Maar een man die seks wil, hij zal alles toegeven, alles zeggen... Of zoals J het zegt "you've got the pussy, you've got the power". Twee wijze mannen in mijn leven... en toch luister ik niet! 

Na gisterenmiddag is alles weer "tout feu, tour flamme". Toch kan Neil het niet laten... steeds weer feiten checken, alsof hij zoekt naar de fout. Hij zal er nooit in slagen: over een deel van mijn leven ben ik volledig transparant, en over sommige dingen zal ik nooit iets zeggen. Hij blijft zeggen dat hij overtuigd is dat ik, in het begin van onze relatie, ooit hem ontrouw was. Hij haalt me aan, zegt me dat hij niet boos zal zijn als het zo is. Dat het een spannend verhaal zal zijn, net zoals al mijn andere avontuurtjes voor ik hem kende. 

Denkt hij werkelijk dat ik zo naïef ben dat ik hem geloof? Dat ik kan opbiechten wat ik deed, en hij me zal vergeven? Het zal me altijd blijven achtervolgen, zal voor altijd voor achterdocht zorgen. Ja, hij vindt mijn verhalen over mijn avonturen opwindend. Maar er zijn er genoeg, zonder te moeten liegen, van voor ik hem kende. Het is nu intussen trouwens 12 maanden geleden dat ik nog een misstap zette. Ik wil hem niet kwijt, en als ik met bdsm wil afspreken, zal het goed gepland moeten worden. Als... anderzijds, ik mag geen spel spelen met bdsm. Hij is correct, eerlijk en open naar mij toe, ook over zijn avontuurtjes. Maar het is een kant die ik graag exploreer, in alle veiligheid. En met Neil die nu 4 maanden babysit gaat spelen...

Neil anderzijds... hij blijft vaag over het aantal keren dat hij vreemd ging in zijn huwelijk. Ik heb al vaak discordanties opgemerkt in zijn aantallen, verhalen. Het kan me op zich niets schelen, het gaat over "voor mij". En als ik zie hoe moeilijk hij thuis weg geraakt, kan ik me effectief niet voorstellen hoe hij er nog iemand op zou kunnen nahouden. Hij maakte nl een grote fout: hij biechtte zijn avontuurtjes op. In de hoop dat het voor fantasie zou zorgen (zoals bij mij). Het zorgde echter enkel voor achterdocht bij zijn eega, en daar voelt hij vandaag nog steeds de gevolgen van. Het verklaart haar houding, om hem steeds te bellen, hem te controleren. Ik kan enkel blij zijn dat ik niet onder zo'n regime leef. Hier werden er al heel vroeg, nog voor er ooit iéts kon gebeuren, afspraken over gemaakt: mijn partner moet het toegeven, en dan stap ik daar overheen. Ik wil echter géén leugens, ook niet daarover. Maar hij wil dat ik, als ik vreemd ga, het zo discreet doe dat hij er nooit achter komt. Ik houd mijn woord. Of hij het zijne houdt, geen idee. Hij weet dat ik, als ik er ooit achteraf achter kom, er een breekpunt van maak. Ik wil openheid van hem, hij wil discretie van mij. Laten we er voorlopig van uit gaan dat we beiden ons aan onze afspraak houden. Maar ik ga niet checken of hij die afspraak breekt... ik wil niet verzanden in paranoia.

Intussen lijkt Mr USA van de aardbol verdwenen. Geen mails meer. Ik heb mezelf in vraag gesteld: ben ik ongerust ("ik hoop dat hem of zijn familie niets overkwam"), ben ik achterdochtig ("zie je wel, het was een scam, en aangezien ik mijn gsm nummer niet wilde geven, heeft hij het opgegeven") of ben ik onzeker ("zei of schreef ik iets verkeerds?")? Ik weet het nog niet... ik mis de afleiding, maar meer ook niet. Het idee was leuk, een internationale vriendschap. Met J heb ik bewezen dat het kan, online duurzame vriendschap. Ik weet dat hij er zal zijn, als het ooit nodig is (of maak ik mezelf maar wat wijs, J?).

Neil en ik, we zijn weer vertrokken voor een tijdje. Hij ging akkoord om een aantal "regels" op te stellen, waar we ons beiden aan zullen houden. Hij wil het geen regels noemen, dus ik ga het "lignes de conduites" noemen. Hopelijk brengt het rust in mijn hoofd...