Maar een man die seks wil, hij zal alles toegeven, alles zeggen... Of zoals J het zegt "you've got the pussy, you've got the power". Twee wijze mannen in mijn leven... en toch luister ik niet! 

Na gisterenmiddag is alles weer "tout feu, tour flamme". Toch kan Neil het niet laten... steeds weer feiten checken, alsof hij zoekt naar de fout. Hij zal er nooit in slagen: over een deel van mijn leven ben ik volledig transparant, en over sommige dingen zal ik nooit iets zeggen. Hij blijft zeggen dat hij overtuigd is dat ik, in het begin van onze relatie, ooit hem ontrouw was. Hij haalt me aan, zegt me dat hij niet boos zal zijn als het zo is. Dat het een spannend verhaal zal zijn, net zoals al mijn andere avontuurtjes voor ik hem kende. 

Denkt hij werkelijk dat ik zo naïef ben dat ik hem geloof? Dat ik kan opbiechten wat ik deed, en hij me zal vergeven? Het zal me altijd blijven achtervolgen, zal voor altijd voor achterdocht zorgen. Ja, hij vindt mijn verhalen over mijn avonturen opwindend. Maar er zijn er genoeg, zonder te moeten liegen, van voor ik hem kende. Het is nu intussen trouwens 12 maanden geleden dat ik nog een misstap zette. Ik wil hem niet kwijt, en als ik met bdsm wil afspreken, zal het goed gepland moeten worden. Als... anderzijds, ik mag geen spel spelen met bdsm. Hij is correct, eerlijk en open naar mij toe, ook over zijn avontuurtjes. Maar het is een kant die ik graag exploreer, in alle veiligheid. En met Neil die nu 4 maanden babysit gaat spelen...

Neil anderzijds... hij blijft vaag over het aantal keren dat hij vreemd ging in zijn huwelijk. Ik heb al vaak discordanties opgemerkt in zijn aantallen, verhalen. Het kan me op zich niets schelen, het gaat over "voor mij". En als ik zie hoe moeilijk hij thuis weg geraakt, kan ik me effectief niet voorstellen hoe hij er nog iemand op zou kunnen nahouden. Hij maakte nl een grote fout: hij biechtte zijn avontuurtjes op. In de hoop dat het voor fantasie zou zorgen (zoals bij mij). Het zorgde echter enkel voor achterdocht bij zijn eega, en daar voelt hij vandaag nog steeds de gevolgen van. Het verklaart haar houding, om hem steeds te bellen, hem te controleren. Ik kan enkel blij zijn dat ik niet onder zo'n regime leef. Hier werden er al heel vroeg, nog voor er ooit iéts kon gebeuren, afspraken over gemaakt: mijn partner moet het toegeven, en dan stap ik daar overheen. Ik wil echter géén leugens, ook niet daarover. Maar hij wil dat ik, als ik vreemd ga, het zo discreet doe dat hij er nooit achter komt. Ik houd mijn woord. Of hij het zijne houdt, geen idee. Hij weet dat ik, als ik er ooit achteraf achter kom, er een breekpunt van maak. Ik wil openheid van hem, hij wil discretie van mij. Laten we er voorlopig van uit gaan dat we beiden ons aan onze afspraak houden. Maar ik ga niet checken of hij die afspraak breekt... ik wil niet verzanden in paranoia.

Intussen lijkt Mr USA van de aardbol verdwenen. Geen mails meer. Ik heb mezelf in vraag gesteld: ben ik ongerust ("ik hoop dat hem of zijn familie niets overkwam"), ben ik achterdochtig ("zie je wel, het was een scam, en aangezien ik mijn gsm nummer niet wilde geven, heeft hij het opgegeven") of ben ik onzeker ("zei of schreef ik iets verkeerds?")? Ik weet het nog niet... ik mis de afleiding, maar meer ook niet. Het idee was leuk, een internationale vriendschap. Met J heb ik bewezen dat het kan, online duurzame vriendschap. Ik weet dat hij er zal zijn, als het ooit nodig is (of maak ik mezelf maar wat wijs, J?).

