6e plaats in criterium Hageland&Haspengouw 10e plaats in criterium op piste (Alleur)
Podiumuitslagen - Gert - 2009:
1e in Hensies 2e in Ans - Alleur * Zilveren medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste 3e in Rochefort 3e in Chaumont-Gistoux
19e plaats in de eindstand ECW 2e plaats in criterium op piste (Alleur-Rochefort) ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2010:
1e in Bellecourt 2e in Familleureux 2e in Ghlin 3e in Fraire ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2011:
1e in Ghlin 2e in Pommeroeul 2e in Hensies 3e in Grandmetz 3e in Hensies 3e in Châtelineau ..............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2012:
1e in Gages 1e in Seneffe 2e in Ransart 2e in Anderlues 3e in Chée-Notre-Dame 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Podiumuitslagen - Gert - 2013:
1e in Gaurain .. 3e in Grâce-Hollogne 3e in Emptinne 3e in Seneffe 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Wielersite, verhalen en bedenkingen bij de avonturen van 2 renners, de ene jong, de andere al wat ouder. --- Give it 100% or give it up ---
27-09-2011
Dichte ereplaatsen
zondag 18 september - Châtelineau
Gisteren nog bijna 30 graden, vandaag amper de helft .... in België is alles mogelijk. Een mooi pelotonnetje voor een heel mooie omloop, ware het niet dat het wegdek er weer erbarmelijk bij lag. Putten, gaten, spleten, .... een heel gamma aan rijkelijke versierselen in het asfalt. Maar mooi golvend terrein.
Na de gebruikelijke schermutselingen bij het wedstrijdbegin slaagden 2 concurrenten erin om weg te rijden. Er werd blijkbaar op gerekend dat ik wel het nodige zou doen om te achtervolgen maar dat zinde me niet zo. Ik probeerde maar een 20-tal bleef in mijn wiel hangen. Hierop stopte ik de inspanning en liet iedereen weer terugkomen. Net op het moment dat de tweede groep achteraan aansloot, zette ik aan en probeerde het maar alleen.
Ik kon wegrijden van de groep en haalde tot anderhalve minuut voorsprong. Jammer genoeg kwam ik ook niet dichter dan 40 à 50 seconden op de koplopers. Een echte chasse-patate dus. Maar ik voelde me sterk genoeg om dit lang vol te houden en reed de rest van de wedstrijd dan ook alleen; goed voor meer dan 50 kilometer individuele tijdrit .....
De 2 koplopers waren wel gaan vliegen en kregen gezelschap van een derde man die, volgens verschillende toeschouwers een binnenweg genomen had. Mijn behaalde 4e plaats is dan eigenlijk een 3e. Meer tevreden dan met deze uitslag ben ik nog met het feit dat de conditie nog uitstekend is.
zaterdag 24 september - Marchin
Door onverwachte problemen met een wegverzakking werd de geplande wedstrijd in Callenelle afgelast. Daardoor kon ik nog eens gaan rijden bij de vrienden uit het Luikse in de ECW. Doordat ik hier geen vergunninghouder meer ben, mocht ik het schandalige bedrag van 13 (zonder teruggave!) op tafel leggen voor een dagvergunning. Om dit bedrag terug te verdienen zou ik al bij de eerste 5 moeten eindigen.
Het parcours is mooi en licht lopend met op 300 meter van de finish een helling van 200 meter lang aan 10%. Het is hier elk jaar heel simpel: de ganse koers afwachten en proberen een gat te slaan bij de laatste beklimming ofwel wordt het daar een langgerekte sprint. En net dat laatste probeer ik steeds te vermijden.
Het lukte ons om met een groep van een 15 man sterk weg te rijden. Maar doordat niet iedereen er even goed in geloofde werden we op 20 kilometer van het einde weer opgeslorpt. Tot de laatste ronde bleef alles bij mekaar maar een paar enkelingen kon toch nog ontsnappen. Op een bepaald moment kon in ook wegspringen met in mijn wiel nog iemand. Toen een kilometer later ook nog een ploegmaat (èn sprinter) mee kwam, wist ik wat me te doen stond. Voluit rijden, mijn ploegmaat aan de voet van de laatste helling lanceren en zien om zelf op een deftig tempo boven te rijden. En zonder kleerscheuren de finish halen. Dat lukte ook met als resultaat dat Stefaan Lintermans 4e werd en ik enkele plaatsen verder, met een 10-tal seconden voorsprong op het peloton nog kon 7e eindigen.
2 km heeft het geduurd alvorens de koers in een beslissende plooi viel. Ik was nog rustig aan het praten achteraan het peloton toen ik in de gaten kreeg dat er al een 5-tal een paar honderd meter voorsprong had genomen. Ik had maar net de tijd om een korte inventaris te maken van welke kalibers er mee waren om dan te beslissen om het gat proberen toe te rijden. En ik was de laatste die dit deed. In constant regenweer en amper 18°C zou het prettig koersen worden.
We waren dus vertrokken met 6 en zouden met onze snelheid snel bij de voor ons gestarte (1 minuut) A-renners aanpikken. Dit was in een half uur beklonken, met een gemiddelde van 42 km/u in regen en wind en op lange rechte stukken parcours. Toen ik even de tijd nam om te recupereren, vond onze kompaan, Jef Devits er niet beter op om opnieuw aan de boom te gaan schudden. Na enkele pogingen lukte hij erin om met een klein groepje A's weg te raken. Ik reageerde niet omdat ik het gevoel had dat mij dat misschien wel zuur zou opbreken. We hadden al 'volle gas' aan de koers begonnen en aan dat tempo leek het voor mij onmogelijk om een ganse koers vol te maken. Alleen een Devits in supervorm zou dit kunnen. En mijn medevluchters dachten er blijkbaar ook zo over want niet kon/wou reageren.
Uiteindelijk zou het dus op een linke spurt uitdraaien. Een medevluchter, Jean-Pierre Hustin ( heeft op deze blog nog al eens zijn opwachting gemaakt, zie verslag van Pommeroeul) had namelijk bij de overblijvende A's nog 2 ploegmaats zitten. Hoezeer ik ook zou proberen om de laatste kilometers te ontsnappen om zo een sprint te ontlopen, ze zouden me komen terughalen. Er zat dus niet veel anders op dan te spurten. Doordat er de voorlaatste ronde nog een collega B wegreed en ik weigerde om het gat dicht te rijden, zou het echter maar voor de 3e plaats zijn.
Maar ik voelde me nog redelijk goed en wou gerust sprinten; ik had namelijk nog een openstaande rekening te vereffenen met de heer Hustin.
Zoals verwacht werd hij gelanceerd door zijn ploegmaat van de jongere A's. Zoals ik had gehoopt begin hij zijn sprint door van ver aan te zetten. Dat liet natuurlijk de deur open om hem nog te remonteren doordat ik me wel goed voelde. Het eerste moment liep hij een tiental meter uit maar ik kwam redelijk makelijk in het wiel en ging er vlot over. Revanche is binnen en zaak 'Pommeroeul' afgesloten. Ik haalde dus weer het podium met een 3e plaats. Deze conditie zou ik nog een paar weken moeten kunnen volhouden om het seizoen dan met een goed gevoel af te sluiten.
Over de toestand van het Belgische wegdek kan je veel zeggen. Maar dat het over het algemeen in slechte staat bevindt, is duidelijk. De straten waar we zaterdag mochten koersen zaten ook vol gaten en putten, sommige gedicht met een slechte kwaliteitsasfalt, eigenlijk zo'n beetje op de manier waarop dit land aan elkaar hangt: met haken en ogen.
Mijn bedoeling was tweeledig: kijken hoe het lichaam reageert na de ziekte en het slechte WK van vorige week en met de vaste wil om dit te doen op een plaatsje midden het peloton, zonder zelf teveel initiatief te tonen. Ja, de schrik voor de krampen zat er diep in.
Kwam er nog bij dat de temperatuur 30°C bedroeg. Prachtige temperaturen voor een namiddagje in een zetel in de zon, iets minder om bijna 2 uur gek te doen op de fiets.
Deze temperatuur, gecombineerd met een omloop waar geen vlakke meter in terug te vinden was, maakte dat het een zware wedstrijd zou worden. 10 kilometer verliep alles goed, ik zat rustig achteraan in het peloton, de benen voelden goed aan. En dan begon het vooraan te bewegen. Er kwam lichte afscheiding waarbij de beteren betrokken waren.
Aangezien ik me toch goed voelde, kon ik evengoed mee vooraan gaan rijden. Dus op één van de hellingen toch vol gas geven en boven de aansluiting vinden. En weg waren we met 9 man.
