Dinsdag 31 maart. Nog 5 dagen vooraleer de profs de heuvels van de Ronde van Vlaanderen aanvallen, nog 4 dagen vóór de collectieve aanval van diezelfde hellingen door een ongeveer 15.000-koppige losgeslagen en in het wilde weg plassende bende armoezaaiers.

Dus besloten wij, de doorgewinterde amateurs van CT 2005 om enkele dagen voor de drukte onze plaatsen op de heuvels in te nemen.

Afspraak boven aan de Bosberg!

Maar onze start begon al onder een minder goed gesternte. Wie stond ons op te wachten om onze afgetrainde lichamen te bewonderen? En dan waarschijnlijk nog enkel langs achteren? Collega Jo. Inderdaad, de (naar later bleek) sympathieke collega van Luc en Filip zou meerijden. Dat wordt afzien voor hem. Dachten we. Want toen we hem aan de oprit van de snelweg in Leuven ophaalden, zoog hij nog nog lekker aan een sigaretje. En een uurtje later deed hij dit nog eens leuk over vóór we goed en wel gestart waren. Dit wordt nog mooi. Dachten we. Later hadden we gewoon véél respect voor Jo de Paffer want hij maakte de ganse rit probleemlos vol. En had geen sprankeltje last van rook of nicotine of ….. ja, wàt zat er eigenlijk in die sigaretten gerold, Jo, dat je zo sterk was? Kortom, respect!

Maar ik had het dus over onze ‘veelbelovende’ start. Eenmaal aangekleed vroeg ik langs m’n neus weg langs welke kant we zouden vertrekken. Het antwoord van Filip begon met woorden die me lichtjes deden panikeren; nl ‘ik denk dat we langs daar moeten …’. Vooral de ‘ik denk’ …. liet niets aan de verbeelding over.

Wel, ik ‘dacht’ dat Filip een hele voorbereiding op poten gezet had. Maar zijn inspanning had zich beperkt tot het afdrukken van de wegbeschrijving vanaf de Molenberg. Maar waar lag die Molenberg ook alweer ….? No hard feelings, Filip!

Om een lang verhaal kort te maken, ik zag me genoodzaakt om mijn landkaart te verknippen tot het mogelijk aan te doen gedeelte van Vlaanderen. Zo hadden we toch een indicatie van hoe tot aan de Molenberg geraken. Filip zou vooraan rijden en ik zou van achter uit een poging doen tot GPS-imitatie. Maar we zijn er gekomen!

Jammer genoeg had Filip ondertussen de papieren de vrijheid gegeven bij de eerste passage over een kasseistrook …. had David zijn drinkbus vergeten op het dak van de auto …. kroop Jurgen nog wagenziek op z’n fiets …. en was onze eerste inspanning de afdaling van de Bosberg. Jawel, afdaling. Want de kortste weg naar de eerste helling van de dag: de Molenberg.

En weg waren we.

Voor de rest hadden we alles in ons voordeel. Er stond niet al teveel wind en het lentezonnetje deed z’n werk. Jurgen zag het helemaal zitten en startte in korte mouwen en korte broek … bij 8 °C. Een beetje frisjes maar het zou snel opwarmen.

Zoals gewoonlijk trok Filip van bij het begin het gas open. Luc, David en Jo volgden in zijn spoor, Jurgen had nog wat last van dikke poten na het criterium in Grâce-Hollogne en mijn diesel zou (hopelijk) later nog wel aanslaan.

Tot aan de Molenberg reden we op het fietspad (!), jawel en op grotere wegen. Daarna begon het echte werk met draaien en keren op het gekende parcours. Alles reeds mooi afgepijld voor de doortocht van de profs en het eerste gedeelte vooral gekenmerkt door de langere kasseistroken. Voor mezelf betekende dit het steeds maar weerkeren na er gewoonweg afgereden geweest te zijn. Kasseien en zo’n lichtgewicht als ik …. ’t zal niet echt samengaan.

Na even gestopt te zijn om de bandendruk van Luc’s ijzeren paard te regelen, kreeg David het ongeluk om met een losgekomen zadel verder te moeten. Niet echt aangenaam rijden maar hieraan zouden we later kunnen verhelpen door een vriendelijke dakwerker toen we even de tijd namen om de profs van de 3-daagse van De Panne op te wachten aan de voet van de Léberg.

Maar alvorens daar aan te komen, hadden we nog het magische middelpunt van de Ronde voor wielen. Even bijtanken dus aan de voet van de Kwaremont en dan …. Start!

Oude Kwaremont, Paterberg, Koppenberg, Taaienberg, …. Het hele spectrum van hellingen passeerde de revue. Niemand had het echt lastig en het wachten werd tot een minimum beperkt.

Tot …. een eerste lekke band te noteren viel op het steile stuk van de Koppenberg. Tot dusver had Filip alles nog redelijk heel gelaten maar toch speelde hij het huzarenstukje klaar om op 100 m tijd, 2 binnenbandjes stuk te rijden, een luchtbommetje onklaar te maken en de pomp van Jurgen tot schroot te herleiden ….! Doe het hem maar na!

Enfin, hèt moment om de magen bij te vullen en het parcours nog eens te overlopen. We besloten het zoveel mogelijk in te korten maar veel mogelijkheden daartoe waren er niet. En omdat we uiteindelijk naar daar gereisd waren om de Ronde te rijden, namen we er de overblijvende kasseistroken (de namen ontglippen mij) èn de hellingen als Léberg, Berendries, Parikeberg toch maar bij.

Uiteraard is er geen Ronde zonder Muur en Bosberg.

Dè Bosberg, ons eindpunt, de plek waar de auto’s ons opwachtten. De plek ook waar Jo z’n eeuwige vriend, de sigaret opnieuw in de armen en lippen sloot.

Maar na zijn prestatie lijkt het me de moeite om dit ook eens te proberen ….

Een Bastos of Marlboro, het mag ook iets zwaarder als afsluiting van een mooi dagje onder ploegmaats, een perfecte training en voorbereiding op de rest van het seizoen.

Door het late aankomstuur en met de wetenschap dat de Brusselse ring dan ook strop zit in het achterhoofd besloten David, Jurgen, Filip en Luc om samen nog een stukje te gaan eten alvorens het traject naar Rosmeer aan te vangen. Jammer genoeg had Jo afspraak met de vriendin en moest ikzelf ook nog gaan trainen met onze Koen. Doen we volgend jaar allemaal samen en hopelijk met nog enkele ploegmaats meer.

Jurgen stelde al voor om het initiatief te herhalen bij een gelegenheid als Tilff-Bastogne-Tilff. Waarom ook niet?

Maar zeker ook afspraak in 2010. Boven op de Bosberg lijkt me een mooie plek.

Gaan we regelen!

03-04-2009 om 19:31 geschreven door Koen en Gert  

Tussen 2 regenbuien door toch nog even de tijd nemen om onze blog aan te vullen. Er beweegt niet echt veel op de blog en dat is een beetje vergelijkbaar met de motivatie die ik momenteel tentoon spreid …..

De goesting ontbreekt voor vanalles en nog wat. Het is relatief druk op het werk maar juist daardoor zou het fietsen en trainen een uitlaatklep kunnen zijn. Blijkbaar is het niet voldoende.

Hopelijk betert het wat als de temperaturen hoger dan 15°C worden en de zon zich wat meer laat zien.

De laatste wedstrijd die ik reed was deze in Rencheux, bij Vielsalm. Mooi parcours, relatief mooie en brede wegen en een paar beklimmingen. Vooral deze naar de aankomst toe is een harde.

Van bij de eerste ronde was er al een ontsnapping van een 12-tal renners. Deze wedstrijd kennende en afgaand op het verloop van voorgaande jaren ging ik ervan uit dat alles wel snel weer bij mekaar zou komen. Verkeerd gerekend dus.

Weer zat er dus niets anders op dan zelf het initiatief te nemen en proberen naar de kopgroep te rijden. Door het goeie afstoppingswerk van 2 ploegmaats lukte het ook om een goeie 25 km te ontsnappen. In het gezelschap van de winnaar van het regelmatigheidscriterium vorig jaar liep het redelijk hard maar niet hard genoeg. Met ons 2 kwamen we geen meter korter. Erger nog, op 5 km van de streep werden we terug gegrepen door het peloton. Koers voorbij.

Met het beetje dat nog restte in de benen maakte ik er een lange sprint van met mijn nieuwe ploegmaat Eric in het wiel. Hopende dat hij nog een redelijke uitslag uit de benen kon schudden. We werden respectievelijk 28^e en 39^e.

Vorig weekend reed ik niet en dit weekend ga ik ook niet naar Grâce-Hollogne. Het samen moeten rijden met de A’s bevalt me niet. Op een parcours van 2 km en met 150 vertrekkers aan de start staan …… die kelk laat ik aan mij voorbij gaan.

