6e plaats in criterium Hageland&Haspengouw 10e plaats in criterium op piste (Alleur)
Podiumuitslagen - Gert - 2009:
1e in Hensies 2e in Ans - Alleur * Zilveren medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste 3e in Rochefort 3e in Chaumont-Gistoux
19e plaats in de eindstand ECW 2e plaats in criterium op piste (Alleur-Rochefort) ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2010:
1e in Bellecourt 2e in Familleureux 2e in Ghlin 3e in Fraire ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2011:
1e in Ghlin 2e in Pommeroeul 2e in Hensies 3e in Grandmetz 3e in Hensies 3e in Châtelineau ..............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2012:
1e in Gages 1e in Seneffe 2e in Ransart 2e in Anderlues 3e in Chée-Notre-Dame 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Podiumuitslagen - Gert - 2013:
1e in Gaurain .. 3e in Grâce-Hollogne 3e in Emptinne 3e in Seneffe 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Wielersite, verhalen en bedenkingen bij de avonturen van 2 renners, de ene jong, de andere al wat ouder. --- Give it 100% or give it up ---
21-03-2011
Zoals verhoopt
Je mag nog zo zeker zijn van je stuk, ervan overtuigd dat je de goeie voorbereiding achter de rug hebt, het blijft altijd een vraagteken hoe je èchte niveau eruit ziet bij de start van de eerste wedstrijd.
Voorbije winter verliep zonder noemenswaardige problemen. Uiteraard wilde het weer niet mee maar dat gold voor iedereen. Een groot gedeelte van de kilometers en trainingsuren werden gemaakt op de rollen. Maar van fysiek ongemak of ziekte was geen sprake. Vorig seizoen eindigde in een goeie conditie en helemaal niet uitgeblust zoals de voorgaande jaren wel eens het geval was. De klierkoorts van 2007 lag helemaal achter de rug, alleen nog een verre herinnering.
Eigenlijk was het ook al een beetje te laat dat ik de fietsanalyse en meting liet uitvoeren. Tenslotte is dat vandaag nog maar 2 weken achter de rug. De aanpassing verliep tot nog toe vlot met alleen midden van vorige week een oprisping met lichte hinder in de linkerknie. Maar van voorbijgaande aard. Vanaf nu zijn er een paar kritieke weken achter de rug, het kan alleen nog crescendo gaan.
Het verslag van de eerste koers van vorige zaterdag kan redelijk kort zijn. Met 51 deelnemers namen we de start voor bijna 70 km wedstrijd. Een vlak parcours van ongeveer 5 km zonder noemenswaardige relances (bochten). De wind stond een paar kilometer in het nadeel, de rest van de wedstrijd redelijk in de rug. Garantie voor een snelle koers en weinig afscheiding.
Maar toch werd het niet het voorziene scenario.
Mijn eerste doel voor deze première lag erin om zo makkelijk mogelijk te proberen volgen en afhankelijk van wat de benen mij lieten aanvoelen, af en toe een reactie plaatsen. Maar al vroeg moesten we aan de bak. Na een goeie 12 km werd er aan de boom geschud en van ver (want ergens achteraan het peloton) zag ik een 5-tal wegrijden. Daarbij de grote namen uit de reeks. Na licht getwijfel over de staat van de benen en vooral de reactie indien ik zou proberen mee te gaan, besloot ik het er toch op te wagen. Het was eerder de impulsiviteit die maakte dat ik er naartoe probeerde te springen dan het verstand. Want voor ik het wist, reed ik voorbij de concurrentie om zo snel mogelijk vooraan te geraken. Tot mijn verbazing kon ik dit tempo een tijdje aanhouden, net zolang tot ik als eenzaat tussen de 2 groepen reed. Ik kwam een 100-tal meter tekort om mijn karretje bij de 5 koplopers aan te hangen en besloot dan toch even in te houden om met een nieuw zevental de achtervolging in te zetten. We probeerden nog mooi rond te draaien maar niet snel genoeg. De eerste groep reed langzaam maar zeker stilletjes van ons weg. Een enkeling maakte nog de sprong van onze groep naar de kopgroep. Sterke kerel blijkbaar want hij won uiteindelijk nog in de sprint voor een nochtans snelle Nico Debaes.
Wij maakten nog met 6 de rondjes vol en ondanks enkele pogingen van mijnentwege om nog te ontsnappen, werd ik veroordeeld tot de sprint voor de 7e plaats. Het beste kruid was ondertussen verschoten en ik werd pas 5e van de 6. Dit bracht mij een 11e plaats in het klassement op. Niet slecht voor een diesel die traditiegetrouw enkele wedstrijden nodig heeft om tot een deftig resultaat te komen. Het bewijs dat de voorbereiding als geslaagd mag beschouwd worden. Deze redelijke uitslag mag als bonus beschouwd worden. Bevestigen wordt iets voor de volgende weken.
