N.a.v. reacties in Dialoog na het verlies van de Rode Duivels tegen Duitsland.
1) Eigen reactie (volledige versie).
2) Reacties in Dialoog (HLN) van donderdag 13 oktober 2011 : Zie bijlage (scan) onderaan.
3) Eigen reactie zoals gepubliceerd in Dialoog van vrijdag 14 oktober.
1) Eigen reactie :
Met vreugde constateer ik dat Dialoog de reactie van lezer Cl. Vandemeulebroecke uit Oudenaarde bovenaan heeft geplaatst. Een positieve noot mag hier beslist in de verf worden gezet. De criticasters van dienst zouden wel eens mogen beseffen dat zelfs een B-elftal van Duitsland (wat zeker niet het geval was als je de namen van de spelers eens doorneemt) de beste ploegen van de wereld kan verslaan ... de wereldkampioen en andere grootheden in het internationale voetbal als Brazilië, Argentinië, Nederland en Engeland. Blijkbaar wensen ze daar niet stil bij te staan en geven ze er de voorkeur aan zich te wentelen in hun eeuwige afbrekende kritieken. Het wordt alweer duidelijk dat dit laatste een nationale sport is waarin we steevast een gouden medaille behalen. De "PC-atleten" zijn a.h.w. onverbeterlijk in hun analyses en geen trainer, die echt op het terrein staat, die betere kennis van zaken heeft dan zij. "Hoezo, goed gespeeld", luidt het bij een lezer. Waarom niet eens stellen : "We hebben een team waar verder kan aan gebouwd worden" ? De bewijzen daarvan zijn aanwezig, gezien een niet gering aantal Rode Duivels voor gerenomeerde Europese ploegen uitkomt. Bovendien spelen de Duitsers niet met een handrem op, zoals iemand oppert in Dialoog. De Mannschaft heeft altijd op elk toernooi op dezelfde nuchtere, koelbloedige manier gespeeld. Het is hun handelsmerk en dat heeft o.a. Engeland op het WK van 2O1O aan den lijve ondervonden. Waarom niet eens wat meer opbouwende kritiek geven ? Zou dat in de huidige situatie niet volkomen terecht zijn ? Ja, de Belgen hebben gemorst met de punten, en het had inderdaad allemaal anders kunnen uitdraaien als ... als ... Maar dat is nu eenmaal sport. Winnen en verliezen ... het ligt soms heel dicht bij elkaar. Wens hier te eindigen met "Always look at the bright side of life". We hebben met dit team ongetwijfeld een "bright side". Een beetje positief denken in het leven kan toch geen kwaad ... en alsmaar afbreken, dat kan het kleinste kind !
Lezersbrief n.a.v. artikel "Weer worden zoals vroeger" (HLN van donderdag 29 september 2011)
Olivier Deschacht is nu eenmaal één van die topsporters in ons land die geen voetje verkeerd mag zetten zonder dat criticasters klaarstaan om de verdediger met de grond gelijk te maken. Zelfs een bepaalde categorie Anderlechtsupporters deinst er niet voor terug zich minachtend te uiten over de Oost-Vlaamse voetballer. Afbrekende kritiek ... het kleinste kind kan het ! Natuurlijk mag kritiek gegeven worden op prestaties, maar daarom hoeft de persoon niet gekraakt te worden. "Noten kraak je, mensen niet !", zegt het spreekwoord. Bovendien kunnen de meeste topsporters op een bepaald moment ook wel eens de hand in eigen boezem steken. Nobody's perfect ! Maar de dag van vandaag mag een mens geen steekje meer laten vallen, of hij wordt de grond ingeboord. En dat geldt zeker niet alleen in de topsport.
