En ik ben blij dat ik die beslissing nam. Een rustige rit, al babbelend, ginder nog lang bij de juwelier gezeten. Ik begreep natuurlijk amper iets van wat er gezegd werd, maar er moest meer dan "enkel een ring afgehaald". Waar het uit kwam, weet ik niet, maar hij had nog een diamant bij die hij in een ring wilde laten zetten voor zijn schoondochter, als "zo maar"-cadeautje, omdat ze dat verdiende. Daarna werden er nog allerlei juwelen bovengehaald, halskettingen, oorbellen,... losse stenen om nog in een juweel te verwerken. Hij vroeg mijn mening, voor zijn schoondochter. Tot ik er stilaan achter kwam dat hij eigenlijk mijn keuze vroeg voor mij. 

Neil is een genereus man, dat heb ik altijd geweten. Als hij geld heeft, wil hij iedereen een plezier doen. In deze zijn schoondochter, en mij. De diamanten oorbellen die hij me beloofde, lang geleden. Voor hem moet het groots zijn, opzichtig. Ik houd van subtieler, dus gelukkig had ik -nog met het idee dat we voor zijn schoondochter kozen- de kleinste al aangeduid (al is "kleinste" relatief), zeggende dat die jonger overkomen. Hij was blij me ze te kunnen bestellen, voor mijn 50ste verjaardag (23 maanden geleden), voor onze 5 jaar samen (over ruim 2 maanden), voor het feit dat ik er nog steeds ben.

Ik had het niet verwacht. Dure cadeaus maken me zenuwachtig, dat is altijd zo geweest. Diep vanbinnen wilde ik zeggen "neen, ik wil ze niet. Gebruik je geld voor iets anders, die generator die je al zo lang wil kopen. Investeer ze in de bouw van je huis, in je wagen, in iets voor jou". Maar ik kon niet met hem hierover beginnen discussiëren, onder de ogen van zijn vriend. Ik kon hem zijn glunderen, zijn blijdschap om me een cadeau te geven, niet afnemen. 

Die emotionele afstand, ze is er nog steeds. Maar misschien is ze net gezond, precies wat ik nodig heb om deze relatie te laten verder bestaan? Meer leren genieten van het moment, zonder grote verwachtingen. Enkel dromen, waarvan we wel zullen zien wélke we kunnen laten uitkomen. Geduldiger zijn. Niet verwachten dat hij denkt en handelt zoals mij. Hem zichzelf laten zijn...met zijn mooie kanten en de kantjes die me ergeren.

Wat lijken ze op elkaar, Neil en Calimero... het verschil is de intentie. Maar als ik kijk naar de manier van communicatie, is het gewoon hetzelfde. Ik ga in de fout. Ik interpreteer uitspraken verkeerd. Ik trek conclusies waar ze niet zijn. 

Hoe komt het dan dat ik in mijn werk hier nooit last van heb, noch in mijn privé leven? Wat betekenen die mannen voor me, dat ik dat enkel bij hen zou vertonen? Of heb ik de ongelofelijke gave om nét die mannen te kiezen die zodanig externaliseren dat ze élke oorzaak van conflict enkel bij de ander kunnen leggen? 

Neil wil me geen kwaad, integendeel. Ik geloof hem als hij zegt dat mijn geluk het zijne bepaald...als het hem uitkomt. Op sommige momenten besta ik niet, en dan denkt hij niet na over hoe ik me daarbij voel. Ik moet het maar begrijpen. Maar soms ben ik het beu om altijd de "verstandige" te zijn, de "oudste dochter". Altijd maar de meest rationele zijn, degene die toegeeft, alles met de mantel der liefde bedekt. 

Maar Neil heeft me niet nodig. Toch niet op elk moment. Ja, er zijn momenten dat hij naar me smacht, verlangt. Dat élke opmerking op chat gevolgd wordt door een seksuele insinuatie. Wat hij nog steeds niet doorheeft (of weigert door te hebben) is dat dat averechts werkt. Hoe groot mijn verlangen ook is: als ik bij de tweede zin al een seksuele insinuatie voor mijn kiezen krijg, blokkeer ik. Alsof ik enkel goed ben voor dat? Hij wil me, hij wil tijd met me doorbrengen, maar vooral met het perspectief van seks. Hij noemt seks een "groot deel van onze relatie". Het is gewoon de basis... zonder seks, geen relatie (wat hij me in het verleden ook voorhield van "onze vriendschap gaat boven alles"). 

Eigenlijk moet ik triestig zijn voor hem... een man die zijn bevestiging, zijn identiteit naar mij toe laat afhangen van zijn seksuele prestaties. Aan wie ik er maar niet in slaag om uit te leggen dat seks een neveneffect is ,maar niet het doel.  Hij luistert niet. Is het cultureel bepaald? Of is het zijn persoonlijkheid, zijn nood aan bevestiging? Ik durf te hopen dat ik dat soort bevestiging niet nodig heb, maar me zeker genoeg voel van mezelf.

Is het verkeerd om soms medelijden te voelen? Deze man, 58 jaar, die zijn leven laat bepalen door eega, zoon en dochter. Ik ben slechts een zijspoor.... een zijspoor dat hij ziet als "het enige dat er enkel voor hem is". Geweldig: ik ben zijn secret garden, zijn pleziertje. Maar al de rest van de tijd plooit hij zich naar de eisen van zijn gezin. En tegenover zijn gezin ben ik altijd de verliezende partij.... 

Mijn emotionele investering wordt lager ,ik voel het. Is hij er.... great. Maar is hij er niet, dan is er een stuk van mij dat zegt "okee, je kan een berg administratie bijwerken". I don't care, eerlijk gezegd. I'm not at his service....