Deze week wordt een relatieve rustweek. Zondag deden Koen en ik nog een mooie tocht van 53 km door de bossen, soepel en doorspekt met recuperatiemomenten (voor mij toch). Dinsdag wacht nog een doorgedreven training en de daaropvolgende dagen worden vooral recuperatietrainingen ingelast. Zondag wacht de wedstrijd op het industrieterrein in Ghlin. Een snelle koers waar het vanaf minuut 1 doorbijten en vlammen wordt. Hopelijk krijg ik daar de kans om nog enkele plaatsjes in het klassement op te schuiven.
Hieronder zie je nog enkele impressies van deze koers in Callenelle. Mooie foto's gemaakt door de semi-professionele apparatuur èn vakwerk van mijn compagnon de route van de voorbije jaren en (hopelijk en waarschijnlijk) 2011 ! Je ziet hem aan het werk op één van bijgaande foto's.
De titel is misschien een beetje te sterk uitgedrukt maar er is toch iets van ... Ik zal het een beetje proberen verduidelijken.
Mijn laatste positiemeting op de fiets dateert van 2004. Al die tijd dacht ik goed, comfortabel en efficiënt op de fiets te zitten. Wat in den beginne waarschijnlijk ook zo was. Maar een mens verandert lichtjes van fysionomie in de loop der jaren. Het materiaal wordt anders door o.a. veelvuldig gebruik van carbon en uiteraard staat de wetenschap op zijn beurt ook niet stil waardoor er meer en meer op meer professionele basis kan getraind worden. Maar als op trainingsgebied een hele vooruitgang geboekt werd, worden ook andere zaken van dichterbij opgevolgd. Deze laatste 'details' winnen daardoor in belangrijkheid.
Een hiervan is de positie vanop de fiets. En dan wil ik me nog niet uitspreken over de omstandigheden voor profrenners (tijdritten, testen in windtunnels, ...) maar hou ik het gewoon bij de mogelijkheden voor de kleine (maar ambitieuze) man op de fiets. Al jaren probeer ik kleine raadgevingen te geven aan jonge renners. Waaronder basiszaken over de houding en zitposititie op de fiets. Altijd goed bedoeld maar daarom niet altijd correct. Ik heb me altijdafgezet tegen de idee dat iemand die al een paar tientallen jaren op de fiets rijdt ook automatisch meer kennis heeft over hoe er moet getraind worden, wanneer, wat getraind moet worden en..... hoe je best je houding op de fiets aanneemt. Nu besef ik eens temeer dat - hoe goed bedoeld ook - ik misschien niet altijd de juiste raad gegeven heb. Om dit te kunnen doen moet er veel kennis van fysionomie en het menselijk lichaam voor aan de dag komen. En die pretentie mag en kan ik mijzelf zeker niet aanmeten.
Sinds het begin van de jonge wielercarrière van Koen hebben we dan ook beroep gedaan op de kennis en de ervaring van iemand als Jan Engels van Fit-Concept (www.fit-concept.be). Vanaf de eerste fietsanalyse wordt Koen nog steeds minimum 1 tot 2 keer per jaar opgevolgd. Moet ook wel aangezien hij als 15-jarige nog volop in de groeifase zit. Ter info; sinds enkele weken wordt de 'lengte'-kloof tussen vader en zoon aan een schrikwekkende snelheid kleiner en kleiner (172 cm tegenover 181 cm).
"Fietspositie is het huwelijk tussen een menselijk lichaam dat zich aanpast en een fiets die aanpasbaar is. (A. Pruitt)"
Als je dan, zoals ik een hele tijd tussen opgroeiende pubers rondrijdt, zie je zaken die absoluut niet kunnen op de fiets (te kort zitten, te laag, te hoog, ....). Dingen die soms iedereen met het blote oog kan zien. Maar ondertussen weet ik ook dat ik geen specialistenwerk kan verrichten. En dat is wel pijnlijk duidelijk tot uiting gekomen ...
Het komt erop neer dat ik onlangs toch ook maar besloten had om mij nog eens aan een fietsanalyse te wagen. Met de quasi zekerheid (vandaar ook weer de eigen 'arrogantie') dat ik goed zit/zat en dat er misschien sprake was van enkele aan te passen details. Liep dat even anders .....
Op dinsdagavond 8 maart meldde ik me aan de deur van Fit-Concept. Na een onderzoekje van de rekbaarheid en soepelheid van spieren en gewrichten mocht ik op de fiets. Dit werd gefilmd en op dat moment kwam de ontnuchtering. Ik moet wel zeggen dat, behalve een aantal genomen wedstrijdfoto's ik mezelf nog niet op film had bezig gezien.
De reactie van Jan was duidelijk: in zijn lange carrière in zijn praktijk had hij nog maar zelden iemand gezien die zo slecht op z'n fiets zat dan ik! En dat had ik met een blik op het tv-scherm ook onmiddellijk gemerkt.