Over Olivier Deschacht wil ik hier toch even op het volgende wijzen : Geen enkele, maar dan ook geen énkele speler in onze nationale competitie werd zoveel seizoenen, zoveel speeldagen als verdediger opgesteld in een ploeg die toch elk jaar meedingt in het titeldebat en al meermaals de landstitel heeft behaald. Bovendien komt de club ook op Europees niveau aan bod. Het zou allesbehalve fair zijn tegenover de speler zijn aandeel in de resultaten van paarswit te minimaliseren. Wie nog dergelijke spelers kent mag mij een lijstje met de namen bezorgen ! We hebben het over een profvoetballer die respect verdient, en dat moet je los kunnen zien van het karakter van de persoon, een ongelukkige uitlating, ... , of wat dan ook. Het lijkt vandaag trendy te zijn topsporters direct te "pakken" op elk woord, eender welke spontane reactie (vooral de negatieve), een gelaatsuitdrukking of gebaar van ontgoocheling of woede ... het wordt allemaal breed uitgesmeerd in de pers. Dat is ideaal voer voor diegenen die "leven" van afbrekende kritiek, zoals we het op heel wat online nieuwssites geregeld meemaken. Grof en tactloos word je als het ware "fijngemalen" door would-be sportliefhebbers die het allemaal beter weten en zelfs je privéleven naar hun goeddunken ontrafelen - "PC-atleten" noem ik ze.
Misschien nog even dit : Als een voorspeler een rotmatch speelt, maar de winning goal kan scoren voor zijn team, dan wordt hij op de handen gedragen. Als daarentegen een verdediger of een doelman faalt, dan wordt hij meestal alom verguisd en worden de kleinste foutjes gegarandeerd uitvergroot.
Maar een topsporter moet kunnen terugvechten. De uitspraak van Olivier Deschacht "Weer worden zoals VOOR de blessure" getuigt van een speler die over de nodige zelfkritiek beschikt en de wilskracht heeft om er terug te staan ... vroeg of laat. Het voetbalseizoen is lang en de club zal zeker nog op de diensten van zijn langst spelende verdediger beroep moeten doen.
Voor de criticasters wil ik hier eindigen met de woorden : "NOBODY'S PERFECT" !
Zaterdag 24 september bracht ons de 24'ste editie van "De dag van de klant". Winkels, warenhuizen, ... , zo goed als allemaal bieden ze hun klanten een kleine attentie aan. Ongetwijfeld een mooi initiatief. UNIZO verwoordt het als volgt : "Wat zou uw buurt zijn zonder ondernemers? En wat zouden ondernemers, van klein tot groot, doen zonder klanten?" Met dit initiatief willen ze de stuwende kracht van de ondernemer in de verf zetten, en hoe kan je dat beter doen dan met een bedankje naar de klant toe.
Omwille van familiale omstandigheden doe ik de laatste tijd meestal de boodschappen. Wat me nu in het bijzonder opvalt is de houding van bepaalde klanten in winkels en vooral in warenhuizen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik bewondering gekregen heb voor het engelengeduld van diegenen die de klanten moeten bedienen.
Toen ik zaterdagmorgen aan de kassa van een warenhuis mijn beurt afwachtte, stond voor mij een ouder koppel. De man vroeg naar een artikel dat hij alleen aan de kassa kon verkrijgen, maar moest, tot zijn grote ergernis, enkele meter terug om desbetreffende artikeltje uit een rekje te kunnen nemen. Zonder de mensen, die achter hem geduldig stonden te wachten een blik te gunnen, laat staan een verontschuldigingske te uiten, greep hij norsweg het artikel (batterijtjes) en vroeg, na zich weer een weg naar de kassa te hebben gebaand, hoeveel stuks het pakje bevatte. Het aantal was nochtans heel duidelijk te zien. Betalen en weg waren ze. Het vriendelijke dankwoordje van de kassierster negeerden ze compleet. Zelf heb ik de kassierster in kwestie enkele ogenblikken later een fijn weekend toegewenst, waardoor meteen "het zonnetje van de glimlach" opnieuw op haar gelaat tevoorschijn kwam. Dat geeft een mens toch een beter gevoel, niet !
Wel, daarom zou ik voorstellen dat er eens een "Dag van de kassier(ster)" wordt georganiseerd. Als je ziet waar die mensen allemaal rekening moeten mee houden, terwijl, zeker op zaterdagen en voor feestdagen, een rij veelal ongeduldige klanten staat te wachten ... je zou voor minder een punthoofd krijgen ! Kortingbons, klantenkaarten, prijzen die via microfoon moeten opgevraagd worden, geconfronteerd worden met een verzuurd koppel zoals hierboven, ..., en je uiterste best doen om in alle omstandigheden beleefd te blijven. De klant is immers koning ... en sommige klanten verwachten dat voor hen in elke zaak de rode loper wordt uitgerold.
