|
we zijn 1 week verder... 1 week rust. Af en toe een berichtje. Elke ochtend "bonjour chéri"... soms om 7h, soms pas om 10h (as if ... hij is altijd wakker rond 5 à 6 h). Er sluipt routine in. Elke avond krijg ik filmpjes van de club waar hij met zijn eega gaat. Waar hij met mij heen ging. Waarvan hij op het moment dat we samen in Spanje waren zei dat er "naar het schijnt elke avond muziek is", en we samen heen gingen, en waarvan hij nu zegt "j'y allais déjà avant". Filmpjes van de band... en altijd, altijd, elke keer, komt zijn eega in beeld. Filmpjes die hij zogezegd voor "de familie" maakt, en dus moét zij er ook op. Het komt niet in hem op dat dat moeilijk zou zijn voor mij. Maar ik reageer niet, of enkel "sympa". Elk jaar opnieuw krijg ik te horen "je verpestte mijn vakantie". Ik houd me dus in, zwijg, en laat het van me afglijden...
JE SUIS UN CANARD. UN GROS CANARD. Ik houd het mezelf voor, mijn werk-mantra. Wat men ook tegen me zegt, ik ben een grote dikke eend, met een olie-achtige verenvacht. Elke druppel die op me valt, schud ik van me af. Niets raakt me. Reeds 24 jaar houd ik me dit voor, en ik gebruik het ook in deze situatie. Ik laat het van me afglijden. Verdwijnen. Elke druppel op mij valt op de grond. Ik laat niets mij raken. Ik gebruik dezelfde strategie voor Neil. Niets kan me raken.
Ik boekte een fotoshoot, enkele weken geleden. Toen ik nog dacht dat ik Neil wilde plezieren, tijdens zijn vakantie. Nu denk ik "girls are doing it for themselves". Een bevriende fotograaf,die al eerder een shoot van mijn kids deed, en in de zomer van 2016 van mij alleen... ik ga ervoor. Een boudoir-shoot. Ik zou me nergens anders veilig voelen, dan bij hem. Ik heb dit al zo vaak overwogen, maar nooit gedaan. En plots.. stomweg... een veiling... en hij stond ertussen. Een impulsieve beslissing, ongetwijfeld. Maar bij M voel ik me veilig... ik ken hem al 15 jaar. Hij deed de fotoshoot op het 50-jarig huwelijk van mijn ouders. Zijn nieuwe vriendin was er toen ook. Veilig. Een moment voor mezelf. Een foto voor mijn wederhelft, ongetwijfeld. Voor Neil: waarschijnlijk. Voor mezelf: absoluut!
Ik ben niet alleen. Ik heb J. Ik heb Jules. Beiden steunen me. Zij zijn de enigen die op de hoogte zijn van alles.. of toch bijna. Een enkeling weet "iets" (een collega op het werk, die me op een dag in tranen vond, tijdens een crisis). Maar de waarheid is: enkel ik weet alles. Nog steeds. Travis is meer "on the side". Hij is er, maar beperkt. Hij blijft hangen op die éne nacht, ooit, intussen zomers geleden. Hij blijft me vragen voor een weekend weg, een week weg. Maar het wordt te veel, dus ik blijf vaag. Al denk ik soms: waarom zou ik? Ik houd best van zijn gezelschap, ik moet enkel seks vermijden. Hij voelt zich alleen, dus waarom niet erop uit trekken samen?
Wanneer werd alles zo gecompliceerd? Ik "compartimenteer", dat besef ik. Maar dat heb ik nodig... anders stort ik in. J en Jules, elk van hen weet veel, maar niemand weet alles. Sorry guys....mes amours... mes adorables....
05-08-2021 om 18:42
geschreven door just a woman
|
