September ….. De terugkeer naar school staat centraal, boekentassen worden (tè) stevig gevuld, duizenden kinderen trekken weer met de fiets de straat op. Zoals we weten is het elke keer weer je stoute schoenen aantrekken om je op de weg te begeven. Geen wonder dat er vele ouders de voorkeur geven aan het veilig deponeren van de kinderen zo kort mogelijk bij de schoolpoort.

Wat het betekent voor kinderen om je weer in het dagelijkse verkeer te mengen mocht ik gisteren aan den lijve ondervinden. Ik had de eer om, samen met Koen het relatief korte traject van thuis naar zijn nieuwe school in Leuven af te leggen. Met de fiets welteverstaan. Onderweg kwamen we ogen tekort om te volgen wat er allemaal gebeurde: geparkeerde auto’s op voet- en fietspad, een openslaand autoportier op een onverwacht moment, stoppen op het zebrapad en de fietsoversteekplaats, ja zelfs een rood stoplicht was geen echt obstakel voor een waarschijnlijk gehaaste medeburger …..

Ik kan het echt iedereen aanraden; neem je fiets en begeef je op elk moment van de kantooruren op straat; je kan het je niet inbeelden of je ziet het voor je ogen gebeuren.

Toegegeven, ik heb er ook met argusogen naar gekeken maar je moet al heel veel moeite doen om het niet te zien. En dat op een traject van op en al 5 km.

Maar onze interesse gaat meer uit naar het fietsen op veilige en ontruimde straten. De koersen van het weekend dus. Of zoals vorige donderdag op de piste.

Koen stond aan de start met 12 andere 13-jarigen. Een ideaal pelotonnetje dus. Hij voelde zich goed en trok daarmee de lijn van zondag door.

Tijdens de koers in Leefdaal is hij blijkbaar door een onzichtbare muur gegaan want ik heb de indruk dat hij door deze ene koers een mooie stap vooruit heeft gezet.

Voor de eerste keer mochten we het meemaken dat Koen de 3 proeven op de piste vanuit het peloton beleefde. Achteraan moesten er een aantal rennertjes lossen maar de ket kon zich plaatsen èn had de kracht om mee te rijden. ’t Moet voor hem een geweldig gevoel geweest zijn. Toegegeven, voor papa aan de zijlijn ook … Hem zo zien meekoersen … eindelijk heb je het gevoel om echt met de groten mee te spelen.

Het gaf hem ook zoveel zelfvertrouwen dat hij de (logische) fout maakte om in de laatste proef (puntenkoers) en tijdens de laatste ronde hiervan het peloton op sleeptouw te nemen en daarmee de concurrenten in een zetel te zetten maar zichzelf in het verlies te rijden.

Ik viel bijna achterover als ik het zag gebeuren. Hij maakt dezelfde fout(en) als zijn vader door véél te gek te willen doen als hij zich goed voelt. Maar hij zal hier nog van leren.

Uiteraard was hij elke keer zo diep moeten gaan om zijn plaats in het peloton te houden dat er van meesprinten niks meer in huis kwam. Hij werd dan ook bij elke proef 9^e . Maar hij speelde wel elke keer mee voor de prijzen.

Allemaal goed en wel maar de piste is nog geen wegwedstrijd. Die prestatie vraagt dus om bevestiging.

En met gepaste trots kan ik zeggen dat onze gespierde punaise dit stukje nog eens over deed in de wedstrijd van zondag in Hakendover.

Het zag er nochtans geen makkelijke opdracht uit. Een mooi maar relatief zwaar parcours lag te wachten; een licht slepend stuk van een 500 m met aankomst op dit gedeelte, een lichte afdaling en een vlakker gedeelte. Samen een omloop van 2 km, 12 keer af te leggen. En met opnieuw de aanwezigheid van de grote en sterkere beren want dit was weer een wedstrijd tellende voor het regelmatigheidscriterium.

Ondanks een aantal aanvallen en pogingen om de groep van 29 uit te dunnen bleef het peloton bijna de ganse koers samen. Je kreeg de indruk dat het niet snel ging maar door de verschillende aanvalspogingen was het echt wel elke keer doorbijten en die tussensprint leveren om erbij te blijven. En dat lukte! Het kostte bloed, zweet en tranen in een temperatuur van 30 °C maar Koen maakte de ganse koers vol in de buik van het peloton. Af en toe dook dat kleine personnage zelfs vooraan in de groep op en reed een prachtige koers.

Eindelijk mocht en kon hij zelfs meerijden voor de bloemen. Alleen ….. die sprint was er teveel aan. De benen liepen vol en meer dan een plaatsje op een tiental meter van het peloton zat er niet in.

Hij zat volledig kapot. De temperatuur was hier niet vreemd aan maar de opeenvolgende inspanningen breken hem nog zuur op. Maar hier komt hij wel door.

Zijn prestaties van de laatste weken heeft hij enkel aan zichzelf te danken. Eindelijk krijgt hij iets terug voor alle inspanningen die hij geleverd heeft, voor de moeite die hij doet om elke keer weer te trainen en te werken. Het moeilijkste komt natuurlijk nog; deze prestaties herhalen, bevestigen en … verbeteren. Maar we hebben geduld.

Het belangrijkste is echter nog dat dit alles aan Koen een pak vertrouwen voor de volgende koersen moet geven. En hem verder op weg zet om zijn jongensdroom waar te maken: Wielrenner worden. Met hoofdletter W.

02-09-2008 om 20:18 geschreven door Koen en Gert  

De Spelen zijn gedaan en dit land staat op zijn kop voor 2 medailles. Wel, wel. Als je ziet hoeveel geld naar het 'Topsportbeleid' en het BOIC vloeit ... dan is dit een zeer pover resultaat. Dit is een land van 'net niet' en 'meedoen is belangrijker dan winnen' . Sinds wanneer is meedoen belangrijker dan winnen? Winnen kent men hier niet, totaal geen gevoel voor perfectie. Logisch dat dit land altijd bezet is geweest ... het zit in de genen. Uitgezonderd individuele prestaties die meteen misbruikt worden om het globale falen te verdoezelen.

Ach, er zijn nog ergere problemen. Zie maar wat er tegenwoordig mis gaat in de luchtvaart. Crashes worden schering en inslag. Maar … vliegen is veiliger dan fietsen in Vlaanderen... denk ik dan. 

Donderdag reed Koen zijn allereerste mountainbike-koersje in Ransberg. Een nieuwe ervaring, een kennismaking met nòg een andere discipline uit de uitgebreide catalogus van de wielersport. En het beviel hem wel. Uiteraard werd hij weer maar eens geconfronteerd met zijn beperkingen maar we vergeten niet dat we nog steeds aan het leren zijn. Bij mountainbike ligt het accent nog meer op techniek dan op de weg, souplesse blijft heel belangrijk en kracht kan het verschil maken.

De ket deed het goed, ging er vol voor en kon weer overtuigen door zijn wilskracht. Zijn eerste laatste plaats ‘ever’ werd dan wel opgetekend maar kwam niet onverwacht. In zijn leeftijdscategorie waren maar 5 deelnemers.

Het hoogtepunt van de week was voorzien voor gisteren, zondag. Sinds lang weer een wedstrijd voor het regelmatigheidscriterium Hageland & Haspengouw. En wat voor een!

Voor ons was het bijna een thuis-wedstrijd. Het komt niet veel voor dat we met de fiets naar en van de koers kunnen komen.

Maar bovenal was deze koers in Leefdaal een toonbeeld van hoe een inrichting er moet uitzien. Als het goed is mag en moet het ook gezegd worden. Een volledig verkeersvrij parcours van 1,4 km (wel redelijk kort maar dit was dan ook, naast het mindere wegdek de enige opmerking die er te maken was), overzichtelijke en goed aangeduide wegomleggingen, golvend tot redelijk zwaar parcours, een uitstekende commentatorstand aan de aankomst, juiste informatie, een prachtig en gevuld prijzenpakket voor elke deelnemer ….. kortom, het voorbeeld van hoe een perfecte organisatie eruit kan zien. Chapeau voor de mensen die dit (hun eerste inrichting!) voor mekaar brachten.

Ik kan binnenkort wel een hoedenwinkel beginnen want ik heb ook nog een dikke chapeau en bedankingen in petto voor de vele mensen die Koen kwamen aanmoedigen. Familie, vrienden, bekenden uit het dorp, … allemaal profiteerden ze van de korte verplaatsing om hem te steunen in zijn gevecht tegen de grote jongens. Koen’s enige opmerking voor de koers was dan ook: ‘papa, al die goei zijn weer hier!’. Ja, kerel, ’t zal weer afzien worden. En zoals ik vreesde zou dit al vanaf de eerste meters zijn ….. Er werd onmiddellijk doorgetrokken en het grote peloton van 27 viel snel uit elkaar. Uiteraard was onze kleinste (zie ook de foto’s) niet de enige (en niet de eerste) die moest lossen maar het zou toch weer een ganse koers vechten en kapot gaan worden. Fysiek maar ook mentaal. Want altijd maar gelost worden, elke week weer ….. we moeten toegeven: het vreet soms.

Wat bij ons gisteren overheerste was toch wel een gevoel van fierheid. Koen haalde weer het onderste uit de kan, gaf nooit op, toonde de ideale mentaliteit en bleef weer halstarrig volhouden. Het kost een pak energie om hem elke week weer klaar te maken (ook in het hoofd) voor wat komen gaat maar hij gaat er geweldig mee om. Geen training wordt overgeslagen, geen moeite is hem teveel om te doen en te laten wat moet en elke koers geeft hij het volle pond. Mooi om zien, genieten voor de ouders om zo’n karaktervolle kerel bezig te zien. Hij heeft er alles aan gedaan om in Leefdaal een goeie wedstrijd te rijden.

Opboksen tegen beteren, en soms ook tegen beter weten in is blijkbaar een nationale sport geworden. Zowel voor jonge gastjes van 13 jaar als voor professioneel begeleide atleten die voor hun land naar een evenement als de Olympische Spelen mogen.  Al dan niet met uitzicht op een podiumplaats.

25-08-2008 om 18:37 geschreven door Koen en Gert  

Een verlengd weekend (ongeveer 300 m …..) betekent dus ook kans op meerdere koersen, een weekend waar zowel jong als oud kan gaan rijden. Kwestie van goeie gewoontes niet af te leren en moeder de vrouw blij te maken met een paar rustige momenten alleen thuis …..

Ook dit weekend weer 2 koersen op het programma; vrijdag naar Kontich voor Koen en zondag naar Dison (bij Verviers) voor een criterium voor Gert.

Deze week zijn we met Koen dus aan een reeksje van koersen in Vlaanderen begonnen. Vanaf volgende zondag staan er een aantal wedstrijden voor het regelmatigheidscriterium Hageland & Haspengouw op de agenda. Deze worden allen verreden in Vlaams-Brabant. Kontich stond in het teken van snelheid trainen en optrekken na bochten (intervalletjes). Zoals geweten lukt het Koen nog niet om een ganse wedstrijd vol te maken aan het ritme van het peloton. Ook nu hield hij het maar een halve wedstrijd vol. Eens de snelheid de hoogte in gejaagd werd, stonden de deuren achteraan open, moest hij lossen en hopen op het stilvallen van de groep. Op het snelle parcours werd dit een hopeloze achtervolging. Ondertussen lagen er al een paar concurrenten af en viel Koen samen met een collega voor wie het ook te snel ging.

