Wat onze breuk Neil en mij heeft geleerd, is waar onze valkuilen zitten. We hebben toen zo intens gepraat, enkele keren, dat we nu beiden voelen wanneer het gevaarlijk wordt, wanneer één van ons riskeert te reageren op de ander. Het gevaar zit 'm in onverwachte hoeken.

Een ongelofelijk dom voorbeeld, maar wel tekenend voor onze valkuilen: Neil verbouwt druiven. Veel druiven. Druiven waar hij trots op is. En dit jaar is hij uiterst tevreden over de oogst. Afgelopen weekend werd er geplukt, en ik kreeg ook enkele kilo's. Ik kan enkel bevestigen dat hij met reden trots mag zijn, en dus dacht ik na over een mooi compliment. Ik stuurde hem dat "de druiven nog mooier en beter zijn dan vorig jaar". Mijn vermeende compliment verzandde in enkele kattige opmerkingen van zijn kant, of ik ze wel degelijk geproefd had, reactie genre "whatever". Kwam er uiteindelijk uit dat hij wilde horen dat ik ze lekker vond (hetgeen ik had willen zeggen met "beter"). Immers: "beter" kan ook betekenen dat ze vorig jaar slecht waren en dit jaar iets minder slecht... Dat ik de druiven vorig jaar al lekker vond, is hij vergeten, en dus kwam het kleine kind in hem naar boven. 

Het verschil met vroeger is dat we ruzie zouden gemaakt hebben, boos afscheid genomen zouden hebben, en de volgende dag zouden gedaan hebben alsof er niets gebeurd was. Nu hebben we het meteen uitgepraat (of liever gechat), en beiden kunnen bespreken waarom het mis ging met mijn compliment. 

En eigenlijk begonnen veel van onze conflicten zo: met een taal-misverstand. Frans is niét onze beider moedertaal, en af en toe komt dat naar boven. We moeten er alert op blijven, maar het belangrijkste is dat hij nu erkent dat het van beide kanten inspanning vraagt. En dàt maakt voor mij een wereld van verschil.

Vandaag was hij best lief. Ik sprak erover dat ik uitkijk naar mijn week vakantie binnenkort, maar dat ik eigenlijk eens enkele dagen er helemaal tussenuit zou willen (alleen dan dus, of liever "zonder mijn drukke gezin"). Ik weet dat hij nog naar hun huis in het buitenland moet, en tot mijn verbazing begon hij in zijn agenda te kijken wanneer hij zou kunnen gaan, met de vraag of ik me dan kon vrijmaken. Natuurlijk botsen we meteen aan tegen het feit dat mijn agenda tot eind november vol staat... maar het gebaar raakte me. Het zal niet voor meteen zijn, dat besef ik. Maar ik hoop toch nog eens op een nacht of meerdere samen. We zien wel...

Minder was dat we vandaag bijna betrapt werden. Hij was komen lunchen in mijn bureau, en we lagen nog even op de zetel te genieten en te praten, toen plots de deurbel ging. Meteen erna werd er op mijn deur geklopt... wat enkel kan als de voordeur niet toe was. Bleek mijn eigen wederhelft er te staan... gelukkig enkel om te zeggen dat hij de auto kwam halen, dus hij vertrok meteen. Hij heeft niet gezien dat ik niet alleen was in mijn bureau (zetel staat achter een hoekje). Maar het idee dat we evengoed écht betrapt hadden kunnen worden... ik moet het idee loslaten, anders durf ik niets meer. Maar het was kantje boord vandaag... enkele minuten later zou het héél anders uitgedraaid zijn. Het doet me weer eens beseffen hoeveel geluk we al gehad hebben, dat we nog niet tegen de lamp liepen. Soms denk ik dat het niet goed kan blijven gaan... maar angst is een slechte raadgever. Toch zal ik vanaf nu, wanneer Neil mijn bureau nog eens binnenkomt, de deur weer checken...