Ik herneem normaal volgende week in Soumagne om daarna in Lessines te starten.

Hopelijk gaat de hemel dan weer een klein beetje opklaren. Letterlijk en figuurlijk.

26-03-2009 om 10:57 geschreven door Koen en Gert  

Na maanden voorbereiding, trainingen in grijs en nat weer, in donkerte en kou, kortom een voorbereiding die met horten en stoten verliep, een trainingsplanning waarin meer aanpassingen dienden te gebeuren dan verwacht en gehoopt, kon het seizoen beginnen.

Een samengaan van al de opgesomde elementen maakte dat ik het voor mezelf niet goed zag zitten. De moral was er niet, een goeie gevoel ook niet en de goesting om eraan te beginnen al helemaal niet. Een heel bizar gevoel. Normaal wordt er uitgekeken naar het moment dat we opnieuw kunnen koersen. Maar deze keer was het anders. En dus ook redelijk schrikken.

Met een pak lood in de benen en dichtgeknepen billen trokken we dan toch naar Lens-Saint-Rémy. Een parcours waarin enkele honderden meters vals plat in voorkwam en zonder al te veel bochten. Groot was mijn verbazing dat het vanaf de eerste minuut liep zoals een nieuwe en pas gesmeerde ketting over een splinternieuw tandwiel. Rijden met de vingers in de neus heet dat. In die mate dat er (jawel!) een uitval zat aan te komen. Die kwam er ook, al was het meer om de benen eens ècht te testen en met de vrees om daarna het gelag te betalen. Maar niks daarvan. We werden uiteraard snel teruggegrepen door het peloton maar het was makkelijk om hierin terug mijn plaats te vinden. Alhoewel, ‘hierin’ is misschien een verkeerde woordkeuze. Mijn plaats was de ganse wedstrijd, op die uitval na, als allerlaatste van het peloton. De onvermijdelijke aanpassing aan de nieuwe fiets en een redelijke schrik voor een valpartij. We stonden tenslotte met een groep van 69 renners en in een stralende zon (en zowaar 13°C) aan het vertrek. De wedstrijd eindigde in de verwachte groepsspurt, waarin ik me uiteraard niet mengde. Een anonieme 43^e plaats in de uitslag was mijn deel.

Na die eerste stap en met het idee dat de conditie toch niet zo belabberd was als ze wel leek, vroeg dit om bevestiging. Vorige zondag, met opnieuw mooi weer maar weliswaar iets frissere temperaturen werd er opnieuw een omvangrijke groep van 66 vertrekkers de weg opgestuurd op het golvende parcours van Jeneffe-en-Condroz.

In het seizoensbegin kan je erop rekenen dat ontsnappingen uit het peloton geen lang leven beschoren zijn. De vorm van de meeste renners is vergelijkbaar en de motivatie van een nieuw seizoen helpt om iedereen het idee te geven dat hij wel kans maakt op een mooi resultaat. Jammer genoeg was de kwaal van de mindere (bijna tot nul herleide) motivatie bij mij nog niet voorbij. Ik moet me echt oppeppen om te gaan koersen, het is slepen naar de start, de goesting is er gewoon niet. Maar zoals de week ervoor, verdween dat gevoel snel, mede geholpen door het zekere gemak waarmee ik in het peloton meereed. Onvoorstelbaar dat ik me hiermee al tevreden stel, met gewoon in het peloton rijden … Waar is de ambitie? Wel, om eerlijk te zijn, die is een beetje zoek. En ik hoop van die één van volgende weken terug te vinden. Misschien samen met aangenamer weer? Met een mooie uitslag?

Die mooie uitslag heb ik trouwens zondag zèlf vakkundig de nek omgewrongen. Het verloop van de wedstrijd was vergelijkbaar met die van een week geleden. Met dit verschil dat er 6 collega’s konden wegraken en tot bij de groep A’s komen (deze waren 1 minuut voor ons gestart). Ons peloton kwam tot op 100 m maar de kloof werd niet gedicht. Jammer maar die 6 zouden we dus niet meer terug zien. Er zat niks anders op dan te proberen om me goed te positioneren voor de pelotonspurt en proberen uit te halen met een verschroeiende laatste 800 m. Het zat in de benen. Maar helaas. Ik durfde gewoon niet gebruik te maken van de halve meter vrijheid naast het peloton om erlangs te rijden en me vooraan te plaatsen. Dit zou me gegarandeerd een plaats binnen de eerste 10 opgeleverd hebben, daar ben ik quasi zeker van.

De schrik zat erin omdat ik wist dat de zijkanten van de rijweg er héél slecht bij lag. Daarenboven stonden de auto’s langs een kant tot vlak tegen de straat. Er was dus geen enkele uitwijkmogelijkheid. Er moest dus een zeker risico genomen worden. Ik twijfelde veel te lang. En in plaats van het risico te nemen, liet ik me terug naar achter dringen. Een 38^e plaats werd mijn einduitslag.

Volgende week staat een mooie koers op grote wegen op het programma. Het enige negatieve punt in Rencheux is de gevaarlijke aankomststrook bergop. Enkele bochten waar wel elk jaar slachtoffers vallen. Het zal dus zaak zijn om vooraan de groep te blijven. Hopelijk lukt het wel een keer.

11-03-2009 om 14:21 geschreven door Koen en Gert  

BECA BOUW bvba




Adres:       Kesseldallaan, 89 bus 203 - Kessel-Lo

Telefoon:   016/48.24.74

Telefax:     016/48.24.74

GSM:        0495/77.05.57  of  0497/41.40.05

E-mail:      info@beca-bouw.be

23-02-2009 om 15:24 geschreven door Koen en Gert  

Het seizoen is weer op gang geschoten, de kop is eraf. Maar ….. nog niet voor mij. Vind het nog wat vroeg. Daarbij komt nog dat de motivatie redelijk ver te zoeken is. De trainingen zijn niet helemaal verlopen zoals gepland en ik vrees dat ik nog wat tekort kom om een redelijk figuur te slaan tijdens de koers. Ik heb alleen de hoop dat de concurrentie in hetzelfde geval verkeert.

Wie er blijkbaar geen last van heeft, is mijn ploeggenoot (bij de A’s) Jurgen. Eerste koers en onmiddellijk eerste overwinning. Een niet zo druk bezette wedstrijd maar eigenlijk is dat van generlei belang. De afwezigen hebben ongelijk. Dit zal voor Jurgen wel een boost geven. Hopelijk betekent dit de start van een zege-rijk seizoen voor het Cycling Team 2005. Maar waarschijnlijk zal het dan wel in de A-categorie moeten gebeuren …..

Zoals al aangehaald, de eerste weken moet er niet teveel op mij gerekend worden. Het moreel lijkt het equivalent van de temperaturen; te laag voor de tijd van het jaar. Terwijl het vorig seizoen, na bijna een jaar zonder competitie, niet snel genoeg kon beginnen, vrees ik dat de competitie deze keer te vroeg zal aanvatten.

Ook lichamelijk zit ik in een dipje. De ene dag loopt de training als een trein, de volgende is het harken om gewone duurtraining af te haspelen. Als het weer het tenminste toelaat om 2 dagen na mekaar te trainen.

Ik wacht nog af, zal waarschijnlijk wel aan de startlijn staan volgende week in Lens-Saint-Rémy maar ben bang voor het eindresultaat. Mocht ik niet in staat zijn om mijn plaats in het peloton aan te houden, vrees ik dat ik er eerder de brui zal aan geven dan het normale karakter te tonen en toch uit te rijden. Al is het dan maar als intensieve training.

Met zo’n moral, een dito conditie (al is de basis er zeker wel) denk ik meer dan eens aan het jaartje teveel. Zoals deze winter heb ik me nog maar zelden gevoeld. Er wordt teveel nagedacht. Nadenken over de zin en onzin van je nog altijd afjakkeren op trainingen in grijs en killig weer. Het verder in de toekomst denken en je afvragen of het niet stilaan tijd wordt om je volledig op de ontluikende wielercarrière van je koersende zoon te richten.

Want ook de ket vraagt meer en meer inspanning van de ouwe. Na de eigen training nog tot 2 bijkomende uren uittrekken om met hem op pad te gaan. Wordt het niet een ietsje teveel? Hoe lang kan de rekker uitgerokken worden?

Twijfel is troef. En ik ben er nog bijlange niet uit. Voorlopig is er nog het voordeel van de twijfel. Misschien komt met de hogere temperaturen en een vleugje warmte van de zon alles wel weer goed. En liggen er nog mooie momenten te wachten.

Maar een periode zoals de voorbije maanden kruipt in de kleren. We hebben het er nog wel over.

Met de voorbereiding van Koen loopt het al bij al nog redelijk. Zijn basistrainingen vormen geen enkel probleem en worden gemakkelijk afgewerkt. Aan goesting en motivatie van Koen is er geen gebrek; hij is nog niet aangestoken door het ‘geen goesting’-virus van zijn vader.

