Hij slaagt erin me te doen twijfelen: ligt het dan écht enkel aan mij? Ben ik zo onmogelijk onredelijk, dat er met mij niet samen te leven valt? 

De aanleiding was zo ongelofelijk stom.... zo stom dat ik ze amper durf neer te schrijven. Context: afgelopen week bracht hij 2 keer de lunch mee van thuis..oa de sushi die zijn vrouw en dochter afgelopen weekend maakten. Dus ontstond het idee om het afgelopen weekend om samen met mijn kids (dààr houdt hij van, dat ik dingen doe met de kids, want "dan weet ik waar je mee bezig bent") sushi te maken. Enkele collega's waarschuwden me voor "ontplofte sushi" etc, en verheugden zich op de foto's. Maar wonder boven wonder lukte het allemaal best goed. 

Dan stuur ik hem dus, trotse mama, de foto's. Om als énige reactie te krijgen "chérie, il aurait fallu moins de riz". Ik heb hierop geantwoord dat ik hoopte dat hij, de dag dat zijn kleindochter hem haar eerste cake zou tonen, niet zou reageren met "très belle chérie, mais il aurait fallu moins de chocolat". Dat ik er spijt van had dat ik de moeite deed om hem te laten delen in mijn trots, dat ik me niet aan die reactie had verwacht, maar dat ik het daarbij zou laten en wilde gaan slapen. 

Het vervolg was een epistel dat zijn geduld met mij opraakte, dat hij noch sympathie noch empathie meer kon opbrengen, dat ik onze relatie ondermijnde. Dat ik hem 2 maanden heb moeten verdragen, na zijn cardiale bypass maar dat hij mij al ruim 4 jaar verdraagt. Mijn opmerking, dat "wij elkaar verdragen" werd gecounterd met een "dans un seul sense, c'est fatiguant". 

Ik heb hem geantwoord, met de nodige dosis sarcasme, dat ik hem gelijk ging geven, dat hij zich absoluut geduldiger, begripvoller, toleranter dan mij mocht inschatten. En dat ik hem, om zijn mannelijke trots niet te kwetsen, in die waan zou laten...

Het resultaat was een tirade dat ik over heel de lijn tegen hem gelogen had, dat hij het altijd had vermoed maar nu pas het volle bewijs hiervan kreeg. Dat hij nu inzag dat ik hem altijd maar paaide om "bediend te worden met seks". Dat ik hem trakteerde op pizza en andere lunches omdat hij het momenteel financieel moeilijk had en ik hem in zijn waarde wilde laten. 

Vanaf dat moment was hij kil in zijn chat, als je het al een chat kan noemen dat je iemand een goedemorgen wenst, samen met haar titel. Als een tekst als 'c'est le jour du seigneur, le jour de pardon, de la famille.. je te souhaite un beau dimanche à toi et à toute la famille". 

Ik drink... ik wil niets meer voelen, terwijl ik goed genoeg wéét dat alcohol je alles intenser doet voelen. Ik begon met één klein glas, en merk dat de fles bijna leeg is. Ik zit hier, in mijn bureau, en ik weet niet hoé ik thuis kan geraken zonder dat mijn gezin merkt wat er met me aan de hand is. Ik heb nog ruim een uur voor er vragen gesteld worden waarom ik nog niet thuis ben... een uur om rustig te worden, een koffie te drinken, en vooral: niéts te sturen naar Neil. Alsjeblieft, laat me nù niets sturen naar Neil.... 

Zo vindt hij het compleet normaal dat een vrouw het huishouden op zich neemt, ook al werkt zij ook voltijds. Okee af en toe kookt hij wel eens, zo om de 3 weken, en dat wordt dan ook stap voor stap gedocumenteerd., inclusief foto's. 

Maar regelmatig slaagt één van beiden er in om het lont uit een mogelijk conflict te halen... we zien elkaar graag, houden van elkaar, maar in het dagdagelijke leven lijken we mij zo incompatibel als iets. /Hij droomt nog steeds van "wat als we elkaar vroeger hadden ontmoet?". Voor mij een hypothetische vraag, maar hem houdt het regelmatig bezig. Het is een onmogelijke vraag en oefening, 

Toch is hij sterk, en vooral: weigert hij te erkennen wat hij doet. Zo kreeg ik vanochtend een droge "bonjour", terwijl ik (even nageteld) al 9 dagen op rij een "bonjour chérie" of "bonjour princesse" kreeg. Gisteren was immers de eerste avond in lang dat ik niét kon blijven chatten terwijl hij duidelijk wel wilde. Resultaat: toen ik dan eindeiljk online geraakte, bleek hij al te slapen (zegt hij). Ik wil hier niet aan twijfelen, maar dat ik dan vanochtend precies enkel een "bonjour" kreeg, is voor mij geen toeval...Onbewust straft hij me af, maar dàt ontkent hij natuurlijk in alle toonaarden. Het is me echter geen discussie meer waard... 

Dus al met al gaat het best wel goed. Al doe ik, naar mijn gevoel, meer water bij mijn wijn dan hij. Maar als dat de prijs is voor een fijne relatie, so be it.

Al blijft de vraag bestaan: indien een relatie vooral bestaat uit seks, is dat dan een relatie, of een FWB? Er zijn zo veel gevoelens, maar toch eindigt het steeds weer met seks... Dus ik zal het nooit echt weten. Maar weet iemand het ooit echt???

Houden van...het blijft een complex iets. Soms geloof ik erin, op onze goede momenten. En op andere momenten denk ik: het is maar nét hoe je de dingen benoemt. Voor Neil hangen gevoelens duidelijk samen met het moment. 

Vanochtend was zo'n moment. Ik ging vandaag naar mijn vader, en dat wist hij. Vertrek gepland om 9.30h. Dus kreeg ik om 8.40h het voorstel om samen de stad in te trekken voor een bezoekje aan een speciale supermarkt. Het zou me hooguit "30 minuten vertraging" opleveren. Maar wanneer ik mijn vader zeg dat ik er om 11h zal zijn, ben ik er om 11h, en niet om half twaalf. Dus zei ik dat ik het een superleuk voorstel vond, maar er niet op kon ingaan. Hij vond dat ik best kon verzinnen dat ik een half uurtje later zou aankomen, ik niet. Mijn weigering kreeg reacties als "niet erg", "geen rancune". Maar op die momenten heb ik precies een lief woordje nodig, een zoenende smiley, wat dan ook. In de plaats kreeg ik een "geen probleem", "ik begrijp het" "we zien nog wel voor straks". Op een moment dat ik me eigenlijk al voel alsof ik hem teleurstel, kan er van zijn kant geen lief woordje af. Met andere woorden: hij maakt me onzeker. 

Ik krijg het hem niet uitgelegd. Heeft ook geen zin meer....We hebben het goed samen. Niet perfect, en da's maar best.

Hij kwam even langs op het bureau, snelle stop. Later op de avond chatten we nog even, en begon hij over goed ik er had uit gezien. Woorden als "om op te eten". Iets later ging hij echter voor mij in de fout (al snapt hij zelf niet wààrom dit geen compliment is). Dat ik er, sinds onze ontmoeting, steeds stralender uit zie. Dat ik verzorgder ben. Betere manicure. Sexier gekleed. Mooiere haarsnit. Klinkt allemaal heel mooi.. tot je het even terugleest. VerzorgdER? Beter? Sexy-ER? MooiER?

Inderdaad, Neil heeft van in het begin zitten hameren op bepaalde aspecten van mijn uiterlijk. Vooral het feit dat ik geen nagellak droeg (en nog liever naar de manicure zou gaan, waarbij hij letterlijk zei "zoals mijn vrouw"), dat mijn haren te kort waren (door Covid werden ze vanzelfsprekend iets langer, en nu heb ik iéts langere haren... ) waren "werkpunten". Werkpunten waarvan hij regelmatig zegt dat ze geslaagd zijn.

Ik wilde hem net zeggen dat hij niet de enige was die ooit "verbetering" in mijn looks bracht. Calimero heeft me veel ellende bezorgd. Maar als er één ding waar ik hem ergens ook dankbaar voor ben, is dat hij mij steunde om ook jurken te durven dragen zonder panty. Voor ik gewicht verloor, droeg ik hoofdzakelijk -klassiek natuurlijk- broeken met losse tunieken. Verhullend. Na af te vallen begon ik te houden van jurken, maar nog onzeker. En al durfde ik best strak te gaan, het moest altijd met een panty. Dus zodra het iets warmer werd, ging ik toch nog terug naar broeken.