Ondanks het feit dat niet iedereen evenveel kopwerk deed en dat de samenwerking dus niet optimaal was, bleek onze voorspong pieken tot 3 minuten te vertonen. We hadden dus niet veel meer te vrezen van het peloton. Ook bij ons brak het nog. Er reden 5 renners weg, ik bleef met 3 anderen iets achter. Niet zozeer omdat ik niet probeerde mee te gaan, veeleer de grote schrik voor de krampen, niet onlogisch bij zo'n temperatuur. En het was inderdaad de laatste 10 kilometer voortdurend oppassen bij elke helling en bocht, elke verkeerde beweging zou krampen kunnen veroorzaken. Maar het lukte om de koers vol te maken. Als 8e kwam ik over de lijn.
Het maakt de theorie dat het bij elk kampioenschap misliep door stress wel heel realistisch. Aan de conditie kan het niet liggen, aan de lichamelijke gezondheid ook niet (meer). Met een beetje meeval kan het de laatste 6 weken nog een mooie afsluiter van het seizoen worden.
Eigenlijk was er nooit twijfel om de wedstrijd van het weekend - het WK ACH in Leval-Trahegnies - te laten vallen maar het ware intelligenter geweest om dit wel te doen.
Ik heb me vooral laten leiden door de ambitie om een hele dichte ereplaats te behalen. Er was/is natuurlijk ook de conditie die opnieuw heel goed is. Allemaal argumenten om er in te geloven. Anderzijds was er de keelpijn en de verschrikkelijke hoest waardoor ik de ganse week slecht sliep (tot ergernis van mijn mede-gezinsleden), slecht recupereerde en die na 5 dagen nog heviger werd terwijl ik het tegendeel verwachtte. Zaterdag verliep het losrijden al bij al redelijk en toen was het 100% zeker dat ik toch zou starten.
De temperatuur was met 18 graden redelijk fris en de kille wind liet het nog koeler aanvoelen. Het parcours was een kampioenschap waard; net 7 kilometer lang, nergens was het echt vlak met als uitschieter een helling van in totaal een goeie kilometer, licht oplopend in het begin en daarna stijgend naar een top van 6%.
Het was zaak om onmiddellijk vooraan te zitten want in het peloton zouden snel gaten vallen.
Zo kwam het dat we na de eerste ronde al met 3 man vooruit reden. Echter zonder te overdrijven maar toch een goed tempo onderhoudend. Toen al voelde ik dat ik constant op mijn limiet zat te rijden. Ik geloofde echter nog - tegen beter weten in - dat het daarna wel beter zou worden. We werden bijgehaald door een 10-tal concurrenten en de koers was gereden. De voorsprong liep op en het peloton was eraan voor de moeite.
En toen gebeurde wat ik al langer vreesde en ergens wel voelde aankomen. Ineens was het op, de kramp schoot in de benen en ik geraakte geen poot meer verder. Einde verhaal.
De sluimerende bacteriën eisten hun tol en na een uur was het dus weer voorbij. De mooie ereplaats mocht ik definitef vergeten, een goed resultaat in een kampioenschap is mij dit jaar niet gegund.
In dit geval ben ik ervan overtuigd dat de krampen te wijten zijn geweest aan de vermoeidheid in de spieren, in combinatie met het absoluut willen presteren en dus onrechtstreeks ook met het overschatten van de fysieke mogelijkheden van deze dag. De voorbereiding was op punt, het parcours lag me uitstekend, alleen was het lichaam geen 100% klaar. En dat heb je nu eenmaal nodig op een dag dat de ambities van elkeen net iets hoger liggen dan op een doordeweekse koers.
Ik kan alleen maar hopen dat ik door de inspanningen van gisteren geen hypotheek gelegd heb op de rest van het seizoen. De komende dagen zullen hiervoor al richtinggevend zijn. De beestjes moeten absoluut volledig uit het lijf zijn voor ik weer aan presteren kan denken. In het beste geval start ik zaterdag gewoon in Anderlues en maak het seizoen vol. In het slechtste geval zet ik met onmiddellijke ingang een punt achter het seizoen. Maar laten we daar nog een paar nachten over slapen.
Zondag voelden de benen enorm zwaar aan, uiteraard mede door het zwoele weer. Maar er was blijkbaar ook iets meer aan de hand, namelijk een sluimerende verkoudheid.
Sinds zaterdag lag mijn ochtendpols ook al een aantal slagen hoger dan gemiddeld, een indicatie dat er iets broeit. En in de loop van zondag was er ook al die irritante hoest.
We zijn nu woensdag en op 4 dagen van het wereldkampioenschap ACH. De hoestbuien zijn er niet minder op geworden en ook het flauwe gevoel in het lichaam is niet verdwenen. Het goeie nieuws is dat ik geen keelpijn heb en dus mag hopen dat het beestje tegen het weekend helemaal verdwenen is. Ik behelp me met vliersiroop en rust. Maandag stond een bezoek aan de kinesist op het programma, gisteren werd rust en vandaag en morgen een uurtje losrijden. Vrijdag opnieuw een deugddoende massage, zaterdag hersteltraining en dan zou alles klaar moeten zijn voor zondag.
De voorbereidingen op de kampioenschappen lopen voor mij blijkbaar systematisch verkeerd tijdens de laatste dagen voor de wedstrijd. Reeds in de maand juni kende ik tegenslag voor de Europese en de Belgische kampioenschappen ACH; ook deze keer dreigt een zomerverkoudheid de goeie orde te komen verstoren. Nochtans wees een bloedonderzoek van 19 augustus op een perfecte balans en dus een prima fysieke conditie.
Waarschijnlijk de meest zwoele dag van het jaar voor de waarschijnlijk mooiste wedstrijd van het ganse circuit.
Een parcours waar geen meter vlak in terug te vinden is. Voortdurend op en af, geen grote hoogten, geen lange klim maar echt een golvend parcours, op enkele stroken na lopend over brede wegen.
Vorig jaar lukte het mij bijna om hier de hoofdvogel af te schieten, ware het niet dat de concurrenten mij op 50 meter van de aankomst op de nek vielen. Gezien de redelijke conditie was ik gisteren dus ook met ambitie naar Familleureux getrokken.
Maar ..... jammer genoeg moesten we het doen in omstandigheden die helemaal niet de mijne waren/zijn/zullen worden. Een loden hitte, 30 graden warm, vochtig, .... enfin, een Belgische hitte waarbij ik van bij het opstaan tot 's avonds laat constant vocht verlies langs elke porie van mijn lijf.
Gelukkig was dit min of meer voorspeld en had ik de ganse week aan vochtopstapeling gedaan, met toevoeging van vitaminen, mineralen, zouten en electrolyten. Maar de schrik voor het Sven Nyssyndroom (compleet met krampen en al) stak toch wel de kop op. Het losrijden voor de wedstrijd lukte van geen kanten, benen ontploften bij de minste inspanning en het moreel zakte met de kilometer.
Om zo snel mogelijk te zien waar ik aan toe was, schudde ik na 5 km al eens aan de boom. Het enige resultaat hiervan was dat het mindere gevoel bevestigd werd en dat het dus beloofde een ganse dag afzien te worden. Ik kroop dus diep in de buik van het 53-koppige peloton met de schrik om weer geconfronteerd te worden met de welbekende krampen. Aanklampen was zowat het enige dat er in zat. Er werd snel gereden maar niemand raakte echt weg.
Gelukkig hield ik de boel van achteren uit redelijk in het oog. Het golvende parcours leende er zich ook toe om het langgerekte peloton van voor tot achter te bekijken, waar je je ook bevond in de groep.
Op een goeie 20 kilometer van de streep onstond er een breuk in het peloton. De vermoeidheid en de harde zijwind maakte dat de groep nooit tot het einde zou samenblijven. Ik zag het gebeuren en besefte dat ik alles op alles zou moeten zetten om er nog vooraan bij te raken. In een alles of niets-offensief reed ik toch nog in mijn eentje van helemaal achteraan naar de eerste groep. Uiteindelijk bleken we met 13 te zijn. De teerling was geworpen en we zouden het onder ons moeten uitmaken.
