Op mijn eerste volledige week brachten we één namiddag samen door, een namiddag waar hij aftelde op welk uur hij fatsoenlijkheidshalve kon vertrekken. Mijn andere halve dag verlof eindigde na de lunch, want toen had hij plots, last minute, toch andere plannen. Alle avonden die ik vrijmaakte in mijn agenda, waren nutteloos: op geen enkele avond is hij meer dan 10 minuutjes langs gekomen. 

Dus stelde ik de vraag waarin dan die uitzonderlijke vrijheid in deze weken ligt...

Ik krijg antwoorden die er geen zijn... De politieke situatie in zijn thuisland. Zijn financiële zorgen. De werken in de zaak van zijn dochter. Allemaal niets nieuws, maar blijkbaar kan hij daardoor zich niet zo vrij maken als hij zou willen. 

In mijn ogen ligt de waarheid elders. Hij kan niemand teleurstellen: als dochter of zoon hem bellen, moet alles wijken, elke telefoon. Zijn vrouw moet altijd op hem kunnen rekenen. Zijn vrienden mogen nooit teleurgesteld worden. Want hij kan er niet tegen als ze hem triestig aankijken. En zelfs die aannemer, die steeds last minute aankondigt te komen of niet te komen, mag geen "neen" te horen krijgen, zelfs ten koste van mij.

Als hij mij teleurstelt, laat hij mijn blik, mijn ogen, mijn teleurstelling achter bij zijn vertrek.

Deze situatie gooit me  terug in de tijd. De tijd met Calimero. Impliciete beloftes die niet ingelost werden, waardoor de ander dan -naar alle waarheid- kan zeggen "maar ik heb niets beloofd". Het klopt: ik ben degene die de belofte erin hoorde... 

Neil challengt me: zeg me wanneer je me verwacht, en ik zorg ervoor. Als er iets tussen komt, herinner me aan mijn belofte, en zeg dat je wil dat ik blijf. Is dàt mijn rol? De "neen" zeggen die hij zelf niet kan zeggen? Maar ok, heb hem geschreven dat ik morgen vrij neem vanaf halverwege nm, en dat ik verwacht dat hij bij me blijft tot 18h, met de vraag of hij dat kan realiseren. We zullen zien...

Toch ben ik braaf. Zelfs mijn "little black book" (al zit dat tegenwoordig natuurlijk ook gewoon in de contacten in je GSM) wordt niet aangeschreven. Omdat ik elke avond toch weer hoop dat er iets uit de bus komt. Een plots avondlijk bezoek bij zijn vriend (wat hij al zo vaak als excuus gebruikte om 's avonds af te spreken... en nu het gewoon bij mij thuis kan, is dat blijkbaar geen mogelijkheid). 

Laten we er geen doekjes om winden: alcohol helpt me door  de avond. Geen hele zware excessen, maar voldoende om nergens meer aan te denken. Voldoende om de volgende ochtend hoofdpijn te hebben. Niet gezond, maar het maakt deze weken leefbaar.

Volgende week vertrekt hij weer naar Spanje, met eega, dochter en haar gezin. Ik ben blij dat het drukke weken hier zullen zijn. Laat ik eens proberen hem absoluut niet te storen, niet te verstoren. Maar als ik mijn antwoorden kort en to the point houd, is het ook niet goed, dan denk hij dat ik lastig ben. Zal hem in elk geval trachten zelf contact te laten opnemen... niet reageren als hij leest maar niets schrijft... Hij zegt dat hij me steeds meer mist als hij niet bij me is. Dan mag hij het eens aan de lijve ondervinden, hoe het zou zijn zonder mij. 

Plan: elke dag hiér mijn frustratie afschrijven ipv het naar hem uit te werken. We zullen zien...