Nu ben ik de eerste om toe te geven dat ik niet de makkelijkste ben. Maar difficile??? dat denk ik ook weer niet, anders zou ik al niet ruim 25j in een vaste relatie zijn. 

Ben ik een uitdaging? Ongetwijfeld. Hij zei me dat hij mijn "openheid" bewonderde, dat dàt hem aantrok. Ik ben wie ik ben. Ik ben nooit anders geweest. Maar ergens is er een verkeerde inschatting geweest van wat "wij " inhielden.

Ik blijf overtuigd dat deze relatie toxisch is. Maar... sorry jules... het is niet zo eenvoudig om zo maar de deur toe te gooien. Dat weet jij maar al te goed! Ik mis hem ook, op een zeker niveau. Seksueel absoluut. Maar seks werd de afgelopen jaren minder en minder belangrijk, dus dat kan niet meer het enige zijn. 7 jaar gooi je niet zo maar weg... ik heb zo zwaar geïnvesteerd...  

Toch denk ik dat er een point of no return bereikt is. Calimero had dat indertijd sneller door dan mij, en gedroeg zich ernaar. Hij nam afstand, op een manier die toen pijnlijk was maar die ik nu kan appreciëren. Neil zal me dat nooit geven, dus moet ik het doen. Maar ik weet niet of ik die kracht heb. Daar ben ik heel eerlijk in naar mezelf. Mss moet ik Calimero om raad vragen?

Hoe gooi je 7 jaar zo maar weg??? Met vallen en opstaan zeker?

Ik vertrek morgen naar A'dam. En Neil, die denkt erover om me een nacht op te zoeken.... Wat moet ik daarmee? Kan ik daar grenzen in trekken??? ik weet het nog niet, en zal het ook niet weten tot het zo ver is, denk ik. We moeten praten ,dat besef ik ook wel. Maar wat wil dat zeggen? Ik moet sterk blijven...

Maar al snel bleek dat hij vindt dat hij in niets in de fout ging. Integendeel: als IK iets anders verwacht had van hem, heb ik me vergist 7 jaar geleden. Mijn foute inschatting.

Issue is dat zijn eega ons absoluut voor een bbq wil uitnodigen. Who cares? Ze wil er een familiebbq van maken, en met zijn dochter kom ik supergoed overeen. Ik kom zelfs prima overeen met zijn eega. Enkel hij stoort me in het verhaal. Maar ik kan hem wel kortsluiten. Wat ik al vaker merkte op sociale evenementen: iedereen praat nederlands, en hij zit er maar een beetje bij. Niet meer mijn probleem.

Dus ik nam vanavond een beslissing. Zond hem via onze chat nog een verklaring, van wat ik miste in ons gesprek, en dat hij uiteindeliljk geen enkele verantwoordelijkheid nam voor alles wat er gebeurd is tussen ons (oh ja, hij neemt wel verantwoordelijkheid voor het materiële voor zijn gezin , al vind ik de manier waarop niet altijd juist maar da's zijn keuze). Maar emotioneel neemt hij geen enkele verantwoordelijkheid. Ik weet niet of ik moet hopen of dat begrip ooit komt . Het zou hem niet gelukkiger maken, en tussen ons heeft hij te veel kapot gemaakt. Meteen erna wiste ik hem overal. Geen kans meer voor mij om hem te contacteren op een zwak moment; 

Het is vreemd om te zeggen dat er geen hoop meer is;;; tot nu was er altijd dat idee van "dit is tijdelijjk". Deze keer heb ik dat gevoel niet. En hoe meer hij me zegt dat het mijn beslissing is, hoe meer ik denk dat het hem goed uitkomt: hij moet niet meer liegen thuis, geen excuses verzinnen... Ik ben er zeker van dat er voor hem ook voordelen aan zijn.

Ik ben sterk. Hij heeft me tijdelijk zwak gemaakt, maar ik zal mijn kracht wel terug vinden. Komt goed. Ik heb hulp, mensen die ik vertrouw en aan wie ik altijd kan zeggen dat ik het even moeilijk heb; Hij is alleen... zijn keuze. De mijne is anders