Er bleek dus een hoop werk aan de winkel. Maar aannegatief nieuws is de keerzijde altijd positief. Dat wil zeggen dat er dus nog wel degelijk mogelijkheden zijn om aan efficiëntie en kracht te winnen.
Ik zat dan ook met open mond te kijken naar de aanpassingen die Jan onmiddellijk aan de fiets aanbracht. Ze zijn zo ingrijpend dat het véél beter had geweest als ik deze analyse voor aanvang van de winterperiode had gepland. Maar gedane zaken nemen geen keer en dus wordt het maar de korte pijn. De trainingen zeker en vast een paar weken aanpassen en - eventueel en afhankelijk van de reactie van de spieren op deze aanpassingen - het seizoen met een paar weken uitstellen. Ondertussen kan ik melden dat de eerste dagen alvast positief verlopen zijn en dat het wonderwel goed verloopt. Afwachten of dat ook volgende week zo zal zijn. Indien alles naar wens verloopt op de trainingen en bij de recuperatie,danblijft de start van mijn eerste wedstrijd gepland op volgende zaterdag, 19 maart.
Om jullie een ideetje te geven van de meest ingrijpende wijzigingen: inlegzolen in beide schoenen, zadel 2 cm lager en 5 cm (!) meer vooruit, stuur ietsje gekanteld en stuur een halve centimeter hoger en uiteraard een aanpassing van de voetplaatjes op de schoenen.
En ik kan jullie verzekeren dat dezeaanpassingeningrijpend zijn. Maar als de voorziene voorspellingen uitkomen (aanzienlijke krachtwinst en vooral efficiëntie) dan staat er nog een hele mooie periode te wachten.
Ergens is het ongelooflijk en vooral onbegrijpelijk dat er ettelijke honderden en zelfs duizenden euro's uitgegeven worden aan de aankoop van de fiets maar dat een eenvoudige en voor volwassen mensen eenmalige fietsanalyse als te duur en zelfs overboden beschouwd wordt. Een volledige fietsanalyse mèt onmiddellijke aanpassing van de fiets kost 110 . Voor jongere renners (zoals ik met Koen steeds doe) wordt jaarlijks een update gedaan en worden de nodige aanpassingen gedaan voor 30 . Echt geen grote investering als je comfortabel op je zowiezo dure fiets wil zitten.
Nog een beetje info over de trainingen voor mezelf (voor Koen is er momenteel weinig te melden): alles loopt gesmeerd, geen ziektes of andere ongemakken. Het voorziene schema kan zonder problemen afgewerkt worden. Deze week breng ik nog een bezoek aan de osteopaat voor een 'algemeen onderhoud' en daarna volgen de normale sessies aan de massagetafel. De moral zit goed en zowel mentaal als fysiek (toch afwachten wat de verandering van fietspositie nog in petto heeft) moet ik klaar zijn om goed aan het seizoen te beginnen.
Een mailtje ontvangen wanneer een nieuw bericht op deze blog gepost werd?
Het is vanaf nu mogelijk. Als je hiernaast - rechterkolom - in het desbetreffende vakje je e-mailadres ingeeft, zal je een waarschuwing in je mailbox ontvangen telkens er een nieuw bericht op deze blog gepubliceerd werd. Doen!
Hoewel de huidige temperaturen het nog niet aangeven, vordert de tijd en komt het seizoen dichterbij. Wat zeg ik? Het is al begonnen.
Het begon vorige week met de oefenkoersen en clubkampioenschappen, vanaf komend weekend start het eigenlijke seizoen voor de meesten.
Mijn eigen voorbereiding is echter toegespitst op een eerste start tijdens het weekend van 19 en 20 maart. Waar en wanneer moet nog uitgemaakt worden maar veel kans dat het zaterdag 19 maart in Callenelle is.
Voorlopig verloopt alles volgens planning en heb ik geen trainingsachterstand. De blokkentraining verloopt naar wens, blijft nog wel om de intensiviteit en stilaan de weerstandstrainingen tijdens de volgende weken naar een hoger niveau te brengen. Maar het moet wel lukken om klaar te zijn voor de eerste start. Niet om onmiddellijk vooraan mee te koersen - ook daarin ben ik een diesel, heb enkele wedstrijden nodig om het goeie ritme te pakken te krijgen - maar toch om mij degelijk en zonder al teveel moeilijkheden in de voorste groep te kunnen handhaven.
Dit jaar wil ik er nog eens volledig voor gaan. En daarmee bedoel ik dat er gewerkt wordt naar een podium in een van de kampioenschappen. Inderdaad, je kan beter direct hoog mikken .....
Ook in dit opzicht heb ik binnenkort nog een volledige fietsanalyse gepland. Hierbij worden alle lichaamsmaten nog eens genomen, worden fiets en schoenen eventueel aangepast en zou ik als 'gegoten' op de fiets moeten terecht komen. De laatste keer dat dit gebeurde was 8 jaar geleden, tijd voor een nieuwe scan.