We werken volgens ons gevoel, met een degelijke planning, nog altijd op langere termijn en laten ons niet opjagen. Alles op z’n tijd voor Koen.

Een laatste jaar als aspirant … het vraagt al wat meer inspanning. De gedachten gaan af en toe al eens uit naar het volgende seizoen. Nu al. Het lijkt wel een mooi vooruitzicht om eens grotere koersen te rijden, af en toe een selectie proberen af te dwingen voor een meerdaagse … waarom niet?

Maar eerst dit jaar zonder kleerscheuren doorkomen. De groei gaat rustig verder en kan nog zonder al te veel pijn opgevangen worden. Doordat Koen af en toe last begint te krijgen van de onderrug, dè kwaal van wielrenners hebben we beslist om een fietsanalyse te laten uitvoeren. Hier en daar een aanpassing van de fiets en/of fietspositie dringt zich misschien wel op.

Dit staat gepland voor 26 maart. Ruim op tijd dus om de laatste weken naar de competitiehervatting met een gerust gemoed aan te pakken.

23-02-2009 om 15:15 geschreven door Koen en Gert  

Regen, sneeuw, koude, ….. Het winterweer heeft lelijk huis gehouden deze keer. Niet alleen op de wegen, waar de trottoirs en fietspaden het weer hard te verduren kregen . Op dat punt is er in 2009 nog niet veel veranderd; voetgangers en (vooral) fietsers werden al stevig aan hun lot overgelaten. Op fietspaden werd pas laat of helemaal niet gestrooid, putten in het wegdek bleven zo mooi verborgen onder een laagje en voor de durvers kregen de trainingen dus een mooie extra uitdaging. In deze periode is het ook weer afwachten of er gemeenten zijn die er het nut van inzien om veegmachines in te zetten om fietspaden van allerhande vuiligheid te verlossen. Heel waarschijnlijk wordt dit ijdele hoop. Maar het jaar is nog jong, misschien heeft hier of daar iemand het licht gezien. Het is tenslotte een verkiezingsjaar, niet? Hoop doet leven.

Ook trainingsplannen werden grondig overhoop gehaald. Het is echt niet aangenaam om kilometers te malen in temperaturen ver onder het vriespunt, gesteld dat er dan nog kan gereden worden op ondergesneeuwde wegen. Neen, dat is niet meer voor mij weg gelegd.

Alternatieven zijn: lopen, fitness en het saaie maar sportspecifieke ‘rijden op de rollen’.

Maar in deze periode is het uiteindelijk zaak om een goeie basis te leggen en stilaan toe te werken naar intensievere momenten.

Wel, dat is er dus nog niet helemaal van gekomen. En wel zo dat ik voor mezelf al beslist heb om het seizoen een week later te starten. Hopelijk is het haalbaar. Alles moet dan wel wat meezitten. Eerlijk gezegd ontbreekt het mij momenteel aan ‘moral’ en een beetje goesting. Dit keer zit het niet echt snor. Maar ook hier mogen we de hoop nog niet laten varen, zeker?

Voor Koen liggen de zaken anders. Hij heeft zich tot de jaarwisseling kunnen uitleven op de mountainbike (samen met de papa de bossen onveilig maken) en het lichaam weer kunnen klaarmaken voor de langere trainingen die er aan komen. Want dit jaar ligt de lat weer iets hoger. Er staan hem wedstrijden te wachten van 35 km (in plaats van de 25 km van vorig seizoen) en tegen het einde van de vakantie zelfs van 50 km.

Een goeie basis is dus noodzakelijk, uithouding onontbeerlijk en kracht … wenselijk.

Het ‘probleem’ van de groei, zowel in grootte en gewicht is van langdurige aard. Met andere woorden, er is nog niets veranderd. We weten dus nu al dat het weer een slopend jaar zal worden. Zowel wat de voorbereiding betreft (want langere en intensievere trainingen) als wat wedstrijden aangaat.

Hij is nu een goeie week ziek geweest (griep), heeft hierdoor zijn wintervoorbereiding moeten afbreken en een geplande cross aflassen maar is ondertussen opnieuw klaar om te werken. Hopelijk wil het weer ook een beetje mee zodat de saaie binnentrainingen kunnen afgewisseld worden met tochten in open lucht. Stukken aangenamer dan uren op de rollen doorbrengen.

We houden jullie op de hoogte.

20-01-2009 om 14:10 geschreven door Koen en Gert  

24-12-2008 om 12:50 geschreven door Koen en Gert  

De ene is er gek van en bestaat meestal uit specimen van het vrouwelijk geslacht, de ander, en dus van het andere geslacht kijkt er steil tegenop. Ikzelf ben een fervent aanhanger van het tweede.

Dus, terwijl het vrouwtje in het charmante gezelschap van een vriendin de Leuvense winkels onveilig maakte en mijn bankkaart leeg, offerde ik mij op om voor het kleinste dochtertje te zorgen. Ik paste liever op dan dat ik op sleeptouw werd genomen.

Zo moeilijk was het toch niet om op een kind van twee jaar oud te letten?

Voor haar vertrek legde Lucie’s mama geduldig al Lucie’s spullen klaar: een lappenpop met de naam Doudou, een beker voor haar water, een paar biscuitjes en het allerbelangrijkste: haar pop Bébé. Mama overhandigde me een paar luiers, gaf Lucie een zoen en glimlachte geruststellend naar me. “Als ze zich gaat vervelen, kun je haar altijd nog meenemen naar de speeltuin.”

Het eerste uur begreep ik niet waar ze altijd zo moeilijk over deden. Ik had heel wat uitgeputte moeders meegemaakt met chocovlekken op hun kleren en een verwilderde haardos die beweerden dat het opvoeden van kinderen zwaarder was dan kantoorwerk maar Lucie zat heel tevreden op de grond de veters van een paar schoenen te strikken en dan weer los te halen. Toen ze dat spelletje beu was, zette ik een van haar dvd’s op en dansten we door de kamer onder de goedkeurende blik van een volwassen kind en een sprekende hond.

Ik was zo zeker van mezelf dat ik het waagde naar buiten te gaan. Ik maakte Lucie’s schoenen vast, hielp haar in haar trui en overhandigde Bébé en Doudou. Ze ging even tekeer omdat ik haar muts was vergeten maar we liepen helemaal tot de speeltuin hand in hand. Die lag in de schaduw van de kerk en, heel prettig, vlak naast een café. Er stond een wip, een glijbaan en een klimrek, die gelukkig allemaal onbezet waren.

Ik ging op een bank zitten en keek toe hoe Lucie Bébé en Doudou op de beste plekjes van de speeltuin neerzette. Terwijl ik een boekje las, praatte zij tevreden met haar poppen. Ik herinner me nog dat ik dacht dat het ouderschap niet zo heel zwaar was, zolang je maar zelf niet de ouder van het kind bent.

Toen er andere kinderen bij kwamen, begon ik te merken dat het toch ander lag. Peuters waren, zo bleek, erg bezitterig op hun speelgoed en ze waren ook gemeen als ze werden dwarsgezeten. Bébé blokkeerde de glijbaan en Doudou monopoliseerde het klimrek, maar Lucie verwachtte van de andere kinderen dat ze op hun beurt zouden wachten. Een meisje met zwarte krullen en een aandoenlijk neusje dacht daar anders over.

Ik had nooit eerder een worstelwedstrijd tussen peuters gezien. Er werd behoorlijk geschopt, geduwd en aan haren getrokken. Lucie weerde zich behoorlijk tegen het meisje, trommelde met vuistjes op haar gezicht en begon om het hardst te trekken toen ze allebei een been van Bébé te pakken hadden. Ze vielen samen op de grond, geen van beiden was van plan los te laten en terwijl ze druk doende waren elkaar pijn te doen, plukte ik Bébé uit het strijdgewoel. Binnen een paar minuten was de vrede hersteld. Ik zakte terug op mijn stoel en overwoog of ik bij het café bier zou bestellen.

Sommige mensen waren natuurtalenten met kinderen. Ik kon dan niet zo mooi zingen als die andere Gert van televisie maar zolang ik van tijd tot tijd haar speelgoed redde, zou Lucie tevreden zijn. Ik zette Bébé naast me op de bank en liep gauw het plein over om een pintje te halen, ervan overtuigd dat er moeders waren die wel even op Lucie zouden passen. Ik stond slechts een seconde met mijn rug naar haar toe. Maar dat was voldoende.

Een Duitse herder trippelde over het trottoir en klapte zijn kaken om het hoofd van Bébé. Met zijn kop naar de speeltuin gericht, schudde hij de pop stevig heen en weer en probeerde hij met zijn poten het hoofd van het lijf te scheiden. Lucie zette het op een gillen en trappelde met haar voeten. Even dacht ik dat ze boos was en dat ze de hond wilde aanvallen maar gelukkig besefte ze dat het geen goed idee was het op te nemen tegen iets met tanden die groter waren dan haar vingers.

