Een geluk: vandaag had ik een dag verlof voorzien, om ergens te gaan helpen, iets bouwen. Maar de plannen veranderden, en ik besloot, tegen mijn gewoonte in, die dag verlof te laten staan. In de wetenschap dat mijn partner al voorzien had om de dag door te gaan brengen met zijn moeder en de kids. Een dag alleen thuis... heerlijk. 

Een dag waarop ik orde kan scheppen in de chaos die mijn leven werd. Of toch een poging waag. En dus weigerde ik de wandeling die Neil me om 11h last minute voorstelde. "ik ga wandelen met mijn kleindochter. Kom je mee?" Ik stond in de garage, omringd door zaken om op te ruimen. Gekleed in een jogging, amper opgemaakt. Ik ben niet goed met "last minute", en dat zou hij intussen moeten weten. Ik heb planning nodig, overzicht, controle. Met hem leerde ik al minder te plannen, leerde ik dat plannen toch steeds weer veranderen, of zelfs onmogelijk zijn. Altijd kans op het onverwachte.

Maar vandaag heb ik nood aan planning. En mijn plan was "de garage opruimen". Orde scheppen. In mijn huis én in mijn hoofd. Dat kàn ik gewoon niet onderbreken voor een wandeling met hem en zijn kleindochter. Niet zomaar. Had hij me vanochtend gezegd dat die mogelijkheid erin zat, dan zou ik dat hebben ingecalculeerd. Net zoals ik incalculeerde dat hij mogelijk zou langskomen vanmiddag. Ik zei hem dinsdag al dat ik vandaag vrij had genomen. Hij onthield het toch al, prima. Ergens is het hem ontgaan dat ik alleen thuis zou zijn (of vertelde ik het -bewust- niet expliciet?). 

Dus: wandeling neen. Langskomen over de middag: prima. Zo zat het in mijn hoofd. 

Intussen is hij al lang terug vertrokken. Stipt als altijd naar zijn dochter toe. Geen seconde te laat ginder. Ik ben degene die moet wachten. Wachten op een woordje, op nieuws. Op iets. Alles is goed bedoeld. Hij vertrok hier met een brede smile, omdat ik lachte. Er is zo weinig nodig om hem gelukkig te maken, enkel mijn geluk. Dus verberg ik. Omdat hij hier niets aan kan doen, aan deze wirwar van gevoelens. Het is mijn wirwar, en ik moet ze zelf ontwarren. Alleen. 

De dag gaat te snel. Over enkele uurtjes zijn ze hier weer allemaal. Vlucht ik weer weg. In slaap. In lezen. Ver weg van hier. Niét omdat ik mijn gezin niet graag zie. Maar omdat ik niet meer weet hoé ik normaal moet doen. 

Gisteren ging het mis. Ik dronk een glas, en nog een. Niet excessief veel. Geen slaapmedicatie (voor zover ik me kan herinneren), enkel iets tegen mijn verkoudheid. Maar ik ben ongelofelijk moe. Al weken sleur ik mezelf door de dagen. Mensen zeggen me al jaren dat ik eens tegen de muur zal lopen, dat ik dit werkritme niet volhoud. Maar het vreemde is: overdag, op mijn werk, barst ik van de energie. Ik multitask, heb alles onder controle, weet en zie alles, stuur bij waar nodig. Het duracell-konijn.

Thuis ligt mijn vermoeidheid. In mijn privé leven. Mijn sociaal leven. Mijn liefdesleven. Er is te veel hooi op mijn vork terecht gekomen.

En dus ging het gisteren mis. Ergens, na dat tweede glas, ben ik het bewustzijn verloren. Niet letterlijk, maar volgens mijn partner zat ik wezenloos voor me uit te staren aan tafel toen hij thuis kwam rond 23h. Het boek dat ik aan het lezen was geweest nog voor me. Hij praatte tegen me, en het duurde blijkbaar ettelijke minuten voor hij besefte dat ik niet reageerde. In paniek heeft hij de 100 gebeld. Drie verpleegkundigen, die me onderzocht hebben. Een suikerbepaling. Ongerustheid. Het is een waas... vanochtend werd ik wakker in mijn bed, en had een vage herinnering aan een vrouw die me steeds weer vroeg wat er was. Ik herinner me dat ik huilde, dat ik enkel kon zeggen dat ik zo moe ben. Dat alles te veel is geworden. 

Om half zes werd ik wakker, met die herinnering. Weinig tastbaar, maar voldoende om te beseffen dat het geen droom geweest was. Een gevoel van schaamte. Ik sprong in de douche, en om enkele minuten over zes stond ik al op het werk. Intussen is het 20.43h, en ben ik nét 10 minuutjes klaar met werken. En de realiteit komt terug, keihard. 

Mijn partner heeft me niets verweten. Het duurde even voor ik hem durfde bellen, vandaag. Maar geen verwijt, enkel lichte ongerustheid. Ik maak me geen illusies, die verwijten zullen nog wel eens komen. Maar momenteel beseft hij dat ik even niét de sterke vrouw ben die hij altijd naast zich heeft. En dus laat hij me rustig bekomen. 

Ergens, in een tekst, schreef ik (vanuit een personage dat praat over haar man, die haar verlaten heeft, een personage dat een prostituee lijkt te zijn): "ik mis hem. Ik mis een man die er voor mij is. Een man die me neemt zoals ik ben. Die me in zijn armen neemt zonder méér te verwachten. Een man voor wie ik iemànd ben in plaats van iéts." Dit is voor alle mannen die ik zag passeren: Calimero, Neil, maar nog zovele anderen. En het besef komt meer en meer dat ik thuis precies dàt heb wat ik wil. Waarom kan dat dan niet genoeg zijn?