... met zijn eega. 

Hij blijft bang, en dat zal hij altijd blijven. We kunnen 100 km rijden vanuit hun vakantiehuis, en hij zal bang blijven dat iémand hem zal herkennen, zich hem zal herinneren, en hem later nog eens zal tegenkomen met zijn eigen vrouw. Hij wilde een maitresse, maar het levert hem een constante stress op. Bang...altijd weer bang. Terwijl hij, volgens mij, minder te verliezen heeft dan mij. Zijn eega zal hem nooit buiten zetten, daar ben ik zeker van. Wat het hier thuis zou opleveren: geen idee. Daar wil ik niet over nadenken, want dan word ik ook angstig. En zo wil ik niet leven. Ik wil die angst niet, elke dag opnieuw. 

Soms droom ik ervan om thuis te vertrekken (idd, vreemd voor een net-gehuwd persoon). Hoe zou mijn leven zijn? Maar ik zou zo veel moeten opgeven, we zouden beiden zo veel moeten opgeven. Het leven is goed, hier in huis. Een leven samen, met onze grootste gemeenschappelijke passie, en een leven apart, elk onze eigen vrienden, eigen uitstapjes, eigen interesses. Dit vind ik nergens meer. Dus waarom zou ik alleen willen wonen? Om "beschikbaar" te zijn voor een bange minnaar?

Mijn grootste angst komt soms bovendrijven: dat er iets gebeurt met zijn eega. Dat hij vrij zou zijn. Alleen. Dat wil ik niet, en dat besef ik steeds meer. Ik kan niet met hem samenleven. Ik wil niet met hem samenleven. En op dit moment wil ik nog steeds zelfs niet nadenken over met hem op vakantie gaan. Maar... al zei ik hem dat letterlijk.... hij blijft erover dromen. Hij noemt mij de realist, en het klopt. Ik droom niet over onbereikbare zaken. Ik leg me neer bij de realiteit. En die is dat we elk ons eigen leven, ons eigen gezin hebben. We zijn minnaars, maar geen partners.

Inderdaad, hij is het niet verplicht. Maar in een vakantie van ruim 3 weken waarin je wéét dat je amper alleen zal zijn om eens even te bellen, een uur laten verloren gaan? Het is gewoonweg niét in hem opgekomen om me te bellen onderweg, zo simpel is het. Ik heb het laten gaan, er verder geen woorden aan vuil gemaakt. 3 dagen later ging hij dochter en gezin ophalen, en toén belde hij wel. Evenals het weekend, al wist hij dat ik niet meer alleen thuis zou zijn... toch probeerde hij. Elke dag van dit lange weekend stuurde hij een "hi" (via sms) om te zien of ik kon bellen. Dus érgens is de boodschap toch blijven hangen "profiteer van elk moment". 

Eigenlijk zit ik niet te wachten op zijn telefoontjes, of zijn video-chat "we kunnen samen een moment delen" (zijn manier om te zeggen "ik ben alleen en kan videoseks hebben"). Het is best rustig, zonder conflicten. Zonder veel kans op contact.

We zijn nu precies 8 dagen verder, en de berichtjes beginnen "als jij hier zou geweest zijn, zouden we 3 keer per dag vrijen". Heb enkel geantwoord "ongetwijfeld". Ik zit hier, tussen de stinkende was van 3 tieners na 10 dagen tentenkamp, dus mijn hoofd staat absoluut niét naar seks-talk. Maar bij hem begint het te kriebelen.. as usual. Pech voor hem dat hij de afgelopen week, toen ik nog elke avond helemaal alleen in huis zat, liet voorbij gaan. Vanaf nu ben ik niet meer alleen thuis. So be it.

Ik wil dit jaar eens niét horen dat ik zijn vakantie ook maar op enige manier verpestte. Dus ik stuur hartjes, zoentjes, "ik geef je een knuffel", "love you". Talk the talk. Korte berichtjes, zonder meer. Ik stuur braafjes mijn locatie wanneer ik op restaurant ga, of zoals vandaag de kids ga ophalen. Verder "bonjour" "bonne nuit". 

Als ik heel eerlijk ben met mezelf, wil ik hier uit. Maar daar voel ik me gewoon niet sterk genoeg voor. Nog steeds niet. Ondanks alles nog steeds niet. Op onze beste momenten zijn we ongelofelijk intens samen. Alleen... elk van die momenten wordt overschaduwd door 10 conflictuele momenten. Misschien zal ik ooit de beslissing kunnen nemen. Maar nu nog niet. Nog steeds niet.

Al met al moet ik Calimero dankbaar zijn. Hij kon het wél: die afstand nemen, alle bruggen opblazen. Niet meer reageren op mijn berichtjes. Héél af en toe communiceren we, maar da's eerder omdat ik me -toch nog steeds- even wil verzekeren dat alles goed gaat met hem, met hen. Of we delen het feit dat één van onze favoriete auteurs een nieuw boek uitbracht, een mooi nummer dat we ontdekken. Maar hij houdt afstand, en dat is goed. Ik vrees dat Neil dàt nooit zal kunnen doen, die afstand creëren. Daarvoor is hij te... ik weet het niet... enerzijds angstig/aanhankelijk, anderzijds te macho/dictator. 

Intussen weet ik wél steeds beter wat ik hier thuis heb. Géén sterke fysieke relatie, maar wél een levenspartner met wie ik me amuseer, projecten onderneem, goed kan praten, op dezelfde manier in het leven sta. En ik blijf ervan overtuigd dat dàt op termijn nog altijd de juiste keuze is. Voor mij alvast.