Calimero overtuigde me ervan dat ik zonder panties kon. Door hem kan ik nu in elk seizoen genieten van jurken. Dat moet ik hem nageven.

Maar toen besefte ik plots: de énige man in mijn leven, in een duurzame relatie, die mijn uiterlijk nooit heeft willen veranderen, is mijn eigen ventje. Op al die jaren heeft hij nooit, middels enige kritiek, iets willen veranderen of aanpassen aan mijn uiterlijk. Zelfs op mijn zwaarst heeft hij me nooit gevraagd om te vermageren, enkel om op mijn gezondheid te letten. Toen ik over die gastric bypass begon, was hij degene die me vroeg of ik er zeker van was, dat het voor hem niet moest. Als hij al eens iets "aanpast" aan mijn uiterlijk, is het enkel via positieve bekrachtiging, door me in een winkel een jurk voor te stellen om te passen. Soms jurken waar ik nooit een tweede keer naar zou gekeken hebben. Maar wanneer ik ze aantrok, moest ik telkens toegeven dat zijn keuze onverwacht mooi was. 

Echter, ik kan me geen enkele keer herinneren waarbij hij me voorstelde om iets te "verbeteren" aan mijn look. En ik weet dat hij wat heeft doorstaan op dat vlak (al die vormeloze donkere kleding, allerlei kleuren in mijn haren, de vreemdste oorbellen, ...). 

Hij ziet me zeker niet als "perfect". Hij is nog minder blind voor mijn gebreken, of zelfs voor de realiteit van wie ik ben. Het gaat soms hard tegen hard tussen ons. We discussiëren, onderhandelen, maken ruzie. 

Maar als er één ding is wat hij nooit geprobeerd heeft, is het mij, innerlijk of uiterlijk, veranderen om meer aan zijn wensen en ideeën te voldoen. En ik denk dat dàt een uitzonderlijke kwaliteit is in een man (of tenminste in mijn ervaring). 

In onze "thuiskomst"ruzie verweet Neil me op een gegeven moment dat ik blijkbaar geen eigen persoonlijkheid heb, als ik me zodanig aanpas aan de ander. Ik weet van mezelf dat ik overmatig, voor mijn vertrouwelingen hier op het irritante af, adaptatief ben. Dat was ik naar Calimero toe, en dat ben ik naar Neil toe. Dat was ik in al mijn relaties. Behalve in mijn relatie thuis. Het is niet perfect thuis. Maar we komen steeds weer tot een compromis, zonder toegevingen waar we ons niet goed bij voelen.  Plots was ik Neil zelfs dankbaar voor dat besef.

Hij kwam even langs op het bureau, snelle stop. Later op de avond chatten we nog even, en begon hij over goed ik er had uit gezien. Woorden als "om op te eten". Iets later ging hij echter voor mij in de fout (al snapt hij zelf niet wààrom dit geen compliment is). Dat ik er, sinds onze ontmoeting, steeds stralender uit zie. Dat ik verzorgder ben. Betere manicure. Sexier gekleed. Mooiere haarsnit. Klinkt allemaal heel mooi.. tot je het even terugleest. VerzorgdER? Beter? Sexy-ER? MooiER?

Inderdaad, Neil heeft van in het begin zitten hameren op bepaalde aspecten van mijn uiterlijk. Vooral het feit dat ik geen nagellak droeg (en nog liever naar de manicure zou gaan, waarbij hij letterlijk zei "zoals mijn vrouw"), dat mijn haren te kort waren (door Covid werden ze vanzelfsprekend iets langer, en nu heb ik iéts langere haren... ) waren "werkpunten". Werkpunten waarvan hij regelmatig zegt dat ze geslaagd zijn.

Ik wilde hem net zeggen dat hij niet de enige was die ooit "verbetering" in mijn looks bracht. Calimero heeft me veel ellende bezorgd. Maar als er één ding waar ik hem ergens ook dankbaar voor ben, is dat hij mij steunde om ook jurken te durven dragen zonder panty. Voor ik gewicht verloor, droeg ik hoofdzakelijk -klassiek natuurlijk- broeken met losse tunieken. Verhullend. Na af te vallen begon ik te houden van jurken, maar nog onzeker. En al durfde ik best strak te gaan, het moest altijd met een panty. Dus zodra het iets warmer werd, ging ik toch nog terug naar broeken.

Calimero overtuigde me ervan dat ik zonder panties kon. Door hem kan ik nu in elk seizoen genieten van jurken. Dat moet ik hem nageven.

Maar toen besefte ik plots: de énige man in mijn leven, in een duurzame relatie, die mijn uiterlijk nooit heeft willen veranderen, is mijn eigen ventje. Op al die jaren heeft hij nooit, middels enige kritiek, iets willen veranderen of aanpassen aan mijn uiterlijk. Zelfs op mijn zwaarst heeft hij me nooit gevraagd om te vermageren, enkel om op mijn gezondheid te letten. Toen ik over die gastric bypass begon, was hij degene die me vroeg of ik er zeker van was, dat het voor hem niet moest. Als hij al eens iets "aanpast" aan mijn uiterlijk, is het enkel via positieve bekrachtiging, door me in een winkel een jurk voor te stellen om te passen. Soms jurken waar ik nooit een tweede keer naar zou gekeken hebben. Maar wanneer ik ze aantrok, moest ik telkens toegeven dat zijn keuze onverwacht mooi was. 

Echter, ik kan me geen enkele keer herinneren waarbij hij me voorstelde om iets te "verbeteren" aan mijn look. En ik weet dat hij wat heeft doorstaan op dat vlak (al die vormeloze donkere kleding, allerlei kleuren in mijn haren, de vreemdste oorbellen, ...). 

Hij ziet me zeker niet als "perfect". Hij is nog minder blind voor mijn gebreken, of zelfs voor de realiteit van wie ik ben. Het gaat soms hard tegen hard tussen ons. We discussiëren, onderhandelen, maken ruzie. 

Maar als er één ding is wat hij nooit geprobeerd heeft, is het mij, innerlijk of uiterlijk, veranderen om meer aan zijn wensen en ideeën te voldoen. En ik denk dat dàt een uitzonderlijke kwaliteit is in een man (of tenminste in mijn ervaring). 

In onze "thuiskomst"ruzie verweet Neil me op een gegeven moment dat ik blijkbaar geen eigen persoonlijkheid heb, als ik me zodanig aanpas aan de ander. Ik weet van mezelf dat ik overmatig, voor mijn vertrouwelingen hier op het irritante af, adaptatief ben. Dat was ik naar Calimero toe, en dat ben ik naar Neil toe. Dat was ik in al mijn relaties. Behalve in mijn relatie thuis. Het is niet perfect thuis. Maar we komen steeds weer tot een compromis, zonder toegevingen waar we ons niet goed bij voelen.  Plots was ik Neil zelfs dankbaar voor dat besef.

Maar een man die seks wil, hij zal alles toegeven, alles zeggen... Of zoals J het zegt "you've got the pussy, you've got the power". Twee wijze mannen in mijn leven... en toch luister ik niet! 

Na gisterenmiddag is alles weer "tout feu, tour flamme". Toch kan Neil het niet laten... steeds weer feiten checken, alsof hij zoekt naar de fout. Hij zal er nooit in slagen: over een deel van mijn leven ben ik volledig transparant, en over sommige dingen zal ik nooit iets zeggen. Hij blijft zeggen dat hij overtuigd is dat ik, in het begin van onze relatie, ooit hem ontrouw was. Hij haalt me aan, zegt me dat hij niet boos zal zijn als het zo is. Dat het een spannend verhaal zal zijn, net zoals al mijn andere avontuurtjes voor ik hem kende. 

Denkt hij werkelijk dat ik zo naïef ben dat ik hem geloof? Dat ik kan opbiechten wat ik deed, en hij me zal vergeven? Het zal me altijd blijven achtervolgen, zal voor altijd voor achterdocht zorgen. Ja, hij vindt mijn verhalen over mijn avonturen opwindend. Maar er zijn er genoeg, zonder te moeten liegen, van voor ik hem kende. Het is nu intussen trouwens 12 maanden geleden dat ik nog een misstap zette. Ik wil hem niet kwijt, en als ik met bdsm wil afspreken, zal het goed gepland moeten worden. Als... anderzijds, ik mag geen spel spelen met bdsm. Hij is correct, eerlijk en open naar mij toe, ook over zijn avontuurtjes. Maar het is een kant die ik graag exploreer, in alle veiligheid. En met Neil die nu 4 maanden babysit gaat spelen...