Het is niet gemakkelijk een Duitse herder te vangen. Een Duitse herder proberen te vangen terwijl je ook nog een kind van twee jaar oud wilt beschermen voor het trauma haar lievelingspop te zien verscheuren is vrijwel onmogelijk, maar ik probeerde zo goed mogelijk een hand voor Lucie’s ogen te houden terwijl ik de hond naar ons toe lokte.

Helaas was de Duitse herder niet geïnteresseerd in het biscuitje dat ik hem voorhield. Hij wilde Bébé’s bloed en hij gooide de pop herhaaldelijk de lucht in en vermaalde haar als ze weer in zijn kaken belandde. Een stel peuters kwam naar de slachtpartij kijken. Lucie klemde haar beide handen om een van mijn benen en verborg haar hoofd in mijn knieholte. Als ik door niets en niemand zou zijn gehinderd, zou het al moeilijk genoeg zijn geweest de hond te pakken te krijgen maar met Lucie aan mijn knie geklemd moest ik opgeven.

Toen ik opnieuw thuis kwam, was ik een gebroken man. Mijn kleren zaten onder de modder doordat ik herhaaldelijk een wanhopige duikvlucht had genomen om te proberen Bébé af te pakken. Lucie stond zwijgend naast me. Haar gezicht was nog rood van haar uitbarsting in de speeltuin. Van uitputting had ze de hele weg naar huis geen traan gelaten. In haar ene hand hield ze het lijf van Bébé vast, in haar andere het hoofd. Ik hoopte maar dat haar vroegste jeugdherinnering niet zou zijn dat een Duitse herder haar pop in stukken scheurde. Ik hoopte ook dat ze me weer zou gaan vertrouwen. Op de televisie zong een volwassen kind nog “En waar is de limonade? Op, op, alles is op.” Maar ik dacht onwillekeurig dat er heel wat meer nodig zou zijn dan een beetje snoep en suiker om alles goed te maken.

10-12-2008 om 14:36 geschreven door Koen en Gert  

De maand november bevindt zich alweer een tijdje in gevorderde toestand, december komt dichterbij. Maanden die synoniem staan voor de herneming van de trainingen; vooral duurtrainingen staan op het programma, aangevuld met krachttraining (in zaal en fietsspecifiek) en alternatieve trainingsvormen zoals mountainbike, BMX, lopen en ….. roeien.

Inderdaad, u leest het goed, geachte lezer: roeien. Een bezigheid die tot op vandaag vooral uitgevoerd werd onder de warme en stralende zon van Zuid-Frankrijk en op het zo door ons zo geliefde maar af en toe grillige water van de Ardèche.
We investeerden dus niet in één of andere kayak of kano maar in de aankoop van een roeitoestel.

Gebruiksaanwijzing: kleed u om, trek uw zwembroek aan, beeld u in dat de zon hoog aan de hemel staat, neem plaats op het toestel en … roeien maar!

Voordelen: training van buik-, borst-, been-, rug- en armspieren. Dit alles in één en dezelfde training.

Beoogde eindresultaat: een redelijke body om u tegen te zeggen, buikspieren als een wasbord, sterke schouders om de last van een gans seizoen mee te dragen en (uitgezette) longen waarmee in de zomer in één moeite door een aantal opblaasbare kano’s vol kunnen gepompt worden.

U ziet het, de weken waarin de teugels gevierd worden, waarin het trainingsbeest in ons even achter slot en grendel geplaatst wordt, liggen achter ons. Een nieuwe voorbereiding werd op gang geschoten.

Niettegenstaande een lichtjes weerbarstige keel van een paar weken geleden, zowel bij Koen als mezelf loopt alles naar wens. Opbouwende conditietraining en regelmatige rust moeten ons weer op weg helpen naar een nieuw seizoen.

Maar bovenal betekent de maand november traditioneel ook de feestelijke afsluiting van een wielerseizoen, voor ons meerbepaald de afsluiting van een vruchtbaar jaar. Het bracht voor mezelf de bevestiging dat ik opnieuw op de goeie weg ben na een ‘kwakkelseizoen’. En Koen mocht de vruchten plukken van zijn doorzetting, van zijn inzet en vooral voor het behalen van de vooropgestelde doelstellingen. En deze waren: een mooie plaats behalen in de eindklassementen van de verschillende regelmatigheidscriteriums: ‘Le challenge de régularité sur piste’ en het ‘Regelmatigheidscriterium Hageland & Haspengouw’.

En of Koen trots was! Met reden! Op de piste behaalde hij een mooie 10^e plaats in de algemene rangschikking en mocht tijdens de viering van vrijdag 7 november in Loncin een beker en een enveloppe in ontvangst nemen.

Maar het mooiste moest nog komen. Zaterdag 15 november waren we te gast op de prijsuitreiking van ‘Hageland & Haspengouw’ in Tielt-Winge, waar de eerste 5 van elke categorie op het podium werden geroepen. En daar was Koen bij. Fier als een gieter kreeg hij een prachtige beker, een gevulde enveloppe en een mooi boeket bloemen. De bloemen gingen naar zijn mama die het ganse jaar in de weer is met het wassen van koerskleding. Mijn voorstel was om dan ook maar eens aan de papa te denken ….. Bijvoorbeeld door de (gevulde) enveloppe te schenken als steuntje voor de aankoop van een nieuw race-vehikel. Een voorstel dat met de glimlach stante pede afgevoerd werd ….. Bedankt, zoontje! Voor jouw volgende fiets mag je ook zèlf sparen …..!

We houden jullie op de hoogte van de verdere (trainings)ontwikkelingen uit de wereld van Deno Jr en Sr. Er wordt druk geschreven aan enkele verhaaltjes die helemaal niets met koers te maken hebben maar die jullie misschien wel leuk zullen vinden.

Ook nog eens hartelijk dank aan allen die deelgenomen hebben aan de Poll op onze site! De uiteindelijke conclusie is dat we mogen verder gaan op de ingeslagen weg.

Tot binnenkort!

20-11-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

16-10-2008 om 13:26 geschreven door Koen en Gert  

Jawel, de knoop is doorgehakt, het seizoen 2008 zit erop voor vader en zoon Deno. De tekenen waren er al, na de laatste trainingen hebben we ons besluit genomen: ook Koen zal het lopende seizoen afsluiten en niet meer starten in Hélécine.

Het vat is volledig leeg, het heeft geen nut meer om op de bodem de laatste restjes bij mekaar te schrapen en zo misschien meer slecht dan goed te doen. Hoe graag Koen ook zou willen cyclo-crossen, het zit er niet in voor 2008. We hebben geen sponsor en dus ook geen sponsorgeld gevonden voor de noodzakelijke aankoop van de crossfiets. Maar fysiek is het licht ook uit. Trouwens, een cross-seizoen aanvangen vergt een andere indeling van het wegprogramma. Toekomstmuziek.

Waar we nu stilaan naar uitkijken, is de relatieve rust die nu geprogrammeerd staat. Rustig bezig blijven, fietsen als het kan en als de zin er is, het hoofd toch zoveel mogelijk vrijmaken van de fiets, geen druk meer, geen vaste trainingen meer, …. Althans voor een tijdje.

Einde seizoen betekent ook de tijd van de prijsuitreikingen. Er wordt altijd gezegd dat de prijzen aan de meet uitgedeeld worden. Wel, de eindmeet is bereikt en de punten worden geteld.

Koen nam dit jaar deel aan 2 regelmatigheidscriteriums. Een eerste doel was de ‘Challenge sur piste – FCWB’. Een opeenvolging van wedstrijden op de piste in het Luikse Ans (Alleur) waarbij de renners punten kunnen verdienen voor een eindklassement. De uiteindelijke eindklassering kennen we nog niet maar normaal zou hij 10^e moeten eindigen.

Een tweede uitdaging was het regelmatigheidscriterium ‘Hageland en Haspengouw’.

Hierbij krijgen de renners startpunten en punten naargelang de uitslag in de wedstrijd. Eerlijkheidshalve moeten we zeggen dat de punten voor deelname uiteindelijk het meest doorwegen; hierdoor krijgt Koen het iets makkelijker om een mooi eindklassement bij mekaar te rijden. Maar ook regelmaat wordt beloond.

We misten één wedstrijd door onze vakantie in juli maar uiteindelijk maakte deze geen verschil in de eindafrekening. Koen behaalde een 5^e plaats!

