Intussen weet ik dat hij vanochtend om 3.30h vertrokken is, en rond 19h ter plaatse zou zijn. Niét via hem, maar via zijn dochter. Wat maakt het ook uit? Hij is weg. Hoe lang? Niet echt duidelijk... week of 3 ongetwijfeld. Kan het me schelen? Ik vrees van niet. Ik kijk uit naar de rust. De afwezigheid van het "onverwachte". Het plotse "kunnen we lunchen samen?" als ik eigenlijk te veel werk heb. Even geen opmerkingen die kwetsen.

Eergisteren scoorde hij nog maar eens. We spraken over opvoedingsstijlen, naar aanleiding van een confrontatie tussen hem en zijn schoonzoon. Zijn dochter en schoonzoon hebben het moeilijk om hun kinderen eens te laten huilen. Elke huilbui of crisis moet gesust worden, elke frustratie moet verklaard worden. Dus schipperen ze tussen "overmatige liefde" of "verwijten". Maar nooit lijken ze gewoonweg limieten te stellen en hun kind eens te laten huilen. Neil daarentegen wil het kind laten huilen, zijn frustratie laten doormaken (tot daar volg ik hem). Maar... hij vindt ook dat het kind dan mag vastgenomen worden op een manier die ik als hardhandig zie. Hij vertelde me verhalen over hoe hij zijn zoon afleerde om te liegen tegen hem: door hem een flinke klap te  verkopen. Zelf sta ik in het midden tussen beide strategieën: limieten stellen maar nooit middels fysieke agressie, op welke manier dan ook. 

Vlak voor we uit elkaar gingen (wat op dat moment, voor zover we wisten, ons laatste moment samen zou zijn voor hij op vakantie zou vertrekken) kreeg ik te horen "jij, jij hebt er je gemakkelijk van af gemaakt. Jij hebt je man de kinderen grotendeels laten opvoeden.". Ik kan enkel hopen dat hij niet heeft ingeschat hoe hard die woorden waren. Okee, ik ben minder thuis dan hun papa. Maar het opvoeden hebben we absoluut samen gedaan, in een bijna vanzelfsprekende symbiose. Hier geen good cop-bad cap (vlg Neil was zijn eega de good cop, hij de bad cop), maar een alterneren tussen beide rollen. Mijn partner en ik hebben beiden afwisselend, afhankelijk van het onderwerp of onze energie, beide rollen op ons genomen. En ik geef zonder problemen toe dat hij vaker aanwezig was voor huiswerk en avondeten. Maar het opvoeden... dàt hebben we beiden gedaan. Samen. 

Voor hem is het voorbij, zijn uitspraak. Hij zei "ik had het niet mogen veronderstellen". Maar géén excuses voor zijn uitspraak. En ze resoneert in mijn hoofd... steeds opnieuw. Toch zal ik zwijgen. Ik wil géén verwijten meer dat ik "zijn vakantie verpestte omdat ik niet verdroeg dat hij met zijn eega en gezin op vakantie was". Ik zorg voor een programma, dat ik bezig blijf, de komende weken. "Bonjour" elke morgen. "Bonne nuit" als ik eraan denk (hij stuurt het zelf ook niet meer elke avond, dus waarom zou ik? ). Wat voor mij belangrijk is, is het niet voor hem. Ik krijg een hekel aan "bonjour". Ik vervang het, door "bongiorgno" "good morning", maar ik houd het wel vol. Ik moet "irreprochable" zijn, om hierin te overleven. 

Soms denk ik aan Calimero. Hoe zou hij met mijn huidige stress omgaan? Er gebeurt zo veel... angsten rond mijn dochter. De genezing van mijn zoon. Mijn eigen gezondheid. Zou hij meer empathie tonen? Ik kan hem veel verwijten, maar niét dat hij me begreep en aanvoelde. Neen, ik wil niets meer met hem. Maar ik betreur het dat hij niet meer in mijn leven is, soms. Soms ook weer niet. Ik weet het niet... Ik weet het gewoon niet meer...