Wat me wél lukte (of niet lukte, het is maar hoe je het bekijkt) is geen seks te hebben gedurende ruim 2 weken. Kusjes, knuffels... ok, maar zodra het iets verder ging, kwamen al die harde woorden weer in mijn hoofd "je ne suis qu'un serviteur de sexe, et tu dirais tout pour en avoir". 

Ik heb in die bijna 2 en een halve week gemerkt dat ik zonder seks kan. Perfect zelfs. Ik heb er véél plezier aan om iets met hem te eten, beetje te knuffelen, en elkaar dan een fijne dag te wensen. Hij...hij werd er zot van. Elke chat werd een allusie op... elk gesprek idem. Schreef ik dat ik graag in zijn armen wilde slapen, reageerde hij met "je dois te faire l'amour avant être capable de te laisser dormir dans mes bras". Ik heb intussen geleerd om deze opmerkingen gewoon compleet te negeren, er een uur over te laten gaan, en terug te komen met een ander onderwerp.

Ik vond een toepasselijke quote, die ik wijselijk niét stuurde: "quand une femme devient indifferente, vous saurez que vous l'avez perdu. Là, où il y a ni colère, ni haine, ni amour surtout. Quand l'indifference s'installe, plus de retour, pas de regrets. Le contraire de l'amour n'est pas la haine, mais l'indifférence". 

Maar het is een stukje waarheid. Ik zie hem graag, zeg tegen mezelf dat dit nog steeds de man is waar ik al met al zielsveel van houd. Maar als ik 's morgens geen "bonjour" krijg, wacht ik. Het lijkt een krachtsspel te worden: wié stuurt als eerste die "bonjour"??? Standaard was hij dat, omdat hij gewoonlijk een uur voor mij wakker wordt, rond 5.30h. Tegenwoordig wordt het 7 uur, 8 uur, soms 9 uur... Soms zet ik de eerste stap, en stuur hem die bonjour. Dan krijg ik meestal binnen de paar minuten reactie (teken dat hij checkt, want ons chatprogramma maakt geen enkel geluid op zijn gsm, dus hij moet actief checken). Dus het is echt een machtstrijd. En we zijn absoluut aan elkaar gewaagd...

Want tot die conclusie kwam hij intussen: we lijken zo veel op elkaar dat het regelmatig botst. Ik denk dat het niet ver van de waarheid is. Want ook ik heb mijn trots, mijn koppigheid, net zoals hij. Maar ik denk dat mijn opvoeding me christelijker heeft opgevoed dan hem, die zich zo gelovig waant. Ik ben opgevoed met  de kunst van dankbaarheid, terwijl hij me vlakaf kan zeggen (dom voorbeeld hoor) dat zijn favoriete biertje dat ik voor hem kocht vanmiddag bij de lunch niet koud genoeg was. Zijn eerste reactie op zijn cadeau (een sjaal, waar hij me al lang over sprak, dat hij graag een mooie sjaal zou hebben voor de winter) was "we hadden die samen moeten uitkiezen" ipv "dankjewel" te zeggen. Ik heb hem gelaten en er niets over gezegd, en die "dankjewel" is de volgende dag wél gekomen. Maar dankbaarheid voor alles wat een ander voor je doet, kent hij niet. Als het niet naar zijn "normen" als prins is (want hij heeft geleerd dat hij het recht heeft om als prins behandeld te worden), moet hij nl geen dankbaarheid tonen. 

Hij zijn opvoeding, ik de mijne. Hij zijn cultuur, ik de mijne. Ik blijf overtuigd dat mijn opvoeding meer waarde heeft, mij de kans heeft gegeven om me open te stellen voor mensen van alle slag, los van cultuur, religie, taal. Hij is trots dat hij racist is naar moslims toe, en overstelpt me met redenen om moslims niét in mijn leven toe te laten. Ik blijf bij mijn standpunt "kijk naar de persoon, niet naar zijn origine". 

Toch zijn we verbonden. En niet enkel door seks. We kunnen enorm genieten van samenzijn, praten, samen eten. Ik droom ervan om samen met hem zijn regio in Spanje te ontdekken, want verder zullen we samen nooit geraken. Er zitten zo veel limieten in deze relatie, en toch doen we voort. Omdat we beiden ook weten dat er ergens iéts is dat ons bindt... een verloren droom van hoe het had kunnen zijn.