Neil anderzijds... hij blijft vaag over het aantal keren dat hij vreemd ging in zijn huwelijk. Ik heb al vaak discordanties opgemerkt in zijn aantallen, verhalen. Het kan me op zich niets schelen, het gaat over "voor mij". En als ik zie hoe moeilijk hij thuis weg geraakt, kan ik me effectief niet voorstellen hoe hij er nog iemand op zou kunnen nahouden. Hij maakte nl een grote fout: hij biechtte zijn avontuurtjes op. In de hoop dat het voor fantasie zou zorgen (zoals bij mij). Het zorgde echter enkel voor achterdocht bij zijn eega, en daar voelt hij vandaag nog steeds de gevolgen van. Het verklaart haar houding, om hem steeds te bellen, hem te controleren. Ik kan enkel blij zijn dat ik niet onder zo'n regime leef. Hier werden er al heel vroeg, nog voor er ooit iéts kon gebeuren, afspraken over gemaakt: mijn partner moet het toegeven, en dan stap ik daar overheen. Ik wil echter géén leugens, ook niet daarover. Maar hij wil dat ik, als ik vreemd ga, het zo discreet doe dat hij er nooit achter komt. Ik houd mijn woord. Of hij het zijne houdt, geen idee. Hij weet dat ik, als ik er ooit achteraf achter kom, er een breekpunt van maak. Ik wil openheid van hem, hij wil discretie van mij. Laten we er voorlopig van uit gaan dat we beiden ons aan onze afspraak houden. Maar ik ga niet checken of hij die afspraak breekt... ik wil niet verzanden in paranoia.

Intussen lijkt Mr USA van de aardbol verdwenen. Geen mails meer. Ik heb mezelf in vraag gesteld: ben ik ongerust ("ik hoop dat hem of zijn familie niets overkwam"), ben ik achterdochtig ("zie je wel, het was een scam, en aangezien ik mijn gsm nummer niet wilde geven, heeft hij het opgegeven") of ben ik onzeker ("zei of schreef ik iets verkeerds?")? Ik weet het nog niet... ik mis de afleiding, maar meer ook niet. Het idee was leuk, een internationale vriendschap. Met J heb ik bewezen dat het kan, online duurzame vriendschap. Ik weet dat hij er zal zijn, als het ooit nodig is (of maak ik mezelf maar wat wijs, J?).

Neil en ik, we zijn weer vertrokken voor een tijdje. Hij ging akkoord om een aantal "regels" op te stellen, waar we ons beiden aan zullen houden. Hij wil het geen regels noemen, dus ik ga het "lignes de conduites" noemen. Hopelijk brengt het rust in mijn hoofd... 

Het moet gezegd: ik blijf superkalm. Niet omdat ik hem niet meer graag zie. Maar ik ben gewoon murw, ik heb er geen ander woord voor. Stikop van de regels die steeds weer veranderen. Stikop van regels die plots verschijnen, terwijl ik ze niet kende. Stikop van regels die ik moet toepassen maar die hij zelf niet respecteert.

Dus ik heb de regels opgesomd. Twaalf regels kon ik vinden. Ik heb ze opgelijst, en na ons "gesprek" ga ik hem, telkens als hij één van zijn eigen regels overtreedt, gewoon melden dat regel nr x overtreden werd. Want ik ben moe, van steeds veranderende regels. Ik weet van mezelf dat ik een kameleon ben, dat ik me kan aanpassen, dat ik me buig en plooi naar het leven met iemand. Zo ben ik altijd geweest, en zo zal ik altijd zijn. Maar wanneer de regels steeds weer veranderen, heb ik geen enkele houvast. Dàt was het probleem met Calimero, en dàt wordt stilaan ook het probleem met Neil. Het grote verschil is de intentie.. ik kan bij Neil géén slechte wil ontdekken, waar Calimero in mijn ogen een ernstige borderline-persoonlijkheid is. 

Is Neil toxisch, zoals Jules me zegt? Op bepaalde vlakken zeg ik "absoluut". Maar hij maakt me ook gelukkig, wanneer het goed gaat tussen ons. Hij vult mijn leven aan, zodat ik mijn leven volhoud. 

Ik heb geen idee meer waar het heen gaat. Mijn bdsm-afspraakje heb ik geannuleerd. Officiële reden is mijn fysieke toestand (zonder meer uitleg: infiltratie in heup en nu moet ik me 14 dagen rustig houden, volgende week volgende infiltratie). Officieus: als het met Neil goed uitgeklaard wordt, wil ik eigenlijk geen risico lopen naar hem toe, hem niet verliezen, niet moeten liegen. Anderzijds: ik wéét al dat hij tot eind december amper tijd voor me zal hebben, door zijn tweede kleinkind waarvoor hij de babysit zal zijn. Dus wat belet me???

Er is een nieuwe speler in het veld. Laat ik 'm Mr USA noemen... Het vreemdste contact tot nu: een berichtje op linkedin, of ik wil schrijven. Beetje aarzelend in het begin, maar okee: het blijkt te gaan om een Amerikaan, die zijn carrière baseert op buitenlandse missies. Weduwnaar sinds 7 jaar. Zijn leven nodigt niet bepaald uit tot het maken van vrienden, en ivm projecten stelde een collega hem linkedin voor. En zo kwam hij, zoekende naar linken, plots mijn foto tegen. En waagde zijn kans...  Het contact is uiterst respectvol, geen insinuaties. Hij zit momenteel voor 6 weken in Belfast, en daarna... te zien waar hij heen vliegt. Dus we schrijven, old school: mails, geen directe chat. Hij kent niets van social media, en ik wil mijn gsm nummer nog niet vrijgeven (wat whatsapp, enige dat hij gebruikt) zou vrijmaken. We mailen, zoals ik vroeger penpalls had. Steeds langere mails. En ik kijk ernaar uit, naar zijn antwoord. Romantisch? No way. Maar een ontdekking van een persoon..en dat werkt altijd bij mij. Het helpt me ongetwijfeld om Neil niet lastig te vallen, afstand te houden. 

Maar: draai of keer het hoe je wil: ik houd van hem. Denk ik. Voor zo ver ik "houden  van" begrepen heb, houd ik van hem. Maar wat ik in het verleden al leerde: het is niet omdat je van iemand houdt, dat die persoon in je leven hoort. 

Little note to Jules: thx for always being there!!! 

Het moet gezegd: ik blijf superkalm. Niet omdat ik hem niet meer graag zie. Maar ik ben gewoon murw, ik heb er geen ander woord voor. Stikop van de regels die steeds weer veranderen. Stikop van regels die plots verschijnen, terwijl ik ze niet kende. Stikop van regels die ik moet toepassen maar die hij zelf niet respecteert.

Dus ik heb de regels opgesomd. Twaalf regels kon ik vinden. Ik heb ze opgelijst, en na ons "gesprek" ga ik hem, telkens als hij één van zijn eigen regels overtreedt, gewoon melden dat regel nr x overtreden werd. Want ik ben moe, van steeds veranderende regels. Ik weet van mezelf dat ik een kameleon ben, dat ik me kan aanpassen, dat ik me buig en plooi naar het leven met iemand. Zo ben ik altijd geweest, en zo zal ik altijd zijn. Maar wanneer de regels steeds weer veranderen, heb ik geen enkele houvast. Dàt was het probleem met Calimero, en dàt wordt stilaan ook het probleem met Neil. Het grote verschil is de intentie.. ik kan bij Neil géén slechte wil ontdekken, waar Calimero in mijn ogen een ernstige borderline-persoonlijkheid is. 

Is Neil toxisch, zoals Jules me zegt? Op bepaalde vlakken zeg ik "absoluut". Maar hij maakt me ook gelukkig, wanneer het goed gaat tussen ons. Hij vult mijn leven aan, zodat ik mijn leven volhoud. 

Ik heb geen idee meer waar het heen gaat. Mijn bdsm-afspraakje heb ik geannuleerd. Officiële reden is mijn fysieke toestand (zonder meer uitleg: infiltratie in heup en nu moet ik me 14 dagen rustig houden, volgende week volgende infiltratie). Officieus: als het met Neil goed uitgeklaard wordt, wil ik eigenlijk geen risico lopen naar hem toe, hem niet verliezen, niet moeten liegen. Anderzijds: ik wéét al dat hij tot eind december amper tijd voor me zal hebben, door zijn tweede kleinkind waarvoor hij de babysit zal zijn. Dus wat belet me???