Neil en ik, we zijn weer vertrokken voor een tijdje. Hij ging akkoord om een aantal "regels" op te stellen, waar we ons beiden aan zullen houden. Hij wil het geen regels noemen, dus ik ga het "lignes de conduites" noemen. Hopelijk brengt het rust in mijn hoofd... 

Het moet gezegd: ik blijf superkalm. Niet omdat ik hem niet meer graag zie. Maar ik ben gewoon murw, ik heb er geen ander woord voor. Stikop van de regels die steeds weer veranderen. Stikop van regels die plots verschijnen, terwijl ik ze niet kende. Stikop van regels die ik moet toepassen maar die hij zelf niet respecteert.

Dus ik heb de regels opgesomd. Twaalf regels kon ik vinden. Ik heb ze opgelijst, en na ons "gesprek" ga ik hem, telkens als hij één van zijn eigen regels overtreedt, gewoon melden dat regel nr x overtreden werd. Want ik ben moe, van steeds veranderende regels. Ik weet van mezelf dat ik een kameleon ben, dat ik me kan aanpassen, dat ik me buig en plooi naar het leven met iemand. Zo ben ik altijd geweest, en zo zal ik altijd zijn. Maar wanneer de regels steeds weer veranderen, heb ik geen enkele houvast. Dàt was het probleem met Calimero, en dàt wordt stilaan ook het probleem met Neil. Het grote verschil is de intentie.. ik kan bij Neil géén slechte wil ontdekken, waar Calimero in mijn ogen een ernstige borderline-persoonlijkheid is. 

Is Neil toxisch, zoals Jules me zegt? Op bepaalde vlakken zeg ik "absoluut". Maar hij maakt me ook gelukkig, wanneer het goed gaat tussen ons. Hij vult mijn leven aan, zodat ik mijn leven volhoud. 

Ik heb geen idee meer waar het heen gaat. Mijn bdsm-afspraakje heb ik geannuleerd. Officiële reden is mijn fysieke toestand (zonder meer uitleg: infiltratie in heup en nu moet ik me 14 dagen rustig houden, volgende week volgende infiltratie). Officieus: als het met Neil goed uitgeklaard wordt, wil ik eigenlijk geen risico lopen naar hem toe, hem niet verliezen, niet moeten liegen. Anderzijds: ik wéét al dat hij tot eind december amper tijd voor me zal hebben, door zijn tweede kleinkind waarvoor hij de babysit zal zijn. Dus wat belet me???

Er is een nieuwe speler in het veld. Laat ik 'm Mr USA noemen... Het vreemdste contact tot nu: een berichtje op linkedin, of ik wil schrijven. Beetje aarzelend in het begin, maar okee: het blijkt te gaan om een Amerikaan, die zijn carrière baseert op buitenlandse missies. Weduwnaar sinds 7 jaar. Zijn leven nodigt niet bepaald uit tot het maken van vrienden, en ivm projecten stelde een collega hem linkedin voor. En zo kwam hij, zoekende naar linken, plots mijn foto tegen. En waagde zijn kans...  Het contact is uiterst respectvol, geen insinuaties. Hij zit momenteel voor 6 weken in Belfast, en daarna... te zien waar hij heen vliegt. Dus we schrijven, old school: mails, geen directe chat. Hij kent niets van social media, en ik wil mijn gsm nummer nog niet vrijgeven (wat whatsapp, enige dat hij gebruikt) zou vrijmaken. We mailen, zoals ik vroeger penpalls had. Steeds langere mails. En ik kijk ernaar uit, naar zijn antwoord. Romantisch? No way. Maar een ontdekking van een persoon..en dat werkt altijd bij mij. Het helpt me ongetwijfeld om Neil niet lastig te vallen, afstand te houden. 