Koen zit ondertussen in het ritme van de veldrijders. Dit wil zeggen dat hij binnenkort ook weer wegtrainingen zal aanvatten om zo de conditie op te bouwen om later eventueel aan de start van enkele veldritten te staan. Gezien zijn groei wordt ook hij 2 keer per jaar opgemeten en wordt de fietspositie aangepast. De laatste keer dat dit gebeurde was enkele weken geleden bij de aanschaf van zijn nieuwe cyclo-crossfiets.
Als ook de spiermassa en gewrichten de huidige (groei)trend kunnen volgen, kan er opnieuw aan competitierennen gedacht worden. Momenteel laten we alle druk weg en zien we wel wat er uit de bus komt.
Hopelijk blijven jullie ook dit jaar onze blog volgen en zien we sommigen van jullie misschien wel op een of andere wedstrijd.
Het winteroffensief is vroeg gestart maar blijkbaar is er toch een kleine kans dat de temperaturen stilaan naar 'trainbare' temperaturen evolueren. Eigenlijk zijn het niet zozeer de temperaturen die roet in het trainingseten gooien maar vooral de sneeuw en verraderlijke ijsplekken op de wegen en fietspaden.
Vanaf morgen zouden de thermometers sinds lang nog eens 5 graden aanduiden. Uiteraard komen er dan ook dikke regenwolken bij kijken. Maar die zullen we dan toch moeten trotseren om eindelijk aan langere duurtrainingen te kunnen beginnen.
Niet dat we ondertussen stil gelegen hebben. Integendeel, de trainingen zijn qua intensiteit hoger dan tijdens dezelfde periode vorig jaar. Maar er ontbreekt toch een heel stuk basistraining, de uren duurwerk met bijhorende kilometers. En die zijn onvermijdelijk om als fundering te dienen voor een lang wegseizoen.
Voor mijzelf is elke kilometer van de laatste 4 weken gemaakt op de rollenbank. Met dank aan Tacx en aan zijn Real Life Video's. De ideale manier om toch nog zonder al teveel tegenzin op de rollen te kruipen. Er werd dan ook meer dan nodig de nadruk gelegd op krachttrainingen met heel af en toe een duurtraining. Op de rollen is dit namelijk niet evident. Maar toch doenbaar, zowel fysiek en mentaal. Trainingen tot 2u30 werden, tot ergernis van de inwonende familieleden relatief vlot afgewerkt.
Met een weekend in zicht met temperaturen van 8 à 10 graden, regen of niet, kan er eindelijk weer aan wegtraining gedacht worden.
Koen was goed vertrokken om trainingen met de mountainbike af te leggen. Jammer genoeg is ook dat veelal de mist ingegaan doordat het zelfs op boswegen onbegonnen werk was om deftig te trainen door sneeuw en ijs. Zelfs door de koeien werden we bekeken als buitenaardse wezens; met de fiets door dichtgesneeuwde wegen glijden ..... Maar hij werkt bijna dagelijks op de roeitrainer, kwestie van toch gezond bezig te zijn en een minimum aan conditie te behouden.
Voor hem zijn er enkele wijzigingen. Zo hebben we beslist om een crossfiets aan te kopen. Tegenover een mountainbike biedt dit als grote voordeel dat er ook volop mee op de weg kan getraind worden. Een ander paar wielen inschuiven en klaar. Als dit project een meevaller wordt, als het lichaam en de gezondheid eindelijk eens zou meewillen, kan er gedacht worden aan een winterseizoen in het veldrijden. Maar eerst afwachten wat de zomer brengt.
De speeltijd is weer voorbij, het wordt stilaan tijd om het serieuze werk weer aan te vatten. De tijd dat de fiets voor 3 maanden aan de kant ging is al lang voorbij. Het zijn tegenwoordig maar enkele weken meer. Nieuwe tijden, nieuwe trainingsmethoden, een nieuwe aanpak.
Zelfs bij amateurs zoals wij vind je nog zelden exemplaren die de tijdtot nieuwjaar zonder fiets doorbrengen.
De echte rustperiode zonder fiets of andere zaken, tijd nodig om de mentale en fysiekebatterijen weer op te laden, werd beperkt tot 2 weken. Daarna werd stilaan weer in actie geschoten. Ondertussen zijn we al een kleine 3 weken aan de iets specifiekere voorbereiding bezig. Een periode doorspekt met verschillende oefeningen en sporten; lopen, fietsen, powertraining, stabilisatieoefeningen, ... Hiermee wordt stilaan gewerkt aan een brede basis, een fond waar het ganse jaar op teruggevallen kan worden.
Na een heel rustig jaar voor Koen is hij ook weer actiever aan het worden. Hij wordt zienderogen groter en meet al ergens rond de 165 cm. Jammer genoeg moeten we nog redelijk wat geduld oefenen wat spierkracht en verdere fysieke ontwikkeling betreft. Zijn huidige gewicht is hier de exponent van; die schommelt rond de 42 kg. Veel te weinig in verhouding tot zijn lengte en dat zie je ook.
