Ergens kan ik het gewoon niet geloven, maar ik moet wel. 

Vrijdag wilde ik toch nog zo graag praten, maar werd 's middags compleet afgewezen. Om dan rond 15h toch de vraag te krijgen om samen iets te gaan drinken, om te praten. Heb mijn bureau verkozen, voelde me niet in staat om hem openbaar onder ogen te komen. 

2 vragen had Neil voor mij. 

Hij wilde dat ik akkoord kon gaan met het feit dat onze breuk een gemeenschappelijke beslissing is. Hij wil zich immers niet schuldig voelen over wat hij me aandoet, wil dat ik me niet enkel in zijn beslissing kan vinden, maar ze ook mee op me neem. Ik wilde niet, heb hem gezegd dat het vlakaf een leugen zou zijn, maar ging uiteindelijk overstag. Volgens Neil zou ik, als ik écht iets om hem gaf, zijn geluk boven het mijne moeten zetten.

De tweede vraag was om vrienden te blijven, af en toe als vrienden iets te kunnen gaan drinken of te gaan lunchen, om te weten of alles goed gaat met mij. Dat antwoord was gemakkelijker: als je mij uit je leven gooit, verlies je ook élk recht om te weten hoe het met me gaat. 

En toen vertrok hij. 

Vrijdagnacht was een slechte nacht. Het eenvoudige feit dat ik mijn akkoord gaf, onder druk, woog op me. Dus ondanks mijn belofte hem niet meer te contacteren, heb ik hem wél gestuurd dat ik niet akkoord kan gaan met die "gemeenschappelijke" beslissing. Het is zijn en alleen zijn beslissing om ons geen kans meer te laten.

Ik weet dat ik fouten heb gemaakt. Ik besef dat ik al lange tijd voel dat hij minder en minder aandacht voor me heeft, en dat ik steeds minder tot niet bestond tussen onze ontmoetingen in. En ik denk dat ik dan maar voor negatieve aandacht ging, nog steeds beter dan "geen aandacht". Verkeerd maar menselijk.

Maar hoe vaak ik dat ook tegen hem zei, dat ik aandacht miste, een klein berichtje tussendoor, onze telefoontjes... het drong niet door. Of liever: donderdag zei hij letterlijk dat hij in niets wil veranderen, en dus ook niet meer aandacht wil geven omdat ik dat vraag. 

Ik overleef. Probeer me bezig te houden. Vreemd genoeg lijkt lezen (buiten hard werken) de enige mentale activiteit die mijn gedachten voor eventjes volledig kan opeisen. Zonet kwam ik op een pagina met woorden die me raakten...

"je gaat door omdat je doorgaat"

en

"Ik ga ermee om zoals met de winter. Rug recht, gewoon doorgaan en maar hopen dat het gauw lente wordt"

Jules gaf me de raad: schrijf het van je af. Ik voelde me er niet klaar voor, maar ben blij dat ik het deed. Dat ik Neils beslissing échter maakte door ze zwart op wit neer te schrijven. 

Het is voorbij.