Maar: draai of keer het hoe je wil: ik houd van hem. Denk ik. Voor zo ver ik "houden  van" begrepen heb, houd ik van hem. Maar wat ik in het verleden al leerde: het is niet omdat je van iemand houdt, dat die persoon in je leven hoort. 

Little note to Jules: thx for always being there!!! 

Het moet gezegd: ik blijf superkalm. Niet omdat ik hem niet meer graag zie. Maar ik ben gewoon murw, ik heb er geen ander woord voor. Stikop van de regels die steeds weer veranderen. Stikop van regels die plots verschijnen, terwijl ik ze niet kende. Stikop van regels die ik moet toepassen maar die hij zelf niet respecteert.

Dus ik heb de regels opgesomd. Twaalf regels kon ik vinden. Ik heb ze opgelijst, en na ons "gesprek" ga ik hem, telkens als hij één van zijn eigen regels overtreedt, gewoon melden dat regel nr x overtreden werd. Want ik ben moe, van steeds veranderende regels. Ik weet van mezelf dat ik een kameleon ben, dat ik me kan aanpassen, dat ik me buig en plooi naar het leven met iemand. Zo ben ik altijd geweest, en zo zal ik altijd zijn. Maar wanneer de regels steeds weer veranderen, heb ik geen enkele houvast. Dàt was het probleem met Calimero, en dàt wordt stilaan ook het probleem met Neil. Het grote verschil is de intentie.. ik kan bij Neil géén slechte wil ontdekken, waar Calimero in mijn ogen een ernstige borderline-persoonlijkheid is. 

Is Neil toxisch, zoals Jules me zegt? Op bepaalde vlakken zeg ik "absoluut". Maar hij maakt me ook gelukkig, wanneer het goed gaat tussen ons. Hij vult mijn leven aan, zodat ik mijn leven volhoud. 

Ik heb geen idee meer waar het heen gaat. Mijn bdsm-afspraakje heb ik geannuleerd. Officiële reden is mijn fysieke toestand (zonder meer uitleg: infiltratie in heup en nu moet ik me 14 dagen rustig houden, volgende week volgende infiltratie). Officieus: als het met Neil goed uitgeklaard wordt, wil ik eigenlijk geen risico lopen naar hem toe, hem niet verliezen, niet moeten liegen. Anderzijds: ik wéét al dat hij tot eind december amper tijd voor me zal hebben, door zijn tweede kleinkind waarvoor hij de babysit zal zijn. Dus wat belet me???

Er is een nieuwe speler in het veld. Laat ik 'm Mr USA noemen... Het vreemdste contact tot nu: een berichtje op linkedin, of ik wil schrijven. Beetje aarzelend in het begin, maar okee: het blijkt te gaan om een Amerikaan, die zijn carrière baseert op buitenlandse missies. Weduwnaar sinds 7 jaar. Zijn leven nodigt niet bepaald uit tot het maken van vrienden, en ivm projecten stelde een collega hem linkedin voor. En zo kwam hij, zoekende naar linken, plots mijn foto tegen. En waagde zijn kans...  Het contact is uiterst respectvol, geen insinuaties. Hij zit momenteel voor 6 weken in Belfast, en daarna... te zien waar hij heen vliegt. Dus we schrijven, old school: mails, geen directe chat. Hij kent niets van social media, en ik wil mijn gsm nummer nog niet vrijgeven (wat whatsapp, enige dat hij gebruikt) zou vrijmaken. We mailen, zoals ik vroeger penpalls had. Steeds langere mails. En ik kijk ernaar uit, naar zijn antwoord. Romantisch? No way. Maar een ontdekking van een persoon..en dat werkt altijd bij mij. Het helpt me ongetwijfeld om Neil niet lastig te vallen, afstand te houden. 

Maar: draai of keer het hoe je wil: ik houd van hem. Denk ik. Voor zo ver ik "houden  van" begrepen heb, houd ik van hem. Maar wat ik in het verleden al leerde: het is niet omdat je van iemand houdt, dat die persoon in je leven hoort. 