Hij houdt zich vooral bezig met roeien (algemene ontwikkeling) en mountainbiken. Roeien gebeurt bijna dagelijks, op de fiets probeert hij 2x per week een uitstap te doen met vader of kameraad.
De eerste kalenders zijn ondertussen ook bekend gemaakt. Hiermee zijn dan ook de kampioenschapsdagen gekend. Inderdaad, deze ouwe rot wil het er nog wel eens op wagen. Het zou mooi zijn om op zulke wedstrijden te kunnen uitblinken. En hierbij is dan ook meteen geweten dat de nadruk tijdens het seizoen op de maanden juni en augustus komt te liggen. Maar hierover later meer.
Hopelijk gooien de weersomstandigheden niet teveel roet in het eten. De vroege winterprik heeft er al voor gezorgd dat de rollen, nu al, goed gerodeerd zijn. Leuk voor een korte periode maar hopelijk wordt dit niets van lange duur. Het is echt wel nodig om langere trainingen uit te voeren en dat kan je gewoon niet op rollen. Hiervoor is het dan ook nog aangenamer dat het droog weer èn niet te koud is. En om deze omstandigheden te hebben, moet het al goed meevallen. Maar het is nog vroeg in de voorbereiding, er blijft nog tijd genoeg om de conditie rustig op te bouwen.
Door een druk op de knop 'Agenda' kan je trouwens al de eerste wedstrijddata consulteren.
Maar eerst willen we iedereen al een prettige eindejaarstijd toewensen.
Volgend seizoen wordt overwogen of Koen deel zal nemen aan een aantal mountainbikewedstrijden. Niets is zeker maar ook onmogelijk. Verdere info hierover volgt later nog.
Gert zal volgend jaar de kleuren verdedigen van het Truval Cycling Team. Samen met Stefaan Lintermans en Michel Grifnée is hij één van de nieuwkomers in deze ploeg.
De laatste twee weekends van het wielerseizoen waren representatief voor de weersomstandigheden die we dit jaar mochten trotseren.
Op zaterdag 3 oktober was normaal gezien mijn laatste wedstrijd gepland. We trokken dan naar Wiers (Henegouwen). Een bochtig parcours van een kleine 8 kilometer met mooie maar smalle wegen, volledig vlak en een strook van ongeveer 1 km over asfalt waar de loop der tijden en de voorbije winter aardig huis hadden gehouden.
Het deed me eerder denken aan de parcoursen in het limburgse waar meestal ook over smalle betonwegen en door de velden moet gekoerst worden. Neem daar nog een redelijk omvangrijk peloton van een kleine 50 man sterk bij, klaar voor het wringen en duwen op de smalle baantjes en je weet dat het niet echt mijn geliefkoosde koersomstandigheden zijn.
Het verslag kan ook redelijk kort zijn. We begonnen met miezerige regen, een beetje later weer iets droger om af te sluiten met een bui, rechtstreeks uit de zondvloed. Het peloton bleef de eerste ronden gegroepeerd en doordat mij een beetje de moral ontbrak om in zo'n peloton te wringen viel ik al snel naar achteren in de groep.
De benen voelden echter goed aan en wilden duidelijk meer. Op een lang recht stuk in het veld lukte het mij om mij een weg naar de voorste gelederen te vinden. Vol in de wind kostte het mij zelfs relatief weinig moeite. Wat is dat nu weer? Precies een goeie dag! Dus ..... we duwen een beetje door in de hoop met een kleiner groepje weg te raken. Gelukt! Met vier draaien we goed rond en hebben onmiddellijk een mooie voorsprong. Even later komen er nog 4 aansluiten en met deze acht zullen we het moeten doen. De premies worden verdeeld, we rijden een minuutje voorsprong bij mekaar en moeten het dan nog in de sprint uitmaken. Deze sprint laat ik aan mij voorbij gaan en wordt uiteindelijk 7e. Ik weet al wat één van mijn werkpunten van volgende winter zal zijn: sprinttraining.
Doordat de conditie nog redelijk top blijkt te zijn, beslis ik ook vrijwel meteen om ook het volgende weekend nog een allerlaatste koers mee te pikken.
Ten opzichte van het weekend waren vorige zaterdag een paar details veranderd. Ten eerste werd het een mooie dag op klimaatgebied. Een zachte 22 graden en volle zon, ideaal koersweer. Het tweede detail was iets moeilijker. Door professionele verplichtingen moest ik donderdag en vrijdag naar Duitsland. Een trip van in het totaal 1.100 km op de achterbank van een niet zo comfortabele wagen. Door het ietsjes verminderde trainingswerk van de voorbije weken en deze autotrip was de voorbereiding op de wedstrijd niet ideaal. Kwam daarbij nog een lichte verkoudheid met hoestbuien. Waarschijnlijk opgeraapt na de kletsnatte wedstrijden van vorige weken.
