Hij zal het op "ik wil je niet storen" steken. De eeuwige gentleman. Maar stoor ik hém dan wel, door iets te sturen? Waarom moet alles zo ingewikkeld, zo afgewogen, zo delicaat zijn? Ik mis hem, hij mist mij. Of misschien maak ik mezelf dat laatste maar wijs...

Ja, ik ben "high maintenance". Maar met enkele berichtjes doorheen de dag zou ik al blij zijn. Ik hoef niet zo nodig een hele lange chat op zo'n vrije dag. Ik besef maar al te goed dat hij daarvoor te zeer "in de gaten gehouden wordt". Maar een klein iets, een teken, gewoon IETS. Neen, het is aan mij om het initiatief te nemen... Waarom reageert hij dan wél als ik iets stuur? Als hij ons chatprogramma opent, wat belet hém dan om me iets te sturen? 

De afgelopen maand werd het me absoluut duidelijker. Mijn werk komt met stip op de eerste plaats. Er was een tijd dat ik Neil op een gezamenlijke eerste plaats zette. Maar het is voorbij. Ik loop niet meer weg op mijn werk voor hem. Covid helpt daarbij, want gaan lunchen is onmogelijk. 

Dus Neil staat nu op hetzelfde niveau als mijn thuisbasis. Namelijk: het tussendoortje tussen mijn werkmomenten. Werk is mijn absolute nummer 1. Al de rest regelt zich errond... Het is duidelijk geworden voor mij. Leuk tussendoortje, maar ook niets meer...

mijn verwachtingen waren nochtans hoog gespannen... maar hij heeft ze niet waargemaakt. So be it...