Ondertussen voelde ik dat vreemde gevoel van opkomende kramp weer opspelen. Maar het viel al bij al nog heel goed mee en misschien zat er zelfs nog iets in. Op 2 km van het einde verschoot in nog een cartouche. Door het ploegenspel (er zat een ploeg met 4 man in onze groep, terwijl ikzelf nog een ploegmaat mee had) kreeg ik echter iemand in het wiel die niet wou/kon/mocht overnemen. Ik duwde dan ook niet door aangezien mijn ploegmaat Stefaan een gepatendeerde sprinter is. We hadden dus nog een ijzer in het vuur mocht het voor mij niet lukken. Ik probeerde het nog een 2e keer maar deze poging was al voorbij voor ik goed en wel vertrokken was. Het vet was van de soep en de versnelling bleek niets meer voor te stellen. Dan liet ik me maar afzakken om onze sprinter op te halen maar deze verkoos het wiel van een tegenstander om van daaruit de sprint aan te pakken. Een verkeerde keuze want hierdoor liet hij zich volledig insluiten en eindigde 9e. Er zat nochtans meer in als hij gewoon mijn wiel genomen had. Ik was dus meer ontgoocheld door de domme sprint van Stefaan dan door mijn eigen 13e plaats. Gewoon omdat er voor mij echt niet meer inzat en ik het maximum uit deze prestatie gepuurd had.
Hopelijk wordt de temperatuur draaglijker tijdens het WK van volgend weekend. Met het zware parcours (en dito beklimming) staat ons wellicht een heel andere wedstrijd te wachten .....
Het gekende maar biljartvlakke parcours van 8 kilometer in Hensies het voorbije weekend. Alhoewel zo'n vlakke koers niet echt mijn voorkeur wegdraagt, wist ik hier toch altijd mooie uitslagen bijeen te sprokkelen, gaande van 8e tot zelfs een overwinning.
De weergoden hadden niet helemaal droog weer voorzien maar al bij al viel het nog redelijk mee met de nattigheid. Nu, mij stoort het nooit echt in wedstrijd.
Van bij het begin volgden de demarrages elkaar op maar zoals verwacht lukte niemand erin om weg te raken. Het was echt gokken om met een goeie vlucht mee te zijn. Maar helaas. De laatste ronde liep er nog een groepje uit maar deze werd uiteindelijk toch ingelopen.
Toen het even stilviel koos een collega het hazenpad, echter zonder dat ik het gezien had. Ik had namelijk de voorlaatste ronde gebruikt om te recupereren en de laatste om helemaal naar voren op te schuiven. Het opschuiven liep zo vlot dat ik een 10-tal meter uitgelopen was toen ik achterom keek. Hèt sein om dan maar vol door te gaan. En toen kreeg ik de eerdere vluchter in het oog. Te laat om er nog naartoe te rijden zodat ik uiteindelijk op 100 meter strandde, vlak voor een aanstormend peloton (zie foto).
Hiermee kreeg ik meer dan gehoopt aangezien het hier bijna steeds in een groepssprint uitloopt.
De conditie is nog steeds in stijgende lijn en in volle opbouw om tegen volgende week ten vroegste nog een piek te bereiken. Zonder onverwachte hindernissen (cfr. de krampenhistorie van juni) moet de top er dus zijn tegen het WK van de ACH op 28 augustus.
Ik beperkte me het voorbije verlengde weekend bewust tot een enkele koers om genoeg rust te hebben. Want op het WK in Leval wacht een loodzwaar parcours (helling van 1,2 km à 6% gemiddeld). Zoveel mogelijk recupereren tijdens de laatste week zal dus hoogst nodig zijn. Tot nu toe loopt alles weer volgens planning, hopelijk kunnen we dat nog een paar weken doortrekken.
Met 56 vertrekkers aan de start op het gekende snelle circuit van Ville Pommeroeul. Een aangename koerstemperatuur van 21 graden maar een strakke wind die op een lang recht stuk van opzij alles op een lint dwingt.
Er werd vertrokken aan volle snelheid met als gevolg dat het grote peloton A-renners steeds binnen bereik bleef. Na 2 ronden kon een 5-tal aan de haal gaan, een ronde later probeerde Nico Debaes en ikzelf, even later gevolgd door Joel Nicodeme er naartoe te rijden maar wat we ook deden, we raakten geen meter dichter. Met opgeblazen benen werden we opnieuw ingelopen door het peloton.
Half koers gebeurde dan het onvermijdelijke; we kwamen samen met de A's. Dit alles samen maakte een peloton van meer dan 140 man (85 A's en 56 B's). Dan maar van de nood een deugd maken en achteraan intervalletjes doen: een gaatje laten vallen en opnieuw dichtrijden. Niet zonder risico met zo'n zijwind want gaten vallen er dan heel snel. Maar wel een goeie training.
Alles bleef dus de ganse koers samen en liep onvermijdelijk uit op een massasprint. Hierbij moest er de laatste ronde goed gereden worden als je de ganse groep A's voorbij wou zijn (zij moesten nog 3 extra ronden afleggen) en mee wou doen in de voorste gelederen van de B's om te sprinten.
Op de laatste helling op zo'n 400 m van de finish kwam ik helemaal vooraan en dacht in een goeie positie aan de sprint te beginnen. Maar boven op de helling (brug) viel ik helemaal stil en had niets meer over om nog 200 m te sprinten. Te hard getraind achteraan waarschijnlijk ..... Langs alle kanten werd ik voorbij gereden door gekken die ongeveer hun leven riskeerden voor een omslagje met 3 . Al uitrijdend eindigde ik 25e van de groep.
De volgende weken zullen de trainingen meer en meer aangepast worden aan de staat van frisheid. Ik voelde me gisteren redelijk vermoeid en niet helemaal op mijn plooi. De snedigheid is een beetje zoek en dus zal er een wijziging moeten komen in het trainingspatroon. Hier zullen we wel een mouw aan weten te passen om zeker nog de laatste 2 maanden van het seizoen goed door te komen.
Terugkomen vanuit het zonnige zuiden en bij de eerste training al opnieuw beenstukken en een koerstrui met lange mouwen aantrekken .... het blijft elke keer aanpassen. Na een stage/vakantie is het ook altijd afwachten hoe de benen reageren. Je weet wel dat er na een paar weken een positief effect volgt van de zwaardere trainingen maar de grootste aanpassing blijft het aanpassen aan de wedstrijdsnelheid.
Met als doel om er 'opnieuw in te komen' trok ik naar Escannafles, aan de voet van o.a. de Kluisberg. Een parcours van 12 km, hoofdzakelijk over kleine en smalle verkavelingswegen (en quasi veldwegen) vol grint. En als uitsmijter een lange, rechte kasseistrook van 1200 m maar met een smal asfalstrookje. Het was dan ook vanaf de eerste meters dringen om in een goeie positie aan het asfaltwegje te beginnen. Voorbij steken was overal redelijk moeilijk en het besluit om er dan maar een goeie training van te maken was dan ook snel genomen. Een paar keer het peloton op een lint trekken, waren mijn enige wapenfeiten. Resultaat: 25e van 42.
Zaterdag 23-07-2011
Een gekend en dit keer droog parcours en 40 vertrekkers aan de start. Een heel rustig begin (een beetje tè rustig zal later blijken). Verschillende uitvallen die echter nooit een lang leven beschoren zijn. Half koers waag ik zelf mijn kans aangezien de benen wel wat inspanning kunnen verdragen. Vrijwel onmiddellijk krijg ik een hardrijder als Didier Rousseau in de wielen. Uiteraard een gedroomde medevluchter aangezien hij ook nooit op een inspanning meer of minder kijkt. We houden het meer dan 30 km uit onder ons beiden met het peloton steeds op een goeie 20 seconden. Onderweg krijgen we wel gezelschap maar deze kan niet veel meer doen dan volgen.
Het zag er dus naar uit dat we het tot op de streep zouden uithouden. Ware het niet ...... dat de eerste A-renners het peloton B's bijhaalt. Er springen uit deze groep 3 A-renners weg maar er hangt ook een B aan. Deze heeft bovendien een ploegmaat bij de 3 A's. Het onvermijdelijke hangt dus in de lucht maar geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt dat zo'n onsportiviteit nog zou uitgespeeld worden. Ijdele hoop dus want bij het ingaan van de laatste honderd meter wordt de aanhangende B-renner perfect door zijn A-collega gelanceerd en komt mij de laatste 5 meter voor de streep voorbij gesneld. Daar wordt een bijna zeker overwinning hard en strak door de neus geboord.
Andere renners en omstaanders zijn het eens dat dit duidelijk onsportief gedrag is en een diskwalificatie (naar minstens de 4e plaats) zou dus logisch zijn. Maar in plaats hiervan laat de jury alles hoe het is en wordt de uitslag behouden. Mijn 2e plaats wordt er dus eentje met een heel wrange smaak. Een morele overwinning komt uiteindelijk niet op het palmares.