Een "Dag voor de kassier(ster)", dat mag er zeker en vast komen, een dag waarop zij met een bloemetje of een ander cadeautje van de zaakvoerder worden bedacht ... of een attentietje krijgen van de klant ... al was het maar een vriendelijk woord, "een prettige dag" of "een fijn weekend gewenst". Meer moet dat niet zijn, maar het maakt een wereld van verschil !
Lezersbrief (Dialoog HLN van vrijdag 16 september) :
Eindelijk een akkoord over het 'grootste' struikelblok dat zovele andere voorstellen direct in de kiem smoorde, dat zoveel belangrijker werk verhinderde. Ik zou zeggen : "Aan het werk nu, alstublieft, en zo rap mogelijk!" Er zijn genoeg nijpender problemen op te lossen in ons land. En de ontevredenen, die zullen sowieso altijd ontevreden zijn en/of eeuwig blijven dwarsliggen, want dat is hun bestaansreden. Van compromissen hebben ze geen kaas gegeten, dus laat ze maar brullen. Zelf verantwoordelijkheid nemen is niet hun ding. Hun doel is alleen destructief, namelijk de splitsing van een land, amper een zakdoek groot, met alle nare gevolgen vandien voor iedereen. *****
1) Artikel uit HLN.BE : "Christelijke blogger ziet in Pukkelpopdrama straf van God". 2) Artikel uit de krant : "Tragedie is geen toeval, met al die duivelse muziek". 3) Lezersbrief : Volledige versie. 4) Lezersbrieven in Dialoog van HLN van woensdag 24 augustus.
In de krant van maandag maken we kennis met enkele uitspraken van de Nederlandse predikant Bert Dorenbos. De man stelt onomwonden dat de tragedie op Pukkelpop een "signaal" van God is. Drugs, pop, liederlijkheid en criminaliteit zijn verweven met de hele popcultuur. Dat zijn de verwoestende invloeden waarmee schoon schip dient gemaakt te worden.
Eén vraagje heb ik voor de "nobele" predikant. Ik zou hem op de man af willen vragen waarom het zo lang geduurd heeft eer een signaal van God gekomen is om te wijzen op de malafide daden van de vele hoge en lage geestelijken, die jarenlang kinderen seksueel hebben misbruikt. Dat signaal heeft in elk geval heel lang op zich laten wachten, niet ? En als er dan al een "signaaltje" geweest is om de daders te veroordelen, dan is het wel een heel flauw, nauwelijks hoorbaar teken geweest. Het instituut Kerk luistert in elk geval onvoldoende naar "signalen", want de daders van seksueel misbruik blijven beschermd worden tot Sint-Juttemis.
Kan de "eerbiedwaardige" man een antwoord geven op deze prangende vraag ... zonder de traditionele "pauselijke omwegen" ?
-grotendeels opgenomen in Dialoog van vrijdag 19 augustus 2011. -Hieronder de volledige versie. -Onderaan : Artikel uit HLN : "Vangheluwe blijft allicht bisschop". SCAN.
Alles wijst erop dat bisschop Vangheluwe zijn bisschopstitel zal mogen behouden, aldus professor Kerkelijk Recht Rik Torfs in de krant van donderdag. Moet een mens (al dan niet gelovig) daar nu ernstig bij blijven of in een lach schieten ? Nee, voor dat laatste is alles wat gedurende vele decennia kon en mocht gebeuren véél te intriest. Zielig en mateloos arrogant hoe de Kerk zelfs geen moeite doet om zich te herstellen van de talrijke schandalen van seksueel misbruik van kinderen door geestelijken. En van al die misbruiken hebben we maar het topje van een ijsberg gezien. Hadden we van Rome iets anders verwacht ?
Het instituut heeft zelden blijk gegeven van enige soepelheid en heeft steeds zijn malafide onderdanen, die mensenlevens psychisch en fysisch hebben verwoest, in bescherming genomen. De aartsbisschop van Wenen, Herman Groër, die zich schuldig gemaakt had aan seksueel misbruik, werd weliswaar gedwongen Oostenrijk te verlaten, maar mocht zich "propertjes" terugtrekken in een klooster. "Hoge geestelijken worden doorgaans een beetje gespaard", stelt Rik Torfs. Excuseer !? ALLE geestelijken die zich aan kinderen hebben vergrepen werden gespaard, naar een afgelegen parochie of naar het buitenland versast. Alleen wanneer sprake was van ernstige fysieke letsels bij het kind EN klacht werd ingediend door ouders en bvb een arts, dan werd een geestelijke destijds vervolgd en werd een vonnis uitgesproken ... als je het een vonnis kon noemen (Zie Verhalen, opgetekend door Gaston Bontinck : "De rekbare punten van broeder X" - vreselijke feiten, die zich in 1954 in een Oost-Vlaams internaat hebben afgespeeld, een gruwelijk verhaal dat ik als eerste in mijn blog heb opgenomen - Archief : 22.09.2010).
Zelfs "vrome parochianen", die zich schuldig gemaakt hebben aan het misbruiken van héél jonge kinderen, werden door de geestelijkheid beschermd. Toen mijn vader, die in de jaren '60 heel wat onderzoeken diende te doen naar seksueel misbruik van minderjarigen, een "notoir" pedofiel (een "vrome parochiaan" !?) had overgebracht naar Dendermonde, werd hij op straat door een "lid van de kerkfabriek" aangesproken met de duidelijke boodschap : "Ik zal alles doen wat ik kan om meneer ... naar huis te krijgen. Meneer de deken heeft me verzekerd dat het wel zou lukken". Vader hechtte daar weinig belang aan omdat de feiten ernstig genoeg waren. De man werd betrapt bij het misbruiken van een 9 en 11-jarig meisje, en had bovendien bekend meerdere dergelijke feiten gepleegd te hebben in de omgeving van ... Tien dagen later liep de man terug vrij rond in de gemeente (cfr. Verhaal 5 : "Kindervriend" wordt beschermd - Archief : 04.12.2010).
"Hoge" of "lage" geestelijken, "vrome kerkgangers", ze werden allemaal gespaard ... en nog niet zo'n heel klein beetje !
Terecht ergeren enkele lezers zich aan hat feit dat CD&V-voorzitter Wouter Beke er op staat dat de onderhandelingen eerst over het communautaire moeten gaan (Jos Olislagers, Hamont, in Dialoog van woensdag 10 augustus). "Beloofd is beloofd", luidt het als een kind dat zijn speeltje niet tijdig krijgt. Verder stelt Arie Mertens, Keerbergen, terecht : "Zij die er nog niet van overtuigd zijn dat persoonlijke principes moeten wijken voor het algemeen belang, spelen een zeer gevaarlijk spel. De geschiedenis zal het uitwijzen". Veel is er niet nodig om ook in onze hoofdstad de boel te doen ontploffen. Sociaal-economische besprekingen zijn dus een dringende noodzaak. Heel leuke inbreng ook van lezer Tom Goffaer uit Koksijde. N.a.v. de oproep van premier Leterme, opdat het parlement vroeger uit vakantie zou komen, stelt hij : "Het tijdperk van de verplaatsing met paard, koets en kar is toch al heel lang voorbij. Op enkele uren tijd kan iedereen ter plaatse zijn. Is er bovendien al niet meer dan genoeg tijd verloren gegaan ?" Lezer Tom G. brengt me op het idee dat het misschien nog niet eens zou misstaan al onze politici-onderhandelaars op een ruime kar te zetten en ze van het ene eind van het land naar het andere uiteinde te laten trekken ... tot er een oplossing uit de "kar" (bus) valt. Vervoer en verzorging van de viervoeter op hun kosten. Onderweg kunnen ze misschien in de regio BHV enkele restaurantjes aandoen (op eigen kosten uiteraard !!!) om te ondervinden hoe "ongelukkig" de bevolking daar wel is en hoe relatief het probleem BHV is in vergelijking met de problemen die de crisis teweegbrengt en met de ellende in de landen en continenten rondom ons. Of ... indien ze een trip met paard en kar niet zouden "overleven" kan misschien de Kusttram ingeschakeld worden. Er is hoe dan ook een periode geweest waarin koning Leopold II zijn eigen koninklijk rijtuig ter beschikking kreeg om hoge gasten te ontvangen. We spreken eind 19'de eeuw. Waarom onze onderhandelaars niet eens op een Kusttram zetten en ze heen en weer laten sporen tussen Knokke en De Panne ... tot er een oplossing uit de "tram" (bus) valt. Met dat verschil dat ze niet de allures moeten aannemen van de tweede koning der Belgen. Een ouwe stoomtram zou eigenlijk moeten voldoen, maar dan houden die de andere reizigers op natuurlijk ... en het openbaar vervoer ligt al zoveel onder vuur de laatste tijd ! Nee, een gewone Kusttram zonder meer, en de gesprekspartners moeten zich dan maar op eigen kosten de nodige lijnkaarten aanschaffen. Bevoorrading : sober, maar krachtig genoeg om verder te onderhandelen. En Albert II ... die mag voor mijn part ook een zitje op de tram toegewezen krijgen ... maar evengoed op eigen kosten. Al die dames en heren hebben genoeg centjes verdiend op de rug van de belastingbetaler. Een "verstervingske" kan er dus wel af indien ze de bevolking, die hun gekrakeel al zo lang grondig beu is, een redelijke oplossing kunnen aanbieden om ons land verder te besturen en de problemen in een logische en verantwoorde volgorde proberen op te lossen.
-N.a.v. artikel in HLN (week van 25-31 juli) - Deels gepubliceerd in Dialoog in de krant van donderdag 4 augustus. -zie bijlage 3-
Als gewezen taalleerkracht heb ik toch enkele bedenkingen bij de voorstellen van de onderwijsminister (artikel "Engels wordt even belangrijk als Frans"). Zoals enkele lezers stellen : "Verandering is niet altijd verbetering". Voor één keer moet ik nu ook Mieke Van Hecke gelijk geven, die terecht wijst op de vele praktische bezwaren tussen droom en daad. In de "Brief van de dag" legt een juf, die nog steeds enthousiast voor de klas staat, de zwakke schakel bloot in het voorstel van de minister. "De les geschiedenis en aardrijkskunde in het Engels of het Frans. Hoe moet dat dan met de zwakkere leerlingen?" Zelfs een middelmatige of begaafde leerling die geen talenknobbel heeft of gewoon minder sterk in talen is, komt op die manier in de problemen ... met vermindering of verlies van motivatie tot gevolg. En wat met een leerkracht die graag en boeiend geschiedenis geeft, maar minder taalgevoel heeft ? Iemand die over de gave beschikt geschiedenis te geven, maar van talen minder kaas gegeten heeft, blijft dus in de kou staan !
Ben wel akkoord met het voorstel Frans en Engels evenwaardig te behandelen in het secundair onderwijs, MAAR niet ten koste van de lesuren Frans. In ons land is een behoorlijke kennis van het Frans nu eenmaal een MUST. Radicale Vlamingen horen dat niet graag, maar dat is nu eenmaal een feit waar je niet omheen kan. Tijdens mijn loopbaan werd de verhouding tussen hat aantal lesuren Frans en Engels een viertal keer (!) gewijzigd. Motiverend is dat niet, noch voor de leerlingen, noch voor de leerkrachten. In het vrije net krijgen de leerlingen in het secundair onderwijs pas een jaar later Engels in vergelijking met hun leeftijdgenoten in het GO. Je kan je voorstellen hoeveel problemen dergelijke situatie kan opleveren bij jongeren die om een of andere reden van net veranderen. Zeker bij leerlingen die niet zo sterk voor talen voor de dag komen.
Ik vraag mij af wanneer er ooit eens een efficiënte beslissing zal genomen worden wat het talenpakket betreft ! Een beslissing die aan iedereen tegemoet komt, maar dan een die de onderwijswereld alweer niet op haar kop zet met voorstellen waarbij heel wat leerlingen én leerkrachten uit de boot vallen.
