Soms gaat het goed. Of moet ik eerlijk zijn: het gaat goed zolang ik geen golven veroorzaak. Zolang ik niets in twijfel trek, de incoherenties in zijn uitspraken niet aankaart. Zolang ik zwijg. 

Dus leer ik te zwijgen. En elke keer dat ik zwijg, neem ik een beetje afscheid. Geen afscheid van Neil. Daarvoor zie ik hem te graag. Want nét zoals hij bang is om mij te verliezen, ben ik bang hem te verliezen. Hij ziet me echt graag, daar twijfel ik niet meer aan. Noemt het "houden van". En dat zal op zijn manier zeker waar zijn. 

Maar ik neem afscheid van een gelijkwaardige relatie. Een relatie waarin ik mezelf kan zijn. Elke keer dat ik zwijg, hol ik mezelf uit. Ik verword tot een leeg omhulsel, een schaal waarin elk de reflectie ziet van zijn wensen, in de gedachte dat ik dat ben. Zelf voel ik mezelf beetje bij beetje verdwijnen...tot ik ooit volledig verdwenen zal zijn. Misschien zal ik die dag éindelijk rust kennen?

Neil besliste, 6 dagen geleden: het énige contact tussen ons dat de moeite waard is (buiten samen zijn) is verbaal én visueel contact. Videochat. Alle berichten ten spijt, interesseren die hem niet. Dus ik heb gezegd: prima. Mijn  beloning: "goede leerling". Wat die kleine berichtjes, lieve woordjes, iets laten weten...voor mij betekenden, wordt niet bevraagd. Dus ik doe precies wat er me gezegd werd. Ik zwijg heel de dag. Heb recht op een videochat 's morgens, 's middags en/of 's avonds tijdens zijn 12-minuten durende rit. Soms minder, dan lees ik een "hallo?" om 2 minuten later al te krijgen "te laat, ben thuis". Is het vreemd om me dan af te vragen wélk telefoontje geen 10 minuten kon wachten, en de korte tijd dat we konden bellen innam?

Ik stuur niets meer spontaan. Dus weet hij een hele boel dingen niet van mij deze week. Hij weet niét dat ik volgende donderdag mijn eerste vaccin krijg. Hij weet niét of ik nog steeds pijn heb aan mijn heup. Hij weet niét dat ik donderdag een doorbraak had in een dossier. Hij weet niét dat mijn nieuwe bril (die we samen zijn gaan kopen, hij zijn bril, en ik samen met 2 kids onze brillen) intussen is aangekomen. Hij weet niét hoe ik me voel. En ik vertel het hem niet. Ik zwijg. Tot hij me weer eens belt...en hij vertelt. Over zijn verkouden kleinzoon, zijn gevallen schoonvader, zijn werk, zijn plannen... en ik krijg er amper een verhaal tussen. Zelfs het goede nieuws dat mijn schoonmoeder's metastasen allemaal non-actief zijn geworden, wordt onderbroken door zijn verhalen. 

Dàt zijn de momenten dat ik Calimero mis. Want op dat vlak waren we gelijken. We prààtten, communiceerden, en luisterden naar elkaar. Verder mocht dan wel alles mis gaan, maar op een zekere manier was er meer gelijkheid.

Gisteren viel me iets anders op dat Neil gemeen heeft met Calimero. Beiden leven in de toekomst. Steeds weer klinkt het "morgen/volgende week/maand/jaar zal alles beter gaan", zowel in hun leven als naar hun vrijheid met mij toe. Als er één ding is dat Covid ons had moeten leren, is dat we van het heden moeten genieten, er alles uit moeten halen, en niet moeten rekenen op "later". Ik leef vandaag, niet morgen.