De opwarming maakte al duidelijk dat het niet mijn dagje zou worden maar je weet maar nooit.
Door het mooie weer stonden ook weer een pak vertrekkers aan de start. Een zelfs nog groter peloton dan vorige week. En op een parcours van amper 5 kilometer betekent dit meestal een grote chaos. Maar dat viel uiteindelijk wel mee.
Na een 20-tal kilometer wedstrijd slaagden acht renners erin om weg te rijden. Met een paar man probeerden we nog om het gat te dichten maar korter dan 20 seconden kwamen we niet. Niet abnormaal als het altijd dezelfde 3 renners zijn die werken en dus met een bende pseudo-sprinters in het wiel rondrijden die allemaal denken kans te maken om de sprint te winnen voor de ..... 9e plaats. Een triestige mentaliteit die blijkbaar meer en meer en in alle verschillende pelotons bij alle verschillende bonden terug te vinden is. Er wordt liever op krachten bespaard en gereden voor een verre ereprijs dan voluit te gaan voor de overwinning.
Enkele keren uitpakken volstond wel om het grote peloton wat uit te dunnen.
Bij deze enkele schuchtere pogingen die ikzelf ondernam, werd me snel duidelijk dat ik met een beperkt arsenaal 'cartouches' aan de start was gekomen. Begrijpelijk bij de kleine probleempjes van voorbije week maar deze zijn geen excuus. Uiteindelijk had ik gewoon bij de acht vluchters moeten zitten. Jammer maar helaas. Meesprinten voor de ereplaatsen zat er zelfs niet meer in, opkomende krampen hielden mij rustig op mijn plaatsje achterin onze groep.
Einde van het seizoen en dat komt op tijd. Het is even op, het verminderde trainingswerk eist z'n tol en de zin in training is stilaan aan het wegebben. Niet zoals andere jaren - waarbij het soms echt moeite doen was om het einde te halen - maar toch. Tijd voor fysieke en mentale rust.
In het achterhoofd zitten al wel de eerste schetsen en krijtlijnen voor een goeie (winter)voorbereiding op volgende seizoen. Als ons een winter als de voorbije 2 jaar bespaard blijft, zal het seizoen voor mij vroeger starten dat dit jaar. Want - en dat kan ik jullie al toevertrouwen - er ligt een hoogtepunt te wachten in de loop van de maand juni 2011. Maar daarover binnenkort meer.
Ook nieuws over de plannen van onze jongste renner ben ik jullie nog verschuldigd. Ook hierover binnenkort iets meer.
Alle lezers van deze blog wil ik nog graag danken voor het geregelde bezoek aan de site/blog en vooral voor de moeite die sommigen zich getroost hebben om af en toe een reactie te plaatsen, meestal een leuk berichtje of aanmoediging.
Ook een dikke merci aan de supporters, deze van elke week en de occasionele èn aan de fotografen die het mogelijk maakten om ook elke week enkele foto's op de blog te plaatsen.
De meeste dank gaat echter uit naar Jos, quasi elke week present voor de mentale steun, het aangeven van het nodige eten en drinken als de omstandigheden ernaar vragen en die sinds kort ook wielerverslaggever geworden is. Want je kan niet alleen op onze blog een (uitgebreid) verslag van de wedstrijden lezen maar op de site www.wielrenneninleuven.be kan je ook wekelijks terecht voor een kort verslagje.
De (jammer genoeg enige) overwinning van het seizoen was er dan ook eentje die niet alleen van mezelf kwam maar er is gekomen mede door de grote en kleine steun van jullie allemaal.
Echt aangenaam vertrekken was het niet. Regen, een matige wind en amper 10 graden bij het vertrek naar de wedstrijd. Aangekomen waren 2 van de 3 ingrediënten nog steeds aanwezig, alleen wind was er (bijna) niet.
De motivatie, of eerder het gebrek eraan, stond op de gezichten te lezen. We waanden ons in een gure maand maart maar we zijn wel degelijk pas einde september. Aan de organisatie zal het niet gelegen hebben. Een grote feesttent op het marktplein, een plein omzoomd door verschillende café's, een beetje plaatselijke horeca en de obligate kerk in het midden. De renners kregen een mooi parcours voorgeschoteld en een wedstrijd waarin verschillende premies te verdelen waren. Een beetje kort, amper vijf en een halve kilometer maar met mooie oplopende stroken en brede wegen. Waarschijnlijk mede door het slechte weer stonden we met slechts 26 renners aan de start, de beteren tekenden wel present.
Zoals zovele keren was het ook nu weer moeilijk om de drive in de groep te krijgen. Uitvallen werden teniet gedaan en er werd zoals gewoonlijk dan weer niet verder gereden. Ook ik probeerde een deel van de aanvallen voor mijn rekening te nemen en dat lukte ook. UIteraard met in het achterhoofd het gegeven dat het dan toch eens moest breken. Maar ook met het risico dat - we zijn uiteindelijk toch op het einde van het seizoen - bij mezelfd de cartouches minder scherp staan dan de voorbije maanden. En vooral, ze zijn ook in mindere aantallen aanwezig ...