In het artikel "Duizend treinen op de tocht" (HLN - juli) worden we geconfronteerd met een vloedgolf van besparingsmaatregelen waarop de NMBS ons binnen afzienbare tijd wil "vergasten". Ooit was er een tijd dat we trots konden zijn op onze Belgische spoorwegen, tot op vandaag allicht nog steeds het dichtste net ter wereld. De laatste jaren is de NMBS echter op een totaal ander spoor terechtgekomen. Je kan het bezwaarlijk "het goeie spoor" noemen, want dat zou inhouden dat in eerste instantie de modale treinreiziger, de pendelaar, de student, ... , naar behoren op zijn bestemming kan gebracht worden. Wat dat betreft is men bij de NMBS blijkbaar al een tijdje het spoor bijster. De "teloorgang" van het spoor wordt vandaag duidelijk geïllustreerd door een reeks aangekondigde besparingsmaatregelen. Als die doorgaan, dan zal alweer een flinke hap genomen worden in het aanbod voor de treinreiziger en reduceert de NMBS zichzelf tot een "tweederangsvervoermiddel". Tot 1000 treinen overweegt men te schrappen bij de Belgische spoorwegen. Zou daar één hogesnelheidstrein bijhoren? Allicht niet, want die maken deel uit van ambitieuze projecten die de top de nodige prestige moeten bezorgen. Besparen, dat moet dan maar gebeuren op de rug van de gewone treinreiziger. En die heeft geen boodschap aan hogesnelheidstreinen. We kunnen dat best schitterende initiatieven noemen, maar daarmee verplaatst de reiziger zich niet naar werk of school. Voorts bekijkt de NMBS hoe ze kan schrappen in het nu al krappe personeelsbestand. Een garantie op een betere en efficiënter dienstbetoon is dat absoluut niet. Last but not least zullen alweer een aantal "bemande stopplaatsen" verdwijnen. Maar het wordt pas echt kafkaïaans als duidelijk wordt dat een aantal onlangs voor heel veel geld vernieuwde stations hun loket zullen verliezen. Een schrijnend voorbeeld van incompetentie, gebrek aan enige vorm van coördinatie én van onverschilligheid ten overstaan van het lot van de treinreiziger. Die blijft voor de zoveelste keer letterlijk en figuurlijk in de kou staan. Zomaar eventjes 38 loketten gaan onherroepelijk dicht en worden door automaten vervangen. Nochtans bleek uit een enquête dat de meerderheid van de reizigers er nog altijd de voorkeur aan geeft een ticket aan het loket te kopen. Een automaat kan je bijlange niet alle informatie bezorgen ; kan je bij het minste foutje met het verkeerde biljet opzadelen. Bovendien kan je er donder op zeggen dat de automaten "met de regelmaat van een klok" buiten strijd" (buiten dienst) zijn. Heel wat mensen (ouderen vooral) hebben een grondige hekel aan dit soort apparaten. En van vandalisme in stations, waar elke vorm van controle ontbreekt, daar hebben ze bij de NMBS blijkbaar nog nooit over gehoord. Terecht stelt senator De Padt dat door het verdwijnen van die loketten de wachtrijen in de stations, waar loketten voorhanden zijn, nog langer zullen worden. Dat betekent dat de service er alleen maar afstandelijker door zal worden.
Als ik dat alles als fervent treinreiziger in overweging neem, dan krijg ik heimwee naar "de trein van toen". Die "ouwe bakken" met hun harde houten zitplaatsen ... ze hadden ook wel vertraging, er waren ook mankementen ... en ze stopten aan zoveel meer kleine stationnetjes ... maar ze reden. Ik kan me niet voorstellen dat de vertragingen toendertijd zo frequent waren als vandaag het geval was. Ze reden en brachten de pendelaars van woonplaats naar werk of school, en omgekeerd. Zelfs de treinstellen uit mijn prille jeugd (met die goeie ouwe locomotief) deden het beter dan hun moderne soortgenoten. Ik hoor nog het dichtklappen van de deuren door de treinbegeleider vlak voor het vertreksignaal, de luide roep "Reizigers instappen". Die loodzware deuren met hun specifieke klink, de ramen die met lederen riem dienden geopend en gesloten te worden. Je moest al een ervaren treinreiziger zijn om daar handig mee te kunnen omspringen. Maar die treinen ... ze reden ! En hoe hard die houten zitplaatsen ook waren, de gezelligheid, het sociale contact tussen de reizigers, het maakte een treinreis zoveel aangenamer dan vandaag het geval is.
Nee, de NMBS is echt niet goed bezig en zoekt daar te besparen waar het in feite veel meer zou moeten in investeren.
Lezersbrief : "Voetganger vogelvrij verklaard !" - Brief van de dag in Het Laatste Nieuws van maandag 18juli 2011.
Het is zover. Binnenkort mogen fietsers het rode licht negeren indien ze rechts moeten afslaan. Ten eerste is rood licht een verbodsteken en dat hoort zo te blijven. Leg het maar eens uit aan de allerjongsten, die je voortdurend hebt gewezen op de betekenis van groen en rood licht. Verwarring alom ! Maar ook eender welke voetganger wordt in een situatie gedrongen waarin hij ook bij groen licht gevaar loopt overhoop gereden te worden. De voetganher wordt hier simpelweg vogelvrij verklaard. Die kan bij groen licht best nog eens extra wachten tot de fietsers hun weg hebben kunnen vervolgen. Wachten om een voetganger door te laten zullen die zeker niet doen. Wat met ouderen of mensen die moeilijk te been zijn? Eer zij de kans krijgen over te steken staat het licht voor hen alweer op rood. Bovendien is België geen land om dergelijke maatregel door te voeren, gezien de erbarmelijke siaat van onze fiets-en voetpaden in vergelijking met bijvoorbeeld onze noorderburen. Daarbij ontbreekt bij een groot deel van de fietsers de discipline om rekening te houden met de andere weggebruikers. Maak eens de poef op de som en probeer in een typische fietsstad als Gent een straat over te steken zonder dat een fietser met hoge snelheid voor of achter je voorbijflitst !
Is veiligheid voor ELKE weggebruiker niet primordiaal en zoveel belangrijker dan een beetje sneller op je bestemming te zijn?
Best een leuk en origineel initiatief van wielerfan Steven De Baere om de meest lyrische uitspraken van onze koerscommentatoren op een blog te plaatsen. Valt zeker en vast te pruimen voor de echte wielerliefhebber. Dat de Tour daar het uitgelezen parcours voor vormt, daar twijfelt geen mens aan. Getuige daarvan de talrijke heldhaftige en bijwijlen tragische verhalen die deel uitmaken van de woelige tourgeschiedenis. Wat tragiek betreft hebben wij Belgen in deze Ronde al ruimschoots ons deel gehad. Menig auteur heeft trouwens meer dan zomaar een cursiefje over de Tour de France geschreven, met vaak legendarische cols als hoofdrolspelers. "De Ronde is nu eenmaal de meest poëtische kpers", benadrukt commentator Michel Wuyts. De "koerspoëzie van Steven De Baere lijkt alvast aan te slaan, want geregeld ontvangt de man suggesties om meer uitspraken op zijn blog te plaatsen. Dat onze sportcommentatoren hierdoor eens passend "in the picture" worden geplaatst, is mooi meegenomen. Geen sinecure al die ritten gedurende drie weken op een zo boeiend mogelijke manier van commentaar te voorzien. Zoiets eist enorm veel voorbereiding en opzoekingswerk, want naast het wedstrijdverslag worden we dagelijks getrakteerd op allerlei weetjes over de renners en hun entourage, anekdotes uit het wielerleven, allerhande informatie over de start-en aankomstplaats, over de regio waarlangs de Ronde zich kronkelt. Ook culturele en culinaire weetjes en dies meer maken deel uit van de reportages. "Het is toch hun job", hoor je dan veelal. Ja, maar dan wel een fel onderschatte job, en bovendien worden ze vaak bedacht met de nodige afbrekende kritiek, vooral op de nieuwssites.
Laten we vooral ook het avondprogramma van Karel Vannieuwkerke niet vergten. In zijn talkshow "Tour 2011 - Vive le Vélo" wordt de wielerliefhebber nog eens extra verwend. Op een originele manier volgt op locatie een nabeschouwing van de gereden etappe met hoogtepunten en interviews met de "hoofdrolspelers". Een mix van wedstrijdverslag, een gesprek met telkens twee gasten, meestal twee mensen die op een of andere manier nauw betrokken zijn bij het wielergebeuren. Ook hier doorspekt met reportages over de regio. Een knipoog naar de realiteit, gebracht met de nodige humor. De Ronde is en blijft een fantastisch sportevenement dat weinigen onberoerd laat, en daar hebben onze gedreven commentatoren een aanzienlijk aandeel in. De populariteit van de Tour is dus ook te danken aan hen die dagelijks klaarstaan om de rit in onze huiskamer te brengen. Vive le Vélo !
Het heeft nu toch wel geen haar gescheeld zeker of prins Albert van Monaco had van de paus geen toelating gekregen om met zijn Charlene te huwen. Een aantal zaken moeten de wrevel van het Vaticaan ongetwijfeld opgewekt hebben. Zijn afwezigheid op de zaligverklaring van Johannes-Paulus II ? Omdat de twee al enkele jaren samenwoonden, of last but not least het feit dat de prins enkele onwettige kinderen heeft rondlopen ? Het mag de paus toch niet ontgaan dat enkele van zijn illustere voorgangers absoluut "niet heiliger waren dan de paus" en allicht meer dan één nazaatje op de wereld hebben gezet. Bovendien is het decennialang geen doorn in het oog geweest van het Vaticaan dat talrijke kinderen seksueel misbruikt werden door geestelijken, en zeker niet de minsten. De kerk heeft het oogluikend toegelaten en is de daders een hand boven het hoofd blijven houden. Wat de paus op andere gedachten heeft gebracht om toch nog zijn apostolische goedkeuring te geven, dat zullen we wel niet direct te weten komen. Hypocrisie ten top.
Vervolg op lezersbrief : De ene rechter is de andere niet.
Vervolg op de lezersbrief "De ene rechter is de andere niet"
In die bijdrage werd verwezen naar de man die op 10 oktober vorig jaar vluchtmisdrijf pleegde na een dronken crash tegen een gevel. Een stervende moeder van vier liet hij aan haar lot over en zijn zus liet hij zwaargewond achter op de achterbank. Bovendien probeerde hij de schuld van het ongeval nog in de schoenen te schuiven van zijn vriendin door te beweren : "Mocht ik gereden hebben zou ik niet uit de bocht gevlogen zijn". In de reactie van vorige week stelde ik : "Benieuwd naar het vonnis van 24 juni". Politierechter Peter D'Hondt heeft ondertussen de daad bij het woord gevoegd en Guy Bracke niet gespaard in zijn vonnis. De man was echter niet komen opdagen in de rechtzaal. "Crapuleus en hallucinant, extreem egoïstisch en crimineel". Met die woorden heeft de Dendermondse politierechter D'Hondt de doodrijder tot 10,5 jaar cel veroordeeld. Het is de hoogste straf die iemand ooit kreeg voor een verkeersinbreuk. Hij had uiteraard al een waslijst misdrijven op zijn kerfstok. "Ik heb nog geen enkel woord van spijt gehoord. Door die lafaard moeten nu vier kindjes opgroeien zonder mama, stelt de moeder van het slachtoffer. (Bron : Het Laatste Nieuws).
Zaterdagavond werd Guy B. door de politie uit een café in Berlare gehaald. Zie artikel uit Nieuwsblad.be - 2 SCANS hieronder.
Ik ben Ivan Bontinck
Ik ben een man en woon in Wetteren () en mijn beroep is Leerkracht Engels met pensioen..
Ik ben geboren op 13/06/1945 en ben nu dus 80 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelsport (lange afstanden) - vreemde talen (o.a.Russisch) - lezersbrieven - geschiedenis - ....