Het parcours was amper 1,4 km lang dus het risico op snel gedubbeld worden was reëel. De concurrent waarmee hij enkele ronden samen reed, bleek te sterk en Koen moest hem laten rijden. Hij moest dan ook weer eens zijn karakter tonen en, alleen, optornen tegen een opkomend peloton. Het lukte hem om ze af te houden tot de allerlaatste ronde. Hij kon echter aanpikken en de laatste ronde in het peloton vol maken. Als toetje reed hij mee de sprint van de groep. Jammer genoeg bracht dit hem maar een 12^e plaats op 15 vertrekkers op. Geen geklaag echter, Koen deed wat hij kon en reed de koers op zijn gekende manier uit.

Na het vlakke criterium van vorige week lag er met het stratencircuit van Dison een iets ander parcours te wachten. Een rondje van 2,2 km, licht golvend maar met korte, nijdige bochten. Constant optrekken, versnellen, spurten, ......

Geen spek voor mijn bek maar ik had gehoopt om mijn goeie conditie nog een weekje te kunnen aanhouden en te gaan voor een mooi resultaat.

Niet dus. De top was bereikt, de afdaling al stevig ingezet.
Het zat er al een paar dagen aan te komen, fysiek was er al iets meer vermoeidheid en ook mentaal zat het niet meer snor. De ‘goesting’ was een beetje weg, deze laatste koers vóór een competitiestop van 2 weken was er één teveel.
Een mooi voorbeeld van er niet meer voor 100% bij zijn? Ik vertrok gewoon naar de wedstrijd en was domweg vergeten om mijn pasta te maken en te eten. Een gewoonte bij elke wedstrijd, al jarenlang en zelfs meerdere keren per week en nu werd dit gewoonweg vergeten ….. Als teken aan de wand kan dit tellen.

Kwam er nog bij dat ons peloton als door een wesp gestoken vertrok en dus lag het voor de hand dat er snel brokken zouden vallen. Er vielen al na enkele van de 25 ronden gaten in het peloton en ik kon beginnen loodgieter spelen. Tegen de goesting en ook fysiek lukte het mij minder goed dan de voorbije weken om gaten te dichten. Het mentale vaatje was leeg en per gereden kilometer was dat bizarre gevoel ook in de benen terug te vinden. Ik speelde meerdere keren met de idee om af te stappen, had al naar Koen geroepen dat hij naar de auto mocht gaan maar opgeven ….. was toch een stapje te ver. Bleek ineens dat er maar 7 ronden meer gereden moesten worden. Dat kon er toch ook nog bij. Achteraan in de 2^e groep was het niet zo moeilijk volhouden en meer zat er niet in. Bij de sprint was er zelfs geen greintje moed meer om ook nog maar iets te proberen. Met de slechtste jaaruitslag als resultaat. Een povere 26^e plaats op 31. We waren stilaan iets anders gewoon …..

Zoals gezegd volgen nu 2 weken competitiestop. Twee weken waarin de batterijen zowel mentaal als fysiek opnieuw opgeladen kunnen worden. Door de opeenvolging van koersen kwam er de laatste tijd niet veel training meer aan te pas. Een paar goeie, rustige en lange duurtrainingen zullen goed doen. In september volgen dan nog een 6-tal wedstrijden waaronder een paar keer op de piste. Het einde komt voor mij dan ook stilaan in zicht. Hopelijk lukt het me om nog een keer alles uit de kast te halen voor een paar mooie uitslagen op het einde van het seizoen.

Maar eerst zal alle aandacht naar de ket gaan. Hopelijk kan hij een paar extra punten vangen voor zijn eindstand in het regelmatigheidscriterium. Het zou hem enorm veel deugd doen.

Zondag beginnen we aan een reeksje. In Leefdaal. Een redelijk zwaar parcours maar waarvan Koen elke millimeter asfalt kent. Brengt dit geluk? We zullen zien.

18-08-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

Belgische profvoetballers even onwetend als amateurs

Profvoetballers uit de Belgische eerste klasse weten veel te weinig over sport en voeding om optimaal te kunnen presteren. Hun kennis is zelfs even slecht als die van hun amateurcollega's uit de veel lagere provinciale reeksen, terwijl een slechte voeding nefast kan zijn voor prestaties. Dat blijkt uit een thesis van David Weymans, master Lichamelijke Opvoeding en Bewegingswetenschappen aan de Vrije Universiteit Brussel (VUB).

Weymans ondervroeg voor zijn studie 100 profvoetballers en 100 amateurs uit drie verschillende Vlaamse provincies over hun kennis van gezonde voeding en sportvoeding. Hij trok daarvoor naar zeven eersteklasseclubs, waaronder drie van de vier topclubs in ons land, en vier amateurclubs. Een van de amateurclubs speelt in eerste, twee in derde en één in vierde provinciale. De student beloofde geen namen van clubs te noemen.

De resultaten zijn op zijn minst opmerkelijk. Zo haalden de amateurs over het algemeen een even goede score als de profs. Het verschil tussen beide groepen is niet significant, maar geen van de twee haalt een voldoende.

Opvallend is wel dat buitenlandse voetballers nog veel slechter scoorden, maar dat kan mogelijk te maken hebben met hun gebrekkige kennis van het Engels, Frans of Nederlands. "Maar zelfs als je de buitenlanders buiten beschouwing laat, dan scoren de Belgische profvoetballers over het algemeen nog altijd niet beter dan hun amateurcollega's", aldus Weymans.

Water verbranden

Zo weet minder dan de helft van de profs dat koolhydraten de belangrijkste energiebron vormen voor een voetballer, terwijl 52 pct van de amateurs daar wel van op de hoogte blijkt. Ruim een derde (37 pct) van de profs denkt zelfs dat ze tijdens een inspanning vooral water verbranden, terwijl dat alles behalve een bron van energie is. Amateurs scoren ook hier beter.

"Koolhydraten zijn nochtans cruciaal en met speciaal aangepaste voeding kan je het suikergehalte in de spieren verdubbelen en ook pieken naar bepaalde dagen. Eerder onderzoek heeft echter aangewezen dat sommige voetballers zelfs met lagere gehaltes aan wedstrijden beginnen dan gewone mensen. Gevolg is dat hun prestaties in de tweede helft drastisch achteruit gaan", aldus Weymans. Verder blijkt twee derden van de profvoetballers te weinig te weten over hydratatie, hetzelfde resultaat als de amateurs. "Terwijl voldoende vocht opnemen voor en tijdens een wedstrijd doorslaggevend is. Bij 2 procent verlies aan lichaamsgewicht door vochtverlies verlies je immers 10 pct van je fysieke capaciteiten, bij 5 procent is dat al 33 pct", aldus Weymans.

"Voetballers overschatten ook het suikergehalte dat sportdranken zouden moeten hebben. Bovendien waren er maar liefst 22 profs die dachten dat Red Bull tijdens een wedstrijd best kan, terwijl amper vijf amateurs hetzelfde idee hadden. Wie zo'n energiedrank tijdens een match drinkt, krijgt kort nadien echter een ongelooflijke dip", aldus David Weymans.

Diëten

Nog een opmerkelijk resultaat uit het eindwerk is dat amper 13 pct van de profs het verschil kent tussen aërobe en anaërobe training, terwijl dat precies nodig is om efficiënt te trainen. De kennis over vitaminen en mineralen bleek al helemaal ondermaats.

Volgens Weymans heerst er bij heel wat eersteklasseclubs amateurisme als het op voeding aankomt. "Sommige ploegen zorgen er wel voor dat hun spelers zoveel mogelijk op de club eten, maar anderen doen dat, behalve op wedstrijddagen, helemaal niet. Bovendien eten heel wat spelers uiteraard ook thuis. Er is bijvoorbeeld nauwelijks sprake van op maat gemaakte diëten zoals bij Europese topclubs wel het geval is."

Weymans suggereert dan ook dat eersteklasseclubs workshops organiseren voor hun spelers over goede voedingsgewoonten. "Te meer omdat ik merkte dat heel wat profs, en overigens ook veel amateurs, echt wel vragende partij zijn voor meer en betere informatie", aldus Weymans.

Verder stelt hij voor om op de topsportscholen meer tijd te besteden aan voeding en de leerlingen proefondervindelijk te laten voelen wat het effect is van goede sportvoeding. "Ook de ouders moeten hierbij betrokken worden, want zij koken immers voor hun kinderen."

14-08-2008 om 20:45 geschreven door Koen en Gert  

Uitslag van het omnium van 12-08-2008 op de piste van Ans-Alleur

Het programma van Koen bestond uit de proeven scratch, afvalling en puntenkoers.

            Scratch:                        10^e op 11

            Afvalling:                      10^e op 11

            Puntenkoers:                 10^e op 11

            Uitslag omnium:            10^e op 11

Het programma van Gert bestond uit de proeven scratch, koers "à la Danoise" en puntenkoers.

Alle categorieën (Amateurs, Masters A, B en C) reden samen.

            Scratch:                        2^e op 20

            Danoise:                       10^e op 20

            Puntenkoers:                 10^e op 20

            Uitslag omnium:            8^e op 20

            Uitslag categorie:          2^e op 4

13-08-2008 om 10:58 geschreven door Koen en Gert  

De voorbije week was een relatief rustige week voor Koen. We profiteerden van de dagen met mooi weer om te trainen. Alleen donderdag moest de ploegtraining op het vliegveld van Goetsenhoven ingekort worden. De andere dagen deden we een paar rustige trainingen met tussensprints, iets waaraan het Koen, mede door een tekort aan kracht, ontbreekt tijdens de wedstrijden (intervals, demarrages, …). Echter zonder overdrijven aangezien de volgende weken een opeenstapeling volgt van wedstrijden (zie kalender hiernaast). Alle disciplines passeren de revue: gaande van piste tot mountainbike tot wedstrijden op de weg tellende voor het regelmatigheidscriterium.

Op dinsdag rijden zowel Koen als ikzelf op de piste, vrijdag rijdt Koen in Kontich en zondag is het weer mijn beurt. De volgende week dinsdag neemt Koen deel aan de aspirantendag van zijn ploeg, donderdag rijdt hij z’n eerste mtb-wedstrijd in Ransberg en zondag een (zo goed als) thuiswedstrijd in Leefdaal.

Maar voor het zover is stond er voor de oudste nog een criterium op de agenda. De eerste van 2 stuks; volgende week is er Dison.

25 rondjes van 2,5 km, volledig vlak (op een klein slepend stukje na) en dus lag de snelheid van in het begin redelijk hoog. De koers verliep via het verwachte stramien. De wind stond in de rug op een lang, recht stuk en wegrijden zou dus moeilijk tot onmogelijk worden. Er werden enkele initiatieven genoteerd en deze moeten uiteindelijk altijd van dezelfden komen. Ik probeerde dus ook mijn duit in het zakje te doen en probeerde een keer alleen weg te komen (hopende op een paar gezellen) en een keer in m’n eentje het gat te dichten naar een duo dat al enkele rondes op kop reed. Helaas. Het werd me niet gegund. Niemand trouwens.

