Sinds we elkaar kennen, spreekt Neil erover om me eens mee te nemen naar hun huis in Spanje. Veel geloof hechtte ik er niet aan, want hij gaat er nooit alleen heen.

Ook nu: hij vermeldde me al in augustus dat hij eens enkele dagen moet gaan om alles in orde te brengen voor de winter. Met de boodschap dat zijn eega haar laatste vakantiedagen voor dit jaar had opgebruikt... om daarna te zeggen dat zijn zoon graag enkele dagen met hem mee zou gaan. Het liet me redelijk koud, omdat ik absoluut geen verwachtingen heb daarrond, ben er te realistisch voor geworden.

Tot hij 2 weken geleden zei dat zijn zoon geen "gat" meer in zijn werk ziet om hem te vergezellen, en dat hij dus alleen zal moeten gaan. Meteen vroeg hij wélk weekend ik zou weg kunnen. Samengevat: dit weekend zou me gelukt zijn, mits wat kunst- en vliegwerk, weekend 6 dec is onmogelijk, maar weekend 13 dec zou perfect zijn. Zijn reactie was dat het weekend van 13 dec ook zijn voorkeur wegdraagt.

Lijkt perfect, niet? Ik onderga een kleine ingreep 12 dec, waardoor ik 13 dec sowieso niet ga werken. Maar: 15 dec moet ik 's avonds thuis zijn, want à priori wordt mijn moeder die dag geopereerd. Hij moet een dag of 4 naar ginder, en ik kan 48 uur mee. 

... tot ik gisteren zijn tickets doorgestuurd krijg: van zaterdag 14 dec nm, tot dinsdag 17 dec. Wat moet ik daar mee??? Opvliegen voor amper 24 uur? Hij, de grote specialist in zoeken van het goedkoopste ticket, vond niet wat ik vond online: tickets met vertrek op vrijdag en terugkeer op dinsdag. Amper 5 minuten kostte het me om alternatieven aan zijn reisroute te vinden. 

Misschien heb ik hem in iets gedwongen door die alternatieven te vinden. Hij beweert geen tickets gevonden te hebben voor 13-15 dec, en hoopte gewoon dat ik mijn weekend kon verlengen tot dinsdag. De operatie van mijn moeder was hij "even uit het oog verloren". 

Daar sta je dan... voor de keuze. Trots blijven, koppig vasthouden aan je gelijk, en deze unieke kans laten voorbij gaan. Of gas terugnemen, je trots inslikken, en genieten van 48 uur samen, ver van hier. Ik koos het tweede. 

Of het de juiste keuze zal blijken te zijn.. de toekomst zal het uitwijzen. De vraag schoot door mijn hoofd: wil ik dit nog? Wil ik een man die zelfs niet het empathisch vermogen heeft om te kunnen inschatten wat zijn ticket-data met mij doen? Een man die een zo belangrijke datum voor mij (operatie van mijn mama, en het gaat niet om iets onschuldigs maar om kanker, en dat weet hij) gewoon vergeet?

Sinds zijn keuze voor reisdata heb ik me meermaals de vraag gesteld: wat als ik er gewoon een einde aan maak? Ga ik dan gelukkiger zijn? Ik heb zo veel gedacht aan Jules: de mogelijkheid te hebben om gewoon thuis te zeggen "wij hebben nood om even samen weg te gaan, maar we komen terug". Zowel bij hem als bij mij lijkt een dergelijk scenario onmogelijk. Dàt benijd ik Jules: hij hàd die kans, die openheid. Neil en ik... we moeten onder de rader blijven. Zelfs ginder, ik ben verwittigd: hij kan zich niet openlijk met mij vertonen. We kunnen gaan wandelen, ik 20 m voor of achter hem. Maar niét samen. Dus wat mag ik verwachten van die 2 dagen? In elk geval samen zijn, al is het dan binnenshuis. Geen angst dat er iemand plots binnenkomt, zoals hier in België. 

En toch... ergens, diep in mij, zegt iets : "wat als zijn eega last minute beslist om verlof zonder wedde op te nemen? wat als zijn zoon plots zegt dat hij best het weekend kan overvliegen?". Ik durf er niet in te geloven, denk ik...