Er is een nieuwe speler in het veld. Laat ik 'm Mr USA noemen... Het vreemdste contact tot nu: een berichtje op linkedin, of ik wil schrijven. Beetje aarzelend in het begin, maar okee: het blijkt te gaan om een Amerikaan, die zijn carrière baseert op buitenlandse missies. Weduwnaar sinds 7 jaar. Zijn leven nodigt niet bepaald uit tot het maken van vrienden, en ivm projecten stelde een collega hem linkedin voor. En zo kwam hij, zoekende naar linken, plots mijn foto tegen. En waagde zijn kans...  Het contact is uiterst respectvol, geen insinuaties. Hij zit momenteel voor 6 weken in Belfast, en daarna... te zien waar hij heen vliegt. Dus we schrijven, old school: mails, geen directe chat. Hij kent niets van social media, en ik wil mijn gsm nummer nog niet vrijgeven (wat whatsapp, enige dat hij gebruikt) zou vrijmaken. We mailen, zoals ik vroeger penpalls had. Steeds langere mails. En ik kijk ernaar uit, naar zijn antwoord. Romantisch? No way. Maar een ontdekking van een persoon..en dat werkt altijd bij mij. Het helpt me ongetwijfeld om Neil niet lastig te vallen, afstand te houden. 

Maar: draai of keer het hoe je wil: ik houd van hem. Denk ik. Voor zo ver ik "houden  van" begrepen heb, houd ik van hem. Maar wat ik in het verleden al leerde: het is niet omdat je van iemand houdt, dat die persoon in je leven hoort. 

Little note to Jules: thx for always being there!!! 

Het moet gezegd: ik blijf superkalm. Niet omdat ik hem niet meer graag zie. Maar ik ben gewoon murw, ik heb er geen ander woord voor. Stikop van de regels die steeds weer veranderen. Stikop van regels die plots verschijnen, terwijl ik ze niet kende. Stikop van regels die ik moet toepassen maar die hij zelf niet respecteert.

Dus ik heb de regels opgesomd. Twaalf regels kon ik vinden. Ik heb ze opgelijst, en na ons "gesprek" ga ik hem, telkens als hij één van zijn eigen regels overtreedt, gewoon melden dat regel nr x overtreden werd. Want ik ben moe, van steeds veranderende regels. Ik weet van mezelf dat ik een kameleon ben, dat ik me kan aanpassen, dat ik me buig en plooi naar het leven met iemand. Zo ben ik altijd geweest, en zo zal ik altijd zijn. Maar wanneer de regels steeds weer veranderen, heb ik geen enkele houvast. Dàt was het probleem met Calimero, en dàt wordt stilaan ook het probleem met Neil. Het grote verschil is de intentie.. ik kan bij Neil géén slechte wil ontdekken, waar Calimero in mijn ogen een ernstige borderline-persoonlijkheid is. 

Is Neil toxisch, zoals Jules me zegt? Op bepaalde vlakken zeg ik "absoluut". Maar hij maakt me ook gelukkig, wanneer het goed gaat tussen ons. Hij vult mijn leven aan, zodat ik mijn leven volhoud. 

Ik heb geen idee meer waar het heen gaat. Mijn bdsm-afspraakje heb ik geannuleerd. Officiële reden is mijn fysieke toestand (zonder meer uitleg: infiltratie in heup en nu moet ik me 14 dagen rustig houden, volgende week volgende infiltratie). Officieus: als het met Neil goed uitgeklaard wordt, wil ik eigenlijk geen risico lopen naar hem toe, hem niet verliezen, niet moeten liegen. Anderzijds: ik wéét al dat hij tot eind december amper tijd voor me zal hebben, door zijn tweede kleinkind waarvoor hij de babysit zal zijn. Dus wat belet me???

Er is een nieuwe speler in het veld. Laat ik 'm Mr USA noemen... Het vreemdste contact tot nu: een berichtje op linkedin, of ik wil schrijven. Beetje aarzelend in het begin, maar okee: het blijkt te gaan om een Amerikaan, die zijn carrière baseert op buitenlandse missies. Weduwnaar sinds 7 jaar. Zijn leven nodigt niet bepaald uit tot het maken van vrienden, en ivm projecten stelde een collega hem linkedin voor. En zo kwam hij, zoekende naar linken, plots mijn foto tegen. En waagde zijn kans...  Het contact is uiterst respectvol, geen insinuaties. Hij zit momenteel voor 6 weken in Belfast, en daarna... te zien waar hij heen vliegt. Dus we schrijven, old school: mails, geen directe chat. Hij kent niets van social media, en ik wil mijn gsm nummer nog niet vrijgeven (wat whatsapp, enige dat hij gebruikt) zou vrijmaken. We mailen, zoals ik vroeger penpalls had. Steeds langere mails. En ik kijk ernaar uit, naar zijn antwoord. Romantisch? No way. Maar een ontdekking van een persoon..en dat werkt altijd bij mij. Het helpt me ongetwijfeld om Neil niet lastig te vallen, afstand te houden. 

Maar: draai of keer het hoe je wil: ik houd van hem. Denk ik. Voor zo ver ik "houden  van" begrepen heb, houd ik van hem. Maar wat ik in het verleden al leerde: het is niet omdat je van iemand houdt, dat die persoon in je leven hoort. 

Little note to Jules: thx for always being there!!! 

In de ogen van een buitenstaander een ongetwijfeld banale aanleiding, maar voor ons een gekend verloop. Neil wenste me, op het einde van een lange werkdag, een fijne avond en goedenacht, zeggende dat ik ongetwijfeld vroeg zou gaan slapen. Mijn reactie na amper 1 minuut, dat ik niet van zin was om vroeg te gaan slapen, werd al niet meer gelezen... Voor mij leest dat als "ik ben vanavond bezig, maar het is makkelijker om mijn afwezigheid op jou te steken". En dat heb ik 'm dan ook geschreven.

Het resultaat werd 48 uur verwijten, vragen, steeds weer... Hoe rustig ik ook bleef, hij ging er steeds verder in. Meerdere keren heb ik gezegd dat ik liever even afstand nam, zodat hij kon kalmeren. Hielp niet. Afgelopen nacht kreeg ik dan het verwijt dat hij zijn derde slechte nacht in ging, omdat ik weigerde mijn fout te erkennen.

Het gesprek eindigde met zijn vraag om hem niet meer te contacteren. Wat ik respecteerde. Omdat ik ergens wel besef dat er toch altijd één van ons is die de stilte doorbreekt...

Vandaag was hij dat, met een nieuw verwijt. Enkel omdat er een vraag in werd geformuleerd, heb ik hem gezegd dat ik de mij gevraagde stilte doorbrak om hem beleefdheidshalve te antwoorden. Verder blijf ik stil. Rustig. Rustiger dan ooit tevoren.

Toch is het moeilijk. Tot misselijkheid toe. Withdrawel... Jules zei het me al : de reden dat ik niet kan breken met Neil is "fear for withdrawal". Het doet echt letterlijk pijn in mijn maag, ik kreeg vandaag amper iets binnen. Dus ik maak me geen illusies... tenzij Neil plots een héél dappere beslissing neemt, is dit niet het einde. 

Maar dit alles maakt wél dat ik oude vrienden contacteer. Een bdsm-avontuurtje met een man die ik een drietal jaar geleden online ontmoette, is een fijne herinnering. Een fijne, correcte, intelligente, grappige, positieve man. We zijn altijd in contact gebleven, ook al weet hij intussen dat er "iemand" is, en had hij op een gegeven moment een dame ontmoet. Een avontuurtje dat we altijd hebben willen herhalen, maar waar ik de boot afhield, juist omdat het met Neil serieuzer werd.

Wanneer Neil me echter zodanig afstoot, afsluit... dan doet hij precies dàt waar hij schrik voor heeft: me naar een andere man drijven. Niét omdat ik seks nodig heb, zoals hij denkt. Maar omdat er een andere man is die me positieve aandacht wil geven, me een fijn moment bezorgen zonder meer te pretenderen te zijn. Deze man heeft me op geen enkel moment onder druk gezet, verwachtingen geformuleerd anders dan dat fijne moment eens herhalen. Geen idee waar de chat van vanavond me naar gaat leiden deze week. Als Neil me effectief een hele week kortsluit, vrees ik ervoor...