Tot op 3 ronden van het einde een groep van een 7-tal weg raakte. Dit bleek de goeie ontsnapping te zijn. Ik hoopte dat het peloton er nog alles aan zou doen om dit groepje bij te halen voor een massasprint. Ik voelde me nog redelijk fris en gerecupereerd en wou deze keer toch mijn kans wagen in een groepsspurt.

Ook dit werd me niet helemaal gegund. Want de 2 laatste rondes ging alle energie naar het gaatje zoeken in de groep en vooral het uitkijken voor valpartijen. Als een bende losgeslagen honden ging iedereen de laatste 5 km te lijf. Twee keer werd ik op een haar na de kant ingereden, een hoop geslinger op het bredere stuk, verwijten vlogen in het rond … en uiteindelijk de fietsen ook. Op minder dan een km was de eerste valpartij (links voor mij) een feit waardoor ik iets moest inhouden. Er bleef dus al een gaatje te dichten èn dan nog eens aan te zetten voor de sprint. Redelijk moeilijk.

Als kers op de taart ging een paar honderd meter verder nog eens iemand tegen de vlakte waardoor ik wéér moest uitwijken en in gang trekken. Uiteindelijk lukte het niet meer om nog B-renners te remonteren. Een 15^e plaats werd mijn deel.

Jammer van het kamikaze-gedoe en het redelijk onsportief rijden van een paar concurrenten in de laatste kilometers. Er zat meer in voor deze koers.

Ik stel wel vast dat de conditie goed is en nog altijd blijft. Dit hoop ik nog een weekje langer te trekken en dan volgen 2 weekends zonder wedstrijd. Ik zal dan een beetje gas terugnemen en trainen om zo het derde en laatste deel van het seizoen voor te bereiden.

Alle koersaandacht gaat dan naar het drukke laatste deel voor de ket. Voor hem volgen in de maand september nog enkele belangrijke wedstrijden voor zijn klassement in Hageland & Haspengouw.

Je ziet het, we zijn nog niet aan het uitbollen. Het is een kwestie van plannen, van vormpieken creëren, van voldoende rust inbouwen ….. Een leven in dienst van de koers?

11-08-2008 om 21:01 geschreven door Koen en Gert  

Het was weer een rijkgevuld wielerweekend voor de familie Deno. Er stonden 3 koersen op het programma en afhankelijk van het gevoel na zaterdag zou er beslist worden of de 3^e ook werkelijk zou gereden worden.

Zaterdag lag er een volledig vlakke omloop te wachten, enkele scherpe bochten en een paar gevaarlijke eilandjes op de weg. Maar het volledige traject in Spurk (Bilzen) liep over brede wegen. Normaal gezien kan het in Limburg wel eens anders uitgestippeld worden.

De regen hield aan tot een half uurtje voor de start en bleef dan gelukkig helemaal weg. Een nat wegdek zou ongetwijfeld voor ongelukken gezorgd hebben.

Van onze ploeg waren we toch met 3 A-renners en het deed me plezier dat mijn B-ploegmaat Tom ook opnieuw opdook. Na gesukkel met de gezondheid (ijzertekort) hernam hij ook de wedstrijden. Het zal wel deugd gedaan hebben om zonder al te veel problemen uitgereden te hebben.

Over de koers zelf is niet zoveel te vertellen. Er werd snel gereden op het biljart, het leek meer op een doorgedreven snelheidstraining. Ontsnappingspogingen waren er wel maar wegblijven was onmogelijk. Zelf verzeilde ik één keer in een groepje met 6 maar meer dan 50 m kregen we niet. Het gevolg was een onvervalste ‘sprint en masse’ waar ik me verder niet in moeide. Als bij wonder bleef iedereen zelfs recht. Een 33^e plaats was dus een logisch resultaat. Een goeie training zonder meer.

Zondag mocht onze ket zijn kunnen tonen op het mooie, golvende parcours van Corswarem. Een rondje van 2,2 km, golvend en overgoten met een beetje tegenwind op het slepende stuk. Het was dus zaak om om de start niet te missen en om goed weg te kruipen achter de ruggen van de grote concurrenten. Van de 25 rennertjes was onze kleine weer echt ‘de kleinste’. Maar opgelet: klein in gestalte maar toch weer groot in doorzettingsvermogen.

Het lukte (op het eerste zicht zonder al teveel problemen) om een halve koers bij het peloton te blijven! Maar dan vonden sommigen het nodig om de schifting door te voeren. Koen bleef in het tweede gedeelte van het peloton hangen en toen ook deze groep nog eens splitste moest hij uiteindelijk afhaken. Met 5 reden ze enkele ronden achter de grote groep en we mochten hopen dat Koen in het groepje van zijn niveau zat. Verkeerd gedacht. De vroege inspanningen eisten hun tol en het ging te snel voor de ket. Op karakter reed hij verder zijn koers. Op enkele bewonderende woorden voor zijn doorzetting na, komende van buitenstaanders leverde het niet veel op. Maar we waren er blij mee. Hij hield het redelijk lang vol in het peloton, reed in de wielen als een doorgewinterde prof en de rest van het verhaal kennen we: afwachten op beterschap, groei en kracht.

Een goeie einduitslag zou heel veel deugd doen maar het is leuk om te zien hoe Koen omgaat met de veel betere uitslagen van andere renners die hij goed kent. Er is geen jaloezie, hij gaat heel geduldig om met het feit dat hij zo weinig terugkrijgt voor wat hij er voor doet en laat. Daarvoor heeft hij een prachtkarakter. Hij laat de moed nooit zakken, vecht door en gelooft er echt in dat het ooit wel eens moet lukken om op hetzelfde niveau als de ‘grote, sterke tegenstanders’ te komen.

Na een drukke maandag op het werk (ja, de vakantie is alweer een paar weken vergeten) stond er één van de zwaarste koersen van het jaar op het programma. Zoals gezegd, hier zou ik enkel rijden als de conditie het toeliet en als de recuperatie van zaterdag liep zoals het hoorde. En dat was het geval.

Hoe gek moet je eigenlijk zijn om zo’n koers nog te willen rijden? Op een maandagavond, op de dag van je 18^e huwelijksverjaardag èn op een dag dat moeder de vrouw alleen thuis zit doordat de kinderen (Veerle en Nele) op diverse kampen zitten ofwel een dagje bij oma en opa verblijven (Koen).

Ik hoor het de meesten al denken in de stijl van: ‘goe bezig’ – ‘goe zot’ – ‘onnozelaar’ – ‘hebt gij nu helemaal ne slag van de molen?’ en meer van dat fraais.

’t Zal wel van alles een beetje zijn, zeker?

Laat het ons houden bij het feit dat deze koers dan maar deel uitmaakt van mijn afscheidstoernee aan sommige koersen. Want nu staat het ècht vast dat ik volgend seizoen meer mijn koersen zal uitkiezen en niet meer zomaar alles ga rijden. Die eer zal ik laten aan onze kleine Coppi, we zullen meer werken aan zijn carrière dan zelf blijven proberen om krampachtig goeie en minder goeie uitslagen aan het palmares toe te voegen.

De opdracht was kort en bondig: zo lang mogelijk weerstaan en niet toegeven aan de onvermijdelijke verzuring in de benen.

De beschrijving van het parcours kan al even kort zijn: 1,5 km klimmen aan +/- 6 à 8 %, gevolgd door rechte afdaling van 1 km om weer bij het punt van vertrek aan te komen. Lijkt simpel maar is het helemaal niet. 18 keer zo’n helling zo snel mogelijk omhoog fietsen is niet eenvoudig.

Het is een bizarre vaststelling dat beenspieren blijkbaar ook een geheugen hebben …. Ze herinnerden zich ineens het geweld dat hen aangedaan werd bij vorige deelnames aan deze koers.

Na 200 m was het mij al duidelijk hoe de zaken stonden en ik nam onmiddellijk een besluit waar ik achteraf geen spijt van kreeg. De bloemen die ik graag aan mijn vrouwtje had gegeven, zou ik zeker niet uit Grâce-Hollogne meebrengen. Of het zouden er zijn die ik uit tuin van de mensen zou moeten pikken. 
Het is me al meermaals overkomen dat ik er zonder nadenken en vooral tegen beter weten in, in blijf vliegen maar nu hield ik me aan mijn voornemen. Deze razendsnelle start (er wordt echt wel aan 2 snelheden gekoerst) mocht aan mij voorbij gaan, ik zou mijn eigen tempo blijven aanhouden en ….. tegen mijn natuur maar aan maximum 90 % rijden. Minder kon ook niet want aan zo'n percentages bergop de pedalen stil houden en domweg omver vallen, zou ook geen zicht zijn.

Blijkbaar was deze 90% inspanning nog redelijk want uiteindelijk werd ik op dit korte parcours en tot mijn verbazing maar 1 keer gedubbeld door een 15-tal A-renners en 6 B-renners. Zoveel achterstand liep ik dus niet op. Wat mij dan weer de bedenking maakte van wat het zou geworden zijn mocht ik echt elke ronde tot op de bodem gegaan zijn. Die eeuwige tweestrijd in het hoofd …..

Achteraf beklaag ik het mij niet: wakker worden lukte en ik kan nog goed op mijn benen staan; het zal dus wel loslopen met de recuperatie. De conditie lijkt me redelijk.

En uiteindelijk liggen er nog enkele mooie koersen te wachten, koersen die iets beter op mijn maat gemaakt zijn.

Resultaat van gisteren: 17^e van 25 B-renners. Lijkt nergens op als je het zo ziet staan.

Maar weten jullie wat? Kan me niet schelen. Volgende zondag gaan we voor beter!

Tot dan!

05-08-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

Zoals geweten neemt Koen dit jaar deel aan alle wedstrijden tellende voor het regelmatigheidscriterium Hageland & Haspengouw. Op basis van de uitslagen van 10 wedstrijden wordt een klassement opgemaakt. Bij deelname krijgt elke renner sowieso 20 punten, vanaf plaats 10 wordt er 1 punt extra aan toegevoegd (9^e plaats = 2 punten – 8^e plaats = 3 punten enz…)

Door het grote aantal deelnemers aan deze wedstrijden en met de prestaties van Koen kan hij dus bijna enkel en alleen teren op de punten uit deelname. Af en toe, bij minder deelnemers zit er een kans in om een extra puntje te behalen. Maar dan moet er wel een correcte uitslag opgemaakt worden. En daar knelt het schoentje veelal …..

De voorbije week werd de Ronde van Vlaams-Brabant voor elites en beloften gereden. Hiervoor zijn waarschijnlijk een groot aantal officiëlen nodig, liefst de meest bekwame aangezien het om een wedstrijd van ‘standing’ gaat. Wat overblijft wordt dan maar verdeeld over de overige organisaties in de provincie. Inderdaad, ‘wat overblijft’ … Gisteren werd er weer een staaltje van vakmanschap afgeleverd in Geetbets.

