Momenten die steeds vaker conflictueus zijn. Want ofwel heeft hij een half uur tijd, en dàn moet er seks zijn. Ofwel heeft hij 10 minuten, en herneemt hij élk conflict, ontrafelt het, herkauwt het. En zelfs die halve uurtjes worden steeds zeldzamer. 

Eerder deze week noemde ik hem een "hond aan een leiband". Want dat is hij. Ze bellen, en hij moét antwoorden. Hoe vaak heb ik mijn gsm niet laten rinkelen, ook als het mijn kids of wederhelft waren? Terugbellen kan ik immers ook nog na 10 minuten. Als het écht dringend is, bellen ze wel meteen terug. Maar zijn gsm rinkelt, hij staat in een razende vaart op, jas aan, en naar buiten, om tijdig op te nemen. 

Ik noemde zijn familie "fusioneel". Hoe verklaar je anders dat hij bij zijn dochter vertrekt tijdens de middagsluiting, amper 5 of 10 minuten bij mij is (traject dochter-mij is 3 minuten), en alweer gebeld wordt door haar, of zijn schoonzoon? Dat hij door zijn eega gebeld wordt als hij 10 minuten later dan voorspeld thuis is? Dat ze de hele dag door non-stop met elkaar op videochat zitten, hij, zijn eega, zoon, dochter, schoonzoon? 

Vandaag werd me nog eens pijnlijk duidelijk gemaakt wààr het allemaal om draait. Hij belde me, toen hij bij zijn dochter vertrok. Ik was druk bezig, en zei hem dat dan ook. Meestal hangt hij dan meteen op, maar deze keer niet. Hij bleef maar praten, terwijl rondom mij iedereen me vragen stelde. Ik dacht hem te horen zeggen "comment on va se voir?", en antwoordde met enkele pistes. Hij begon over hun reis naar Spanje half mei, en hoe zijn vrouw gevaccineerd zou kunnen geraken (hij is zelf wel al gevaccineerd).Toen ik een half uur later terug rustig in mijn bureau zat, besefte ik dat hij me niet had gevraagd "comment on va se voir?" maar "comment elle va l'avoir?". Dat inzicht naar hem sturen, samen met hetgeen ik weet over reservelijsten (bij ons is die er wel degelijk, in ons vaccinatiecentrum, dus misschien ook bij hen?), werd beantwoord met een "ok, merci". Het bevestigt me wat ik al zo vaak merkte: hij leest amper wat ik stuur. 

Het is raar. Vanmiddag, 16h, op weg naar huis met de fiets, verloor ik mijn gsm. Zodra ik het merkte, keerde ik terug, maar het was al te laat. Nergens te vinden. Mijn bankkaart, identiteitskaart, rijbewijs.... het kon me allemaal niet schelen. Mijn grootste zorg was hoé ik hem zou kunnen laten weten dat ik onbereikbaar zou zijn, en voor hoe lang? Uiteindelijk bleek mijn gsm 45 min later gevonden door iemand in Brussel Centrum, en zijn we hem vanavond gaan halen, 20 km van thuis. Alles zat er zelfs nog in, op die 10 euro na die ik altijd "just in case" bij heb. Om 20.45h kon ik eindelijk mijn gsm rustig checken, om te merken dat hij na 13.15h, zijn "ok merci" niets meer gestuurd had, tot na 19h. En de berichten na 19h beperkten zich tot "hello", "allo" "." (3 keer, om mijn GSM te doen trillen), om 19.32h "vous devez manger" om uiteindelijk, om 20.15h te sturen "tu boudes?". Mijn "neen" als antwoord kreeg enkel als reactie "si". Na mijn uitleg over mijn gsm en mijn angst werd het plots "j'était inquiet". Ongerust??? Wanneer dan wel? Toen ik heel de nm niets van me liet horen? Toen ik niet reageerde op die berichtjes tussen 19.15 en 20.15? Zijn woorden in twijfel trekken mocht echter niet... terwijl hij amper enkele minuten eerder precies hetzelfde deed. Maar als ik dàt opmerk, krijg ik te horen dat ik weer zit te vergelijken. 

Mijn ongerustheid dat ik hem niet kon bereiken, werd van tafel geveegd. Maar HIJ was ongerust geweest... weinig van te merken tot ik over mijn eigen angst begon.

Waarom doe ik het ook alweer? Waarom blijf ik mezelf kwellen met dit soort onzinnige discussies? 

Waarom schrijf ik dit? Misschien om, als ik dit alles vaak genoeg herlees, eindelijk in zie dat het het niet waard is...