We aanzien dit als een mooie compensatie voor alle inspanningen die Koen die jaar geleverd heeft. Uiteraard zaten er geen ereplaatsen in (daarvoor is zijn fysieke achterstand ten opzichte van de concurrentie te groot) maar sommige prestaties staken er bovenuit, gewoonweg omdat Koen toen inspanningen moest leveren die normaal zijn petje te boven gaan. Maar opgeven of afstappen heeft hij nooit willen doen. Zelfs als (vooral door de mama) dit voorzichtig geïnsinueerd werd bij uitermate slecht weer (zie vooral de koersen in Cras-Avernas en Kumtich), was het nooit een optie. Integendeel, het voorstel alleen al maakte hem kwaad en motiveerde nog meer om het volgende keer beter te doen. Zelfs als werd het conditioneel steeds moeilijker. De constante inspanningen die het vergde om elke keer weer het onderste uit de kan te halen en ver in het rood te gaan (zie Leefdaal en Hakendover), noopten ons zelfs om het seizoen vroeger dan voorzien te beëindigen.

Kortom, eender welke prijs er aan deze 5^e plaats vasthangt (prijsuitreiking op 15 november 2008), hij is dubbel en dik verdiend.

Alles wat hij ervoor deed tijdens het jaar, beginnende met het terugkomen na de klierkoorts op het einde van 2007 en begin 2008, de soms zware en lange trainingen (en het zal er niet makkelijker op worden …..), het leven voor de fiets (soms al te gek voor een 13-jarige), de morele kracht die het vergt om te trainen en te koersen met de wetenschap dat je altijd maar weer tekort zal komen, ….. het verdient een dikke chapeau.

Ons doel was niet om fantastische uitslagen en podiumplaatsen te behalen. We zijn nuchter genoeg om te beseffen dat dit er (nog) niet inzit. Werken aan techniek (goeie start nemen, hoe neem ik mijn bochten, starten na de bocht, waar is de beste plaats in een gegroepeerd peloton), voeding en verzorging, welke soorten training kan ik uitvoeren en wanneer kan ik dit inplannen, ervaring op de weg, piste en zelfs in het mountainbiken …. allemaal nuttig als we onze pijlen richten op langere termijn.

Natuurlijk doet het deugd om ereplaatsen te rijden maar dit is nog geen hoofdpunt in onze planning of geen doel op zich. De mooie eindklassering in de verschillende klassementen zijn voor ons echte podiumplaatsen waard.

We werken in stilte verder, hard als het moet, gas terugnemen als het kan maar altijd met de inzet die nodig is. Hopelijk volgt de rest dan vanzelf.

Tot binnenkort voor deel II – ‘Het seizoen 2008 van Gert’.

11-10-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

We hebben het laatste drukke weekend achter de rug. En misschien ligt zelfs het ganse seizoen achter ons. Oud en jong zit er namelijk een beetje door. We zouden nog wel willen maar de beentjes willen niet meer mee. Misschien zit het slechte weer er voor meer tussen dan we denken maar ook het jaarlijks weerkerende virus, genaamd ‘septemberitis’ en gekend door het ganse peloton heeft weer toegeslagen.

Er valt nog weinig meer te winnen of verliezen in verschillende regelmatigheidscriteriums, het weer laat het afweten, de goesting om te trainen in weer en wind is stilaan weg, …… kortom, tijd voor de winterslaap.

Normaal rijdt Koen nog een laatste koersje in Hélécine maar of hij daar zal starten zal afhangen van het gevoel tijdens de trainingen van deze week. De weergoden hebben blijkbaar nog een laatste inspanning gedaan om de trainingen in aangenamere temperaturen te laten plaatsvinden maar of het veel helpt is maar de vraag.

Zaterdag stond de laatste wedstrijd voor mij op de agenda. Porcheresse heeft een heel mooi maar relatief zwaar parcours. De bijtende wind maakte het nòg zwaarder dan normaal en ijzig koud. Gelukkig bleven we van regen gespaard.

Tijdens de eerste ronde brak de groep in 2, ik verzeilde in de achterste gelederen van het 2^e peloton. Dit pelotonnetje brak nog eens maar toen kon ik het gat nog dicht rijden. Méér ook niet.

Een rechtstreeks gevolg van mijn zwakke trainingsweek waarbij ik ongeveer 50 km trainde (en dan nog wel in 2 sessies!) waren de krampen die na 40 km begonnen op te komen. De combinatie van koude (het was 9 °C) en te weinig training en karakter/motivatie/goesting wellicht.

Gelukkig kon ik me nog nuttig maken voor mijn ploegmaat Tom en enkele ploegmaats in de C-categorie. Een gaatje dicht rijden, een concurrent terughalen (zolang de krampen het toelieten, rechtstaand klimmen was er niet meer bij …) èn dan nog de sprint aantrekken. Het leverde Tom een 19^e plaats op en bij de C’s werd Jos nog 11^e.

Ikzelf haalde het schitterende (!?) resultaat van 20^e plaats op 26 vertrekkers ….. Armoe troef.

Koen mocht in de inrichting van Olympia Tienen in Kumtich starten in kou maar droog weer. Maar dat zou niet zo blijven.

Het tempo lag voor hem al in de 2^e ronde te hoog. Hij moest lossen maar zou de laatste niet zijn. Een half uur en een koude regenbui, overgoten met een vleugje (+/- 4 Beaufort) wind later mocht hij uitgeput en helemaal uitgewoond aankomen als 23^e van 26 vertrekkers. Het peloton lag helemaal uit elkaar en kwam in stukken en brokken over de aankomstlijn. Een typisch zicht op het einde van het seizoen en in zulk weer.

We proberen er deze week nog iets van te maken op training maar als het niet lukt en gaat zoals we het graag hebben, dan zit het seizoen erop.

We houden jullie op de hoogte.

07-10-2008 om 19:46 geschreven door Koen en Gert  

BECA BOUW bvba




Adres:       Kesseldallaan, 89 bus 203 - Kessel-Lo

Telefoon:   016/48.24.74

Telefax:     016/48.24.74

GSM:        0495/77.05.57  of  0497/41.40.05

E-mail:      info@beca-bouw.be

03-10-2008 om 14:26 geschreven door Koen en Gert  

Een seizoenseinde dat zich in volle vaart aankondigt, de (weekend)dagen vliegen voorbij, tijd voor ontspanning is er niet meer, alleen de fiets telt.

’t Is bijna niet te geloven maar we hebben dit jaar zelden zo’n mooie weekends gekend om te koersen dan deze van vorige week en het voorbije weekend. Geen wolkje aan de lucht, regendagen zijn nog een tijdje af, temperaturen rond de 20 °C, ….. kortom, ideaal koersweer.

Zaterdag was het mijn beurt om nog eens te starten in een wegwedstrijd, gekend voor z’n mooie wegen. Marchin heeft één van de mooiste parcours van de ganse kalender. Een ronde van om en bij de 7 km, brede wegen en een helling waar (eventueel) een verschil gemaakt kan worden op 500 m van de finisch.

Voor het koersverslag kan ik het redelijk kort houden. Het mooie weer en de bijna windstille omstandigheden maakten dat we, enkel voor de B’s met 44 waren. Samen met de C’s starten was dus geen voordeel want ook zij waren met veel en het ging dus over een redelijk uitgebreid peloton. Vechten voor een plaatsje vooraan dus.

De helling, ongeveer 400 m à 10% zou normaal een breekpunt moeten zijn. Jammer genoeg bleef het ganse pak samen. Een echte afscheiding kwam er nooit, alle gaten (gaatjes) werden telkens toegereden. Buiten de helling was er geen enkele plaats waar het verschil kon gemaakt worden, zelfs de wind was afwezig en maakte het makkelijk koersen. Een logisch gevolg was dat iedereen ook de laatste ronde redelijk makkelijk naar boven reed en er zich een massa renners samen aanboden voor de eindsprint. Die liet ik rustig aan mij voorbij gaan en eindigde in de achterste regionen op een 10-tal seconden van de winnaar. Resultaat: 33^e van 44 B-renners.

Deze week geen koersen voor één of ander klassement maar een mooie klimkoers voor Koen in Jemeppe. Het aantal kilometers was dan wel beperkt, 17 km in plaats van de gebruikelijke 25 km maar de zwaarte van het parcours maakte het verschil. Veel uitleg behoeft de parcoursbeschrijving niet; 500 m dalen en 500 m klimmen. Simpel. Maar het doet je al schrik krijgen van bij de start. Maar als je in die buurt gaat koersen dan weet je waar je je aan kan verwachten. Geen enkele meter is vlak.

Niks van schrik echter bij Koen; bij hem is het meer van ‘we zien wel wat het wordt’. We zouden nu eens zien hoe goed hij kan klimmen. Zijn gewicht valt uiteraard goed mee (34 kg) maar in kracht zou hij wel eens kunnen tekort komen.

En de test viel redelijk mee. Na de 2^e ronde werd achteraan de deur van het peloton wagenwijd open gezet. Alles viel stilaan uit elkaar, elke ronde een slachtoffer meer.

Ook Koen was aan de beurt. Hij viel echter af in een groepje van 5 en kon het nog gedaan krijgen om 2^e van deze groep te eindigen.