Hij vertelt steeds meer. Zegt dat onze situaties meer op elkaar lijken dan ik besef. Hoe kan ik het beseffen, als hij al, vanaf dag 1, me voorhoudt dat hij thuis àlles heeft wat een man zich kan wensen, inclusief seksueel. Als hij me al 4 jaar voorhoudt dat ik de spreekwoordelijke kers op een verder uitstekende taart ben. 

Zelf heb ik het nooit mooier voorgesteld dan het is thuis. We zijn goede maatjes, het leven goed is samen. Maar hetgeen me thuis houdt, zijn de kinderen. Zij zijn mijn engagement, de reden waarom ik zal blijven. Ik durf geen voorspellingen te doen over waar ik over 10 jaar zal staan. Mogelijk blijf ik, gewoon omdat ik niets anders heb. Maar misschien trekken we beiden ook onze conclusies uit een doodgebloede relatie, en gaan we in vriendschap uit elkaar, elk onze weg. We zien wel... Maar ik sluit me niet op in een fantasieverhaaltje over hoe geweldig we het hebben samen, hoe we elkaars eeuwige liefde zijn, zoals hij me dat voorstelde bij hem.

Had ik het anders gedaan, als ik 25 jaar geleden had geweten wat ik nu weet? Ongetwijfeld niet. Ik wilde een gezin, kinderen, een stevige solide thuisbasis. Ik koos een man in wie ik vertrouwen had (en heb), met wie ik een levensstijl deel, voldoende interesses gemeen heb, om dat gezin mee te stichten. Wéten dat ik, op mijn 47ste, een man zou ontmoeten die me meer zou bieden, maar me nooit meer dat gezin zou kunnen geven... het zou me niet anders hebben doen kiezen. Ja, ik bekijk mijn relatie als een verstandshuwelijk, en ik heb er al met al geen spijt van. Maar was het wat ik wilde? Natuurlijk niet...

Gisteren moest ik aan een gedicht denken.

"Je vroeg me wat ik het liefst zou hebben

omdat je dacht dat ik je naam zou noemen.

En het is waar:

van alles wat bereikbaar is,

wil ik jou het meest.

Ik heb me er bij neergelegd.

Ik zal nooit leren vliegen"

Zo zie ik mijn relatie. Het is het beste wat er voor mij inzat, en dus kàn ik er geen spijt van hebben. Maar natuurlijk wilde ik méér, veel méér.

Mijn openheid maakt dat Neil zich ook opener, eerlijker opstelt. Hij geeft toe dat hij ook in een verstandshuwelijk zit, teleurgesteld door de vrouw die hij als zijn grote liefde zag maar die hem bedroog, lang geleden. Dus zocht hij een brave jongedame, die hij kon kneden tot de vrouw die hij wilde, die hem zou dienen als de prins die zijn ouders grootbrachten. 

Zoals hij zegt "bij ons wordt er niet gescheiden". Dus zal hij haar nooit verlaten. En da's goed voor mij, want intussen zijn wij beiden 2 karakters geworden die niet zouden kunnen samenleven. Onze levens zijn te verschillend. Maar steeds vaker komt hij met het idee "hoe zou alles verlopen zijn als wij elkaar lang geleden ontmoet zouden hebben?". Een denkpiste die ik liever niet opga... been there, done that. Calimero speelde dat spelletje te vaak, deed me bovendien dromen over dat "ooit". Dus waar Neil de vraag eerder ernstig stelt, reageer ik ludiek: "je zou moeten gaan kamperen ipv in dure hotels te logeren", "je zou absoluut geen witte onderbroeken gedragen hebben" (bij mij in huis geen wit, enkel zwart of geweldig gekleurde dessins). Hij droomt over een "gemakkelijkere" ik, een "minder koppige" ik, een "meer verzoenende" ik. Véél ernstigere onderwerpen dan mijn reacties.

Ook lijkt mijn hardop durven zeggen "ik houd van je" iets te hebben losgemaakt. De man die me bezworen had dat liefde voor hem niet meer bestond (wééral die vroegere liefde die hem bedroog), mijn woorden rationaliseerde... diezelfde man zegt me nu dat hij me niet enkel graag ziet, maar ook van me houdt. Tegen al zijn verwachtingen in. Zei hij het een eerste keer toen ik boos was (ik voelde het aan als paaien), vandaag zegt hij het terwijl we gewoon, op een terrasje, iets drinken, en zitten te praten. Krijg ik een mooi compliment wanneer we terug rijden "jij representeert voor mij de natuur, vrijheid, lucht en ruimte". 

Neen, het wordt niet gemakkelijk, nu hij weer vertrekt. Mogelijk zal ik me wel eens boos maken, omdat hij weer iets onhandigs zegt dat ik dan verkeerd opneem, of omgekeerd, waardoor er een misverstand optreedt. Maar we weten intussen dat 90% van onze conflicten voortkomen uit ofwel een misverstand (we communiceren al met al toch in een taal die voor beiden niet onze moedertaal is) ofwel culturele verschillen. We blijven praten, eraan werken. Omdat we, hoe je het ook draait of keert, elkaar doodgraag zien. In een niet optimale situatie willen we er beiden het beste van maken, van de jaren die ons nog samen resten. Laten we daar blij mee zijn, en er een glas op drinken, nu het nog kan. Liefst samen.

Op mijn eerste volledige week brachten we één namiddag samen door, een namiddag waar hij aftelde op welk uur hij fatsoenlijkheidshalve kon vertrekken. Mijn andere halve dag verlof eindigde na de lunch, want toen had hij plots, last minute, toch andere plannen. Alle avonden die ik vrijmaakte in mijn agenda, waren nutteloos: op geen enkele avond is hij meer dan 10 minuutjes langs gekomen. 

Dus stelde ik de vraag waarin dan die uitzonderlijke vrijheid in deze weken ligt...

Ik krijg antwoorden die er geen zijn... De politieke situatie in zijn thuisland. Zijn financiële zorgen. De werken in de zaak van zijn dochter. Allemaal niets nieuws, maar blijkbaar kan hij daardoor zich niet zo vrij maken als hij zou willen. 

In mijn ogen ligt de waarheid elders. Hij kan niemand teleurstellen: als dochter of zoon hem bellen, moet alles wijken, elke telefoon. Zijn vrouw moet altijd op hem kunnen rekenen. Zijn vrienden mogen nooit teleurgesteld worden. Want hij kan er niet tegen als ze hem triestig aankijken. En zelfs die aannemer, die steeds last minute aankondigt te komen of niet te komen, mag geen "neen" te horen krijgen, zelfs ten koste van mij.

Als hij mij teleurstelt, laat hij mijn blik, mijn ogen, mijn teleurstelling achter bij zijn vertrek.

Deze situatie gooit me  terug in de tijd. De tijd met Calimero. Impliciete beloftes die niet ingelost werden, waardoor de ander dan -naar alle waarheid- kan zeggen "maar ik heb niets beloofd". Het klopt: ik ben degene die de belofte erin hoorde... 

Neil challengt me: zeg me wanneer je me verwacht, en ik zorg ervoor. Als er iets tussen komt, herinner me aan mijn belofte, en zeg dat je wil dat ik blijf. Is dàt mijn rol? De "neen" zeggen die hij zelf niet kan zeggen? Maar ok, heb hem geschreven dat ik morgen vrij neem vanaf halverwege nm, en dat ik verwacht dat hij bij me blijft tot 18h, met de vraag of hij dat kan realiseren. We zullen zien...

Toch ben ik braaf. Zelfs mijn "little black book" (al zit dat tegenwoordig natuurlijk ook gewoon in de contacten in je GSM) wordt niet aangeschreven. Omdat ik elke avond toch weer hoop dat er iets uit de bus komt. Een plots avondlijk bezoek bij zijn vriend (wat hij al zo vaak als excuus gebruikte om 's avonds af te spreken... en nu het gewoon bij mij thuis kan, is dat blijkbaar geen mogelijkheid). 

Laten we er geen doekjes om winden: alcohol helpt me door  de avond. Geen hele zware excessen, maar voldoende om nergens meer aan te denken. Voldoende om de volgende ochtend hoofdpijn te hebben. Niet gezond, maar het maakt deze weken leefbaar.

Volgende week vertrekt hij weer naar Spanje, met eega, dochter en haar gezin. Ik ben blij dat het drukke weken hier zullen zijn. Laat ik eens proberen hem absoluut niet te storen, niet te verstoren. Maar als ik mijn antwoorden kort en to the point houd, is het ook niet goed, dan denk hij dat ik lastig ben. Zal hem in elk geval trachten zelf contact te laten opnemen... niet reageren als hij leest maar niets schrijft... Hij zegt dat hij me steeds meer mist als hij niet bij me is. Dan mag hij het eens aan de lijve ondervinden, hoe het zou zijn zonder mij. 

Plan: elke dag hiér mijn frustratie afschrijven ipv het naar hem uit te werken. We zullen zien...

Hebben we een fijn weekend achter de rug (zelfs al zagen we elkaar maar 10 minuten op zondagavond, er waren fijne contactmomenten), en dàn slaagt hij erin om alles onderuit te halen. 

"je t'adore quand même". Quand même???? WTF? ondanks alles ziet hij me graag?  Is dat nu een positieve boodschap? Altijd moet hij erin slagen om zijn woordje te doen, zijn nuance te leggen... "malgré ton caractère".  Inderdaad, doe er nog een schepje bovenop.  Hij begrijpt het niet, ziet het niet in. Zijn eega is perfect, en ik... ik ben "mignonne", "adorable avec tes sandales", "jolie" "j'adore te faire l'amour". Allemaal externe beschrijvingen, uiterlijk. Mijn karakter, dàt neemt hij er bij...  

Ik kan hem niet laten gaan. Waarom niet? Is het omdat er geen vervanging voorhanden is? Nochtans, die kan ik vinden. Maar dat wil ik niet. Ik zie hem graag. Te graag. Echt graag. 

Maar ik mag vooral niét over zijn eega praten. Zelfs niet als ik zeg dat ik niet wil dat hij haar verlaat (ondanks zijn opmerkingen, van tijd tot tijd, dat hij overtuigd is dat ik wil dat hij haar verlaat). Zij is heilig, op de één of andere manier. Ik probeer het te begrijpen, die relatie. Maar ik slaag er niet in. Het enige dat ik begrijp, of denk te begrijpen, is dat conflict met mij hem toestaat om afstand te bewaren. Vandaag zagen we elkaar 15 minuten. Heel het weekend waren we beiden druk bezig. Maar vandaag wilde hij me even zien, toen hij terugkwam van werken in de zaak van zijn dochter. Sex? Natuurlijk. Maar toen ik hem intens knuffelde, zei hij precies wat hij voelde "je ne veux pas m'habituer à tes calins". 

Ondanks alles denk ik dat ik gelukkiger ben in mijn situatie dan hij in de zijne. Hij is gelukkig als alle anderen gelukkig zijn. Ik ben gelukkig als alles loopt zoals ik wil. Maar mijn geluk hangt niét af van de anderen! Of toch niet in dezelfde mate als het zijne. 

Ik sta voor 2 weken waarin ik alleen thuis ben tijdens de week. Hoe gaat dit lopen???

Voor Neil is empathie het "meevoelen met naasten die pijn hebben". Een erg beperkte definitie, in mijn ogen. Empathie draait voor mij om het invoelen van de emotie van de ander, of dat nu vreugde of verdriet is. Het zich kunnen inbeelden hoe de ander zich voelt. Zijn definitie leunt voor mij aan bij "sympathie".

Een aantal zware discussies verder concluderen we: Neil kent geen empathie, enkel sympathie. Ik bood hem nog een uitweg, stelde voor dat zijn trots het erkennen van empathie in de weg kon zitten. Maar ook daarop reageerde hij negatief: hij is wie hij is, en het is te nemen of te laten.

Ik vroeg bedenktijd. En dat is letterlijk te nemen. Ik moest nadenken, of ik verder kan met iemand die absoluut weigert om na te denken over empathie, of er mogelijk zelfs geen mogelijkheid toe heeft. Empathie is in mijn ogen hetgeen wat ons tot mens maakt. Hoe kan iemand géén empathie hebben? (laten we psychopaten even terzijde laten)

Het resultaat waren enkele emotionele berichten, dat ik in mijn reflectie zeker moest meenemen hoe graag hij mij ziet, hoezeer ik een plus ben in zijn leven. Maar nooit "ik wil hierover nadenken, ik wil bekijken waarom ik niet kan invoelen hoe jij je op bepaalde momenten voelt". Hij blijft bij zijn "ik ben wie ik ben".

Ik heb er enkele dagen voor genomen. Heb nagedacht over hoe ik hiermee verder moet. Vroeg Jules om raad, luisterde naar mijn dagboekvriend (hoe heb ik je genoemd, tot nu? Laten we het op J houden? past bij Jules). Natuurlijk hebben zij gelijk als ze zeggen "kappen hiermee, klasseren". Maar een hart laat zich niet dwingen. Hoe je het ook draait of keert, ik zie Neil doodgraag. Niet om altijd bij me te hebben, zoveel is duidelijk. Maar hij brengt iets in mijn leven, dat ik mis. Als we samen zijn, is het leven mooi. 

Dus ik antwoordde "we doen verder zoals de afgelopen 4 jaren". Hij vond het een opluchting, was gerustgesteld. Wat hij niét begreep: we doen verder, dus ja, ik zal af en toe een crisis hebben. Hij wil me niet begrijpen. dus zal ik af en toe -vanuit zijn onbegrip- compleet overstuur geraken over zijn gebrek aan empathie. De eerstvolgende keer dat ik -zoals hij het noemt- een "crisis" heb, krijgt hij het te horen: "gebrek aan empathie". We zien elkaar, we genieten van elkaar. Verder? We zien wel, zeker???

Voor het eerst gingen wij uit, en kwamen na middernacht terug. Ik hoopte een goedenacht te vinden, maar zelfs dàt niet. De mijne, van een eind na middernacht, werd niet meer gelezen, dus hij sliep al.

Vanochtend was het alsof er geen vuiltje aan de lucht was voor hem. Toen ik hem erop aansprak, dat je iemand niet zomaar 24u niets laat horen in een relatie, terwijl je wél elk bericht gelezen hebt, kon ik op geen enkel begrip rekenen. Integendeel: ik had "nietszeggende, lege stickers zonder enige expressie" gestuurd, die geen reactie vroegen. Als hij dus nergens op had gereageerd, lag het aan mijzelf...

En dàt is precies wat er tijdens elk conflict gebeurd: hij draait alles zo om dat het eigenlijk mijn schuld is. Hij is zelden verantwoordelijk voor het gebeurde. Mijn schuld, of ik lokte het minstens uit. 

Waarom verval ik telkens in dit soort schema's? Op veel vlakken ben ik een sterke vrouw. Maar op affectief vlak blijf ik dat dikke meisje, dat blij is met elke aandacht. Ook al is die aandacht dan hoofdzakelijk seksueel, het is aandacht. 

Neil's enige vraag toen ik hem zei dat ik het seksuele uit onze relatie haal, was of ik een andere man had gevonden voor seks. Het bevestigt mijn idee van het beeld dat hij van mij heeft: een seksbeluste vrouw, die niet zonder kan. Hij heeft nooit ingezien dat het niet om seks draait, maar om gevoelens, aandacht, iemand speciaal in je leven hebben. Hij had het kunnen zijn en blijven... maar hij heeft seks alle voorrang gegeven. 

Natuurlijk volgen nu de onderhandelingen. Een kus kan toch nog wel? Neen. Eén kus? Neen. Ofwel zijn we vrienden, ofwel zijn we minnaars. We zijn niet iets tussen de twee in. 

Ik ken hem beter dan hij denkt. De eerstvolgende keer dat we elkaar zien, gaat hij een gepijnigd gezicht opzetten, omdat zijn erectie in de weg zit. Hij bijt op zijn onderlip, in het vreemde idee dat dat opwindend is. Hij zal me willen aanraken, en bij elke stap vragen of het toegelaten is. Zelfs als ik weiger, zal hij blijven proberen. Steeds een stap verder.

Maar deze keer ging hij te ver. Zijn grootste vergissing is te denken dat ik seks nodig heb. Dat is niet zo. Ik houd van seks, maar als het er niet is, is het er niet. 

Wat ik wél zal missen, is de minnaar. Die iemand die er speciaal voor jou is. Die aandacht heeft voor jouw behoeftes, en eraan wil voldoen. Maar ik ga er niet meer naar op zoek. Na Calimero en Neil is het goed geweest. De enkelingen die in die periode even opdoken, zullen zeker nooit voldoen aan wat ik zoek, dàt weet ik. Dus maar beter niet meer zoeken... 

De tijd die vrijkomt zal ik anders moeten invullen. Zo moeilijk lijkt me dat niet, want passies genoeg die ik "on hold" zette omwille van Neil. Bakken perfectioneren. Meer theater schrijven. Cursussen volgen. 

Ik geloof niet in vriendschap met Neil. Ik geloof er niet in, dat hij het seksuele achter ons kan laten. Nu reeds, via chat, klinkt het "un bisou papillon restera possible?". Ik zie hem niet in staat om over te schakelen naar vriendschap, hij zal altijd blijven verlangen naar het seksuele. 

Het is jammer, want ik geloofde hier echt in. Maar de verschillen zijn te groot, en ik ben het beu om steeds weer alles op mij te nemen. Over and out.

Mis ik hem? Ja. 

Maar minder dan ik verwachtte... Het is druk op het werk, dat helpt. Mijn weekend was druk (zelf zo gezocht, veel gedaan: was, gebakken, opgeruimd, naar mijn vader gereden...) zodat ik geen tijd had om na te denken. 

Toch...

De afgelopen week, kreeg ik amper nog berichten. Oh ja, op elk van mijn berichten kreeg ik hartjes, zoentjes... maar nooit een échte reactie. De enige échte conversatie (nu ja, bericht) dat ik kreeg was hoe veel zin hij in mij heeft.En ik? Ik blijf beleefd, geduldig, begripvol. Geen verkeerd woord. Hij vindt het voldoende want "hij denkt constant aan mij". Dàt is makkelijk gezegd..

Toen ik hem gisteren zei dat het me raakte dat hij al een hele week niets van foto of filmpje stuurde, kreeg ik meteen enkele foto's... "doorgestuurd". Dus hij kon ze wél naar anderen (in hoofdzaak zijn kids) sturen, en niét naar mij? 

Ik geloof hem, als hij zegt dat hij aan mij denkt. Ik geloof dat hij aan seks met mij denkt. Maar verder? Ik ben en blijf de maitresse...

Toen we 8 maanden geleden samen in Spanje waren, ontdekten we een club, met live optredens. Ik vroeg me al af of hij zijn eega daar mee naar toe zou nemen. Vanavond stelde ik de vraag, overbodig, denk ik, maar hij bevestigde dat ze er geweest waren. Hij begrijpt gewoon niet dat voor mij dat plekje iets "van ons" was... 

Het doet me beseffen dat hij alles wat hij met mij meemaakt, ook met hààr zal doen. Geldt dat ook voor onze ontdekkingstocht in seks? Ik wil het zelfs niet weten, maar ik vermoed van wel. 

Ik voel het aan als een besmetting van wat wij zijn. Er is geen "jardin secret". Er is geen "wij". 

Soms vraag ik me af of het tijd is om verder te trekken, verder te gaan kijken. 

Toch was het fijn, nog eens samen ontbijten. Zijn favoriete croissant van Le Pain Quotidien, een koffietje, een moment van normaliteit. Ik houd van onze ontbijtjes samen, en mis ze. Voor zijn operatie kwam hij regelmatig tot vlak bij mijn werk, en ontbeten we samen (ik was dan al 2 uur aan het werk, en hij kwam langs, een half uurtje, voor hij bij zijn dochter aankwam). Sinds 2020 lukt het niet meer. Om de meest domme reden: zijn auto mag de stad niet in. Hij gaf zijn wagen aan zijn zoon (die zijn prima auto inruilde voor een sportwagen, waar hij niet mee rondrijdt behalve in het weekend), en de andere aan zijn eega. Zelf rijdt hij nu met de "oude" wagen, die niet meer voldoet aan de normen voor stad. En hij kan geen goede reden geven waarom hij een nieuwe auto zou moeten hebben, want in principe rijdt hij enkel héél af en toe de stad in, in het weekend, en dan kan hij de auto van zijn eega nemen. Dus tot daar ontbijten vlak aan mijn werk... 

Zo zijn er nog verplichtingen. Hoogzwangere dochter wil haar 2de kindje tot 5 à 6 maanden thuis houden. Lees: de baby blijft in de zaak, zij werkt, en hij werkt weer als combi boekhouder/babysit. Dus ik weet nu al dat hij van half september tot december amper vrijheid zal hebben overdag. Ik ben verwittigd. 

Twee uitersten. Zijn grenzen, zijn "ik geloof niet in liefde"... tegenover zijn woorden bij het afscheid "je mag zeggen dat je van me houdt" (toen ik zei dat ik 'm graag zie). 

We zoeken elke gelegenheid op. Een vluggertje, gisteren, op mijn bureau, voor ik met mijn gezin vertrok voor de dag. Een koffie op een terras vanochtend, toen ik naar de winkel ging "ik kwam hem tegen op straat, en hij stelde me een koffie voor". En daarna weer elk onze eigen weg, naar onze eigen wereld. Maar we hebben onze "jardin secret", samen... en het is er goed vertoeven.

Maar het is geen liefde die ons opbrandt, of ons in gevaar brengt. We kennen beiden de grenzen van deze relatie. Willen we meer? Natuurlijk. Maar we nemen het zoals het komt. Het is zo vreemd om te merken dat ik in deze relatie de grootste realist ben. En misschien ligt daarin het verschil, én het duurzame. Want in mijn dagelijkse relatie is er ook zo veel realiteitszin, van beide kanten dan wel. Dat ik me niet laat meeslepen door de dromen van Neil, de overtuiging dat we nog wel eens samen op vakantie zullen geraken, nachten samen is ... goed. Dat is de beste omschrijving. Het is goed. Ik kan ervan genieten, maar heb geleerd te zeggen "on verra". De woorden die hij zo vaak uitspreekt, zijn ook mijn reactie geworden. Nog meer dan bij hem.

Wat me raakt, is hoe hij met affectie over mijn kinderen spreekt. Dat zijn hart een slag overslaat als één van mijn kids bij hen in de zaak langskomen, omdat ze hem aan mij doen denken. 

Is het perfect? Neen, dàt zeker niet. Onze relatie is en blijft voor een groot deel gebaseerd op lichamelijk verlangen, zeker van zijn kant uit. En dat frustreert me af en toe. Ik kan me niet anders voelen als hij, meteen na het vrijen (dat jammer genoeg nu beperkt blijft tot mijn bureau, door de lockdown), zijn telefoon neemt om te zien wélke oproep hij gemist heeft, zijn echtgenote terugbelt (want het zijn àltijd zijn eega, dochter, schoonzoon en héél soms zijn zoon), en me zegt dat hij moet gaan. Ik wéét dat elke vraag of ik die dag "tijd heb" een vraag is om me te zien en te vrijen. 

Dus het gebeurt dat ik -heel bewust- nu zeg dat ik géén zin heb in seks. Niet helemaal de waarheid. Maar ik heb ingezien dat ik het voor mezelf soms erger maak door mee op te gaan in het verlangen, en me daarna gebruikt te voelen. Dus weiger ik, en geniet ik van een moment samen zonder vrijen. Die beslissing genereert ook spijt. Maar minder... veel minder. 

Droom ik dan niet meer? Natuurlijk wel. Ik blijf dromen van enkele dagen samen weg. Een nacht samen. Maar ik zie er ook de beperkingen van in. We zijn té verschillend om samen te leven. Zoals hij ooit zei: "moesten we elkaar hebben ontmoet, 30 jaar geleden, hadden we samen kunnen evolueren". Maar nu, op onze leeftijd, zijn we volledige andere levens gewend. Hij de prins die bediend moet worden, en ik die een man wil die naast me staat, als gelijkwaardige. Echte gelijkwaardigheid. 

Mijn penpall heeft gelijk: een man zal àlles doen voor seks. Zelfs zich verontschuldigen, ook als hij vindt dat hij ongelijk heeft. 

Maar hij is een stukje van me kwijt, en dat voel ik aan zo veel. Ja, mijn lichaam reageert op hem, op zijn zoenen, zijn aanrakingen. Maar mijn hoofd is er niet bij. Toch blijft het gemakkelijker om toe te geven dan "neen" te blijven zeggen tegen het onvermijdelijke. Ik weet hoe ik hem moet opwinden, hem doen komen. Fake ik? Niet echt, ik geniet. Maar de momenten dat ik er volledig met mijn hoofd bij ben, zijn minder. Het is zoals eten: ook al heb je geen honger, je eet omdat het moet. Omdat je gezin verwacht dat je mee eet, omdat je nu eenmaal moet eten om recht te blijven staan, omdat iemand je uit eten heeft gevraagd. 

Toch zie ik hem graag, steeds liever. Al is hij degene die het steeds vaker heeft over "amour". De man die me zei niet in "aimer, amour" te geloven, spreekt over "amour"??? Over enkele dagen reeds 4 jaar. We hebben veel doorgemaakt in die jaren. Intense momenten, en intense ruzies. Toch geloof ik nog niet opnieuw in "liefde". Daarvoor maakte Calimero te veel stuk. Bij hem geloofde ik erin, en kijk waar het me bracht: aan de rand van de afgrond. 

Volgende week de "verjaardag" van Neil en mij. Een dag waarop ik 14 uur non stop zal werken, en hem dus niet zal zien. Het bevreemdende is dat die verjaardag ook de herinnering is aan mijn zielsmaatje, mijn Tunesische vriend. Nu, 4 jaar geleden, kwam hij me opzoeken in Amsterdam. Hij voelde al maanden aan dat het niet goed met me ging, en kwam "to the rescue". Drie volle dagen en nachten luisterde hij naar mij, naar mijn verhalen over Calimero, en praatte op me in. Deed me inzien waarin ik beland was. Hielp me om er definitief een einde aan te maken. Na die reis kwam ik thuis, een vrijdag, om 17h. En enkele uren later ontmoette ik Neil...

Ik kon hem nog vertellen dat ik een man ontmoet had die me Calimero zou doen vergeten. Enkele maanden later sprong hij uit het raam.... zonder mij de kans te geven hém te redden. 

Niet àlles is gelukt. Ergens zit Calimero nog in mijn hoofd, ver weg maar toch. Ons laatste contact dateert van de eerste week van de covid-lockdown. Ik wilde weten of hij okee was (risico-groep zijnde), en vertelde hem over mijn moeder. Hij reageerde dat hij okee was, en vroeg sindsdien niet meer naar nieuws. Een deel van me wil hem laten weten dat ze al 2 weken dood is. Een ander deel denkt "hij vraagt er niet achter, dus het interesseert hem niet".  Dàt deel denkt "er is helemaal geen link". Zijn "wij zijn verbonden, ik voel het als er iets niet goed gaat met jou" is pure onzin. Anders had hij me nu wel gecontacteerd. 

Maar Neil ... hij nam zijn plaats in mijn hart in. Ruimschoots, en zelfs meer. We vechten nog steeds. Met taal. Met cultuur. Met karakters. Maar toch... vier jaar, dat wil toch iets zeggen? Vier jaar waarin we elkaar niet los lieten. Waarin soms ik, soms hij de eerste stap terug zetten. Vier jaar... 

Vrijdag vernam ik dat mijn moeder uitbehandeld is. Stop chemo, waterkansje dat immunotherapie wordt verdergezet én dat daar respons op komt. Maar volgens de oncologe spreken we van "enkele weken". Waar wij dachten dat de euthanasie-aanvraag in orde was sinds eind december, blijkt dat niét het geval te zijn. Dus wist ik wat me vandaag te wachten stond: héél moeilijke telefoontjes om een LEIF-arts te vinden in haar regio, het palliatief team van haar regio contacteren (waarom vertelde niemand me ooit dat er daar een mobiel palliatief team bestaat??? vernam ik vrijdag pas).

Vrijdag was ook mijn verjaardag. Voor ik de lange rit naar mijn ouders aanvatte, even afspraak met Neil in mijn bureau, die zijn teleurstelling dat seks er niet in zat, maar amper kon verbergen. 

Zaterdagmiddag ging ik naar mijn bureau, in de hoop om hem dan te kunnen zien. Initieel wel, om 12.30h, op weg van werk naar huis. Maar dan ging er plots een klant langskomen tijdens het sluitingsuur, dus moest ik niet meer wachten. Mij niet gelaten, enkel jammer. In de namiddag bleken eega en dochter dan samen de tuincentra af te lopen voor plantjes, en was hij vrij. Uiteindelijk zijn we iets meer dan 2 uur samen gaan wandelen, door de velden. Een zalige namiddag, in de zon, pratend over allerlei. Niet enkel over ons, onze dromen, maar ook gewoon over zaken die we lazen, hoorden, dachten... 's Avonds stuurde hij me nog hoe moeilijk hij het had om me "los te laten" na onze wandeling (hij moest immers de andere kant op fietsen, ik had nog een klein half uurtje te wandelen tot thuis). Hoe hij me meer mist, naargelang hij me vaker ziet. Kortom, een perfecte dag.

Zondag verliep ook rustig, elk bezig aan onze kant. Ik heb aanvaard dat er zondag weinig contact is. Af en toe een "hoi", een foto van wat we doen,... Vanzelfsprekend met de hoop op een chatmoment 's avonds. Aangezien de kids absoluut wilden dat ik iets mee keek op tv, was dat pas mogelijk om 21.30h. Na enkele minuten chatten moest hij "even weg, 5 min". Die 5 minuten werden er 10, 15.... en ik werd meer en meer slaperig. Aangezien het me niet bepaald mooi leek om hem gewoon een goedenacht te sturen, zeggende dat ik in slaap viel (wat voor mij meestal 30 min tot 2 uur duurt, tenzij ik medicatie neem), dwong ik mezelf zelfs doezelig wakker te blijven, om hem toch persoonlijk goedenacht te wensen. Toen hij dan eindelijk na 18 min terugkwam, zei ik hem dan ook eerlijk dat ik intussen héél slaperig was, en hem een goede nacht wenste. Initieel leek dat goed te verlopen, en ik zette ons chatprogramma, zoals élke avond na ons laatste bericht, op mute.

Tot hij 10 min later via whatsapp dan 3 berichten stuurde. De tijd dat ik hiervan terug wakker genoeg werd om te kijken wie me iets stuurde, had het zijn berichten al verwijderd. Toen ik dan op ons chatprogramma ging kijken, had hij daar hetzelfde gedaan: gestuurd en verwijderd. Mijn vraag was dan ook welk spelletje hij speelde... Zijn reactie? "ahaaaaa, zie je dat je nog niet slaapt!". Absoluut peutergedrag, en dat heb ik hem dan ook verteld. Hij vond dat we nu quitte stonden, want ik had hem valse hoop gegeven op een chat, en hij had me terug gewekt. Na enkele minuten heen en weer schrijven, heb ik afgesloten, hem een goedenacht gewenst. Op whatsapp heb ik hem geschreven dat ik, gezien zijn spelletje, hem voor de nacht blokkeerde. 

Toen begon het lange proces om terug mijn slaap te vinden, want dié was natuurlijk verdwenen... Een uur later ben ik dan eindelijk in slaap gevallen.

Vanochtend wilde ik hem, bij ontwaken, zoals altijd een "goedemorgen " sturen. Om dan te merken dat hij 11 berichten nog had geschreven én gewist. Dat verdiende voor mij geen reactie, maar hij reageerde ook niet op mijn goedemorgen, las 'm zelfs niet. Ik heb hem dan over heel de ochtend heen stickers gestuurd met groetjes, hoi, ... Ze werden wél gelezen, maar geen enkele reactie. Dàt was de druppel die de emmer deed overlopen. Hij wéét dat ik vandaag heel wat telefoontjes moet doen om de euthanasie-aanvraag voor mijn mama in orde te krijgen. Hij is zich bewust van het feit dat dit een zware dag is voor mij. Maar er komt geen reactie. Geen antwoord. Niets. Enkel stilte...

Ik heb getracht hem te bellen, met de vaste lijn van het werk. Hij herkent dit nummer, maar voor zijn eega is dat een anoniem nummer. Hij weigert de oproep. 

Het is genoeg. Mijn laatste woorden naar hem zijn dat hij me kwijt is geraakt. Alles weggegooid voor een kinderachtig spelletje. Ik heb hem 2 weken geleden verwittigd dat ik niet zou meedoen aan "opbieden" van niet-reageren. Toen was een eenvoudig "neen" zeggen tegen seks omdat mijn hoofd er niet naar stond, genoeg om hem te laten zeggen dat hij dan "als zijn hoofd er niet naar stond, me een dag niet zou spreken". Ik doe niet mee aan zandbak-gedrag. We zijn geen kinderen meer. 

Precies één maand voor onze 4de verjaardag gooit hij alles weg. Of het onherstelbaar is, weet ik niet. Maar ik neem geen contact meer op. Mijn laatste woorden zijn gesproken. Deze keer mag hij herstellen, als hij me niet kwijt wil. Ik heb het vaak genoeg gedaan, ook in zijn plaats.