Toch lukte het rond zowat half koers. Wat eraan zat te komen, gebeurde ook. Met 5 man lukten we erin om een kloofje te slaan en met dit elite-groepje kon het zeker lukken. En dat deed het ook. Het draaide uit op een sprint waarin ik me uiteraard op de lijn nog liet kloppen. De eerste twee reden een tiental meter voor ons uit over de lijn. Een 5e plaats was mijn deel. Sprinten blijft een moeilijk punt waar ik rekening moet mee houden in de finale van elke wedstrijd. Maar om de laatste kilometer nog te ontsnappen moeten de omstandigheden wat meezitten: het parcours moet er zich toe lenen en - vooral - de benen moeten meewillen.
Persoonlijk mag ik echter nog niet klagen. Na toch wat minder trainingswerk tijdens de laatste 2 weken blijft de conditie nog redelijk goed. Natuurlijk kan dit niet blijven duren; zelfs voor een enkele wedstrijd per weekend moet er getraind worden anders krijg je toch op een dag de rekening gepresenteerd. Maar voorlopig loopt het nog goed, volgende week wordt normaal gezien het laatste koersweekend en dat sluiten we op zaterdagaf in Wiers.
Het voorbije weekend werd weer aangeknoopt met de competitie. Ongeveer 15 graden en geen straaltje zon te bespeuren ..... het was het weekend ervoor wel anders. Samen met een paar collega's trokken we naar de omgeving van de Mont Ventoux. Uiteraard met de bedoeling om de reus te bedwingen. Maar ook een beetje genieten van het lekkere eten, het zwembad en de altijd aanwezige zon van de Provence.
Op zaterdag was het zover. Om 11 uur was het al schitterend weer in het dal (32 graden) en ook op de top scheen de zon volop (24 graden) met een zuchtje wind. Niet van het gevreesde soort bij een beklimming van de Mont Ventoux, eerder een aangename verfrissing.
Na een 15-tal keer de berg opgereden te hebben met de auto was het voor mij de eerste kennismaking met de fiets. Toegegeven, met de wagen heb je echt geen zicht op wat er je benen met de fiets te wachten staat. Het gedeelte in het bos is gruwelijk lang en steil maar de laatste 4 km zijn pas echt te vrezen. Gelukkig was (en is) de conditie nog degelijk te noemen. Maar uiteraard zijn de beentjes meer voorbereid op het koerswerk en iets minder op het beklimmen van een berg van 21 km.
Boven geraken was dus een minimum, de tijd waarin het zou gebeuren eerder bijkomstig. Het lukte me uiteindelijk in 1uur en 28 minuten rond.
Doordat de beide collega's duidelijk geen rennerstypes zijn en uit het pure toeristenhout gesneden, besloot ik boven om mij naar beneden te laten vallen, terug te keren naar het startpunt en vandaar de collega's opnieuw op te zoeken en bij te staan in hun calvarie naar de top. Maar in de afdaling reed ik ze nog in een schicht voorbij.
Bij mijn tweede beklimming had ik even voorbij Chalet Reynard de eerste te pakken, de volgende reed er anderhalve kilometer voor. Even heb ik dan van de ene naar de andere geschipperd en uiteindelijk zijn ook zij, na 3 uur en 20 minuten boven aangekomen. Iedereen blij.
Gisteren stond ik, na een kleine onderbreking opnieuw aan de start van een wedstrijd. En na lange tijd was dit opnieuw een wedstrijd van de ECW.
Het parcours in Jeneffe-en-Condroz leek me wel iets om de huidige conditie nog eens te testen. Na een paar sterke weken weet ik dat de topconditie stilaan aan het wegebben is. Maar normaal moet ze nog voldoende goed zijn om vooraan mee te draaien.
De voorbije weken was het trainingswerk al (sterk) verminderd, mede door het mindere weer en de afnemende zin om in steeds killer wordende temperaturen te trainen. Een typisch eindeseizoensgevoel en een elk jaar opduikend fenomeen rond deze periode.
De benen voelden redelijk aan bij het startsignaal en na een paar rondjes probeerde ik er in goed gezelschap (o.a. Erwin Hoydonckx, altijd bereid om te rijden en te werken) vanonder te muizen. Toen dat in eerste instantie niet onmiddellijk lukte bleef ik het tempo hoog houden en probeerde het met een paar kleinere prikken. Helaas, er was geen ontsnappen aan. Dat bleek ook voor de verdere (schampere) pogingen het geval. Mede door de mentaliteit van een aantal renners werden de gaten steeds weer gedicht en werd de boel stil gelegd. Blijkbaar denkt iedereen over sprintersbenen te beschikken waarmeeze in de laatste 500 meter het verschil hopen te maken. En bij zo'n mentaliteit is de pret er snel af.