Het klimmen kon de eerste kilometers op het grote verzet gebeuren. De sterkeren konden dit bijna elke ronde aanhouden maar ik gaf Koen toch de opdracht om, zodra hij een paar honderd meter achter de groep reed naar het kleinste tandwiel vooraan te schakelen. Hiermee zou hij zich makkelijker en iets meer op souplesse kunnen in het groepje handhaven. Bovendien spaarde hij hierdoor krachten om later nog eens kunnen uit te halen. En dat lukte. De voorlaatste ronde legde hij nog eens het grotere verzet op en voerde de forcing op de helling. Zijn laatste concurrenten moesten uit het wiel en Koen eindigde deze zware wedstrijd op een mooie 15^e plaats van 22 vertrekkers. Knap gereden!

Voor zijn kunnen en met zijn mogelijkheden heeft hij echt wel een mooie koers gereden. Het kostte veel energie maar het zou een goeie (laatste) voorbereiding moeten zijn voor zijn laatste 2 koersen. Hier wil hij echt nog wel een paar mooie resultaten halen.

Zondag start hij in Kumtich in een koers die ingericht wordt door z’n eigen team en de week daarop staat de laatste wegkoers op het programma in Hélécine.

Hopelijk wordt het nog een paar keer mooi en droog weer. Ideaal om het seizoen af te sluiten.

Allemaal welkom!

29-09-2008 om 15:29 geschreven door Koen en Gert  

Een mooie nazomerdag ….. ideaal om een dagje door te brengen op de piste. En het werd zelfs een redelijk lange dag.

Thuis vertrekken rond de middag en retour op dezelfde plaats rond 20u30 ….. ’t Kan tellen. De fietsen moesten dan nog even nagekeken worden en de benen van Koen onder handen genomen en verwend worden met een kleine massage want hij moest ’s anderendaags nog aan de bak in een wegkoers. Het leven zoals het is in een huishouden met 2 renners.

Zaterdag hadden zowel Koen als ik dus een meeting op de piste van Ans. Koen reed er de laatste manche van de ‘Challenge sur piste’, ikzelf wou de conditie onderhouden en de benen testen met het oog op de laatste 2 wegkoersen van het seizoen.

Na zijn week recuperatie na ziek geweest te zijn, werd het een moeilijke aanpassing voor Koen. Hij kwam moeilijk vooruit en moest doorbijten. De scratch verliep moeilijk, bij de afvalling kon hij nog de meubelen redden en hij kwam er wel weer door bij het laatste onderdeel, de puntenkoers. Uiteindelijk kon hij nog enkele bijkomende puntjes sprokkelen om zijn plaats in de algemene rangschikking veilig te stellen. Hij eindigde binnen de top 10; op de 9^e plaats.

Voor mezelf stond er niet veel op het spel. Ik heb dit jaar niet deelgenomen aan de challenge en reed pas de 2^e keer dit seizoen op de piste. Het doel was om alles te geven en eens diep te gaan als test voor de volgende weken. Kwam daar nog bij dat ik ’s anderendaags niet kon rijden doordat Koen koers had. Alle reden dus om gas te geven. En dat lukte redelijk. We reden samen met de C-renners. Mijn uiteindelijke plaats in de stand was 6^e en ik werd daarmee ook 4^e B.

Op zondag en een korte nacht later moest Koen zijn klassement Hageland & Haspengouw verdedigen in Landen.

Er stonden zowaar 42 renners aan de start voor een mooie omloop van anderhalve kilometer.

Maar voor we aan de start mochten verschijnen moesten we al een hele discussie doorstaan. Het is namelijk zo dat aspiranten geen 2 opeenvolgende dagen aan wedstrijden mogen deelnemen. Persoonlijk vind ik dit redelijk onnozel want het is echt niet te zwaar om een pistewedstrijd en wegwedstrijd te combineren op een weekend. Eerst was er sprake van startverbod voor degenen die op zaterdag op de piste gereden hadden, later werd dit weer ingetrokken;

Koen begon dus met de nodige stress want niet starten zou hem enkele plaatsen in het klassement kosten. Toch nam hij een goeie start in een snelle wedstrijd. Het peloton verbrokkelde in kleinere groepjes en hij vond een groep op zijn maat. Met z’n zessen konden ze hun koersje rijden achter het grote peloton.

Hij was dus nog niet opnieuw 100% na een kwakkelweek maar het ging blijkbaar toch beter dan zaterdag op de piste.

Het gestuntel van de afgevaardigden haalde jammer genoeg weer de bovenhand want het bleek niet mogelijk om een correcte einduitslag vast te leggen. Er blijken maar 26 renners geklasseerd te zijn, de rest van de groep was hen klaarblijkelijk ontgaan. Wat is het nut van kaderplaatjes als er toch geen camera voor fotofinish aanwezig is? Hoe kan men dan in godsnaam een correcte uitslag opmaken bij een eventuele groepssprint?

Weeral kon men zich vragen stellen bij de houding of denkwijze van de afgevaardigden. En met mij verschillende andere ouders.

Maar goed, ondertussen blijven we verder werken. Er blijven nog een paar weken over en het einde van het seizoen komt stilaan in zicht. Nog enkele keren doorbijten en dan de riem eraf.

Voor Koen rest nog een klassementskoers in Kumtich over 2 weken, voor mezelf nog een paar mooie parcours in de provincie Namen.

24-09-2008 om 20:55 geschreven door Koen en Gert  

Het zag er mooi uit, een seizoenseinde waar we werkelijk een stap vooruit hebben kunnen zetten. Koen reed de laatste weken op een hoger niveau en boekte dus weer vooruitgang. Ook het voorbije weekend stond een belangrijke wedstrijd op het programma want tellende voor het regelmatigheidscriterium.

Maar het liep niet helemaal zoals gepland. Koen had op donderdag en vrijdag ‘ontmoetingsdagen’ in zijn nieuwe school en trok voor 2 dagen op ‘retraite’. Het feit dat hij niet kon fietsen was niet onoverkomelijk maar de nodige rust ontbrak. Donderdagavond was er een klein feestje en dat werd (uiteraard en te verwachten) verder gezet in de kamers. Het gevolg was een korte nacht, een vermoeiende vrijdag met regenachtig en killig weer. Resultaat: door zijn ‘scherpte’ is hij uiteraard een makkelijk slachtoffer voor de microben en zit nu opgezadeld met keelpijn en verstopte sinussen.

Met lapmiddeltjes konden we hem toch redelijk klaarstomen voor een plaats aan de start van de wedstrijd in Budingen. Maar met een klein hartje voor het verdere verloop van de wedstrijd.

Het was niet ideaal om in die staat te vertrekken maar gelukkig was er geen sprake van koorts. Hij voelde zich ook redelijk goed (volgens eigen zeggen). Het was fris maar zonnig weer aangekondigd en we namen dus het risico. Er waren punten te verdienen. In alle andere gevallen zouden we zeker thuis gebleven zijn.

Er moesten 18 ronden van 1,3 km afgelegd worden op een biljartvlak parcours. Brede wegen, makkelijke bochten, ….. wind in de rug op de lange aankomststrook.

De eerste 2 ronden werden op niveau van opwarming gereden. Dan werd het vuur aan de lont gestoken en volgden de demarrages elkaar op. Telkens kwam het pak terug en er werd nooit enige afscheiding gemaakt. Maar bij elke versnelling had Koen het lastig, elke keer werd het krasselen om weer aansluiting te vinden. Dan weet je dat je dat een aantal keren kan opbrengen maar geen ganse wedstrijd. Zelfs niet op een vlak parcours.

Uiteindelijk duurd het toch nog 11 ronden vooraleer onze ket er definitief afgereden werd. Geen macht meer, niet normaal kunnen ademen, een dikke keel, …..

Het is hem vergeven. Hij heeft geprobeerd en met een beetje geluk (een koers zonder aanvalspogingen) had het nog goed kunnen aflopen. Maar bij een eventuele deelname aan een sprint had het toch geen enkele verandering gebracht in de eindstand.

Hij zorgde wel voor een primeur. In de eerste 3 jaar van zijn ‘carrière’ werd hij nog nooit laatste. Gisteren werd er geen enkele valpartij of opgave genoteerd en werd Koen voor de allereerste keer allerlaatste: 25^e op 25 vertrekkers. We konden er eens goed mee lachen, we weten hoe het komt.

Interpreteren we dit maar als ‘toch met ièts terug naar huis komen’?

Deze week moeten we goed afwegen wat we doen; voldoende recuperatie inbouwen, dat zeker. We moeten voorzichtig tewerk gaan om de resterende weken niet te hypothekeren. Maar dat komt wel goed. Moet ook want volgend weekend wordt druk met een pistewedstrijd op zaterdag en zondag op de weg in Landen. Inderdaad, starten wordt noodzakelijk want ….. 2 wedstrijden tellende voor regelmatigheidscriteria.

Of hoe een mooi eindklassement afhangt van details en onverwachte (en onaangename) verrassingen.

En die vader dan? Rijdt die nog, zullen er sommigen denken. Ja, die is er ook nog.

Maar gezien de resultaten van de rondvraag (poll) hier links op de bladzijde kunnen we opmerken dat er een meerderheid ontstaat die uitgebreidere verslagen wenst van Koen’s koersen. En dus misschien liever iets minder over de vader.

Trouwens, het staat jullie nog altijd vrij (en het wordt zelfs erg gewaardeerd) om jullie mening te geven op de rondvraag. Neem eens een kijkje.

Zaterdag reed ik een mooie (qua parcours, niet zozeer qua prestatie …) wedstrijd in het Limburgse Werm (Hoeselt). De veldwegen werden door de regen overspoeld met modder en maakten het op sommige plaatsen erg gevaarlijk koersen. Geen steen gegooid naar de organisatoren want zij deden de voorgaande het nodige om zoveel mogelijk steentjes en modder weg te werken. Maar natuurelementen heb je nu eenmaal niet in de hand. Met alle gevolgen en valpartijen van dien. Er werd dan nog eens redelijk snel gestart en geschift. Ik belandde in de achterste gelederen en kon nooit mijn goeie gevoel van de opwarming in daden omzetten. Proberen wel, een paar demarrages plaatsen lukte ook maar de traditionele dip deed me de das om. Niks aan te doen, meer zat er (weer maar eens) niet in.

Maar ik heb wel hoop. Na een paar weken stil gelegen te hebben, vorige week viel de conditie toch nog mee, zie ik me nog wel een paar mooie uitslagen rijden in het najaar. Veel is het niet meer maar er is toch nog voldoende motivatie voor de enkele koersen die me resten.

Ik hoop dat het ‘diep gaan’ van zaterdag de beoogde resultaten oplevert. Want afzien was het wel. Ik reed mijn wedstrijd op 1u 45 min aan een gemiddelde hartfrequentie van 176 slagen/min, met maximale frequentie van 196 slagen/min. Diep gaan lukt dus nog wel en hopelijk helpt dit om nog enkele mooie prestaties af te leveren.

Tot de volgende!

15-09-2008 om 12:26 geschreven door Koen en Gert  

08-09-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

September ….. De terugkeer naar school staat centraal, boekentassen worden (tè) stevig gevuld, duizenden kinderen trekken weer met de fiets de straat op. Zoals we weten is het elke keer weer je stoute schoenen aantrekken om je op de weg te begeven. Geen wonder dat er vele ouders de voorkeur geven aan het veilig deponeren van de kinderen zo kort mogelijk bij de schoolpoort.

Wat het betekent voor kinderen om je weer in het dagelijkse verkeer te mengen mocht ik gisteren aan den lijve ondervinden. Ik had de eer om, samen met Koen het relatief korte traject van thuis naar zijn nieuwe school in Leuven af te leggen. Met de fiets welteverstaan. Onderweg kwamen we ogen tekort om te volgen wat er allemaal gebeurde: geparkeerde auto’s op voet- en fietspad, een openslaand autoportier op een onverwacht moment, stoppen op het zebrapad en de fietsoversteekplaats, ja zelfs een rood stoplicht was geen echt obstakel voor een waarschijnlijk gehaaste medeburger …..

Ik kan het echt iedereen aanraden; neem je fiets en begeef je op elk moment van de kantooruren op straat; je kan het je niet inbeelden of je ziet het voor je ogen gebeuren.

Toegegeven, ik heb er ook met argusogen naar gekeken maar je moet al heel veel moeite doen om het niet te zien. En dat op een traject van op en al 5 km.

Maar onze interesse gaat meer uit naar het fietsen op veilige en ontruimde straten. De koersen van het weekend dus. Of zoals vorige donderdag op de piste.

Koen stond aan de start met 12 andere 13-jarigen. Een ideaal pelotonnetje dus. Hij voelde zich goed en trok daarmee de lijn van zondag door.

Tijdens de koers in Leefdaal is hij blijkbaar door een onzichtbare muur gegaan want ik heb de indruk dat hij door deze ene koers een mooie stap vooruit heeft gezet.

Voor de eerste keer mochten we het meemaken dat Koen de 3 proeven op de piste vanuit het peloton beleefde. Achteraan moesten er een aantal rennertjes lossen maar de ket kon zich plaatsen èn had de kracht om mee te rijden. ’t Moet voor hem een geweldig gevoel geweest zijn. Toegegeven, voor papa aan de zijlijn ook … Hem zo zien meekoersen … eindelijk heb je het gevoel om echt met de groten mee te spelen.

Het gaf hem ook zoveel zelfvertrouwen dat hij de (logische) fout maakte om in de laatste proef (puntenkoers) en tijdens de laatste ronde hiervan het peloton op sleeptouw te nemen en daarmee de concurrenten in een zetel te zetten maar zichzelf in het verlies te rijden.

Ik viel bijna achterover als ik het zag gebeuren. Hij maakt dezelfde fout(en) als zijn vader door véél te gek te willen doen als hij zich goed voelt. Maar hij zal hier nog van leren.

Uiteraard was hij elke keer zo diep moeten gaan om zijn plaats in het peloton te houden dat er van meesprinten niks meer in huis kwam. Hij werd dan ook bij elke proef 9^e . Maar hij speelde wel elke keer mee voor de prijzen.

Allemaal goed en wel maar de piste is nog geen wegwedstrijd. Die prestatie vraagt dus om bevestiging.

En met gepaste trots kan ik zeggen dat onze gespierde punaise dit stukje nog eens over deed in de wedstrijd van zondag in Hakendover.

Het zag er nochtans geen makkelijke opdracht uit. Een mooi maar relatief zwaar parcours lag te wachten; een licht slepend stuk van een 500 m met aankomst op dit gedeelte, een lichte afdaling en een vlakker gedeelte. Samen een omloop van 2 km, 12 keer af te leggen. En met opnieuw de aanwezigheid van de grote en sterkere beren want dit was weer een wedstrijd tellende voor het regelmatigheidscriterium.

Ondanks een aantal aanvallen en pogingen om de groep van 29 uit te dunnen bleef het peloton bijna de ganse koers samen. Je kreeg de indruk dat het niet snel ging maar door de verschillende aanvalspogingen was het echt wel elke keer doorbijten en die tussensprint leveren om erbij te blijven. En dat lukte! Het kostte bloed, zweet en tranen in een temperatuur van 30 °C maar Koen maakte de ganse koers vol in de buik van het peloton. Af en toe dook dat kleine personnage zelfs vooraan in de groep op en reed een prachtige koers.

Eindelijk mocht en kon hij zelfs meerijden voor de bloemen. Alleen ….. die sprint was er teveel aan. De benen liepen vol en meer dan een plaatsje op een tiental meter van het peloton zat er niet in.

Hij zat volledig kapot. De temperatuur was hier niet vreemd aan maar de opeenvolgende inspanningen breken hem nog zuur op. Maar hier komt hij wel door.

Zijn prestaties van de laatste weken heeft hij enkel aan zichzelf te danken. Eindelijk krijgt hij iets terug voor alle inspanningen die hij geleverd heeft, voor de moeite die hij doet om elke keer weer te trainen en te werken. Het moeilijkste komt natuurlijk nog; deze prestaties herhalen, bevestigen en … verbeteren. Maar we hebben geduld.

Het belangrijkste is echter nog dat dit alles aan Koen een pak vertrouwen voor de volgende koersen moet geven. En hem verder op weg zet om zijn jongensdroom waar te maken: Wielrenner worden. Met hoofdletter W.

02-09-2008 om 20:18 geschreven door Koen en Gert  

De Spelen zijn gedaan en dit land staat op zijn kop voor 2 medailles. Wel, wel. Als je ziet hoeveel geld naar het 'Topsportbeleid' en het BOIC vloeit ... dan is dit een zeer pover resultaat. Dit is een land van 'net niet' en 'meedoen is belangrijker dan winnen' . Sinds wanneer is meedoen belangrijker dan winnen? Winnen kent men hier niet, totaal geen gevoel voor perfectie. Logisch dat dit land altijd bezet is geweest ... het zit in de genen. Uitgezonderd individuele prestaties die meteen misbruikt worden om het globale falen te verdoezelen.

Ach, er zijn nog ergere problemen. Zie maar wat er tegenwoordig mis gaat in de luchtvaart. Crashes worden schering en inslag. Maar … vliegen is veiliger dan fietsen in Vlaanderen... denk ik dan. 

Donderdag reed Koen zijn allereerste mountainbike-koersje in Ransberg. Een nieuwe ervaring, een kennismaking met nòg een andere discipline uit de uitgebreide catalogus van de wielersport. En het beviel hem wel. Uiteraard werd hij weer maar eens geconfronteerd met zijn beperkingen maar we vergeten niet dat we nog steeds aan het leren zijn. Bij mountainbike ligt het accent nog meer op techniek dan op de weg, souplesse blijft heel belangrijk en kracht kan het verschil maken.

De ket deed het goed, ging er vol voor en kon weer overtuigen door zijn wilskracht. Zijn eerste laatste plaats ‘ever’ werd dan wel opgetekend maar kwam niet onverwacht. In zijn leeftijdscategorie waren maar 5 deelnemers.

Het hoogtepunt van de week was voorzien voor gisteren, zondag. Sinds lang weer een wedstrijd voor het regelmatigheidscriterium Hageland & Haspengouw. En wat voor een!

Voor ons was het bijna een thuis-wedstrijd. Het komt niet veel voor dat we met de fiets naar en van de koers kunnen komen.

Maar bovenal was deze koers in Leefdaal een toonbeeld van hoe een inrichting er moet uitzien. Als het goed is mag en moet het ook gezegd worden. Een volledig verkeersvrij parcours van 1,4 km (wel redelijk kort maar dit was dan ook, naast het mindere wegdek de enige opmerking die er te maken was), overzichtelijke en goed aangeduide wegomleggingen, golvend tot redelijk zwaar parcours, een uitstekende commentatorstand aan de aankomst, juiste informatie, een prachtig en gevuld prijzenpakket voor elke deelnemer ….. kortom, het voorbeeld van hoe een perfecte organisatie eruit kan zien. Chapeau voor de mensen die dit (hun eerste inrichting!) voor mekaar brachten.

Ik kan binnenkort wel een hoedenwinkel beginnen want ik heb ook nog een dikke chapeau en bedankingen in petto voor de vele mensen die Koen kwamen aanmoedigen. Familie, vrienden, bekenden uit het dorp, … allemaal profiteerden ze van de korte verplaatsing om hem te steunen in zijn gevecht tegen de grote jongens. Koen’s enige opmerking voor de koers was dan ook: ‘papa, al die goei zijn weer hier!’. Ja, kerel, ’t zal weer afzien worden. En zoals ik vreesde zou dit al vanaf de eerste meters zijn ….. Er werd onmiddellijk doorgetrokken en het grote peloton van 27 viel snel uit elkaar. Uiteraard was onze kleinste (zie ook de foto’s) niet de enige (en niet de eerste) die moest lossen maar het zou toch weer een ganse koers vechten en kapot gaan worden. Fysiek maar ook mentaal. Want altijd maar gelost worden, elke week weer ….. we moeten toegeven: het vreet soms.

Wat bij ons gisteren overheerste was toch wel een gevoel van fierheid. Koen haalde weer het onderste uit de kan, gaf nooit op, toonde de ideale mentaliteit en bleef weer halstarrig volhouden. Het kost een pak energie om hem elke week weer klaar te maken (ook in het hoofd) voor wat komen gaat maar hij gaat er geweldig mee om. Geen training wordt overgeslagen, geen moeite is hem teveel om te doen en te laten wat moet en elke koers geeft hij het volle pond. Mooi om zien, genieten voor de ouders om zo’n karaktervolle kerel bezig te zien. Hij heeft er alles aan gedaan om in Leefdaal een goeie wedstrijd te rijden.

Opboksen tegen beteren, en soms ook tegen beter weten in is blijkbaar een nationale sport geworden. Zowel voor jonge gastjes van 13 jaar als voor professioneel begeleide atleten die voor hun land naar een evenement als de Olympische Spelen mogen.  Al dan niet met uitzicht op een podiumplaats.

25-08-2008 om 18:37 geschreven door Koen en Gert  

Een verlengd weekend (ongeveer 300 m …..) betekent dus ook kans op meerdere koersen, een weekend waar zowel jong als oud kan gaan rijden. Kwestie van goeie gewoontes niet af te leren en moeder de vrouw blij te maken met een paar rustige momenten alleen thuis …..

Ook dit weekend weer 2 koersen op het programma; vrijdag naar Kontich voor Koen en zondag naar Dison (bij Verviers) voor een criterium voor Gert.

Deze week zijn we met Koen dus aan een reeksje van koersen in Vlaanderen begonnen. Vanaf volgende zondag staan er een aantal wedstrijden voor het regelmatigheidscriterium Hageland & Haspengouw op de agenda. Deze worden allen verreden in Vlaams-Brabant. Kontich stond in het teken van snelheid trainen en optrekken na bochten (intervalletjes). Zoals geweten lukt het Koen nog niet om een ganse wedstrijd vol te maken aan het ritme van het peloton. Ook nu hield hij het maar een halve wedstrijd vol. Eens de snelheid de hoogte in gejaagd werd, stonden de deuren achteraan open, moest hij lossen en hopen op het stilvallen van de groep. Op het snelle parcours werd dit een hopeloze achtervolging. Ondertussen lagen er al een paar concurrenten af en viel Koen samen met een collega voor wie het ook te snel ging.

Het parcours was amper 1,4 km lang dus het risico op snel gedubbeld worden was reëel. De concurrent waarmee hij enkele ronden samen reed, bleek te sterk en Koen moest hem laten rijden. Hij moest dan ook weer eens zijn karakter tonen en, alleen, optornen tegen een opkomend peloton. Het lukte hem om ze af te houden tot de allerlaatste ronde. Hij kon echter aanpikken en de laatste ronde in het peloton vol maken. Als toetje reed hij mee de sprint van de groep. Jammer genoeg bracht dit hem maar een 12^e plaats op 15 vertrekkers op. Geen geklaag echter, Koen deed wat hij kon en reed de koers op zijn gekende manier uit.

Na het vlakke criterium van vorige week lag er met het stratencircuit van Dison een iets ander parcours te wachten. Een rondje van 2,2 km, licht golvend maar met korte, nijdige bochten. Constant optrekken, versnellen, spurten, ......

Geen spek voor mijn bek maar ik had gehoopt om mijn goeie conditie nog een weekje te kunnen aanhouden en te gaan voor een mooi resultaat.

Niet dus. De top was bereikt, de afdaling al stevig ingezet.
Het zat er al een paar dagen aan te komen, fysiek was er al iets meer vermoeidheid en ook mentaal zat het niet meer snor. De ‘goesting’ was een beetje weg, deze laatste koers vóór een competitiestop van 2 weken was er één teveel.
Een mooi voorbeeld van er niet meer voor 100% bij zijn? Ik vertrok gewoon naar de wedstrijd en was domweg vergeten om mijn pasta te maken en te eten. Een gewoonte bij elke wedstrijd, al jarenlang en zelfs meerdere keren per week en nu werd dit gewoonweg vergeten ….. Als teken aan de wand kan dit tellen.

Kwam er nog bij dat ons peloton als door een wesp gestoken vertrok en dus lag het voor de hand dat er snel brokken zouden vallen. Er vielen al na enkele van de 25 ronden gaten in het peloton en ik kon beginnen loodgieter spelen. Tegen de goesting en ook fysiek lukte het mij minder goed dan de voorbije weken om gaten te dichten. Het mentale vaatje was leeg en per gereden kilometer was dat bizarre gevoel ook in de benen terug te vinden. Ik speelde meerdere keren met de idee om af te stappen, had al naar Koen geroepen dat hij naar de auto mocht gaan maar opgeven ….. was toch een stapje te ver. Bleek ineens dat er maar 7 ronden meer gereden moesten worden. Dat kon er toch ook nog bij. Achteraan in de 2^e groep was het niet zo moeilijk volhouden en meer zat er niet in. Bij de sprint was er zelfs geen greintje moed meer om ook nog maar iets te proberen. Met de slechtste jaaruitslag als resultaat. Een povere 26^e plaats op 31. We waren stilaan iets anders gewoon …..

Zoals gezegd volgen nu 2 weken competitiestop. Twee weken waarin de batterijen zowel mentaal als fysiek opnieuw opgeladen kunnen worden. Door de opeenvolging van koersen kwam er de laatste tijd niet veel training meer aan te pas. Een paar goeie, rustige en lange duurtrainingen zullen goed doen. In september volgen dan nog een 6-tal wedstrijden waaronder een paar keer op de piste. Het einde komt voor mij dan ook stilaan in zicht. Hopelijk lukt het me om nog een keer alles uit de kast te halen voor een paar mooie uitslagen op het einde van het seizoen.

Maar eerst zal alle aandacht naar de ket gaan. Hopelijk kan hij een paar extra punten vangen voor zijn eindstand in het regelmatigheidscriterium. Het zou hem enorm veel deugd doen.

Zondag beginnen we aan een reeksje. In Leefdaal. Een redelijk zwaar parcours maar waarvan Koen elke millimeter asfalt kent. Brengt dit geluk? We zullen zien.

18-08-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert