Zelf ben ik bij de eersten om te sneuvelen... zit 15 dagen in quarantaine in mijn eigen huis, mijn eigen slaapkamer.

Neils grootstse zorg? Dat ik hem besmet zou kunnen hebben (want hij is momenteel natuurlijk risico-pt). Met elke dag die voorbij gaat, daalt zijn risico, en stijgt het mijne. Dus zegt hij ongerust te zijn over mij... terwijl ik stabiel ben, gewoon in huis mag uitzieken. 

Het ging goed tussen ons, de afgelopen maanden. Ik ben de zorgende, de "voice of reason" om hem tijdig te laten rusten, en niet voortdurend bij zijn dochter te laten gaan werken. Hij geniet van zijn hervonden energie, vooral seksueel, en wil mij daar (als eerste??? ik stel de vraag bewust niet) van laten genieten.

Steeds vaker ontsnappen hem uitspraken als "ik heb al heel mijn leven gezocht naar een vrouw als jij, die geniet van seks, die er grapjes over kan maken, ermee kan lachen,...". Maar ik zal nooit de vrouw van zijn leven zijn. Daar heeft hij al een vrouw voor, eentje die hem in alles wil behagen, die in alles mee gaat. 

Hij draagt zo veel. Financiële zorgen.. hij bespreekt ze met mij, want wil zijn familie sparen. Zij mogen zich vooral géén zorgen maken. Resultaat is dat ik hoor dat zijn eega en dochter op zaterdag gezellig gaan shoppen, terwijl het financieel niet verantwoord is. Ik begrijp het niet, en zal het nooit begrijpen. 

Neen, ik ben te eigenzinnig voor hem. Te zelfstandig. Te vrij. 

Vanavond stelde hij me de vraag of ik nog steeds mijn "confident" had... mijn dagboek-vriend. Hij pikt het niet dat ik met een volstrekt vreemde over onze relatie zou kunnen praten... En de realiteit is dat ik met die persoon eigenlijk niet bepaald over Neil praat, al wat het al maar omdat hij andere en belangrijkere zaken aan zijn hoofd heeft. Maar vanavond kwam het terug boven "cela enlève une partie de toi de mon coeur". WTF???? Omdat ik een andere vertrouweling heb dan hem, los van het feit waarover we het hebben (wat eigenlijk bitter weinig Neil is) heb ik minder plaats in zijn hart??? Ja hoor, idd: "dois je couper les ponts? oui, selon ta promesse d'être fidèle".  Ik heb het gesprek afgesloten voor de avond.

Het is voor mij onaanvaardbaar dat iemand mij keuzes doet maken tussen vrienden en vertrouwelingen. Zijn leventjes is mss zo klein dat hij amper vertrouwelingen heeft, maar dat is niét mijn leven. Ik heb vrienden, collega's.... Sommigen weten dit, anderen weten dat. Maar zonder vertrouwelingen zou ik mijn job niet volhouden, zo simpel is het. Nochtans is dat precies wat hij van mij vraagt: alle contact verbreken met mijn dagboek-vriend. Ik zie niet in hoe, of waarom. We praten al zolang over compleet andere zaken, en Neil is daarin zelfs maar een fait divers. 

Ik heb ons gesprek voor vanavond afgesloten, duidelijk gesteld dat ik het er niet meer over wil hebben. Morgen is een nieuwe dag. Een nieuwe dag waarin we kunnen doen alsof vandaag niet bestond. Dàt is zijn manier... negeren. 

Zijn ongerustheid over mij... ze is vooral egocentrisch. Als ik corona heb, is hij ook "at risk". Meer zie ik er niet in....