Neil en ik, we probeerden enkele keren te praten, maar telkens blokkeerde alles op hetzelfde punt: ik moet veranderen, en hij moet in niéts veranderen. Dus ik gaf het op, en bleef afwezig. Hoe moeilijk en zelfs onmogelijk ook, ik contacteerde hem niet meer uiteindelijk. Respecteerde zijn beslissing.

Eén verzoek had hij uiteindelijk nog: dat ik zijn beslissing zou respecteren, en niét in hetzelfde straatje zou belanden als met Calimero... steeds opnieuw contact opnemen, opnieuw proberen om toch weer op hetzelfde te stranden. En dus deed ik precies dàt: géén contact. Géén excuus om toch nog iets te vragen of te zeggen, géén laatste woorden. 

En toen nam hij zelf terug contact op. Maar we bleven steken in steeds hetzelfde: de vraag om garantie dat ik nooit meer een probleem zal veroorzaken, nooit meer een ruzie zal uitlokken, versus mijn behoefte aan een relatie en niet dit soort friends with benefits waar we naar mijn gevoel het laatste jaar in verzand waren geraakt. Dus eindigden we met "vaarwel". De volgende dag nam hij echter opnieuw contact op, met precies hetzelfde resultaat. Om te eindigen op hetzelfde punt. Hij kreeg telkens het laatste woord, ik reageerde gewoon niét meer. En toch nam hij weer contact op, op dag drie. Om wéér te eindigen bij zijn conclusie dat het nooit meer goed zou komen. 

Ik sprak hem niet meer tegen, wilde eigenlijk enkel nog dat het stopte, dit geruzie, dit steeds weer contact opnemen. Dus eindigde ik met hem het beste te wensen. Dat ik het betreurde dat hij niet de man bleek te zijn die ik zocht, maar dat ik de hoop niet opgaf om ooit wél te vinden wat ik zoek, binnen een plus-relatie, niet meer maar ook niet minder.

Was het dàt dat hem deed beslissen om te vragen of hij me kon zien, kon spreken? De vraag bleef open, ik was op, moegestreden. Maar het deed er niet toe, dat ik zei dat hij besliste, dat ik hierin toch geen zeg had. Zijn enige vraag was "waar en wanneer?". 

We hebben gepraat. Hij werd boos, wat anders? Het is vreemd... als ik tegenover iemand sta die boos wordt, kan ik vaak net extreem kalm worden. Ook deze keer. Hij verhief zijn stem, wat niet vaak gebeurt. Maar hij zei ook iets dat me raakte... dat hij, meer dan vrijen met mij, mij mist. Dat hij de afgelopen twee weken had beseft hoe ik de enige persoon blijk te zijn tegen wie hij écht praat. Niet enkel over zijn zorgen, maar over alles. Het maakt me triestig, zo'n eenzaam leven. Een leven vol vrienden maar altijd vrolijk zijn, gelukkig zijn, nooit mogen zeggen wat je misschien écht denkt of voelt. 

Maar tegelijkertijd beseffen we beiden dat we niet klaar zijn om alles weg te gooien wat we in die 36 maanden hebben opgebouwd. Hij verdroeg al mijn onzekerheden, al mijn angsten, die Calimero geplant had in mij. Hij deed me terug mezelf worden, om me daarna stilaan te vormen tot zijn ideaalbeeld. Deels kan ik hierin mee: ja, ik voel me best goed in mijn vel met zijn "aanpassingen". Hoe zeer ik ook vecht tegen onderwerping, ik moet toegeven dat ik me goed voel met mijn iets langer haar, mijn gelakte nagels, mijn sobere kleine diamanten halssnoer. Uiterlijk iets meer de vrouw worden zoals hij ze graag ziet, het stoort me niet. Ik herinner me iets goeds dat ik ook van Calimero leerde: durf een jurk/rok te dragen zonder collant, toon je benen. 

Toch zal ik nooit worden zoals zijn eega. En dat moet ook niet. Dus hij zal ook zijn best doen om me iets meer aandacht te schenken, me me terug in een relatie doen voelen. Meer heb ik niet nodig. Over hem voel ik me zeker. 

Wat dit voor mij en Aziz betekent, weet ik niet. Ik wil er ook even niet over nadenken. Wij zien elkaar over enkele dagen, en daarna zien we wel weer. Het is anders, eenvoudiger. Maar ik ken hem niet zoals ik Neil ken. Maar het zijn beide mannen met een zware geschiedenis die hen gevormd heeft. Beiden, op hun eigen manier, vluchteling. Beiden belangrijk voor mij, op dit moment.