Little note to Jules: thx for always being there!!! 

Het moet gezegd: ik blijf superkalm. Niet omdat ik hem niet meer graag zie. Maar ik ben gewoon murw, ik heb er geen ander woord voor. Stikop van de regels die steeds weer veranderen. Stikop van regels die plots verschijnen, terwijl ik ze niet kende. Stikop van regels die ik moet toepassen maar die hij zelf niet respecteert.

Dus ik heb de regels opgesomd. Twaalf regels kon ik vinden. Ik heb ze opgelijst, en na ons "gesprek" ga ik hem, telkens als hij één van zijn eigen regels overtreedt, gewoon melden dat regel nr x overtreden werd. Want ik ben moe, van steeds veranderende regels. Ik weet van mezelf dat ik een kameleon ben, dat ik me kan aanpassen, dat ik me buig en plooi naar het leven met iemand. Zo ben ik altijd geweest, en zo zal ik altijd zijn. Maar wanneer de regels steeds weer veranderen, heb ik geen enkele houvast. Dàt was het probleem met Calimero, en dàt wordt stilaan ook het probleem met Neil. Het grote verschil is de intentie.. ik kan bij Neil géén slechte wil ontdekken, waar Calimero in mijn ogen een ernstige borderline-persoonlijkheid is. 

Is Neil toxisch, zoals Jules me zegt? Op bepaalde vlakken zeg ik "absoluut". Maar hij maakt me ook gelukkig, wanneer het goed gaat tussen ons. Hij vult mijn leven aan, zodat ik mijn leven volhoud. 

Ik heb geen idee meer waar het heen gaat. Mijn bdsm-afspraakje heb ik geannuleerd. Officiële reden is mijn fysieke toestand (zonder meer uitleg: infiltratie in heup en nu moet ik me 14 dagen rustig houden, volgende week volgende infiltratie). Officieus: als het met Neil goed uitgeklaard wordt, wil ik eigenlijk geen risico lopen naar hem toe, hem niet verliezen, niet moeten liegen. Anderzijds: ik wéét al dat hij tot eind december amper tijd voor me zal hebben, door zijn tweede kleinkind waarvoor hij de babysit zal zijn. Dus wat belet me???

Er is een nieuwe speler in het veld. Laat ik 'm Mr USA noemen... Het vreemdste contact tot nu: een berichtje op linkedin, of ik wil schrijven. Beetje aarzelend in het begin, maar okee: het blijkt te gaan om een Amerikaan, die zijn carrière baseert op buitenlandse missies. Weduwnaar sinds 7 jaar. Zijn leven nodigt niet bepaald uit tot het maken van vrienden, en ivm projecten stelde een collega hem linkedin voor. En zo kwam hij, zoekende naar linken, plots mijn foto tegen. En waagde zijn kans...  Het contact is uiterst respectvol, geen insinuaties. Hij zit momenteel voor 6 weken in Belfast, en daarna... te zien waar hij heen vliegt. Dus we schrijven, old school: mails, geen directe chat. Hij kent niets van social media, en ik wil mijn gsm nummer nog niet vrijgeven (wat whatsapp, enige dat hij gebruikt) zou vrijmaken. We mailen, zoals ik vroeger penpalls had. Steeds langere mails. En ik kijk ernaar uit, naar zijn antwoord. Romantisch? No way. Maar een ontdekking van een persoon..en dat werkt altijd bij mij. Het helpt me ongetwijfeld om Neil niet lastig te vallen, afstand te houden. 

Maar: draai of keer het hoe je wil: ik houd van hem. Denk ik. Voor zo ver ik "houden  van" begrepen heb, houd ik van hem. Maar wat ik in het verleden al leerde: het is niet omdat je van iemand houdt, dat die persoon in je leven hoort. 

Little note to Jules: thx for always being there!!!