Empathie... het zit niet in hem, en zal er ook nooit in zitten. Dat bewijst hij vandaag ook weer. Dankzij enkele vriendinnen voelde ik me vanaf 21/5 iets beter. Een luisterend oor, iemand die voor mij besliste "wij gaan een dag samen naar de sauna, en ik boek allerlei sessies, jij moet enkel komen opdagen". Meer was er niet nodig om me er door te sleuren. Neil had hier geen deel aan, genoot enkel van het feit dat ik terug rustiger werd naar het werk toe en dus naar hem toe. Hij vertrok uiteindelijk 22/5 reeds naar zijn eega, 3 dagen eerder dan voorzien. Gerust in mij. 

En dus was hij er, via kleine berichtjes, zowel 22 als 23 mei. Snel een telefoontje als hij even alleen in de auto zit. Een berichtje. Tot gisterenmiddag... toen ik hem liet weten dat ik slecht nieuws kreeg ivm het werk, en alle stress me weer volop op mijn hoofd was gevallen. Dus schreef ik hem gisterenmiddag dat ik weer een moeilijke dag had. Zijn enige reactie was "je bent op vakantie, om uit te rusten, om je batterijen terug op te laden. Waarom een moeilijke dag?". Sinds mijn uitleg vanochtend (die hij wél al las deze ochtend) heb ik niéts meer gekregen. Geen "knuffel". Geen "sterkte". Gewoon stilte. Complete stilte. 

Wat ik hem vorige week zei, meende ik. Hoe erg ik het vind, voor hemzelf, dat hij niet weet hoe empathie aanvoelt. Hoe het aanvoelt om de ander "aan te voelen". Steun te kunnen bieden. Een arm emotioneel leven, vind ik dit. Hij vindt zichzelf "gevoelig". Omdat hij zich slecht voelt als de ander zich slecht voelt, en hij zich niet slecht wil voelen.  Maar wat hij maar niét kan of wil begrijpen: dàt is geen empathie. Dàt is de meest pure vorm van egoïsme. 

Ik sterk me in de wetenschap dat ik vriend(inn)en heb die die empathie wél hebben. De vriendin die me vrijdagavond, out of the blue, opbelde om te vragen of het wel met me ging (zonder dat ik haar in weken sprak), me 10 minuten aanhoorde en toen zei "zondag gaan wij samen naar de sauna". De collega die me vandaag, na een half woord van mijn baas op de vergadering vanochtend, belde om te horen of alles wel goed met me gaat, en me bijna een uur liet huilen en vertellen. Mijn team dat me 's avonds berichtjes stuurt met de boodschap "we zien dat je moe bent. Ben er voor je". 

Ik ben bang. Bang dat dàtgene wat mijn omgeving (privé en werk) al jaren voorspellen: dat ik tegen mijn muur ga aanlopen. Sinds eens week lijk ik, privé alvast, niet meer in staat om beslissingen te nemen. Ik loop hier rond in Amsterdam, stap op een tram, en kan maar niet beslissen waar ik zal afstappen, stel de beslissing steeds uit, tot ik zo veel te ver ben dat ik een eind terug moet op de tram. Sta in de supermarkt, en slaag er niet in om een eenvoudige keuze te maken als "wat zal ik eten vanavond?". Omdat niets me aanspreekt. Omdat ik gewoon met mijn verstand eet. Omdat ik niet kan kiezen, gewoonweg. Ik probeer te remmen, deze week, in de hoop dat die muur, over enkele dagen, zich weer een eindje van me verwijderd zal hebben...