Ik heb er alle respect voor dat er nog mensen zijn die zich engageren voor het wielrennen en hierdoor zelfs een cent bijverdienen. Maar dan zou er ook meer respect mogen zijn naar de jonge renners toe. Het is al meermaals voorgekomen dat deze kinderen afgeblaft worden of respectloos te woord gestaan worden.

Er mag tenslotte ook verwacht worden dat zijn er alles aan doen om een correcte uitslag af te leveren. Zondag was dit voor de zoveelste keer weer eens niet het geval.

De omstandigheden (groot aantal deelnemers, korte parcours en dus snel gedubbelden) maken het niet altijd makkelijk. Maar deze heren staan er toch niet alleen voor? Ze zijn meestal zelfs met 4 of 5. En het moet gezegd; Vlaams-Brabant spant de kroon als het op gebrekkige kwaliteit van officiëlen op aan komt.

Nadat ze er in Goetsenhoven (zie verslag van die wedstrijd) in slaagden om een renner die reeds opgaf in de 2^e ronde te klasseren bij de 15 eersten (jawel!) kregen ze het nu voor mekaar om de uitslag een heel ander uitzicht te geven dan in werkelijkheid het geval was. Zo schoof Koen zowaar 2 plaatsen achteruit en werd in de wedstrijduitslag vooraf gegaan door 2 jongens die een keer meer dan hij gedubbeld werden. Je moet het maar doen.

Nu, protesteren doe ik niet meer, ik heb mijn lesje geleerd bij vorige pogingen. Je wordt dan echt bekeken alsof je 3 jaar op Transsylvanië gezeten hebt. Natuurlijk heeft een afgevaardigde van de wielerbond alle wijsheid in pacht. Laat ze maar doen.

Gelukkig had dit voorval geen invloed op de punten die Koen verdiende. Zelfs met een 14^e plaats verdiende hij geen extra punten. Maar ik kan me voorstellen dat een verkeerde uitslag voor andere renners wel een verschil uitmaakt. Ik kan me al een voorstelling maken van de scènes aan de officiëlentafel …..

Naar de wedstrijd dan. De renners kregen een omloop voorgeschoteld van 1 km vlak door een woonwijk. De enige moeilijheid waren een paar haakse bochten. De ronde moest 25 keer afgelegd worden.

Van in het begin legden een paar sterkeren er de pees op. Na 1 ronde werd al een kopgroep van 5 gevormd, gevolgde door een pelotonnetje van een 8-tal en daarna de enkelingen waaronder Koen. De eerste kilometers had hij dus weer enorm veel last van de snelle start en waarschijnlijk ook de warmte. ’t Zal ook nooit zijn specialiteit worden, snel starten.

Maar gaandeweg en zoals wel meer het geval is bij vader en zoon Deno kwam hij erdoor, kwam bij een voorligger, deed meer dan z’n werk en reed zijn koers. Ongeveer halfkoers werd hij gedubbeld door de koplopers en even later door het achterop komend peloton. Hierbij kon hij aanpikken en reed zonder veel extra moeite de wedstrijd uit. Het toont aan dat het echt wel mogelijk moet zijn om hier binnenkort een plaatsje in te nemen. Hij moet gewoon meekunnen met het grote peloton. Niet om daar het mooie weer te maken maar volgen moet zeker kunnen.

Na de koers moest hij er even bij gaan zitten. De warmte was drukkend en eiste z’n tol. Hij was er even niet goed van. Het positieve was dat hij weer een ganse wedstrijd doorgebeten had en niet opgaf. Klasse.

Woensdag zal hij deelnemen aan een ploegentijdrit voor aspiranten in het voorprogramma van het natourcriterium voor profs te Peer. Dit was eigenlijk niet voorzien in de planning want Koen zou normaal een mountainbiketraining volgen. Hij wil namelijk op 21 augustus zijn eerste mtb wedstrijd rijden. Door een paar afzeggingen in de ploeg zal hij echter toch naar Peer gaan voor de tijdrit.

Eens kijken wat zijn tijdritkwaliteiten zijn. Een goeie start zal ook hier enorm belangrijk zijn. Hier krijg je geen tijd om op je ‘2^e adem’ te komen. Vollen bak van in ’t begin en sterven op de fiets.

28-07-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

We leven allemaal al eens op hoop, zoals men dat dan zo mooi zegt. En als Belg is het zo een beetje een tweede natuur geworden. Hoop op een paar mooie dagen tijdens juli, tijdens je vakantie in eigen land de hoop op temperaturen die het gemiddelde van een doorsnee maand november eveneraren of (nog meer hoop) zelfs overtreffen, hoop dat er snel een oplossing voor de politieke situatie gevonden worden, hoop dat er ooit een moment komt dat boeren of horeca-uitbaters aan de kust tevredenheid uitstralen, …… Enfin, hoop op vanalles en nog wat, het ene al wat surrealister dan het andere.

Het leek mij ook al een tijd redelijk surrealistisch om voor mezelf nog eens een mooi resultaat in mijn wedstrijden te laten optekenen. Je doet en laat er zoveel voor maar het wil niet mee zitten. De fysieke paraatheid laat het afweten, het lichaam werkt niet altijd mee zoals het zou moeten maar ondanks alles blijft er altijd dat sprankeltje hoop waarmee je toch maar weer aan de startlijn ergens te lande gaat staan.

Er was voor vorige zondag een droge dag voorspeld maar helaas. Zoals zo dikwijls werd deze hoop ook weer door de werkelijkheid achterhaald. Het winderige Limburgse Alt-Hoeselt had dit weekend ook een nat kantje. Een snelle opwarming tussen een paar regenbuien moest volstaan voor een minimum aan warmte voor spieren en gewrichten.

Rijden in dit weer is me echter wel op het lijf geschreven. Mijn beste prestaties behaalde ik altijd in kwakkelweer. Al leek het mij nu toch iets tè fris. Het was bibberen bij de start. Later zou het droger worden en reden we de finale op quasi droge wegen.

Maar het eerste gevoel, in een regenbui die weer eindeloos leek te gaan duren was super. In zoverre dat ik tijdens de eerste 2 ronden het initiatief kon nemen om de koers van bij het begin iets harder te maken en het peloton al lichtjes uit te dunnen. Helaas had dit niet veel resultaat. Alleen op mijn eigen benen …..

Zoals zo dikwijls leek alle ‘jus’ ineens uit de benen. Het leek weer af te stevenen op een mooie tijd met afzien en wroeten om gewoon maar het peloton te volgen. Een onvoorstelbaar gevoel en hopelijk komt er ooit eens iemand bij de reden van dit alles. Misschien is er dan ook een oplossing voor. Het is gewoon niet normaal hoe alle kracht zomaar verdwijnt op de meest ondenkbare momenten. Om moedeloos van te worden. Het wenen stond weer nader dan het lachen.

En dan begint het molentje in het hoofd weer te malen en kan je weer alles alleen  verwerken op die fiets. Waar ben ik mee bezig? Waarom nog al die moeite? Waarom niet méér profiteren van lekker eten en een goed glas? Gewoon een beetje met junior gaan trainen, zorgen voor degelijke begeleiding en me nog enkel en alleen concentreren op zijn jonge carrière?

En dan gaat dat knopje ineens om, valt het even stil in het peloton en denk je bij jezelf: waarom ook niet? Wordt het weer maar eens een wanhoopspoging? Het leek er wel op. Er bleven nog 4 ronden te gaan, een goeie 20 km. Maar niet alleen deze keer. Ik kreeg een collega mee en ook hij deed zijn deel van het werk.

Ver uitlopen deden we niet, hoop en al 3 à 400 meter op het peloton. Maar we hielden het tempo er wel in. In de groep reed ook nog een ploegmaat en die hopelijk een beetje ‘in de weg’ gaan rijden is (bedankt, Gerry!). Alle beetjes helpen. Hij had het vandaag moeilijker bij de A’s maar hield toch vol, reed goed mee in onze groep en haalde hierdoor toch nog een redelijk resultaat in zijn categorie. Goeie training en volgende keer beter!

Tot mijn eigen verbazing verzwakte ik niet, geen spoor meer te bekennen van het verval van de kracht. Hetzelfde tempo aanhouden kostte me geen moeite (al is dit relatief …). Alweer zo’n onverklaarbaar fenomeen in het lichaam van deze oude krijger.

Mijn collega moet ook gemerkt hebben dat ik nog meer dan mijn deel deed, een goeie indruk gaf en nam het zekere voor het onzekere. Op 500 m van de aankomst schoot hij achter mijn rug weg en tot een laatste stuiptrekking in de vorm van een sprint of poging tot aanklampen kwam het bij mij niet meer. Een verdiende winnaar dus. Ik moet toegeven dat hij iets sterker was.

Maar mijn beste uitslag van het jaar was bereikt. Na tientallen keren van uitzichtloze aanvallen en demarrages, van vechten tegen onklopbare tegenstand (zowel in het peloton als in het lichaam …), van pogingen op allerhande momenten en op verschillende parcoursen … lukte het toch eens tot op de aankomstlijn. Jammer genoeg telt maar één plaats en dat is de hoogste trede van het podium, een 2^e plaats wordt snel vergeten. Ik troost me wel met de hoop dat het voor de enkele supporters, die er nota bene bijna elke week bij zijn, en ondanks de regen dan tòch nog een aangenaam moment was. Voor 1 keer mochten ook zij hopen op een redelijk resultaat in plaats van een anonieme plaats in de uitslag. Alstublieft en bedankt!

Volgend weekend geen koers voor groot, wel voor klein. Koen rijdt dan zijn wedstrijd voor het regelmatigheidscriterium Hageland & Haspengouw in Geetbets (zie kalender hiernaast).

22-07-2008 om 14:07 geschreven door Koen en Gert  

Wat mooi begon in het centrum van het land, een schrale zonnestraal tussen dikke wolken draaide later uit op natte ellende in het Luikse. De opwarming van Koen gebeurde nog in droog weer maar met een redelijk stevige wind.

Het parcours was een kopie van de omlopen die we de geregeld in Wallonië onder de wielen geschoven krijgen. Anderhalve kilometer lengte waarvan de helft oplopend en de andere helft afwisselend vlak of iets bergaf. Mooi maar zwaar. Zeker voor ons lichtgewicht, onze wandelende stylo. Op zijn beurt een afgietsel van de grote Fausto Coppi door zijn houding op de fiets. Hiermee wil ik helemaal niets insinueren qua talent, het is puur fysiek. Natuurlijk zou het wel mooi zijn als er ook maar een kwart van het talent van Coppi in onze ket z’n beentjes schuil zou gaan. Maar zover zijn we nog niet, voetjes stevig op de grond houden, zal al niet slecht zijn.

Het startschot was amper gegeven of de hel barstte los. Geen gedruppel maar dikke lekken regen vielen ons op het hoofd. Het leek wel of ze hierboven met emmers aan het kappen waren. De tonnen moesten leeg en liefst zo snel mogelijk.

Koen’s concurrenten besloten dat het best zou zijn om zo rap mogelijk binnen te zijn en schoten als pijlen uit een boog weg. Dat is uiteraard wat Koen kan missen als kiespijn. Een supersnelle start is niet onze (jawel, ook de papa kan dit moeilijk aan) lievelingsopdracht.