Het is me vorig jaar overkomen en dit jaar weer eens op identiek dezelfde manier. En beide keren was dit met het JPC-Team. Moet het nog gezegd dat hun populariteit er niet groter op zal worden?
De voorbije week hebben we proberen om op elk gebied te bekijken waar eventueel de oorzaak zou kunnen zitten van de plotse krampen die de laatste weken 'zomaar' de kop opsteken. Na de koers van gisteren heb ik goeie hoop dat de aanleiding - misschien nog niet gevonden is maar - zou kunnen liggen in de trainingen.
Een eerste mogelijkheid was bijna onmiddellijk uit te sluiten: drinken. Ik heb de goeie gewoonte om dagelijks minimum 2 à 3 liter water (soms meer) te drinken. Water dat tijdens trainingen steeds aangevuld is met oplosbaar poeder (sportdrank) en dat ook in die vorm gedronken wordt de dag voor en van de wedstrijd. Genoeg dus. Temeer daar ook de bloedresultaten aantonen dat er geen tekorten zijn in natrium, potassium en andere mineralen en vitaminen. Toch nam ik de raad van (o.a.) mijn ex-ploegmaat ter harte en voegde O.R.S. toe aan mijn drinkbussen voor de koers van gisteren. Zeker gezien de warmte die voorspeld werd.
Dan komen we automatisch uit bij de temperaturen. Uiteraard zal ik nooit meer iemand worden die uitzonderlijke prestaties zal voorleggen bij hoge temperaturen. Ik heb nood aan veel zuurstof en die is er nu eenmaal meer bij minder warmte en zelfs regen. Maar bij het voorbije belgisch kampioenschap was het helemaal niet te warm. Ideaal koersweer en toch weer hetzelfde probleem.
Dus toch nog maar eens een grondige analyse gedaan van de trainingen. De allereerste keer dat het krampfenomeen zich voordeed was tijdens de 2e wedstrijd. De weken die hieraan vooraf gingen waren redelijk intensieve trainingsweken. De mogelijkheid bestaat dus dat hier sprake was van enige overbelasting. Temeer daar het de daarop volgende week (èn een relatieve rustweek) weer véél beter ging en er geen sprake meer was van enige last. Tijdens het seizoensbegin is er natuurlijk ook nog geen sprake van 'teveel' koersen en dus ging de recuperatie iets sneller.
Mijn focus lag al sinds lang op de 2 weken van de kampioenschappen ACH (Europees en Belgisch). De weken die hieraan vooraf gingen lag de trainingsintensiteit dan ook iets hoger. Hierbij heb ik (zeker en vast) de nodige hersteltijd tussen sommige trainingen verwaarloosd. Het gevolg was te weinig herstel tussen een hele intensieve wedstrijd op zondag en het (compleet mislukte) Europese kampioenschap daarop volgende donderdag.
Hierna maakte ik (heel waarschijnlijk) de enorme fout om te denken dat het misschien aan de basisuithouding zou kunnen liggen. Ik heb dus een paar dagen (nog maar eens) heel intensief getraind en een lange duurtraining ingevoegd. Achteraf is dit volledig fout gebleken omdat de basisuithouding gewoonweg door de jaren heen heel goed is geweest door het regelmatige en constante trainings- en wedstrijdritme. Het gevolg was wel dat ik mezelf nog meer vermoeide en het lichaam hierop reageerde door bij nòg meer intensiteit in de wedstrijd te protesteren door middel van krampen.
En dat moet gewoon uiteindelijk de reden zijn want nu, na 2 weken relatieve rust (enkel rustig losrijden) was er toch al beterschap merkbaar. De wedstrijd van gisteren in Gages werd gereden bij een duf weer en een temperatuur van 26 graden. Ze brak open na 15 km wedstrijd waarbij ik mij eigenlijk makkelijk kon nestelen in de kopgroep van 8 man. Het was nochtans met een heel klein hart dat ik aan de start stond. En met de bedoeling om gewoon te volgen, geen overbodige inspanningen te doen en simpelweg de wedstrijd uit te rijden.
Ieder in de groep deed zijn deel van het werk en al snel liepen we tot 2 minuten uit. Wedstrijd gereden. Dacht ik.
Tot ik plat viel. Dàt hadden we nog niet gehad. Gelukkig gebeurde dit niet ver van de plaats waar Koen met een reservewiel klaar stond. En vanaf dat moment was het gewoon alles geven en de opkomende krampen zo goed mogelijk vergeten. Met de ogen dicht en met de schrik in het hart om toch nog geveld te worden, reed ik het gat op de groep toch nog dicht in een 5-tal kilometer. Uiteraard was er hierna geen sprake meer van (mee)sprinten voor de overwinning. De overwinning lag eerder in het feit dat de krampen bedwongen waren tot na de koers. Eigenlijk heb ik ze helemaal niet meer gehad. En was ik dus redelijk gelukkig dat ik na enkele weken met een 7e plaats en een gevulde enveloppe naar huis kon terugkeren.
Nu volgt een bijkomende relatieve rustweek, de volgende wedstrijd voor mij is pas op 21 juli. Daarna ga ik met Koen op een kleine oefenstage maar zal er ondertussen zeker moeten op letten om het beest van de 'overtraining' ver van me weg te houden om het tweede deel van het seizoen (en daarbij het wereldkampioenschap ACH van einde augustus) niet in het gedrang te brengen.
De succesreeks "De Grote Ontgoochelingen" - deel III
Warcoing, 18 juni 2011
Goeie voorbereiding. Ideaal weer; wind, een natte start, goeie benen. Hard werken. De beste renners vooraan. Krampen. Weer krampen. Veel krampen. Waarom krampen? Koers afgelopen. Sterke winnaar. Weg kampioenschap (deel 2). Weer een episode bij in de reeks 'ontgoochelingen'. Terug naar start.
Na het débâcle van vorige week donderdag op het Europees Kampioenschap ACH te Fraire was het beter van een vrij weekend te plannen en nog maar eens op zoek te gaan naar een eventuele reden voor de (weer) plots de kop opstekende krampen. Maar de rondvraag leverde niet veel concreets op. Blijkbaar is het een fenomeen dat zich telkenmale bij mij voordoet wanneer de temperaturen rond of hoger dan 25 graden hangen.
Geregelder toevoegen van sportdrankpoeder aan het water zou al kunnen helpen maar de waarschijnlijkheid dat het aan de mate van vermoeidheid ligt, is zeker zo groot. Jammer genoeg was er vorige week niet veel tijd om veel gas terug te nemen, gezien het programma dat volgt.
De focus ligt dus op het Belgisch Kampioenschap ACH van komende zaterdag in Warcoing. Met dit doel voor ogen maalde ik woensdag nog een langere duurtraining van 3 uur en half af, gevolgd door een sprinttraining op donderdag. De 2 dagen die volgden volstonden niet om helemaal te recupereren en dus was het maar met een klein hartje dat ik zondag naar Anderlues afzakte. Het parcours dat we daar voor de wielen geschoven kregen, was nochtans op mijn maat gemaakt: golvend met iets steilere hellingen en veel vals plat. Het zou een geschikt kampioenschapsterrein kunnen zijn. Tamelijk zwaar dus en daardoor was de schrik voor een herhaling van een week geleden nog groter geworden. Maar langs de andere kant ligt het niet in mijn karakter om mij achteraan te laten meedrijven. Dus ... naar voor en rijden maar.
Vanaf de eerste ronde en bij een van de langere hellingen maakte ik zonder het te weten een redelijk gat. Samen met een andere renner reden we iets vooruit, echter zonder vol door te gaan. Even later werden we, zoals verwacht opnieuw ingelopen en kon alles herbeginnen. Hierna kreeg ik opnieuw dat gevreesde gevoel langs de achterkant van de rechterknie. Toen zat de schrik er weer helemaal in dat ik de wedstrijd zou moeten stoppen. Gelukkig trok dat iets later weer weg.
Op een bepaald moment lukte het ons om met een vijftal weg te raken. Een paar sterkeren bij mekaar en dus zag het er goed uit. Jammer genoeg liet men niet begaan en liep alles weer samen. Wéér een poging later had ik de indruk dat het deze keer wèl definitief zou kunnen zijn. Met 5 bouwden we een mooie voorsprong uit en ieder deed zijn deel van het werk. Een sterke Richard De Ridder vond dat het niet snel genoeg ging en demarreerde, gevolgd door Olivier Ledecq. De drie die achterbleven, waaronder ik, hadden allen hetzelfde probleem: de opkomende krampen. Ik moest echt inhouden en wist me zelfs niet goed een houding te nemen op de fiets. Het moet nogal een zicht opgeleverd hebben .....
De twee vluchters verdwenen uit het oog en onze snelheid verminderde zienderogen. Puur uit schrik dat de kramp ons definitief uit het veld zou slaan. Onze voorsprong smolt weg en in de laatste 3 kilometer werden we gegrepen door het peloton. Dit peloton gewoon volgen lukte nog net en in de afdaling naar de aankomst liet ik me gewoon uitbollen waardoor ik nog maar even moest doorduwen om over de lijn te komen. Erg om weer zo te eindigen maar al bij al was het gevoel tijdens de wedstrijd hoopvol.
Ik ben ervan overtuigd dat het puur aan de vermoeidheid kan liggen want de conditie is nog steeds redelijk goed (en zoals gepland).
Deze week wordt er de ganse week relatief gerust, hoogstens dagelijks een uurtje losgereden, gehoopt dat de supercompensatie z'n werk doet, een bezoek aan de kiné gebracht en alles met het vizier gericht op zaterdag .....
45 man aan de start op een mooi parcours van ongeveer 6 km.
Hierin een helling van 3 à 4 % in 2 stukken. Deze ligt nog redelijk ver van de
aankomst aangezien er hierna een lang recht stuk volgt van een paar kilometer
met de harde wind pal op kop. Dat wordt dus vechten tegen de wind maar
onmogelijk om dit alleen te doen. Jammer ook dat de helling nog zover van de
streep ligt.
Vanaf de eerste meters wordt er al gevochten en aangevallen
om weg te geraken. Hierin doe ik dapper mee want de benen voelen goed aan. We
slagen erin om half koers met 12 man weg te rijden. Een beetje te veel volk
naar mijn zin en bij elke passage op de helling wordt het tempo omhoog gehaald.
Een tiental kilometer voor de aankomst lukt het om met 5 man een definitieve
kloof te slaan. De laatste ronde wordt er nog een paar keer geprobeerd waarbij
de laatste uitval van Nico Debaes en Didier Rousseau de goeie blijkt te zijn.
Hierna volgen we nog met 3 waarvan eentje sterker blijkt dan mezelf en waarbij
de andere de laatste kilometers teken doet dat het niet meer gaat. Een mooi
stuk theater want de laatste 500 meter springt hij toch nog achter mijn rug weg
om met het schuim op de mond !! zelden gezien, nog alle achterstand goed te
maken en in de laatste meters zelfs nog de 2 koplopers te kloppen.
Hij profiteert dus nog aan de volle 100% van mijn laatste
krachtinspanningen voor een 4e plaats om toch nog iedereen te
remonteren. Oneerlijkheid troef en dat heb ik hem dan ook met de juiste bewoordingen
duidelijk gemaakt .
Uiteindelijk word ik dus 5e.
Ville Pommeroeul, 29-05-2011
Eeuwig herbeginnen
Weer een mooi peloton van 48 renners voor de gekende omloop
met als enige moeilijkheid een brug over een kanaal, waarbij we dus ongeveer
200 m omhoog moeten. Niet moeilijk als wedstrijd, enorm moeilijk om afstand te
nemen van de concurrentie.
Voor de gelegenheid stond mijn ploegmaat Michel Jannes ook
mee aan de start. Dat maakt dus dat we een bijkomende mogelijkheid hebben om
het af te maken aangezien hij een sterke finisher/sprinter is. Niet echt een
kwaliteit die je mij kan nageven ..
Bij elke poging, elke ontsnapping was er iemand van ons
beiden mee. Soms zelfs allebei. Uiteraard moest het op een gegeven moment wel
even stilvallen waarbij we beiden even gas moesten terugnemen. En juist dan .
ontstaat er een poging die de juiste blijkt te zijn.
En dit met nog 10 kilometer te gaan. Alle hens aan dek dus
om onze sprinter in een goeie positie aan de spurt van de geklopten te krijgen.
Uiteindelijk ging het toch nog over een mooie 6e plaats. Een volle
ronde van 5 km neem ik voor mijn rekening, hiermee halen we nog een paar man
terug die tussen de 5 koplopers en het peloton hingen. Ook de laatste ronde
doen we nog mooi werk. Ik neem het op als een ideale training voor het EK van
volgende week en rij nog volop door. Op 500 m van de aankomst rij ik met Michel
in het wiel de laatste helling op en hoop dat hij nog genoeg jus in de benen
heeft om het af te maken. Hij wordt tweede van het complete peloton en neemt in
de einduitslag de 7e plaats voor zijn rekening.
Bij het uitbollen van deze laatste inspanning word ikzelf
nog 18e.
Europees Kampioenschap ACH in Fraire, 02-06-2011
Een rampscenario voltrekt zich
Slechts 38 deelnemers aan dit kampioenschap op de mooiste
omloop van het jaar. Onder een loden warmte en met de harde wind als hevigste
tegenstander mogen we strijden voor de mooie trui van europees kampioen ACH.
De eerste ronde voel je de schrik van de meesten voor de
wind die op de lange open stukken hard in het nadeel blaast. Het parcours is
golvend en uiteraard volgt er ook een gedeelte dat de wind in de rug staat.
Patrick Raes probeert het op zn eentje en, wetende dat hij
een sterke rouleur is, weet ik dat we samen brokken zouden kunnen maken. Ik
spring er naartoe en samen met Vincent Gillot dichten we het gat. Vrijwel
onmiddellijk is er een goeie samenwerking, we weten dan ook wat we aan mekaar
hebben. Eigenlijk is de koers na 10 kilometer al gemaakt. En voor de meesten
ook voorbij. Samen halen we een peloton met As in en nemen tot 2 minuten
voorsprong. Een podiumplaats is dan al zeker.
Tot bij het ingaan van de voorlaatste ronde het noodlot
toeslaat. Ik voelde de voorbij kilometers al de krampen stilaan de kop
opsteken. In enkele minuten tijd worden ze onvermijdelijk en al schreeuwend van
de pijn moet ik aan de kant. Game over en onvoorstelbaar teleurgesteld.
Vanaf de eerste meters van de voorbereiding op het seizoen
in november zaten de koersen van deze 14-daagse in mijn hoofd. Om dan uitgeschakeld
te worden op een manier die .. er zijn geen woorden voor.
Ik kende het fenomeen aangezien ik het bij de eerste warmte
in april ook al meemaakte. Blijkbaar verlies ik bij temperaturen vanaf 25
graden een hoop ingediënten uit mijn lichaam die een optimaal functioneren
onmogelijk maken. Hoeveel ik ook drink de voorgaande dagen, hoe goed ik me ook
voorbereid. En dat mij dit juist nu moet overkomen, bij zon mooie
uitgangspositie. Dat is balen bij zoveel onmacht.
Hopelijk kan ik voor dit probleem alsnog een oplossing
vinden en mij zo met gerust gemoed richten op de tweede uitdaging van het
seizoen: het Belgisch Kampioenschap ACH in Warcoing op 18 juni.
Meer woorden ga ik hier niet meer aan vuil maken. Proberen
om mentaal en fysiek te recupereren en klaar te zijn binnen 2 weken.
Een supporter maakte een mooi verslag, gezien door de ogen
van een toeschouwer. Echt het lezen waard. Kijk maar eens hiernaast in ons
gastenboek.
Er was regen en wind voorspeld voor het ganse weekend. Van de regen zijn we bespaard gebleven, wind was er wel degelijk. Misschien waren er velen afgeschrikt door deze voorspellingen want we waren amper met 29 vertrekkers. Dat het niet makkelijker koersen is met zo weinigen tegenover een compacter peloton is ook algemeen geweten.
Het parcours was bijna 5 km lang met aankomst op een helling van een 400 meter lengte à 3 à 4 %. Gevolgd door een slepend stuk en een afdaling door de velden met wind op kop. Het meest ambetante was nog de lange, rechte strook van 2 km, voorafgaand aan de helling, en nochtans met wind in de rug. Het grote nadeel is dat het peloton daar steeds minstens zo snel rijdt dan eventuele vluchter(s).
Het scenario van de koers was weer eens simpel: enkele aanvallen en wachten op de goeie. Hierbij deed ik mijn duit in het zakje. Half wedstrijd lukte het om met 9 man weg te rijden. Het duurde wel een tiental kilometer alvorens onze voorsprong ruim genoeg was. Uiteraard zaten bij deze groep de nodige heren die hun kopwerk tot het strikte minimum beperkten.
Bij aanvang van de laatste beklimming sprongen Richard Deridder en Olivier Ledecq weg. Dàt was het moment waarop niet getwijfeld mocht worden.
Ik moest zo snel mogelijk mijn wagonnetje aanhaken maar moest daarvoor (het wordt een wekelijks terugkomend gegeven) een peloton A's voorbij. Dat lukte en met wat moeite raakte ik ook nog bij de 2 vluchters. Veel tijd om te bekomen van het sterretjes zien was er niet, er moest nog 5 km keihard gekoerst worden.
Met mijn beperkte sprintkwaliteiten moest ik het nog met een uitval proberen. Maar Ledecq liet dit niet gebeuren en reed het kleine gaatje dicht. Deridder zei dat hij kapot zat en dus lag de weg open voor Olivier Ledecq om de sprint winnend af te ronden. De (zogezegd) kapotte Deridder bleef me ook nog voor en dus werd het voor mij het laagste trapje van het podium, 3e.
Al bij al zat er voor mij vandaag niet meer in en moet ik tevreden zijn. Nochtans had ik graag ter ere van Wouter Weylandt een winst aan mijn lijstje toegevoegd.
Warm, drukkend warm zelfs. Niet echt mijn ding maar in een topdag kan er al iets meer.
Het losrijden van zaterdag gaf al aan dat de goeie benen nog niet verdwenen waren. Rustige duurtrainingen (toch met een enorme hongerklop op donderdag maar met veel dank aan Bakkerij Warot in Winksele voor de fruittaartjes) lieten toe om volledig te recupereren maar toch de conditie op peil te houden.
Hoop op weer een goed resultaat was dus gerechtvaardigd maar met deze koers in het industriepark van Baudour-Ghlin weet je nooit. Korte rondes zorgen meestal voor een hergroepering van A en B-renners en meestal op een slecht moment als de eindspurt.
Met 43 renners aan de start en er werd door de afgevaardigde toch een dikke minuut tussen de twee verschillende starts gelaten. De eerste 2 ronden (ronde van 4 km) werd aan een strak tempo gereden, enkele uitvallen brachten niets op tenzij het goed inrijden van de spieren. En dan kan het spel beginnen.
De ene na de andere poging vertrok, bijna altijd was ik mee, goed uitkiezend welke de goeie kon zijn, afwachtend welke concurrenten hun schouders onder een of andere aanval zouden zetten. Koersen blijft in zekere zin een beetje een loterij. Niet altijd de sterkste wint, geregeld ook de slimste. En laat mij nu net niet altijd geen van beiden zijn ...
Half koers lukte het toch eens. Met 7 man kozen we het hazepad op het golvende en redelijk winderige parcours.
Uiteraard zaten er weer een paar slepers bij die niet beter konden of wilden. Af en toe werd er wel eens een beurt overgeslagen.
Onze voorsprong liep uiteindelijk uit tot iets meer dan een minuut.
Met razendsnelle spurters als Didier Rousseau, Thierry Folens en andere Ledecqs in ons groepje was het duidelijk dat ik nog een cartouche moest proberen over te houden, anders was het gegarandeerd weer een verre ereplaats. Maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan.
Op 5 km van de aankomst, op een lang stuk vals plat achtte ik mijn moment gekomen. Het leek misschien nog iets te ver maar het leek me ideaal.
Ik had onmiddellijk een gat van een paar honderd meter en achter mij werd blijkbaar geaarzeld. Nu was het doorbijten tot het bittere einde.
En wie kreeg ik op een kilometer van het einde in mijn vizier: inderdaad, het peloton van de A's ..... Zouden zij nog roet in het eten komen gooien en mij de doorgang beletten?
Al roepend en schreeuwend baande ik mij een weg langs de groep (alleen in de laatste bocht werd het nog even scherp), een weg ook naar een eerste overwinning van het seizoen.
Eindelijk, de kop is eraf, de eerste prijs van het jaar staat op de kast. Een beloning voor de gedane inspanningen en het harde (winter)werk op training, soms op momenten dat de meesten zich nog eens omdraaien in hun warme bed ..... Maar daar kiezen we zelf voor natuurlijk.
Een mooi boeket bloemen voor de Moederdag van het vrouwtje die mij alle kansen geeft om mijn hobby uit te blijven oefenen, met alle aanpassingen en beperkingen die dat voor een renner met zich meebrengt. Een cadeau ook voor mijn supporters en alle mensen die mij steunen, degenen die wekelijks mee de (soms verre) verplaatsingen maken, zij die af en toe eens aan mij denken en mij dit kleine succesje gunnen. Een welgemeende 'dankuwel'.
Maar hier stopt het niet. Het seizoen is nog niet de helft ver, het glas is nog niet eens half vol. Op naar volgende zondag!
Mooi weer, zelfs warm weer om te koersen en jammer genoeg niemand beschikbaar deze week voor het aangeven van de broodnodige drinkbussen. Op voorhand goed hydrateren is dus de boodschap.
Ook veel wind op het parcours van 5 kmwaarbij 2 spoorwegbruggen 15 keer overwonnen moeten worden.
Het was al lang geleden dat de aanloop nog zo rustig verlopen is.De eerste 10 km werden aan een rustig tempo afgewerkt, eerder een kwestie om de 1 minuut voor ons gestarte A's genoeg voorsprong te laten nemen. Maar dan was het over met 'inrijden'. Ongeveer gelijktijdig met Jef Devidts en Richard Deridder koos ik het hazenpad. We kregen er 2 (voor mij) onbekende namen bij en even later sloot ook Eddy L'hoest aan. 4 hardrijders en de 2 onbekenden die zich gewoon lieten meedrijven. Eentje ervan moest al redelijk snel lossen, de tweede had een originele reden bedacht om uit te leggen dat hij niet beter kon en dus niet kon overnemen: zijn zadel stond los en hij zou 'stoppen om die even vast te zetten' ..... Deze had ik nog nooit gehoord! Feit was dat hij er even later inderdaad af was. Maar of dat zadel er voor iets tussen zat, zullen we nooit te weten komen .....
Ons groepje werkte goed samen en op een bepaald moment liep onze voorsprong op tot meer dan 2 min. 30 sec.
De laatste 2 ronden, dus met nog 10 kilometer te gaan, vielen we op het peloton van de A's. We besloten dan gezamenlijk om achter deze groep te blijven en alzo een eerlijke sprint te bekomen. Onze voorsprong was toch groot genoeg. Helaas viel mijn plannetje - nog iets proberen in de laatste kilometers - daarmee ook in het water. Maar (eerlijk is eerlijk) het beste was er toch al redelijk af en mijn scherpste kruit was verschoten. Dat voelde ik zeker in de sprint waarin ik me verplicht moest opnieuw op het zadel zetten wegens opkomende krampen. De warmte, een beetje tekort aan drank en het gebrek aan duurtraining van de laatste weken eisten hun tol.
Al bij al ben ik als niet-sprinter toch tevreden met mijn 4e plaats op 57 vertrekkers. Wetende dat een sterk rijdende Nico Debaes nog alleen uit het peloton in de achtervolging was gekomen. Als deze snelle man er nog was bijgekomen, zou ik zeker nog een plaats achteruit geschoven zijn.
Het lot van de traagste spurter: sterk rijden, hopen van met een klein groepje weg te kunnen rijden, nog eens proberen uit te halen en alleen aankomen. Het is al zo moeilijk om een overwinning te behalen maar met zo'n profiel is de kans wel heel klein. Maar we zullen blijven proberen zolang de conditie het toelaat. Misschien valt er hier of daar toch nog iets uit de kast?
We schuiven op ..... en nog wel in de goeie richting
Zondag 17 april 2011
Vandaag vindt het Kampioenschap van Henegouwen plaats. Als niet-Henegouwer kom ik niet in aanmerking voor de trui maar toch is het een mooie koers om te rijden. Ten eerste omdat het een mooi parcours is, ten tweede om nog eens de sfeer te proeven van een kampioenschap. En dat dan met het oog op de kampioenschappen die ik met stip aangeduid heb. Dit jaar is de maand juni de kampioenschapsmaand bij uitstek.
Het parcours van Ville Pommeroeul is golvend maar met lange rechte stukken. Een nadeel want eventuele vluchters zien hun kansen dan ook verminderd. Het peloton kan ze altijd binnen schotsafstand houden. En ook hier werd dit weer eens bewezen.
Verschillende vluchtpogingen, van bij de start, werden een voor een teniet gedaan en het verslag van de wedstrijd kan beperkt worden tot één woord: massasprint. Met 70 man afstormen op een korte aankomststrook, voorafgegaan door enkele bochten is om problemen vragen. Wonderlijk genoeg bleven deze uit. Ik mengde me niet in de spurt en werd uiteindelijk 30e. Geen mooie uitslag maar wel goed getraind.
Zaterdag 23 april 2011
De eerste koersdag van een lang paasweekend. En het eerste weekend waar ik redelijk naar gepiekt had.
Zoals de trainingen ook de ganse winter volgens planning verliepen, was dit ook voor deze piek het geval. Ik voelde me goed ondanks de drukkende warmte en het opgeblazen gevoel bij de opwarming. Het parcours was gekend. Maar werd toch nog een beetje aangepast door wegenwerken. Het gevolg was een omloop van amper 3,7 km waarvan een kilometer (redelijk) klimwerk, daarna een korte afdaling met bochten in een woonwijk, een stuk aflopend en een stuk plat. Iets voor de mannen in vorm. Vorig jaar kon ik deze koers (gereden in augustus) - en mijn enige van het seizoen - winnend afsluiten. Vanaf de eerste ronde werd er aangevallen en dat leverde na een 5-tal kilometer al een kopgroep van 6 man op.
En wat dan volgt, is echt een scene uit een slechte film: mijn poging om er snel naartoe te rijden werd teniet gedaan doordat een mastodont van een tractor (zo breed dat hij de ganse weg innam) mij de volledige doorgang belette en dit uiteraard net in het bochtige gedeelte van de omloop. Geen voorbij rijden aan, ondanks mijn geroep en getier. Het omgekeerde was eerder het gevolg; hij ging gewoon stil staan in een bocht waardoor ik zelfs bijna voet aan grond moest zetten. Voorbij achtervolging, voorbij koers. Ik werd teruggepakt door het nog 50 man tellende peloton en alles was te herdoen. Vooraan begrepen ze mekaar goed en alles was dus over. Samen met 4 compagnons konden we nog ontsnappen en reden zo de koers uit. Jef Devits won ons 'spurtje', voor Roeland en mezelf. Een schampere 9e plaats was mijn deel.
Maandag 25 april 2011
Gisteren goed gerecupereerd en de spieren goed losgereden, gevolgd door een massage van eigen hand. Ik voelde al snel dat het goed zat met vorm en benen. In Brugelette wachtte ons een parcours van amper 4 km. Wéér veel te kort om een eerlijke koers te garanderen. De A's werden amper 40 seconden voor ons gelost.
Van in de eerste ronde trok ik samen met Patrick Raes in de aanval, we konden dit enkele ronden volhouden. Daarna werden we bijgehaald door 10 concurrenten waarbij enkele gekende profiteurs. Zij zouden, zoals verwacht, niet teveel werk verrichten. Maar toch konden we snel voorsprong nemen - méér dan 1 min 30 - en hierdoor de groep A's bijhalen. En dan begon de miserie. Elke poging van iemand van ons werd wel teniet gedaan door een A-renner. Er werd dus echt in ploeg gereden, jammer genoeg dus ook met hulp van enkele A's. Pure koersvervalsing en echt onaangenaam rijden. Zelf had ik een superdag zoals je er maar enkele op het jaar hebt. Alles lukte en alles kon. Hierdoor kon ik ook reageren op alle pogingen van concurrenten. En met de bedoeling om de laatste ronde dan zelf nog aan de boom te schudden.
Ik werd in snelheid genomen door Joël Nicodeme, die nog geen meter kopwerk gedaan had (en dat tijdens de 2 koersen van het weekend!) terwijl ik net op kop van de groep reed. Ik wachtte even en zag dat hij gevolgd werd door nog 3 anderen. Uiteindelijk moest ik weer zelf reageren maar zag onmiddellijk dat dit met het hele peloton in mijn wiel zou zijn. Ik liet ze dan maar rijden en probeerde de laatste kilometer er nog alleen naartoe te springen. Uiteraard weer met 2 concurrenten in het wiel maar toch probeerd ik het peloton voor te blijven omdat ik me in een groepsspurt toch geklopt weer door zowat iedereen.
Ik kwam nog tot op 30 meter toen de spurt ingezet werd. Ik kon dus niet anders dan zo hard mogelijk blijven doorrijden en werd uiteraard nog voorbij gestoken door mijn 2 volgers. Maar het doel - uit het bereik van het peloton blijven - werd dan wel gehaald en ik werd 7e. Maar met zo'n goed gevoel in de benen zat er waarschijnlijk meer in. Ik zal misschien moeten proberen om veel meer op de anderen hun zenuwen te werken en veel meer te profiteren. Ook met goeie benen en een goed gevoel moet je eigenlijk rijden zoals bij een slechte dag. Het is gekend maar toch pas ik het niet genoeg toe.
Hopelijk blijft de vorm enkele weken op dit niveau en kan ik iets dichter eindigen dan die verre top 10-plaatsen. Afwachten.
Zondag met een goed gevoel gestart in Bernissart. Nochtans zettede verkenning van het parcours een domper op het enthousiasme. Een laatste kilometer met 3 opeenvolgende chicanes en de aankomst na een 90° bocht en 200 meter. Dat beloofde een angstwekkende sprint met een peloton van 79 deelnemers.
Er waren er blijkbaar nog die het niet zo begrepen hadden op een koers met zo'n uitgebreid peloton en een mogelijke groepsspurt bij zo'n aankomst. Van bij de start regende het dan ookdemarrages en voor ik het goed en wel besefte waren er 10 vogels gaan vliegen. In plaats van rustig warm te lopen mocht ik na amper 6 kilometer al vol aan de bak om de achtervolging in te zetten.
Aangezien ik voor het eerst dit seizoen aan de start kwam met een ploegmaat kon ik aanvallen lanceren zoveel ik wilde. Mocht het op een spurt uitdraaien, hadden we met Michel nog een snel ijzer in het vuur.
De achtervolging begon met eerst een weg te zoeken langs en voorbijde groep en eens dit gevonden zo hard mogelijk rijden.
Toen het eerste lukte, was de achterstand op de vluchters al redelijk en kon het tweede gedeelte aangevat worden. Ik kreeg een collega mee maar die moest na amper een kilometer afhaken.
Een beetje later kwam ik nog een koppeltje tegen voor wie het vooraan te snel ging en hiervan vond ik er eentje bereid om de strijd aan te gaan. Samen probeerden we de kloof te dichten maar dit was onbegonnen werk. Van de bordjesman aan de kant kregen we te horen dat onze achterstand op de achttussen de een en anderhalve minuut bedroeg. Onze voorsprong op het grote peloton hadden we opgevoerd tot iets meer dan een minuut dus was het zaak om de koers met twee vol te maken voor een ereplaats.
De uiteindelijke spurt was er geen. Mijn reisgenoot bleek zijn beste pijlen reeds verschoten te hebben. En zo kreeg ik de 9e plaats cadeau. Een cadeau waar ik toch hard voor heb moeten werken.Een verre ereplaats ook, zonder veel bravourewant er zat zeker meer in. Maar ja, eigen schuld dat ik er niet bij was.
Langs een kant is het maar een kleine troost dat er nog een paar 'namen' de goeie vlucht gemist hadden, langs de andere kant was ik wel heel tevreden met de goeie benen. De onzekerheid van de voorbije wedstrijden is voorbij en waarschijnlijk heeft een kleine aanpassing van het trainingsprogramma hiermee veel te maken. Het komt er nu op aan om dit de volgende weken te bevestigen. Te beginnen met Ville Pommeroeuil op zaterdag, gevolgd door een drukpaasweekend.
Goed nieuws van het Krampenfonds: deze week is er geen storting geweest. Met andere woorden, het voorval van vorige week bleek eenmalig te zijn en waarschijnlijk puur toeval. Misschien wel te wijten aan de eerste warmte alhoewel deze helemaal niet overroepen mag worden (het was amper 16 à 17 graden).
Nadat de sessie bij de kinesist van vorige maandag en een telefoontje naar de persoon die de fietsmeting met bijhorende aanpassingen gedaan heeft, geen reden voor de plotse krampen aan de oppervlakte bracht, was het afwachten wat de volgende koers in petto had.
De opwarming verliep vlot en ik had direct een goed gevoel in de benen. En in het hoofd want er waren toch wel zekere revanchegevoelens tegenover wat er vorige week gebeurde.
We stonden met weinigen - amper 26 deelnemers - aan de start. Het beloofde dus een gesloten wedstrijd te worden op een biljartvlak parcours maar met een aartsgevaarlijke aankomst net na een afgezwakte chicane.
Van in het begin wou ik de pees erop leggen, ik had het er graag op gewaagd met een paar andere dapperen. Maar het was telkens verloren moeite. Elke poging, en dan moet ik er toch een 7 à 8 van mij tellen, werd teniet gedaan. Als het niet mogelijk zou zijn om weg te geraken, zou ik me bij een groepsspurt moeten neerleggen. En net dat wou ik vermijden omdat er enerzijds die gevaarlijke aankomst was en anderzijds mijn beperkte sprintcapaciteiten.
Uiteraard kregen de slimsten en leepsten daarna nog een ultieme kans om te ontsnappen. En dat deden ze ook. Je ziet ze van de ganse wedstrijd niet, als je ernaast rijdt, klagen ze over 'dikke' benen door de koers van daags voordien, is er vermoeidheid, ...... noem maar op. Maar de laatste 10 km is blijkbaar alles vergeten en proberen ze het toch nog eens met duidelijk frissere benen. Noem het dan slim of leep of whatever, echt mooi en sportief is het niet. Maar het is toegelaten. Daarom zullen de heren Ledecq en Renard dit jaar geen meter vrije ruimte meer krijgen als het van mij afhangt. Ik zal in elk geval ook proberen om mijn strategie aan te passen en mijn aanvalsdrift in te tomen; misschien houd ik dan ook nog een ultieme raket achter de hand om de anderen voor schut te zetten.
In de groepsspurt nam ik als eerste de kop met de bedoeling om zo hard mogelijk door te gaan en aan de lijn wel te zien waar het schip zou stranden. Ik had me tijdens de koers al verzoend met een verre ereplaats en had - gezien de onmogelijkheid om te ontsnappen - de wedstrijd opgenomen als een doorgedreven training. Door de opgave van vorig weekend had ik de voorbije week enkel een lange duurtraining gedaan en enkele recuperatietrainingen. Met de relatieve rustweek van de week daarvoor maakte dat 2 weken zonder echte diepgang in de trainingen. Daardoor profiteerde ik tijdens deze wedstrijd van de situatie om een aantal intervals af te werken.
Het resulteerde uiteindelijk in een 12e plek.
Gerustgesteld dat er geen fundamentele problemen aan het licht zijn gekomen, kan ik de volgende weken weer trainen zoals het hoort. De sprintjes moeten dringend aangepakt worden zodat er iets meer snee komt op demarrages en je zal me de volgende weken ook op de heuveltjes rond Overijse en/of het Hageland terugvinden. The best is yet to come!
In mineur. De enige juiste omschrijving voor de afloop van de wedstrijd van zondag in Ghlin.
In den beginne was er niets dat erop wees dat het zo zou lopen. De opwarming verliep normaal, bij enkele sprintjes leek het wel of de benen ietsje snelle blokkeerden dan normaal maar zonder erg.
Ook de eerste kilometers liep alles zoals het hoorde. Het goeie ritme werd onmiddellijk gevonden en na 5 km kon ik al opschuiven naar de frontlinie. Ik reageerde op een demarrage van een concurrent en reed gewoon door. Hierdoor kwam ik alleen maar al snel sloten nog 8 anderen aan. Niet allemaal de verwachte namen maar het leek een mooi groepje. Eigenlijk was de koers na nog geen 10 km al gereden. Onze voorsprong groeide snel en ging van enkele tientallen seconden naar een minuut en zelfs al tot 1 min 40.
Zoals altijd waren er enkele slepers meegeslopen maar die konden snel op hun plaats gezet worden. Het was duidelijk dat we zouden moeten blijven doorduwen tot het einde om het peloton, met daarin enkele snelle mannen die de ontsnapping gemist hadden voor te blijven.
Ik deed meer dan mijn deel van het werk maar dan sloeg het noodlot toe. Na net een uur wedstrijd, amper 41 km ver.
Op een paar minuten tijd was er dat gekende gevoel dat de kop opstak: het begin van krampen in het linkerbeen. Ik dacht dat het maar een opflakkering was, dat het aan de snelle start lag maar vooral dat het snel zou voorbij gaan. Niks van. Opeens stond ik van de krampen recht op de trappers. Geen mogelijkheid om nog te bewegen. Gewoon naar de kant laten bollen en van de fiets zien geraken, was nog de enige mogelijkheid. Game over.
En dan begint de gedachtengang die uiteindelijk tot nu duurde. Wat ging er fout? Waaraan lag het dat er al na een uur krampen opkwamen? Hoe kan dit? Waarom ging zo'n mooie uitgangspositie verloren door een onverklaarbaar voorval? Want, gezien de concurrentie in de groep lag minimum een podiumplaats zomaar voor het grijpen.
Een immense ontgoocheling!
Hoe kan dit?
Is de conditie nog niet top?
Mogelijk maar toch bijna uit te sluiten. Ik heb een quasi perfecte winter achter de rug en stond met een meer dan degelijke basis aan de start van de eerste koers vorige week. De prestatie van vorige week kwam er ook duidelijk omdat de conditie goed is. Goed maar nog niet goed genoeg? Is mogelijk.
Lag het aan de voorbereiding van de voorbije dagen of aan de eerste warmte?
Het is geweten dat ik niet de beste prestaties opteken bij hitte maar - weliswaar mooi weer - 16 graden kan je bezwaarlijk tè warm noemen. Het wàs warm en ik had een redelijk warm onderlijfje aan (ik sprak er toevallig nog over met collega Nico aan de start).
Drinken doe ik ook genoeg, zeker tijdens de laatste dagen voor een wedstrijd. Mijn voorbereidingen op dat gebied kunnen moeilijk beter, al zeg ik het zelf.
Is er vermoeidheid in het spel?
Mogelijk. Nochtans is er de laatste weken redelijk wat verbetering op gebied van slapen. Het is elke dag vroeg opstaan, dat wel maar ik probeer om redelijk op tijd op te staan. Gemiddeld kom ik (met het inhalen van de slaap tijdens het weekend) aan ongeveer 7u30 slaap per dag. Niet optimaal maar ik kan er mee leven.
De voorbije zaterdagavond was er als bijkomde moeilijkheid wel de uursverandering naar het zomeruur. Ook moest ik rond middernacht nog opdraven om de oudste dochter ergens gaan op te halen. Niet ideaal maar uiteindelijk sliep ik nog 8 uren. Het is dus niet echt een excuus of een reden voor het falen. Maar misschien heeft het er wel een beetje invloed op gehad.
Als het een zekere vermoeidheid zou zijn, is deze dan te wijten aan de een gebrek aan rust of aan de intensiteit van de trainingen? De voorbije week was een relatieve rustweek. Dit wil zeggen dat er vorige dinsdag nog doorgetraind werd op het circuit van Zolder en dat de daaropvolgende dagen enkel 3/4 uur losgereden werd. Normaal recuperatie genoeg. Nu twijfel ik ook daaraan..
Ligt het aan de nieuwe positie op de fiets en aan de aanpassingstijd hieraan?
Kan zijn maar waarom had ik dan vorige week geen enkele last? Toen ik 3 weken geleden de aanpassing liet uitvoeren, werd er gesproken over een aanpassingsperiode en het eventueel uitstellen van de start van de competitie. Aangezien ik mij eerder veel beter voelde met de nieuwe positie dan dat er sprake was van een nodige aanpassingstijd, begon ik toch te koersen. Zonder problemen. Tot verleden zondag. Lag het hieraan? Het lijkt mij een plausibele uitleg.
Is het gewoon toeval en een slechte dag?
Onwaarschijnlijk gezien het goeie wedstrijdbegin.
We zijn nu 2 dagen verder en ik ken de reden en het waarom nog steeds niet. Bij de kiné bleek gisteren dat de benen goed vol zaten en een goeie en diepe massage was nodig. Bij de training van een uur vanmorgen liep alles goed en vanmiddag volgt er een duurtraining van 3 uren.
Voor de rest twijfel ik nog steeds over het te volgen programma voor de rest van de week. Geen idee wat ik moet/kan/mag doen. Rustig aan? Recuperatietijd inlassen? Iets meer intensiviteit in de training brengen?
Vandaag kies ik in elk geval voor het rustigere werk. Morgen en de volgende dagen blijven de vraagtekens. Zondag start ik in Thulin. Met een ongelooflijke hoop twijfels (terwijl het er vorige week nog helemaal anders uitzag) en met een heel klein hartje.
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist. Vanaf dat moment krijg je elke keer een mailtje wanneer er een nieuw bericht op dit blog verschijnt. Dankjewel!
Wil u ons steunen?
Dankzij enkele fantastische sponsors kunnen we jullie een body/fleece aanbieden ter aanmoediging van onze jongste renner. Stuur even een mailtje met je kledingmaat en voor de prijs van 20 € krijg je een prachtige fleece in de plaats! Dank je!
