Hij deed of er niets aan de hand was. Groette me, gaf me een kus op de wang, nodigde me uit om een koffie te drinken. Dat laatste wees ik af, met een excuus. 

Ik zag hem, duidelijk alsof er niets aan de hand was. Maar ik vergeet niet meer. En ik vergeef niet meer. Ik herlees regelmatig, bijna dagelijks, die laatste verwijten. En dat sterkt me. Hij ging te ver. Al zijn verwijten over "kwaad doen". Als "ik wil me wreken" niet "bewust kwaad doen" is, weet ik het niet meer. Als ik hem kwetste, was het in onze relatie, was het omdat ik hem zo graag zag, maar het was nooit moedwillig. Het was nooit de bedoeling om hem zich slecht te doen voelen. 

Wraak is van een heel ander kaliber. Wraak, dat plan je, dat koester je, dat ontwikkel je. Wraak is geen instinctieve reactie op een situatie, maar is gepland. Hij wil me pijn doen, zo veel is duidelijk. Of hij wilde het tenminste. En dat kan en wil ik niet vergeven. 

Ik zwijg in alle talen. Neem geen enkel contact op. Toch besef ik... zij nodigden ons uit op een bbq, dus er zal een moment zijn dat wij hen moeten uitnodigen. Hij initieerde dit spel, en ik zal het spelen.  Geen probleem, ik zwijg, net zoals ik op de bbq al deed eigenlijk. Ik heb amper met hem gepraat, al manouvreerde hij zich naast mij. Ik richtte me op mijn linkerzijde: zijn eega en haar zus. 

Een jeugdvriend van me beleeft nu wat ik die eerste 2 jaren meemaakte. Wanneer we elkaar zien, praten we over "gevoelens krijgen voor de ander". Hij heeft geen idee dat ik uit ervaring spreek, denkt dat ik hem gewoon begrijp. Maar ik weet wat hij meemaakt, waar hij langs zal passeren, en wat ze zullen tegenkomen samen. Ik herken zijn woorden en uitspraken. Tegelijkertijd doet het me beseffen: dit is een verhaal van alle tijden. Mijn verhaal is niet uniek, net zomin als het zijne uniek is. Mensen gaan vreemd, hebben "plus-relaties". Zitten gevangen in een huwelijk/relatie die niet voldoende is. En ergens denk ik: de meeste situaties eindigen niet happy, maar zoals de mijne: met een breuk, en  het besef: dit is het dan. Dit is mijn leven, dat ik gekozen heb. En ik moet het er mee doen.

Mijn leven is best ok. We hebben 3 geweldige kinderen, die stilaan de volwassenheid ingaan. We plannen de financiële toekomst van onze kinderen. En dan, over een jaar of 30, mag de stekker er uit. Dat was het dan. Mijn leven. Ik zou gewild hebben dat het zo rijk, zo mooi was als dat van mijn vader. Maar dat is het niet. Dat potentieel maakte ik niet waar. Misschien ooit één van mijn kids. Dat zal mijn enige merite zijn in dit leven: 3 fijne mensen op de wereld zetten, en de maatschappij in sturen.