Het werd dus al na minder dan 1 afgelegde kilometer een ware achtervolgingskoers. Helemaal doorweekt (papa zou ’s anderendaags in identieke omstandigheden starten) kwam hij bij de eerste doortocht als allerlaatste door. Maar degenen die dachten dat hij er dan maar snel de brui zou aan geven (als hij het zou gedaan hebben, had ik er perfect begrip voor kunnen opbrengen) kwamen bedrogen uit. Hij kwam aan onze neus voorbij, zag het groepje van 14 voor hem verder en verder wegrijden maar beet op de tanden. Het zou weer doorbijten worden.

Zoals geweten, topuitslagen rijden heeft voor ons geen enkel belang. Het doel is een groot hart kweken, volharden, karakter tonen en elke keer weer een beetje sterker worden. En dat heeft Koen goed begrepen. Ondanks die verschrikkelijk slechte start (volgens hem is dit zijn eigen fout omdat hij vond dat hij iets te groot geschakeld stond voor een goeie aanzet) begon hij met volle moed aan een moeilijke achtervolging. Het zou niet waar zijn dat hij als allerlaatste zijn koers beëindigd. En inderdaad, hij langer het duurde, hoe korter hij bij een paar concurrenten kwam. En meteen reed hij op z’n elan verder en nam afstand. Maar een ganse wedstrijd alleen in weer en wind kost krachten. De avond zelf al kloeg hij over zware benen. Dat beloofde voor ’s anderendaags. En vooral voor de 2^e dag ….. En maandag voelde hij inderdaad nog iets hoekiger en stijver aan dan ervoor. De tol van een zware inspanning. Maar hieruit leert hij weer (aangepaste verzet aan de start) en zal hij weer een tikkeltje sterker geworden zijn.

Volgende week mag het nog eens voluit gaan in Geetbets. Hier vallen punten te rapen voor het regelmatigheidscriterium.

20-07-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

De dagen op vakantie vliegen nòg sneller voorbij dan tijdens een gewone week van het jaar. Het programma ziet er dan ook wel anders uit, rustiger vooral, (bijna) alles kan en niks moet. Het zwaartepunt van de week is eigenlijk het opstaan van de transat en de wandeling naar het grint van de petanquebaan. Na voorrondes en halve finale mochten vader en zoon dit jaar zelfs een finale spelen. Jammerlijk verloren (13-6) maar weer bijgeleerd.

De vakantie in het zonnetje werd verder volgemaakt met de gebruikelijke ingrediënten zoals daar zijn: marktbezoek, luieren in de schaduw van oude steeneiken, stapels boeken lezen, vissen (spannend!), wijn proeven, …

Maar ook de onvermijdelijke trainingen werden niet uit het oog verloren. De omgeving is uiteraard ook heel uitnodigend. De kleine colletjes (tot +/- 1000 m) vlakbij, glooiende en in goeie staat verkerende wegen zonder fietspaden (een verademing!). Er wordt al eens een verwijt gemaakt aan de gekke rijwijze van Fransen eens ze aan het stuur van de wagen zitten maar statistieken hebben ons al meer dan eens wijsgemaakt dat Belgen en de onvermijdelijke Italianen nog gevaarlijker heerschappen in het verkeer zijn. We hebben het weer aan den lijve mogen ondervinden; het respect voor wielrenners in het land van de Tour de France is groter dan men zou denken. Een richtingaanwijzer wordt daadwerkelijk gebruikt bij het voorbijrijden en tegenliggers worden liever in de berm gereden dan dat de fietser in het gedrang komt. Ik heb het al anders meegemaakt.

Na onze terugkomst opnieuw fietsen op de Vlaamse wegen betekende dus weer een aanpassing. En vorige zondag was ook dit dan weer een feit. Zij het niet op Vlaamse maar op Waalse grond (of is het toch nog Belgisch, wie weet dat nu nog?).

We maakten met Koen de verplaatsing naar het mooie en rustige Villers-le-Temple. Een prachtig dorpje in de streek rond Huy. De miniemen en aspiranten kregen een omloop van een goeie 2 km voor de wielen, ongeveer 1 km liep slepend omhoog, dan volgde een afdaling van een paar honderden meters en een vlak stuk tot de aankomst. 11 ronden moesten afgelegd worden. De intensievere inspanningen tijdens de vakantie/stage leken voor Koen al onmiddellijk resultaat op te leveren. Hij hield het gedurende 5 ronden schijnbaar makkelijk vol in het kleine peloton. Maar toen de sterkeren het tempo opdreven op de oplopende stukken werd het moeilijker en moest hij zoals gewoonlijk de rol lossen. De kracht die nodig is om het tot aan de meet vol te houden, is nog steeds niet aanwezig. Maar we zijn optimistisch want we hebben de indruk hebben dat Koen iet of wat aan het groeien is (wéér 1 cm bij tijdens de laatste 4 maanden). Niet veel maar hoopvol. Hopelijk volgen ook de spieren … Hij hield wel dapper vol, reed z’n wedstrijd verdienstelijk uit en eindigde 10^e van 13 deelnemers.

Maandag was het de beurt aan de oudste van de 2. En als er aangekondigd wordt dat A en B-renners samen moeten rijden, dan voel je je echt wel bij de ouderen. Het korte parcours was de aanleiding voor deze beslissing.

Het werd dus een peloton van een 80-tal renners waarvan 30 B’s. Een golvend en bochtig parcours stond garant voor vreemde situaties in de groep. Het duurde dan ook niet al te lang voor de aard van het wegdek getest werd en de invloed hiervan op de huid van armen en benen. Sommigen vinden het fijner om dicht bij de grond de koers te beleven.

Met mijn ervaring wist ik dat het even afwachten was hoe mijn lichaam reageert op 3 weken zonder koersritme. Ik had dan wel intensief getraind in Frankrijk maar koersen is uiteraard weer wat anders. Het verbaasde me toch enigszins dat het redelijk vlot tot gemakkelijk ging om de groep (met de jongere A’s) te volgen. Gaten dichtrijden kostte dan ook niet al teveel moeite. Door de omvangrijke groep koos ik ervoor om de gevechten van in de achterste gelederen te volgen. Af en toe een gaatje dichten en een sprintje afleveren zou me zeker voordeel bezorgen tijdens volgende koersen. Een geweldige uitslag zou er trouwens toch niet in zitten, gezien de samenstelling van de groep met jonge wolven.

Uiteindelijk bleef er een klein groepje van een 6-tal voorop en daarachter het gevecht op leven en dood voor een mooie plaats in de uitslag. Het werd dan ook wringen, duwen en wroeten in de aanloop naar de aankomstlijn. Een late uitval, de ogen waren groter dan de buik, zat er niet in maar de koers maakte ik dus redelijk makkelijk vol. Resultaat: 18e.

Wat ik ondertussen wel besloten heb, is om in de toekomst mijn pijlen doelbewuster te richten. Een mooie plaats in het regelmatigheidscriterium zal dus geen doel meer zijn of worden. Eerder de koersen uitkiezen die me het beste zouden moeten liggen en geen onnodige energie verbruiken in te zware opdrachten. Einde van de week volgt er opnieuw een bloedafname en volgende week heb ik een afspraak met een androloog. Hopelijk krijgen we daarna meer zicht op de evolutie en eventuele remedies voor de tekorten die mijn lichaam nog altijd vertoont.

Ondertussen hebben zowel Koen als ik gemerkt dat de conditie niet te lijden heeft gehad onder de verandering van omgeving. Wel in tegendeel. De recuperatie na intensieve trainingen was kwalitatief beter want er kon langer gerust worden. De opbouw kon rustig en zoals gepland gebeuren want het weer liet toe om de geplande trainingen tot in de puntjes af te werken. Ontspanning en rust maakten dat het ook op gebied van training een geweldige periode was. En er kon meer dan eens gelachen worden; met gekke toestanden (hierover probeer ik later nog wel eens een stukje te schrijven), het zot gedoe van de kinderen en uiteraard met de onvoorstelbare situaties die je onvermijdelijk op elke camping tegen komt. Maar gek doen, doen we allemaal wel eens graag. En, geef toe, is er een mooiere plek om gek te worden dan Frankrijk?

16-07-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

In 1814 presenteerde koning Willem I een plan voor een nationaal netwerk van wegen. Hij zei bij die gelegenheid: ‘Geen land ter wereld is rijk genoeg om zich de weelde van slechte wegen te kunnen veroorloven.’

De koning wist natuurlijk niet dat één van ’s lands mooiste weg op dat moment, de N253 tussen Leuven en Overijse zou verworden tot één van de gevaarlijkste en slechtste wegen van het koninkrijk (deze baan zou ook de Napoleonsbaan genoemd kunnen worden aangezien ze vanuit Leuven uiteindelijk uitkomt bij het slagveld in Waterloo). Had hij het wel geweten, dan had hij er trouwens niets kunnen aan doen.

De weg is een kilometer of vijfendertig lang en is nog steeds een belangrijke doorgang tussen de twee provincies Vlaams en Waals-Brabant.

Hij voert langs dorpen met namen als Korbeek-Dijle, Loonbeek, Maleizen en Ransbèche, van die plaatsen waar de huizen zijn opgetrokken uit donkerbruine bakstenen en voorzien van donkerbruine en afgebladerde rolluiken.

Er vallen jaarlijks doden en gewonden op de Napoleonsbaan, omdat het zo’n nare tweebaansweg is waar behalve veel vrachtwagens en lijnbussen ook nogal wat traktoren met karren gebruik van maken.

Er wordt dus veel ingehaald, wat weer op allerlei manieren ontmoedigd wordt, iets wat het gevaar alleen maar vergroot.

De weg heeft beruchte bochten en vanaf Huldenberg tot Overijse een lang, recht stuk met mooie, grote bomen; daar wil de jeugd op zaterdagavond nog wel eens tegenaan knallen.

Uiteraard zijn er al jaren plannen voor een verbreding, aangepaste voet- en fietspaden maar daar steken stugge administraties en natuurbeschermers handige stokjes voor. Er zit dus allesbehalve schot in de zaak.

Afgezien van de verkeersveiligheid en de overlast die de weg veroorzaakt bij de mensen die erlangs wonen, is deze weg ook een mooie weg. Hij herinnert aan hoe ‘de Nederlanden’ waren voor de snelweg zijn intrede deed en dorpen en steden veranderden in afslagnummers.

Het is een weg langs boerderijen met erven waarop de hond waakt en de was aan de lijn wappert, langs vers geploegde akkers, velden vol koolzaad, boomgaarden vol bloesemende appel- en perenbomen, langs carrosseriën en bordjes die naar campings wijzen, langs verlaten serres met al dorre druivenstokken, bouwvallen, frietkoten en posters aan bomen die een optreden van Will Tura aankondigen, een zanger die ook al door het land toerde toen er alléén nog maar wegen als deze waren.

Een wonderlijk idee.

Het landschap in dit deel van Brabant wordt dezer dagen beheerst door velden vol wapperende graanhalmen. Het heeft iets moois en naargeestigs, alsof het massagraven zijn, vooral als de wind waait. Dat er zo’n levensnoodzakelijke delicatesse in groeit, is nauwelijks te bevatten.

Overal langs de weg liggen deze uitgestrekte velden op de oogst te wachten, maar de mooiste velden zijn de kleine en mooi onderhouden veldjes die dicht tegen een boerderij aan liggen (je kan ook een mooi exemplaar vinden bij mijn lieve grootmoeder langs een andere beruchte weg). Daar worden al aardbeien getrokken, voor de verkoop aan reizigers langs de weg – 10 euro het kilogram voor de dikste en de lekkerste, 8 euro voor een maatje kleiner.

De Napoleonsbaan, de Nijvelsebaan, de steenweg naar Overijse; noem het zoals je wil. Wie er iedere dag gebruik van moet maken, zal er niet van houden maar eigenlijk is de weg cultuurgoed. Misschien is België nèt rijk genoeg om zich deze slechte weg te kunnen veroorloven: het is een weg die leeft.

08-07-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

We zijn er altijd aan toe, iedereen kijkt ernaar uit: vakantie. De batterijen opladen, ontsnappen aan de sleur, aan de werkelijkheid van elke dag. Maar vind vandaag de dag maar eens een betaalbare droom. Luxueus reizen zit er niet meer in voor een gemiddeld gezin. En liefst vertrekken we allemaal samen.

Het gemeenschappelijke avontuur begint bij de file: file op de autoroute du soleil, file bij het tanken in Luxemburg, file bij de incheckbalie, bij de douches op de camping, het ijskarretje, de hotelbar, de strandstoelen en tijdens de terugweg op de ringwegen rond Lyon of Paris.

Nog zo’n terugkerend fenomeen tijdens elke vakantie: ieder neemt z’n thuis duizenden kilometers mee in de vorm van echte frieten, Brusselse wafels en pannenkoeken. De Spaanse zon zien ondergaan terwijl je op je vol-au-vent met frietjes wacht is de standaarddroom op menig kantoor. Voor de Hollanders betekent dit het plunderen van de stock Gouda-kaas en het meezeulen van tientallen blikjes Heineken. Noorderlingen op stap in het zuiden.

Ik kan me voorstellen dat op een dag een man besluit om met zijn familie voor 14 dagen onder te duiken in zijn eigen huis en te doen alsof ze aan de Middellandse Zee de schouders laten verbranden. Zogezegd voor dag en dauw vertrokken, laten ze de rolluiken neer en leven van dan af, verborgen voor de buren, een nachtelijk bestaan.

Maar we hebben het zo nodig, mijnheer, onze barbecues, de koele pintjes en chardonnays, het schaamteloze far niente met vrienden en vriendinnen.

Persoonlijk zijn we gewoon daar voor onze jaarlijkse dosis EPO (Eau, Pastis, Olives).
Misschien ligt daar het echte avontuurlijke in de vakantie: de verspilling. Het ‘niets-moeten’, de tijd als bondgenoot, de cocktails op luchtmatrassen, gezongen klinkers in vreemde talen, zand in je schoenen, de geur van kokos in zonnemelk.

Ik moet toegeven dat ik opensta om er voor de zoveelste keer domweg in mee te gaan en de skylines te verzinnen zonder hoogbouw, het strand zonder cabines en het bos zonder wandelpaden. Vakantie zit in je hoofd. Het is maar hoe je het bekijkt. Of beter: vakantie is het leven zoals het zou moeten zijn.

01-07-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

Klaar voor een uitgebreid exposé over de voorbije dagen?

Het was me weer een weekendje. Er werden lekkere temperaturen voorspeld, hier en daar werd wel gesproken over de kans op onweer maar het zou zeker een aangenaam weekend worden. De examens zijn voor de meeste studenten achter de rug, de eerste vakantiegangers zijn op ontdekkingstocht naar het buitenland en het professionele wielerpeloton legt de laatste hand aan de voorbereiding voor de Tour.

Voor ons pelotonnetje van jonge welpen en iets oudere leeuwen op hun retour lag er een drukke zaterdag- en zondagmiddag in het verschiet.

Een koers in het golvende en groene landschap van Emptinne (Ciney) op zaterdag en voor degenen die er dan nog niet genoeg van kregen lag er nog een zware omloop te wachten in Herstal op zondag. De omloop in Herstal werd iets of wat hertekend door wegenwerken; het werd iets minder zwaar maar onvoorstelbaar gevaarlijk door eilandjes midden op de straat en wegversmallingen op alle mogelijke plaatsen. Ook de wind eiste een hoofdrol op. Maar daarover straks meer.

De koers van zaterdag was nieuw voor mij. Een gedeelte van het parcours kende ik doordat Koen hier vorig jaar één van zijn zwaarste omlopen (en ook zichzelf …) tegenkwam maar zelf had ik hier nog niet gereden. Het bleek een prachtig circuit (voor de insiders: vergelijkbaar met Gouvy en Limes), de helft op de grote steenweg maar hier werden we perfect begeleid door motoren van politie en andere vrijwilligers.

Golvend over 5 km, een helling aan 4 à 5 % over anderhalve km, gevolgd door een lange afdaling en een oplopend stuk naar de aankomst.

Het benengevoel was niet slecht en dus mocht er gekoerst worden. Mijn aanval na 10 km mocht niet doorgaan, evenals een 2^e poging in de ronde erna. En dan werd het plafond blijkbaar weer grandioos bereikt. Dit betekent dat het met mij, na een intensieve inspanning snel bergaf gaat. Ik kan de ingezette inspanning niet volhouden, blokkeer en heb dan moeite om een voorbijkomend peloton te volgen. Bizar en stilaan een frusterende en zeer demotiverende gewoonte. Het kostte mij een berg moeite om tijdens de afdaling (tot 3 keer toe) terug tot bij het peloton te sprinten.

Het bevestigd enkel mijn gevoel van de laatste weken: de te vlugge vermoeidheid tijdens de wedstrijd, het blokkeren, het vierkant draaien, …. Dit kan niet meer normaal zijn en zal hoogstwaarschijnlijk zijn oorzaak vinden in het nog steeds niet optimaal functioneren van schildklier en de productie van de zo noodzakelijke hormonen. Op 24 juli heb ik een afspraak vastgelegd met een specialist op dit gebied. Hopelijk kan hij mij verder helpen want zo kan het niet verder.

Terug naar de koers voor een volgend en ook steeds weerkerend fenomeen: als het parcours het toelaat, kom ik er altijd toch weer even door. Dit geluk had ik dit keer; het was niet de zware koers waar ik me op ingesteld had. Ik kreeg het dus toch nog gedaan om een inspanning te leveren en het pelotonnetje verder uit te dunnen. Uiteindelijk mochten we met 4 sprinten voor een 11^e plaats. Mijn uitslag werd dan ook 14^e. Inderdaad, de laatste van de 4.

De koers werd nog ontsierd door een verschrikkelijke valpartij vlak vòòr mij (gelukkig een beetje op de zijkant). Georges Hauterat raakte nogal ongelukkig de renner naast hem en viel (tijdens de afdaling en tegen 60 km/u!). Een achterkomer reed vol op hem en maakte zo’n buiteling dat hij het peloton bijna in één vloeiende beweging voorbij vloog.

Een mooie salto, rijp voor een podium in Peking eindigde op het asfalt en uiteindelijk in de ambulance. Het blijft een schrikwekkend beeld om een collega met een deken over het lichaam (tegen afkoeling) tijdens de volgende ronde voorbij te snellen met de gedachte dat hij gewoon pech heeft gehad. Bij de gedachte aan dit moment komt het kippenvel nog steeds op armen en benen.

Nadat ik na de inzinking nog dacht aan afstappen (jawel, zo diep zat het!) en recupereren voor ’s anderendaags had ik tòch weer de moed (tegen beter weten in, zoals later zou blijken) om er in Herstal nog eens in te vliegen.

Daar werd het uiteindelijk weer een kalvarietocht …..

Zoals gezegd, op naar Herstal op zondag. Een volledige wijk getooid met Italiaanse en Spaanse vlaggen. De 2 ploegen die later op de avond hun kwartfinale op het EK voetbal mochten spelen. Een sterke Spaanse furie haalde het van een uitgebluste en fel overroepen Squadra Azurri. Zou het niet beter zijn om een goeie kapper in de staf van de Italiaanse ploeg op te nemen? Haarbandjes allerhande en in alle kleuren konden niet weerhouden dat het haar van de Italianen blijkbaar nòg teveel in de ogen hing. Nadat ze zich al met enorm veel moeite en dankzij het falen van andere tegenstanders geplaatst hadden voor deze kwartfinale werden ze oververdiend uitgeschakeld. Statistieken en onrustwekkende ‘gewoontes’ tijdens vroegere tornooien ten spijt, slaagde de Spaanse armada erin om, via strafschoppen de halve finale te bereiken. Daar ligt een brok Russische kracht te wachten.

Juist die kracht is mij niet gegund. Niet alleen lijkt 2 dagen na mekaar koersen niet meer voor mij weggelegd, zelf 2 keer per maand is me teveel aan het worden. Het blijft maar aanmodderen. Soms vraag ik me echt af waar ik mee bezig ben?

En ook: waar zijn anderen mee bezig?

Na de bijna-doodservaring na de val van gisteren maakte mijn collega-renner en latere winnaar van vandaag korte metten met de concurrentie. Van kort na de start ging hij er vandoor, haalde de 1 minuut voor ons gestarte A-renners in en maakte daar in de kopgroep nog het mooie weer. Blijkbaar maakt zo’n verschrikkelijke val zoveel kracht en adrenaline vrij dat er geen houden meer aan is. Zou dit het ideale recept zijn om overwinningen te boeken? Of is er meer aan de hand? Wie zal het zeggen.

De commentaren in de wandelgangen laten niet veel aan de verbeelding over, er wordt openlijk over ‘onregelmatigheden’ gesproken. Gevaarlijk maar niet onlogisch. Ook hier geldt het cliché dat niemand schuldig is vooraleer er bewijs is van het tegendeel. Maar hoe kan er bewijs geleverd worden zonder afdoende controles?

Een goed gevoel in de benen tijdens de opwarming kon de angst voor het aartsgevaarlijke parcours niet opzij dringen. De gedachte aan de valpartij van gisteren spookte nog door het hoofd. Ik was dan ook een bevoorrechte getuige geweest.

Ook de officiëlen hadden oog voor de graad van gevaarlijkheid van dit parcours want zij beslisten tot 1 verkenningsronde achter de wagen …..

En wat gebeurt er tijdens de eerste ronde van de wedstrijd. Inderdaad, een valpartij, veroorzaakt door geweldige onvoorzichtigheid van een renner wiens stuurmanskunst zelden eerder vertoond werd (tenzij door een gepensioneerde chauffeur, mèt pet en 5 kentekens op de nummerplaat op een mooie zaterdagmiddag op weg naar de Colruyt).

Bij mij zonk de moed nog meer in de schoenen en het werd me snel duidelijk dat het zaak was om vooraan of alleen ergens tussenin te gaan koersen.

Aangezien het zaakje vooraan al mooi geregeld was, bleef alleen de mogelijkheid over om tussenin te gaan ‘hangen’. Met deze mooie maar tot mislukken gedoemde poging werd weer een ‘beste persoonlijke jaarprestatie’ bereikt wat behaalde hartslag betreft. De 197 bpm werd vlot gehaald. En dan besef je snel wat je te wachten staat als er zich niet vlug enige hulp van andere renners aanbiedt. Alleen een zuurstofmasker kan dan nog redding brengen.

Aangezien dit artikel niet onmiddellijk ter beschikking was, lag mijn lot in de handen van mijn concurrenten. Maar zij bleven redelijk samen en het gat werd na een 10-tal km gedicht. En mijn keel was ongeveer hetzelfde lot beschoren; tamelijk dicht.

Niet verbazend bij 29 °C. Volgers van deze site weten ondertussen dat koersen bij zulke temperaturen geen specialiteit is van zowel senior als junior Deno.

Wat te vrezen was, gebeurde ook. Het zuurstofpeil in de benen had de rode alarmstreep bereikt en het aanklampen kon beginnen.

Telkens de groep van een tiental man stilviel kon ik weer aansluiten. Tot de volgende versnelling. En dan breekt de veer toch een keertje. Alle kracht verdween als sneeuw voor de zon.

Met een zere onderrug, geweldig vermoeide benen en volledig uitgeput was ik eigenlijk heel gelukkig dat ik de laatste ronde niet meer moest volmaken. Ik werd uit mijn lijden verlost. Aan opgeven heb ik echter geen moment gedacht, dan nog liever van de pijn en ontgoocheling van mijn fiets vallen.

Maar is het dat wel allemaal waard? Als ik zie wat er rondom mij gebeurt en analyseer op welk niveau anderen koersen, stel ik mij serieuze vragen.

Maar wie ben ik?

En hoe ik me voel na zo’n weekend?

Op dit ogenblik redelijk gebroken en uitgeput. Ik kan jullie vertellen dat er deze week niet erg veel aan de fiets geraakt zal worden. Tenzij om hem op de auto te hangen en op vakantie te vertrekken.

Hopelijk vind ik daar nog een beetje moed om af en toe de voorziene trainingen van Koen uit te breiden met een extra aantal kilometers.

Ik hou jullie op de hoogte.

Van aan het zuurstofmasker groet ik jullie,

Tot binnenkort.

23-06-2008 om 14:44 geschreven door Koen en Gert  

Iemand afgelopen maandag TerZake op Canvas gezien?

Waar ging het deze keer over? Je kan het zo gek niet bedenken of een simpele Belgische geest wil het zelfs onvervalst in uitvoering brengen. Het nieuwste artikel uit de afdeling “zot zijn doet niet zeer” is een corridor, een doorgang voor Walen om naar Vlaanderen te komen en omgekeerd. Alhoewel, omgekeerd is nog niet zeker, daar zal nog over gepalaverd moeten worden. Een corridor, een gang van 2,5 km breed en 3,5 km lang op het grondgebied van Sint-Genesius-Rode-Saint-Genèse. In plaats van Vlaams zou dit dan Brussels grondgebied worden.

Wat kan er allemaal gebeuren als een Waal en een Vlaming mekaar in de gang tegen komen? Blijft het bij een ‘bonjour’ of ‘goeiedag’ of komen er dreigementen bij te pas? Wordt het een tweede uitgave van ‘skild en friend’? En wat als er meerdere personen de doorgang willen nemen? Bijvoorbeeld rond 8 uur ’s morgens? Files in de corridor?

Of wordt er uiteindelijk een numerus clausus voor Vlamingen en Walen ingevoerd, een vorm van stop op de productie van de soort om alzo aan een gelijk aantal van elke soort te komen?

Stel je voor: Vandaag in het journaal op Eén: vanaf morgen, 1 september wordt de numerus clausus voor de Belgische voortplanting tijdelijk weer ingevoerd. Dit wil zeggen dat u vanaf morgen op uw tellen moet passen alvorens uw zaad in het bakje te doen. Zorg ervoor dat u met uw buren en andere inwoners van de straat niet over de vastgestelde limiet gaat. De vastgelegde aantallen Vlamingen (of Walen) mogen niet overschreden worden. Deze maatregel is geldig tot de volgende federale verkiezingen. Dit was Goedele Wachters voor het journaal vanuit de Wetstraat.

Om terug bij de zaak te komen, de corridor is misschien nog niet zo’n slecht idee. Het kan maar een bijkomende attractie betekenen in Belgenland. Stel je eens voor hoeveel volk uit het buitenland hier zou naar komen kijken! De bekendste gang van België. Een voltreffer voor het toerisme rond Brussel. En tewerkstelling! De 200.000 nieuwe jobs van Verhofstad halen, wordt een makkie.

Maar hoe krijgen al die toeristen zicht op “de gang”? Wordt hij doorzichtig gemaakt? Komen er kijkgaten? Stopplaatsen langs de gang waar toeristen uit de wagen kunnen stappen om foto’s te nemen? Hier en daar een brug van waarop de toerist een bovenaanzicht heeft op het doorgaand verkeer? Het gewriemel van Vlamingen en Walen die elk op hun beurt maar nog het liefst allemaal tegelijk van de ene naar de andere kant gaan om naar hun favoriete plekje te gaan.

Er is nog werk aan de winkel, zoveel is duidelijk. Want het volledig concept moet nog eens stevig doordacht worden. Hier mag niks verkeerd gaan. Maar de eerste stappen zijn gezet, de funderingen zijn gelegd. Nu nog het idee verder uitwerken en laat de werken maar starten.

Als alles tenminste tijdig door alle commissies geraakt, als vergunningen in orde komen, … Maar waar moet dit dan aangevraagd worden? In Vlaanderen, Wallonië of toch Brussel? En zijn onze Duitstalige vrienden hiermee wel aan hun trekken gekomen? Of willen zij ook hun gang? En waar moet die dan nog komen?

De op één na grootste clownsfamilie (de grootste en bekendste is de familie Pfaff), de Planckaerts, overigens afkomstig uit Oost-Vlaanderen maar momenteel residerend in de hutten op de hellingen rond Rochefort (tiens, langs welke gang zijn die daar terecht gekomen?) hadden het al langer in de gaten en maakten er jaren geleden al een lied over. En nu weten we ook dat zij toen al weet hadden over “de corridor”: wij zijn goed bezig, ook al zeggen ze van niet.

17-06-2008 om 20:20 geschreven door Koen en Gert  

12-06-2008 om 11:51 geschreven door Koen en Gert  

BECA BOUW bvba




Adres:       Kesseldallaan, 89 bus 203 - Kessel-Lo

Telefoon:   016/48.24.74

Telefax:     016/48.24.74

GSM:        0495/77.05.57  of  0497/41.40.05

E-mail:      info@beca-bouw.be

11-06-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

Ha, de wereld van de jet-set. Waarvan blijkbaar ook de wielerwereld deel uitmaakt. Tommeke Boonen en co zijn altijd goed voor enkele mooie koppen in de kranten. Verhalen als deze van de laatste dagen, ze zijn van alle tijden. Wat er ook van aan zal blijken te zijn, ik vind het jammer dat sommigen er alles aan proberen te doen om hun carrière, soms zelfs hun leven op het spel zetten door domme dingen uit te halen. Je kan er met je verstand gewoon niet bij.

Wij moeten het doen met minder, véél minder. Minder tijd om ons met zulke zaken in te laten, minder geld om eraan te spenderen en vooral …. véél minder talent om zo’n mooie carrière uit te bouwen, om van je hobby je beroep te maken.

Het was weer een druk en zwaar weekend. Niettegenstaande ik wist dat er zondag een zware, zoniet de zwaarste koers van het seizoen op het programma stond, had ik de geweldige ingeving om er toch nog een 2^e wedstrijd bij te nemen.

Dus, op zaterdag, een korte verplaatsing naar Limelette (Wavre). Een grijze hemel, miezerige regen, nat en killig maar toch niet te koud … eigenlijk ideaal om te koersen. Maar het parcours kwam er hierdoor levensgevaarlijk bij te liggen.

Een klim van +/- 1,5 km aan 4% in een woonwijk werd gevolgd door een haakse bocht op kassei. Natte kasseien ….. dan zijn glijden en vallen niet veraf.

Hierop volgde een afdaling van een 2-tal km op een smal wegje, met 4 haakse bochten en vol modder en kiezels, een gevolg van werken in de omgeving.

Een vlak stuk van enkele honderden meter gold als aanloop naar de aankomst.

De gevolgen lieten niet lang op zich wachten. Bij de A’s vonden sommigen het blijkbaar veiliger om de afdaling gedeeltelijk op hun buik te maken. Ook bij ons zorgden de kasseitjes voor een paar slachtoffers, al bij al zonder verregaande gevolgen.

Ikzelf voelde me goed, het zware parcours leek ik goed te verteren. Uiteraard, naar voorbeeld van vorige koersen kon ik niet mee toen enkele sterkeren de sprong waagden naar de vroeger gestarte A-renners. Maar eens mijn 2^e adem gevonden, kwam ik er naar goeie gewoonte door en kon enkele keren forcing voeren. Bedoeling was om ofwel alleen weg te geraken ofwel een klein groepje mee te krijgen. De aanloop naar de (eventuele) sprint was te gevaarlijk en te kort om er op te rekenen om concurrenten voorbij te steken tijdens de sprint zelf. Na enkele keren tot op de bodem te gaan lukte het mij om met 7 concurrenten weg te rijden. We mochten rijden voor de 6^e plaats. Het toeval wou dat we de laatste ronde samenvielen met 4 A-renners. Nog meer toeval, uiteraard mag ik dit ook mezelf aanrekenen, wou dat ik me de laatste honderden meters liet vastzetten tussen deze A’s …. Een slechte sprintvoorbereiding en alle kansen weg op een mooie ereplaats.

Het was al een tijdje geleden dat de fiets nog kennis gemaakt had met de voortuin van de omwonenden maar zaterdag was het een blij weerzien. En er nog een hoop vloeken en verwensingen bovenop. Deze druilerige dag maar met een redelijk sterke koers werd afgesloten met een teleurstellende 11^e plaats.

Een zondagmiddag in Flémalle. De zon was op de afspraak, de benen waren op het eerste gevoel redelijk gerecupereerd en dus was de hoop gewettigd om voor de tweede dag op rij een goeie wedstrijd te rijden. Het parcours was niet echt mijn ding maar op een goeie dag weet je maar nooit.

Zoals al aangehaald, was deze omloop één van de zwaarste uit het circuit. Een lange afdaling maar ook en vooral een klim van bijna 3 km aan gemiddeld 6 à 7%. Lang uitgerokken, ietwat steiler in de haarspeldbochten (5 stuks, jawel !) en dus was het op voorhand geweten dat dit puur klimwerk zou worden en dat de lijken redelijk snel overboord gegooid zouden worden.