Eén man, een in grote vorm verkerende Georges Hauterat probeerde het nog eens op z'n eentje op 5 kilometer van de finisch en slaagde erin om het peloton voor te blijven tot op de aankomstlijn. Sterk nummer.
Bij de groepssprint zat ik achteraan met de bedoeling gewoon mee te sprinten om in dezelfde tijd binnen te komen. Tot het moment dat het stuur van een concurrent die links voor mij zat gewoonweg in twee brak. Met nog één hand aan het stuur en het andere uiteinde los in de hand maakte hij een bruuske beweging maar viel gelukkig niet. Gelukkig reed hij ook achteraan en niet in het midden van de groep. Anders had de ravage groot geweest.
Door zijn bruuske beweging schrok ik geweldig en moest ook ineens bruusk manoevreren en uitwijken. Hierdoor schoot de ganse linkerkant van mijn lichaam in een kramp. Volledig verkrampt kon ik niet anders dan rechtstaan om mijn pedalen en mij verder laten uitbollen ... bergop. Ik viel dan ook volledig stil op 100 meter van de aankomst. Het was pijnlijk wachten tot de kramp z'n greep losliet om na een goeie 6 minuten (!) nog even over de streep te bollen.
Het was de bevestiging dat het mindere trainingswerk van de laatste weken z'n tol begint te eisen maar de prestaties in de wedstrijd zelf geven ook aan dat de conditie toch nog op een redelijk peil vertoeft. Het moet volstaan om nog 2 weekends te koersen. Toch ga ik de volgende dagen nog een paar keer diep gaan op training. Kwestie van het seizoen in schoonheid en op een mooi niveau af te ronden.
Door een rare kronkel in het reglement van de (neven)bond waar ik geregeld aan de start sta, was ik verplicht om mij het voorbije weekend kalm te houden en niet mee te rijden voor het podium. Als renner zonder jaarvergunning bij die bepaalde bond - ik heb wel een vergunning bij de Internationale UCI - mocht ik bij de eigen organisatie van hun wereldkampioenschap niet op het podium eindigen.
Dan maar trainen.
Omdat een training op dit moment efficiënter is in een 'wedstrijdomgeving' maakten we toch maar de verplaatsing naar Thulin.
In vergelijking met het parcours dat we aflegden tijdens wedstrijd van begin juni waren enkele wijzingen aangebracht. Jammer genoeg kwam dit het wedstrijdverloop helemaal niet ten goede. Er stonden zelfs nog enkele wagens op strategische plaatsen en het vele bochtenwerk maakte het ronduit gevaarlijk koersen. Als je weet dat een aantal renners zich toegespitst hadden op deze wedstrijd en er op een kampioenschap altijd met een tikkeltje meer nervositeit gereden wordt, dan kan je er vanop aan dat een dergelijk parcours garant staat voor valpartijen. En hierop was het niet lang wachten.
Dit parcours was een kampioenschap onwaardig.
Mijn doelstelling was dus om er een doorgedreven training van te maken. En dat is in mijn ogen maar gedeeltelijk gelukt. Het aantal af te leggen kilometers werd ingekort (geen idee waarom dit gebeurde want het was stralend koersweer ...) terwijl ik hoopte van 85 à 90 km snelheid en interval te kunnen trainen.
Ook voorgaande woensdag maakte ik een extensieve duurtraining van 110 km. Samen met een snelle koers van 85 km zou dit een mooie trainingsweek kunnen geweest zijn. Het werden 20 km minder aan een tempo dat ik met de vingers in de neus aankon. Het was inhouden om me niet mee in het aanvalsgeweld te storten maar hiermee zou ik alvast geen vrienden maken. Rustig blijven en het trainingsdoel voor ogen houden, meer mocht ik niet doen. Het werd dus een roemloze einduitslag in de buik van het peloton.
Ondertussen had ik al besloten van ook op maandag na de wedstrijd (vandaag dus) een doorgedreven training in te plannen.
Al bij al valt het dus nog perfect tussen de plooien van de trainingsplanning. Het zou een goeie basis moeten zijn om nog 3 à 4 weken te vlammen.
Samen met het koersvrije weekend van volgende week (ik ga op gezapige uitstap naar de Mont Ventoux in het gezelschap van een paar gelegenheidsrenners) maakt dit ook deel uit van een relatieve mentale rustweek. Het moet volstaan om de batterijen op te laden voor nog een paar uitspattingen op het einde van het seizoen.
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist. Vanaf dat moment krijg je elke keer een mailtje wanneer er een nieuw bericht op dit blog verschijnt. Dankjewel!
Wil u ons steunen?
Dankzij enkele fantastische sponsors kunnen we jullie een body/fleece aanbieden ter aanmoediging van onze jongste renner. Stuur even een mailtje met je kledingmaat en voor de prijs van 20 € krijg je een prachtige fleece in de plaats! Dank je!