Voor mij was het zaak om zolang mogelijk aan te klampen en te bidden voor een stel niet-tegenspruttelden spieren. In het begin lukte dit nog wel maar het duurde niet echt lang of het rode alarmlampje begon onheilspellend te flikkeren. Gevolgd door het begin van een hongergevoel moest ik het toch een paar rondjes kalmer aan doen. Genoeg om de rol te lossen en me bij elke beklimming af te vragen wat ik daar eigenlijk weer kwam doen. Die vraag speelde nog meer op elke keer dat ik onze ket tegen kwam. Die had zich lekker in het zonnetje genesteld met z’n strandstoel en de koelbox naast zich …..

Hij kon nog net bij elke passage zachtjes roepen; ‘Allé papa’. Hij moest zich zelfs zijn stem nog niet te fel verheffen want aan de snelheid dat ik hem op dat punt passseerde, zou ik hem zelfs kunnen horen ademen …..

2 dagen na mekaar koersen is inderdaad minder erg dan 2 keer in 3 dagen. Maar als er dan zulke parcours op jou liggen te wachten …..

Enfin, een 35^e plaats op 45 was dus mijn deel. Evenals het lome, lusteloze en redelijk vermoeide gevoel op maandag. Een lichte massage deed deugd, een sessie met de chi-machine eveneens. Vandaag, dinsdag is de hartslag met moeite omhoog te krijgen maar er staat nog training van een 2-tal op het programma, af te ronden met een sausje van anderhalf uur brommertje spelen voor onze smalle.

Volgende week pas ik voor het Belgisch kampioenschap. Afspraak binnen 2 weken voor weer een rijkgevuld koersweekeinde.

08-06-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

Kardinaal Daneels moest het in zijn laatste interview met Humo toch nog eens zeggen: "Lijden wordt uit ons leven gebannen, wat niet gezond is." Lijden is dus gezond!

Het is niet de eerste domme c.q. controversiële uitspraak van een kerkleider (eveneens sekteleider, want waarom zou de katholieke kerk en zijn volgelingen boven andere zogenaamde sektes staan?). Want wat zouden de mensen in honger- en oorlogsgebieden hierover denken? Hier lijkt 'lijden' nochtans niet erg gezond…..

Het moet ook een beetje lijden, zowel fysiek als mentaal geweest zijn voor onze vriend Karel tijdens de halve triathlon van Leuven, afgelopen zondag. Een goeie voorbereiding werd bekroond met een sterke prestatie in het zwemmen en fietsen. Jammer genoeg werd de wedstrijd na een paar meter lopen abrupt afgebroken. Jammer ook dat dit moest gebeuren bij een wedstrijd voor eigen volk. Het hing wel al in de lucht maar de hoop dat het toch nog goed gaat blijft wel leven. De oorzaak van de miserie is ondertussen gevonden; een botscan bracht een stressfractuur aan het licht. Het goeie nieuws is dat er nu aan de oorzaak een gevolg kan gebreid worden. Een paar maanden alle loopactiviteiten stoppen, andere trainingen inlassen en zo de conditie op peil houden en na de revalidatie weer vollen bak gaan om misschien nog een mooi seizoenseinde te realiseren. Succes, Karel!

Zelf mocht ik, samen met mijn gelegenheidsheidsverzorger, onze smalle ket, de verplaatsing maken naar Baelen sur Vesdre. Een prachtig parcours, golvend maar ook met een lang vlak stuk op mooie grote wegen. En met goeie benen.

Er waren 6 ronden af te leggen. De ganse tijd lukte het mij om attent in het midden van het peloton door te brengen en zo krachten te sparen.

Doordat het redelijk warm weer was, er toch naar boven moest gereden worden met liefst zo weinig mogelijk kilo’s èn het feit dat er toch een ‘verzorger’ klaar stond om een drinkbus aan te geven, nam ik het vertrek met maar één enkele drinkbus. Een misrekening, zo bleek. Want wat volgde was weer een typisch Deno-moment.

In de 3^e ronde liet ik me bij het begin van de langste helling afzakken omdat het aannemen van drinken in het midden van het peloton redelijk gevaarlijk is (er was al een incident geweest door een gevallen drinkbus). Toen ik onmiddellijk daarna weer opschoof kreeg ik in het ootje dat er een kleine breuk was ontstaan aan de top; 9 renners weg met daarbij ….. een ploegmaat. Goed nieuws voor de ploeg, minder goed voor mezelf. Daar zat ik dan met goeie benen maar stevig in de tang. Het enige overblijvende alternatief was om het later alleen, eventueel met een paar concurrenten te proberen. Maar dit bleek niet mogelijk. De enkele pogingen liepen mis, er was altijd wel iemand die het peloton samen hield. Game over dus.

De laatste kilometers lukte het nog wel aan 2 renners om weg te raken maar ons peloton der geklopten mocht sprinten voor de 12^e plek.

Op brede banen mogen koersen heeft als nadeel dat er in de voorbereiding van de sprint langs alle kanten geprobeerd wordt om voorbij te komen: voetpaden, gootjes, … alle mogelijkheden worden benut. Toen ik begreep dat één van mijn beproefde uitvallen in de laatste kilometer er deze keer niet inzat en nadat ik al een keer uit een wiel gekwakt was, was mijn besluit snel genomen. Geen risico’s meer en uitrijden in het zog van mijn voorgangers. Het resultaat was een schamelijke 30^e plaats. Maar de eer van de ploeg werd gered door de 4^e plaats van ploegmaat Johan. Proficiat!

Afspraak volgende week in Cahottes voor wat één van de zwaarste koersen van het jaar zal worden.

03-06-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

Zaterdag – wedstrijd voor Gert te Werm-Hoeselt

Een 2^e organisatie dit jaar op dit parcours maar met het verschil dat er na de enige helling nog een slepend stuk aan vastgeknoopt werd, gevolgd door een lange afdaling.

De helling ligt mij in principe wel. Deze is een 250 m lang en niet al te steil. De vraag die ik me stelde vóór de start was of de benen genoeg gerecupereerd waren van een redelijk intensieve trainingsweek. Komt daarbij dat de wedstrijd gereden werd op een zaterdag en dat heeft als gevolg dat de recuperatie van de werkweek (en het vroege opstaan) nog met een dag ingekort wordt.

Het antwoord was snel geweten: het zou deze keer niet mijn dagje worden. Het goeie gevoel kwam er nooit en ik moest alle moeite van de wereld doen om niet af te haken. En dan begint het gevreesde filmpje zich weer in het hoofd af te spelen: wat doe ik hier, waarom doe ik er zoveel voor zonder resultaat, moet dit afzien ècht weer doorgemaakt worden, ….? De reden was nochtans niet ver te zoeken. Een intensieve week wordt bij mij, met mijn huidige fysieke toestand niet goed verteerd. Ik kan alleen maar hopen dat de trainingen effect hebben tegen volgend weekend.

Het was dus de ganse wedstrijd aanklampen maar toch werd het de laatste 15 km iets beter. Ik probeerde dan maar eens de achtervolging op de koplopers in te zetten maar moest snel gas terugnemen. Een volgende 'cartouche' om het later nog eens te proberen was er niet meer. Op een gegeven ogenblik was ik blij dat Gerry, een ploegmaat voor wie het bij de A's iets te snel ging mij een handje kon helpen met een gaatje dicht te rijden. Anders had ik ook het peloton moeten laten gaan.
Uiteindelijk werd ik nog 5e in de sprint van het peloton maar dit leverde maar een 23e plaats op 39 vertrekkers op. Weer te weinig.
De bloedresultaten die ik in de loop van de week ontving tonen aan dat er nog altijd tekorten bestaan die het onmogelijk maken om topresultaten neer te zetten. De weerstand is niet helemaal wat het moet zijn, het recuperatievermogen laat te wensen over en dan zwijgen we nog over het opbouwen (en houden) van kracht. We proberen er alles aan te doen om alle tekorten op een zo natuurlijk mogelijke wijze van de baan te ruimen. Maar het wordt nu toch weer stilaan om moedeloos van te worden.

Als er echt naar ‘ongeoorloofde’ middelen moet gegrepen worden, gewoon maar om een zo normaal mogelijk leven mogelijk te maken, dan moet er toch eens serieus over de verdere ‘wielercarrière’ nagedacht worden. Koersen om de hoop te vullen is echt niet aan mij besteed. Rijden ‘voor het plezier’ is voor mij geen instelling.

Maar zover is het nog niet. In afwachting vind je hiernaast de volledige kalender van Koen en mezelf voor het vervolg van dit seizoen. Hopelijk komen we jullie nog wel eens tegen op één van deze wedstrijden.

Zondag – wedstrijd voor Koen te Cheratte

Voor deze koers hebben we een redelijke afstand afgelegd met de auto. Er bestaan nog andere verplaatsingen maar deze is de verste voor Koen. Cheratte ligt even voorbij en iets noordelijker van Luik. Mooie streek, prachtige omgeving maar …. hier moet gekoerst worden. Geen toerisme voor ons.

Koen had de vorige dagen al aangegeven dat de benen goed aanvoelden en we mochten dus hopen. Als de start en de eerste kilometers nu nog aan een redelijk ritme gereden zouden worden dan zou het wel meevallen.

Helaas ….. er werd bij de start alweer zo’n hoog tempo opgelegd dat de groep al snel in 3 stukken brak. Een kopgroep, achtervolgers en een paar enkelingen voor wie het al snel te snel ging. Koen bevond zich achteraan het groepje achtervolgers (zowat in de positie waar hij z’n papa altijd ziet zitten …) Ene Robin Bleus, nota bene een jongeling die de voorbij 2 jaar bij elke wedstrijd slechts enkele plaatsen voor Koen eindigde, maakte het mooie weer bij de koplopers en legde zo’n snelheid op dat hij er alleen vandoor raakte. Hier was echt helemaal niks tegen te doen. Na de 24 km wedstrijd had hij bijna het ganse peloton gedubbeld (op 200 m na). Méér dan 3 minuten sneller dan de rest.

Zo bekeken is er voor Koen nog hoop. Als die groeispurt nu maar eens ingezet werd …

Door de hoge snelheid lag het in de lijn van de verwachtingen dat onze kleine Coppi de rol zou lossen. Ondanks de goeie benen en de gulle aanmoedigingen van een aantal trouwe supporters (zelfs voor zo'n verre verplaatsing!) ging het toch nog te snel. Hij reed weer bijna 8 ronden van de 12 alleen of een tijdje met een concurrent of in het spoor van het hem dubbelende pelotonnetje.

Het uiteindelijke resultaat van deze daguitstap was weer een ontgoocheling rijker. Hij blijft met aandoenlijke verbetenheid z’n mannetje staan maar mooie uitslagen rijden is een ander paar mouwen. Zondag werd hij 23e van 26 deelnemers.

Voor Koen was het de laatste wedstrijd voor de zomervakantie, in juni staan er naar goeie gewoonte (examentijd) geen wedstrijden op het programma. Hij rijdt op 28 juni zijn volgende wedstrijd op de piste.

Ondertussen blijven we de conditie onderhouden en zullen we ons binnenkort in het hopelijk zonnige zuiden kunnen ontwikkelen in het lichte klimwerk (zonder overdrijven!). Verandering van omgeving, van trainingsparcours en even weg van de wedstrijddruk.

27-05-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert